Bijles Tender Warmth || Kriss

Hij had echt zitten passen en meten, pagina's van zijn keurig zwart in leer gebonden agenda omgeslagen en weer teruggeslagen, zijn ogen achter zijn leesbril flitsend langs de weken, de punt van zijn schrijfveer zoekend langs de dagen - maar er was gewoon écht geen werkdag geweest waar hij nog een gaatje vrij had. En dus liet hij toch zijn gezicht zien op de enige vrije dag die hij om de twee weken had, gedwongen om op te draaien. Die straalde niet echt immense blijdschap uit. Niet zo'n verrassing voor zijn collega's en de leerlingen die hem een blik toewierpen in het voorbijgaan.
Het was zeldzaam om hem in spijkerbroek en een simpel diepblauw gekleurd overhemd te zien, zoals hij vandaag uit zijn kledingkast had getrokken in plaats van zijn zwarte pantalons en colberts. Het viel onder zijn typische norm van 'vrijetijdskleding', en eigenlijk gold dat voor vandaag ook. Hij had zojuist zijn kinderen naar de opvang in Oak's Field gebracht en hij vertikte het om zijn 'zakelijke kleding' aan te trekken voor een klein anderhalf uurtje. Na deze bijles kon hij gewoon weer terug naar zijn persoonlijke kamer en een privé-leven leiden. En toch bleef hij het allemaal zwaarder inzien dan het was. Misschien omdat hij een slapeloze nacht achter de rug had. Hij wist het niet.

Vermoeid wreef hij in zijn gezicht, van zijn vingertoppen langs zijn ogen en de muis van zijn hand langs zijn kaaklijn, wat een raspend geluid veroorzaakte door zijn verfijnde baard. Hij zat achter zijn bureau, in die veel te luxe stoel van hem. Zijn handen vouwden zich langzaam onder zijn kin en zijn blik fixeerde zich op het ei dat daar precies in het midden van een fluwelen kussentje op één van de voorste tafeltjes lag. Hij had de vorige zelf vermorzeld van de persoon aan wie hij vandaag zijn bijles gaf, Kriss van Valnor. Omdat ze niet naar hem geluisterd had. En omdat de maat vol was geweest nadat hij zo vaak om aandacht had moeten vragen. En nu kon ze ieder moment het lokaal binnen schaatsen met die totaal onnodig brede glimlach van haar, natuurlijk veel te laat en natuurlijk met een flinke dosis grappen en grollen om hem onder de huid te zitten, want gewoon een keer normaal doen zat er niet in.
Christ, de snol hoefde alleen haar ei uit te laten komen als de wipdodo die ze was, zij kon dan weer terug haar bed in, hij kon weer terug naar zijn wijnvoorraad, iedereen blij.

_{Ze had een brief ontvangen. Een brief van haar vader. Haar vader die ze al maanden niet gezien had. Haar vader die opgesloten zat achter de tralies van een gevangenis op Razen. Haar vader die daardoor in het niets was opgegaan. Zo had het tenminste geleken. Ze had niets van hem gehoord. Helemaal niets. Welke vader liet nou niets van zich horen aan zijn dochter? Helemaal wanneer die dochter hem juist al verscheidende brieven had gestuurd. Ze wist dat hij een eikel was, maar zo erg had ze nooit gedacht. En dan was er daar nu eindelijk een brief. Een teken van leven. Iets wat zijn bestaan weer echt maakte. En ook iets wat haar meteen de grond in had geboord, zo diep dat ze haast de verschroeiende hitte van de kern kon voelen branden. Of misschien was dat gewoon het effect van haar vaders harde en harteloze worden. Elk woord dat met een zekere zorgvuldigheid was neer gezet, voor haar, kon ze hem horen zeggen, nee, horen schreeuwen. Hij was woedend. Hoe had ze zich zo kunnen gedragen. Waar haalde ze de brutaliteit vandaan. Wist ze dan niet wat ze hun familie naam hiermee aandeed. Hoe ze hem door het slijk had gehaald. Zo had hij haar niet opgevoed. En als ze niet op zou letten zouden er consequenties aan vast zitten. Jenna van haar afpakken, huisarresten (ook op school), het stopzetten van haar zang en danslessen, maar ook dingen voor in de toekomst. Dan kon ze haar bruidskist mooi vergeten, hij zou niets meer voor haar betalen, haar compleet in de steek laten. En het leek allemaal zo oppervlakkig, maar het waren wel dingen waar Kriss op rekenende. Dingen die belangrijk voor haar waren. En al had hij het niet echt duidelijk in de brief verwerkt. Zijn grootste dreiging was toch dat hij haar zou verstoten. En dat had haar nog het meest pijn gedaan. Maar dat was wat Kriss nodig had. Een klap in haar gezicht om haar wakker te schudden. Een harde hand, want anders luisterde ze niet. Iets wat alleen haar familie inmiddels had ontdekt.
Niet dat zoiets minder pijn deed dan anders. Kriss huilde dan niet veel. Om dit soort dingen liet ze de sluizen nog wel eens gaan. Ze streek nog eens met de rand van haar mouw, die al vochtig was van de tranen, onder haar oog. Ze snoof diep in en haalde eens diep adem. Kom op, Kriss. Even bedaren. Wat zal de leraar wel niet denken als hij je zo zag..
Ze vouwde de brief dicht en borg hem op in haar nachtkastje. Misschien zou ze hem verbranden. Misschien zou ze hem aan haar broer laten zien, met de vraag of hij zijn grote mond niet had kunnen houden. Ze wist gewoon zeker dat Dayé haar had verklikt bij hun vader. Ze haalde nog eens diep adem, want ze had daar geen tijd voor. Ze stond op, probeerde de stress en verdriet uit haar lichaam te schudden. Goed, ze moest maar eens gaan. Ze boog zich om haar tas te pakken, wierp een laatste blik in de spiegel, ugh wat zag ze er smakelijk uit zeg. Ogen nog rood en gezwollen van het huilen. Rouwe wangen en lippen van het telkens droog vegen met haar mouw en haar korte rode haar hing er ook wat slapjes bij. En toch ging ze echt zo de deur uit. Want Savador hield niet zo van wachten.

