Roselle had daar buiten gezeten en had dit duidelijk niet verspeld. Ze was buiten de lestijden om op weg naar een klaslokaal met een stagiaire. Allemaal dingen die ze normaal zou ontwijken. Het leek alsof hij haar vrijheid gaf in haar acties, ook al was ze dan niet altijd even netjes. Hij had haar gewoon laten uitrazen om uiteindelijk zijn hulp zonder dwang aan te bieden. Ze had hem zelfs aangeboden een van haar lievelingsboeken aan hem uit te lenen, iets dat ze normaal ook nooit deed. Ze wou de fout niet maken hem te vertrouwen maar tegelijkertijd gedroeg hij zich op een manier die haar geruststelde. Hij zou het onthouden voor als hij haar boek wou lezen, hopelijk zou hij niet om het boek vragen op een apart moment. Zoals wanneer ze in een les zat of als ze met huiswerk bezig was. Nu had ze het idee dat hij haar grenzen accepteerde. Hij zou er met niemand over praten en anders zou ze het meteen doorhebben want ze sprak er nooit over. Ze was te erg op haar gemak bij hem.

De weg naar het desbetreffende lokaal verliep in alle rust en stilte. Het meisje richtte haar aandacht op bijna alles behalve de stagaire. De gangen en hun wandtortsen, de vlammetjes die er nu ongevaarlijk uit zagen tenzij ze in een gevecht door vuurmagiers werden gebruikt. De weg naar het lokaal was ze nu al weer vergegen, haar passen waren kalm maar toch snel, haar mantel zwiepte om haar voeten heen en ze beet nerveus op haar lip. Ze had haar keuze gemaakt maar twijfelde nog steeds. Zou het veilig zijn? Ze sloot haar grijze ogen met een diepe zucht voordat ze naast de man ging staan en naar het onbekende lokaal keek.

Zodra de deur werd geopend liep ze voorzichtig naar binnen en bekeek in alle bewondering het lokaal. De school was misschien in een style gebouwd maar alles was anders ingedeeld. Het ene lokaal was gezelliger dan de andere. De ene leraar trouwens ook dan de andere. Er zaten leraren tussen die iedereen liever uit de weg liep. Er waren natuurlijk ook leerlingen waarmee Roselle niets had. Ze was het gewend afzonderlijk te leven. Dus wist niet hoe ze sociale contacten moest onderhouden en was langzamerhand uitgeput aan het raken. Ze keek de man met grote ogen aan en sloeg haar armen beschermend om haar borstkas heen. 'Ik weet niet hoe ik kan beginnen,' fluisterde ze zachtjes.

Haar houding was weer veranderd alsof ze angstig was. Niet gewoon angstig maar doodsbang. Alsof er gevaar heerste, meteen bewoog het meisje onbewust naar een hoekje van het lokaal, een kleine ruimte. Kleine ruimtes waren makkelijker te verdedigen. Ze haalde diep en onregelmatig adem, haar grijze ogen schoten rond voordat ze een hand over haar voorhoofd wreef en slikte. 'Ik..ik, ik ben half Shadraan en half Raziaan. Pap en mam..,' klonk er met moeite. Ze keek nu onzeker naar de grond.

De dag was vreemd verlopen tot nu toe. Ondanks dat Aloiysius toch best al een poosje aanwezig was op de school en actief als stagiaire had hij nog maar weinig echt met de leerlingen te maken gehad. Zo persoonlijk dan. Ondanks dat wilde hij Roselle helpen waar hij kon. Het was immers een van de redenen dat hij docent wilde worden. Ze had zelf toegestemd om ergens rustig te praten. Onder vier ogen zonder dat andere mensen mee zouden kunnen luisteren. Ze liep naast hem terwijl ze door de eindeloze gangen liepen op weg naar het Literatuur lokaal. Hij had deze weg al zo vaak afgelegd. Als hij niet in de schoolbibliotheek was, dan zat hij regelmatig hier. Soms werkte hij aan opdrachten die hij moest doen om zijn eigen opleiding af te ronden. Soms was hij bezig met voorbereidingen van lessen. Over een tijdje zou hij zelfstandig een les gaan geven. Er zou iemand komen kijken en hem beoordelen aangezien een echte docent voor Literatuur er niet was.
Eenmaal bij het lokaal aangekomen viste Aloiysius de sleutels uit zijn zak en draaide met een simpele handbeweging de deur van het slot. De sleutel stopte hij weer weg terwijl hij met zijn andere hand de klink naar beneden drukte en de deur open duwde. Hij gebaarde vriendelijk naar Roselle om naar binnen te gaan. De deur deed hij achter hen weer dicht zodat niemand toevallig mee kon luisteren met hun gesprek. Toen de stilte in het lokaal overheerste en alleen de klok deze durfde te verdrijven begon Roselle te spreken. 'Ga eerst maar even zitten,' zei hij kalm terwijl hij er zelf ook een stoel bij pakte en tegenover haar ging zitten.
Roselle ging zelf niet zitten. In plaats daarvan liep ze naar de hoek van het lokaal. Aloiysius riep haar niet terug. In plaats daarvan bleef hij naar haar luisteren. Het was opmerkelijk hoe snel ze veranderde. Het meisje leek ineens doodsangsten uit te staan. Aloiysius fronste zijn wenkbrauwen naar elkaar toe terwijl hij Roselle aankeek met lichte bezorgdheid in zijn ogen. Dit lag dieper dan hij dacht. Hij knikte haar kalm en geruststellend toe, haar aansporend om op haar eigen tempo verder te gaan.