Teardrop {open}

Fragment uit het boek wat zij aan het lezen was:

Geruisloos dropen de tranen van Yagami’s wangen rechtstreeks op de niet afgelezen bladzijde. Stom boek. Dat ding was simpelweg zo geweldig dat het haar wist te ontroeren tot tranen toe voor de derde keer.
Wat een geluk dat zij vandaag niet besloten om in een publieke plaats te gaan lezen. Huilen bij boeken was dan wel anders dan echt huilen, maar dat maakte het niet minder erg. Nee, ze moest weliswaar geen stromen snot binnenhouden, maakte geen lelijke gezichten, noch voelde haar lichaam de neiging om naar adem te gaan happen. Maar in het woordenboek zou ‘huilen’ vast en zeker beschreven staan als ‘een handeling waarbij er water uit de ogen vrijkomt.’ En wat was zij aan het doen? Precies wat er in haar hypothetische woordenboek stond.
Bovendien zou iedere persoon die haar zo zag, medelijden met haar krijgen of ongemakkelijk weglopen of haar juist uitlachen. Geen van de opties leek haar echt geweldig. Dit had zij zeker niet in gedachte had toen zij haar boek uit de duistere hoek van haar nachtkastje had gevist.
En uiteraard was het ook de perfecte timing om iemand net buiten de tuin te horen prutsen. Het klonk of diegene via de ingang de tuin probeerde te betreden. Iets wat bij haar meer dan genoeg tijd in beslag had genomen.
Ze verstijfde voor een moment van de schrik, voordat zij weer genoeg bij positieven kwam om haar gezicht af te vegen aan haar mouw. Dat wist de tekenen van haar huilbui niet geheel weg te werken, maar daar kon ze zich later zorgen over maken. Haar plan A was om ongezien hier weg te slepen. Haar ogen flitsten alle kanten op, op zoek naar een eventuele vluchtroute.
Bingo; ze had haar sluiproute gevonden. Zo snel als haar lichaam kon, schoot zij weg. Half gebukt, haar blik strak naar voren gericht, totdat het boek uit haar hand glipte en twee meter verderop met een harde plof neerkwam. ‘Serieus?’, kreunde ze. Die handeling zou zeker op haar lijstje van domme acties terechtkomen.
Als zij net nog niet gezien was, was zij nu wel gehoord. De klap had haar aanwezigheid zonder twijfel weggegeven. Dus bukte zij om het op te rapen en vervolgens semirustig haar ding te doen. Zo lang ze met haar blik op de grond gericht stevig doorliep, zou er geen reden voor de ander zijn om een praatje met haar aan te gaan. Des te sneller zij hier weg, des te beter.

OOC: Spoiler ding is slechts extra leesvoer. Het is geïnspireerd op dit lied voor de geïnteresseerden.

Ever Drifting down the Stream- Lingering in the Golden Gleam- Life,
what is it but a Dream?

Teardrop {open} 1z3xd86

// N . I . G . H . T . M . A . R . E //

Lentetijd was een fijne tijd. Tijd van jurkjes, warmte, nieuw leven, zonneschijn en buiten zijn. Dansen in het warme licht, terwijl de zachte lappen van jurkjes tegen je benen aan gleden. Jurkjes kort genoeg om een mooie hoeveelheid aan blootheid te laten zien. Want iemand als Avaria had een veel te mooie huid om altijd maar opgesloten te houden achter die katoenen tralies. Haar huid hoorde open tentoongesteld te worden, als een echt kunstwerk. En Avaria nam elke straal zonneschijn natuurlijk als een uitnodiging om de verhullende winterkleding diep achterin haar kast te smijten, om haar korte rokjes en uitdagende jurkjes weer tevoorschijn te trekken. Uitdagend, maar niet minder elegant, natuurlijk. Want zo hoorde het.
En op zo een mooie dag als vandaag, hoorde dat natuurlijk geen uitzondering te zijn. Een deels uitgesneden hals, met blote schouders en nog iets verder uitgesneden rug tekende de zomerse jurk die ze vandaag als kleedstuk had gekozen. Mooi zwart, wat altijd perfect complimenteerde bij haar bleke huid. De perfecte combinatie. Zo was ze net een pop. Het soort wat van moeders nooit door de vette kindervingertjes aangeraakt mocht worden, omdat zulke pracht natuurlijk niet besmet mocht worden. Dat hoorde je te koesteren, te beschermen. Als een bijzondere schat.

