[Zwarte Magie & Offensief] Woudmagie: les #1 - Natures Hand

Norwood liep al vroeg over het grasveld van het schoolterrein. Zijn armen waren gewikkeld in een stevig maar rekte mee met zijn spieren. Hij vond het weer prima voor een intensieve les als deze. De spreuk die hij ging leren vergde veel concentratie van de leerlingen. Wanneer een leerling afgeleid werd zou dit een probleem vormen voor de rest van de leerlingen en kon zelf uitlopen in gevaarlijke situaties. Duo’s hebben vaak zat een van de partners gehad die met gebroken botten in de ziekenzaal lagen. Norwood had bewust voor het grasveld gekozen zodat hij een perfect overzicht had en sneller kon ingrijpen als het mis ging. Norwood voelde zijn bries door zijn haren gaan. De zon was al boven de bossen uit en scheen over de grasvelden van het schoolterrein. De les kon over een kwartier beginnen. Genoeg om de les nog even voor te bereiden. Zijn armen hadden veel geleden en bewust had hij in het weekend gerust met zijn training en voelde de kracht in zijn armen weer. Hij draaide zich om naar het schoolgebouw en strekte zijn armen uit. Zijn botten begonnen te gloeien en een verschijning van zijn botten kwam als 3D hologram onder zijn arm. Hij wierp de botten naar de grond waar ze in een klap van hout waren en haast net zo groot als een mens waren als ze de volledige hand vormde. Hij herhaalde het proces vier keer. Dit zorgde er voor dat er vier sets met botten duidelijk ontstaan was. Het waren takken die natuurlijker oogde dan een handkootjes maar voldeden als de basis voor de spreuk. Hij glimlachte, en was benieuwd wat de leerlingen presteerde. Ondertussen groeide hij bij iedere set een boomstam uit de grond. Ze waren in een boog naar hem gericht. Norwood groeide nog een boomstaam uit de grond waar hij vervolgens plaats nam. Hij pakte zijn presentielijst er bij waar leerlingen zich hadden in kunnen schrijven. Deze les zou hij Mineko, Xavier, Aubree en Trysten ontvangen. Zijn ogen gleden over de namen. Hij kende de meeste namen niet, dus dit werd een geheel nieuwe ervaring qua leerlingen voor hem. Ongetwijfeld zouden ze hem versteld doen staan. Eens zien hoe creatief ze waren in hun aanvallen jegens hem. Want tijdens de les zouden de leerlingen op een levend doel kunnen richten, niemand minder dan de docent zelf.

391 woorden | Leerlingen: Mineko de la faiet - Xavier Slade - Aubree Kingston - Trystan Vaughen

Een les woudmagie, dat was precies wat hij nodig had om zijn gedachten te verzetten. En hoewel hij zachtaardig en vredelievend van aard was had hij doelbewust voor de offensieve versie gekozen, hopend zo zijn opgehoopte agressie veilig af te kunnen reageren. Nog steeds merkte hij dat hij last had van stemmingswisselingen en gevoelig was voor prikkels, een stuk minder geduldig dan vroeger. Maar, zo beredeneerde hij in zijn heldere momenten, het was een stap vooruit vanaf de afgesloten bubbel waarin hij twee weken geleden gezeten had, toen had hij zichzelf geheel van gevoelens afgesloten om maar geen emotie te hoeven ervaren.

Ja, hij had overwogen om naar de psycholoog te gaan, maar uit verhalen bleek dat daar meestal echte psychopaten belandden, dus daar zat hij liever niet tussen. Daarbij had de psycholoog vast wel wat beters te doen dan jongeren met kleine probleempjes als liefdesverdriet helpen. Dat ook zijn opsluiting door zijn vader hem ernstig dwars zat ontkende hij, nog steeds in de fase waarin hij vond dat het allemaal goed was zo, dat hij zijn familie niet nodig had. Maar met zelfhulpboeken en goed nadenken kwam hij stapje voor stapje verder.

Dus ook nu sleepte hij zichzelf naar de les, zichzelf motiverend, omdat het moest. Hij moest dit doen, lessen volgen, mensen begroeten, vriendelijk zijn. De zonnige kant van de wereld bestond ook nog, al had hij wekenlang in de schaduw gestaan. Aangekomen op de plaats van bestemming, het grasveld wat zo mooi bij zijn haar pastte, merkte hij gelukkig de eerste te zijn. ''Goeiemorgen, meneer, ik ben Mineko de la Faiet, hier voor de offensieve les woudmagie?'' Hierna ging hij staan wachten, zijn houding zo ontspannen mogelijk. Deze les was goed voor hem.

Was het het proberen waard?
Dat was de grote vraag die Xavier nu steeds aan zichzelf stelde terwijl hij stevig door de gang stapte, zijn handen in zijn zakken maar friemelend aan wat loszittende draadjes in de binnenkant. Hij zou niet zeggen dat hij nerveus was want dat wilde hij het niet noemen, maar hij was tamelijk onrustig. Alsof hij net iets teveel suiker naar binnen had gewerkt, maar hij dronk thee zonder suiker dus dat was het hem ook niet. Het was meer... twijfel. Geen zekerheid. Die zekerheid die hij normaal over zaken had, was er niet. Want óf hij zou weer faliekant falen, óf het zou wel lukken. Zijn kansen neigden toch weer naar het falen, vermoedde hij zo. En daarom werd het het proberen niet meer waard. Hij had een hoop lessen gemist in woudmagie, had zelf lopen priegelen met zijn magie met vooral dode plantjes als resultaat of mislukte creaties die meer op zombie-planten leken dan normale, gezonde, groene planten.
Aan de andere kant was het het proberen wel weer waard, want hoe zou hij anders verder komen? Woudmagie zat in zijn genen, hij was geen volledige Grenaan, maar hij werd wel als Grenaan beschouwd - ook al leek zijn karakter meer op die van een Shadraan. Waarom zou hij dan niet proberen om zijn magie juist te controleren?

Zijn pessimisme nam het bijna over toen hij het veld op liep en de natuur geluid hoorde maken in de wind. Hij vertraagde wat in zijn passen, stopte zelfs bijna met lopen en nam een momentje om zijn opties te evalueren. Zijn ogen richtten zich niet meer vooruit, maar naar de grond en hij lette even niet meer op wie er allemaal langs liep. Wat moest hij doen? Proberen of opgeven? Zichzelf voor schut zetten of hem de vernedering besparen (hoewel, niemand kon hem zomaar uitlachen zonder dat ze klappen zouden krijgen). Hij zuchtte diep en veegde wat witte lokken achter zijn oor, waarna hij toch vooruit begon te lopen, richting de plaats waar ze les zouden krijgen. Had hij er op deze manier zin in? Nee, absoluut niet. Maar toch, als dingen weer niet lukten kon hij tenminste nog enig advies krijgen, hoe erg hij ook gruwelde van het idee dat hij iemands hulp nodig zou hebben.

Xavier kwam aanlopen op de afgesproken plaats en zag slechts de leraar, Master Norwood, op een boomstam zitten. Een andere leerling was ook gearriveerd, eentje met haar dat zo groen was als het gras zelf. Hij begroette hem echter niet, hij was niet bepaald gezellig te noemen en zeker niet met de gedachten die in zijn hoofd rondspookten. 'Xavier Slade, present.' zei hij op neutrale toon tegen de docent en - alsof de groenharige niet eens aanwezig was - ging hij in stilte staan wachten op de rest, zijn hoofd weg gekeerd en zijn ogen gericht op een onbepaald punt in de verte. Hij probeerde zo helder mogelijk te denken, maar ugh, hij voelde zich niet op zijn gemak.

Sorry Mineko, Xav is geen leuk gezelschap <3

Alles deed nog altijd pijn en de blauwe plekken en schrammen die hij had opgelopen tijdens het gevecht tegen Lightning waren nog altijd goed zichtbaar. Trystan had de ducttape nog altijd niet van zijn arm of wang afgehaald waardoor mensen hem nog altijd nastaarde als hij voorbij liep. Niet dat het hem erg veel kon schelen, maar het was toch irritant als mensen achter zijn rug over hem begonnen te roddelen van zodra ze dachten dat ij het niet meer kon horen. Spijtig voor hen was zijn gehoor nog altijd best goed en had hij ze op zijn ‘blacklist’ geplaatst. Mensen die daar opstonden zouden ’s morgens wel eens vastgemaakt aan hun bed kunnen wakker worden en iemand moeten roepen die hen los ko maken. Ducttape was namelijk niet erg makkelijk om in je eentje los te krijgen, zeker niet als je je handen niet eens kon gebruiken. Aangezien de jongen zo ongeveer de enige was die altijd met ducttape op zak rondliep, was het niet moeilijk om te weten wie je dat geflikt zou kunnen hebben. Het gebeurde dan ook vaak dat van die grote kerels op hem afkwamen en zijn gezicht begonnen te bewerken en dan kon hij toch zeker een paar dagen in de ziekenzaal doorbrengen. Vandaar dat de jongen besloten had om aan de offensieve les woudmagie deel te nemen zodat hij zou kunnen leren hoe hij zijn aanvallers eerst kon uitschakelen. Diegene die eerst aanvalt heeft namelijk altijd de meeste kans om te winnen.

Zachtjes humde de jongen wat terwijl hij zich een weg door de gangen baande. De les zou buiten gegeven worden, dus was het probleem dat hij sommige lokalen niet wist zijn al meteen van de kaart geschoven. Het grasveld wist hij namelijk wel al zijn –dat was ook helemaal niet over het hoofd te zien. De jongen kneep zijn rode en blauwe ogen even tot spleetjes toen de zon volop in zijn gezicht scheen. Misschien had hij toch maar een zonnebril moeten meenemen. Het duurde niet erg lang voordat hij twee leerlingen en de leraar zag staan en uit automatisme stak hij zijn handen in de zakken van zijn paarse trui en klemde zijn vingers om de rol ducttape heen. Je wist maar nooit of hij het zou nodig hebben of niet. Voor de leraar hield hij halt en legde zijn hoofd in zijn nek zodat hij de leraar aan kon kijken. “Trystan Vaughen is aanwezig, meneer.” Daarna keek hij even van de ene naar de andere jongens die er al waren en bleef gewoon bij de leraar staan. Hij had werkelijk geen idee wat er nu van hem verwacht werd, dus kon hij beter gewoon blijven staan en wachten.

Het geluid van een rinkelende wekker echode om tien over veel te laat door de slaapzaal. Ze was alleen op de slaapzaal, de enige die geen witte woudmagie had maar gekozen had voor de offensieve planten, voor vleesetende venusvliegenvangers en naar kuiten happende honden. Haar benige hand, niets voor diezelfde honden om op te knagen als ze haar ooit te pakken zouden krijgen, sloeg op de wekker als een hamer op een aambeeld. Het geluid stopte zo abrupt als het begonnen was en werd vervangen door een door het dekbed gedempte kreun.
Ze hoorde haar gedachten in haar hoofd in de taal die ze thuis sprak, moest haar best doen niet terug te zinken in een droom waarin diezelfde taal gesproken werd. Ze moest op, ze moest weg, ze moest gaan. Er was les, les over haar venusvliegenvangers en wilde honden, les over magie die ze niet van nature beheerste maar die ze wel wilde leren, omdat ze kansen om kennis te vergaren aangreep zoals een in de woestijn verdwaalde man een waterzak aangrijpt, nadat hij gevonden is.

Het was laat, niet laat in de zin van avond-laat of zelfs ochtend-laat, het was laat in de zin dat er tijd was die ze gepland had en dat ze met die tijd in de knoop kwam, dat ze minder tijd had dan gepland, zo laat was ze. Haar haren kon ze niet wassen, haar wimpers kon ze niet verven, het kostte haar moeite om tegelijkertijd haar broek omhoog te hijsen en haar ontbijt naar binnen te werken. Meer dan een halve appel bevond zich niet in haar stofwisseling toen ze de etage afkwam, haar benige bovenlichaam in een geruite blouse en haar tere voetjes in stevige legerschoenen gestoken.
De appel vulde ze aan met een half pak koekjes van gisteren, die ze vond in haar haastig omgeslagen rugzak, en een slok water uit het flesje wat ze toch op de een of andere manier altijd bij zich wist te dragen. Veel was het niet, maar veel had ze ook niet nodig. Veel was geen manier om Aubree te omschrijven. Weinig was een beter woord, te weinig mens voor de hoeveelheid geest die erachter zat.

Ze kwam als laatste aan, maar niet te laat, want daarvoor was ze een te brave leerling. Ze mocht ’s avonds onverantwoordelijk cake eten en whisky drinken, uiteindelijk had ze wel altijd haar huiswerk gedaan, was ze op tijd in de les, uiteindelijk had de Cassiaanse haar zaken op orde. Schoolzaken, that is, maar dat was niet iets waar ze nu aandacht aan wilde besteden, haar persoonlijke zaken.
Waar ze aandacht aan wilde besteden was de leraar – Norwood, ze had af en toe in een van zijn grotere theorielessen gezeten maar nooit de aandacht getrokken – en misschien aan haar medeleerlingen, allemaal jongens waarvan ze naam noch gezicht kende. Ze glimlachte kort, breed genoeg om beleefd te zijn maar niet genoeg om vriendelijk over te komen. ‘Aubree Kingston, present. Ik hoop dat ik niet al te laat ben.’ Dat laatste voegde ze er na een korte adempauze aan toe. De volgende keer zou ze haar wekker eerder zetten, dan hoefde ze de trappen niet af te hollen.

Sorry dat jullie moesten wachten, zat vier dagen in Schotland ~

Norwood was rustig wat notities aan het maken toen de eerste leerling in de verte aan kwam lopen. Hij was wat terughoudend en gesloten in zijn doen in laten. Norwood zag het aan hem af op het moment dat hij opkeek wanneer hij vermoedde dat een stuk gras heel vreemd aan het dansen was. Hij besefte zich direct dat de groene haarkleur van Mineko de oorzaak was van zijn vreemde gedachtenspinsel. Hij glimlachte vriendelijk toen de leerling, die zoals het behoorde te doen, zich voorstelde aan de docent. Norwood vinkte zijn naam netjes af van de lijst. 'Een zeer goede morgen, Mineko. Neem plaats, de les is nog niet van start gegaan,' sprak hij terwijl hij zijn hand richtte op de boomstammen. Norwood vond de gesloten houding nog niet zorgelijk gezien Mineko zichzelf erg wist te handhaven wanneer het ging om sociale contacten. Hij stelde zich netjes voor op een vriendelijke toon. Norwood was niet bang dat het bij deze kerel een verkeerde richting in zou gaan. Een wat trubellige aura pikte hij kort op en zijn ogen gleden naar de verte waar een leerling eerst twijfelend naar de grond keek en vervolgens recht op hem af kwam. Dit soort onzekere houdingen konden juist de magie mis laten lopen. Magie was als het opvoeden van een puppy. Je leerde het enkel naar je te luisteren door te laten zien wie de controle had en wie het beste kon inschatten wat je wel en niet kan of mag doen. Deze onzekere leerling had qua magie een dubbele smaak. Norwood kon raden waar de onzekerheid vandaan kwam gezien de leerling duistere magie had. Wanneer een leerling deze combinatie had van woud en duisternis was vaak de duisternis die de boventoom voerde en was woudmagie een lastige beoefening. Norwood zou hem vandaag een steun in de rug geven met een behulpzame tip. Xavier stelde zich ook netjes voor en Norwood streepte ook hem af van de lijst. De volgende die kwam was Trystan. Deze jongen had ductape op zijn gezicht en arm en Norwood besloot er bewust geen acht op te slaan. De leerling zou vast en zeker een goede reden er voor hebben. Zolang het de les niet onnodig in gevaar bracht er door, was het prima. En ook Trystan stelde zich voor. De laatste leerling zou Aubree moeten zijn. De enigste vrouw in het midden van vier mannen, als hij zichzelf mee moest rekenen. En op het moment dat ze aankwam maakte hij ook daar zich geen zorgen meer over. Aubree kwam over als een zekere en krachtige jonge vrouw. Norwood had een tevreden glimlach. 'Je bent nog op tijd, Aubree. Neem rustig plaats,' sprak hij ook haar toe.

'Goed dat jullie allemaal op tijd zijn voor de les, daar hou ik van,' begon hij kort zijn introductie. 'Mijn naam is Norwood Vavendyor, zoals enkele van jullie ongetwijfeld al wisten. Voor jullie is het gewoon Master, Master Norwood of enige formele aanspraak met mijn achternaam.' stelde hij duidelijk neer dat hij nu niet net als op de gangen met enkel Norwood aangesproken kon worden. 'Vandaag gaan we de les behandelen van Natures hand. Sommige van jullie vragen zich af, wat gaan we doen?' sprak Norwood. 'Zoals de introductie op het prikbord al stelde zijn sommige taken fysiek onmogelijk. Zien jullie die steen een paar meter rechts van ons? Onmogelijk dat een persoon deze kan optillen zonder hulp van zijn magie,' sprak Norwood. 'Door middel van woudmagie, en ieder andere magie, kunnen we in feite een heel lichaam maken die het zware werk wel kan uitvoeren,' begon hij zijn introductie. 'We gaan deze les in enkele stappen doorlopen. Stap één is de basis van de beweging onder de knie krijgen. Stap twee is het maken van een krachtige omhulsel, de huid van de hand. En stap drie is wat offensieve trucs leren met deze nieuwe spreuk,' sprak Norwood. 'Ik zal niet teveel gaan kletsen, ik zie aan jullie gezichten dat jullie willen beginnen,' sprak Norwood vriendelijk. Hij stond op en liep naar de botten waar Mineko bij stond. 'We kennen magiedraden allemaal gezien het een basis is van iedere magiesoort,' sprak Norwood. 'In deze spreuk passen we deze onzichtbare draden toe, voor het gemak maak ik ze zichtbaar zodat jullie het goed kunnen volgen,' sprak hij. De groengekleurde draden kropen naar beneden en maakte een exacte verbinding met de gewrichten van zijn vingerkootjes. 'We kunnen twee dingen doen met deze spreuk. De eerste is genaamd 'exact bodymovement'. Het is niets anders dan dat de hand onze acties kopieëren. Norwood had de connectie gemaakt en tilde zijn hand op zodat deze hand licht boven de grond bleef zweven. Langzaam maakte Norwood een vuist met zijn hand en de hand deed het exact na. 'Voor ieder gewricht is er een draad nodig. Ik adviseer een extra draad voor de pols te nemen, dan is de spreuk stabieler voor beginners in deze spreuk. Dat betekend dus drie per vinger, en een voor de pols.' legde Norwood rustig uit. 'De tweede optie is het 'fire at will'. Waarin de hand zijn eigen acties bepaald op abstracte opdrachten. Ik raad jullie af deze nog te gebruiken wanneer je geen zekerheid hebt over je magie.' sprak Norwood kalm. 'Neem maar rustig plaats, handige vriend.' sprak hij tegen zijn hand die vervolgens met zijn middelvinger en ringvinger naar de boomstam van Norwood liep en daar met over elkaar geslagen pink en wijsvinger en overelkaar geslagen 'benen' ging zitten. Het was net een mensengrote versie van IT uit de Adams Family. Norwood keek naar de leerlingen. 'Nu is de taak aan jullie. Concentreer je op de hand en verbind de botten met de juiste gewrichten van je hand. Doe ze niet allemaal tegelijk, want een verkeerde draad en de botten van de hand kunnen uit elkaar klappen doordat ze een onmogelijke beweging maken.' sprak Norwood. 'En ik heb geen behoefte om mensen naar de ziekenzaal te brengen met grote splinters in hun lichaam,' sprak Norwood meer als grapje bedoeld. Uiteindelijk zou hij ze er toch heen brengen, het was zijn plicht de leerling veilig te laten leren met iets onberekenbaars als magie.

Excuses voor de late reactie || En Aubree? Onverantwoordelijke cake. Heel subtiel xD

Met een vaag glimlachje en een knikje nam hij plaats op één van de o zo toepasselijk zitplaatsen. Met zijn vingers gleed hij langs het hout, terwijl hij toezag hoe medeleerlingen binnendruppelden. Hij bekeek ze, maar als hij oogcontact maakte zweefden zijn blik gauw weer weg, naar het gras, zijn schoenen of de verre nietszeggende horizon. Toen Norwood begon te praten trok zijn aandacht naar de docent toe, hij luisterde. Naar de saaie, standaard introductie. Naar de uitleg. Naar het drie stappen plan. Het klonk allemaal zo simpel. En zo lang alles maar in kleine brokjes informatie aangeboden werd kon hij het wel aan. Draden van magie, genoeg om jezelf sterker te maken dan je lichamelijk was.
Okay. Kalm aan begon hij. Draadje voor draadje. Dik genoeg om niet te breken, maar toch flexibel. Alles zat vast. Hij voelde de magie op elk puntje uit zijn hand stromen en verbinden met het hout, een brug, een verbinding. Maar durfde niet de stap te zetten om te bewegen. Straks brak het fragiele punt, straks mislukte het. Alleen die gedachtegang al was genoeg om zijn magie af te doen zwakken, waardoor de verbindingen met de duimgewrichten knapten.

Ietwat beschaamd keek hij om zich heen, om op te nemen hoe de rest het deed. Hij vervloekte zichzelf voor zijn nervositeit, kom op, hij was een Grenaan in hart en nieren. Zijn woudmagie was sterk, hij kon dit. Hij zette zichzelf weer aan het werk en na enkele zenuwslopende minuten had hij het voor elkaar dat de vingers met de zijne meewiebelden. Heel voorzichtig begon hij nu zijn ringvinger te buigen, gevolgd door de andere vingers, één voor één. Het lukte. En het gevoel dat dat hem gaf was als een warm bad van trots en voldaanheid.

Nadat hij zich voorgesteld had aan de leraar nam Xavier zijn tas van zijn schouder en ging op de aangewezen plaats zitten. Hij zat naast de groenharige jongen, maar besteedde verder geen aandacht aan hem. Waarom zou hij, hij begon niet uit zichzelf met sociale interactie en mensen interesseerden hem nou net iets te weinig. Zijn blik ging naar de omgeving terwijl hij wachtte op de rest, friemelend aan zijn nagel. Uit de verte kwam een jongen met twee verschillende oogkleuren en een meisje met wit haar, net als hem. Ze glimlachte naar hen, maar ze kreeg geen glimlach van Xavier terug. Die keek alleen maar weg.
Master Norwood begon met zijn uitleg over de magie. Hij wist niet zo wat hij kon verwachten van de les, maar hoe meer hij luisterde, hoe meer hij wist dat dit niet zou gaan lukken. Hij kon zijn energie al niet een positief effect laten hebben op planten, laat staan op botten/hout. Zijn energiedraden zouden niet groen zijn zoals die van Norwood, maar eerder grijs. De handeling op zichzelf leek hem prima te doen, het was alleen dat zijn magie het waarschijnlijk niet toe zou laten. Hoe hij dat moest fixen, was beyond him.

Xavier stond uiteindelijk op van zijn plaats na Norwood's uitleg en ging bij een setje hout staan. Het hout was gevormd naar een menselijke hand en het was verbazingwekkend hoe gedetailleerd het was. Drie verbindingen per vinger, dus elke phalanges groep, voor de duim één metacarpal, en dan twee draadjes voor de carpals, de pols. Hij kon nog de namen opnoemen van biologie, maar dat was waarschijnlijk verder het enige wat hij kon. Xavier haalde even diep adem en hief zijn hand boven de botten, begon bij zijn duim. Hij stuurde een energiedraadje naar het corresponderende bot op de houten hand en probeerde een brug te maken tussen hem en het hout. Op het moment dat zijn energie-draadje het hout raakte, zag hij hoe het hout enigszins verkleurde. Fuck. Kon hij nu uberhaupt het botje bewegen? Hij bewoog zijn onderste duim-bot om het te testen, maar het houten botje op de grond reageerde niet. Xavier fronste gefrustreerd en knielde toen neer bij het hout om er beter naar te kijken, ook om het energiedraadje korter te maken. Misschien hielp dat wat. Zijn zwarte magie had echter nog steeds de overmacht en zijn woudmagie leed daaronder. Hoe het zo was geworden, was hem een raadsel. Vroeger kon hij met gemak een plantje laten groeien, nu kon hij dat niet meer.
Xavier zuchtte diep en probeerde het verder, verbond alle botjes van zijn hand aan de houten hand. Maar was er beweging? Nee, het hout was juist grijzer geworden en hij kon geen botje laten bewegen.
Inmiddels zat hij gefrustreerd naar de hand te kijken en hief hij zijn draadjes op. Dit ging hem niet worden. Alweer niet.

Sorry, drukte kwam aan als een hurricane D:

Ze sloot zich af van de buitenwereld, zorgde ervoor dat het enige wat bij haar binnenkwam de uitleg van master Norwood was. Haar gezicht stond op uitdrukkingsloos, in haar gedachten nam ze de woorden van de man goed op. Het concept van een lichaam buiten een lichaam, een lichaam dat meer fysieke spierkracht bezat dan haar eigen tengere lijfje, was een aantrekkelijk idee.
De draden van magie zagen er behoorlijk ingewikkeld uit. Het meisje begreep de basis van magiedraden, ja, maar van nature was ze gewend om haar magie vrij te laten stromen, net zoals water stroomde. Dat zou dan waarschijnlijk het moeilijke deel van de les voor haar worden, de draden creëren en dan nog verbinden met de botten. Om nog maar niet te spreken van het aantal: zestien magiedraden die verbonden moesten worden zonder in de knoop te raken. Makkelijk klonk het niet – maar gelukkig was Bree voor makkelijk haar bed niet uit gekropen.

Om het voor zichzelf makkelijker te maken, probeerde ze eerst een sliert magie uit de top van haar wijsvinger zichtbaar te maken. In plaats van Norwood’s magie, die eruit had gezien als een gesponnen draad, leek haar draad meer op een uitgerekte druppel. Het golfde zachtjes, als een minuscuul straaltje water dat van haar vinger liep.
Voorzichtig bewoog ze het straaltje richting het houten kootje waarmee ze het verbinden moest. Toen het uiteinde van de draad, dat dikker was en het meest op een druppel leek, het hout raakte, voelde ze een kleine schok. Ze trok haar hand terug, en met de hand kwam ook het kootje mee. Een kleine glimlach van triomf verscheen op haar bleke gezicht. Ze had het goed gedaan.

Ze bleef haar licht gloeiende, waterige draden met de hand verbinden, beginnend met de topjes, daarna de middenkootjes, daarna de onderste en als laatste de draad die haar pols met de hand verbond. Met dat laatste had ze de meeste moeite, omdat het erg moeilijk was om een magische draad uit haar pols te laten stromen: het wilde allemaal verder vloeien naar haar vingertoppen. Na een paar keer proberen kreeg ze het echter voor elkaar.
Aubree bewoog haar hand een klein beetje en de houten botten bewogen mee. Ze trok haar hand in een keer omhoog en de draadjes van haar ring- en middelvinger schoten los. ‘Verdomd.’ mompelde ze zachtjes, terwijl ze de draadjes opnieuw verbond. Ze kon de hand met haar magie aan haar lichaam verbinden, maar erg sterk was die verbinding kennelijk nog niet.

Trystan had er zin in. De leraar zag er in iedergeval al vriendelijk uit en daarbij leek het hem erg interessant om te leren hoe je juist met woudmagie moest leren werken. De jongen zelf kan alleen vuur en wat water -als hij zich toch zeker een beetje concentreerde en er genoeg water in de buurt was dat hij kon gebruiken, zoals het dauw dat als een laagje over het gras lag- besturen waardoor deze les alleen maar spannend was. Hij vroeg zich echt af of het hem zou lukken om de opdrachten tot een goed einde te brengen. Zijn rode en blauwe kijkers gleden naar Norwood toen deze begon uit te leggen wat de bedoeling was. Hoe meer de man praatte, hoe enthousiaster en ongeduldiger de jongen werd. Hij wilde beginnen, wilde laten zien dat hij heus wel meer kon dan sommige mensen dachten. Het was niet omdat hij veertien jaar oud was, dat hij helemaal niets kon!

Vanaf het moment dat de uitleg gedaan was en het startschot gegeven was om te beginnen, richtte hij zijn aandacht op de replica van een hand voor zijn neus. Aarzelend raakte hij het ding aan met zijn wijsvinger om daarna stiekem even naar de rest te kijken om te zien hoe hij nu juist moest beginnen. Het duurde toch even voordat hij durfde om een eerste draad uit zijn vingertop te laten lopen. Terwijl Norwood's draad groen was geweest, had de zijne meer een licht rode kleur. Was het de bedoeling dat die zo'n kleur had, was het erg? Vanaf het moment dat de eerste draad het houten botje raakte, vatte de draad ineens vlam en geschrokken verbrak hij de magie. Misschien was het een goed idee om zich wat meer te concentreren en voorzichtiger te werk te gaan. Voor de tweede keer kwam er een draadje uit zijn vingertop, minder fel rood dan de vorige. Mooi, dat was goed nieuws, toch? Een triomfantelijke grijns verscheen om zijn lippen toen het draadje contact maakte zonder het hout te verkolen. Yes, nu de rest nog.

Het tweede, derde, vierde en vijfde draadje gingen moeiteloos terwijl het zesde weer vlam dreigde te vatten. Het puntje van zijn tong piepte een stukje naar buiten terwijl hij probeerde te voorkomen dat het vuur echt zou opsteken. Na een aantal minuten was het gelukt om het vuur te doven en de volgende draadjes werden met wat moeite verder aan de houten hand vastgemaakt. Elk draadje kostte toch wel een paar minuten voordat het vastgemaakt was. Voor zijn pols had hij dan weer wat meer tijd nodig aangezien het niet echt makkelijk was om de magie naar zijn pols te krijgen. Vanaf het moment dat alles vast hing, bewoog Trystan voorzichtig een tweetal vingers. Blij had hij zijn hand willen opsteken waardoor het houten ding met veel geweld tegen zijn gezicht smakte. Volgende keer beter opletten met welke hand je gaat zwaaien dus.

Norwood had het teken gegeven dat de leerlingen hun poging mochten wagen. Mineko begon ijverig en gericht aan het werk te gaan. Norwood kwam als eerste bij hem langs om te kijken hoe het ging. Tevreden knikte hij even over de manier waarop Mineko zijn draden spande. ‘Hou de concentratie goed vast, Mineko. Wanneer je twijfelt zwakt je magie automatisch af. En je toont dat je het kunt. De rest moet vast wel lukken,’ sprak Norwood en knikte even naar de hand om vervolgens naar de tweede leerling af te wandelen om zijn process te bestuderen. Inmiddels had Xavier zijn eerste verbindingen gemaakt, maar het hout leek grauwer te zijn. ‘Xavier?’ sprak Norwood vragend. ‘Ik bespeur een hoop duistere magie in de draden. Je angst dat deze magie het laat mislukken neemt de overhand en zorgt er voor dat het daadwerkelijk mislukt,’ sprak Norwood. ‘Probeer je reservers van woudmagie te benutten, of minstens er in te vertrouwen dat het lukt. Magie heeft een eigen wil wanneer de gastheer zich niet als de leider er van gedraagd,’ sprak hij en keek naar Xavier. Norwood zijn hand lichtte wat op en hij legde zijn hand op de schouder van Xavier. Hij liet wat magie er in pulseren zodat de overhand van duistere magie voor deze les minstens wat werd teruggedrongen en Xavier woudmagie makkelijker kon toepassen. ‘Probeer het nogmaals,’ sprak hij toen vriendelijk en knikte even. Zijn blik gleed af toen hij iets blauwigs zag knappen bij aubree. Hij liep wat meer richting haar en bestudeerde kort haar draden. ‘Aubree,’ begon hij zacht om haar aandacht niet teveel af te leiden. ‘Je draden zijn zeer flexibel. Dit kan ze makkelijker in de knoop brengen en laten knappen,’ was zijn constatering. Ze had het zelf ondervonden dus nieuws was het niet. ‘Magiedraden kunnen flexibel en strak zijn en ieder element heeft zijn nodige referenties hierbij,’ zei Norwood. Hij liet zijn handen op een vijftigtal centimeter naar elkaar gericht zijn en een set met draden verbond ze. ‘Als ik denk aan een flexibel blaadje dan,’ hij had zijn woorden amper uitgesproken en de draden begonnen licht te bewegen en werden losser en flexibeler. ‘Wanneer ik denk aan een gesponnen draad van een spinnenweb en dit beeld enorm indruk,’ sprak hij kalm. En de draden schoten in de meest gespannen posititie tot ze klapte. Ze verdwenen daarna en Norwood glimlachte. ‘Je denkt veel aan de vloeibare vorm van water, is gebruikelijk als Cassiaanse leerling. Tracht iets meer richting de vaste vorm van water te gaan met je draden. Denk eens meer aan ijs, ze zullen gelijk iets strakker worden. Maak het niet te bevroren, dat kan ze ook fragieler maken. Probeer de balans te vinden die je zelf pretting vind hierein’ was Norwood’s kalme en vriendelijke uitleg. ‘Verder zien de verbindingen er goed uit. Norwood liep vervolgens door naar Trystan die met uitgestoken tongetje zijn pols aan het verbinden was. Hij zag wat brandplekken op de botten zitten en glimlachte. Het jongetje was ijverig en gemotiveerd bezig. Hij was als een fanatiekeling na zijn uitleg aan de slag gegaan en was zonder enige tip al op het punt gekomen waar hij nu was. Norwood was zo rustig aan het kijken dat hij niet door had dat Trystan het punt bereikte dat zijn punten verbonden was en zijn hand triomfantelijk optilde. Hij wilde het nog tegenhouden maar de hand sloeg tegen zijn gezicht aan. Norwood was naar Trystan gelopen en bekeek zijn gezicht aandachtig. ‘Zo te zien geen grote schade,’ sprak hij opgelucht. ‘Je verbindingen zijn goed, nu is het nog een beetje oppassen wat je met je hand doet,’ sprak hij glimlachend. ‘Het is maar hout, en enkel het geraamte, dus het valt nog mee. Beeld je in dat er dadelijk kilo’s zand aan vast zitten met een harde grasmat eromheen. Dan zou je het waarschijnlijk veel minder graag tegen je gezicht krijgen, niet waar?’ sprak Norwood met een grappende toon. Hij knikte daarna naar Trystan. Hij was de jongste van de groep en toch lukte deze spreuk hem. Norwood keek toen opzij toen alle handen langzaam leken te bewegen. ‘Ik zie dat jullie je hand grotendeels onder je controle hebt, ik ben trots op de vooruitgang die jullie dusverre hebben geboekt. Achter jullie staan een viertal stenen bollen, voor de gene die het niet hebben gezien. Als je voldoende vertrouwen hebt in je controle met je hand mag je trachten een van deze bollen op te tillen,’ gaf Norwood de vervolgstap terwijl hij tussen de leerlingen en de bollen in ging staan. Nu was het voor hem opletten. Iedere twijfel kon de hand een vreemde uithaal laten geven. Met kilo’s zware ballen die gingen rollen konden gebouwen, maar tevens ook leerlingen beschadigen als hij niet op tijd in greep.

[Zwarte Magie & Offensief] Woudmagie: les #1 - Natures Hand Wigflip-ds

Haar magie vloeide rijkelijk, niet vastgehouden door een stengel of een vlam of een brok aarde, want haar magie was het omhulsel. Water ging de weg van de minste weerstand en watermagie volgde in dat voorbeeld. In de zichtbare, fysieke vorm volgden de druipende druppels die van haar handen rolden zelfs de wetten van de zwaartekracht, hingen ze als onderontwikkelde ijspegels van haar vingertoppen. Er was niets vezeligs aan, niets scherps en niets warms. Het was waterige kracht, niet in staat om zich te binden, alleen om te stromen.
Norwood’s stem kabbelde (I’m rolling with the water theme guys, deal with it) haar oren binnen en ze keek kort naar de leraar. Ijs. Wel, als ze hem nu teleur wilde stellen dan vertelde ze hem dat niet elke Cassiaan geweldig was met ijsmagie – maar dat was iets wat Aubree Kingston niet deed, leraren teleurstellen. Ze knikte zwijgend, keerde haar hoofd terug naar de gloeiende, druppende draadjes. Ze strekte haar hand, spande haar spieren, liet een ander soort magie stromen – een kille versie van haar watermagie, haar zwakke ijsmagie.
De buitenkant van haar draadjes kristalliseerden, de binnenkant nog buigbaar en beweeglijk. Aan spinnenweb dacht ze niet: in haar gedachten spookte het beeld van maliën rond haar magiedraden. Een dunne beschermlaag, hard als staal, beweeglijk als een rivier.

Dit keer waren haar draden minder vloeibaar, plakten ze beter aan het houten oppervlakte. De verlengden van haar vingertoppen tastten het oppervlak van de hand af, vonden kleine gaatjes en hobbels waarop ze zich vast konden pakken. De draden krulden zich als het ware rond de hand en haar mondhoeken krulden een klein beetje omhoog.
Ze draaide haar hand alsof ze de nek van een viool vasthield, het hout volgde. Ze speelde een denkbeeldig riedeltje en de hand kopieërde haar bewegingen – niet zo precies als haar geoefende vingers dat deden, maar dat viel niet te verwachten. Haar draden bleven stevig plakken, waren niet zo breekbaar als ze eerst waren. Het was wel vermoeiender, maar was dat niet altijd zo, met nieuwe magie?

Ze draaide haar hoofd naar de stenen bollen die Norwood en kraakte tegelijkertijd haar nog slaperige nek. Er kraakte en knapte wel meer terwijl ze zich omkeerde, alles het gevolg van teveel bot en te weinig spier, te weinig vet. Haar paarse ogen besloten niet op de andere leerlingen te letten, alleen op haar eigen werk, anders werd ze onzeker en ze wist wat er gebeurde als ze onzeker werd.
Het eerste wat ze deed was de hand op de bol leggen: dat leek haar de meest logische stap. Daarna realiseerde ze zich dat het praktisch onmogelijk was om een bolle vorm op te pakken vanaf de bovenkant, dus liet ze haar houten hand naar de onderkant van de bol zweven.
Ze kromde haar vingers lichtjes, probeerde de bol in de palm van de hand te laten leunen. Toen dat lukte, tilde ze langzaam (centimeter voor centimeter) haar arm en daarmee de hand op. Ze wist de stenen bol zo’n vijftien centimeter op te tillen voordat ze haar eerste draad voelde knappen – die aan haar pink, niet de belangrijkste, gelukkig – en ze de bol van haar hand liet rollen, waarna hij met een plof op het gras neer kwam.

PROFILE MAGICIAN

» [Witte magie & Defensief] Woudmagie: les #1 Natures Hand
» Hold my hand hand never let go
» Nieuw gebied: Zwarte Markt
» Les woudmagie in het bos
» Les woudmagie: Bladmessen

[Zwarte Magie & Offensief] Woudmagie: les #1 - Natures Hand

[Zwarte Magie & Offensief] Woudmagie: les #1 - Natures Hand

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen