Er zaten mensen om hem heen. Ze hadden het over koetjes en kalfjes, de normale dagelijkse dingen. De geur van hout, zweet en drank huisde in de gezellige ruimte van de Bokkenburcht. Sommige lachte, anderen zaten in een felle discussie of zaten voor zich uit te staren. De barman droogde zijn glazen en er liepen mensen in of uit. Het was een doodnormale dag die voorbij gleed alsof er niks stond te gebeuren voor de jongen die daar achterin aan een tafeltje zat. Een kaars voor extra licht bij het glas mede en de half gegeten punt appeltaart. Hij keek onder zijn zwarte lokken door naar de mensen in de ruimte, niemand lette op hem of zag hem. Niemand die hem opmerkte als een aanspreekbaar persoon, een feit waar ze gelijk in hadden. Als ze hem zouden aanspreken zou hij ze enkel hooghartig aankijken en weg wuiven. Drake snoof en ging rechter in zijn stoel zitten, genietend van de vrije avond. Het was een heerlijke vrijdag avond, met het weekend voor de deur kon hij lekker die twee dagen zelf een invulling geven van activiteiten. Met een tevreden glimlachje stopte hij het laatste stukje appeltaart in zijn mond, een van zijn lieveling taarten en spoelde het weg met een goede mede.

Even later sloeg hij de deur van de kroegdeur achter zich dicht, trok zijn jas met witte bondkraag op voor de frisse windvlaag die zijn kant opkwam. Yep... de zomer naderde haar einde en Drake vond het echt niks, hij wilde het liever lekker warm hebben. Daarom werd de winterjas die hem kenmerkte altijd al vroeg uit de kast getrokken, Drake had een hekel aan kou. Overdag viel het nog mee, was het nog te doen met alleen zijn leren jasje, maar in de avond koelde het toch akelig snel af. Met zijn kin in zijn kraag stapte hij het trappetje af en liep de winkelstraat in, de kant van de school op. De jongen snoof terwijl hij af en toe iemand voorbij zag komen. Het was veel lekkerder om de in de zomer, wanneer het veel later donker was, nog lekker lang buiten te zijn. Drake liep stevig door en hoorde zijn voetstappen door de straat galmen, korte stappen en snel achter elkaar. Terwijl Drake zo door de straat liep, bekroop hem een akelig gevoel. Een raar gevoel in zijn maag, en tegelijk zijn rug. Dat gevoel dat je denkt dat iemand naar je zit te staren, maar die persoon niet ziet. Drake keek achter zich, naast zich en voren, nogmaals. Nee, er was echt niemand te zien en hij zou niet weten waarom iemand in hem geïnteresseerd was, de jongen werd liever gemeden door iedereen. Opeens hoorde hij nu inderdaad de voetstappen, toen hij omkeek, zag hij wat weg schieten. Drake keek alert en gespannen. Hij was geschrokken van de schim, een vreemde schaduw. Het was hopelijk vast weer eens Nocte die hem aan het pesten was, alleen die gedachte stelde Drake niet gerust. De demon had namelijk meestal een aanpak van gelijke schrik. Dit gevoel was daarbij ook anders, het gevoel dat er echt iets goed fout zat.

