Ze ademde diep in voordat ze de deuren opende en de aula instapte. Ze was hier net aangekomen, onwetend van wat zich in deze school allemaal afspeelde of kon afspelen. Ze liep langzaam naar binnen, onzeker omzich heen kijkend. Even stond ze stil, haar tas in haar handen klemmend uit de bekende frustratie die automatisch weer in haar op kwam. Een frustratie die ze altijd kreeg in grote groepen, onbekende grote groepen. Een zucht verliet haar keel toen ze het zelfde senario weer ging afspelen. De onbekende die binnen liep, sommige mensen die opkeken en haar na staarde, zij die spastisch zoekend met haar ogen om zich heen keek om een rustig en onopvallend plekje te komen. Daar, een klein tafeltje. Net groot genoeg voor ongeveer drie personen, als je een beetje bij elkaar op schoot kroop. Ze rechte haar houding niet, haalde alleen diep adem en liep met snelle passen naar het plaatsje. Ze schoof de stoel naar achtere en zette met een dof plofgeluid haar tas op de tafel. Met een snelle beweging ging ze zitten en haalde ze haar tekenblok uit haar tas. Ze ging wat onderuit zitten en keek eventjes om zich heen. Hier en daar kruisde haar blikken met die van andere, waarbij de meeste gauw wegkeken. Ze was niet bijzonder om naar te kijken, integendeel, ze was waarschijnlijk een van de normaalste mensen op elke aarde die er was. Misschien was het daarom dat ze af en toe ongewenst de aandacht trok, gewoon omdat ze zo normaal was in deze wereld. Dit kwam voornamelijk door haar ouders, die haar niet hadden opgevoed alsof ze een bijzonder wezen was, maar gewoon als kind. Een kind dat af en toe iets fout deed, dat soms gepushed moest worden om iets voor elkaar te krijgen, een kind met problemen en met dingen waarin ze uitblonk. Ze trok haar blik weg uit de aula, nadenkend over sommige gezichten van wie de blikken die van haar kruisde. Ze miste Ené, het draakje dat er altijd voor haar was op het juiste moment. Voordat ze de school in ging had ze haar naar de buitenwereld gestuurd, naja, niet echt gestuurd. Meer overlegd dat ze niet mee naar binnen moest gaan, aangezien ze dit alleen moest doen. Ze zou haar later wel weer zien, dat wist ze zeker. Waarschijnlijk zou ze weer ondersteboven gevlogen worden op het moment dat ze naar buiten stapte, dacht ze grinnikend terwijl haar potlood over het papier heen kraste. Ze tekende vaak wat ze dacht, en op dit moment tekende ze Ené, vliegend om een groot boomblad dat twee keer zo groot was als zijzelf.

Mudly zat in de aula wat te eten. Genki zat op de tafel de kruimeltjes met zijn tong op te likken. Genki, een zwarte kraaghagedis met blauwe strepen, zat op de tafel. Mudly at van zijn boterham waar veel groente op zat. Ineens gin de kop van Genki omhoog. Mudly Mudly Mudly, een nieuw meisje! zei de hagedis en grijnsde lichtjes. Hij sprong van de tafel. Mudly zuchtte stond op. Hij moest wel bij Genki blijven. Die kon nogal eens wat verkeerds zeggen. De watergeest die een vaste vorm had aangenomen schoot onder de tafels door naar de persoon die was gaan zitten. Hij klom de tafel op en keek naar het meisje. Mudly kwam aanlopen. Hallo! zei de hagedis. Mudly kon zich wel tegen zijn hoofd slaan. Geef het meisje ook de kans om zich thuis te voelen. Mudly pakte de kraaghagedis bij zijn staart en trok hem omhoog. Genki zette zijn kraag op en keek hem wat kwaad aan. "Je stoort iemand die aan het tekenen is..." zei hij met een strenge stem. Genki's kraag ging weer inklappen. Mudly glimlachte en zette de hagedis op zijn schouder. "Verontschuldig me van het gedrag van Genki. Hij kan soms nogal wat aanwezig zijn..." zei hij. Zeg! Ik zit er bij! zei de hagedis wat luid. Mudly zuchtte onopgemerkt. Hij keek naar Ephony. Hij kon de tekening niet zien maar dat zou hij ook niet om vragen. "Ben je nieuw hier..." vroeg hij vriendelijk en keek haar kalm aan.

Haar potlood schoot onnadenkend over het papier, de snelle lijntjes die werden gezet vormde langzaam een duidelijk beeld. Een beeld die alleen zij al in haar hoofd had, en waar ze langzaam naar toe werkte. Ze had haar voeten op de stoel voor haar gezet om haar tekenblok in een goeie positie te houden en haar concentratie ging naar het tekenen uit. Ze schrok zich dood, haar potlood maakte een kras over het papier terwijl haar voeten van de stoel schoten toen een plotselinge stem tegen haar sprak. Ze keek om zich heen, en zag toen pas de hagedis die haar aankeek. Met grote ogen en zonder iets te zeggen keek ze het diertje aan, niet in staat iets te kunnen zeggen. Ze keek omhoog naar het persoon dat voor haar stond, en de hagedis aan zijn staart omhoog trok. Het was een komisch gezicht, maar ze was niet in staat om te kunnen grinniken. Toch brak er een verlegen glimlach door toen ze de jongen tegen de hagedis hoorde praten. Ze slikte eventjes, haar glimlach trok weg op het moment dat hij haar aankeek en haar verlegenheid nam het weer over. Ze knikte alleen maar, als teken dat ze hem gehoord had. 'M.. maakt niet uit,' zei ze alleen en keek vlug weer weg, in haar tekenboek naar de tekening met een kras er door heen. Een lichte frons kwam op haar gezicht, natuurlijk moest die kras nou weer door het goeie gedeelte van de tekening gaan, en nooit door een klein iets als een achtergrond. Haar blik ging van de tekening naar de veroorzaker van haar kras, de hagedis. De jongen trok haar aandacht weer toen hij sprak, deze keer tegen haar. Ze knikte weer, en probeerde haar stem terug te kijgen. 'Ja, nieuw ja,' zei ze lichtjes glimlachend. Ze wist niet hoe ze verder moest gaan, en begon maar zenuwachtig met haar potlood te spelen. Ze ging rechtop op haar stoel zitten, om nog wel de indruk te wekken dat ze wel geïntreseerd was in een gesprek.

Kale kwam de aula ook binnengelopen. Nou ja, half gehinkt eigenlijk. Ook al had hij een kruk die hem hielp zijn gewonde been te ondersteunen hij moest van Hatori leren weer zelfstandig te gaan lopen. Op het feit dat hij wat mank liep en een kruk bij zich had was niet echt te zien dat Kale gewond was. Maar ondanks dat wou hij wel gewoon zijn werk blijven doen, en dat hield in dat hij vandaag tussendoor en tijdens de pauzes moest surveilleren. Zijn blik ging even kort naar Mudly en het andere meisje. Waarschijnlijk een nieuweling. Hij zou haar dossier later wel bekijken. Kale liep naar naar de muur en leunde daar tegenaan zodat hij vanaf daar de hele aula in de gaten kon houden. Hij ging op zijn goede been staan en sloeg zijn armen over elkaar. Zijn kruk had hij naast zich tegen de muur gezet. Hij liet zijn lichtblauwe ogen langs de hele aula gaan. Hij zag twee leerlingen vervelend doen met een soort stuiterbal. Hij knipte in zijn vingers en liet het ding in rook op gaan. Later verscheen de bal in zijn hand. De leerlingen keken naar hem en Kale schudde enkel zijn hoofd ten teken dat hij dit in beslag nam.

Mudly keek naar het meisje en had opgemerkt dat door de actie van Genki ze was geschrokken en uitgeschoten was. Mudly keek even naar Genki. Deze zat kalm wat te neuriën. Tuurlijk, wat er ook gebeurde Genki bleef vrolijk. Mudly zag dat Kale de aula binnen kwam en zag dat hij mank liep. Hij had opgevangen dat het door de burgeroorlog op Erd kwam. Hij glimlachte kort naar Ephony toen ze verlegen glimlachte. Haar woorden deden hem knikken. "Het is niet altijd even makkelijk om nieuw te zijn..." begon hij. Hij merkte dat ze rechter ging zitten en leek daardoor wel geïnterreseerd. Hij glimlachte. Hij pakte een stoel en ging aan de tafel zitten. Genki schoot over de arm op de tafel en ging daar kalm liggen en sloot zijn ogen. "..ik heb er ook moeite mee gehad..." zei hij kalm. Met name met Savador dacht hij er achteraan. Hij keek kort naar Kale die een paar kinderen op vervelend gedrag aanwees. Hij had veel liever Kale. Kale was streng, maar bleef aardig tegen leerlingen die de regels na kwamen. Savador daarentegen was streng, en snauwde iedere leerling af. Er waren maar weinig mensen die hem mochten en die hij mocht. Kalm keek hij weer naar Ephony. "Sorry dat Genki je heeft laten schrikken, het is een snel ventje..." zei hij kalm. Genki opende loom een oog een keek naar Mudly. Hij sloot die weer en opende het andere om te zien hoe Ephony zou reageren.

Ze keek op toen er een leraar binnen kwam, en haar ogen gleden even onderzoeken over het manklopende lichaam. Ze had niet gemerkt dat hij ook een blik op haar had geworpen, en trok haar aandacht van hem af. Ze zou de meeste leraren nog wel ontmoeten, in of buiten de lessen. Haar ogen schoten onrustig over haar tekening en dan weer terug naar de jongen, om vervolgens door te glijden naar het diertje op zijn schouder. Haar ogen schoten terug naar die van hem, om daar te blijven hangen terwijl hij sprak. Ze knikte, en een glimlachje kwam op haar gezicht. Ja, ze snapte zijn woorden. De ongemakkelijke gevoelens en situaties als je nieuw was had bijna iedereen, en het was altijd heel vervelend om er mee om te gaan. Ze sprak haar gedachtes niet hardop, gedeeltelijk omdat ze werd verbaasd dat de jongen ging zitten. Ze keek hem ongeremd verbaasd aan, haar ogen vergrote zich op het zelfde moment. Toch, door haar verbazing heen brak een blijvende glimlach. Zijn acties gaven haar zelfvertrouwen toch wel een duwtje, en onderandere door dat gevoel bleef haar glimlach hangen. Toch werd ze weer verbaasd door zijn woorden. 'Jij? Hoezo?' zei ze zonder er bij na te denken als vraag op zijn woorden die zijn eigen ervaringen weerspiegelde. Haar ogen schoten, toch wel met een vermaakte twinkeling, naar de hagedis die nu op het tafeltje lag. Een grijns kwam op haar gezicht toen ze de bewegingen van zijn ogen zag. Ze voelde zich altijd meer op haar gemak bij dieren, aangezien die niet zo heel gauw een mening over iemand aannamen. Ze boog zich wat naar voren en gaf de hagedis een aai. 'Het is al goed. Ik ben het wel gewend, diertjes met pit,' zei ze glimlachend, meer tegen de hagedis dan tegen de jongen die op de stoel tegenover haar zat. Toch gleden haar ogen even naar die van hem, waarbij ze ze daarna weer neersloeg. Hij was geen dier, hij was een mens. Wat betekende dat haar verlegenheid het al gauw weer won.

Mudly keek naar Ephony en hoorde haar woorden. Hij grinnikte. "Ik ben op Cassia bekend als een artiest. Ik maakte van water verschillende vormen. Met name dieren." zei hij. "Hiermee vormde ik vele shows. Kinderen lachtte me uit en maakte me er om belachelijk. Ik ben hier naar toe gegaan en verwachtte hetzelfde. Alleen was alles omgekeerd..." zei hij kalm. "Ze vonden het gewoonweg mooi. Zelfs Celebrian vond het niet slecht, heb ik van haar reactie begrepen.." zei hij kalm. Zijn ogen gingen kort naar Genki toen Ephony hem aaide. Puur om Genki in de gaten te houden. Het was een onvoorspelbaar diertje. Genki bleef echter rustig liggen en glimlachte tevreden. Op het moment dat ze wat zei deed hem grinniken. "Pit? Ik? Ach valt wel mee..." zei hij een beetje gelogen. Mudly grinnikte. "Zeg, ik wil meer aaitjes..." zei hij met een kalme stem. "Zeg Genki! Wees een beetje netjes." zei Mudly wat streng. Genki grinnikte en legde zijn hoofd weer neer. Mudly keek weer naar Ephony en glimlachte vriendelijk.

Ze keek hem belangstellend aan toen hij zijn verhaal vertelde. 'Wauw, kan jij water besturen?' zei ze terecht geïntreseerd. Ze schudde haar hoofd bij de woorden dat mensen hem uitlachte. 'Als je zoiets kan, dan is dat een gave. Een geschenk, en jij kan er andere mensen mee versteld doen staan. Daar moet men niet om lachen, daar moet men respect voor hebben,' zei ze koppig, en staarde zonder iets te zien naar tafel. 'Wat voor dieren maak je allemaal?' vroeg ze, haar nieuwschierigheid gewekt door zijn woorden. 'Maar, die vormen, blijven die alleen dan omdat jij het doet, of kan je ze ook laten blijven bestaan,' zei ze twijfelend, niet wetend of hij begreep waarop ze doelde. 'Wie is Celebrian?' vervolgde ze haar reeks vragen, waarna ze dit besefte. Haar wangen kleurde wat roder en ze keek beschaamd naar het tekenblok op haar benen. Zij met haar duizende vragen ook altijd. Ze keek lachend naar de hagedis. 'Nee, hoe je er zo bij ligt maak je niet echt een indruk dat je vol leven zit,' zei ze plagend voordat ze hem achter zijn kopje begon te krabben. Haar vingers gleden door tot onder zijn kinnetje, terwijl haar gedachtes doorgingen naar Ené. Waar zou ze uithangen? Zou ze zijn gaan jagen, of zat ze ergens heerlijk in het zonnetje te snoezen. Zou ze haar ook missen, of dacht ze niet eens aan d'r. Het viel haar op dat de hagedis veel op haar draakje leek, wat wel handig was, want zo kon ze de juiste plekjes krabben die Ené ook altijd fijn vond. Ze lachte om de bestraffende woorden van de jongen en keek hem aan terwijl ze door ging met haar handelingen. 'Het is al goed. Maar hoe langer ik door ga, hoe harder je het gaat missen,' sprak ze weer plagend tegen het diertje waarna een paar tellen ze haar hand terug trok en op haar tekenblok legde. Haar ogen gleden even over te tekening onder haar handen, voordat ze haar aandacht weer verlegen op de jongen richte. 'Ik ben Ephony, trouwens,' zei ze wat zachtjes, zich besefend dat ze zijn naam niet eens wist.

Mudly glimlachte en hoorde haar woorden. "Op Cassia kan zowat iedereen met water omgaan, dat is daar geen gave." zei hij kalm. "Bovendien heb ik er enorm veel op moeten oefenen..." zei hij kalm. Hij hoorde haar woorden en glimlachte. "Bedankt" zei hij vriendelijk. "Die vormen blijven alleen omdat ik het doe..." zei hij kalm. "Wat voor dieren? Pfff, paarden, vogels, draken, slangen, en nog veel meer... "zei hij kalm. Hij had nog een flesje water in zijn tas en glimlachte. Hij opende het en liet wat water uit het flesje komen. Hij deed het normaal veel groter, maar nu waren ze in de aula en hij wilde niet teveel leerlingen lastig vallen. Kalm spreidde hij zijn handen. Het water nam langzaam het vorm aan van een klein paard. Kalm bewoog Mudly zijn vingers en keek geconcentreerd naar het paard. Deze begon te lopen over het tafelblad. Ineens sprong het paard en veranderde het in een vlinder. Dit fladderde wat rond. Op een gegeven moment veranderde het in een valk en maakte het een duikvlucht. Vlak voor het tafelblad veranderde de kleinere versie van een vlak in een wolf die begon te rennen. Uit het flesje kwam ondertussen een deel water en veranderde in een kudde herten. De wolf rende op de kudde herten af en deze sloegen op hol. Mudly glimlachte. Hij hield er altijd van om dit te doen. Hij kon hetzelfde maar dan op ware grote. Dit was echter veel vermoeiender en moest hij heel zijn armen gebruiken. Naa dat de wolf een hert te pakken had liet hij het water weer in de fles gaan. "Zoiets dus..." zei hij kalm. "Oh je vroeg wie Celebrian was..." zei hij ineens kalm. "Dat is de legendarische magician van het water. Een van de hoogst behaalbare titels van de magie..." zei hij kalm. Genki keek naar Ephony. Het is niet echt het weer om je erg druk te maken.. zei hij doelend op het warme weer. "Aangenaam, ik ben Mudly..." stelde hij zich netjes voor aan Ephony die zich net had voorgesteld.

Ze schudde koppig haar hoofd. 'Het is en blijft een gave,' hield ze vol. Zij had ook wel zo iets, alleen wist ze nog niet goed hoe ze er mee om moest gaan. Het meeste gebeurde gewoon automatisch, of plotseling. Haar ogen vergrote zich, en haar rug rechte zich automatisch toen het water te voorschijn kwam. Terwijl het hele senario zich afspeelde zakte haar mond steeds verder open. Af en toe lachte ze om de spontane overgang van het water naar een ander dier. Haar ogen lieten het water geen seconde los, het leek allemaal zo vanzelf te gaan. Het was dat ze wist dat de jongen het deed, anders had ze serieus geloofd dat dit een of ander magisch water was geweest. Ze lachte weer toen de kudde herten en de wolf samen kwamen, en de jacht werd nagespeeld. Ze moest de neiging onderdrukken om spontaan te gaan klappen doen de vaste vormen wegvaagde en het water weer werd teruggestopt. 'Dat was gewoon fantastisch!' zei ze alleen maar, na zijn kalme woorden. 'Je moet daar echt iets mee doen. Het zou helemaal gaaf zijn als je het water zou kunnen bevriezen op zo'n moment, dan hou je die perfecte gedaante vast,' sprak ze haar gedachtes hardop uit terwijl ze voor zichzelf het hele senario weer liet afspelen. Ze keek op bij zijn uitleg over Celebrian, en ze voelde haar wangen rood kleuren. Natuurlijk had zij weer een beroemde naam niet herkend. 'Aha. Nou, dat zal dan fantastisch moeten zijn geweest,' zei ze wat zachter, zich schamend voor haar onwetendheid. Na de woorden van de hagedis te hebben gehoord grijnsde ze naar het diertje. 'Tja, verteld dat maar eens aan Ené,' sprak ze weer, zonder er bij na te denken en gaf het diertje nog een aai over zijn lichaampje. Ook de jongen schonk ze een wat verlegendere glimlach toen ook hij zich voorstelde. In haar hoofd herhaalde ze zijn naam, en printe zijn gezicht in haar geest. Nu kende ze tenminste één iemand. 'Weet jij eigenlijk of je een rooster of iets dergelijks moet halen?' vroeg ze, toen ze zich realiseerde dat ze totaal niet wist waar ze heen moest als de lessen weer begonnen.

Mudly keek kalm naar Ephony en grinnikte kort. Hij merkte dat z verbaast keek. Hij glimlachte. "Mag ik wat zeggen..." zei hij kalm toen hij haar hardop hoorde denken. Hij grinnikte. "Zoiets is niet moeilijk..." zei hij kalm. Hij opende het flesje opnieuw. Een wat groter stuk water kwam er uit. Hij maakte een viertal paarden die naast elkaar galoppeerde. Hij balde zijn handen langzaam tot vuisten en een lichte kraak klonk. Het water was zo goed als bevroren voor Ephony. De paarden stonden stil en een daarvan had zijn voorpoten omhoog om te gaan springen. Mudly glimlachte. "Ja het was een hele eer..." zei hij. Hij merkte dat ze licht bloosde maar ging er niet op in. "Ja dat moet je, alleen ik wil je het liefst waarschuwen voor degene waar je het moet halen..." zei hij kalm. "Savador is namelijk niet de leukste man die je tegenkomt. Dan heb ik het liefst Shong." zei hij kalm. "Optimistisch, vrolijk en aardig..." zei hij kalm. "Maar je zal hem ongetwijfeld tegenkomen..." zei hij kalm. "Daar is geen ontkomen aan aan die man..." mompelde hij.

Ze keek hem verwachtensvol aan toen hij het water weer terughaalde. Weer haalde hij een nieuw beeld omhoog, en bijna perfect beeld van een kudde paarden. Voordat ze wist wat hij deed stonden ze zo stil als een standbeeld, nog vol in hun beweging. Met grote ogen van bewondering keek ze naar het plaatje. Langzaam hief ze haar hand op en strilde het ijs. Een rilling liep over haar rug bij de koude aanraking, en een lichte grijns kwam op haar gezicht. Elk detail was vast gelegd, het was gewoon prachtig. Ze keek hem vol vreugde aan, gewoon van haar stuk gebracht door dit stukje kunst. 'Je bent hier echt goed in,' complimenteerde ze zijn werk met een brede glimlach. Ze keek hem licht fronsend aan toen hij wat informatie gaf over het schoolrooster. Bij het horen van de naam savador trok haar gezicht wit weg, en keek ze snel weer terug naar het beeldje. 'Nee, Savador is geen aardig persoon,' fluisterde ze hees en trok haar hand terug. Ze slikte haar droge pijnlijke keel en speelde met een hoekpunt van het papier. 'Shong ken ik niet,' zei ze wat harder, nog steeds lichtelijk hees en probeerde met een normale uitdrukking op haar gezicht hem even vluchtig aan te kijken. Zijn laatste zin snapte ze niet helemaal, 'Aan wie, aan Savador of aan Shong?' zei ze grinnikend, het normale in het moment weer terug te krijgen. Haar ogen gleden afwezig over de aula, en bleven hangen bij de leraar die nog steeds in de aula stond. Zijn ogen hielden heel de aula in de gaten, aan de ene kant wel een geruststellend idee, aan de andere kant berhoorlijk irritant. Ze was lichtelijk gerustgesteld door de omschrijving van Shong, die overkwam als een aardig persoon. Door haar eerste aanraking met een leraar was haar beeld helemaal overhoop gegooid. Je kon bijna zeggen dat haar gedachtes over de leraren hier verduisderd waren, alsof ze allemaal moordenaars waren die het de leerlingen zo moeilijk mogelijk wilde maken en wilde kleineren waar het maar kon.

Ineens kwam Deshas de aula binnenlopen. Op momenten als dit haatte hij het wel wat dat hij nogal opviel in zijn ongebruikelijke kledij. Maar het was onzin om nu als schaduw binnen te sluipen als hij enkel met Kale moest spreken. Deshas zag het meisje wat hij eerder bij de ruïnes had gezien wel zitten maar lette verder weinig op haar. Hij was hier voor andere zaken. Hij liep door tot hij bij Kale was en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij tegen de muur leunde. ''Jou moest ik even spreken'' zei hij kalm waarmee hij aangaf dat hij hem nu moest spreken. Het was ook een vrij belangrijke zaak, vond hij tenminste. Of Kale dat ook vond kon hem geen zier schelen, die man had maar te luisteren naar hem. Ondertussen hield hij zijn oren open voor zijn omgeving. Hij stond nu weliswaar met zijn rug gekeerd naar Mudly en het meisje van de ruïnes maar hoorde elk woord wat ze met elkaar bespraken. Hij hoefde maar twee namen te horen om te weten dat ze het over leraren hadden. Dat kon nog interessant zijn. Deshas mompelde zacht een spreuk in zichzelf waardoor zijn gehoor nog wat beter werd dan gewoonlijk. Hij bleef Kale aankijken. ''Het gaat over een van die nieuwe leerlingen hier. Vitani'' begon hij kalm tegen Kale maar wel op zo'n zachte toon dat enkel Kale hem kon horen.

Mudly zijn ogen keken naar Ephony en glimlachte. "Ach het is een kwestie van veel oefenen. Ik verdiende er geld mee, mijn ouders waren niet de rijkste..." zei hij kalm. Hij sloot zijn ogen. Hij zag dat ze het mooi vond. Kalm legde hij zijn hand boven het ijs. Deze kreeg een wat doffere kleur in het begin maar werd daarna weer helderder. "Neem maar mee, hij zal niet meer smelten..." zei hij kalm en glimlachte. "Geen aardige man? Hij is een..." hij stopte. Het was niet echt geweldig slim om dat te roepen op dit moment. "Wees niet bang voor Shong, die is niet zoals Savador." zei hij kalm. "Hij is misschien wat klunzig maar als je hem eenmaal langer kent is het een aardige man..." zei hij kalm. Zijn ogen gingen kort naar Deshas, hij kende hem vanuit de boeken. De heer van het duister, om precies te zijn. Zijn blik ging naar Ephony. "Ken je al veel kinderen hier" zei hij om het onderwerp te veranderen.

Ze keek op, haar blik verandere bij de woorden die uit Mudly zijn mond kwamen. Een lichte, verlegen glimlach kwam op haar lippen terwijl haar ogen naar het beeldje gingen. 'Het is prachtig, dank je wel,' zei ze zachtjes voordat ze het beeldje van tafel pakte en het in haar handen hielt. Haar vingers gleden over de scherpe details, zich verbazend over de preciesie. Ze glimlachte wat minder overtuigend toen hij door ging over de leraren en knikte bij zijn geruststellende woorden. 'Gelukkig maar,' zei ze alleen maar, en glimlachte door zijn beschrijving over Shong. 'Wat geeft Shong eigenlijk voor vakken, wat voor lessen?' vroeg ze hem nieuwschierig, aangezien ze nog geen ècht lessen hier had gevolgd. Haar blik werd naar de deur getrokken als een bij naar honging toen het duistere figuur binnen kwam lopen. Haar adem stokte in haar keel, haar hart begon automatisch te versnellen door de angst golf die door haar lichaam ging. Haar vingers verstrakte om het beeldje terwijl haar gezicht een tintje witter werd. Ze probeerde te slikken en trok haar blik weg. Fijn, moest haar bij-dood-veroorzaker ook nog eens haar hier komen lastigvallen. Natuurlijk snapte ze dat hij niet voor haar kwam, en dat het waarschijnlijk een groot toeval was, toch namen deze gedachtes het over. Haar ogen staarde naar het beeldje, en ze was blij toen Mudly van onderwerp veranderde. Ze keek op, en probeerde haar gedachtes weg van Deshas te halen en zich op de jongen voor zich te concentreren. 'Nee, eigenlijk niet veel. Mijn zusje loopt hier ergens rond, verder ben jij eigenlijk de eerste waar ik echt mee praat,' zei ze lichtelijk verlegen. In gedachte streepte ze haar kennismaking met Savador, Deshas en haar redder buiten, dat waren geen leerlingen en hij vroeg niet naar leraren. 'Zit jij hier al lang op school?' probeerde ze het gesprek lopende te houden.

Mudly zijn ogen leken zowat te glimlachen toen ze het mooi vond. "Shong? Die geeft watermagie. Norwood, geeft woudmagie, verder hebben we nog Esmeralda die lichtmagie geeft. Kale, de leraar die daar staat, geeft duistermagie. Dan hebben we vuurmagie. Oh ja...Savador.." zei hij kalm. "Verder kan ik niet herrineren wie er waren, maar er zijn er nog meer..." zei hij kalm. Kalm sloot hij zijn ogen. "Ach er zijn nog meer leerlingen die wel graag een praatje maken, ik denk dat je vast nog wel een paar kinderen tegen komt die je wel aardig zullen behandelen..." zei hij kalm. "Lang? Niet echt maar ik ben er wel een tijdje, lang genoeg om gewend te raken aan de situatie.

Ze keek weer wat glimlachend op, haar vingers nog steeds dierbaar om het beeldje heen. Eigenlijk was dit de eerste keer dat ze zoiets spontaan van iemand kreeg, en ze vond het prachtig. Ze luisterde aandachtig naar de beschrijvingen van de leraren, en probeerde alle informatie in zich op te slaan. Norwood, woudmagie. Die twee woorden bleven door haar hoofd spoken. Ze wilde altijd al meer richting woud, nu haar zusje hiervoor aanleg had - waar ze laatst achter was gekomen - en zij zelf altijd wel geïntreseerd erin was geweest. Duister en vuur, niets voor haar, veel te gevaarlijk. 'Weet je ook of iemand specifiek luchttechnieken als les geeft. Of iets in lucht?' vroeg ze onzeker, opgemerkt dat hij die leraar niet genoemd had. Het was wel handig om dat te weten, aangezien zij zelf de magie van lucht had geërfd van haar moeder. Ze grijnsde naar hem toen hij door ging over de andere leerlingen. En kon het niet laten om zachtjes te lachen. 'Tja, laat ik nou niet echt het typ zijn om zelf een gesprek aan te gaan,' zei ze terwijl haar ogen naar het beeldje bleven kijken. Haar zin was eigenlijk overbodig, aangezien je zulke dingen al van haar houding af kon lezen. Even schoot haar aandacht naar het diertje dat nog steeds op de tafel lag en zich verder niet in het gesprek had bemoeid. Ze keek weer terug naar Mudly toen hij antwoord gaf op haar vraag. 'Gewend, tja. Wennen moet je hier zeker,' zei ze lachend, zich nog steeds verbazend over deze plek. 'Heb je al veel lessen gevolgd? Al lievelingsleraren?' vroeg ze grijnzend, zich weer lichtelijk steeds meer op haar gemak voelend. Nu haar aandacht niet meer door Deshas werd getrokken, en daarbij haar gedachtes weer terug gingen naar haar bijna-dood-ervaring begon haar lichaam weer te ontspannen en lach er een lichte glimlach op haar lippen.

Mudly zag dat ze blij was met het beeldje. Het was nog eens stevig ook, tegen de kracht van diamant aan. Mudly keek naar Ephony en glimlachte. "Hmmm, ik kan me herrineren dat het Master Akito degene was die les gaf in lucht magie..." zei hij. "Maar ik heb nooit echt een les van hem gevolgd." zei hij kalm. "Dat had ik al opgemerkt, maar toch ben je een gezellige meid..." zei hij kalm. "Veel lessen gevolgd? Pfff om eerlijk te zijn niet. Maar ik heb een aantal leraren gezien en ik heb er wel zo mijn favorieten in. Ik zie toch liever Norwood en Shong..." zei hij. "Wie ik minder graag zie is Savador, maar ik zal niet de enige zijn. Daartussen zitten Esmeralda, Akito, Rude, Kale, en andere. Vooral omdat ik alleen maar verhalen van hun heb gehoord dan dat ik ze werkelijk ken." zei hij glimlachend. "Maar verder heb ik het wel naar mijn zin hier..." zei hij kalm.

Ze glimlachte terug, gewoon omdat ze zich steeds meer ontspande. Ze knikte toen hij antwoord gaf op haar vraag. 'Geeft hij veel lessen?' verwoorde ze haar gedachtes weer. Ze keek verbaasd op, haar ogen vergrote zich lichtjes en haar wangen werden rood. Ze kuchte lichtjes en glimlachte verlegen naar hem. 'Dank je,' zei ze alleen maar als reactie en gaf hem een iets zekerdere glimlach. 'Tja, dat heb je vaak. Niet elke leraar kan je echt als persoon kennen. Toch zou ik wel een les willen volgen in woudmagie,' zei ze lichtelijk fronsend in gedachte. 'Je hoeft toch niet elke les te volgen. Aangezien vuur magie niets voor mij lijkt,' zei ze lachend, terug denken aan haar klunzigheid. 'Ik en vuur, geen goeie combinatie,' haar lach werd wat harder, terwijl ze hem aankeek. Haar lach viel wat weg, terwijl haar vingers weer over het beelde streken. Ze keek lichtelijk op toen ze een zoemer hoorde, wat aangaf dat de volgende lessen zouden beginnen. Meteen dacht ze weer terug aan haar rooster. Haar ogen gingen van Mudly naar haar tas en weer terug. Ze wist niet zeker waar ze eigenlijk heen moest, welke leraar ze moest zoeken. Ze zou nooit van haar leven nu naar Kale lopen, aangezien Deshas erbij stond. Ze zou wel uitkijken, ze zou vrijwillig niet meer in zijn buurt komen. 'Heb je nergens een loket ofzo voor je rooster?' zei ze grappend, doelend op de twee leraren waar ze niet heen zou lopen. 'Of moet ik gewoon een leraar tackelen en dan vragen?' zei ze quasi nadenkend en grijnsde naar hem.

Mudly glimlachte en keek naar Ephony. Hij hoorde haar woorden. "Ik weet het niet, ben niet veel bij luchtmagie..." zei hij kalm. "Ik neem aan van wel..." zei hij. "Maar ik weet het niet zeker. "Inderdaad. Ik heb naast de magie hier nog een medische opleiding..." zei hij kalm. Hij hoorde haar woorden en glimlachte. Ineens ging de zoemer. Een teken voor hem om naar de etages te gaan, hij had tussenuur en wilde alle achterstanden inhalen. Hij had een kleine achterstand die hij makkelijk in moest kunnen halen. "Een loket?" vroeg hij. Hij dacht even na. Ineens liep hij naar een prikbord en leek een lijst af te gaan. Daarna keek hij naar de verschillende roosters die er hingen. Er hing maar 1 exemplaar dus meenemen ging niet. Dat werd een andere manier. Hij pakte het rooster er af. Pakte een lege papiertje en legde het precies op de andere. Daarna mompelde hij een spreuk. De inkt ging over in het papier zelf. Hij haalde de papieren weer van elkaar af. Hing het origineel weer terug en nam het kopie mee. Hij liep naar de tafel waar Ephony stond. "Hier, dit moet duidelijk genoeg zijn..." zei hij kalm. De kopie was exact. Dit is je rooster." zei hij glimlachend. Zo bespaarde hij een tweede bezoek aan Savador voor haar. Hij wilde het haar niet aan doen om die man nogmaals op te zoeken.

Ze knikte bedachtzaam toen ze zijn antwoord op haar vraag hoorde. Naja, daar zal ze zelf wel achter moeten komen. Ze keek op toen hij vertelde over zijn tweede opleiding. 'Echt waar? Wat gaaf, kan je dat soort opleidingen hier ook doen?' sprak ze verbaasd terwijl ze opkeek. Ze keek hem verbaasd na toen hij plots wegliep. Ze rechte haar rug iets om hem te kunnen volgen. Ze stond langzaam op, en pakte tegelijkertijd haar tas. Snel stopte ze haar schrift weg, en hield eventjes het beeldje in haar handen. Haar ogen gingen naar haar vestje dat over de stoel hing en weer terug naar het beeld. Ze zette het gauw neer op tafel en greep haar vest. Behoedzaam wikkelde ze het beeldje erin, en greep het hengsel van haar tas waarna ze hem om haar schouder heen gooide. Behoedzaam drukte ze het beeldje tegen zich aan en liep naar Mudly toe. Ze keek even om naar het de hagedis op de tafel, en bedacht zich dat hij vanzelf wel zou volgen. Meteen vlogen haar gedachtes naar Ené en besloot na de lessen haar maar weer eens te gaan zoeken. Ze zou misschien nog erg van slag zijn na de botsing met Savador, waar ze haar nog gered had. Hopelijk had het haar niet te veel beïnvloed, ze leefte tenslotte nog. Ze bleef achter hem staan, en ging op haar tenen staan om over zijn schouder heen te kijken. Ze probeerde te zien wat hij zag, maar voordat ze zich kon focussen kwam Mudly al weer in beweging. Nieuwschierig keek ze om hem heen toen ze hem hoorde mompelen en grijnsde toen ze het effect zag van zijn woorden. Ze stond een paar meter van zich af, ze wilde niet dat ze hem tot last was. Ze grijnsde dankbaar naar hem toen hij terug kwam lopen en het papier op hield. 'Je bent een genie,' lachte ze en pakte het papier aan. 'Het word tijd dat ik wat lessen ga volgen, die dingen die jij kan zijn verdomd handig,' zuchte ze lachend terwijl ze haar rooster bekeek. 'Naja, eerst maar eens het goeie lokaal zoeken,' mompelde ze, en meteen kwamen de meest genante momenten in haar hoofd omhoog. Midden in een les naar binnen stormen, en er achter komen dat dit niet je goeie klas was of iets dergelijks. Vast en zeker een zesde klas dan, dacht ze bitter en keek op naar Mudly. 'Ik denk dat ik beter kan gaan, wil niet te laat komen bij mijn eerste les. Heel erg bedankt voor alles, en ik denk dat we elkaar vast nog wel eens tegenkomen,' sprak ze glimlachend. Ze opende de flap van haar tas en stopte zorgvuldig het beeldje erin. 'Die krijgt een mooi plekje naast mijn bed,' zei ze grijnsend voordat ze aanstalte maakte om weg te lopen. Ze stopte even, keek om naar hem en glimlachte weer. 'Tot weerziens,' zei ze, en draaide zich toen langzaam om. Ze zwaaide haar haar over haar schouder en liep naar de deur. Vanuit haar ooghoeken hield ze angstvallig Deshas in de gaten, en hield automatisch haar adem in.

Mudly schudde zijn hoofd. "Nee dat soort opleiding doe ik er naast. Maar verwacht niet veel begrip van Savador als je toestemming gaat vragen..." zei hij kalm. Genki lag inmiddels te slapen en had het gesprek niet meer gevolgd. Ineens opende hij zijn ogen en schoot zijn hoofd overeind. Waar was Mudly? Hij zag hem al. Genki sprong van de tafel en rende naar Mudly. Klom omhoog en bleef op zijn schouder toekijken. "Een genie? Valt wel mee.." zei hij en glimlachte. "Zoeken?" zei hij ineens. Das waar ook. Opnieuw liep hij naar het prikbord en pakte een papiertje er af. Deze kopieerde hij op dezelfde manier. Hij liep weer terug naar Ephony en gaf het aan haar. "Dit moet wel helpen..." zei hij. Haar woorden deden hem grinniken. Mudly had haar rooster bekeken en moest een stuk door het gebouw lopen waar zij ook langs moest. Hij liep naar haar toe. "Kom maar, ik moet toch dezelfde weg als jou..." zei hij. "Let niet teveel op Deshas, hij ziet en hoort alles..." zei hij kalm. En knikte even naar haar. Hij wenkte haar mee te komen en liep richting de uitgang van de aula.

Ze ademde iets ontspannender uit toen ze zijn stem en voetstappen achter zich hoorde. Ze stopte haar passen en draaide zich om. Ze gilmlachte naar Genki op zijn schouder, en gaf hem een lichte aai op zijn kop. Ze keek een beetje verbaasd naar het papiertje dat ze in haar handen gedrukt kreeg. 'Wat is dit?' vroeg ze een beetje droog, en haar ogen gingen onderzoekend over het papier terwijl ze zich weer omdraaide en naast hem verder liep. Ze glimlachte naar hem en knikte. 'Heel graag, dan heb ik nog een goeie smoes als ik verdwaal,' ze grijnsde naar hem en keek toen voor zich uit, proberende haar ogen niet naar Deshas te laten schieten. Hij had haar niet opgemerkt, tenminste zo zag het eruit. Even keerde haar blik naar Mudly toen ze hem over hem hoorde praten en knikte lichtjes. Tja, dat viel te verwachten van iemand die zomaar een zwaard uit de boom liet vallen en de voorzet gaf om haar misschien een kopje kleiner te maken. 'Ik doe me best,' antwoorde ze hem alleen maar met een zucht en keerde toen vastberaden haar blik naar de deur. 'Welke les heb jij nu?' vroeg ze geïntreseerd terwijl ze het nog onbekende papiertje veruilde voor haar rooster. Met zoekende ogen bekeek ze hem, bestudeerde hem en gaf het op. Ze merkte dat ze achter was geraakt en holde met lichte passen achter hem aan totdat ze weer naast hem liep en glimlachte even naar hem. 'Misschien wil Genki Ené een keerjte ontmoeten. Ik denk dat Ené vast wel iemand van meer als een vriend voor haar kan betekenen ontmoeten,' zei ze bedenkelijk en keek even naar het diertje op de schouder van Mudly. Ze hees haar tas nog wat beter over haar schouder en liep toen stil naast hem, niet echt wetend wat nog meer te zeggen.

Mudly merkte dat Ephony met hem mee liep. Hij glimlachte. "Geen les..." zei hij kalm. "Ik heb een tussenuur die ik ga benutten voor achterstanden. Al had ik dat volgens mij al gezegd..." zei hij vriendelijk. Hij keek ineens op naar de woorden van Ephony. "Ené?" vroeg Genki vragend. Mudly glimlachte. "Misschien. Genki is dan wel niet de rustigste dus ik wil wel waarschuwen." zei hij. Hij boog zich wat opzij naar Ephony. "En hij heeft van die momenten dat hij spontaan gaat zingen..." zei hij. "In Cassiaans..." zei Mudly kalm. Genki grijnsde. Muldy ging weer recht lopen en keek naar Genki. Dat hoorde ik wel hoor zei Genki wat luider. Mudly schudde zijn hoofd. "Niet waar dat hoorde je niet..." zei hij kalm. Hij keek naar Ephony. "Niet te veel op letten..." zei hij kalm. Genki klom op het hoofd van Mudly en de kraag zette hij open. Mudly keek even met zijn ogen naar boven. Genki leek net een zon boven op het hoofd van Mudly. Alleen was de zon zwart en had lichtblauwe cirkels. Mudly schudde opnieuw zijn hoofd en keek naar Ephony. "En wat is Ené voor dier?" vroeg hij kalm.

Ze knikte weer. 'Uurtje niets doen dus,' gaf ze grijnzend als antwoord op zijn tussenuur. 'Of heel braaf je achterstand bijwerken ja,' sprak ze er wat onschuldiger achteraan. Haar aandacht werd getrokken door de stem van het diertje en ze glimlachte naar hem. 'Ach, dat zal geen probleem zijn. Ené is ook niet een van de rustigste,' zei ze grijnzend tegen Mudly. Ze keek hem eerst even verbaasd aan toen hij over het zingen begon, en barste toen in lachen uit. 'Zingen? Dat meen je niet, hahaha!' zei ze proestend. 'Ené praat niet zo veel, eigenlijk kent ze weinig woordjes,' zei ze wat bedachtzamer, proberend haar lach weer onder controle te krijgen. 'Nou, je maakt me wel nieuwschierig naar je zangkunste kleintje,' sprak ze liefkozend tegen de hagedis terwijl ze hem onder zijn kin krabte. Ze keek de twee grijnzend aan toen ze hun discussie voort zette. Ze knikte lachend naar hem als bevestiging dat ze Genki niet te veel aandacht zag geven, hoewel ze het kon laten even te lachen naar het diertje. Haar lach kwam weer helder uit haar keel toen ze de acties van het diertje zag. Ze schudden lachend haar hoofd voordat ze antwoord gaf aan Mudly. 'Ené is een draakje. Ze is van snuit tot het puntje van haar staart ongeveer twee meter. Blauwachtige kleur en inkblauwe oogjes,' sprak ze opdreunend. Hun passen galmde in de gangen. Even keek ze op, haar ogen gleden langs de nummers en de namen van de klaslokalen. Even keek ze weer op haar rooster, en concludeerde zuchtend dat ze geen flauw idee had hoe ze bij haar eerste les moest komen. 'Als je in de pauzes niets te doen hebt kan ik Ené buiten wel gaan zoeken. Ze zal nu vast wel ergens rondvliegen of op jagt zijn,' sprak ze meer tegen Genki dan tegen Mudly. 'Ze zal het vast leuk vinden om je te ontmoeten,' ze borg haar rooster op en concentreerde zich weer op de naamboordjes van de lokalen.