Met de geflarde lappen van de jurk die langs haar benen gleden, beende Avaria zich met elegante passen, zoals het hoorde, naar het perfecte plekje voor een dag als deze. Een plek waar de mooiste insecten dagelijks ontwaken, wat het dus de perfecte plek maakt om met Isbreá op jacht te gaan. De achtpotige schoonheid verdiende niks minder dan het beste. En de vlinders in de geheime tuin vielen uiteraard onder die categorie.
De zogenaamd ‘geheime’ plek, wat Avaria op een dagdroomtocht een keer ontdekt had, was de beste plek om kleine, kriebelige beestjes op te zoeken. Een werkelijke hemel voor de insectenliefhebster.
Met haar slanke vingers moest het meisje even wat knoeien met het slot van de poort voordat ze hem eindelijk open kreeg, maar dat was niks wat Avaria niet al wist. Dat verdraaide slot was gewoon een lastig ding, maar niet onmogelijk.
En in de tuin krioelde het vandaag ook weer van de zespotige vriendjes. Vliegjes, mugjes, bijen, mieren, maar dat was niet het enige wat de jongedame aantrof. Ze was niet het enige, menselijke gedaante hier. Er was nog een vrouwelijk figuur aanwezig… met… werkelijk prachtige lokken. Lokken bijna gelijk aan die van haarzelf. Zwart, sluikerig, lang… práchtig gewoon. Haar waar je met je vingers doorheen wilde glijden en waar je ze het liefst in de knoop wilde leggen. Voor altijd verstrengeld met het schone zijde. Prachtig, zijdezacht haar…
Wat walgelijk.
Naalden begonnen in haar hart te prikken… prik… prikprik… Dat stekende gevoel weer… Het gesteek wat ze maar niet uit zich kon trekken, hoe hard ze ook op haar borst drukte om die naalden weg te vissen. Haar vingers kwamen er niet doorheen. Prikprik… Wat was dat gevoel toch ook een monster… Jaloezie, noemde men het. Groen van kleur volgens sommige, kon het je met zijn klauwen verscheuren, mocht je eenmaal in zijn greep komen. En arme Avaria huisde al voor jaren lang tussen die klauwen. Al jaren geleden had ze zich er tussen genesteld en had ze het haar tweede thuis gemaakt.
Met een flinke stap en het groene monster als extra schaduw, ging Avaria naar het meisje toe en greep ze ongegeneerd de zwarte bos verfijnde pracht vast. Zomaar even, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Haar vingers gleden zonder terug houding door de zwarte zee aan haar door. “Hoe prachtig…” Haar stem klonk iets luider dan een fluistering, maar was niet harder dan een gespreksstem. “Maar… wat is dit?” Ze klonk nu verschrikt. En als je niet beter wist, zou het bijna oprecht lijken.
Ze greep bij één van de plukken een uiteinde van de lange lokken vast. Haarpunten, zo klein, maar zichtbaar voor het getrainde oog van de kapster, die met haar vingers nu door het meisje haar haren stond te wriemelen. Een scherpe glinstering schoot als bliksem door haar rode ogen. “Hoe zonde…” De haren werden weer los gelaten. Op een manier alsof het meisje iets vies en besmettelijks van zich af liet vallen. “De duivels liggen in de details…” Een doodse, bijna gevaarlijke blik hield zich even gericht op het meisje, voordat de rode kleur weer terug veranderde naar een levendigere tint. “Nee maar, wat een vreselijke, dooie punten heb jij!” Een glimlach, breed en opgewekt, die totaal niet matchde met de woorden die ze uitsprak. “Haar als dat moet je koesteren en goed verzorgen, anders word het erger en nestelen verkeerde, kwaadaardige dingen zich erin. En dan voordat je het weet; poef! Ben je alles wat je dierbaar is kwijt. Had je maar beter op moeten letten.” Want dat was de kracht van de duivels die in Avaria haar wereld leefde. Ze scholen in de imperfecties van mensen en maakte alles kapot.
“Wat dacht je van een knipbeurtje? Daarmee halen we die akelige haken en klauwen zo weg.” Als haar glimlach nog wat meer zou verbreden, zou haar gezicht straks nog scheuren…

Verschrikt bleef ze stilstaan toen iemand haar lokken vanuit het niets beetpakte. Bijna had zij gedacht dat het een van die vervelende mensjes uit haar verleden was geweest. Ze was door dat soort al lang niet meer onder de voet gelopen. Misschien iets te lang om de werkelijkheid te zijn.
De vriendelijke compliment die daarna volgde, sloot die mogelijkheid echter meteen uit. Juist ja, ze was planeten verwijderd van die akelige mensen. Helemaal vergeten. Ze was echt niet helder in haar hoofd.
Niet dat dit minder ongemakkelijk was. Natuurlijk vond zij complimentjes fijn, want ja, lovende woorden stonden gelijk aan erkenning. En bijna iedere persoon zocht naar erkenning, nietwaar? In welke vorm en hoe was weer een andere vraag.
Maar zomaar uit het niets complimenten krijgen van vreemden had zij altijd als... onprettig ervaren. Ze wist nooit hoe ze op dat soort dingen moest reageren. Vooral niet als diezelfde persoon ook nog eens ongevraagd haar persoonlijke ruimte binnendrong en haar ogen nog heel subtiel rood waren van het tranenvergiet. Dat is net zoiets als een kleine peuter een koekje toereiken om hem of haar vervolgens hard genoeg te knijpen om het te laten voelen, maar net te zacht om het als pijnlijk te laten ervaren.
Dus drukte zij het boek nog strakker tegen zich aan, alsof dat ding haar zo beschermen zou tegen al het kwaad in de wereld en haar zo moed zou doorgeven. Natuurlijk wist zij wel beter, want boeken konden men alleen naar een andere wereld brengen. Maar als je niet weg kon, nee wilde lopen, omdat je ergens toch nog een paar manieren had liggen, was het een poging waard. Moge dode stukjes boom in de vorm van grofweg tweehonderd A4’tjes haar bijstaan.
Met een vlugge beweging draaide zij zich een halve slag, zodat ze oog in oog met haar friemelaar zou staan. Ze liet zich zelfs niet stoppen door het frêle lichaam en het bijhorende knappe gezichtje. ‘Zou je alsjeblieft...,’ begon ze al op een firme toon. Op hetzelfde moment begon het meisje ook te spreken. Abrupt klapte ze haar mond dicht. Weg al haar vastberadenheid. En ze liet alle woorden over de dode materie dat uit haar hoofdhuid groeide, over zich heenkomen.
Totdat de verschrikte uitroepen over haar haar overgingen in een sinister verhaal. “Haar als dat moet je koesteren en goed verzorgen, anders word het erger en nestelen verkeerde, kwaadaardige dingen zich erin. En dan voordat je het weet; poef! Ben je alles wat je dierbaar is kwijt. Had je maar beter op moeten letten.” Haar ogen groeiden iets van de verbijstering. Wie was deze persoon precies? Onwillekeurig begon zij zich af te vragen waar het meisje vandaan kwam, wat ze meegemaakt had en of het verhaaltje een directe link met haar had. Bijna was ze afgeleid door een mogelijke scenario. Net op tijd bedacht zij zich echter dat dat haar zaken niet waren.
En opnieuw was het gesprek rustig verder gekabbeld zonder haar antwoord. Ze moest moeite doen om niet meteen haar mening te geven. Iets wat zelden voorkwam. “Wat dacht je van een knipbeurtje? Daarmee halen we die akelige haken en klauwen zo weg.” Ze deed doelbewust alsof zij die te brede glimlach nooit gezien had. Dat het meisje niet de aller-gewoonste was, had zij nu wel door. ‘Nee, dankjewel. Nooit echt een aanhanger van de kapper geweest. Ik verf het daarom ook zelf.’ Dat was niet eens een leugen. Bij haar zeldzame bezoekjes aan de kapper liet zij daarom de schaar ook gelijk een gretig stuk eraf happen. Dan kon zij de volgende paniekaanval over hoe haar kapsel wel niet zou eindigen een jaar of twee uitstellen.
Dat nam haar nog altijd aanwezige onzekerheid echter niet weg. Met een ontevreden trek op haar gezicht liet zij haar vingers vlug door haar lokken heen glijden. Ze had echt gespleten haarpunten. Meh. Wellicht een reden om zich eens te verdiepen in ‘je eigen haar knippen’.
Net iets te laat liet zij haar haar uit haar handen vallen om achteloos over te komen. Als afleider veranderde ze van onderwerp. Ze had toch nog iets te zeggen. ‘Over je wijze les trouwens...’ Een korte stilte volgde, waarin ze de wirwar van woorden in haar hoofd netjes probeerde te ordenen. Communiceren met mensen draaide nou eenmaal om mooi samengestelde zinnen. Losse woordjes eruit kramen, was het werk van een baby. ‘Mooi zijn, zal je veel kansen geven in het leven. Geweldig om daardoor aangenomen te worden bij dat ene toonaangevende bedrijf en deuren open te krijgen zonder zelf een vingertje te gebruiken, maar het lost niet alles op. Ik neem tenminste aan dat je het haar als een symbool van schoonheid ziet.’ Ze trok haar mondhoeken omhoog in een beleefde glimlach. Hopelijk had ze het goed opgevat en was ze niet doorgedraaid bij het interpreteren.
‘En geloof me, demonen zullen mijn hoofd niet binnenkomen... Niet opnieuw,’ voegde ze er met een vreugdeloos lachje aan toe. Misschien was het iets te vroeg om dat te beweren. Ze kon niet met zekerheid zeggen dat de depressie niet toe zouden slaan, zodra haar afweer verzwakte en zij haar aandacht net genoeg liet zakken om hem opnieuw naar haar binnen te laten glippen.
‘Misschien dat het eerder op jou slaat. Sommige mensen hebben nou eenmaal de neiging om anderen advies te geven wat zij zelf beter kunnen volgen. Dat kan ik je met mijn eigen ervaring bevestigen.’ Waar was ze mee bezig? Op het slechte lijstje van een vreemde te komen staan, was nooit haar doel geweest. Haar stem was dan wel neutraal, zoals altijd, maar haar uitspraken konden op zichzelf zwaar verkeerd opgevat worden.
In een ademhaling spoot zij haar verontschuldigingetje eruit: ‘Sorry, ik wilde je geen hypocriet noemen, ook al was het indirect. Nogal ironisch dat ik er zelf een ben...’ Dit maakte het ook niet echt beter. Fantastische zet, Yagami. Grandioos.

OOC: I like Avaria =3= En misschien moet ik de volgende keer mijn postje in een keer tikken, zodat mijn vaagheid op zijn minst een geheel vormt.

Ever Drifting down the Stream- Lingering in the Golden Gleam- Life,
what is it but a Dream?

Teardrop {open} 1z3xd86

// N . I . G . H . T . M . A . R . E //

Het viel geen irritatie meer te noemen. Walgelijk. Daarvoor voelde ze haar bloed te warm worden en klonk het ge-boemboem-boemboem in haar borst veel te luid. Afschuwelijk. Dit kwam meer in de buurt van woede. Afgrijselijk. Zo nonchalant erover doen en haar dan op zo een manier toespreken. Verschrikkelijk. Hoe durfde ze. Hoe? Ze sprak zo net even over duivels alsof ze wist waar Avaria het over had, maar dan alsnog doen alsof er niks aan de hand was zo? Het kreng. Het klonk bijna alsof ze er één van was…
Maar ze wist dat ze niet bij hen hoorde. Dat was simpelweg niet mogelijk. De imperfecties waren daarvoor nog niet duidelijk genoeg aanwezig. Hooguit genoeg om ze naar haar te laten loeren, vol verlangen om hun nieuwe prooi te kunnen verslinden, maar nog lang niet genoeg om zich in haar te gaan nestelen en haar eigen te maken. Maar als ze niet in zou grijpen, zou dat binnenkort wellicht tot zijn einde kunnen komen. En dan was er weer iemand in de klauwen van die beesten gevallen. Weer de plek wat onveiliger. Maar dat zou ze nooit zover laten komen. En al mocht het wel gebeuren, dan zou Avaria persoonlijk ervoor zorgen dat de duivels geen kans kregen om al teveel schade toe te brengen. Hoe vreselijk ze ook een hekel had aan dat klusje, het moest gebeuren. Al had ze nog zo een hekel aan hoe het rood zo kon spetteren en hoe moeilijk het was om de vloeistof onder je nagels vandaan te krijgen, was het soms toch echt noodzakelijk.
Maar bij dat onderdeel waren ze gelukkig nog niet. Ze hoefde dat knipwerk nog niet te verrichten. Haar schaar zou voor deze keer op een andere manier de dingen recht mogen zetten. De manier waar het meisje een stuk meer van genoot.

Alsof de woorden van het meisje niks meer dan lucht in haar gezicht was geweest, hield Avaria haar glimlach stralend omhoog. Ondanks dat haar hart flink van ‘boemboem-boemboem’ ging en het in haar bloedaders een beetje benauwd begon te worden, bleef die iet wat eigenaardige glimlach als gebeiteld op haar gezicht staan. Haar arm nestelde zich in de nek van het meisje, waarna ze haar hand op haar schouder plaatste en ze haar dichter naar zich toe trok. Gezichten nu zo dicht bij elkaar dat ze elkaar bijna aanraakte, staarde Avaria haar met haar ogen half geopend aan. Het rood van haar ogen, wat eigenlijk wit hoorde te zijn. Ze leek ze fragiel als een vlinder. Het sierde haar in haar vleugels… maar kon zo net zo makkelijk ook gebroken worden. Het koste niet veel moeite om vleugeltjes eruit te kunnen peuteren en het leek Avaria ook bij deze fladderaar geen moeilijke opgave te zijn. Alleen maar meer redenen om haar tegen de boze duivels te beschermen. Breekbare typetjes waren voor die wezens altijd de makkelijkste poppetjes om te besturen en te buigen. Maar ze zou haar wel even een opknapbeurt daartegen geven.
Haar tong gleed naar haar eigen linker mondhoek, waar hij zo langzaam over haar bovenlip gleed. “Mijn vlinder, ik kan zoveel met jou om je te helpen. Het gaat je in veel meer dingen helpen dan je je nu bewust bent. Zoveel… Het gaat zoveel van je af houden. En wanneer jij veilig bent, hebben zij even niks meer…” Een moment van stilte, waarin de glimlach van haar gezicht verdween en een doodse blik zich naar de grond richtte. “En laat ze dan maar creperen en wegrotten… Wegglijden in de gaten en scheuren van de aarde, waar ze dan nooit meer uit mogen kruipen…” fluisterde ze. Nog een stilte volgde, ditmaal langer dan de vorige. En opeens leek de lentebries wel erg ijzig te worden.
Maar haar glimlach keerde weer terug en haar ogen werden langzaam weer helder, als een zonsopgang. “Kom, kom, er is werk aan de winkel! Laat het allemaal maar aan Avaria over, die enkel je dankbaarheid en wellicht een glimlach als betaling vraagt. We poetsen je op en kleden je klaar voor je leven!” Yay, tijd om te gaan doen wat ze het leukste vond, haar knippen! Ze zou er wel weer even een kunstwerkje van maken. Het zou wel korter gemaakt worden dan haar eigen haar, maar het zou perfect genoeg worden dat het jonge meisje nooit meer überhaupt aan duivels hoefde te dénken! En na de knipbeurt wellicht wat meer. Leuke jurkjes passen, met nopjes, flardjes, uitgesneden ruggen, met matchende accessoires, schoentjes… Zoveel te doen! En allemaal voor een medestudent. Het voelde alsof ze touwtjes die haar leven betekende in handen had genomen en haar nu de juiste kant op moest sturen. Dunne, breekbare draadjes… Maar ze zou haar laten dansen. Dansen van vreugde en dankbaar had, wanneer Avaria met haar klaar was.

OOC: And I like Yagami~ Heb nu al wel medelijden met d’r, maar ik ben te sadistisch om dit niet verder te laten gaan. So sorry Yagami!

Ze had zich op veel voorbereid. Haar fantasie had ontelbaar veel hypothetische situaties opgesteld en netjes geordend. Ieder nog absurder dan zijn voorganger. Het varieerde van een uitgerekte ondervraging tot een willekeurige epilepsieaanval. Maar aan dit soort lichamelijk contact had zij niet gedacht. Waarom zou zij ook? Tijd besteden door aan iets te denken wat zij als extreem ongemakkelijk ervoer.
Oké, bij sommige mensen kon zij bepaalde aanrakingen die eigenlijk over haar grens heen gingen, nog tolereren. Omdat die het op de juiste manier wisten te brengen of simpelweg doordat zij aan hen gewend geraakt was. Maar dat was hier zeker niet het geval. Dit... dit was sowieso een zeer apart geval.
Want zij kon zichzelf noch wegtrekken, noch de schuldige erop aanspreken. Niet wegens haar lichaam dat niet naar behoren functioneerde. Ha-ha, het zou haar zeker niet verbaasd hebben. Maar nee, het was ditmaal haar verstand, geweten of hoe je het ook maar noemen wilt. Ze voelde zich simpelweg te schuldig om haar belager te verfoeien. Zelfs zij had inmiddels door dat er bij het meisje hier en daar een steekje loszat. Het praatte niet haar gedrag goed, zorgde er echter wel voor dat ze compassie had.
De enige subtiele tekenen van verzet waren haar ingehouden adem en haar handen die twijfelachtig in de lucht hingen, alsof ze van plan waren om hun eigenaar uit dit te verlossen. Met brutaliteit of zonder maakte hen niet zoveel uit.
Maar daar kwam nog een derde mogelijkheid: het meisje helpen. Ook al wist ze dat het een onbegonnen taak was. ‘Herstel’, zoals het door sommige genoemd wordt, is alleen mogelijk als de betreffende persoon het ook wilde. Toch overwoog zij het.
En alhoewel alledrie de fronten idioot op hun eigen manier klonken, waren zij wel overtuigend genoeg om tegen elkaar te strijden.
Dit hielp ook niet echt. Nog steeds stond zij daar. In de bloedrode ogen van de andere persoon te staren. Ze hadden dezelfde werking als een auto-ongeluk: het was verschrikkelijk, gaf je de rillingen, kon je zelfs over je nek laten gaan en toch... toch kon je niet wegkijken.
Toen er kippenvel op haar blote armen verscheen, de rillingen zowat over haar ruggengraat heen renden, kwam zij pas in actie. Zonder er verder over na te denken, zette zij haar nagels in Avaria haar huid. Ze had er genoeg van. Het waren die stiltes, die glibberige tong en al die duistere woorden; allemaal bij elkaar opgeteld. Ze maakten haar misselijk.
Waarna ze haar handen samen met haar gehele lichaam weer vlug wegtrok. Dit moest haar boodschap wel overgebracht hebben.
Raak mij niet meer op die manier aan.
Wat nu? De roes van haar kleine overwinning trok al weer vrij snel weg. Ja, ze had inderdaad al die tegenstrijdige stemmetjes weggejaagd. Dat nam het feit dat ze daar besluiteloos stond niet weg zonder enkel idee van wat ze nu moest doen.
Ademhalingen verstreken. Haar wangen begonnen zich langzaam te kleuren. Of het door schaamte of opwinding kwam, wist zij niet. Wellicht beiden.
Uiteindelijk begon de kaft van haar boek bestuderen ook slaapwekkend te worden. Dus koos ze voor de veilige optie. Met een kleine opoffering.
Ze trok haar effen shirtje recht, haar vertrek gereedmakend. Haar hand ging al de lucht in. Een vertrouwd gebaar, dat op dat moment een beetje onwennig aanvoelde. Alsof zij een oude vriendin aan het uitzwaaien was. Jammer dat het die keer niet het geval was.
Haar mond ging al open. De woorden die zij op moest gaan dreunen op het puntje van haar tong en een geforceerde glimlach op smoel die nu al pijn begon te doen.
‘Ik zie je later nog wel, oké? Dan kunnen wij gelijk de winkels ingaan en lekker bijpraten...’ En hier stond zij nu dan. Leugens, verzinsels, allemaal uitspraken van huppelk#tjes aan het ophangen. Die kwamen hun woorden nooit na en zij zou dat waarschijnlijk ook niet doen. Of in elk geval niet binnenkort. Wat zij deed, werd ook wel uitstel van executie genoemd. Ze wist hoe dit zou gaan aflopen: heel de tijd ‘morgen wordt het de dag!’ roepen, totdat de kwestie of in vergetelheid raakte of aan begon te dringen. Die kant van haar heeft zij al veel te vaak meegemaakt.
Voor haar gevoel wachtte, wachtte en wachtte zij veel te lang op een teken van goed- of afkeuring. Nog steeds met die onnatuurlijke kromming op haar lippen. Schiet alsjeblieft op. En dit had niet alleen te maken met de fysieke pijn, ook met de paniek haar. Die groeide gestaag. Net zoals haar vluchtplan. Voor het geval dat.

OOC: Ik denk dat haar ava mijn intenties wel duidelijk maakt... dumdum.

PROFILE MAGICIAN

» The one and the only... ||open||
» < Open > Don't take it away from me!
» so, who are you? || open.
» Let's try! Again.. {Open}
» It's new and all... - open

Teardrop {open}

Teardrop {open}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen