Twee gordijnen werden een aantal centimeter van elkaar vandaan getrokken. Tussen de smalle spleet die ontstond spiedde een goudgeel oog naar beneden, loerend over het schoolterrein en de drukke bedoening die daar gaande was voor hij zich met afkeer terugtrok. Een aantal klassen hadden ongetwijfeld een tussenuur en benutten hun beetje vrije tijd om van het typische lenteweer te genieten. Met een ruk trok de lange donkere man de mottige gordijnen dicht en bande daarmee het zonlicht van de aanbrekende lente uit. Walgelijk.
Hij hield het lokaal opzettelijk donker en bedompt, zoals hij zich daar het meest comfortabel in voelde. Als een slang in zijn hol. Zelfs zijn persoonlijke ruimte op de lerarenetage kreeg geen greintje daglicht, en werd in plaats daarvan verlicht door toortsen die onheilspellende schaduwen op de muren wierpen. Hier knapte het vuur in de haard, achter zijn bureau, zodat zijn schaduw over de klas viel wanneer hij met ineengevouwen handen onder zijn kin op zijn plaats zat en zijn leerlingen tot een gevoel van ongemakkelijkheid toe vanuit zijn bovenste ooghoeken onafgebroken in de gaten bleef houden. Toch was het altijd koud en guur in het lokaal, vaak zelfs tot zo'n temperatuur dat je adem condenswolkjes vormde. Eveneens opzettelijk; des te meer de leerlingen hun opperste potentie naar boven moesten halen om hun vuur in tact te houden. Zo waren er nog wel meer talloze andere dingen waar je je in eerste instantie niet bewust van was, maar die altijd lastig en dubbelzinnig waren om goed je vinger op te kunnen leggen. Dat was typisch met Savador. Het werk werd maar eentonig als je niet een beetje de spot kon drijven, en - zowaar - tegelijkertijd je leerlingen ook sterker in hun schoenen liet staan door ze constant op de proef te blijven stellen. Al dan niet op een harde, strenge, oneerlijke manier. Toegegeven, hij was niet de vriendelijkste leraar op de academie. Hij was zelfs de meest gehate persoon binnen de kasteelmuren. Maar hij draaide zijn hand er niet voor om om te constateren dat hij wel de betere was. Het was een harde wereld daarbuiten. Hoe konden ze er ooit in functioneren als ze nu al niet werden klaargestoomd? Zijn standpunt was niet veranderd, niet sinds de jaren dat hij hier al lesgaf. Het zou nooit veranderen.  
Zijn felle slangachtige ogen, die in het schemerduister een zachte gloed afstraalden als van een roofdier, gleden naar een groot ei dat op een satijnen kussentje op een tafel in de voorste rij lag. Eroverheen was een zijden doek gedrapeerd, zodat het een vormloze bult vormde. Hij had een bijles te geven. Herhaaldelijke lesstof die zelden bleef hangen, zodat hij het drie keer, vier keer, vijf keer opnieuw kon uitleggen. Maar nooit in één en dezelfde les. Lette je niet op, jammer dan. Hij hoopte vurig dat de leerlinge die hij binnen nu en de komende twintig minuten (want laatkomen was een populaire trend en hij had het uitgerekend; twintig minuten was een standaard) kon ontvangen nog een beetje bevattingsvermogen had, dat scheelde ook weer voor hem.

Omdat ze later dan de anderen op school gearriveerd was en dus heel wat lessen gemist had, moest Flamma veel bijlessen volgen. Ze had gehoord dat Master Savador, naar wie ze nu op weg was, niet al te vriendelijk was. Maar dat kon alleen maar een indruk zijn, nee? Ze had nog nooit iemand ontmoet die ze niet vriendelijk vond, maar dan opnieuw; ze was misschien gewoon te vrolijk. Haar enthousiasme had wel als gevolg dat ze nog nooit te laat geweest was, omdat ze altijd stond te springen om naar de les, of naar wat dan ook, te gaan. Daarom stond ze ook netjes op tijd, met een grote glimlach op haar gezicht, voor de deur van het klaslokaal. Haar rode haar, dat tot haar middel reek, was netjes gekamd - ze had tijd genoeg gehad vanochtend, tot haar verbazing. Meestal sliep ze redelijk lang, omdat ze al haar energie tijdens de dag compleet opgebruikte. Maar in de ochtend was ze altijd de vrolijkste, en de enthousiaste. Maar dat was niet nieuws.

Het kleine meisje klopte op de deur, en zonder op antwoord te wachten stapte ze naar binnen. In het lokaal was het ijzig, alsof alle warmte door één of andere duistere aanwezigheid werd opgezogen. Ze schudde het gevoel van zich af en keek rond in het schemerige lokaal. De man, die waarschijnlijk Master Savador was, viel eerst niet op in de halfzwarte duisternis die er heerste in het lokaal. Dikke gordijnen beletten het zonlicht die buiten zo heerlijk schoon om binnen te komen. Onwillekeurig huiverde ze even, al bleef Flamma even vrolijk. Ze liep naar voren, waar de man stond, en liet haar blik vallen op een vreemd, bolvormig voorerp op één van de voorste tafels. De blik in haar ogen was nieuwsgierig en glinsterde enthousiast. "Hallo, U bent vast meester Savador? Mijn naam is Flamma, ik ben hier voor de bijles", zei ze, een stralende glimlach op haar gezichtje. Ze probeerde zo vriendelijk en toch beleefd mogelijk te zijn, wat niet makkelijk was voor iemand die opgegroeid was op de straat. Daar gelden geen strikte regels, maar haar ouders hadden haar veel proberen te leren, zodat ze hier zo overleven.

Eerder dan hij had verwacht (hij had immers nog negentien minuten te gaan voor de twintig minuten 'overdue' om waren; ze was maar net een minuut te laat) galmde er geklop op de deur die de doodse stilte in het koude lokaal verbrak, op het zachte knappen van het haardvuur na. Dat was een zeldzaamheid. Een extraordinair voorval. Zwijgend keerde de man zich naar het meisje dat binnenstapte toe en bleef roerloos staan waar hij stond, met een hand over zijn borst geplaatst. Alleen zijn ogen, als gouden lichtpunten, bewogen en staarden haar priemend aan vanuit de duisternis. Het kon al snel een ongemakkelijkheid oproepen met de manier hoe zijn blik bestuderend over haar heen gleed, alsof hij iedere kleine centimeter van haar lichaam, haar gezicht, haar voorkomen in het algemeen wilde opslaan. Rood haar, vurige blik; het was een typische Raziaan. Maar ook nog maar een kind, een meisje dat net in haar puberteit trad en deze waarschijnlijk pas laat zou ervaren. En kinderen? Kinderen waren des te eenvoudiger te manipuleren. Naïviteit en simpelheid waren hun grootste bouwstenen. Daar kon hij gemakkelijk op door bouwen, want hij was volwassen, wijs en dat maakte hem in onschuldige kinderogen betrouwbaar.
Hij had begrepen dat dit meisje, Flamma Mansi, een eerstejaars, tevens in zijn mentorklas was geplaatst. Dat hield in dat hij haar dit jaar en de daaropvolgende jaren zou begeleiden in haar leerproces, dat ze naar hem toekwam als er een probleem gaande was, en ze constant onder zijn toezicht stond. Uiteindelijke straffen werden ook door hem bepaald en ook de mentorgesprekken - met of zonder ouders - gingen via hem. Het was een bekend feit dat er onder de leerlingen flink gebaald werd als ze hun allereerste rooster ontvingen en ze zijn naam onder het dikgedrukte en onderstreepte mentorklas zagen staan, bovenaan het perkament. Veel liever hadden ze iemand als Master Norwood, die vriendelijk en behulpzaam was, maar naast dat ook een ongedwongen idioot. Miss Oriël, die gereserveerd en verstandig was, of Master Ivan, die zich met zijn eigen kinderlijkheid onder de leerlingen kon meten. Goed genoeg om les te geven, spijtig dat ze zich niet met hem en zijn ingenieuze instelling konden meten.
Hij bewoog nog altijd geen spier en bleef als een standbeeld in de schaduwen staan toen Flamma zich tussen de rijen tafels naar voren drong. In een glimp ving hij het enthousiasme op dat in haar ogen schitterde bij het zien van het bolvormige voorwerp op het voor haar bestemde tafeltje. Zowaar een kind dat een handjevol spiksplinternieuwe knikkers kreeg aangereikt.
'En evenzeer kom je binnen zonder eerst op een goedkeuring te wachten, juffrouw Mansi,' luidde zijn kille antwoord, waarbij hij haar glimlach straal negeerde. 'Wellicht was je je er nog niet van bewust, maar hier op school gelden een aantal regels. Ga terug en doe het maar opnieuw.' Eerder ging ze niet zitten. Niet voordat ze de meest eenvoudige basisregeltjes die hier golden onder de knie had. Een kind kan de was doen, nietwaar?