'Kom op Zean, je weet best dat dit voor het beste is' snauwde een dreigende mannenstem hem toe. De kleine jongen zelf zat vast gebonden op een stoel, hevig proberend om zich los te maken van de touwen. De twee mannen die achter zijn oom stonden hadden hem echter goed vast gebonden. 'Nee, alstublieft, ik smeek u!' zei de jonge Zean wanhopig. Maar zijn oom gaf niet toe. 'Je bent een zwakkeling Zean, ik begrijp niet dat je vader iets in je zag. Ik zal je leren om een man te worden, om bevelen op te volgen. Want die heb jij genegeerd. Je was niet voor niets weggestuurd samen met dat broertje van je. Jullie zouden eindelijk eens een goede opvoeding krijgen. Maar kijk wat er is gebeurd. Nu zit je hier, en je lieve broer zit daar.' Zean begon te huilen. Hij wilde er niet aan terugdenken vooral niet aan het moment dat Drake in de auto hem zag rennen, zijn wanhopige gezicht. Zean probeerde nog steeds los te komen, maar het had weinig zin. Zijn oom was naar hem toegekomen en knielde voor hem neer. 'Je bent een lafbek Zean. Ik zal je leren om te gehoorzamen. Hou hem vast.' Gromde zijn oom. De twee mannen hielden Zean stevig bij zijn schouders en een trok zijn mond open. Zeans oom haalde een flesje met grijze inhoud uit zijn zak. 'Het spijt me dat het zo moet  gaan.' Hij opende het flesje en goot de inhoud in Zeans mond. De vloeistof deed gauw zijn werk. Terwijl Zean probeerde tegen te stribbelen voelde hij hoe zijn lichaam steeds minder op de impulsen van zijn hersenen reageerde. Ook voelde hij hoe de wil om het te doen afzwakte. Uiteindelijk zat hij doodstil op de stoel, zijn ogen die nu grijs waren geworden staarden doods voor zich uit.

Zean schoot overeind. Gepaniekeerd keek hij om zich heen. Waar was hij? Had zijn oom hem gevangen genomen? Waar was Drake? Zijn ogen wendde aan de duisternis en hij kwam tot de conclusie dat hij gewoon in zijn kamer lag. Drake lag verderop rustig te slapen. Zean zelf was bedekt met zweet en hij ademde hevig. Weer een nachtmerrie. Elke nacht was het dezelfde droom, en elke keer kwam er een stukje bij. Het was alsof zijn herinneringen langzaam weer naar boven kwamen. Hij wilde er gewoon niet aan denken. En hij wist een oplossing.
Zean stapte uit bed en keek snel even naar Drake, die nog steeds sliep. Voorzichtig opende hij zijn ladekastje en haalde er een doosje uit. Vervolgens sloop hij de kamer uit, richting de wasruimtes. Twijfel zat er wel, hij had geen idee hoe lang het werkte en of het wel het verstandigste was. Maar als het hielp bij de dagen doorkomen en nachtmerrieloze nachten, dan pakte hij de optie met beide handen aan.
Eenmaal aangekomen bij de wasruimtes deed hij het licht aan bij een van de hokjes. Hij bekeek het doosje. Als het hem zes jaar koest had gehouden zonder herinneringen, wat zou een dag of twee vergeten dan zijn? In het doosje zaten zes flesjes, allemaal met dezelfde grijze vloeistof. Hij keek er lang naar. Uiteindelijk haalde hij er een uit en opende het. Het had een zoete geur, haast uitnodigend om het op te drinken. Nog even twijfelde Zean, maar hij wist het zeker, dit zou zijn redding zijn.

[DRAKE]

Het was koud, hij voelde de het ijzer rond zijn handen zitten. Tranen rolde langzaam over de wangen van het jongetje dat daar zat, hoe hij vast zat aan een muur met oude ketens. Ongeveer een jaar of 8 moest hij geweest zijn. Hij snikte zachtjes en je hoorde hem zachtjes fluisteren. Woorden van waanzin. Telkens het woorden over weg willen, weg willen, weg willen. Hij wilde hier weg met zijn broer, weg van alle ellende die hem was aangedaan. De bruine ogen staarde naar het kleine raampje, er kwam als enige licht door in de massieve kelder. Er was een oude houten trap en verder attributen waar hij niet naar wilde kijken. Het volgende moment kwam er een man naar beneden die hem op pakte. Je zag het hoofdje met het koude zweet, vlassige zwarte haren en bruine ogen kijken naar een volwassen man met gemene ogen, keurig gekamd haar en brede kaak. ''Laat.. me.. ga-gaan..'' sprak het jongetje wanhopig. ''Zielig mormel, stel je niet zo aan.'' na hem los gemaakt te hebben, trok hij het jongetje mee naar boven. Later liepen ze door de villa naar een kleine kamer. Daar werd de jongen letterlijk in gesmeten waarna hij met een pijnlijk gezicht op de grond bleef liggen. Als een zak vuile was werd hij neergegooid. Toen hij zeker wist dat de voetstappen van de trap voorbij waren en de man beneden was, kwam de jongen overeind met angstige blik. Hij stond op en hinkte naar de deur toe die hij open deed. Hij keek op de duistere gang of de kust veilig was en sloop daarna naar een andere deur. Hij kwam de kamer binnen en vluchtte naar het bed dat daar stond. Het jongetje keek naar de persoon die in het bed lag. Er lag een andere jongen met gezond gezichtje en blond haar, die van de zelfde leeftijd leek. De betraande ogen keken naar zijn broer, die daar vredig lag te slapen. Drake klom met zijn kleine lichaam het bed op, het vuil van zijn kleren kwam wat op de dekens maar dat boeide hun niet. Hij kroop onder de dekens en kroop tegen zijn broer aan. De ander opende even zijn ogen en je zag de begrijpelijke blik. De grote broer sloeg zijn arm om de ander heen en in de warmte en liefde vielen beide nu dicht bij elkaar rustig in slaap. Het enige wat het jongetje met de zwarte haren nog uitbracht was; ''Zean..''

''Zean'' was het woord wat hij in zijn slaap vredig uitsprak. Maar hij werd op hetzelfde moment wakker. Drake opende zijn ogen en wreef over zijn gezicht. Hij hoorde het geluid van een laatje en waarscheinlijk was dat ook dat waar hij van was wakker geworden op dat moment. Toen hij de kamer in keek zag hij een zwarte schim, in het licht van de maan dat door een kier van de gordijnen scheen. Drake fronste niet begrijpend. Hij zag hoe de jongen de kamer uitliep, Drake deed net alsof hij nog sliep. Wat was zijn broer van plan? Wat voerde hij uit? Was Hayden niet bij hem? Was dat alweer zo snel over, want Drake had het de laatste tijd volledig genegeerd wat zijn broer met die slet deed. Drake en Zean hadden vreselijke ruzie gehad en Drake snapte het niet meer. Daarna hadden ze het uitgepraat, ergens had hij gehoopt dat ze weer een band konden opbouwen. Alleen vanaf de kant van Zean bleef het koud, hij reageerde bot en afstandelijk, waardoor Drake de hoop maar had opgegeven. Daarbij met zijn ex aanpappen was ook niet een goede zet geweest, Drake kon er nog boos om worden. Drake besloot uit bed te stappen, trok een jogging broek een met wit shirt en liep daarna de deur uit. Hij liep door de gang waar het donder was, enkel het licht van de maan was te zien en de magische lantaarns beneden op het schoolterrein. Drake liep door de gang tot hij zag dat het licht aanwas op de wasruimte. Nieuwsgierig liep Drake ernaartoe en deed de deur verder open. Drake zag Zean staan terwijl hij wat in zijn hand droeg. Toen Drake dichterbij kwam zag hij wat het was, herkende het met een pijnlijke steek in zijn hart. Het waren de flesjes waarvan Raymond een had gebruikt, eentje waarvan hij toen in een soort trance was geraakt. Drake slikte en kreeg een rilling over zijn rug. Hij legde zijn warme hand op de schouder van Zean, nog voordat hij het opdronk. ''Losing or never finding who you are, is worser than living with memories you never wanted to happen.'' Drake slikte en beet op zijn lip.

Vlak voordat hij het goedje achterover wilde gooien voelde hij een hand op zijn schouder. In eerste instantie schrok hij en hij verstijfde al helemaal toen hij hoorde wiens stem het was. Drake. Van ieder persoon die hem kon tegenhouden moest het zijn broer zijn. ''Losing or never finding who you are, is worser than living with memories you never wanted to happen.'' Zei de zwartharige jongen. Zean drukte zijn emoties weg. Hij had Drake de laatste tijd slecht behandeld. Hij negeerde hem en was expres om gegaan met Heidi, om hem te pesten. 'I just cant Drake.' Sprak hij zacht. 'Everynight is the same nightmare, and everynight it just gets worser and worser. Im afraid to sleep, I need something to help me forget.' Hij staarde naar het flesje. Drake had hem weer aan het twijfelen gebracht. Aan de ene kant wilde hij rust in zijn kop, maar aan de andere kant had Drake gelijk. Wegrennen voor alles was geen oplossing, het zou je alleen maar sneller inhalen. 'You know, I tried it once. It was one of the first days I was here. I was just so hopeless and my body just craved for that potion. So when it was night, I did it. And I must tell you, it was one of the best moments of my life. Just to feel empty for a few hours. No memories, no thinking, just silence. It stops the nightmares for a while too.' Hij begreep niet waarom hij dit aan Drake vertelde. Maar het moest eruit, hij zat er al zo lang mee. Voorzichtig deed hij de dop weer op het flesje en stopte het terug in het doosje. Het was een tijdje stil tussen de twee. Uiteindelijk leek Zean weer bij zichzelf te komen. 'Why am I even telling you this.' Gromde hij en ruw schudde hij de hand van zijn schouder af. Hij liep langs Drake heen en stond uiteindelijk midden in de ruimte. 'Why is it always you that interupt the moments where I finally feel good for a moment. It's. Always. You.' Het laatste sprak hij met opeen geklemde kaken uit. Drake probeerde altijd de wijze tussen de twee te zijn de laatste tijd. Want hij had hier meer ervaring, hij had veel meer meegemaakt, bla bla bla. Bullshit. Ze hadden beiden veel meegemaakt en op dit moment had Zean er een hekel aan dat Drake er altijd was waar hij was. Het was alsof zijn kleine broertje vond dat Zean bescherming nodig had. Het was waarschijnlijk wel de waarheid, maar dat wilde Zean in nog geen honderd jaar toegeven.

'I just cant Drake.' De jongen met de zwarte haren keek naar het achterhoofd van zijn broer, maar hij kon wel raden hoeveel pijn er in zijn ogen stond. Drake wilde niet dat Zean weer een zombie zou worden en alles zou vergeten. Hij was zijn broer ooit verloren, het zou hem niet nogmaals gebeuren. 'Everynight is the same nightmare, and everynight it just gets worser and worser. Im afraid to sleep, I need something to help me forget.' Drake keek weg en voelde hoe zwaar zijn schouders aanvoelde. Het was pijnlijk om te horen hoeveel leed Zean had doorgemaakt, beide broers waren vervreemd geraakt van elkaar. ''But..'' Drake slaakte een zucht. ''But you, this. This is not the way Zean..'' Drake voelde hoe koud het was en sinds een lange tijd had hij zich niet zo machteloos gevoeld. Waarom wilde Zean het op deze manier oplossen wat hem dwars zat. 'You know, I tried it once. It was one of the first days I was here. I was just so hopeless and my body just craved for that potion. So when it was night, I did it. And I must tell you, it was one of the best moments of my life. Just to feel empty for a few hours. No memories, no thinking, just silence. It stops the nightmares for a while too.' Drake schrok er van dat hij het al eens had gedaan, Drake keek bijna met angstige ogen naar Zean, waarom moest alles nu zo fucked up gelopen zijn? ''Nightmares, I hate them to. Memories and everything that you tought you forgot... comes back. I know,.. please. You need to remember that you will always wake up again and the pain will be gone when you see your room.'' Drake keek naar Zean, hoe hij tot Drake zijn opluchting het flesje nu dicht deed en daarna terug in het doosje. Als dit de uitweg zou zijn voor Zean, dan zou het ook maar een oplossing van korte duur zijn. Op ten duur zouden de flesjes op zijn en dan zouden de herinneringen met krachtigere werking terug komen. Drake wilde niet weten wat er allemaal in zat, verafschuwde het serum.

'Why am I even telling you this.' Drake voelde hoe zijn hand van zijn schouder werd geschud, Drake trok zijn hand weg en balde die tot een vuist. ''We.. are brothers.'' was het enige wat hij kon uitbrengen. Ook bedacht hij zich iets op dat moment. Misschien waren ook andere herinneringen aangetast door dat serum, niet alleen de tijd dat hij onder trance was geweest. Was Zean ook delen kwijt van hun kindertijd? Was de liefde tussen hen weg, omdat hij zich dat niet meer kon herinneren? Bij die gedachte voelde Drake zich wat misselijk. Het was echter wel logisch, het klopte met het gedrag van Zean. Hij liet Zean weg lopen terwijl Drake wanhopig naar de grond keek, daarna hoorde hij de nieuwe woorden. 'Why is it always you that interupt the moments where I finally feel good for a moment. It's. Always. You.' Drake slikte en voelde een steen in zijn maag. Hij was teveel voor zijn broer? Terwijl Drake hem alleen maar wilde helpen. Hij wilde er zijn voor Zean nu hij het moeilijk had, Ze hadden beide veel meegemaakt maar misschien was Drake er gewoon anders in. Dat Zean niet veel meer wist van de dingen die hij had gedaan, betekende niet dat hij het er moeilijk mee had. Drake zuchtte en sprak het enige antwoord dat in hem opkwam. Het eerlijkste en meest terechte antwoord wat hij kon geven. Hij kon zich nog wel álles herinneren wat ze hadden meegemaakt. De jongen beet op zijn lip en sprak, maar je hoorde duidelijk in zijn stem dat hij er moeite mee had, het moeilijk vond om te zeggen. ''Because.. I care about you. I love you.'' liefde op een manier tussen broers, niet zoals hij van Hayden ooit gehouden had. ''Because I remember the moments I needed you the most,.. you where there. I missed you, when you where gone.''

Drake bleef op hem in praten, het was alsof hij het had aangeleerd. Drake kon blijkbaar niet begrijpen waarom Zean zo pist op hem was. Hij probeerde zijn broer te helpen met iets zonder dat hij zelf een idee had hoe Zean zich voelde of had meegemaakt. Het gaf hem een gevoel dat hij alleen nog maar verder uit de buurt van zijn broer wilde zijn. Het ergerde hem dat Drake altijd overal bij moest zijn. En als ze samen praatte kwam Drake altijd terug op hoe het vroeger tussen hen ging, hoe ze altijd blij waren en samen kattenkwaad uithaalde. Zean herinnerde er nog delen van. Het serum had niet alleen die zes jaar aangetast, het had ook delen van zijn vroegere jeugd weggehaald en soms ook veranderd. Zo kon hij delen herinneren dat híj werd mishandeld door zijn oom en niet Drake. Zean had in de laatste dagen ook vaker meegemaakt dat hij dingen vergat. Zo wist hij duidelijk in de ochtend dat hij in twee dagen een toets had, maar moest iemand hem in de middag eraan herinneren dat ze ook daadwerkelijk die toets hadden. Zean had toen gereageerd alsof hij van niets wist en het maakte hem bang. Hij wilde niet gaan dementeren op zo'n jonge leeftijd. Hij omklemde het doosje nog steeds, zijn knokkels waren bijna wit. ''Because.. I care about you. I love you. Because I remember the moments I needed you the most... you where there. I missed you, when you where gone.'' Sprak Drake achter zijn rug. Alsof hij er iets aan had kunnen doen om terug te gaan. Hell, hij wist niet eens waar Drake uit had gehangen tijdens de laatste zes jaar. 'Well, you could've searched better if you missed me that much.' Beet hij hem toe.
Ongezien haalde hij het flesje wat hij weer in het doosje had teruggestopt een paar minuten geleden weer eruit. Drake kon niet altijd over zijn schouder heen kijken, of hem vertellen wat hij wel en niet moest doen. En hij moest al helemaal niet vertellen hoeveel hij zijn grote broertje had gemist en hoeveel moeite hij had gedaan om hem te zoeken. Zean haalde de dop eraf en draaide zich om. 'You know what Drake? To hell with it.' In een grote slok gooide hij de vloeistof in zijn keel, dat meteen in werking trad. Echter, werkte zijn lichaam tegen. Het probeerde het uit zijn systeem te gooien. Hoestend viel Zean op de grond, hij voelde hoe het weer naar boven kwam maar uit alle macht drong hij het weer terug. Langzaam werd zijn hoofd leeg en voelde hij hoe zijn lichaam zich overgaf. Een punt voor Zean. Hij bleef op de grond zitten en staarde met zijn nu grijze ogen naar de vloer, de omgeving en alles wat zojuist was gebeurd was hij compleet vergeten.

Drake keek naar de grond en wilde hier eigelijk weg. Weg van al dit gedoe en de drama. Hij werkte zich nooit in dit soort situaties, die situaties stonden gewoon letterlijk elke keer voor zijn deur. Was het zijn lot om elke keer drama probleem op drama probleem te krijgen? Hij wilde niet eens meer naar Zean kijken, het was gewoon niet goed om te denken aan het feit dat het allemaal zo absurt gelopen was. Nu Drake had verteld aan Zean, wat hij eerder had moeten doen... kreeg hij niets meer terug dan een koud en bot antwoord. 'Well, you could've searched better if you missed me that much.' Beet Zean hem toe. Drake beet zijn tanden op elkaar en begon wanhopig te worden. ''It was impossible for me to find you.'' Waarom kon Zean het niet gewoon los laten? Hij dacht dat Zean zou weg lopen, dat ze dit konden vergeten. Hij hoopte zijn bed weer in te kunnen, want Drake was moe en voelde zijn lichaam pijn doen. Hij had nog spierpijn van de gymles eerder wat daagjes geleden. Hij draaide zich om, zodat hij achter Zean aan kon lopen. Maar tot zijn schrik zag hij dat Zean het serum weer open vast had.'You know what Drake? To hell with it.' daarna zette hij het flesje aan zijn lippen en Drake zag met vergrote ogen hoe hij het dronk. Hij wilde het flesje grijpen, maar was te laat, daardoor greep Drake de kraag beet van Zean en vielen ze samen naar beneden. Dat kwam doordat Zean hoestte en het niet aan kon wat er in het flesje zat. Drake zat over Zean heen gebogen, zag hem hoesten, het serum droop over zijn lippen. Wanhopig keek Drake op zijn broer neer, waar was hij die hij vertrouwde? Waar was zijn broer gebleven? Nu hij weer in de ogen van Zean keek zag hij met pijn in zijn hart de grijze waas over zijn ogen heen. Zijn broer was dus verslaafd, verslaafd aan het serum. Dit was weer eens iets anders dan drugs verslaafd en Drake wist ook niet of dit wel of niet erger was. Hij legde zijn hand tegen de wang van Zean aan terwijl hij hem aankeek. Trillend sloeg hij toen zijn armen om Zean heen, hield hem vast in een vreemd half zittende knuffel, in trance, in de wasruimte van de school. Een nogal vreemde situatie moet ik zeggen. ''Why is it so hard for you my brother? Why is life only a dark place for you? We have bin trough a lot. But that does not mean we have to behave like they expect. I never stopped loving you.'' Drake zijn greep verstevigde. ''I was not there when you needed me, but I am here now. I will help you, always.'' Hij voelde zich koud en alleen, omdat hij de enige was die zijn broer nog een beetje leek te begrijpen. Niemand kende Zean hier zo goed als Drake, dus hulp was wat hij Zean wilde geven. Hij wilde het leven aan Zean terug geven, het leven dat hij had verdient.

Hij zat maar op de grond, wezenloos voor zich uit te staren. Zijn grijze ogen stonden op iets gefixeerd dat alleen hij kon zien. Er ging geen enkele gedachte door zijn hoofd. Zijn hartslag ging kalm en hij de rust die hem in zijn greep had zorgde ervoor dat hij nauwelijks aandacht besteedde aan Drake die voor hem zat. Hij legde een hand op Zeans wang die Zean negeerde en vervolgens sloeg deze een arm om hem heen en drukte Zean tegen zich aan. En alweer deed Zean niets. Het serum was er voor gemaakt om je te verdoven, om te doen wat er gezegd werd, om vragen te beantwoorden. Niet om hartstochtelijk elkaar in de armen te duiken. Het kwam niet eens goed binnen bij hem. Hij hoorde Drakes woorden. Ze kwamen naar binnen en deden er lang over voor hem om het te verwerken. ''Why is it so hard for you my brother? Why is life only a dark place for you? We have been trough a lot. But that does not mean we have to behave like they expect. I never stopped loving you.'' Drake zijn greep verstevigde. ''I was not there when you needed me, but I am here now. I will help you, always.'' Zean zei een lange tijd niets, de woorden kwamen binnen in zijn hoofd en verdwenen weer. Alleen de vragen bleven. En op vragen moest hij antwoorden. 'Life is hard because I don't trust anyone. I feel alone and I can't forgive myself for the things I have done. I want to be alone, but not feel alone.' Was zijn antwoord. Hij had nog steeds dezelfde stem behouden, maar het klonk hol, bijna alsof een automatisch apparaat voor hem praatte, of hij zelf de woorden niet had gekozen. De normale Zean had niet op de vragen geantwoord hij had ze weg geschamperd en Drake voor lelijke dingen uitgemaakt. Deze Zean was als een braaf schooljongetje, wachtend op zijn beurt, netjes overal antwoord op geven en doen wat er werd gevraagd. Zijn ogen keken even naar de doos met flesjes. Als hij ze allemaal achter elkaar kon opdrinken, zou hij dan doodgaan of voor altijd in deze trance blijven zitten? Beiden mogelijkheden klonken aantrekkelijk.

Drake was bij Zean neergezakt en kon gewoon niet geloven dat Zean dit echt gedaan had. Waarom was alles voor zijn broer zo moeilijk, terwijl als hij gewoon het verleden los liet en in het heden begon te leven, alles zoveel beter zou gaan. Drake wilde niet weten wat het was om in zijn situatie te staan. Drake had geleefd en wilde het niet, maar Zean had niet geleefd en dat was ook wat hem kapot maakte. Beide leek niet goed te werken dus. Waren ze dan echt zo verdoemt tot een misserable life? Drake begreep het gewoon niet meer. Hij hield Zean stevig vast, keek op zijn broer neer. Een jongen die hij al zo lang kon, maar niet leek te herkennen. Het serum was zijn lichaam in gedrongen, zijn ogen een grijze waas gegeven en Drake had het gevoel dat hij een halve zombie vast had. Was dit het gevoel wanneer je een drugs verslaafd iemand vast had, iemand zonder hoop of uitzicht op een beter toekomst? Hij keek wanhopig op Zean neer, wilde hier gewoon weg. Weg van al die ellende waar hij nooit om had gevraagd. Het overkwam hem, dit waren geen dingen waar hij zelf invloed op had gehad, nooit had zien aankomen of veranderen. Zijn vragen waren niet eens iets waar hij een antwoord op verwachtte, maar tot zijn verbazing begon Zean te praten. Drake keek Zean even geschrokken aan. 'Life is hard because I don't trust anyone. I feel alone and I can't forgive myself for the things I have done. I want to be alone, but not feel alone.' Drake zag Zean, keek met een triest gezicht naar zijn broer. Waarom drong het niet tot Zean binnen dat hij niet meer alleen was? Dat Drake er nu voor hem was, maar zo te zien leek hij Drake enkel als een last te zien en niets meer dan dat. ''You feel alone, but why?'' Drake wist dat hij onder dit serum alle vragen zou beantwoorden en hij voelde zich misselijk dat hij er een soort misbruik van maakte. Hij voelde zich net zijn oom, die antwoorden uit Zean trok. Maar was dit dan de enige manier om goed met Zean te praten, zonder dat Drake dan gelijk een rotopmerking kreeg? Hij beet op zijn lip en slikte. Hij moest het weten. ''Zean... What do you realy think of me and... do you think we can be friends or even brothers again someday?''

Drake bleef hem vasthouden. Zean voelde er niets voor om hem van zich af te duwen, noch voelde hij er iets voor om hem dichter bij zich aan te drukken. Het serum zou voor een paar uur werken, dan zou het langzaam verdwijnen en Zean achterlaten met geen idee wat er in die uren gebeurd zou zijn. Na een lange tijd zou dat wel terug komen, maar het zou zeker een tijd duren voor hij erachter kwam. Nadat het serum uitgewerkt zou zijn zou hij doodop zijn. Het eiste een hoge tol en daarnaast zou hij compleet gedesoriënteerd zijn, herinneringen zouden door elkaar gaan en hij zou waarschijnlijk niet kunnen weten wat er precies aan de hand zou zijn. ''You feel alone, but why?'' vroeg Drake. Zean haalde even adem voor hij sprak. 'Because I'm too afraid to let someone in. I'm afraid they will use me again.' Waarheid spreken over dit soort onderwerpen deed hij eigenlijk niet. Het was voor hem een deur die hij voor altijd zou willen sluiten, de sleutel ergens in een verlaten plaats willen achterlaten. Als je er goed over nadacht was Zean ondanks zijn vrij extraverte karakter erg gesloten. Hij praatte niet graag over zichzelf en als het daar op aankwam ging hij snel over op een ander onderwerp. ''Zean... What do you realy think of me and... do you think we can be friends or even brothers again someday?'' Zean was even stil. Ondanks het serum had hij niet meteen overal antwoord op. 'I don't think highly of you. Because you never found me I think that you never really tried. That you never thought of me and that you just moved on. I think we can be brothers again. But then a lot of things have to happen. Things need to change.' Daar hield het op. Het serum kon niets meer dan dat eruit trekken. Drake had zijn antwoord nu en Zean zou als hij het uiteindelijk herinneren, spijt hebben van wat hij deze avond had gedaan.

Drake keek met een triest gezicht naar zijn  broer en kon niet geloven dat dit allemaal was gebeurd, waarom was dit gebeurd. Had Zean dan echt dat serum nodig om te ontsnappen aan de realiteit? Waarom was alles zo rot gegaan en wie was hij om daar over te beslissen. Het enige wat Drake wilde was iemand om te vertrouwen, mensen om van de houden. Tenminste, dat was wat hij diep van binnen wilde, zelf zou hij het nooit toegeven naar de buitenwereld. Dat was simpelweg omdat de jongen zijn imago veel belangrijker vond.  'Because I'm too afraid to let someone in. I'm afraid they will use me again.' Drake beet zijn kaken op elkaar en legde zijn hand op zijn gezicht, wreef langs zijn wang. ''I'll never use you. Never.'' zijn woorden werden gefluisterd, elke woord met pijn uitgesproken. Hij kreeg het koud en voelde zich ontzettend moe, het was verdomme midden in de nacht. Drake wilde naar bed, het liefst nog de hele nacht jankend. Want huilen duurde bij hem lang. Zelfs nu zijn broer hier zo voor hem lag, waren zijn ogen enkel wat roder dan normaal, maar echt huilen deed hij niet. Misschien een soort overlevings-mechanisme? Drake streek met zijn vingers door de haren van Zean en zuchtte zacht. Hoe waren ze hier beland?

Drake keek door het raam omhoog naar de sterren en de maan, je kon zijn gezicht zien smeken. Smekend aan de maan of het nu over was met alle drama. Wanneer kon hij eindelijk een normaal leven leven? En als dat niet kon, dan hoefde hij het niet. Duistere gedachte kwamen bij hem op. Hij keek op Zean neer die hem waarscheinlijk toch niet zou missen, wie wel? Kriss misschien? Ze zou er wel overheen komen. Dayé? Hij had hem gered van zijn oom, hij zou de jongen teleurstellen. Dan maar. Drake wist zeker dat hij niet gemist zou worden dan wie dan ook. het was verschrikkelijk moeilijk om te denken aan mensen waar hij wel om gaf en nog moeilijker, mensen die om hem gaven en hem misschien zouden missen. Missen, het was iets wat Drake kon. Maar waarom? Waarom had een mens zoveel emotie die in het hoofd omging. Hij kon er af en toe gewoon niet meer tegen, vooral omdat hij het ook allemaal opkropte. Nooit zag je de jongen huilen of zielig doen. Hij was altijd de stoere bink van de school, die was niet zwak. Hij vroeg Zean dingen, al had hij er nu al spijt van omdat zijn broer het hem kwalijk zou nemen als hij er achter kwam. In iemand zijn gevoelens of hoofd graaien was nou niet echt een daad wat je in dank werd afgenomen.  'I don't think highly of you. Because you never found me I think that you never really tried. That you never thought of me and that you just moved on. I think we can be brothers again. But then a lot of things have to happen. Things need to change.' Drake sloot zijn ogen bij de woorden die Zean sprak. Hij luisterde naar elk woord dat doordrong en hoopte dat Zean nu echt de waarheid sprak.

''I did try to find you. I .. did. But it is treu.. that I moved on, I tought you where gone, gone for ever. I tried Zean, but I failed you. I wish things where different.'' Hij knuffelde zijn broer en voelde de warmte van hem, hoe hij als een soort plank tussen zijn armen zat. ''I will change myself to give you the life you deserve. I will change.'' terwijl hij dat zei, wist hij dat zijn woorden een iets andere betekenis hadden dan Zean zou verwachten, al kon hij dan op dat moment nadenken. Drake kreeg het steeds meer koud en zuchtte. Hij wilde naar bed, warm en veilig. Hij besloot op te staan en keek toen neer op Zean, die daar nog half zat. ''Kom je mee? We gaan weer terug naar onze kamers, ik wil slapen.'' waarscheinlijk zou Zean als een zombie gewoon doen wat hem gezegd werd en dat was eigenlijk iets wat hem alleen maar meer pijn deed.

Toen ze in hun kamer waren keek Drake sloom naar zijn bed waar hij zich in liet vallen. Hij genoot van de warme ontvangst van zijn dekens en krulde zich er in op. Hij keek naar Zean en zag hem in de kamer staan. ''Ga in je bed liggen en val in slaap lapzwans.'' zei Drake die het gevoel had dat hij tegen een kind aan het praten was. Daarna draaide hij zich om en keek naar zijn wekker. 5:49... phff, alweer zo laat. Drake zette zijn wekker af zodat hij morgen niet zou rinkelen, dan maar geen les. Het boeide hem toch niet meer.