Ze moest er gewoon een keer naartoe gaan. Hoe eng kon het nu zijn? Waarschijnlijk was het nog niet eens waar. Niks om bang voor te zijn, het waren maar verhaaltjes die er niet toe deden. Standvastigs tapte ze door. De verhalen over een of ander krot hier in de buurt hadden haar nieuwsgierig gemaakt. Ze moest het er gewoon zien met haar eigen ogen, en kijken of er iets raars aan de hand was. Of ze niet bang was? Natuurlijk wel. Wat gaat een meisje van net een meter zestig doen tegen spoken? Wat gaat een levende persoon überhaupt kunnen doen tegen spoken? De logica dat spoken niet bestonden liet haar echter doorgaan, ook al wou ze het liefst bij elke stap die ze zette drie stappen achteruit doen. Ze haalde een kleine kaart uit haar zak van het gebied buiten de academy, hij was dan wel oud, maar misschien had ze er iets aan. Even bekeek ze de kaart, waarna ze al snel besloot dat de plek waar ze naar toe moest het landhuis op de kaart moest zijn. Ze bevond zich nog niet bij Oak’s Field. Dus als ze nu een zijweggetje nam dat nog buiten het stadje lag kwam ze er het snelste.
Na enkele minuten wandelen viel het haar op dat ze nog niemand tegen was gekomen op deze weg. Waarschijnlijk was het eenrichtingsverkeer naar dat krot, en misschien geloofden mensen wel echt in het hele spookgedoe. Onzin natuurlijk, maar, als het zo’n onzin was, waarom geloofde iedereen er wel in? Twijfelend stond ze stil, ‘wat als.. Nee, geen wat als, dat help niet Hay.’ Mompelde ze in zichzelf, waarna ze weer verder liep. Nuchter blijven denken en dan zou alles wel goed komen.

Zachtjes klopte ze op de deur. “Hallo? Is daar iemand?” Vroeg ze, waarna ze twijfelend de deur een stukje open duwde en naar binnen schuifelde. Met kleine passen liep ze verder. Tot nu toe hoorde ze nog geen plotseling dichtklappende deur, dat was toch al een goed teken, toch? “Shit.” Vloekte ze, ja, Hayden kon vloeken. Je hoorde het misschien niet vaak, maar als ze alleen was, was ze een heel normaal meisje. Met de nodige vloekpartijen natuurlijk. Ze hief haar ene been even op en liet zich neerzakken op het kratje, waar ze haar teen flink tegen aan gestoten had. Wat wou je ook als het hier zo donker was. Ze kneep haar ogen bijna dicht, op zoek naar iets waardoor er wat meer licht in de kamer kon komen. Een ouderwetse kandelaar  hing aan de muur. Ze zou kunnen proberen wat vuurmagie te gebruiken, maar dat was juist één van de meest lastige dingen voor haar. Of dat nu ging lukken wist ze niet. Dan maar op zoek naar een alternatief. Na een vijftal minuutjes zoeken haalde ze een pakte lucifers uit een lade. Onhandig als ze was duurde het ook nog even om de lucifer aangestoken te krijgen, maar toen het eindelijk gelukt was hield ze hem bij de kandelaar, die de vlam al snel overnam en de ruimte al een stuk beter verlichtte. Het was écht een krot hier. De stenen zagen er nog enigszins stevig uit, maar hier en daar zat een steen wel erg los. Af en toe zag je een gat in de grond omdat er een vloerplank mistte, het was nog een wonder dat ze daar niet doorheen gevallen was. En uiteindelijk kraakte de trap ook nog eens enorm.. Wacht, de trap kraakte? Paniek overspoelde haar terwijl ze meteen opsprong, klaar om op elk moment weg te rennen. “H.. Hallo?? Kom t.. tevoorschijn.” Zei ze toen ze niemand op de trap zag.

-Beetje raar geschreven denk ik.. Nja, voor Zeef.-

Ze'ev hoorde ze wel, de stemmen. Hij verstond wel wat ze fluisterden. Over hem, over zijn aanvaringen sinds zijn aankomst op school. Dat was nog niet eens zo gek lang geleden. En toch stond hij al bekend als een gevaar, een tikkende tijdbom die bij het minste of geringste zou ontploffen. Dat beviel hem ergens wel, hij als zijnde de veroorzaker van een hevige explosie. Dat al die incidenten één ding gemeen hadden, namelijk dat Ze'ev door een groepje uitgedaagd werd, vergat het gros van de roddelaars maar even. Zo deden mensen dat. Iemand moest de slechterik zijn en wees nou eerlijk, wie leende zich daar beter voor dan de nieuweling met bloedrode ogen en een maniakale kracht? Precies.

Vandaag had hij absoluut geen behoefte gehad aan een dag zoals zo velen. Hij wilde geen gemompel horen in de hoeken, als hij zich van de sportzaal naar de kantine begaf. Hij wilde geen problemen met jochies die dachten leuk te zijn en stoer te zijn door hem uit te dagen. Hallo, hij mocht dan wel ongeveer even groot zijn, maar hij had meer spiermassa en gewicht dan die kleuters bij elkaar.

Dus liep de gedrongen jongen met zijn brede schouders iets naar voren gebogen zo vlug mogelijk door, zijn weerbarstige zwarte haar hevig in strijd met de wind. Ze'ev bevochtigde zijn lippen, door het weer kurkdroog. Hij liep nu al ruim drie uur rond, zonder een moment van rust. Op zich was het een goede oefening voor zijn conditie, maar hij begon de kou nu toch wel te voelen in de topjes van zijn vingers. Zelfs zijn voeten, gestoken in dikke ruwharige sokken en in theorie waterdichte leren laarzen, kenmerkend voor bijvoorbeeld het leger. Met dan wel zwaar afgetrapte zolen, waar nu blijkbaar ergens een lek in zat. Één stap in een plas regen had namelijk zijn linker sok helemaal in koud water doordrenkt. Zo lek als een zeef, was die zool. Geërgerd door de zompige ervaring bij elke stap die hij zette, trok Ze'ev een route naar het dichtstbijzijnde gebouw, in dit geval een soort huis-achtige structuur. Eigenlijk was er niet zo veel meer van over, maar de muren stonden nog overeind, er was nog sprake van een dak. Dus klagen deed hij niet.
De deur duwde hij zachtjes open, om vervolgens in de opening te blijven staan. Hij ademde diep in, de muffe walm scannend. Geuren van lang vervlogen alcohol, spiritus en zweet zweefden om hem heen. De omgeving was vies, maar op het eerste gezicht veilig en verlaten. Tenzij iemand zichzelf met behulp van magie maskeerde was hij hier alleen. Ze'ev's ogen zochten automatisch naar de meest tactische plek om plaats te nemen. In een ruimte die zo te zien eens als keuken gediend had stond hij stil. De etensresten vol schimmels, de blikjes en injectienaalden. Dit was eens de uitvalbasis van een hoop losgeslagen individuen geweest, misschien zelfs nog steeds. En wie weet wanneer zij terug zouden keren. Hij besloot om de trap omhoog te nemen, hopend dat het daar iets minder vervallen en bevuild was. Boven koos hij de schoonste kamer uit, er stond een bank bedekt met een wit laken en versierd met spinnenwebben. Daar trok hij zijn schoenen uit, evenals zijn sokken, en hing die te drogen. Op blote voeten baande hij zich een weg naar de bank, al lang de meest voordelige route plannend.

Na een tijd van rust en vrede waakte de jongen uit zijn halfslaap. Door een geluid. Een rustig en ritmisch getimmer op hout. Vermolmd hout, de deurpost. Door geklop. Wie was daar? Hij was onmiddellijk weer alert.
Hij hoorde gestommel, een gedempte uitroep en wederom gestommel. Kalm stond hij op en voelde aan zijn sokken, nog steeds nat. Hij besloot de situatie in zijn voordeel te gebruiken en sloop redelijk geruisloos de kamer uit. Toen het eenmaal zeker was dat er iemand beneden was, hij hoorde het, hij rook een vleugje vanille, zocht hij een wapen. Iets simpels, een echt gevecht was sowieso niet waarschijnlijk. Maar voor de zekerheid wilde Ze'ev iets extra's achter de hand hebben. Hij greep in één ademhaling een verroeste loden buis van de grond en bewoog zich sluipend naar de trap. Hij zette een kleine pas naar beneden, meteen bevriezend door het gekraak wat wel door het hele huis door leek te dringen. Dit kon enkel slechthorende mensen ontgaan, zo meende Ze'ev, maar hij was opgezadeld met een uiterst scherp gehoor. Ondanks de kans dat het door hem veroorzaakte gekraak door de bezoeker afgedaan werd als gespook was hij meteen op zijn hoede en deinsde een tree terug. Daar stond hij in de betrekkelijke duisternis goed verstopt, terwijl zijn ogen langzaam de tweede bezoeker analyseerden, om vervolgens traag zijn schok te verwerken. Wat-deed-zij-hier. Hier. Spookhuis, bang trillend muisje, in de vorm van een bruinharig meisje, niet echt een combinatie die je verwacht te zien. "H.. Hallo?? Kom t.. tevoorschijn.” Hoe durfde ze hem zo toe te spreken. Dat Hayden geen flauw idee kon hebben dat hij het was, die het gekraak veroorzaakt had met zijn geklooi, was niet van belang. "Volg me niet zomaar naar plekken, varken." snauwde hij beschuldigend. Idiote stalker, met d'r arrogante rotkop. "Bazig, hm? Begin je nu al kuren te krijgen, zusjelief? Ik zal je niet in een verwaand mormel laten veranderen." Sprak hij scherp en vastbesloten. Zijn hoofd had haar vraag als bevel opgevat, haar woorden als arrogant bestemd. Het mormel was arrogant geworden en moest worden getemd. Hij kwam rap de trap af, twee treden tegelijk nemend. Daar streek hij met een hand door zijn wilde haar en grijnsde sardonisch, drie keer met zijn metalen buis op de grond tikkend. "Klopklop." Vroeg hij droog.

[Njep, aggresive brother is back in business to protect his little sistah from spiders and ghosts xD]

Alert keek ze rond, de ruimte voor de zoveelste keer scannend. Het licht van de kandelaar bood haar voldoende licht voor de ruimte waar ze zich nu bevond, maar vanaf een bepaalde hoogte op de trap werd alles steeds zwarter, totdat je niks zag. Niks dan duisternis, en Hayden hield niet zo van de duisternis. Een antwoord op haar vraag had ze niet echt verwacht, ze had gehoopt dat er niemand was. Dat het gewoon, tja, de wind was. Hoe onrealistisch dat ook klonk, want er moest wel iemand op de trap staan om de trap zo te doen kraken. “Vo..” Het feit dat er iemand sprak vond ze al zo beangstigend dat ze meteen weg wou hier. Ze wou wegrennen, dus zette ze ook al bijna een stap in de richting van de deur. Toen de rest van de zin echter tot haar doordrong bleef ze als versteend staan. Misschien had ze meteen weg moeten rennen toen ze geluid hoorde, dan was dit nu niet gebeurt. Maar dat had ze niet gedaan. Ze had bijna naar het gevaar geroepen, het uitgenodigd. Met ‘het gevaar’ bedoelde ze haar broer. De vorige keer was de ontmoeting beangstigend geweest, maar had hij haar niet zoveel aangedaan. Misschien was hij veranderd op dat vlak en zou hij haar ook nu alleen maar bang maken. Die gedachte betwijfelde ze echter, de woorden waarmee hij haar achterliet waren voor haar een teken dat ze geen valse hoop moest hebben. "Bazig, hm? Begin je nu al kuren te krijgen, zusjelief? Ik zal je niet in een verwaand mormel laten veranderen." Haar hart begon angstaanjagend snel te kloppen. Zoals altijd. Het was de pure angst, waar Spencer –in haar hoofd weigert ze nog steeds om hem Ze’ev’ te noemen- zo van kon genieten. Nou ja, of dat echt zo was kon ze niet zeggen met zekerheid, maar zo leek het wel. Hoe kon iemand anders doen wat hij deed. Hetzelfde gold voor hun vader. Volgens Hayden hield hij van de macht, en als iemand bang voor je was, had je vanzelf mach over die persoon.

Bij elke keer dat hij zijn voeten neerzette op een trede kraakte de trap, bij de ene meer dan de andere, maar het gekraak was aanwezig. Hij leek maar niet snel genoeg de trap af te kunnen zijn, want hij nam twee treden tegelijk en toen, toen was hij beneden. Alle kansen op vluchten waren uitgeschakeld, want met zijn grote passen zou hij haar zo inhalen nu hij al beneden was. En een poging tot was alles behalve slim,  daar werd hij vast nog kwader van. Drie tikken op de grond trokken haar aandacht naar het voorwerp in zijn hand. Het was een buis, en ze kon er wel zeker van zijn dat het geen lichte buis van plastic was. Vluchtig schoten haar ogen weg van Spencer en zochten ze snel de ruimte af. Een plank hout viel haar op. Ze moest maar een paar passen achteruit zette en dan zou ze het ding zo kunnen pakken. Maar nu nog niet, nee, misschien straks, als ze zeker was dat hij haar wat aan wou doen. Dan zou ze het kunnen overwegen om zichzelf te verdedigen. Ja, ze zou het kunnen overwegen op dat moment. Ze zou het niet zomaar doen. Zomaar wat doen was roekeloos, en roekeloos zijn, was gevaarlijk. “N.. nee, je begrijpt me v.. verkeerd.” Zei ze na een tijdje. “I.. ik ben niet b.. bazig, ik bedoelde h.. het niet zo, ma..maar ik wou gewoon weten wie daar w..was.” Hier en daar kwamen de woorden er maar half uit of enorm slecht gearticuleerd, maar ze kon haar uitleg doen, en hoopte nu maar dat dat goed genoeg was. Hoewel ze zelf al wel beter kon weten, hoe ze het ook uitlegde, het had meestal toch nooit effect op wat hij in gedachten had. Ze kon niet tot hem doordringen, niet zoals ze dat vroeger misschien gekund zou hebben. Maar vroeger was dat ook nooit nodig geweest, toen was niet alles wat ze deed fout in zijn ogen.

(Stotterstotter. :3:En ik had zin om nu al te posten, dus ja. Also, Hayden met haar wilde plannetje over zelffverdediging toch.  )

Haar ogen, er zat zo veel emotie in. Hij was haast een bloedzuiger, zijn eigen pijn verdringend door de hare. Het was een gewoonte. Het was een parasiet in zijn hoofd. Het was het stemmetje dat heel zachtjes fluisterde. Verschrikkelijke dingen zei de stem. Dat ze hem weer zou verraden. Dat ze weer zou zorgen dat hij er alleen voor stond. Dat hij alleen was, dat iedereen tegen hem was. Niemand stond aan zijn kant, hij moest zichzelf verdedigen. Verdediging. Aanval is de beste verdediging. Hij moest zichzelf tegen Hayden verdedigen voordat ze hem met klauwen uiteen zou rijten, zijn gevoelens aan stukken zou scheuren, zijn stenen hart zou breken als een knapperig koekje.
'Ze volgde je.'
'Ze wilde je kwaad doen.'
'Daarom volgde ze je.'

Hij werd erdoor beïnvloed. De stemmen waren deel van hem. Deel van hem, ze beheersden hem. Hij kon ze vertrouwen, toch? Zijn hoofd, zijn gedachten waren de enige dingen die hij kon, mocht, zou vertrouwen.

Zijn ogen, vol wantrouwen en woede. Waarom had ze hem gevolgd? Had ze nog niet genoeg verpest? Ze had alles verpest, ja? Alles! Alles en nog meer. Zijn hele leven, als zijn leven een trein was had zij hem laten ontsporen. Dus het was haar verdiende loon wat er nu gebeurde. Ze verdiende niet beter. Ze was afval, modder en een virus.

“N.. nee, je begrijpt me v.. verkeerd.” Hij lachtte honend. Idioot kind. “I.. ik ben niet b.. bazig, ik bedoelde h.. het niet zo, ma..maar ik wou gewoon weten wie daar w..was.”

''Nee, stom varken, als ik klopklop zeg, zeg jij wie is daar.'' De woorden waren bedoeld als hamers om haar diep, diep, diep de grond in te jagen. Klappen, dat verdiende ze. ''Je wilde weten wie daar was? Leugens.'' Hij siste dat laatste, overbrugte de laatste afstand en greep richting Hayden's kraag. 'Ze volgde je, ze wist het.' kakelde het in zijn hoofd. ''Je wist dat ik hier was, trut, je wíst het!'' Zijn ene hand was strak om haar kleding gegrepen en trok haar dichterbij, om vervolgens met een duwende beweging het magere meisje tegen de muur aan te drukken, haar een beetje in de hoogte tillend. Ze was niet meer dan een lappenpopje in zijn handen. Enkele seconden later hief hij de buis op en ramde die op volle snelheid naast haar de stenen in. Het vieze oude huis kraakte en zuchtte onder dit geweld, maar Ze'ev hoorde het niet eens.
''LIEG NIET TEGEN ME'' klonk het woedend.

'Ze liegt, ze liegt.' Ze liegt. Ze liegt altijd. Verderfelijk kind. Bloedverrader. Adder. Heks. Zou ze weer met haar smerige magie proberen te ontsnappen. ''Je vieze mond spuugt alleen maar bedrog uit, Hayden.'' Met een luide klap knalde de buis wederom in op de muur, op slechts kleine afstand van Hayden.

Hayden was ineengekrompen, een beweging die tot reactie had dat hij zijn schouders rechtte en zijn blik nog woedender op haar richtte. Ze moest branden, branden in de hel. Haar vlees zou van haar botten branden, de duivel zou zich om haar bekommeren. Zij was zijn duivel. Hetgeen wat hem keer op keer herinnerde aan die vreselijke nachten. De nachten die hij trillend in bed had doorgebracht. Verstopt onder de dekens, verstopt in de duisternis. Hij was nooit bang geweest voor het donker, nee, tegenovergesteld juist. In de donkere nacht kon je je verbergen, kon je je inbeelden dat je alleen was en veilig. Dat hij niet zou komen vannacht, dat je de volgende morgen geen excuus hoefde te bedenken voor de plekken op je armen... Juist het licht was zo ongenadig. Het stelde je ten toon aan iedereen, het ontblootte de gruwelijke waarheid. Vader die de lamp aanknipte en hem bestraffend toesprak. Ze'ev die wegdook in zijn kussen, maar er moeiteloos onder vandaan gevisd werd. En door enkel in haar blauwe ogen te kijken werd hij keer op keer weer terug getrokken naar die momenten. Daarom haatte hij haar. Daarom. Dat maakte haar de duivel. Het was háár schuld.
Ze deed een uitval, hij probeerde nog te reageren. Ze'ev's gezicht draaide naar links, in en poging de impact te beperken, haar vuist schoot recht vooruit. Ze raakte zijn jukbeen als eerste, maar de klap kwam daarna alsnog aan op de plaats van bestemming. De buis glipte uit zijn hand, die in een automatisme bescherming trachtte te bieden aan de getroffen gebieden. Ze trapte hem, wat zijn grip op haar zo sterk verminderde dat vasthouden nauwelijks meer zin had. De pijn was overweldigend, deels ook door de verrassing waarmee die gepaard ging. Ze sloeg terug. Sinds wanneer sloeg ze terug? Grommend van pijn dook hij ineen, haar voor een moment vergetend. Bloed begon op te wellen, hij kon het voelen. Alsof je verkouden was en een loopneus had, al was het deze keer donker rood bloed. Hoe kon het ook anders, hij had voor de zoveelste keer een reusachtige klap op een zwakke plek gehad. Laffe hond die ze was..

Een beestachtige woede maakte zich meester van hem. ''Hier krijg je spijt van..'' sprak hij dreigend, overeind komend met een wilde blik in zijn ogen. Hij jaagde haar achterna, de instincten die door de trainingen in zijn lichaam gezet waren namen het over. Hij was een wolf, zij was de prooi. Een klauwende beweging maakte hij naar haar, met de bedoeling haar genadeloos opzij tegen de grond te slaan. In een sprong met onmenselijke snelheid lanceerde Ze'ev zich naar haar. ''Als je dat ooit nog waagt sla ik je bewusteloos, hoor je me?'' Hij had bijna gezegd: dan sla ik je dood, maar iets in hem hield die woorden tegen. Tijd om erover na te denken had hij niet. Bloed stroomde traag uit zijn rechter neusgat en hij proefde de metalige smaak in zijn keel. Hayden zou boeten, ze moest leren dat hij de baas was. Zij was niets, niets.

Dat ze naar Starshine Acadamy was gekomen had ze altijd als iets goed gezien. Het was een soort van verlossing geweest, ze was vrij geworden en moest niet meer bang zijn. Op die manier zei ze het niet graag, maar het was wel de waarheid. Voor een tijdje had ze rust gehad en was ze bijna vergeten dat de angst van haar broer zou verschijnen. Nu bleek het eerder iets slechts te zijn. Hij was terug en zij, tja, zij was niet bang genoeg. Alsof ze was vergeten wat hij kon, hoe sterk hij was. Natuurlijk zou ze dat nooit vergeten, maar dan nog, ze was blijkbaar wel vergeten dat terugvechten geen nut had. En laat dat nu precies zijn wat ze had gedaan. De buis viel op de grond en na een rake trap verloor Spencer, nee Ze’ev, zijn krachtige grip om de stof rond haar kraag. Haar gehele voetzolen raakten de grond nu, in plaats van alleen de tippen van haar tenen. Heel even bleef ze staan, ogen wijd opengesperd en op het ineengedoken figuur voor haar gericht. Voor heel even had het figuur geen gezicht meer, zag ze alleen dat ze iemand pijn had gedaan. Toen het figuur echter weer een bekend gezicht aannam zette ze een paar wankele stappen zijwaarts om vervolgens zo snel mogelijk op de deur af te rennen.

So you better run
Run fast for your mother, run fast for your brother
Run for your children, for your sisters and brothers
Leave all your love and longing behind
You can’t carry it with you if you want to survive

Ze had hem niet eens horen opstaan of horen rennen. Ze had het alleen gevoeld, een klap die haar opzij sloeg nog voordat ze een meter van de deur verwijderd was. Poging mislukt. Van het moment dat je viel zou de jager je inhalen en was er geen kans meer om weg te komen. Hij zag er op zijn zachts uitgedrukt uit als een hongerig beest. Hayden schoof snel achteruit, een nutteloze actie, maar nu zou zelfs een nutteloze actie een betere actie zijn dan blijven zitten. Met een sprong overbrugde hij de afstand tussen hen, Hayden schoof nog een stukje naar achteren, maar ver kwam ze niet door de muur die haar tegenhield. ‘Ik wil nog niet dood.’ Was de gedachte die spontaan door haar hoofd schoot bij het zien van zijn gezicht. Waarom ze zo dacht wist ze ook niet. Misschien had menig mens in haar leven het niet erg gevonden om dood te zijn. Ze had niemand om haar pijn mee te delen, niemand die echt van haar leek te houden en van wie zijzelf ook kon houden. Sinds ze het wist van Spencer, ‘Ze’ev’ corrigeerde ze zichzelf in haar hoofd, was het lastig om haar ouders op diezelfde manier als vroeger te zien. Vroeger waren ze twee van de beste personen die ze kende, naast haar broer dan. Maar nu, nu leken het wel monsters. Haar vader om wat hij haar broer aan had gedaan, en haar moeder omwille van het feit dat ze er nooit iets aan had gedaan. Als ze het zo bekeek kon ze eigenlijk ook niet van zichzelf houden. Zij was het kleine monster, zo dom dat ze er nooit iets van had gezien, en nog dommer dat ze er zelf nooit iets aan had gedaan. Misschien haatte hij haar daarom wel zo erg. Nou ja, er waren voor hem vele redenen om haar te haten. “Als je dat ooit nog waagt sla ik je bewusteloos, hoor je me?” Ze maakte zich nog kleiner, probeerde verder weg te duiken in het hoekje, alsof het haar bescherming zou geven. Haar ogen scanden de grond links en rechts van haar, maar tevergeefs, er was niks om zich mee te verdedigen. Misschien was dat wel goed ook, ze kon zich beter niet meer verdedigen, dat was dom geweest. En haar vader vond haar nog wel de slimste, tja, hij was ook een domme man.

[Kay, deze is nogal slecht, so, sorry ]

Ze rende en ze rende. Ze rende weg van hem. Dom, dom meisje. Rennen is dom. Als je achtervolgd wordt. Door een beest. Die niet zal stoppen. Tot hij je gevangen heeft. Heeft niemand je dat geleerd? Rennen heeft geen zin. Al ren je nog zo snel, de jager achterhaalt je wel. Zoals nu. In slechts enkele passen was hij alweer bij, een sprong als een wolf op zijn prooi. Dom meisje. Ze viel. Ze schoof zichzelf achteruit. Hij richtte zijn hoofd omhoog, zijn lange, sluike haren vielen naar achteren als wilde manen. Zodra die weggezwiept waren zag je ze. Zijn rode ogen, als gloeiende kooltjes in de oogkassen gelegen. Zij was ineengedoken, als een klein muisje. In. De. Val.

Ze was een vliegje in zijn web, een muis in zijn val, de prooi die hij gevangen had. En ze bleef stil.
Terwijl hij een vraag had gesteld.
Een vraag, hij had gevraagd of ze het begrepen had.
Ze zei niets.

Had ze het niet begrepen? Was ze zo dom? Ze moest het begrijpen.
Zijn hand schoot naar voren, klauwde zich in haar lelijke vette haren. Hij had een flinke pluk vast en trok, trok eerst zacht dan harder, bewoog zichzelf naar haar toe en haar haren naar hem toe. Zo was hij weer dichtbij haar gezicht.

''Ik vroeg je wat!'' klonk het luid, met een ruk aan haar idiote kapsel om het te benadrukken. ''Maar jij. Jij begrijpt het niet. Idioot varken. VARKEN.'' Op de tast wist hij een mes te vinden in zijn zak, wat hij met een druk op een knopje open liet schieten, een snelle beweging. Het aws een illegaal wapen, zulke klapmessen waren niet in iedere kampwinkel verkrijgbaar. Maar dat was voor Ze'ev geen probleem geweest. Hij had het ding gewoon gekregen van Jael. '"Dus nu moet ik je straffen, je begrijpt het niet. Als je vlucht krijg je straf, snap je, dom zwijntje?'' Hij beredeneerde het voor zichzelf, het was merkbaar dat Ze'ev inwendig eerst twijfels had gehad, maar zichzelf nu overtuigd had. Ze verdiende straf. Ze was gevlucht. Ze begréép het niet. Ze had niet geantwoord. Hij was weer eens genegeerd. Door haar! Dat pikte hij niet.

Met een graaiende beweging verzamelde hij een bosje haar en bracht het mes omhoog. Niet om haar keel open te snijden als zachte boter. Maar om het haar aan te vallen en haar een lesje te leren. Hij zou het doen. Net zo lang tot ze inzag. Ze was fout. Ze was slecht. Hij wilde enkel helpen, maar ze maakte steeds fouten. Domme, domme fouten. Dom meisje. En dan moest hij wel, hij moest haar leren het te begrijpen. Haar schuld.

Als zee en muis was, dan zou ze nu waarschijnlijk al ontsnapt zijn door een kiertje. Dan zou ze trouwens te klein en te snel voor hem geweest zijn om te vangen. Maar wat was ze nu? Een mager, redelijk klein gestalte. Niet klein en smal genoeg om te kunnen ontsnappen, maar al zeker niet groot en sterk genoeg om te kunnen winnen. Voorzichtig richtte ze haar hoofd op om naar boven te kijken. Ondanks dat de ruimte alleen verlicht werd door een paar ramen, waren de rode ogen duidelijk te zien. Ze keken haar aan alsof het een of andere demon was, hongerig naar een zwakke ziel. Dat zou een hoop verklaren, maar als dat het geval geweest zou zijn, dan zou ze nu al lang onder een grafsteen liggen. Misschien wel naast haar ouders, vast en zeker naast haar vader.

Ondanks dat het een te verwachtte beweging was, kwam het toch nog onverwacht. Ze hapte als een vis naar adem door de schrik en bracht een miezerig geluidje uit, niets meer als een mislukte piep. Zijn ogen leken vuur te spuwen nu ze zo dichtbij waren en waar de zijne vurig en helrood waren, bevroren de hare de wereld met hun felblauwe kleur. “Ik vroeg je wat!” Ze knipperde een paar keer verwoed om terug bij de realistische angst te komen. Ze’ev graaide in zijn zak, haalde er een mes uit en liet het met een simpele druk op de knop open schieten. Het snijvlak van het mes was scherp, niet net geslepen, maar wel scherp genoeg om door de huidlagen te snijden en een rode streep van opwellend bloed tevoorschijn te laten komen. Haar handen grepen wild naar zijn arm en de vingers klauwden zich in zijn huid. “N.. n-n-nee, stop!” Ze probeerde de arm zo ver mogelijk van zich af te duwen om het gevaar van een scherp mes zo ver weg mogelijk te houden. '"Dus nu moet ik je straffen, je begrijpt het niet. Als je vlucht krijg je straf, snap je, dom zwijntje?'' Ze schudde haar hoofd wild.
“Ik be-begrijp het wel!.” Zei ze, haar hand duwde nog steeds met alle kracht tegen die ze bezat zijn arm. Het mocht allemaal niet baten. Nog steeds op dezelfde ruwe, woeste manier als voorheen greep hij enkele plukken haar vast. Er was niet veel moeite nodig om van haar te winnen waardoor haar eigen armen al snel bezweken onder de kracht van zijn armen. Het mes kwam dichter, voor een moment was ze bang dat ze de stekende pijn van een mes zou voelen, maar het gevoel liet op zich wachten. Pas toen ze vanuit haar ooghoek de haren naar beneden zag dwarrelen realiseerde ze zich dat hij voor haar haren was gegaan. Ze slikte even, hij had een stukje van haarzelf weggesneden. De lange, goed verzorgde lokken waren iets waar ze altijd blij mee was geweest. Vooral omdat het haar deed denken aan de tijd dat ze jong was. Toen haar moeder zorgvuldig de knopen eruit kamde. En toen Spencer, correctie Ze’ev, het van haar overnam om haar haren in een staart te doen als ze er zelf te zeer mee aan het klungelen was. En nu was het weg. Vanbinnen werd ze woest, brak de ijzeren ketting die het monster vasthield, maar het de angst behoedde haar tot op zeker mate, het was niet veilig om een woedeaanval te krijgen en dat op hem af te reageren. Nee, ze moest nu rustig blijven.

Terwijl haar ogen de lokken haar naar beneden volgden telde ze tot tien. Het werkte als een slaaplied, het monster keerde terug naar zijn hok om een dutje te doen. “Dat had je niet moeten doen.” Zei ze, verassend rustig. Misschien was het de woede die haar angst deels wegnam, tenminste zo ver dat ze toch nog normaal kon praten. “Ik had geen straf nodig.” Misschien kon ze hem zodanig in de war brengen door woorden te gebruiken. Het was laf en vals, maar als hij zou denken dat hij in de fout was, zou hij haar misschien met rust laten. “I-Ik heb niks fout gedaan, dat weet je. Jij had me moeten negeren.” Ze telde nogmaals tot tien, weer een slaaplied voor het monster. “Als je me had genegeerd, dan was ik weggegaan, dan was dit niet gebeurd.” Die laatste woorden kwamen wat minder stabiel dan de rest. Ze was hem vals aan het beschuldigen, wou hem doen geloven dat hij het verkeerd had gedaan om haar eigen hachje te redden. Ze was een laffe hond.

“N.. n-n-nee, stop!” Dramaqueen. Ze deed alsof hij de slechterik was. Alsof hij het monster was. Zij was de leugenachtige bedriegster, de verrader. Verraadster! Ze moest branden. Ze moest leren van haar fouten, spijt betuigen.

“Ik be-begrijp het wel!.” Dat zei ze. Ze zei het te begrijpen. Maar ze loog. Hayden was een leugenaar. Net als vader. Ze was een vieze vuile liegende heks, ze was een feeks. Ze had het slecht met hem voor. Ze had hem immers verraden. Zijn vertrouwen geschonden. Hij dacht dat ze hem helpen zou, zoals hij haar hielp. Maar nee. Ze was een leugenachtige lafaard.
Haar haren werden doorgesneden. Wraak. Straf. Het liep in Ze'ev's gedachten allemaal door elkaar. Hij wist niet waarom, maar hij deed het gewoon: Snijden. Het ging niet al te vloeiend, daarvoor was het mes te bot. Maar met wat hakkende bewegingen lukte het een flinke pluk af te snijden. De haren in zijn hand zagen er vreemd uit. Ze waren afgesloten van hun bron, ze waren los. Maar nog steeds zagen ze er hetzelfde uit, alsof er niets gebeurd was. Alsof hij ze tegen Haydens lokken aan kon leggen en het met een beetje lijm weer een geheel kon maken. Dat kon niet meer.

Hij opende zijn hand en de haren dwarrelden als vroege sneeuwvlokjes naar beneden. Vrolijk kerstfeest.
“Dat had je niet moeten doen. Ik had geen straf nodig.” Met vlammende blik keek hij haar aan. Hoe durfde ze. Hij was echter genadig, liet haar uitspreken.
“I-Ik heb niks fout gedaan, dat weet je. Jij had me moeten negeren. Als je me had genegeerd, dan was ik weggegaan, dan was dit niet gebeurd.” Aan zijn hand zat bloed, afkomstig van zijn bloedneus. Aan de bloederige huid plakten enkele haren van Hayden, lang en bruin. Hij gromde zijn tanden bloot, waarbij twee ongewoon scherpe hoektanden onthuld werden. ''Zeg dat niet.'' klonk het scherp. ''Jij volgde me. Jij antwoorde me niet, toen ik je vroeg of je het begreep.'' In zijn stem aws te horen dat hij het allemaal logisch vond. 1+1=2. Dat soort logica. Er was geen discussie mogelijk. ''Jij bent een leugenaar.'' siste hij dan beschuldigend. ''Jij bent een slecht, slecht persoon, zusjelief. En als je niet gauw je bek houdt is het niet je lelijke haar dat eraan gaat.''

[Deeeheeerp. He's so mean and confused and crazy OwO]

Haar gedrag veranderde alsof ze ineens een knopje had ingedrukt. Een minuut geleden was ze ervan overtuigd dat ze zich gedeisd moest houden. Dat het alleen maar erger zou zijn als ze tegen hem in ging. Nu zag ze het als een kans. Ze moest haar verstand gebruiken, hem proberen te verwarren. Als ze hem gewoon kon aanpraten dat hij haar maar beter zou laten gaan, dan was er een kans dat ze deze keer wegkwam. Een kans ja, maar het was een kans die ze zou nemen. Ook al waren zijn bloedrode ogen intimiderend en was hij fysiek veel sterker dan haar. Twijfel bekroop haar voor een moment bij die gedachte, maar ze duwde het aan de kant. Weg, in een diep hoekje geduwd, bij de gelukkige herinneringen van vroeger. Een herinnering kwam langzaam naar voren geschoven, maar ze duwde het snel weer terug. Het beeld was té blij, té gelukkig, dar zou teveel voer zijn voor het monster.
Ze begon redelijk kalm met haar stem verassend goed onder controle. Toen ze de woede in zijn gezicht zag opkomen verloor ze die zekerheid echter een beetje. Het resultaat was dat ze lichtjes stotterde, maar ze hervatte zichzelf gelukkig al vrij snel. “Zeg dat niet.” De combinatie van de scherpe klank in zijn woorden en zijn ontblootte tanden boezemde haar weer angst in. Dezelfde angst die ze altijd al had gekend, oud en vertrouwd. Haar durf ebde weg, totdat er maar een klein beetje over bleef. “Jij bent een slecht, slecht persoon, zusjelief. En als je niet gauw je bek houdt is het niet je lelijke haar dat eraan gaat.” Vrijwel meteen knikte ze begrijpend. Ja, ze was in de fout. Ja, ze had hem moeten antwoorden. Ja, natuurlijk had ze.. Nee. Verwoed schudde ze haar hoofd. Nee, ze ging nu geen watje zijn. De durf kwam weer langzaam aan opzetten en ze richtte haar blik weer naar omhoog. “Nee.” Zei ze. Nogmaals schudde ze haar hoofd, alsof dat hetgeen was wat ervoor zorgde dat ze meer moed kreeg. “Ik heb gelijk hier.” Weer een gewaagde zet, maar om ergens te komen moest je soms gewaagd zijn.

Haar knieën trilden en er vormde zich koud zweet in de holte van haar rug, ze zorgde er echter voor dat de aandacht bij haar gezicht bleef. Een uitdagende blik stond voor de onzekerheid die er nog was. Hopelijk zou hij het niet merken, wat ze nu deed was namelijk pure bluf. “Jij gaat me geen pijn doen, sterker nog, je gaat nu gewoon aan de kant en laat me gaan.” Een stille zucht ontsnapte tussen haar lippen door en nam een klein deel van de spanning mee weg. Het vloog weg op de deeltjes in de lucht en liet haar met rust. Zodanig dat ze verder kon gaan. “En als je dat niet doet..” Even wachtte ze, haar mond half geopend alsof de twijfel ermee speelde. “Dan..” Weer een pauze. Ze wist wat haar dreiging zou zijn, maar ze wist niet zozeer of het het juiste effect zou hebben. Maar dan nog, ze zou niks anders weten wat het gewenste effect zou kunnen hebben. “Dan vertel ik het aan vader, alles.” Zei ze uiteindelijk kort en krachtig. Vooral kort.
“En we weten beide dat hij er niet blij mee zal zijn.” Om haar woorden kracht bij te zetten plaatste ze haar handen tegen zijn schouders en duwde ze hem lichtjes. Dat haar handen hevig aan het trillen waren merkte ze pas tijdens de beweging.

________________________________________
Ze’ev had het eerst niet doorgehad. Hoe haar houding langzaam veranderde. Het was heel subtiel. Maar ze trilde niet meer zo veel als eerst. Ze ontweek zijn blik niet meer zo veel. Hij had het eerst niet gezien, afgedaan als verbeelding. Maar daar gebeurde het toch echt. Ze zei het toch echt. Het woord. Niet zomaar iets. Niet zomaar iets opstandigs, iets tegendraads. Ze stribbelde niet alleen tegen, ze ontkende zijn gezag. Ze zei het. Hét woord.

“Nee.”
Het werd nog erger. Nog. Erger.
Hij stond daar met zijn mond vol tanden- messcherpe hoektanden die al zo vaak bloed hadden geproefd. Hayden’s tere nek was zichtbaar door de scherpe inham in haar kapsel. Nee. Ze zei nee.
“Ik heb gelijk hier.” Weer een gewaagde zet, maar om ergens te komen moest je soms gewaagd zijn.

“Jij gaat me geen pijn doen, sterker nog, je gaat nu gewoon aan de kant en laat me gaan.”
Maar door pijn leerde Hayden. Ze was een dom meisje, maar ze kon leren. Toch? Hij kon het haar leren.

“En als je dat niet doet.. Dan..” Iets flikkerde in zijn ogen. ‘Dan wat.’ Gromde de jongen neerbuigend. Zie je wel? Loze woorden. Loze woorden van een leeghoofdig klein zusje. Waarom was ze nou niet gewoon braaf?

Weer een pauze. Ze wist wat haar dreiging zou zijn, maar ze wist niet zozeer of het het juiste effect zou hebben. Maar dan nog, ze zou niks anders weten wat het gewenste effect zou kunnen hebben. “Dan vertel ik het aan vader, alles.” Vader? VADER? Die man verdiende die naam niet. Vuile leugenachtige zak. Het dieptepunt van menselijkheid. Te laag om voor ongedierte uitgemaakt te worden. Wat zou hij graag- Wat zou Ze’ev graag zijn voet op de kakkerlak zetten. Hem verpletteren. Zijn vader verpletteren. Dat zou hem leren.

“En we weten beide dat hij er niet blij mee zal zijn.” Blij? Zijn vader verdiende het niet om blij te zijn. Misschien moest ze het hem inderdaad vertellen. Dan zou Ze’ev hem daarna verpletteren en Hayden erbij als ze niet uitkeek. Heks. Twee handen plaatsten zich tegen zijn lichaam, hij werd geduwd. Ze’ev deed een stap naar achteren om zijn evenwicht te hervinden, maar het kwaad was al geschied: Hij was naar achteren gegaan voor Hayden. Zij had hem doen terugdeinzen, hem uit balans gebracht op de een of andere manier.

‘Jij. Bedreigde jij mij nu net?’ klonk het op de lage toon die Ze’evs stem van nature had. Ongelovig. Dit was niet hoe het ging. Dit was niet hoe het hoorde. Ze had hem geduwd. Zijn arm steeg op.Zijn hand vormde een vuist. Daaruit ontsnapte één vinger die haar beschuldigend aanwees. ‘Hoe durf je.’ Zijn ogen glommen als kooltjes in de nacht en hij staarde, hij staarde haar zo diep mogelijk aan.

Hij had het door. De manier waarop hij naar haar keek wees het aan. Haar ogen weken echter niet van de zijne af. Ze hield alles in de gaten, elk klein detail, alles wat als een gevaar kon zijn. Ze was aan het aftasten hoe ver ze kon gaan. Alsof ze een jong paard in een kudde was daagde ze hem uit. Voorzichtig, zijn lichaamstaal in de gaten houdend. Bij het minste gevaar zou ze terugdeinzen, niet te ver echter. Als ze te ver terugdeinsde kon hij zo zien dat ze zwak was. Haar wenkbrauwen trokken onbewust samen en zorgden voor een frons door de spanning die zich opbouwde. Blijven bluffen. Gewoon blijven bluffen. Hij mocht er niks van zien. Haar kin hief ze een beetje, alsof ze haar trots liet zien. Een kleine beweging die haar groter deed lijken. Sterker deed lijken. Precies wat ze nodig had. Haar wenkbrauwen ontspanden weer terwijl ze een stille, onhoorbare zucht door haar lippen liet ontsnappen.

'Wat dan?' De kin, die eerst in de lucht geheven hing, viel nu weer terug op zijn oorspronkelijke plaats, maar toch bleef ze hem aankijken. Uitdagen. Ze moest dit winnen, ook al was het maar voor één keer.

Bij haar volgende woorden stak ze haar kin weer ietsjes in de lucht, echter niet zo ver als de vorige keer. Ze had het juiste moment uitgekozen. Hij lette niet compleet op, was waarschijnlijk even verstrengelt geraakt in zijn verwarring waardoor Hayden hem uit evenwicht kon brengen. Met één simpele en zachte duw. Het was waarschijnlijk gewoon geluk deze keer, maar dat maakte niks uit. Het was haar wel gelukt. Ze was bijna gewonnen. De volgende stap was om rustig en beheerst weg te wandelen. Zonder verder iets te zeggen stapte ze weg uit haar hoek. Zonder om te kijken liep ze weg van hem, recht op de deur af. Op een halve meter afstand bleef ze echter al staan. Ze begon wat meer te trillen, haar longen hadden moeite met volledige ademteugen naar binnen te krijgen en het waren kleine luchtstootjes die haar lucht gaven. Ze draaide zich om, iets wat ze niet had moeten doen. Het was niet alleen een teken dat ze hem op één of andere manier nodig had, het zorgde er ook voor dat ze de beweging zag die hij maakte. Hij hief zijn hand en wees beschuldigend naar haar, hierdoor kromp ze lichtjes in elkaar. Het was een kleine beweging, als een hengst die zijn achterbeen hief in een waarschuwing. Voor mensen die niet wisten hoe hun communicatie in elkaar zat leek het niets. Maar voor haar was het genoeg om haar hele act te breken. Want het was inderdaad allemaal een act. Een act die ze voor een moment uit had kunnen voeren, maar nu haar moed weer wegebde kon ze zich niet meer inleven in haar rol.

‘Jij, bedreigde jij mij nu net?’ Dat waren de woorden die het kwaad hadden geschied. Het waren niet bepaald de woorden, het was eerder de toon. Het was rustiger als anders.. Het maakte haar banger dan normaal. Of dat gevoel terecht was wist ze niet. “N..n..n” Haar mond opende zich om die paar letters eruit te stoten, waarna ze haar mond weer sloot. Rustig. Ze moet rustig worden. “Nnnnee.” Zei ze uiteindelijk met meer moeite dan gewenst. “Ik s.. stelde je een ultimatum voor.” Omdraaien Hayden, draai je om en loop rustig weg. Haar hersenen gaven een signaal door, maar haar lichaam luisterde niet. Het bleef staan op zijn plek. Haar ogen bleven hem echter aanstaren. Nog zo wild en uitdagend als voorheen, maar of ze dat nog lang vol zou houden wist ze niet.

Arrogantie. Haar kin iets opgetild, haar blauwe ogen trotseerden zijn woedende blik. Ooit waren zijn ogen net zo rood geweest als de hare. Maar alles was veranderd, hij was veranderd. Zijn zintuigen verscherpt, evenals zijn hoektanden. Zijn spieren gestimuleerd, een jachtinstinct ingeplant. Hij was veranderd naar een hybride vorm tussen vechter en wolf in.  En zijn zusje, zijn slappe zusje? Die leek nu te veranderen naar een heksje dat dacht dat zij de dienst wel uit kon maken. Hayden met een mening, toe maar.
Toch was hij erdoor van de wijs gebracht. Het hoorde niet zo te gaan en toch gebeurde het. Het was als een kettingreactie die plots niet meer functioneerde. Domino's die niet meer om bleven vallen in een continue strook. Het stoppen van een tikkende klok. Het hoorde niet en het verstoorde zijn ritme.
Hij vroeg het haar. Of het echt zo was. Een beetje weifelend, maar wel rustig. Verontrustend rustig. Ze'ev was niet de scherpste. Niet de snelste, mentaal. Je kon hem zelfs een beetje dom noemen. Misschien kon je dat laatste trouwens beter niet zeggen, bij nader inzien.. Het zou enkel blauwe plekken en vuistgevechten op kunnen leveren. Ze'ev wist heus wel dat hij geen genie was, maar dan hoefde je dat nog niet te zéggen, kom op zeg.
Hayden gaf antwoord. “N..n..n” Wat? Zou ze het weer zeggen? Zou ze het weer gebruiken? Zou ze het durven? Het ontkennen? Of verder doorzetten? Ze'ev keek haar aan, draaide zijn lichaam in haar richting, maar zette geen enkele stap dichterbij. Zij was bij de deur, maar zou dat haar redden? Nee. Het was nog een lange weg tot het kasteel. Als hij wilde kon hij haar zo stoppen. Haar vastbinden en hier houden in het aftandse huis, tot ze zich gedroeg. Jammer dat leraren en dergelijke haar misschien zouden missen en na een lange afwezigheid achterdochtig raken. Nu was Hayden een braaf meisje wat dat betreft, ze zou wel iets van ziekte verzinnen. Ja. Misschien was dat een goed plan. Om haar een les te leren. Hij bewoog één voet, over de stoffige grond. Onopvallend, alsof hij gewoon heen en weer schuifelde. Toch veranderde Ze'ev onopvallend zijn houding, zodat hij klaar was in haar richting te bewegen. Hiervoor was hij getraind. Vijanden vangen en elimineren. Missies. Jagen.
“Nnnnee. Ik s.. stelde je een ultimatum voor.” Even was hij stil. Mind processing. Ul-ti-ma-tum. Probeerde ze indruk te maken ofzo? Dom kind. Dom kind dat hem probeerde af te leiden. Ultimatum, een deal. ''Als jij nu wegloopt. Als jij het aan pappa vertelt. Dan is dat het laatste dat hij van jou zou horen. Dan verpletter ik hem.'' En nee. Hij maakte geen grapje. Ze'ev maakte geen grapjes. '"Dan is dat ook al jouw schuld, hé Hayden?''

Het was aan het mislukken. Haar hele plan om hier rustig weg te komen was mislukt. Nou ja, een echt plan was het niet te noemen. Ze was verward, wist niet wat ze moest doen nu ze hem na enkele dagen weer zag. De vorige keer was de eerste keer in een paar maanden geweest dat ze hem weer zag en op één of andere manier had ze dat al snel van zich afgeschoven. Alsof het niet belangrijk was, alsof hij niet belangrijk was. Natuurlijk was hij dat wel. Zonder hem.. ze zou niet weten wat ze zonder hem zou moeten. ‘Leven.’ Antwoordde de stem in haar hoofd op de vraag die ze niet gesteld had. De vraag die ze niet durfde te stellen. Nee, zo drastisch was het allemaal niet. Natuurlijk kon ze een goed leven hebben met haar broer in haar leven. Hier en daar misschien mindere momenten, maar misschien ook niet. ‘Waarschijnlijk wel’ klonk het weer door haar eigen gedachten heen. Het was haar eigen stem die ze in haar hoofd hoorde, maar nu zat er een bepaalde onverschilligheid in. Alsof ze alle antwoorden op haar vragen al wist en die zonder twijfel kon uitspreken. De stem had echter wel gelijk, de pogingen die ze deed om alles toch nog positief te houden waren tevergeefs. Haar leven was over het algemeen niet zo slecht, maar momenteel had ze het ook niet echt goed.

De stilte die er was gaf duidelijk aan dat hij moest nadenken bij haar woorden. Misschien had ze het woord ‘ultimatum’ ook niet moeten gebruiken. Dat zou beter geweest zijn, al was het puur voor het gemak van Ze’ev. ''Als jij nu wegloopt. Als jij het aan pappa vertelt. Dan is dat het laatste dat hij van jou zou horen. Dan verpletter ik hem.'' Haar ogen werden meteen wat groter, nee, hij, dat.. Ongeloof was van haar ogen af te lezen, maar ze wist eigenlijk helemaal niet meer wat ze kon verwachten. De weerbarstige blik in haar ogen was verdwenen en het duurde ook niet lang voordat ze de blauwe poelen van hem afwende en zenuwachtig rondkeek. Ze werden naar elke plek in de ruimte gericht, vonden elk hoekje en inspecteerden dat, maar bleven weg van hem. Uiteindelijk bleven haar ogen naar beneden kijken, naar de tippen van haar schoenen en de grond, bedekt in een laagje stof en kleine korreltjes zand afkomstig van het pad. Haar voeten schoven onrustig over de vloer. Ze twijfelde. Zou ze het halen om weg te rennen? Natuurlijk niet. Ze had zelf de weg tot hier gelopen, en het grootste deel van de weg naar het kasteel was over een verlaten zandpaadje. Als ze geluk had zou er misschien iemand lopen, maar Ze’ev zou vast en zeker de capaciteit hebben om die persoon weg te jagen. De gedachten gingen razendsnel door haar hoofd en bijna had ze hem niet gehoord, bijna. ‘Dan is dat ook al jouw schuld’ ze herhaalde de woorden in haar hoofd en beet op haar lip alsof ze gepijnigd was door zijn woorden. Het was ook zo. Het herinnerde haar er weer aan dat dit gewoon haar eigen schuld was, dat ze dom was geweest. Dat ze alles had verpest. Dat ze er beter niet had kunnen zijn.. want ergens dacht ze dat als zij er misschien niet was, Ze’ev haar vaders favoriet zou zijn, dan zou alles voor hem goed zijn.
“I..ik..” Daar bleef ze haken, het lukte haar niet om verder te komen. Ze moest wat zeggen, het kriebelde aan haar tong om wat te zeggen, proberen om ervoor te zorgen dat ze toch nog veilig weg zou komen. Alles wat ze deed leek daarom te draaien. Overleven. “G.. geef je dan he.. helemaal niks om hem?” Want ik geef nog om jou. Ze zei het er niet bij, maar ze meende het wel, ze gaf nog om hem. Hij was haar broer, en hij had zoveel voor haar gedaan. “Mis.. misschien kan vader er niks aan doen..” zei ze, hem onbewust in verdediging nemend. Hij zou toch nog om Ze’ev geven? Het was zijn zoon.. hoe zou hij niet om hem kunnen geven?

(Prrrut, en Hayden is echt dom aan het worden. Ze is denk ik vergeten wat hij kan ofzo.. )

Verpletteren. Het was een woord zo grof en bot als Ze'ev. Als er een prijs naar de beste subtiliteit in woordkeuze ging mocht Ze'ev misschien de troostprijs mee nemen, onder het mom 'meedoen is belangrijker dan winnen.' Wat sowieso al onzin was. Als je meedeed en faalde, dan had je beter niet mee kunnen doen. Je verspilde enkel tijd en energie. Het was hopeloos.
Verpletteren. Plat stampen. Een schoen die neerkwam op de grond en heen en weer schoof over de tegels, tot zeker was dat het ongedierte tot een 2D object gereduceerd was, waarbij de organen naar buiten lekten en hemolymfe de straat deed glimmen.
‘Dan is dat ook al jouw schuld.’ Alles. Ze verpeste alles. Zijn leven was verpest door Hayden. En dat zou hij niet langer kunnen laten gebeuren. En hun vader? Die was zelfs nog erger dan zijn zusje, die had zijn leven tot een hel gemaakt, zijn nachten tot angstige wakes gemaakt waarbij in slaap vallen gevaar betekende en wakker blijven leidde tot slechtere schoolprestaties en daarmee nog meer bestraffing van zijn ouders. Met een slappe 'moeder', een over-aggresieve vader en een zusje dat gelijk stond aan een omhoog gevallen prinses had Ze'ev het nooit makkelijk gehad, maar hij had het overleefd. Nu was hij sterker en groter. Een botte spierbonk, met een neus die een tikje scheef stond en een mond die moeite had met glimlachen. “I..ik..” Als een apparaat om tapes af te spelen bleef ze hakkelen, typisch voor zijn gedrocht van een zuster. “G.. geef je dan he.. helemaal niks om hem?Mis.. misschien kan vader er niks aan doen..” Een sinistere uitdrukking verspreidde over zijn gezicht.
Misschien kon pappa er niets aan doen dat hij zijn dochter als een tere vlinder behandelde en zijn zoon als een hoop stront. Misschien niet nee. Dat was alleen nogal onwaarschijnlijk en zelfs als het zo was: Het boeide hem niet. ''Jij denkt dat ik geef om die klootzak? Dan ben je nog dommer dan ik dacht.. Nu, stap weg van de deur, Hayden.''

Op een onheilspellende, duistere manier kropen Ze’ev zijn mondhoeken lichtjes omhoog. De onaangename glimlach liet enkele tanden zien en op één of andere manier kreeg ze het beeld van een woeste wolf niet uit haar hoofd. Hij was dan ook vergelijkbaar met een woeste wolf. Eentje met hondsdolheid. Gedreven door een drang om te moorden, met een duivels kantje. Ze sprak zichzelf toe om te stoppen met die gedachtes. Hij was geen monster, zeker niet meer dan Hayden dat was. We deed het daar alleen op lijken. Ja, dat was het, het monster wat zich ‘Ze’ev’ noemde, speelde zich enkel in haar hoofd af. Ze was gewoon dom geweest, had domme dingen gedaan, domme dingen gezegd.. Domme dingen lokten pijn uit. Pijn was een les. Hayden schrok van haar eigen gedachten, bande ze uit haar hoofd totdat er niets overbleef. Niets dan een tergende stilte. Wat hij zei kwam pas wat later bij haar aan, waardoor ze ook later reageerde. Haar voeten schuifelden nerveus wat over de grond, zoekend naar een uitweg die niét gevaarlijk zou zijn.
Ik zette een grote pas naar achteren, draaide me om en begon te rennen. Voet voor voet, rustig, beheerst. Niet struikelen, gewoon blijven rennen. Mijn tempo versnelde zich steeds, totdat ik in een snelvaart over het verlaten pad heen rende. De plek waar het pad de andere wegen zou kruisen was nog ver, maar het kwam steeds dichter. Misschien kon ik het ontlopen deze keer. Net zoals de vorige keer dat ik hem had gezien. Hij was woest geweest, maar toen.. toen was hij opeens gestopt. Misschien had ik deze keer weer geluk. Ja. Misschien wel.

Hayden knipperde een paar keer met haar ogen, overwoog het idee kritisch voor enkele seconden, maar ze zei er ‘nee’ tegen. Dat geluk was waarschijnlijk eenmalig. Ze moest nu proberen gebruik te maken van dit huis en de mogelijkheden die het bood. Met haar hoofd lichtjes naar de grond gericht zette ze ene stapje opzij, weg van de deur, maar dichter bij de trap. Zonder nog verder na te denken rende ze op de trap af, achter haar gooide ze enkele dingen neer die de trap deels zouden blokkeren, ze raasde de trap op en gooide ook boven enkele dingen neer om de -redelijk smalle- gang te blokkeren. Ze dook een kamer links in, gooide de deur dicht en schoof er een kastje voor. Veel zou het niet doen, met flink wat kracht te zetten zou zelfs Hayden de deur open krijgen. De bedoeling was dan ook gewoon dat het haar tijd gaf. Meteen viel haar blik op een gesloten raam. Als een gek begon ze de kamer te doorzoeken naar iets zwaars om het raam mee in te gooien. De stoel was perfect geweest, maar die moest nu als blokkering dienen.

Ze kijkt me aan. Alsof ik een monster ben. Ik ben haar broer. Ik ben degene die haar optilde als ze viel. Ik ben degene die haar trooste, die met haar speelde. Nee. Ik was die persoon. Ik was haar beschermer. Ik was degene die telkens de klappen op moest vangen, die de woede over zich heen kreeg, die nooit iets goed deed, die blauwe plekken voor de juf moest verbergen. Die als onhandig werd gezien, omdat vader mijn pols 'per ongeluk' brak. Ik was degene die geslagen werd, nu ben ik degene die de klappen uitdeelt. En is dat een verbetering? Beslist niet. Maar eruit komen leek onmogelijk. Het was alsof ik in een onstopbare draaimolen zat. Het ging sneller en sneller en ik werd er enkel in meegezogen. Er was geen stopknop. Er is geen stoppen van de molen. Het ging door en door, maalde maar door. Ik kan niet ontsnappen.
Maar Hayden. Hayden denkt blijkbaar dat zij dat wel kan. Natuurlijk denkt ze dat. Prinsesje. Heks. ze wil ontsnappen, omdat ze weet dat ik gelijk heb. Ze rent weg. Ik zal haar pakken. En dan.. Dan krijgt ze haar verdiende loon. Ik raasde achter mijn zusje, snel, maar niet snel genoeg. Wel op tijd om een flinke klap in mijn gezicht te krijgen als de kleine feeks iets naar achter smijt. ''Bitch..'' vloek ik, ondertussen zo snel mogelijk verder klimmend. Maar de trap lijkt opeens mijlenlang. Eindelijk ben ik boven en terwijl ik mijn hand uitstrek om haar tegen te houden dreunt de deur dicht. Woedend snuif ik. Hoe durft ze. Hayden verschanst zich in een kamer, als een muis in haar holletje. Laffe kip. Hij nam wat afstand en schoot dan naar voren, zijn voet gebruikend om de deur in te trappen. Eén keer, twee keer. Drie keer. De deur gaf mee en kraakte vervaarlijk, voor die open gleed. ''Wat wilde je gaan doen, springen?'' spreek ik smalend, met een blik op haar enige ontsnappingsweg. Het raam.
''Wat ben je toch een dwaas.'' zeg ik, ietwat duizelig. want dat is ze. Een dwaas. Als ze nu het huis verlaat door dat raam.. Ik hoop dat ze haar beide benen breekt.

[<3]

Het leek wel alsof Hayden al haar instincten had verloren, of had teruggekregen, dat lag eraan hoe je het bekeek. Haar vecht of vlucht instinct was namelijk teruggekomen, na al die jaren. Het had haar wijselijk in de steek gehouden , vechten of vluchten hielp namelijk niets bij hem. En nu, nu was het opeens terug, alsof het dacht haar even te kloten. Misse geslaagd. Nu zat ze hier, in de val, vrijwel te wachten op haar broer. Ze kon zichzelf net zo goed opsluiten in een kerker en hem de sleutel geven, dat zou waarschijnlijk nog veiliger zijn dan wat ze nu aan het proberen was. Wat was ze eigenlijk aan het proberen? Ontsnappen? Dat zou grappig zijn. Ze zou, met haar geluk, nooit goed terechtkomen als ze uit dat raam zou komen. En zelfs als ze nog verder zou kunnen lopen, zou hij haar inhalen. Onbeschadigd, door gewoon door de voordeur te lopen, zo snel was hij wel in vergelijking met haar. Geen wonder dat hij zo intimiderend was, een beer is ook intimiderend, hetzelfde met een wolf, tijger, monster, etc. Wolven zouden je misschien nog vermijden, maar als ze honger hadden kon je het nooit weten.

Zonder erbij na te denken doorzocht Hayden alle lades, alle kasten, alle hoeken van de kamer naar iets zwaars. Ze maakte zichzelf er nerveus mee, dacht dat een zwaar object haar ging helpen en dat ze dood zou zijn als ze dat raam niet kon inslaan. Een doffe, zware bonk tegen de deur deed haar voor enkele seconden met een nerveuze blik naar de deur kijken voordat ze weer verder ging met zoeken. Nog een bonk, dit keer keek ze niet op, maar bleef ze gewoon verder zoeken. In een lade met kleding vond haar hand iets hards, wat ze meteen onder een laag kleding vandaan haalde. Het was een beeldje gemaakt uit steen. Perfect.

Bonk. De deur zwaaide heftig open bij de derde bonk, wat resulteerde in een tweede doffe bonk. Tegen de grond dit keer. Een klein brokje kwam van het beeldje af, dat waarschijnlijk door de tijd heen verzwakt was. Springen? Ging ze springen? Nee, ze ging niet springen. Ze wou wel springen, maar ze deed het niet. Hij had gelijk, het was dwaas om zoiets te doen. Ze was een dwaas. “Sorry.” Het was een zachte sorry, één van het verslagen soort. Op diezelfde manier waarop ze zich had verontschuldigd toen het begon. Toen ze hem wou troosten en het goed wou maken. Toen zag ze het namelijk pas in, dat haar vader al die jaren een ‘slechterik’ was geweest. Dat het haar schuld was. Het irritante was echter dat ze nog steeds van haar vader hield. In enige zin dan toch. Ze moest aan de ene kant niks van hem hebben, maar ze hield nog wel van hem. Misschien was dat het probleem, misschien haatte Ze’ev haar omdat ze nog steeds van haar vader hield. Nee. Nee. Verdomme! Ze’ev haatte haar omdat hij haar haatte, zo simpel was het. Ze was makkelijk te haten, natuurlijk, hoe kon je nu makkelijk van iemand houden die alles fout deed? Niet dus.
Als ze kon, dan.. dan zou ze zichzelf ook verrot slaan, maar dat kon ze niet. Lafaard, ze was een lafaard. “Sorry.” prevelde ze nog een keer zachtjes, dit keer meer naar zichzelf toe, meer specifiek naar de negatieve gedachten toe.

Ze was een hond. Een geslagen hond. Hangende staart, verontschuldigend. Ja. Ze zou haar lesje leren, goedschiks of kwaadschiks. “Sorry.” Maar met die slappe hap zou hij geen genoegen meer nemen. Nee, ze had haar kans gehad. Om het goed te maken, om een braaf meisje te zijn. Maar Hayden was rebels geweest. Had niet geluisterd. Was weggerend, was boos op hém geworden. Het lef. Zij, zijn laffe zusje. Zijn incompetente zusje, te laf en dom om door te hebben wat er gebeurde als hij door vader naar zijn kamer gesleept werd. Die was van hem weggevlucht.

“Sorry.” Ja, ja. Dat woord betekende niets uit haar leugenachtige mond. Ze'ev spuugde op de grond, verachtend. ''En dat moet ik geloven? Nee hoor, een slap excuus gaat je nu niet vrij kopen.'' Ze'ev's blik werd geconcentreerder terwijl hij een stuk liaan probeerde te vormen. Het begon goed, met een frisgroene draad, die langzaamaan meer vorm begon te krijgen, wat bladeren en dergelijke. Maar dan werd het meer een soort slap touw. ''Fack..'' klonk het en het half mislukte stuk liaan viel uit zijn handen. ''Wat sta je nou te lachen,'' siste hij dan, zonder ook maar een blik op haar gezicht te werpen. Ze was gewoon de zondebok, zijn zondebok, zijn zusje. Hij was boos, op zichzelf, om zijn mislukking, zijn slappe magie. En daarom was hij ook boos op haar.

Sorry’s waren niet slim. Ze waren nutteloos, een manier om jezelf te redden. Soms waren ze gemeend, maar nu wist Hayden zelf ook niet wat haar sorry geweest was. Ze zou geneigd zijn om te zeggen dat het gemeend was, maar waarom zei ze het dan alleen op dit soort momenten? Misschien was het wel niet gemeend, maar then again, misschien was het dat wel. Misschien durfde ze alleen op dit soort momenten het nutteloze woordje uit te spreken.
Hayden’s ogen werden groot bij het zien van de frisgroene liaan die zich begon te vormen. Zou hij geoefend hebben? Normaal was qua magie niet echt een bedreiging, maar als hij beter was geworden zou het hem nog enger maken. Een vlaag van opluchting kwam over haar heen toen de liaan uiteindelijk op niets meer dan een simpel touwtje leek. Gelukkig. “Wat sta je nou te lachen?” Onbewust was ze haar adem in aan het houden, van de angst, dus elke keer dat ze dan toch uitademde kwam het er in onregelmatige stootjes uit.
Het vage geluid van vogeltjes was te horen, vrolijk een deuntje fluitend op een mooie dag. Het was raar, het raam was deels bedekt met planken, maar er waren enkele stroken die het licht naar binnen lieten en de stofjes in de lucht liet zien. Het deed je realiseren hoe klein je wel niet was op de wereld. Het was niet zoals in verhalen, waar er iets engs gebeurde en het met bakken uit de lucht kwam vallen. De donkere hemel werd alleen verlicht door hevige bliksemschichten. Nee, zo was het helemaal niet, want ondanks de kou buiten, leek de late zon het op een mooie, warme dag lijken. Het paste gewoon niet, het paste niet bij wat er nu gebeurde.
“Ik wil gewoon-“ Dat is waar het stopte. wat wou ze eigenlijk? Dat hij haar weg liet gaan en dat de twee nooit meer praatten? Nee, ze wou dat ze hier kon blijven zonder bang te zijn, zonder een schuldgevoel te hebben. Ze wou dat ze richting het half dichtgetimmerde raam kon wijzen en zeggen hoe prachtig het wel niet was. Ze wou dat ze met hem kon ronddollen, dat iedereen weer de oud ‘ik’ was. Waar Hayden bijna van de trap zou vallen, zo onhandig als ze was, en Ze’ev haar dan zou opvangen, want hij zou niet willen dat ze zich pijn deed. Ze wou die geweldige broer-zus band die ze hadden terug, dat alles was zoals vroeger. Dat alles goed was.

Het lukte niet. Waarom lukte het godverdomme niet? Een liaan. Kon hij dat nou niet eens? God-ver-facking-domme, wat had hij een tyfus hekel aan magie. Stomme rotmagie. Waarom zij wel en hij niet? Waarom had Hayden beheersing over de natuur en kreeg hij enkel een afstervend verfrommeld stukje plant tevoorschijn? Met moeite zelfs. 
Het was zo oneerlijk. Zij verdiende het niet.
“Ik wil gewoon-“ Het boeide hem niet. Wat zij wilde was hem verraden, in de steek laten. Zoals ze altijd deed. Wat zij wilde zou niet gebeuren. Hij zou het niet toe laten. 
Wat zou ze nu wensen? Zeker dat ze naast pappie stond en lekker het lieve prinsesje kon spelen, terwijl hij in angst afwachtte op de onverdiende straf die elk moment kon komen. Ja, dat zou ze wel willen hé.. Mooi niet. Pappa overheerste hem niet langer. Hij.
Hij was de baas nu. 
"Hou je mond jij- Ik wil niet horen wat je te zeggen hebt. Niemand wil het horen. Je bent waardeloos!" Dat was ze. "Je- je was er nooit voor mij, waarom zou ik jou nu helpen?" Dreigend deed Ze'ev een stap naar voren, het stuk touw in zijn hand flitste naar voren. Een suizend geluid toen het door de lucht kliefde. Hij zou haar nooit meer helpen.

“... Je bent waardeloos!” Het kwam als een soort steek aan, eentje die je vanuit je hart voelde en zich naar buiten leek te duwen.“Je- Je was er nooit voor mij, waarom zou ik jou nu helpen?” Hij deed een stap naar voren en geïntimideerd deed Hayden een stap naar achteren. Het was te gehaast, want ze moest haar voet nogmaals naar achteren plaatsen om zichzelf op te vangen en op het moment dat ze haar blik weer naar voren richtte, voelde ze een lichtelijk prikkende pijn.
Haar vingers raakten haar jukbeen aan, waar een kleine snee zat. Even wreef ze met haar wijsvinger en duim over elkaar,om daarna naar haar duim te kijken. Bedekt met een dun laagje bloed, waardoor je het lijnenpatroon op haar duimtop beter zag. ‘Je was er nooit voor mij, je was er nooit voor mij, je was er nooit voor mij’. Alsof het in haar denkpatroon zat, verscheen het in deze korte tijd steeds opnieuw in haar gedachten. En ondanks dat ze vond dat hij de waarheid sprak, het leek bijna in haar systeem te zitten, kon ze het niet laten om aan die dag terug te denken dat ze er wel voor hem wou zijn.
Het was eigenlijk een van de engste dagen die ze had meegemaakt. Nog nooit had ze haar vader haar broer zien slaan. Of ze had het nooit zo opgemerkt, maar toen kon ze er moeilijk langs kijken. Ze wou er voor hem zijn toen, maar het lukte haar niet? Ze wou hem gerust stellen, hem een knuffel geven en zeggen dat ‘dat helemaal niet lief was geweest van papa’. Maar dat was toen al te laat, als ze beter had opgelet, dan had ze er misschien eerder voor hem kunnen zijn. Dan was ze niet zo dom geweest en dan kon ze hem nu nog steeds begroeten met een knuffel. Want dan was hij nog steeds haar grote broer, en zij zijn kleine zusje. Wat verlangde ze terug naar die tijden.
Zonder dat ze het zelf helemaal door had schuifelde ze wat naar voren. Met de rug van haar hand veegde ze over de kleine snee, waardoor er een plek van bloed zat die al langzaam aan het opdrogen was. Nog wat naar voren, en dan zette ze gewoon een stap. Zonder hem aan te kijken, zonder verder ook maar iets te zeggen sloeg ze haar armen om hem heen. Losjes, wachtend op het moment dat hij haar weg zou duwen en nog kwader zou zijn dan nu. Maar ze kon er niks aan doen, het voelde toch nog vertrouwd, alsof hij weer heel even haar grote broer was. Het was het waard.

(Hayden seems to have a death wish)

Alle woede, pijn en frustratie kwam naar buiten. Hier stond een volwassen man, maar zijn blik verborg het getraumatiseerde jochie wat nooit enige goedkeuring van zijn vader kreeg. De rood-oranje ogen deden het meest denken aan een knapperend haardvuur, maar er smeulde haat, geen passie en warmte in zijn ogen. Hij was kapot gemaakt, fysieke wonden heelden wel, maar de pijn trok nooit echt weg. Littekens waren te overzien, maar een gebroken hart werd niet zomaar gerepareerd. Zijn vertrouwen in de mensheid in het algemeen, maar toch vooral zijn familie, was weg. Elke klap die hij ontvangen had voor dingen waar hij niets aan kon doen had hem geschaad. Hij durfde niet meer te presteren, bang om op te vallen.

Zijn woede werd op het magere meisje tegenover hem uitgestort. Zijn zusje. De prinses van pappa, die jaloersmakend veel liefde en aandacht had gekregen. Het was niet haar schuld, maar toch voelde het zo. Ieder compliment dat hun vader jegens Hayden maakte was een zweepslag voor de jonge Spencer, die wanhopig goedkeuring zocht. En nu Hayden eenmaal wist hoe het zat was het te laat. Het was te laat om hem nog te helpen, hij wilde niet meer geholpen worden. Niet door haar. Zij was het probleem juist- zij veroorzaakte de pijn.

Ze omhelsde hem. Hij verstijfde. Een spiertje in zijn oog trok heen en weer, een zenuwtrekje. ''Waarom?'' vroeg hij ademloos. Zonder enige rekening met haar of zijn omgeving te houden stapte hij achteruit, weg van haar warme lichaam, haar omhelzing. ''Waarom deed je dat?'' Het klonk bijna kwaad, beschuldigend. En verward. Hij snapte het niet.

[Flurpdiedurp, beetje flut.]

The weight
Of a simple human emotion
Weighs me down

Haar armen vielen langs haar lichaam en bleven daar bewegingloos hangen. Als een of andere pop bleef ze naar één punt staren, zich niet bewust van haar lichaamshouding. Op deze manier leek ze nog zwakker, misschien was ze dat op dit moment ook wel. Langzaam aan bewoog ze zich weer. Ze zette een stapje achteruit, rechtte haar rug lichtjes om vervolgens haar schouders weer te laten hangen. En dat was het, de warmte die zijn lichaam ondanks de koude sfeer afstraalde, was weg. Het maakte weer plaats voor kilte die de donshaartjes in haar nek overeind deden staan.

You lost
A part of your existence
In the war against yourself

“I- Ik wou..” Weer een stilte, welbekend bij Hayden. Bij een nerveuze Hayden.
Ze telde tot tien in haar hoofd. Vroeger hielp het een beetje bij haar woedeaanvallen, en bij nervositeit maakte het haar ook rustiger. “Ik,” Begon ze, prullend aan haar shirt. Waarom ze de moeite nam om het uit te leggen, wist ze zelf ook niet. Het zou hem niet veel vrolijker stemmen, tenminste, dat idee had ze. “wou een knuffel, zoals vroeger.” Die laatste twee woorden deden haar zelf even verschrikt opkijken, nooit had ze duidelijk gezegd dat ze terug verlangde naar vroeger. Ze had het gedacht, misschien met een omweg gezegd die hij niet zozeer begreep, maar op zo’n manier. Toch ging ze verder. “Het was nooit mijn bedoeling om.. zo’n slechte zus te zijn. Ik wil gewoon terug naar vroeger, waar alles goed was.” Dat was het, er was nog zoveel meer dat ze wou zeggen, maar meer dan deze simpele zin kwam er niet uit. Ze had haar momentje van ‘dapperheid’ of simpelweg ‘stommigheid’ gehad en nu was ze weer stil. Zo nu en dan schoot haar blik naar zijn ogen toe om zijn reactie te pijlen, maar ze had haar ogen vooral op de grond gericht zodat haar haren voor haar gezicht vielen. Alsof het haar zou beschermen.

The pain
It’s determined and demanding to ache
But I’m okay.


(I'm so sorry, this was awfull; :c )