Drake keek argwanend om zich heen, zag weer die schim, hij snapte achteruit. Hij voelde zijn hart harder bonken, het zat in zijn keel nu. Opeens zag hij een aantal meters voor hem uit het niets iemand opdoemen. Het was een kast van een man zo te zien, sterk en zeker geen lieverdje. Drake slikte geschrokken, probeerde toen vastberaden over te komen -dat ging erg moeilijk, dus het lukte gewoon niet- Drake zwaar ademend stapte achteruit. ''Ehh.. hai. Ik ehm, ga maar eens.'' sprak de jongen aarzelend met het zweet in zijn nek. Drake draaide zich om en liep toen sneller weg. Hij keek naar beneden met zenuwachtige ogen, trok zijn capuchon omhoog. Alleen toen hij opkeek zag hij tot zijn schrik dat de man nu opeens daar nu stond! Drake keek weg, wat moest deze griezel van hem? Hij slikte, zijn adamsappel ging op en neer. Opnieuw naar achteren stappen, om zich daarna naar de andere kant bijna te rennen. Alleen natuurlijk, daar stond hij weer of.. nee. Er stond er gewoon nog een. Ze waren met meer! Ook toen hij de enige steeg in wilde duiken, nee.. in zijn uitvlucht van angst, botste de jongen hard tegen nog zo'n kast op. Drake viel tegen de grond, met zijn kont tegen de harde tegels. Hij krabbelde bij de man vandaan, de anderen waren ondertussen nu ook dichterbij gekomen. Opeens bedacht hij zich zijn magie, hij creëerde snel een vuurbal die hij op een van hen afschoot. Hij werd geraakt, maar al snel werd deze ook weg geworpen als een soort verloren bal. Hij liet vuurstralen op hen afgaan, maar ze waren zo zwak.. zo ontzettend zwak. Angst kneep zijn keel dicht. Hij krabbelde overeind, keek de mannen nu serieus aan, of tenminste dat probeerde hij. De jongen was bang, voelde hoe dat zijn kracht afnam. Angst was zijn ergste vijand. De mannen bezaten duidelijk Dark magic. Ze blokkeerde Drake zijn magie, elke aanval na de anderen. Dit was anders dan in de arena, waar het voor Drake enkel een leuk spelletje was. Hij kon niks doen tegen deze mannen, veel krachtiger en met veel meer. Het was niet eerlijk.

Uiteindelijk werd de jongen weer met harde smak tegen de grond geworpen, Drake was moe, bang en radeloos. Hij kon zich niet meer verdedigen. Drake slikte en keek angstig omhoog. ''Hey jongens! wat is het probleem? We kunnen er toch over praten?! Ik weet een heel erg leuke plek hiervoor. Ja, ja daar ven verder op, met een biertje en een heerlijk stuk appeltaart jongens. Komop, we willen toch geen problemen? hehe.'' Drake werd als een lappenpopje toen bij zijn kraag gegrepen. Drake keek met paniekerig rond. ''HEELP! HELP! iEMAND HELP ME!!'' begon hij te schreeuwen. ''Schreeuw zo hard je kan vies mormel, niemand zal je helpen.'' Klonk de harde mannenstem tegen Drake. Aha, ze konden dus wel praten. Het huilen stond hem naderbij en hij voelde zichzelf zo'n ontzettende slappenling. Hij hief zijn hand omhoog, om nog een redding uit te proberen, alleen op dat moment werden zijn handen door een ander bij elkaar gegrepen. Hij schreeuwde het uit, niemand die kwam. Zijn handen, hij voelde koud ijzer zijn handen omsluiten, hij het energie uit hem zoog, opat alsof het zijn magie opzoog. Wacht.. dat was niet normaal voor standaard handboeien. Hij keek verschrikt om, achter zijn rug. En nu was er reden voor échte paniek. Drake hyperventileerde bijna toen hij die helse zwarte dingen zag. Producten die hij herkende van vroeger, hij had ze zo lang niet gezien maar kende ze te goed. Het waren handboeien waardoor je magie werd opgeslokt, je het niet meer kon gebruiken. ''Laat me gaan! laat, laat me gaan jullie tergende duivels!'' pure paniek en angst klonk door in zijn stem. Opeens zag hij nu nog een figuur. Hij was lang, misschien een klein beetje groter dan Drake zelf. Hij had blond haar en een vreemde blik in zijn ogen. Drake keek hem vragend aan, hij zag er zo anders uit en Drake leek iets te kunnen herkennen in het gezicht. Hij kende deze jongen, maar waarvan? Wie was dit, wat was dit en waarom overkwam hem dit?  "I missed you too brother" hoorde hij Zean zeggen. Drake zijn maag draaide om. Misselijk, walging en verwarring. ''I knew it..'' Op dat moment werd het zwart door een zak die over zijn hoofd werd getrokken en nock out werd geslagen.

-Wat Zean zecht is met Jinte afgesproken.

Let it begin~

Het was zwart, alles om hem heen. Hij had zijn ogen nog dicht, maar ook als hij ze open zou doen zou hij kijken tegen de zwarte zak die over zijn hoofd hulde. Met half bewustzijn voelde hij hij nu gedragen werd door een van de mannen, kasten van kerels die hem als een lappenpopje vast hadden. Hij schudde heen en weer terwijl de man met grote stappen voortbewoog. Het leek een eeuwigheid te duren, gelukkig verloor hij onderweg ook weer bewustzijn zodat het minder lang leek. Uiteindelijk kwam hij weer bij, ze hielden nu stand en Drake hoorde wat mannen met elkaar fluisteren en discussie voeren. Hij voelde de kou van de wind, hij rook zand en zwavel. Het waren herkenbare geuren. Drake was bang, heel erg bang, wilde niet weten waarom hij hier was, hij wilde alleen maar weg. Dat was het enige wat hij wist, hij wilde weg hier, vrij zijn en niet langer deze doodsangst voelen. Opeens hoorde hij het geluid van ijzer, Drake keek niet begrijpen -met zijn hoofd in de zak- het leek een soort oud slot dat piepte. Opnieuw begon de man te lopen, leek even omhoog ergens op de stappen. Op dat moment hoorde hij dat de stappen van de man op hout terecht kwamen. Een houten vloer, hol. Drake wilde schreeuwen en roepen, om hulp smeken. Alleen dat was niet mogelijk enkel. zacht gemompel was te horen doordat er een doek rond zijn mond was gesnoerd. Ook zijn handen en voeten zaten aan elkaar vast gebonden, de speciale handboeien zaten er ook nog steeds. waarscheinlijk tijdens zijn buiten bewustzijn gebeurd. Drake vroeg zich af wat ze wilde, maar wilde het op hetzelfde moment ook eigenlijk niet weten.

Opeens werd hij hard op de grond gegooid, het deed zeer aan zijn lichaam. Hij kreunde, beet op de doek en probeerde normaal te ademen. Hij voelde hoe zijn lichaam ruw werd vastgemaakt aan ketens. Het geklik van ijzer aan zijn boeien en een ijzer ding dat rond zijn nek werd geklemd. Drake ademde snel, pure angst om wat er nu allemaal gebeurde, tranen stonden in zijn ogen. Toen ze klaar waren, hoorde hij gemompel en andere vreemde geluiden. Hij hoorde voetstappen bij hem vandaan gaan tot het stil werd, ijzig stil. Drake slikte, durfde zich amper te bewegen of krimp te geven. Na een kleine stilte hoorde hij opeens voetstappen, langzame maar strenge tred. Heren schoenen en er hoorde nog iets bij, 'tok' bij elke stap. Het was waarscheinlijk een soort staf. Drake hield het amper uit, zijn borst ging heftig heen en weer. De voetstappen hielden vlak voor hem op, Drake rook een vieze lotion die hem misselijk maakte. Opeens voelde hij hoe een stok in zijn zij prikte, daarna zijn kin optilde terwijl zijn hoofd nog in de zak zat. De stok ging weer weg en Drake voelde angstzweet langs zijn rug omlaag trekken. Uit het niets werd toen de zak van zijn hoofd getrokken, fel licht verblinde zijn zicht. Het zonlicht kwam naar binnen via het enige raampje dat zich in dit schuurtje bevond. Een oud en muf schuurtje, stof en viezigheid, het was niet groter dan een bezemkast. Drake wist nu meer van waar hij was, alleen dat was op dit moment de laatste zorg waar hij zich nu nog mee bezig hield. Voor hem.. Drake had kotsneigingen, wilde weg alsof er een gigantische spin, schorpioen voor hem stond. Doodsangst in de nu zo grote bruine ogen. De angst, die hem tergde tot in het diepste bot. Hij kroop tegen de houte muur aan, zo dichtbij dat hij er misschien doorheen zou kunnen gaan. Alleen dat was niet het geval. Voor hem, de gruwel, de duivel, erger dan zijn ergste nachtmerries. Dit was geen nachtmerrie, maar wat wilde hij graag dat dat wel zo was, hij wilde dit dromen, wilde nu meteen wakker worden, wilde met man en macht wakker worden uit deze tergende, vreselijke nachtmerrie. Tranen vloeide uit zijn ogen, hij kon geen woord uitbrengen, zijn keel zat potdicht uit angst. Het enige was dat hij zijn mond open kon doen en een geluidloze 'nee!' kon imiteren. Zijn hele lichaam trilde, beefde en voelde zich nietiger dan de kleinste mier. Een klein jongetje, angst in de grote ogen. Hij was weer dat kleine, weerloze jongetje wat hij ooit was geweest. Alle maskers in een grote fatale klap weg geslagen, alsof het een vervelende vlieg was.

Voor hem, stond niemand minder dan de duivel uit zijn verleden, zijn bloedeigen oom. De oom, Raymond de man, tiran die zijn hele leven had verziekt. De valse kwaadaardige ogen staken triomfantelijk in die van Drake. Hij hield een soort staf vast met een stierenkop als handvat. Een valse grijns stond op zijn gezicht, alsof hij zojuist de Nobelprijs had ontvangen. ''Nahg, wat leuk.. neefje. Wat ben je, gegroeid.. zo gegroeid jongetje.'' Een stem zo slijpend en gemeen, smerig vies. Hij boog zijn hoofd lichtjes en glimlachte even eng. Opnieuw bracht hij met de punt van zijn staf Drake zijn kin omhoog, zodat ze elkaar moesten aankijken. Drake die er lag, totaal in onmacht en angst, tegenover de voldane grijns van de man. Drake had kotsneigingen, maar wist het in te slikken, hij sloot zijn ogen en ademde snel door zijn neus terwijl het zweet en de tranen langs zijn hoofd naar beneden liep. Het was een bijna eng tafereel om tezien, hoe de vogel werd was gekooid, terwijl de kat naar binnen was gedrongen voor zijn hapje. ''Hm? Zeg je je lievelings oompje... niet eens gedag? Ik had je netjes opgevoed dacht ik.'' Hij haalde de stok weg en sloeg Drake ermee in zijn gezicht, waardoor hij tegen de grond werd gegooid. Drake kreunde opnieuw. Walgend keek de man naar de jongen die voor hem lag, alsof het een hoop schroot was, alsof hij van geen waarde was. Eigenlijk was dat ook het geval voor de oom. Drake zelf was het laatste waar hij om gaf, het ging hem om wat Drake voor hem kon doen. Deze jongen zou goud geld in zijn laatje kunnen brengen. Drake zou voor hem werken, voor hem in dienst gaan bij feestjes en partijen. Vele vrouwen en mannen die Raymond hadden geadoreerd, maar hij was het nu zat. Drake had altijd op zijn oom geleken, dus nu kon hij dat werk mooi opknappen wanneer hij geen zin had. Daarbij was Drake nog jong en vitaal, wie weet wat hij nu allemaal nog meer kon dan...vroeger. Alles aan zijn lichaam was nu mooier en groter.

De man zag de zwarte bontjas die Drake aanhad, net als dat hij de rest van zijn lichaam met vieze blik inspecteerde. ''Zelfs je broer is hier om je te verwelkomen, jongetje. Drakje, kijk eens en zeg je broer een gedag..lieverd.'' Elk woord, zo perfect nep gemaakt, alsof ze door het slijk waren gehaald. Drake sprak niet, keek niet. ''Zean, hier.'' commandeerde de man. Drake keek nog steeds niet op, hij pijnsde er niet over. Ray versmalde zijn ogen en boog zich voorover. Hij pakte Drake op bij zijn haren, zodat hij nu wel opkeek. Drake ademde heftig, moest nu wel kijken. Kijken naar de man die hij verafschuuwde, en de jongen die er blijkbaar blij mee was om met deze duivel te leven. Drake keek naar Zean, puur verdriet stond in de ogen van Drake te lezen. Hij keek zijn broer aan en verwachtte de helder blauwe ogen. Alleen in plaats van dat die blauw waren, lag er een grijze waas overheen, het verbaasde Drake even. Hij slikte, het deed pijn, hij voelde hoe zijn haren half zijn zijn kop werden gerukt. ''Zean...'' bracht Drake krakend uit. De man keek nu tevreden op Drake neer. ''Zie je hoe, blij je broertje is Zean? Hij is zo gelukkig om zijn oude speelkameraatje weer te ontmoeten, na.. al die tijd jongens.'' Ray sloeg glimlachend in zijn handen. ''Wat een mooie reünie, ik word er... bijna emotioneel van.'' Alles wat de man deed had zo'n griezelig tintje, elk woord dat hij sprak leek een toneelstukje op zich te zijn. Hij pik=nkte een nep traantje weg en knipte toen in zijn vingers. Daarna wees hij op hem, zodat de mannen nu weer op hem af kwamen. Drake keek ze angstig aan terwijl hij de pijn van zijn bebloede lip voelde, de klap had het veroorzaakt. De kasten trokken Drake zijn jas van het lijf, terwijl Drake probeerde tegen te stribbelen. ''Laat me gaan!! Raymond! Laat me nu gaan, ik wil hier weg, je hebt niks aan mij!'' Drake trapte heen en weer maar het hielp niks.

Drake keek vol doodsangt op naar zijn oom, tranen stroomde uit zijn ogen en hij wilde niets liever dan hier weg. Waarom gebeurde dit? Waar had hij dit aan verdient? Hij snapte er niks van, kon niet begrijpen waarom dit gebeurde. Dat zijn broer dit allemaal toeliet.. sterker nog. Hij hielp die lelijke kakkerlakken, Drake keek de jongen vol haat en walging aan. Dit was gewoon niet normaal meer. Hij kreeg er kots neiging van. Wat was er van de jongen geworden? was hij.. terug gegaan naar hun oom? Hoe dan?! Drake kon er niet bij met zijn gedachten. Alleen Drake bedacht zich ook, hij had nooit geweten of Zean ook was mishandelt en misbruikt. Misschien was het juist de eerste veilige optie voor een klein kind, thuis. Evengoed kreeg Drake en de rillingen van. Het zweet stond in zijn nek en zijn gezicht was vies van de aarde op de houten vloer. De man zat naast hem en hield nu zijn hoofd omhoog door zijn haren naar zijn rug te trekken, het deed vreselijk pijn en Drake beet op zijn tanden. Een bevel kwam bij Ray vandaan, dat Zean nu moest komen om ook gedag te zeggen. De ogen van Drake gingen open en keken in de wazige blauwe ogen van Zean. Het deed hem pijn, om de vroeger zo geliefde broer nu in deze situatie, zo te moeten aankijken. Hij kon zijn naam zachtjes uitbrengen. Hij kon het niet aan, waarom deed Zean dit? Ze waren maatjes geweest, vrienden tot het einde. Samen spelend in de boomhut, rennend met een voetbal over de grasvelden. Tranen kwamen uit de ogen van de jongen. Was dat dan allemaal niks meer waard? De band van twee broers, samen 'opgegroeid'. Drake schokte en beet zijn kaken op elkaar. Nu begon hij te schreeuwen, te roepen en schelden tegen Raymond. Alleen Raymond werd hier niet blij van en natuurlijk kreeg Drake weer een harde klap in zijn gezicht. Raymond wilde verder gaan met het afranselen van Drake, alleen nu liet Zean van zich horen. Drake keek op. Hij had alle hoop al opgegeven, had zich erbij neergelegd dat dit dus zijn lot was. Het slaafje zijn van deze tiran. Ook trokken de mannen hem de bondjas van het lijf, maar Zean leek opeens een beetje veranderd te zijn.

'Raymond.' Klonk het. Zijn oom verstijfde en draaide zich om, richting Zean. De andere mannen verlieten de schuur. Drake keek schokkerig heen en weer, wat ging er gebeuren? Wilde Zean hem nu ook slaan? 'Dit kun je niet doen, hij is je neef.' Drake knipperde met zijn ogen. Hij voelde opeens een soort balletje in zijn borst groeien.. wat was dit? Drake slikte en voelde iets wat hij nooit mer had verwacht nu. Hoop. Hij keek in de ogen van Zean, ze waren bijna helemaal blauw. Er was iets met zijn broer en met man en macht probeerde er iets in hem door te breken door een sterke muur. Alleen de oom dacht er onherroepelijk anders over. De man begon sadistisch te lachen, zo'n enge villian lach. Hij stond op en liep naar Zean toe, om hem in de ogen te kijken. Medicijn?.. Drake snapte het eerst niet, wat voor medicijn? Was zijn broer ziek? Drake schrok. Alleen toen besefte hij dat het uit de mond van Raymond kwam. Dit moest wezen waarom Zean zo raar deed! Gelukkig zag Drake dat Ray nu de schuur verliet. Alleen nu moest hij hulpeloos toekijken hoe Zean tegen wil in werd overmeesterd door de andere mannen. ''NEEE!!! Nee laat hem met RUST!! Hij heeft niks gedaan!! Laat hem gaan!!'' Hij probeerde zich los te rukken van zijn ketens, maar niks had zin, hij moest toekijken hoe ze zijn broer tegen de muur knalde. Doordat Drake zich had laten horen kreeg hij een trap in zijn maag door een van de mannen. Drake werd gelijk misselijk, duizelig. Ze goten een vreemd goedje zijn keel binnen, het tegenstribbelen werd minder en de ogen van Zean werden weer grijzer. ''Nee.. neeee...'' Drake snikte. 'Dra..' hij hoorde dat Zean hem buiten moest bewaken, alleen dat wilde Drake niet. Hij was het enige beetje veiligheid wat Drake nog over had. Hij moest zijn broer weer terug zien te krijgen!! ''We were raised together! We played together! we fought together!! Do you remember none of that?!!'' Drake huilde, schreeuwde en smeekte. Maar opnieuw, een trap in zijn maag. Drake snikte nu zachtjes, legde zijn hoofd op de vieze vloer.

Even later hoorde hij weer voetstappen bij de deur, Drake keek niet op. Hij hoorde tot zijn gruwel dat het weer zijn oom was. Drake beet op zijn lip, wilde het niet weten. De man kwam binnen, keek op Drake neer alsof hij een vieze rat was, haalde een hand door het zwarte gekamde haar, waarna hij in zijn nek wreef. Zo tezien had de man een verfrissende douche genomen, omdat hij toch nu alles had wat hij wilde. Drake lag er in zwarte broek en shirt, hij maakte totaal geen contrast met de achtergrond, zijn gezicht stond uitgeput. Opgegeven hoop, bloed liep langs zijn gezicht en zijn hele gezicht zat onder de blauwe plekken. Zo te zien waren de bewakers ook nog even met Drake in de weer geweest. ''Je ziet er niet uit, lelijkerd. Je bent altijd al zo'n afzichtelijk mormel geweest.'' Drake negeerde de woorden. Hij was niet anders van de man gewend. Hij hoorde hij de man op hem af kwam, hem nog een trap verkocht, Drake sloeg een geluidloze kreet. Ray ging op zijn hurken voor Drake zitten en glimlachte vals. ''Jongen.. wat heb ik dit gemist aan jou. Je laat het ook allemaal gebeuren he?'' hij grinnikte gemeen. Drake kon ook niet anders. De magie was geblokeerd door de handboeien en Drake zat vasgebonden. Drake keek Raymond nu aan, zijn ogen hol. ''Jij.. je was dood. Ik heb je vermoord nadat de mannen Hay-'' Zijn adem stokte toen hij de naam wilde uitspreken. Ray keek Drake sluuw aan. ''Denk je nou echt dat ik je zomaar zal laten gaan neefje? Je bent niet de enige Fire magican hier... iets wat je nooit hebt geweten. Ik loste simpelweg op in een vlam jongentje van me.'' de blik van Ray, alsof hij super dom was. Drake keek weg. Zijn oom aaide als een hondje over zijn hoofd, door het zwarte haar, pakte Drake op zodat hij ging zitten. Drake had de kracht niet om tegen te stribbelen. De hand van de man gleed langs zijn wang, nek en rustte op zijn shirt. Opeens pakte de man een mes uit zijn broekzak, scheurde het shirt op. Met twinkelende ogen keek hij naar de sixpack van Drake. Drake moest denken aan het moment op school dat Light er zo naar had gekeken. Alleen had hier duizenden keren liever Light dan deze viezerik, mocht hij moeten kiezen. Drake rilde bij de aanrakingen langs zijn buik van zijn oom. Hij trilde en beet zijn kaken op elkaar. ''Stop.. Nee, ik wil niet.''' Ray keek hem met een stomme grijns aan. ''Let's play, little Draky boy.'' sprak de man.
18+ ERROR.

Met lege ogen keek de jongen hoe hij weg liep. Hij probeerde warmte te vinden in zijn kleren, maar zijn hele lichaam voelde vies. Er lag kots naast hem en hij voelde zich verlamd. Hij zag de benen weg stappen, de deur open gaan en dicht slaan. Er was niks meer gezegd. Hij was nu eindelijk alleen, weer helemaal alleen. Dat wat hij de hele dag al wilde. Alleen Drake had zich nog nooit zo verschrikkelijk ongelukkig en eenzaam gevoeld. Tranen stroomde uit de holle ogen, hoopte dat dit een nachtmerrie was en straks wakker zou worden in het warme bed op Starshine. ''Zean.. Zean.. help me.. Save me. Someone.. save me from this hell''