Reeve was vanmorgen vroeg opgestaan en had sindsdien wat rondgezworven over het terrein van de school. Maar het was niet in een bed waarin hij wakker was geworden, maar op een boomtak. Iets wat hij al tijdens zijn hele reis had gedaan. Blijkbaar kon hij nog niet wennen aan een normaal huis en een normale slaapkamer met een bed. Hiervoor woonde hij namelijk in een van de boomhutten en bracht hij vaak zijn nachten door rond het kampvuur als hij de wacht hield of op een simpel strobed in zijn hutje. Zijn trouwe vriend, Dãku de valk, zat op zijn schouder terwijl Reeve verder dwaalde. De zon was al opgekomen en verspreidde een prachtig licht over de verliggende heuvels. De wind blies koud en hard, maar het deerde hem niet. Reeve kon veel hebben. Zijn voeten deden het dode hout op de grond zachtjes knisperen. Een voorzichtige beet in zijn oor deed Reeve opschrikken uit zijn fantasieën. Glimlachend wierp hij een blik opzij. "Ja, ja. Je mag zo." stelde hij zijn valk gerust die haast niet kon wachten om even zijn vleugels te strekken. Eenmaal bij een groot grasveld aangekomen nam Reeve hem op zijn arm en wees naar de omgeving. "Ga maar, ga alleen niet te ver weg." fluisterde hij hem toe en hief zijn arm zodat de valk makkelijk weg kon vliegen. Met een luide kreet die zijn vreugde uitte spreidde het kleine diertje zijn vleugels en ging de lichtblauwe hemel tegemoet, zijn baasje op het grasveld achterlatend. Reeve keek hem na en zuchtte vol verlangen, wat hij er niet voor over zou hebben om ook voor één keer zo door de lucht te kunnen zweven.. Zijn blauwe ogen bleven het diertje nauwlettend volgen tijdens zijn bewegingen in de hemel. Plotseling streek Dãku met een sierlijk gebaar ergens in het grasveld neer. Toch wel bezorgd liep Reeve er gehaast heen. Het was niets voor de valk om zijn vlucht zo snel af te ronden. Als er maar niets ernstigs was.. Zijn voeten brachten hem uiteindelijk bij een vage gedaante in het gras. Reeve kwam voorzichtig dichterbij en zag dat het een meisje was die zich neer had gelegd op de aarde. Een prachtig gezicht om te aanschouwen, zo vredig als ze daar lag. Reeve wilde haar niet laten schrikken, maar besefte dat hij in haar gezichtsveld stond dus moest ze hem wel opgemerkt hebben. Toch zweeg hij en kon zijn ogen voor een moment niet van haar afhouden.

Reeve keek van Dãku naar het meisje en glimlachte. Wat een eigenaardig beestje was het ook: altijd op zoek naar hulpvragende. Tenminste.. dit vatte Reeve zo op toen hij in de waterige, mooie ogen van het meisje keek. Haar in dit grasveld voelde zo natuurlijk, zo magisch dat hij voor een moment betoverd leek te zijn door haar aanwezigheid. De glijdende, melodieuze stem die zij voortbracht liet hem twee keer verbaasd knipperen waardoor hij als het ware wakker schrok. Zijn witte tanden ontblootten zich en sierde zijn gebruinde gezicht. "Hallo." vormde Reeve's lippen. Zijn lichtblauwe ogen volgden nauwlettend de hand die van haar af richting Dãku ging. De kleine valk leek zich prima te bevinden onder haar handpalm en genoot van de streling. Door de langgeleden gemaakte band tussen het diertje en Reeve voelde hij ook het warme, gelukzalige gevoel door zijn aderen stromen. Dat Dãku niet in eerste instantie terugdeinsde voor haar verbaasde hem wel, normaal gesproken was de valk namelijk nogal schuw naar mensen toe behalve bij hem. Maar op de één of andere manier was zijn gedrag nu niet meer dan logisch. Met een tevreden glimlach wist Reeve zich uiteindelijk los te maken uit deze overpeinzingen en ging bij het meisje in het gras zitten. In kleermakerszit rustte zijn lichaam op de aarde en zocht gelijk contact. Dãku maakte van deze gelegenheid gebruik door naar zijn vertrouwde plekje op Reeve's rechterschouder terug te keren. Als een zomers briesje klonk daar ineens weer die wonderlijke stem en stelde Reeve voor een moment, al was het maar heel kort, niet in staat om iets anders te doen dan er zwijgend naar te luisteren. Friedl.. Ja, dat pastte wel bij haar. Het klonk zowel bescheiden en ingetogen als een ruisende waterval vol geheimen. "Mijn naam is Reeve." stelde hij zich uiteindelijk ook voor en liet zijn ogen even in die van Friedl hangen, aangetrokken door de schoonheid ervan. "En dit.." zijn vinger wees naar de valk op zijn schouder. "kleine opdondertje is Dãku." Een klein kreetje als protest door deze vage belediging klonk van de valk. "Waarmee ik natuurlijk mijn trouwste vriend bedoel, Dãku." verbeterde Reeve zich gelijk lachend en streek zachtjes met twee vingers over het kleine kopje. Daarna richtte hij zijn blik weer naar Friedl en stapte tegelijkertijd een soort droom binnen leek het wel. "Leuk je te ontmoeten, Friedl."

Reeve knikte glimlachend toen het betoverende meisje de valk bij zijn naam noemde. Ze had een licht accent, maar dat was logisch. De oude taal van de Gren en hun soms vreemde namen waren voor anderen moeilijk uit te spreken. "Dãku betekent geest." legde Reeve uit en vond zijn eigen stem ongewoon warm klinken. Hij had wel eens hier en daar opgevangen dat mensen hem zagen als een charmeur, maar dit deed hij echter niet opzettelijk. In feite maakte Friedl hem juist licht in zijn hoofd en zo kwetsbaar.. Alsof zij kon bepalen wat hij wel en niet deed. Toch beangstigde dit hem niet. Hij vond haar gezelschap juist fijn en misschien nog wel meer dan alleen fijn.. Zijn ogen begonnen licht te glinsteren toen ze iets dichterbij kwam, al was het alleen om Dãku goed te kunnen aaien. Die kleine pretlichtjes in zijn ogen en zijn glimlach waren nou ook net waardoor hij een charmeur of verleidelijk kon worden gevonden. Zijn mondhoeken ging iets omhoog toen Friedl hem dit keer aankeek. Zijn lichtblauwe ogen staarden in die van haar, zich voor een ogenblik niet meer bewust van de omgeving. Het was geen ongemakkelijk staren, enkel vol interesse en een speelse nieuwsgierigheid. Friedl was nu vlakbij en Reeve kon de warmte die ze uitstraalde bijna voelen. Zijn hart bonkte als een ritmische Grentrom en pompte een vreemd soort adrenaline door zijn lichaam. De onverwachte verontschuldiging deed hem zijn hoofd een tikkeltje schuin houden. Als een jonge hond bleef hij naar haar kijken. Zonder dat hij het zelf geheel leek te beseffen strekten zijn vingers zich uit en bleven kort op Friedl's wang rusten. "Waarvoor?" vroeg hij zacht. Reeve kon zich niet voorstellen dat Friedl zich ook maar voor iets hoefde te verontschuldigen, misschien alleen voor het feit dat ze hem zowel sterk als zwak tegelijk liet voelen. Maar dat was ook weer iets wat hem niet deerde. Dãku ondertussen had genoten van de streling en was iets lager op Reeve's arm gaan zitten om het Friedl gemakkelijker te maken. Zolang ze hem maar zo bleef aaien was het goed. Al begrijp hij niet helemaal waarom zijn baasje ineens zo vreemd deed. Normaal was Reeve een wild, druk type, altijd in de weer. Een echte man van het woud. Af en toe wilde zijn spirituele aard nog wel eens naar boven komen bij een aanblik van iets wonderbaars of iets magisch. Dan kon hij ineens naar iets blijven kijken, totaal onder de indruk van het fenomeen. Was dat soms nu ook het geval? Dãku wist het niet en dacht er ook niet verder over na. Een zacht kreetje toonde zijn emotie terwijl de overpeinzingen langzaam wegvaagden uit zijn gedachten.

Reeve zag hoe Friedl langzaam maar zeker dichterbij kwam. Zijn hart bonkte in zijn keel en zijn handen begonnen te zweten. Vreemd..hij had nooit eerder zo'n reactie gehad bij iets. Reeve was het type jongen dat niet snel verward was. Hij wist altijd wel zijn verstand erbij te houden, nooit wetend wat er immers kon gebeuren. Maar nu..nu was zijn verstand compleet uitgeschakeld behalve het gedeelte dat hem aanmoedigde om hiermee door te gaan, om zich nóg dichter naar Friedl te begeven.. Maar het was uiteindelijk de passie die hem dreef om de plotselinge kus vurig te beantwoorden. Hij legde al zijn gevoel en kracht erin. De wereld leek stil te staan. Het waren alleen nog Friedl en hij die telde, samen. Zijn ogen waren gesloten om zich extra te kunnen concentreren op het gevoel. Zijn tong streelde soepel die van haar tot ze zich terug trok. Zijn hand rustte nog altijd op haar koele wang en zijn gezicht straalde. Friedl's tweede reactie deed hem kort grijnzen. "Daarvoor? Hm..daar hoef je je niet voor te verontschuldigen.." sprak hij zwoel en bleef haar constant diep in de ogen kijken. Ze had prachtige, groene ogen als jonge weiden in de zomer zon. En haar haar bezat al diezelfde glans en schoonheid.. Ineens bespeurden Reeve's blauwe ogen voorzichtige tranen op haar lichte wangen. Wat was er aan de hand? Had hij iets gedaan? Al gauw hoorde hij haar tegenreactie. Reeve's adem stokte op het moment dat Friedl de ware reden verder uit diepte. Zijn hoofd tolde. Wat?! Dat kon ze toch niet menen..nee toch? Wie zou nou.. Hoe kon hij?! Reeve's gezicht toonde plotseling een verbeten grimas. Zijn spieren spanden zich. Een ongelofelijke woede welde in hem op. Hij wilde wel schreeuwen, maar hield zich in. In plaats daarvan sloot hij Friedl troostend in zijn armen en liet haar hoofd op zijn borst rusten. Zachtjes en teder streelde hij haar betraande wangen en veegde de tranen weg. Hij wist niet wat hij moest zeggen, bang om haar af te schrikken met zijn woede. Maar troosten kon hij wel en dat deed hij. Zijn warme lichaam verspreidde een gevoel van rust en veiligheid naar haar toe.

Reeve hield Friedl dicht tegen zich aan gedrukt en veegde zoveel mogelijk tranen weg. Niet dat hij haar wilde beletten te huilen, het was juist goed dat zij zich zo nestelde in zijn armen en hem vertrouwde. Zijn ogen waren alleen nog maar op haar gericht. Ondanks al het verdriet leek ze te stralen en haar warmte gleed direct naar zijn hart. Het was alsof oogkleppen werden verwijderd bij hem, want het was niet een normale kalverliefde wat hij nu voelde. Het was meer, veel meer.. Toch kon hij niet ontkennen dat het als jongen best een fijn gevoel gaf dat een meisje zich zo tegen hem aanvleidde en hij genoot er dus met volle teugen van. Reeve's hart liep over van twee totaal verschillende emotie's die toch zo nauw verbonden waren: liefde en verdriet, want zijn hart brak om Friedl zo te zien. Hij kon niet helen wat ooit gebroken was bij haar, maar hij zou er zijn om de stukjes op te vangen. Reeve zag hoe Friedl uitgeput haar hoofd in zijn schoot legde. Zijn vingers haalde het haar uit haar gezicht zachtjes weg, plukje voor plukje en streken langzaam langs haar vochtige wang. Haar hand strekte zich ook uit en gingen verder met Dãku aaien. Dit deed een gerustte glimlach op Reeve's gezicht verschijnen. Wat was ze toch lief en zo mooi, zo mooi.. Ze kwam weer bij hem terug en hij trok haar nog dichter tegen zich aan, haar alle liefde en aandacht gevend die zijn simpele ziel bevatte. Haar woorden over veiligheid deden de glimlach verbreden en de kleine kuiltjes wederkeren in zijn wangen. "Dat ben je ook. Ik bescherm je." fluisterde hij en drukte een tedere kus op haar voorhoofd. Haar streling deed een genotzame rilling door zijn lijf trekken. Elke aanraking, elk woord, elke blik van haar was genoeg om Reeve even van het pad af te helpen. Dan was hij voor een ogenblik verdwaald in een heerlijke droom om er vervolgens ook weer op één of andere manier uitgehaald te worden door haar of zijn omgeving. Nu was het Dãku die zachtjes een kreetje slaakte waardoor zijn baasje opschrok en Friedl's woorden nog net opving. Zijn mond opende zich iets en zijn ogen stonden verbaasd. Doof? Ze was doof? Dat had hij niet eens gemerkt! Best een schande voor een roversleider zoals hij, maar Friedl sprak ook zo goed ondanks dat ze zichzelf niet eens kon horen. En haar stem..mmm..haar stem klonk prachtig. Reeve merkte dat haar greep zich iets verstevigde. Ze was vast bang, bang dat hij het niet zou begrijpen en haar in de steek zou laten. Maar dat deed hij niet. Er was niet eens een haar op zijn hoofd die daar aan dacht. Friedl kon dan niet horen, ze bleef betoverend mooi en lief voor hem en het maakte niets uit dat ze een zintuig mistte. Reeve was zoiezo nooit hard in zijn oordelen over mensen, zelf werd hij namelijk maar al te snel en vaak uitgemaakt voor uitschot, tuig.. en nog vele dingen waar hij maar niet meer aan dacht. Maar dat het roven de enige manier was waarop hij en de Clan konden overleven, daar dacht niemand aan. Want wie wilde nou een stelletje ongeschoolde wezen opnemen in hun gemeenschap? Of hen een baan bezorgen? Nee, daar voelde men zich te goed voor. En dan achteraf de Clan namen geven en hen verachtten..dat konden ze goed. En al had Reeve geen hard bestaan geleden, dan nog had hij Friedl geaccepteerd en innig van haar gehouden puur om wie ze was. En dat zou hij haar duidelijk maken. "Nee.." mompelde hij daarom met warme stem. "Nee, een dove kan niet horen, maar jij hoort mij wel, dat weet ik. Misschien niet zoals anderen dat doen met woorden en geluid, maar jij hoort..míj. Jij hoort mijn hart en mijn ziel, Friedl." Reeve haalde even diep adem. Hij had ongemerkt langzamer gesproken, maar wel veel achter elkaar. "En ik hoor jou.." voegde hij er toen fluisterend aan toe terwijl hij zich voorover boog en vol passie haar lippen kuste. Het was een korte kus geweest om haar niet af te schrikken, maar met veel onderliggende betekenis. "Want ik..hou van je.." zijn stem klonk zeker, maar met een lichte twijfel of hij zijn gevoelens nu al aan haar moest uiten op deze manier. Was ze hier wel klaar voor? Wilde ze dit wel horen? Maar Reeve wilde het gezegd hebben, wilde zijn hart luchten. Friedl gaf hem ook het gevoel dat ze hem ondanks zijn achtergrond accepteerde, al wist ze zijn verleden nog niet. Zij zou het vast wel begrijpen. Zij zou hém horen en niet een pratende crimineel zonder hart of gevoel.

Friedl keek bang omhoog. Ze had Reeve in haar hart, ze had hem ontmoet en had haar eerste, geweldige zoen achter de rug, met hem. Nu kon ze hem ook moeilijk uit haar hart gooien. Ze wou niet dat het uitging. Ze sloeg haar armen om zijn sterke middel heen en drukte zich bang tegen hem aan. Ze keek omhoog en keek naar zijn prachtige lippen, waar ze alleen maar hartkloppingen van kreeg. Ze zag zijn lippen bewegen en voelde de tranen weer branden. Deze keer niet van angst of van schaamte, nee, deze keer waren ze van geluk. Ze keek hem aan en voelde de kus op haar lippen. Ze keek naar hem en zag zijn lippen nogmaals bewegen. Ze keek hem aan en een traan van geluk ging over haar wangen. Het zou lang duren voor ze dat ene intieme weer kon doen, maar ze wist zeker dat Reeve geduldig zou wachten op haar. 'Ik... Ik... Ik ook van jou,' stotterde Friedl. Ze keek hem even bang in de ogen, maar een vastberaden blik maakte zich meester over haar. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte zich tegen hem aan. Ze keek hem diep in zijn ogen aan en kwam een stukje omhoog. Ze liet haar zachte lippen de zijne raken en ging met haar tong naar binnen. Ze speelde met haar tong een spelletje met de zijne en begon op een gegeven moment zijn tong te strelen. Ze voelde haar handen omhoog gaan en door zijn haar gaan. Ze streken langs zijn haarlijn en langs zijn wangen af. Ze stopte pas na wat een eeuwigheid leek, maar wat in het echt maar een minuutje was of zo. Ze keek hem diep in zijn ogen aan en voelde een heerlijke hitte in zich. Ook het fijne gevoel in haar buik, wat ze nog nooit had gehad, had ze in haar buik. Ze wist dat ze verliefd was op hem. Friedl had er enkele meiden op de etage van haar al horen praten. Een meid kon ze echt niet uitstaan. Die vroeg achter haar rug de hele tijd iets, maar zij kon het natuurlijk niet horen en dan kreeg ze gewoon een duw. Friedl was het ook echt niet van plan om dat mens te vertellen dat ze doof was. God, nee! Ze keek naar Reeve. Ze duwde hem zachtjes achteruit tegen het gras, natuurlijk uitkijkend dat de valk niet van zijn stokje zou gaan en ze legde haar hoofd op Reeve's borstkas. Ze drukte zich helemaal tegen hem aan. Ze zuchtte even zacht. Ze kon nu niet zien of hij praatte of niet, maar de stilte voelde goed genoeg. Friedl keek op naar Reeve en zoende hem zachtjes. Verder wou ze echt nog niet gaan. Ze was dankzij haar vader bang geworden. Ze keek naar Reeve. Ze keek op en schrok. Help! In reflex drukte zij zich dichter tegen Reeve aan. Ze keek weer omhoog. Oh nee, toch niet. Friedl probeerde het beeld van haar vader uit haar hoofd te krijgen. Nu ze over hem verteld had, leek het wel alsof hij overal stond. Friedl had vaak beelden van hem dat hij naast haar lag in het bed of in de douche stond. Friedl keek nogmaals maar zag hem niet meer. Ze schudde verward haar hoofd en legde bang en alert haar hoofd weer op Reeve's borstkas.

- Een combinatie van angst en liefde ^_¨ XD -

Reeve voelde tintelingen bij elke aanraking van Friedl. Haar tranen droogde hij net als eerst en zorgde ervoor dat er constant contact bleef tussen hun lichamen zodat zij haar verdriet naar hem kon overdragen als dat nodig was. Ineens besefte hij iets: dus zo voelde liefde.. Reeve had nooit eerder liefde gekend of ook maar iets wat in die buurt kwam. Altijd had hij het gevoel dat hij toch alleen bleef al was hij bij anderen. Maar dat was nu compleet verdwenen, nu zou hij nooit meer alleen zijn want zijn ziel had zich versmolten met die van Friedl. Haar liefdesverklaring maakte zijn dag nog lichter dan het al was en deden zijn ogen stralen als de blauwste hemel. Even was hij bevreesd door de angst die in haar eerlijke ogen te lezen viel, maar dit viel geleidelijk aan weg bij de volgende kus van haar lippen. In het begin speelde zijn tong geheel het spelletje mee, maar langzaam veranderde de streling in een bevrediging voor hen beiden. Het zou nog bijna kunnen dat Friedl zijn hart kon horen bonzen, zo erg ging het tekeer. Zijn vingers gleden soepel over haar rug en bestudeerde elk detail wat er daar te vinden was, maar wel zo dat zij het ook als goed zou ervaren. Reeve stopte toen Friedl zich terugtrok en hield zich precies aan de grenzen die zij stelde. Met zijn mond nog een stukje geopend liet hij zich voorzichtig naar achter duwen in het gras en bleef op zijn rug lippen. Dãku sprong van zijn schouder en bleef verbaasd naar de twee mensen kijken. Nog steeds had hij niet precies in de gaten wat er speelde, maar ze schenen elkaar te mogen? Reeve streek met zijn hand zachtjes langs Friedl's gezicht toen ze haar hoofd op zijn borstkas had gelegd. Zijn ademhaling was rustig en gelijkmatig, maar versnelde iets toen ze angstig opkeek. Wat was er aan de hand? Verbaasd richtte Reeve zijn blik naar hetzelfde maar kon niets ontdekken. Blijkbaar was het het verleden dat haar teisterde. Beschermend sloot hij Friedl in zijn armen en hield haar dicht tegen zich aan. "Rustig maar.." zei hij kalm en zorgde ervoor dat zij het kon zien. "Ik ben hier, niemand kan je pijn doen." Voorzichtig kwam hij een beetje overeind en wiegde haar heen en weer. Ze kon het dan niet horen, toch neuriede Reeve een oud liedje om haar op haar gemak te stellen. Friedl was zo dichtbij dat ze wel de trillingen zou kunnen voelen en dat was al genoeg.

Reeve streelde Friedl's haar en genoot van haar warmte. Hij zag hoe ze af en toe omhoog keek naar zijn lippen. Met diep respect keek hij terug. Waarschijnlijk was ze dan aan het liplezen. Reeve kon zich niet voorstellen hoe het was om alleen aan mensen hun lippen te kunnen aflezen wat ze zeiden. Door zijn leven in de natuur was hij ook anders ingesteld dan de meesten. Zo wist hij precies te vertellen hoeveel vogels er in de boom die een stukje verderop stond zaten en waar een kleine haas zich in het gras verscholen had. De wind blies in zijn gezicht en Reeve snoof de geur op waardoor hij met zijn scherpe zintuigen iets nieuws ontdekte. Een nieuwe geur.. Nog een keer snoof hij. Plotseling sprong Reeve razendsnel op en trok in een reflex zijn dolk die altijd aan zijn riem hing. Hij was dan wel een Erd en Woodmagican, toch sloot hij nooit zijn trouwe wapens uit. "Friedl.." vormde zijn mond terwijl zijn ogen voor zich uit bleven staren. De dolk glom is het stralende licht van de zon. Reeve zette zijn been voor Friedl zodat ze achter hem bleef. Even draaide hij zijn hoofd naar haar toe. "Blijf hier.." fluisterde hij al maakte het voor haar niet uit natuurlijk. Daarna richtte hij zijn blik op Dãku. "Dãku.." klonk zijn ongeruste stem. Het beestje begreep direct wat er van hem verwacht werd en spreidde zijn vleugels. Met een luide, rauwe kreet vloog de valk de lucht in en ging eens op onderzoek uit. Reeve ondertussen bleef verontrust voor zich uit staren, Friedl constant vanuit zijn ooghoek in de gaten houdend.

(sorry voor de late reactie, maar heb het super druk!)

Friedl voelde zich heerlijk vredig, zo tegen Reeve aanliggend. Ze keek omhoog, maar zijn lippen bewogen niet. Alleen zijn blik met zijn ogen keken haar aan. Ze keek verlegen en tegelijk verliefd terug. Ze had zin om die lippen te kussen. Ze waren ook zo uitnodigend. Alsof hij haar werkelijk uitdaagde om hem te kussen. Friedl dacht er niet te veel aan en sloot haar ogen. Ze keek opzij. Ze schrok toen ze opeens van Reeve afrolde. Ze keek verdwaasd omhoog. Had ze iets verkeerds gedaan soms? Toen ze zijn blik zag, was ze waakzaam. Ze kroop een beetje achteruit toen zijn been opeens voor haar stond. Ze keek omhoog en knikte. Waarom zou ze weggaan? Als er iets was, zou ze Reeve helpen. Friedl zette zich schrap om een paar flinke doorns te laten komen. Wat was er aan de hand? Wat had Reeve gezien? Misschien zag hij ook wel schimmen, zoals zij had met haar vader. Ze keek naar hem en werd een beetje bang. De valk was ook al op onverklaarbare wijze weggevlogen. Friedl keek naar Reeve. Wat was er nu toch aan de hand? Ze kon het aan zijn gezicht niet ontcijferen. Ze wist niet wat ze moest doen of moest zeggen. Zwijgen leek haar maar het beste. Toen ze de dolk zag, die ze niet eens had opgemerkt, kroop ze bang een beetje achteruit. Wat zou er gebeuren? Wat was dit? Was er iemand op school? Iemand die te gevaarlijk was? Friedl keek bang om zich heen en pakte Reeve's been in een reflex vast. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze kon niks horen, ze kon niks horen aankomen, ook al zou het van achteren zijn. Ze kon niet eens onderscheiden welk soort voetstappen het zouden zijn. Zware, rustige... Eigenlijk snapte ze die betekenis nog niet eens helemaal, dus hoe zou ze dan überhaupt moeten weten hoe die klonken? Friedl keek richting Reeve en trok aan zijn broek, zachtjes. 'Wat is er?' vroeg ze bang aan Reeve. Ze wou niet dat hij zo geheimzinnig deed. Ze keek op naar zijn mond, maar hij stond naar haar toegedraaid, dus kon ze dat niet zien. Ze keek naar zijn haar en voelde een fijn gevoel opkomen. Hij was knap... Friedl schudde haar hoofd en keek Reeve weer aan.

- Actie!! -

Reeve zag hem komen, hoorde hem komen..de grote wolf. De dolk rustte vertrouwd in zijn hand en hij was klaar voor de aanval. Het krachtige dier leek zelfs zijn pas te versnellen richting hen. Hij hoorde Friedl wel iets vragen, maar kon zelf niets uitbrengen aangezien hij niet precies kon inschatten wat het beest wilde van hen. Natuurlijk lagen de redenen van zijn bezoek nogal voor de hand, want wat moest een wolf zo groot, zo machtig anders voort drijven dan honger? De honger en dorst naar vers vlees en..bloed. Maar Reeve was niet van plan om zich zo gemakkelijk over te geven en al helemaal niet om Friedl op te geven. Hij zou doorgaan tot het einde in een gevecht om haar leven gespaard te hebben. De wolf was nu vlakbij en binnen het bereik waarop hij zijn dolk kon werpen. Maar voor Reeve leek het niet verstandig om zijn scherpe wapen zo gemakkelijk weg te gooien, want waren zijn Erd en Woodkrachten alleen wel genoeg voor dit indrukwekkende wezen? Ja, Reeve moest het voor zichzelf toegeven: het prachtige dier maakte wel degelijk indruk op hem, hoe hij hier zo kwam aangesneld met een ijzige blik die Reeve even deed verstarren. Reeve was niet snel bang, dat zeker niet, maar toch voelde hij een lichte rilling door zijn lijf trekken bij het zien van die angstaanjagende, grijze ogen. Net toen hij inschatte dat de wolf zijn sprong naar hem zou inzetten en hij zijn dolk hief, stopte het dier. Wat onhust bleef Reeve zonder te knipperen naar hem kijken. Wat was dit nou? Zag hij dit soms als een spelletje? Wilde hij soms Reeve's breekmoment zien zodat hij zichzelf aan de wolf zou overgeven? Nou..dan kon hij lang wachten! Maar ineens was daar een stem. Verbaasd keek Reeve om zich heen, het was niet Friedl want de stem klonk zwaar, bijna commanderend. Niemand te zien.. "Wat is de naam ooit geschonken aan jou, zoon van Gren?" had het duidelijk geklonken. Met een schok realiseerde Reeve zich iets. Wacht..had de wolf.. Nee, toch? Of wel..? Met ogen zo groot als schoteltjes keek hij naar het dier dat voor hem was gaan zitten net alsof hij op zijn antwoord wachtte. En dat was ook het moment waarop het eindelijk duidelijk werd voor Reeve al kon hij het zich nauwelijks voorstellen: een prachtige, grote wolf die telepathisch contact kon leggen met mensen.. Rhama! Natuurlijk! Waarom had hij daar niet eerder aan gedacht? Rhama de Rechtvaardige. Iedere Gren man of vrouw kende wel de legende over de Rechtvaardige die ooit het leven van de heilige Ferost had gered. Maar wat deed dit mythische wezen nou hier..op deze school? Met diep respect zakte Reeve plotseling op één knie voor de wolf, niet wetend wat hij anders moest doen. "Mijn naam die ooit geschonken is aan mij is Revanos Camméra." sprak Reeve op eerbiedige toon terwijl hij met lichte verbazing naar zijn volledige naam luisterde. Hoelang was het ook weer geleden sinds hij die had gebruikt..? Reeve wist het niet meer precies. "En ik ben u mijn trouw verschuldigt, oh Rechtvaardige Rhama." groette hij de wolf zoals een Gren man behoorde te doen. Zijn stem klonk wat zwakjes. Maar ja..hij kwam ook niet elke dag zo'n legende tegen!

Rhama keek goedkeurend naar het begroetingsritueel van de jongen genaamd Reeve. Blijkbaar was hij een trouwe volgeling van Ferost en dus een vriend. Maar het meisje..het meisje bleef nog altijd een raadsel voor hem. Nogmaals bestudeerde hij haar eens van top tot teen. Toen richtte hij zich kort op de jongen. "Revanos Camméra, je trouw is werkelijk wonderbaar." klonken de machtige woorden weer via de telepathische band. "Zeg je vriendin dat mijn bedoelingen goed zijn en ik graag haar naam zou kennen." Als het had gekund had Rhama geglimlacht, maar aangezien dat niet mogelijk was straalden zijn ogen enkel vriendelijk. De wolf stond op en liep voorzichtig naar het meisje toe, zonder zijn ogen van haar af te wenden. De wind deed zijn vacht een beetje bewegen en in het licht van de ondergaande zon leek het dier bijna een geestverschijning. Wat hij ook probeerde, het contact bleef uitgesloten tussen hem en haar. Al leek het soms niet zo, Rhama bleef een dier en kon het maar niet bevatten. Ze leek zelfs enigszins bang voor hem te zijn al had ze de jongen zijn woorden toch kunnen horen? Daaruit had ze toch kunnen opmaken dat hij haar goed gezind was? Erg vreemd allemaal. Zelfs een wijze adviseur van één van de grotere der planeten kon immers niet alles weten. De wolf was zeker benieuwd naar haar reactie als Revanos voor hem contact met haar zou maken.

--sorry voor de late reactie jongens, maar was echt inspi-loos! x] nu nog een beetje, as you can see. maar vond dat ik niet langer kon wachten.

Reeve hoorde de woorden van de wolf zwijgend aan. Het deed hem goed te horen dat Rhama zijn trouw waardeerde. Met een glimlach en een verwonderd gezicht draaide hij zich plotseling naar Friedl om. Dat was waar! Door alle gebeurtenissen was zij hem even ontschoten. Hoewel..eigenlijk niet helemaal, ze was altijd in zijn gedachten, maar de wolf had voor een ogenblik al zijn aandacht opgeëist. Het verbaasde Reeve enigszins dat Rhama geen contact met haar zocht, misschien kon dat niet doordat ze doof was? Hij wist het niet. Daarom stond hij op en pakte Friedl's hand. "Het is goed, hij is een vriend!" vormde zijn lippen die eerst nog de hare hadden beroert. Aangezien ze een nogal angstige indruk maakte ging hij er maar vanuit dat zij niet wist wie de wolf echt was en hield het daarom maar simpel voor nu. Om het nog duidelijker te maken ging Reeve achter Friedl staan en legde zijn hoofd op haar schouder terwijl hij haar zo een stukje naar voren duwde richting Rhama. Even zorgde hij dat zijn gezicht in haar gezichtsveld kwam. "En hij wil trouwens ook graag je naam weten." voegde hij met een grijns aan zijn eerdere woorden toe en legde zijn hoofd terug op haar schouder. Hij wilde niet dat Friedl bang voor Rhama zou zijn, want dat was ook echt niet nodig in zijn ogen. De wolf was een heilig dier waar hij vandaan kwam en zou nooit trouwe dienaren van Ferost kwaad doen. Met trouwe dienaren werden de mensen van Gren aangeduid, maar ook goedgezinde mensen zoals Friedl. Toch viel het groene haar en ogen van het meisje niet te ontkennen, wat Reeve eerder al had opgemerkt. Misschien had ze dan ook nog eens Gren's bloed? Dat zou helemaal goed zijn! Nieuwsgierig wachtte Reeve op haar reactie.

--Whaha, geeft niet! Me too, btw. :S

Reeve drukte een kus op Friedl wang toen zij haar naam uitsprak. Hij hoorde de kleine trilling wel en probeerde haar zo wat meer te laten ontspannen. Hij ging even voor haar staan en keek diep in haar ogen. "En dit is Rhama." stelde hij de wolf voor. "De Adviseur van de Legendarische Magican Ferost, waker over alle woudbewoners. beschermer van het rechtvaardige." Zijn lichtblauwe ogen straalden als van een klein kind met een nieuw speeltje en een brede glimlach rustte op zijn gezicht. "En via telepathisch contact vertelt en vraagt hij mij dingen, ik weet niet precies hoe het kan dat dat niet bij jou lukt maar.." Reeve stopte zijn enthousiaste zin abrupt toen hij Rhama's stem weer in zijn hoofd hoorde. Geconcentreerd op de woorden draaide hij zich naar de wolf toe en keek hem wat verdwaasd aan. Schaduwwezens uit de diepte? Gevaar..? Vechten?! Zijn mond opende zich langzaam terwijl zijn ogen ook groter werden. "Maar..maar.." prevelde hij verbaasd. Reeve draaide zich nu helemaal om en probeerde een zo ontspannen mogelijke houding aan te nemen zodat Friedl niets zou vermoeden, hij wilde haar niet ongerust maken. "Waar zijn ze dan? Hoe weet ik of..of ze in de buurt zijn?" bijna direct als reactie klonk er vanuit het woud verderop een luid soort gegrom. Ondanks dat Reeve zijn hele leven in een woud had doorgebracht kon hij het niet thuisbrengen. Zijn gebruinde gezicht trok enigszins bleek weg terwijl zijn ogen schichtig in het rond keken. "Rhama.." vormde zijn lippen, maar hij kon de vraag niet afmaken. Waarschijnlijk wist de wolf wel wat hij bedoelde en had hij het geluid misschien zelfs nog beter gehoord door zijn scherpe gehoor.