Kauwend op een net gepakt kauwgumpje sjokte ze door de gang, haar tas tegen haar altijd wiegende heupen aan botsend. Het zou haar benieuwen hoe deze bijles zou verlopen. Het zwarte vest, met de vochtige mauw, had ze uitgetrokken en rond haar heupen gebonden. Daaronder droeg ze een roodwit gestreepte tanktop die net iets te strak rond haar boesem zat. Daaronder droeg ze een kortere variant van het schooluniform rokje, zwart, met een leren riemp die je niet kon zien onder het zwarte vest. Eerder die dag had ze ook nog lange kousen gedragen die tot net onder het rokje reikte. For some reason had ze die nu uit gedaan. Waardoor ze nu op twee lange blote benen door de school liep. Iets wat eigenlijk veels te koud was voor de tijd van het jaar, en wat ook nog eens in lengte werd geaccentueerd door een paar roodkleurige sleehakken aan haar voeten. Gezicht voor het eerst sinds tijden helemaal make-up loos. Het beetje make-up dat ze altijd droeg was uitgelopen en had ze dus maar verwijderd. Ze liet haar handen even door haar korte haar schudden om het wat volume te geven en stapte met de grote zelfverzekerde passen, waarmee ze altijd liep, het lokaal binnen waar Master Savador waarschijnlijk al op haar zat te wachten. Ze gaf de deur een net iets te harde zet waardoor hij nogal luid in het slot klapte. Ze zei niks. Ze keek niet eens naar hem. Ze beende gewoon direct naar het enige tafeltje met het ei op een fluweel kussentje. Net als de vorige keer, alleen lag er nu maar één ei. Speciaal voor haar. Hopelijk zou die eikel hem dit keer niet kapot slaan. Ze liet haar tas met de bekende plof naast haar tafel vallen, zakte neer op de stoel en sloeg haar bloten benen over elkaar. Met hetzelfde zure gezicht waarmee ze haar kamer had verlaten keek ze nu op naar de man achter het bureau. Bij het zien van zijn ongewone kleding keuze verzachte haar blik iets, die hem even van top tot teen bekeek, en trok er een speelse grijns om haar lippen. Voor eventjes maar. Net genoeg voor hem om het te kunnen zien, al was dat niet bewust. Ze haalde haar neus op, streek een rode lok achter haar oor en bleef hem afwachtend aankijken.}

Met langzame aanstalten zette Savador zich van het wachten af en wijdde hij zich aan een stapeltje nakijkwerk. Bijlessen die inhielden dat de betreffende personen achter hun tafel bleven zitten en zelfstandig aan het werk gingen, waren voor hem wat voor leerlingen tussenuren waren. Zo kon hij mooi het komende uur benutten om opstellen na te kijken, iets dat hoog nodig was nu de stapel in de loop van de week maar bleef groeien. Hij zat diep in gedachten verzonken over zijn bureau. Zijn schrijfveer kraste zacht over het perkament als hij iets doorstreepte of een opmerking naast een antwoord zette en versmolt met het zachte knappen van het kleine haardvuur achter hem. Zwart haar viel langs zijn gezicht, maar hij deed niet de moeite om het weg te strijken.

Licht fronsend keek hij naar haar op, maar zijn blik was zoals altijd ondoorgrondelijk, starend en in kritische overpeinzingen bestuderend. Kilheid was wat daarbij bovenuit steeg, vooral zodra hij in een oogopslag zag wat voor gewaagde kleding ze vandaag weer had aangetrokken. Het was beslist niet het seizoen om het vest dat je vanochtend uit de kast had getrokken om je middel te binden. En nog maar te zwijgen over de gure herfstwind die rond deze tijd van het jaar al rukte aan broekspijpen. Hij zou bijna denken dat het speciaal voor de kijk was, en dat hij mogelijk ook onder haar kadertje viel van wenselijke bewonderaars. Langzaam verstrengelden zijn vingers zich in elkaar en vouwde hij zijn handen onder zijn kin, terwijl zijn goudgele ogen haar onafgebroken - en ijzig, vooral - aan bleven staren. De passen van het roodharige meisje waren zelfverzekerd, dat wel, maar het ontging hem niet dat ze rode kringen onder haar ogen had. Het was waarschijnlijk om die reden en geen andere dat hij voor de verandering eens geen spottende opmerking voor haar in petto had - al bestond er een grote kans dat die nog zou komen, een les zonder bijtende reacties van zijn kant was haast onmogelijk.

De manier waarop ze binnen was gekomen was nogal.. astrant. De deur werd met een zwaai achter haar dichtgeslagen en haar tas slingerde met een luide plof neer naast haar tafeltje. Er werd hem niet eens een bescheiden 'goedemiddag, Master' of een simpele blik waardig gegund. Alsof ze om de een of andere reden boos op hem was en het zijn schuld was dat ze hier vandaag nu zat. Deels was dat ook zo, maar dat was iets wat hij nooit toe zou geven. Tenslotte had ze er zelf een potje van gemaakt de vorige keer. Blote benen legden zich over elkaar heen, ontspanden zich. De punt van zijn schrijfveer zweefde nog boven zijn perkament, midden in een handeling afgekapt, maar zocht traag naar het inktpotje op de hoek van de tafel, alsof hij weifelde, en zette zich na een zuinig dipje weer op het opstel. Voor een tijdje concentreerde hij zich daar volledig op, haast alsof de leerlinge aan wie hij vandaag een bijles te geven had er niet eens was. Pas toen hij haar voelde kijken sloeg hij zijn blik vanuit zijn bovenste ooghoeken op. Een waardige glimlach kreeg ze niet terug, al was het duidelijk dat hij wel een glimp van haar grijns had opgevangen. Hij bleef haar daar maar nors en zwijgend aanstaren; vrijwel roerloos, alsof hij een minuscule beweging die verried dat hij op het punt stond te spreken en woorden aan haar vuil te maken al niet eens waardig vond. 'Je weet wat je moet doen,' zei hij enkel met zijn kille stem. Zijn smalle lippen bewogen nauwelijks terwijl hij dat zei. Vrijwel net zo gereserveerd als de bekende blik waar ze vanaf het moment dat ze binnen was gekomen al van had kunnen genieten.

_{Het bleef verrassend stil bij beide partijen. Kriss die voor een keer eens niet luidruchtig en vervelend was (want ze wist heel goed hoe ze zelf kon zijn) en Master Savador die zijn opmerkingen, die hij ongetwijfeld had – zo’n man was het wel – voor zich hield. Dat ze alsnog erg aanwezig binnenkwam… tja, that’s Kriss. Je zou haar nooit stilletjes een ruimte binnen zien komen glippen. Het moest altijd met veel geluid en aandachttrekkerij. Of dat nu in de vorm van brutale luide opmerkingen, gewaagde kleurige outfit’s of met slaande deuren en ploffende tassen moest gaan maakte niet uit. Je kon er altijd wel tenminste één van verwachten. In het ergste geval allemaal. In ieder geval had het altijd hetzelfde resultaat. Kriss was aanwezig en iedereen wist dat meteen. Maar toch was ze nog verrassend stil voor haar doen.

Savador leek haar aanwezigheid ook niet echt bepaald te erkennen, wat ze eigenlijk best beledigend vond. Kom op zeg, wie was hier nou de puber die het volle monopolie had op het negeren van iemand? Hij of zij? Lichtelijk geërgerd draaide ze dan ook even haar rood-bruine ogen alsof ze verveeld was en sloeg haar blote armen over elkaar heen. Gesloten houding.
Natuurlijk had hij allang opgekeken, had hij haar met zijn starende blik gevolgd tot het tafeltje, maar dat was haar jammer genoeg ontgaan. Aangezien ze te druk bezig was geweest met het niet kunnen schelen wat er om haar heen gebeurde, want haar eigen problemen waren veel erger en belangrijker. (Pfft hoezo zelfzuchtig XD) Volgens haar had hij dus niet eens opgekeken. Was hij nog steeds bezig met datgene waar hij dan ook mee bezig was. Ze vond het echter erg verwonderlijk om hem in een simpel blauw overhemd en spijker broek aan te treffen. Niet iets wat je zou verwachten van zo’n stijve hark als Savador. Het verwonderlijkste was namelijk dat het hem goed stond ook. Erg goed zelfs. Tenminste nog een pluspuntje voor Kriss deze les..

Dat ze even kort gegrijnsd had was dan ook niet erg ongewoon. Ookal had ze soms een vreselijke hekel aan hem en kon hij zo belachelijk abrupt uit de hoek komen. Ze kon niet ontkennen dat hij nog steeds op nummer één stond op haar lijstje van knapste leraren. Zo jammer dat zijn attractieve kant zo verdoezelt werd door die vreselijke karakter trekken van hem. Zoals bijvoorbeeld zijn blik, die hij nu op haar wierp. Grappig, hoe iemand zo veel kon zeggen met zo weinig woorden. Of eigenlijk helemaal geen enkel woord. Dat zij niet op nummer één van zijn lijstje stond was overduidelijk. Iets wat Kriss aan het twijfelen zette. Zou ze daar verandering in proberen maken? Ten eerste zou ze niet weten hoe ze dat voor elkaar zou moeten krijgen. Hij was zo anders dan elke andere leraar – of beter gezegd, elk ander mens – die ze ooit was tegen gekomen.
Hmm, al deed ze hem sterk denken aan een tandarts, waar ze als kind nog lichte trauma’
aan over had gehouden.
En ten tweede; hij had een gloeiende hekel aan haar. Dacht ze tenminste… Nou ja, hij mocht haar niet. Dus dan werd het al een stuk moeilijker he. Hij was ook een van de redenen geweest waarom haar vader die brief had gestuurd. Het had vooral aan haar gedrag tegen over het schoolhoofd gelegen, wat de torn van haar vader had opgeroepen. Misschien was het slim om gewoon eens normaal tegen hem te doen. Een aanpak die ze zelf niet vaak geprobeerd had. Wie weet wat daarvan zou komen.

‘Je weet wat je moet doen,’ Kriss stak haar kin haast uitdagend naar voren toen ze overeind kwam uit de achterover leunende houding in de stoel. Opeens was deze les perfect getimed. Dé perfecte afleiding. Met een brutale trek om haar mond bleef ze de man aan staren. IJzige staar van hem, brutale staar van haar terug. Ze ademde diep in door haar neus, hoor borst die nadrukkelijk opzwol en weer in krimpte, alsof ze een vervelend klusje moest gaan doen. Ze wist inderdaad wat ze moest doen en wreef haar handen tegen elkaar aan. Beetje opwarmen kon geen kwaad, al had ze nooit last van koude handen. Nog steeds brutaal starend naar de leraar legde ze voorzichtig haar vingers om het ei voor haar, maar algauw gaf ze die haar volledige aandacht. Of eigenlijk het vuur dat in haar roerde. Ze concentreerde zich op de warmte en hitte, probeerde het in toom te houden en in kalme egale warmte golven op te voeren. Het ei werd langzaam en geleidelijk steeds warmer en warmer. ”Tot een gemiddelde temperatuur,” Herinnerde Kriss zijn woorden uit de vorige les nog prima. En dit keer zou ze er alle tijd voor nemen.

Het was nog steeds ijzig stil in het lokaal. Op het zacht knapperende haardvuur en de krassende schrijfveer van Savador na dan. Je zou het zelfs ongemakkelijk kunnen noemen. Toch had Kriss er niet veel moeite mee om zo alleen met Savador in een leeg lokaal te zitten. Ze raakte echter wel al gauw verveeld. Haar make-uploze roodbruine ogen gleden weer omhoog, terug naar de man die recht voor haar achter zijn bureau zat te werken. 'Ben ik niet belangrijk genoeg?' Haar blik gleed weer terug naar het ei terwijl haar mondhoeken zich als vanzelf om krulde tot een speelse grijns. 'Normaal draagt u altijd een pak. Ben ik niet belangrijk genoeg daarvoor?'.}

Zijn smalle lippen knepen zich van tijd tot tijd zuur op elkaar, want hij zag haar nog steeds naar hem staren vanuit zijn ooghoeken. Voelde haar staren, een blik zo brandend als zijzelf soms kon zijn. Toch bleef hij stug doorwerken, zijn starre blik als vastgelijmd op zijn perkament en zijn hand met de schrijfveer soepel bewegend. Zijn sierlijke, schuine handschrift vulde al gauw het onderste stuk van het perkament op, waar er ruimte was voor op- en aanmerkingen. Jonge mensen waren vaak niet vooruit te branden; in het steken van moeite in hun huiswerk niet en in de lessen niet. Het was geen wonder dat er dit semester een overvloed was van bijlessen.
Na geruime tijd begon haar stilzwijgende gluren hem toch tot een punt van irritatie te brengen dat hij zijn grimmige goudgele ogen opnieuw naar haar opsloeg, alsof hij met dat enkel gebaar in al zijn ongenoegen wilde vragen wat ze van hem moest. Uitdagend staarde ze hem vanaf haar plaatsje aan, en hij staarde lang en roerloos terug. Het verbaasde hem dat het niet genoeg was om haar blik neer te laten slaan, zoals dat meestal wel het geval was met de meeste leerlingen. Vrijwel niemand vond het prettig om hem lang in de ogen aan te blijven kijken. Ze scheurden door je ziel heen met een bepaalde striktheid en het effect was dat het je algauw figuurlijk liet wankelen. Pas toen de roodharige leerlinge haar handen om de schaal van haar ei legde en haar aandacht uiteindelijk vestigde op het lesobject waar ze zich mee bezig hoorde te houden - het ei, niet hij - scheurde hij zijn blik weer van haar af, iets meer tevreden. Hij betwijfelde of ze het er dit keer wél goed vanaf zou brengen, anders zou hij de kwestie ook in twijfel moeten trekken of ze wel potentie genoeg had om in zijn vuurmagie-klas van volgend jaar te mogen zitten, waartoe enkel de besten van de beste in terecht kwamen.

Het haardvuur knapte zacht, zijn schrijfveer zette het zachte gekrabbel voort, Kriss' opwarmende handen om het ei produceerden sissende geluidjes en op de achtergrond rommelde er zacht onweer in de lucht. Verder heerste er een stilte in het lokaal, die een ogenblik later jammerlijk verbroken werd door haar heldere stem. Het liet hem traag opkijken van zijn werk, alsof het nog niet helemaal tot hem door was gedrongen wat voor bekkige vraag ze hem stelde. Hij legde in een al net zo langzame beweging zijn schrijfveer naast zijn document neer terwijl ze haar eigen vraag toelichtte. Hachelijk staarde Savador haar aan, zijn silhouet even niets meer dan een zwarte gedaante in de flits die in de verte door de donderwolken sneed. Een enkele wenkbrauw rees minachtend de hoogte in. Wat kon haar het schelen of hij nu in zijn gebruikelijke tailcoat met lange mantel rondliep of dat voor een dag verwisselde met de meer casual kledij? Hij had haast - en hoewel hij zo goed als geclassificeerd kon worden als een dandy met een nogal ijdele smaak, stemde hij zijn kledingkeuze meer op de structuur van zijn dagen af, want tijd was geld. Maar goed, als ze zo graag een antwoord op die vraag wilde hebben kon ze dat uiteraard krijgen ook.
'Nee, dat ben je inderdaad niet,' zei hij daarom kalmpjes, haar ergerlijke brutale grijns negerend. 'En als je niet gauw die grijns van je gezicht haalt, zou het nog weleens kunnen gebeuren dat ik je vader een brief schrijf over je onverbeterlijke brutale gedrag.' Met alle plezier.
Zwijgend kwam hij overeind, onverschillig over hoe ze over dat dreigement dacht en wat dat voor haar zou kunnen betekenen, beende naar het raam dat halfopen stond en deed dat met een klap dicht. Meteen werd het aanhoudende gerommel buiten iets gedempt, al kon hij niets beginnen tegen de regen die nu met hevig geweld tegen de ruit roffelde. Hij zei nog steeds geen woord terwijl hij nu doorliep naar haar tafeltje en er vlak achter bleef staan om over haar schouder het resultaat te bekijken. 'Uitspugen,' commandeerde hij streng met opgeheven hand voor haar neus gehouden, waarop hij een servet had gelegd. Het was hem heus niet ontgaan dat ze als een herkauwende koe kauwgum zat te knauwen, al vanaf het moment dat ze zijn lokaal was binnen komen stampen. 'Nou, dat ziet er al een stuk minder driestig uit dan je.. eerste exemplaar,' zei hij een moment later. Zijn ogen die gericht waren op het ei versmalden zich even en een mondhoek trok zich nauwelijks zichtbaar op in een schampere glimlach. 'Spijtig dat je er een boek op had laten vallen, anders had je de frustratie niet op hoeven brengen om hier je middag te spenderen in plaats van die te verdoen met je vriendjes. Probeer niet te vergeten om deze keer wél op tijd te stoppen met verwarmen.' Als ze het op kon dragen om voor een keertje haar verstand te gebruiken, tenminste.

_{Kriss had zich al meerdere malen afgevraagd wat er toch zo eng moest zijn aan Savador. Wat was het dat leerlingen zoveel angst en haat in boezemde. In het ergste geval was hij misschien intimiderend, maar eng? Zij zag het niet. En ze had inmiddels al een glimp van zijn intimiderende gedrag mee mogen maken. Geheel onrechtvaardig natuurlijk, want ze had niks verkeerds gedaan… vond zij. Ze wist dus hoe hij inderdaad kon zijn. Maar eng was hij gewoon weg niet. Niet in haar ogen tenminste. Hij was.. anders? Nee, hij was niet alleen anders. Hij was interessant. Behalve dat hij zo aantrekkelijk was leefde er iets bijzonder intrigerends in zijn ziel. Iets wat ze graag zou willen zien. Hij verborg het alleen zo goed. Maar Kriss zou het wel te zien krijgen. Daar was ze absoluut zeker van.

Hij vond haar gestaar niet leuk. Dat was duidelijk te lezen in die glinsterende ogen van hem, die hij wrevelig naar haar had opgeslagen. Kriss bleef ongestoord verder staren. Ze was de onverslaanbare koningin van het staren. Zelfs haar strenge vader legde het af aan een venijnige blik van woede van dochterlief. Maar het leek erop dat ze haar gelijke had gevonden. Als het moest kon ze hem moeiteloos de hele dag zo aanblijven staren. Ze twijfelde er niet aan dat dat ook voor Savador gold. Ze wist al geen eens meer waarom ze zo was gaan staren. Verveling, waarschijnlijk. Of nee, afleiding. Afleiding van die rotbrief die ze gekregen had van die hufter in zijn schimmelige muffe cel. Dat hoopte ze tenminste! Hij verdiende niets beters! Inmiddels had Kriss zich al op het ei gefocust en verloor ze van drift even de controle van de hitte die haar handen afstraalde. Het ei begon een fractie van een seconde luid te sissen dus trok ze haar handen verschrikt weg. Na een vlugge inspectie leek het ei gelukkig ongedeerd dus hervatte ze haar bezigheid. Het ei verwarmen.

Kriss had niet eens doorgehad dat de lucht buiten donkerder was geworden. Regen en onweerswolken hadden zich boven de school samen gepakt en de eerste druppels lieten zich al krachteloos ter aarde vallen, waar ze de plassen van vorige regenbuien aanvulde en de paden modderiger en gladder maakte. Ze was godhemeltje blij dat ze binnen zat in een lokaal met een haardvuur. Genoeg voor deze Raziaanse meid om warm te blijven. Ondanks dat het raam half open stond of dat ze zelfs in haar verleidelijk blote outfit zat.
Stiekem was ze teleurgesteld dat ze echt niet belangrijk genoeg voor hem was. Al had ze niet anders moeten verwachten. Maar die teleurstelling was niet datgene wat haar grijns liet afdruipen en er een gespannen grimas voor in de plaats kwam, met nog steeds haar roodbruine ogen op het ei gevestigd. Shit. Vanuit haar ooghoeken zag ze haar lange zwarte leraar opstaan vanachter zijn bureau. Hopend dat hij het niet zou zien slikte ze de brok in haar keel weg. Die eikel had haar te pakken. Nu moest ze uitkijken.
Ze wipte even op van schrik bij de harde klap waarmee Savador het raam sloot en de regen buitensloot. Ze probeerde zich op het ei te concentreren die zacht sissend onder de huid van haar vingers opwarmde. Met weinig succes, want Savador was achter haar komen staan en blikte over haar schouders mee. Kriss had absoluut geen last van faalangst en ze wist dat de onderhuidse spanning die ze nu voelde opkomen daar niks mee te maken had. Ze probeerde het zo subtiel mogelijk te laten lijken toen ze iets ging verzitten op de stoel. Haar ene blote been gleed van haar andere en wisselde van positie. Door die handeling had ze zich iets van hem kunnen verwijderen. Zat ze nu op het randje van haar stoel. Sinds dat laatste incidentje in zijn kantoor vond ze het moeilijk om zo dicht in zijn buurt te zijn. Dan werd ze zich compleet van hem bewust op een manier die niet zou mogen. Het schurende geluid van zijn kleding als hij zich bewoog, het krakende leer van zijn herenschoenen, de warmte die van hem afsloeg, het zachte ruizen van zijn ademhaling wat haar altijd liet verlangen naar de diepe klank van zijn stem en… zijn geur. Vooral zijn geur. Zijn aftershave en een lichte hint van zwavel. For some reason rook zijn kleding ook altijd nieuw. Alsof hij elke outfit nieuw had gekocht en maar één keer droeg. (Een verzonnen feitje wat ze best wel badass vond. Die subtiele dingen waarmee hij zijn rijkdommen bekend mee maakte) En als laatste, waar ze maar geen genoeg van kon krijgen en wat haar dus ook zo benauwd maakte als hij dichtbij haar stond, die Arabische aroma. Ze wist niet of het een luchtje was of misschien een deodorant – misschien was het wel zijn eigen lichaamsgeur – maar ze zou er zichzelf wel in kunnen baden. Zo aanlokkelijk was die geur voor haar.

”Uitspugen,” Weer wipte ze op van schrik door zijn onverwachte commando. Zijn opgehouden hand onder een servet wachtte ongeduldig op het rubberachtige stukje snoep in haar mond. Eindelijk draaide ze haar hoofd naar hem om en keek hem van onder haar bovenste oogleden aan. Een onschuldige grinnik rolde langs haar tong en het verboden kauwgumpje. Uitzonderlijk kalm verwijderde ze haar rechterhand van het ei en bracht deze naar haar mond, waarbij ze Savador nog steeds vol in zijn ogen aankeek. Intens oogcontact kon soms toch zo leuk zijn. Voor haar nog kauwende mond – alsof ze het expres deed – bleef de hand twijfelend hangen. Haar lippen haalde ze iets van elkaar waarbij ze een warme naar mint ruikende maar zachte adem uitblies. Toen stak ze haar duim en wijsvinger tussen haar lippen en duwde het kauwgompje met haar tong naar buiten. Likkend langs haar spierwitte boventanden liet ze het afgekauwde reepje op het servetje vallen en wierp Savador opnieuw een onschuldige glimlach toe. "U heeft helemaal gelijk. Wat vreselijk onfatsoenlijk van me."

Ze legde haar rechterhand weer terug om het ei heen en probeerde zich wéér te concentreren. Het was een wonder dat het ei nog niet tureluurs was geworden van al die temperatuurswisselingen van de afgelopen minuten en was ontploft ofzo. Ze was van plan geweest het gewoon netjes te doen, maar Meneer Sathandiai moest haar weer zo nodig van slag maken met dreigende opmerkingen en de afstand tussen hen gevaarlijk klein maken. Savador leek haar echter te complimenteren, was het niet dat hij een moment later háár grenzen testte door te beweren dat zij zelf haar ei kapot had geslagen. Ze had haar woordje al klaar en stond op het punt haar mond open te trekken toen ze zich bedacht. De brutale grijns verscheen weer, geheel onbewust dit keer. "Oh maar meneer, ik vind het helemaal niet erg om mijn middag hier met u te moeten spenderen. Ik heb het hartstikke naar mijn zin. Ik kan nog wel enkele uurtjes zo doorgaan hoor. Heeft u niet misschien een extra opdracht? Kunnen we daar nog even gezellig samen aan werken." Op dat moment klonk een zacht gekraak van het ei en liet ze het met een triomfantelijke grijns los om het perfecte resultaat aan haar leraar te presenteren. Met een brede grijns keek ze weer naar hem op "Of wilt u niet dat ik uw vuurmagie-klas van volgend jaar haal?"}

Beetje lang ^^' eindelijk weer beetje tevreden met een post so yeey!

Wat een opzienbarende gewaarwording weer. Zo kom je in de greep van een depressie, slecht humeur of maandelijks kwaaltje het lokaal binnen stampen, en zo zit je je leraar weer vrolijk te kwallen alsof zo'n pesterijtje de dag van je leven maakte. Alsof ze al haar dilemma's bij de deurdrempel van zich af had laten glijden als een onzichtbare satijnen mantel. Fantastisch voor haar, maar hij ontving die aandacht toch liever in de vorm van gemeend respect. Simpele interactie zonder wikken of wegen, zonder fratsen, zonder gedoe. Het was het liefste dat hij wenste. Zijn strakke gelaat bleef ondoorgrondelijk terwijl hij zijn uitgestrekte hand roerloos onder haar neus hield, wachtend tot ze haar snoepgoed op de servet deponeerde. Het mocht wellicht lijken alsof hij hun uit de hand gelopen confrontatie onder het tapijt geveegd had, maar hij was uiteraard nog lang niet vergeten wat zich op zijn kantoor had afgespeeld; de desperate afdruk van gretige lippen brandde nog op de zijne. Als je zoiets te horen kreeg over Savador zou je denken dat hij er absoluut geen punt van had gemaakt met zijn magnetisme tot vaak minderjarige leerlingen, dat de kus een eerste aanleiding was geweest en hij uit was op meer - maar dat was nooit het geval geweest. Het was voor van Valnor puur een kwestie van doen en laten en respect kwam daarbij niet aan de orde. Het had hem woedend gemaakt. Ziedend, omdat ze zonder pardon zijn personal space was binnengedrongen. Wat een man als hij, die bezat over een bepaalde trotsheid, dan deed, was doen alsof er nooit iets was gebeurd. Dat was precies de act die hij nu ook opzette. Het moest er niet meer aan toedoen. Ze zou haar Animae-ei uit laten komen en ze zou weer oprotten, zodat hij het lokaal weer voor zichzelf had.

'Wat maakt het me ongewoon blij dat je dat zelf nog in kunt zien,' zei hij op een niet bepaald blije toon. Als zij een koningin in staren was, moest hij een sultan in sarcasme zijn. Slechts zijn blik gleed van zijn uitgestrekte hand even nors naar haar grijnzende gezicht voor hij zich in snelle tred van haar verwijderde, zonder verder nog te reageren op haar onnodige getreiter. Net als bij een jong dier dat zijn dolle vijf minuutjes had: negeren - laten doen. Net als bij een malloot die zich luidruchtig voor schut zette in het openbaar: doorlopen - de rug toekeren - nooit teveel aandacht aan besteden. Het papieren doekje met haar uitgespuwde kauwgumpje wierp hij in zijn baan naar zijn bureau in het haardvuur, zonder te kijken. Het was een associatie met haar aandachtzoekende gedrag, en dus moest hij ook daar niet teveel tijd in steken.

Fout. Er was iets dat hij niet goed had gedaan, iets waar hij geen rekening mee had gehouden en over het hoofd had gezien. Iets dat haar had uitgenodigd om nog verder de grenzen bij hem op te zoeken - waarschijnlijk, nee, hij wist het wel zeker, was het zijn opmerking geweest. Geheel misplaatst. Hij was hier degene die mocht zeggen wat hij wilde; van haar werd alleen verwacht dat ze zweeg en gehoorzaam knikte. Hij was vergeten dat ze nog steeds Krissandra van Valnor was.
Hij had zich voorgenomen om maar half naar haar woorden te luisteren, maar het aanhoudende gesis van haar uitgeoefende warmte op de eierschaal werd algauw vervangen door een korte bondige krak! die hem niet kon zijn ontgaan. Hij zag eruit alsof hij een vol glas citroensap achterover had geslagen toen zijn ogen naar haar tafel schoten en hij het foutloze resultaat zag, zijn tanden grauwend ontbloot in afgunst. Het was op zijn minst een waarheidsgetrouwe verwachting geweest als ze er nog een halfuur had zitten kniezen om ook maar een minuscuul barstje in haar schaal te krijgen. Vreemd genoeg maakte zijn grote ongenoegen zichtbaar plaats voor voldaanheid. Zijn goudgele ogen fonkelden boosaardig. 'Ja,' zei hij zacht, terwijl zijn mondhoeken om krulden tot een schamper grijnsje. 'Ja, ik denk dat ik nog wel een taak voor je heb, niettegenstaande dat je kunt gaan nu je je doel van deze bijles hebt bereikt en je je overige tijd beter aan deze.. extra opdracht kunt besteden.' Honend liep hij op haar af, duidelijk te spreken over zijn besluit. 'Opgave drieënveertig tot en met vierenzestig,' siste hij bijna fluisterend, ondanks dat hij tijdens de eerste les waarin de Animae-eieren werden behandeld nooit zoveel huiswerk had opgegeven. Hij stond over haar tafeltje gebogen, zijn handen aan weerszijden van haar ei op het tafelblad geplaatst, en keek haar spottend aan. 'Én - ' (hij boog zich nog iets dichter naar haar toe terwijl zijn sardonische grijns zijn tanden toonde, alsof hij er daadwerkelijk van genoot) 'Ik verwacht over twee dagen een leesbaar opstel over de Summoning Flame van je, en een uitgebreide uiteenzetting over het gebruik ervan. Tweeduizend vijfhonderdzevenenzeventig woorden exact, op een perkamentrol van vijfenveertig centimeter exact. Wordt dat even priegelen.' Dat het misschien wel onmogelijk leek te zijn deerde hem niets: ze had naar extra werk gevraagd en dat kreeg ze. En mocht hij nooit het gewenste opstel in ontvangst krijgen, dan was het verlagen van een compensatiepuntje en de reputatie van haar broer als zijn stagiaire laten wankelen kinderspel.

I'm sorreh, niet mijn beste. Also, mijn post heeft wat vage stukjes hier en daar.

_{Ze had volbracht waar ze voor gekomen was. Het uitbroeden van een Animae-ei. Perfect. Geen afleiding van leuke jongens naast haar, of stront chagrijnige leraren met losse handjes en veel te zware boeken in de buurt dit keer. Ze had triomfantelijk naar het schoolhoofd opgekeken, want triomf had ze. Vanaf het moment dat de vurige jonge dame een doorn in zijn oog begon te worden, hoopte Savador erop dat ze zou falen in elke opgave die hij voor haar voeten worp. Of tenminste, zo’n gevoel had Kriss. Jammer genoeg voor hem wist Kriss zich er altijd goed doorheen te slaan. Geluk, talent of vals spel. Je kon het noemen wat je wilde, maar Kriss wist dat ze zich niet zou laten vloeren door zijn fratsen. Vanaf het moment dat ze binnen was komen lopen en hem achter zijn bureau had zien zitten wist ze gewoon dat hij zat te wachten (en hopen) op een mislukking. Het volgende ei dat verpest was. Een nieuwe kans om haar te kleineren en achterbakse opmerkingen te maken over haar onervarenheid. Daar wilde Kriss hem de kans niet voor geven. Dus triomf voor haar. En dat was voor een kort moment duidelijk af te lezen op dat oh zo zure smoel. Haar mooie gezichtje bleef breed grijnzen, maar vanbinnen zat ze te schaterlachen. Nee, dit meisje was alles behalve een domwicht met een knappe snoet.

Misschien dat ze iets te vroeg gejuicht had. Met een haast duivelse grijns kwam hij opeens op haar af. Om de indruk te wekken dat ze niet erg onder de indruk was van zijn dominantie, sloeg ze verveeld haar armen over elkaar en leunde terug in haar stoel. De grijns verzwakte iets maar haar mondhoeken bleven omhoog gekruld staan, terwijl haar vurige roodbruine ogen – die hem altijd even uitdagend aanstaarde – hem van top tot teen in zich opnamen. Het moment dat hij sprak leek haar blik echter altijd, als magneten, gevangen door zijn mond en bestudeerde ze elke movement van zijn lippen en tong. De betekenis van zijn woorden drong helaas weldegelijk tot haar door. Ze had zichzelf zojuist een gigantische lading huiswerk opprikt, of zoals Savador eens zo mooi had verwoord “Strafwerk in je denim shorts.”
Het had tenminste erg veel weg van strafwerk. Shit! Niet te geloven dat ze zo stom had kunnen zijn. Ze had hem de kans, bij wijze van spreken, zo overhandigd. Asjeblieft! Leef je uit! Doe waarvoor je als leraar betaald wordt en verpest mijn druk bezette sociale leven maar met een lading aan onmogelijk huiswerk. De asshole..
Niet dat ze ook maar iets van dat aan hem prijs gaf. Hij zou nooit te weten krijgen hoe ze van binnen, met haar handen in het haar, paniekerig aan het krijsen was en haar plannen en volle agenda om probeerde te gooien om dit mogelijk te maken. Hij mocht dit niet winnen. Ze zou hem laten zien dat hij haar niet te pakken had. Dus bleef ze hem onveranderd aan kijken. Armen en benen over elkaar, relaxed leunend tegen de rugleuning van die stijve houten stoel en een uitdrukking alsof hij haar een niet beter plezier kon doen. Ze kwam wat overeind, steunde haar ellebogen op het tafeltje – voor het fluwelen kussen, boog zo ver naar hem toe dat hij de lange volle wimpers, op haar half toegeknepen oogleden, kon tellen of de vuurrode dansende vlekjes in haar diepbruine ogen kon zien en het kleine lichte bruine minuscule moedervlekje net op het randje van haar bovenlip kon ontdekken. Right in his personal space.
“Ik hou wel van een uitdaging.” Sprak ze zacht maar helder en haast sensueel met een blik die recht zijn ziel in keek.

In een plotse beweging kwam ze overeind, kwam voor een moment zowaar nog dichter op zijn gezicht, schoof daarbij haar stoel ruw naar achteren – die met een schel geluid tegen het tafeltje erachter aan ketste – en verdween opeens uit zijn gezichtsveld door achter het tafeltje vandaan te stappen. In die beweging had ze ook haar tas van de grond af geslingerd en liep nu met kordate, zelfverzekerde passen richting de deur. Na vier passen hield ze echter weer halt, draaide zich half om naar Savador en schonk hem een speelse licht uitdagende grijns. “Tot over twee dagen.. Master.” En ze liep heupwiegend en haast zorgeloos het lokaal uit. Maar zodra ze op de gang stond leek dat zorgeloze als een koude plens van haar af te kletteren. Ze sloeg de deur net iets te hard dicht en stormde de gang uit, binnensmonds vloekend en tierend. Wat een kutdag!}

Zich bewust van een constante drang om haar op haar plaats te zetten sinds de laatste keer, zónder het daadwerkelijk op te halen, cirkelde hij als een havik boven haar hoofd en wachtte op een opening om toe te slaan. Een perfecte gelegenheid om zich in een kaarsrechte snoekduik op haar te storten. Haar compleet van haar sokkel te stoten, recht in een dodelijke poel van rap verzinkend drijfzand. Haar gedachten op een bijster spoor te brengen en kilometers te creëren tussen haar zelfverzekerdheid en haar beslissingen, want daar was hij toch zo'n genie in. Haar zelfs huilend het lokaal uit te laten stormen, waarna hij zich met een onverschillig emotieloos gezicht om zou draaien en kalmpjes verder zou gaan met waar hij mee bezig was, de luide protesten en het geleverde commentaar van zijn boze klas straal negerend. Oneerlijk? Ieder die dat beweerde viel in een vervelende, algemeen bekende herhaling. Gemeen? Ze hadden geen weet van wat voor streek Kriss van Valnor - perfecte signorina, queen bee, benenspreidende topdog, populaire mooie sportieve kliek van de school - hém geleverd had.

Ja, trek maar vooral een apathische muur om je heen, doe vooral alsof het je niets kan schelen. Typische tieners die zich naar hun typische puberale toonbeeld gedroegen kreeg hij iedere dag in zijn klas. Hij wist heus wel dat, hoe onverschilliger en flinker ze probeerden te doen, hoe meer het als een frustratie voor ze was, diep, diep van binnen in dat kleine, kleine hartje. Want dat was het gebruikelijke dat gold; grote woorden, maar een klein hartje. Tweeëntwintig opdrachten in totaal, en een verwacht opstel zo groot als een aantal keer een kauwgompapiertje. Schrap die cha cha cha met die leuke gast uit de zesde klas in de Jolly Jester voor dit weekend maar. Ga je vriendinnetjes die al klaarstaan met grote shopbags om de straten van Oak's Field onveilig te maken het slechte nieuws maar vertellen. Berg je veel te korte sportbroekje en je muziekspelertje maar op, want een rondje joggen om het kasteel zit er niet in. En wat vond hij dat toch bijzonder, vreselijk, spijtig.

Hij vertrok geen minuscuul spiertje in zijn strakke gelaat toen de roodharige het kennelijk weer nodig vond om haar afknapper te bemantelen door een nieuwe aanval in te zetten. Ook toen ze vervaarlijk dichterbij kwam, haast dezelfde dichtheid als waarmee hij haar de vorige keer zo flink om had afgestraft, bleef zijn gezicht roerloos, emotieloos. Het enige wat misschien doorschemerde was de afkeer die hij zo voor haar voelde, nauwelijks zichtbaar in de vorm van een heel licht opgetrokken mondhoek. Onafgebroken bleef hij in dezelfde positie staan, met zijn blik gefixeerd op hetzelfde punt. De twee roodbruine ogen die hem tartend aanstaarden, nu in een positionering waarin hij ieder natuurlijk krullend wimperhaartje kon tellen en de kleurnuances in haar irissen kon zien boven uitdagend gekromde wenkbrauwen. En zo deed hij de volgende halve minuut niets anders dan haar aanstaren, zijn blik die kort van het ene oog naar het andere schoot en zijn ogen die zich even versmalden bij haar zachte en al even tergende woorden, analyserend, speurend naar een flintertje dociele twijfel, een barstje in haar muur. Opeens schoot ze overeind en op datzelfde moment bewoog hij zich terug. Alsof het een afgesproken afsluiting van hun staarsessie was. Terwijl hij dat deed was het vrijwel niet te zien dat hij zijn ogen met een mix van schuchterheid en pure wrok neersloeg, maar het gebeurde. Wat wilde ze nu ook? Hij was gewoon een man die zijn werk probeerde te doen, die tot het uiterste werd uitgedaagd alsof dat verboden was. En het was nog steeds zijn personal space, een area waar de doorsnee leerling gelukkig ver van uit de buurt bleef omdat ze het niet eens waagden om zo nader bij hem te komen. 'Eng', als hij was. 'Intimiderend', als hij was.
Zijn blik volgde haar vanuit de boog van de grond naar de deur. Hij stond nog achter het tafeltje, een hand nog op het tafelblad geplaatst, de ander licht knedend om het leer van zijn gesp, als een zichtbare tic van diepe gedachten. Hij stond nog steeds in dezelfde positie toen ze zich onverwacht nog eens omdraaide in de deuropening, met een glimp van nu zichtbare irritatie. Alleen nadat de deur met een luide klap werd dichtgeslagen brak er een klein smalend glimlachje door. Leuk geprobeerd, maar dat was veruit de duidelijkste aanwijzing van diepe borrelende frustratie. Wat jammer dat ze het niet een seconde langer in had kunnen houden.
In zijn sas beende Savador naar de kant van het lokaal, waar hij niet bepaald voorzichtig haar ei bij het raam plaatste, daar waar het het meest vatbaar was voor de kille kou die van het glas afstraalde en volop in de tocht stond. Want, puntje bij paaltje; hij kwam er altijd nog het beste af. Met haar tweeëntwintig opdrachten. Met haar verwachte opstel zo groot als een aantal keer een kauwgompapiertje. Met de toch al paar kleine uurtjes vrije tijd die hij nu triomfantelijk van haar had afgepakt. Met het Animae-ei dat nu het risico liep om alsnog te sterven, en zij, die nu het risico liep daardoor alsnog te falen. It's his pleasure.

Topic done!

PROFILE MAGICIAN

» Bijles Tender Warmth || Kriss, Jiu, Rayet, Andrew
» Bijles Tender Warmth || Syo
» Bijles Tender Warmth || Melina
» Bijles Tender Warmth || Lightning
» Bijles Tender Warmth || Ryan

Bijles Tender Warmth || Kriss

Bijles Tender Warmth || Kriss

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen