Het was een koude dag, vogels vlogen rond en het was een ontspanne sfeer, maar er waren veel mensen te vinden die rond elkaar gedromt waren bij grote voertuigen. Ze zag knuffels, mensen elkaar zoenen, stelletjes elkaar nog even stevig vasthouden. Tranen die over wangen biggelde en gelukzalige blikken van mensen, hoe ze elkaar veel plezier wenste, dat ze contact zouden houden. Vele die op vakantie waren geweest en nu terug naar de school gingen. Voor een was het de eerste keer, want nog nooit eerder had hij er een van zijn poten neer gezet. Niemand nog kende hem daar, niemand wist zijn naam of wat hij kwam doen. Wat hij wel zou doen was opvallen, net als nu. Met grote ogen keken verschillende mensen naar een figuur dat een warme vacht droeg. Hoe zijn hele lichaam een anatomie mix was van een dier en een mens, een overmatige grote kat zou je het kunnen noemen. Alleen het was veel meer dan dat, want op zijn kop vielen de slierten bruin haar naar beneden langs de rode vriendelijke ogen. Puntige oren waar wit haar uit stak, een mooi bekje met scherpe tandjes. Hij droeg gewone kleren omdat hij dan probeerde iets minder op te vallen, een grijs shirt met zwart vest en donkere spijkerbroek. Zijn poten paste niet in normale schoenen dus die staken gewoon als tijgerklauwen er onder uit. Alleen in zijn broek zat een gat geknipt om zijn lange gestreepte staart erdoorheen te laten komen, die krulde en zenuwachtig bewoog. Dit wezen, deze persoon droeg de naam Sylvester. Een arrogant of hooghartig iemand was hij niet, juist in tegendeel. Hij zou altijd voor anderen opkomen wanneer dat nodig en door het vuur gaan voor de gene waarvan hij hield. Sylvester keek naar zijn koffers, hoe ze in de shuttle werden gezet door de mensen in pakjes. Hij beet even op zijn lip, keek moeilijk. Om zijn schouder lag een zwarte harige arm, de persoon keek naar hetzelfde als Sylvester. ''Je weet zeker dat je alle bij je hebt? Niks vergeten van thuis? Ik had die onderbroeken voor je gewassen.'' Syl keek zijn vriend aan met een bedenkenlijk gezicht. ''Alex, lieverd, je lijkt mijn moeder wel. Niet zoveel zorgen maken, I'll do fine.'' Alex liet een zacht bezorgd jankje horen en pakte nu de schouders van Sylvester beet. ''Maar watnou als die ongeregelde leerlingen, je helemaal betuttelen, of dat ze niet met hun magie kunnen omgaan, en je weet hoe ik denk over haarkleuring, het droogt daar zo van uit!'' Sylvester grinnikte. Alex glimlachte ook en in de ogen van zijn liefde stond het vertrouwen dat hij nodig had voor deze reis. ''Ik weet dat dit mijn doel is, ik moet dit doen. Ik zal je schrijven wanneer ik kan.'' Alex draaide zijn lieve zwarte oortjes en snuffelde tegen zijn kin met zijn neus. ''Als je dat maar doet, ik zie je volgende vakantie. Ik heb vertrouwen in je, jij avontuurlijke haarballetje van me. Ga ze maar helpen.'' Syl kreeg een brok in zijn keel en sloot Alex in zijn armen, ze knuffelde elkaar alsof het de laatste zou zijn. ''Pas goed op jezelf.'' Syl glimlachte. ''Jij ook. Ik ga je missen.'' Alex wreef in zijn ogen. Hij hoorde het geluidsignaal en nadat Syl zijn neus over die van Alex had gewreven sprintte hij gelijk naar de ingang van de shuttle, voordat hij zou vertrekken. Toen hij in de shuttle was, die er erg lux uitzag legde hij zijn groene rugtas in het bagage rek. Daarna zocht hij een plekje en ging rustig zitten. Over het algemeen was hij geen fan van deze shuttles, maar hij kon zich er gelukkig wel gewoon in ontspannen. Met een zacht gespin viel Sylvester in slaap, hij had nog een lange reis voor de boeg.

Hij was even later toen ze bijna aankwamen wakker geworden, had de prachtige school van bovenaf kunnen bekijken, kon niet wachten om het in de ronte te vliegen en te ontdekken. Met een luid geraas, geweld en geluid kwam de shuttle neer. Toen alles veilig en goed was konden de passagiers naar buiten komen en dat deden ze zeker, in een ongeduldig gedrom probeerde de mensen naar buiten te kruipen, met z'n allen tegelijk omdat iedereen gemiste geliefde had. Sylvester wachtte echter in zijn stoel, zat met een simpel glimlachje te kijken naar de wezens die zo vluchtig en snel naar buiten moesten. Syl had alle tijd, hoefde niet per se als eerste te zijn, dat hij uit de shuttle kwam was dat wat hij wilde, maar of dat nu lang of kort duurde boeide hem niet zoveel. Toen het was rustiger was, pakte de anthro zijn tas en stond op, om vervolgens de tas over zijn rug te gooien en op zijn dooie gemakje de shuttle uit te stappen. Hij liep het zonlicht tegemoet en keek omhoog naar het reizende machtige gebouw waar hij de komende tijd zou verblijven. Hij keek uit over de mensen die al de school in stroomde, of nog even stonden te praten. Hij zag hoe vrienden elkaar in de armen vlogen, collega's elkaar de handen schudde en zoveel andere herkenning. Ook, wat hij wel aandoenlijk vond, waren de eerstejaars leerlingen die of bang, of over enthousiast bij een Leeraar bij elkaar waren getrommeld. Sylvester grinnikte even binnensmonds. Hij keek naar een wezen dat hem al eerder was opgevallen, was hij ook erg interessant vond, omdat hij het nooit eerder had gezien. Maar hij kende het gevoel heel goed om aangegaapt te worden, dus Sylvester keek hem gewoon eventjes aan, verder niet. Alleen tot zijn verbazing zag Sylvester nu weg dat de vreemdeling zijn kant op kwam, Syl keek vriendelijk. Hij was erg lang en stak ruim boven alle mensen uit, ook ruim boven Sylvester die daarom een beetje opkeek toen de faun voor hem stond. Die maakte een respectvolle buiging naar Syl. “Mijn waarde collega,” Sylvester glimlachte en uit respect naar het andere mythische wezen maakte hij nu ook een buiging naar zijn collega met zijn arm tegen zijn borst. Daarna keek hij op met heldere ogen naar hem, hij die half uit boom bestond maar Syl vond het een prachtig schepsel. Zijn geur deed Sylvester denken aan de oude bossen in Gren, waar hij de eerste twee jaar van zijn leven was opgegroeid en later wel eens terug was geweest. Alleen hij rook daarbij ook erg veel van aarde, Erd paste beter erbij, Sylvester zou er nog wel achter komen waarom dit was. Een andere geur was wel duidelijk te herkennen, die van een adviseur, die de ander ook duidelijk bij hem had herkend. ''De naam is Sylvester, collega. Wees welkom op Starshine Academy, al kom ik hier ook pas net aan.'' zei de halve kat vriendelijk terwijl hij met zijn staart bewoog.