Familiereunie.

Madeline stond op het lancerings platform te wachten. Ze was compleet in het net gestoken compleet met make-up en hakken. Het lancerings platform lag er een beetje verlaten bij. Ze stond nog te wachten op Norwood. Madeline merkte dat ze een beetje stond te trillen van nerveusiteit. Ze streek voor de zoveelste keer haar rok glad. Ze keek om toen ze voetstappen hoorde.

Norwood liep met rustige passen door de gang en kwam even later ook bij het lanceringsplatform aan. Hij keek op toen hij Madeline had gezien en glimlachte lichtjes. Hij liep naar haar toe en keek haar aan. Hij zag dat ze trilde en legde zijn hand op haar schouder. "Madeline....rustig maar, alles kom goed..." zei hij om haar proberen gerust te stellen. Al wist hij niet of het haar nerveusiteit weg zou nemen. Hij bekeek haar even en glimlachte. "Je ziet er mooi uit..." zei hi jen knikte even.

Madeline ontspande zich iets toen Norwood zijn hand op haar schouder legde. Madeline glimlachte flauwtjes naar hem toen hij haar een compliment maakte. ''Ik hoop dat je gelijk hebt'' zei ze zacht. Ze merkte dat haar stem ook licht trilde al probeerde ze zichzelf onder controle te houden. Op dat moment landde er een shuttle van Nova. Madeline keek even om en daarna weer naar Norwood. ''Nou, dat is onze lift'' zei ze zacht tegen hem.

Norwood keek haar aan en hoorde haar woorden. Hij slikte even. Hij zei het eerder om haar gerust te stellen. Zelf was hij er ook niet bepaald gerust op. Al kon hij dat voor de buitenwereld verbergen. Hij keek haar aan en glimlachte kalm. Hij legde een arm om haar schouder en keek naar de shuttle die landde. "Dan zullen we maar eens gaan..." zei hij en haalde zijn arm van haar schouder. Hij pakte haar hand vast en keek haar aan. Daarna liep hij richting de shuttle terwijl hij haar hand vast hield.

Madeline hield Norwood's hand stevig vast. Ze liep achter hem aan de schuttle in. Ze ging zitten en maakte haar gordel vast. Ze zuchtte even zachtjes en staarde uit het raam. Ze had Norwood's hand nog steeds vast. Madeline merkte dat ze iets minder trilde nu. Alles ging goedkomen. Dat wist ze zeker.

Norwood liep voor haar de shuttle in en ging vlak naast haar zitten. Hij keek voor zich uit en hield haar hand vast. Hij merkte dat ze minder trilde en dat stelde hem ook gerust. Hij keek naar Madeline en glimlachte. Hij legde zijn arm om haar schouder en ging wat dichter tegen haar aan zitten. Hij glimlachte en keek langs haar af het raampje uit.

Madeline glimlachte even terug naar Norwood. Ze gaf hem voorzichtig een kus op zijn lippen maar moest daarna meteen met een glimlach de lippenstift ervanaf vegen. Daarna richtte Madeline haar blik weer naar buiten. Niet veel later steeg de shuttle op en verlieten ze de academie. Na een tijdje kwam de licht planeet Nova al in zicht. Madeline ontspande zich iets meer nu ze haar thuisplaneet weer zag.

Norwood zag wat ze deed en glimlachte. Hij zag de planeet na een tijdje naderen en glimlachte. Het was lichter dan op Gren dat kon hij zo zien. Niet dat het hem veel deed. Het was voor hem geen probleem. Hij keek haar aan toen ze geland waren. "Zullen we dan maar..." zei hij. "jij moet nu voor...ik ken hier de weg niet..." zei hij en grinnikte even.

(moet gaan Sad

)

Madeline stond glimlachend op en trok Norwood mee aan zijn hand. Ze knikte als bedankte naar de man die de shuttle had gevlogen en nam Norwood mee naar buiten. Ze keek de shuttle even na. ''Kom je?'' vroeg ze zachtjes. Ze pakte zijn hand weer beet en liep met hem kalm over de straat heen. Sommige mensen knikte beleefd een gedag naar haar. Madeline knikte dan terug. Je kon wel zien dat veel mensen elkaar kende in deze stad. Madeline stopte voor een enorm wit gebouw gemaakt van kristal en marmer. De enige twee dingen waar het in Nova van barstte. ''Volgens mij is het hier'' zei ze zacht tegen Norwood.

Norwood keek haar aan en knikte. Hij liep haar rustig achter aan en zag dat vele haar wel kende. Hij glimlachte vriendelijk naar degene die hem aankeken en kon het in zichzelf wel uitlachen. Hij keek op toen ze voor een groot wit gebouw stonden. Zijn ogen werden groot. "Wow..." mompelde hij. Dat had hij op Gren nooit tegen gekomen. "Laten we dan maar naar binnen gaan..." zei hij en trok haar mee.

Madeline glimlachte even toen ze Norwood's blik zag. ''Als er iets is waar je op Nova veel van vind dan is het wel marmer en kristal'' zei ze tegen hem. Daarna werd ze door hem mee getrokken naar binnen. Binnen was het behoorlijk druk. Madeline keek een beetje verdwaald rond. Ineens kwam er een man op haar e Norwood afgelopen. ''Ik neem aan dat jij Madeline bent'' zei de man kalm. Hij had een keurig blauw pak aan en zwart haar dat een beetje in wilde plukken hing. Verder had hij bruine en vrij vriendelijke ogen. ''Hoe weet U dat?'' vroeg Madeline verbaasd. De man lachte even zacht. ''Je kijkt nogal verdwaald rond. Ik ben Nick. Ik ben als advocaat ingehuurd om je vader te verdedigen'' zei hij. Madeline keek even naar Norwood. Daarna weer naar Nick. ''En....waar is mijn.....vader?'' vroeg ze voorzichtig. Nick knikte even. ''Ik had die vraag al verwacht. Volg me maar'' zei hij tegen Madeline en Norwood.

Norwood keek rond. Hij had het niet echt op drukke plekken. Maar hij zou zich er maar zo min mogelijk van aan trekken. Hij keek naar Madeline en merkte de man op die naar hun toe kwam lopen. Hij glimlachte naar hem en keek hem aan. "Norwood..." stelde hij zich netjes voor. Hij keek even naar Madeline en hoorde de woorden. Dan zorg er maar voor dat je je werk doet... ging het door zijn hoofd. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen dat Madeline er achter is gekomen dat haar vader nog leeft. En dat ze hem dadelijk alleen maar in de bak kan zien.. ging het verder. Hij keek naar Madeline en glimlachte. Hij keek even naar de mensen die er stonden en slikte even. Hij merkte dat hun geboden werd om te volgen en hij volgde Nick ook.

Madeline volgde Nick ook. De luisterde naar het geluid dat haar hakken op de marmeren vloer maakte. Naarmate ze verder liepen kwamen ze steeds minder mensen tegen en dat maakte Madeline angstiger. Uiteindelijk hield Nick een deur voor haar en Norwood open en stapte Madeline een beetje onzeker naar binnen. Binnen was enkel een tafel met vier stoelen. Verder waren er nog twee agenten en een andere man. Hij was al wat ouder. In de vijftig waarschijnlijk. ''Papa?'' vroeg Madeline zacht. De man keek op. Hij had dezelfde smaragd groene ogen als Madeline maar hij zag er vrij oud uit. Ook hij had blond haar al was dat al een stuk lichter. ''Madeline?'' zei de man ongelovig. Hij stond op waardoor de agenten alerter keken. De man liep op Madeline af en bekeek haar even. ''Wat ben je groot geworden. En net zo bloedmooi als je moeder'' zei hij bewonderend. Hij was een halve kop groter dan Madeline en omhelsde haar stevig. Madeline omhelsde haar vader ook voorzichtig. Het voelde raar om na al die jaren zijn armen weer om zich haar te voelen. ''En wie is die jongeman?'' vroeg Madeline's vader en keek naar Norwood. Madeline maakte zich los uit haar vader's omhelzing en ging naast Norwood staan. Ze haakte haar arm door de zijne. ''Dit is Norwood, mijn verloofde'' zei ze zacht. Ze was een beetje bang voor de reactie van haar vader.

Norwood keek haar aan en glimlachte. Zwijgend keek hij toe wat er voor zich afspeelde. Hij glimlachte licht. De vraag over hem deed hem even opkijken. De woorden van Madeline zorgde voor een warme vlaag door zijn lichaam. Hij glimlachte licht. "Aangenaam..." zei hij en schudde de hand van de man. Aan zijn uiterlijk houding stem en gedrag leek het hem alles behalve een crimineel. Hij keek naar de agenten die alerter waren geworden toen hij opstond. "Mag ik vragen waarom U eigenlijk in deze situatie zit. Waarom beschuldigen ze U?" vroeg hij bleefd aan de man.

Madeline's vader keek even keurend naar Norwood toen Madeline hem had verteld dat hij de verloofde van zijn dochter. ''Waar komt hij vandaan?'' vroeg hij daarna aan Madeline. Zijn stem was ineens drastisch veranderd. Van warm en nieuwsgierig naar kil. Madeline slikte even zachtjes. ''Gren'' antwoordde ze daarna zachtjes. De man snoof even kort. ''Kris, zitten'' beval de agent de vader van Madeline. Kris gehoorzaamde met duidelijke tegenzin. Hij keek naar het tafelblad voordat hij antwoord gaf. ''Ze beschuldigen me van marteling, van moord en van verminking'' zei hij zacht. Kris keek om naar Madeline. ''Jij weet dat ik zo niet ben Madeline. Je moet me helpen'' zei hij zachtjes, bijna smekend tegen haar. Het verbaasde Madeline hoe snel de emoties van haar vader veranderde.

Norwood keek op bij de enorme omslag van emoties. Hij slikte even. Was het dan zo'n ramp dat hij van Gren kwam. Hij zuchtte even en keek naar Madeline. Hij keek daarna naar Kris. "Mijn eerste indruk was alles behalve dan dat U het heeft gedaan..." zei hij kalm. Hij liep naar de tafel toe en ging tegenover de vader van Madeline zitten. "Uw houding die ik eerst zag leek op een zorgzame en vriendelijke vader...U bent alles behalve een crimineel.." zei hij nog steeds kalm en keek de man met warme blik aan. "Dat voel ik gewoon aan...." zei hij kalm en keek even naar Madeline.

Madeline wendde wat ongemakkelijk haar blik af. Kris zag het en keek naar Norwood die tegenover hem zat. ''Laat je niet misleiden Norwood. Zo onschuldig ben ik nou ook weer niet'' zei hij kalm. Zijn blik ging even naar Madeline maar toen weer terug naar Norwood. ''Maar ik heb niemand vermoord. Dat zou ik nooit doen'' zei hij. Madeline keek nu naar Norwood. ''Zo heel onschuldig is mijn vader inderdaad niet Norwood. Los van het feit dat hij weggelopen is toen wij hem nodig hadden...'' zei Madeline met een korte blik op Kris. ''...Is mijn vader een excentriek handelaar'' zei ze.

Norwood keek hem aan en zuchtte. "Ik ben ook niet de liefste geweest in mijn jeugd..." zei hij kalm. "Iedereen maakt fouten..." zei hij en keek naar Madeline en daarna naar Kris. "En die zijn er om vergeven te worden..." zei hij en keek hem aan. Hij wist er verder niet veel op te zeggen. Hij sloot zijn ogen even en keek daarna naar de twee.

Madeline keek Norwood recht aan. ''Nee je snapt het niet. Mijn vader handelt in vrouwen'' zei Madeline. Nu pas voelde ze woede in zich opborrelen. Ze had haar armen over elkaar geslagen en wende haar blik van hem af. Kris zuchtte zacht en keek naar Madeline. ''Ik snap dat je kwaad bent'' begon hij maar Madeline liet hem niet eens uitspreken. ''Weet je, ook als je vandaag niet naar de gevangenis moet dan ga je gewoon door met die illegale handel zoals jij het noemt'' zei ze verwijtend.

Norwood keek op toen hij de woorden van Madeline hoorde. "Oh zit het zo..." zei hij ineens wat minder vast beraden. Zijn blik was anders geworden. Hij liep naar Madeline toe en ging naast haar staan. Als hij in vrouwen handelt wie weet wat hij met Madeline zou hebben gedaan... ging het door zijn hoofd. Hij keek even naar Madeline aan en hoorde haar woorden die ze zei. Hij hield zich nu meer stil dan dat hij er mee bemoeide. Hij kon er ook amper mee bemoeien.

Kris zuchtte even en Madeline was ook klaar met haar verwijten naar zijn hoofd te slingeren. Een erg ongemakkelijke stilte viel daarna in de kleine kamer. Op dat moment kwam Nick weer binnen. Madeline keek hem afwachtend aan. Nick vertelde enkel dat ze kalm moest blijven en eerlijk op de vragen moest antwoorden. Zij had in deze zaak niks fout gedaan dus had ze ook niks te vrezen. ''Jullie mogen meekomen'' besloot Nick. Madeline keek even naar Norwood. Ze wachtte even op hem voor ze achter Nick naar de rechtzaal toeliep.

Norwood keek op toen Nick binnen kwam. Hij had ook wel eens rechtzaken op Gren gezien. Hij ging er altijd heen toen hij jong was. Hij keek naar Nick en glimlachte kalm naar hem. Hij hoorde de woorden en hij pakte de hand van Madeline vast. "Het komt goed..." probeerde hij haar gerust te stellen en liep met haar achter Nick aan. Hij keek over zijn schouder nog even naar Kris maar zei niets meer. Hij liep met nog steeds de hand van Madeline vasthoudend achter nick aan.

Madeline knikte licht, bijna onmerkbaar. Ze hield Norwood's hand stevig vast. Elke pas die ze zette begonnen haar benen steeds meer aan te voelen als water. Niet lang duurde het voordat er twee grote houten duren opdoemde. Madeline keek even naar de rug van Nick. Hij liep er zo zelfverzekerd bij, alsof hij al wist dat hij deze zaak gewonnen had. Madeline bleef zich maar opnieuw afvragen hoe het kwam dat hij zo zeker van zichzelf kon zijn. Uiteindelijk nam Madeline plaats op een bank. Ze hoefde gelukkig nog niet te getuigen. Dat zou ze later vandaag gaan doen.

Norwood zag de twee grote houten deuren en knikte even licht. Hij was aan Madeline's zijde en dat zal altijd zo blijven. Hij keek haar aan. Nick leek haast te zeker van zichzelf te zijn. Hij keek hem even aan maar glimlachte. Hij zag zichzelf eigenlijk lopen toen hij jong was. Zelfverzekerd maar toch ook aardig tegen iedereen. Hij glimlachte en keek naar Madeline. Hij nam naast haar op de bank plaats en legde zijn hand geruststellend op haar been. Hij keek haar aan. Hij zei niets meer en wachtte tot de rechtzaak zou beginnen.

Madeline keek even naar Norwood's hand die op haar been lag. Ze legde haar hand op de zijne en pakte die vast waarna ze er een zacht kneepje in gaf. Ze luisterde maar met een half oor naar Nick die de rechtzaak opende. Er paar getuigen kwamen langs waarvan sommige Madeline de naam niet eens onthield. Ze keek op toen haar naar genoemd werd en dat ze naar voren moest komen. Trillend liet Madeline Norwood met tegenzin los en stond op. Ze voelde hoe tientallen ogen haar ongegeneerd aanstaarde terwijl ze naar voren liep. Ze ging op de plek voor de getuigen staan en keek de zaal even rond waarna de advocaat die haar vader een schuldige uitslag wou geven naar haar toeliep. ''Uw naam, leeftijd en werk graag'' zei hij op een dwingende toon. Madeline haalde even diep adem om tot zichzelf te komen en beantwoordde daarna zijn vragen. ''Mijn naam is Madeline Gwendion Marais. Ik ben 27 jaar oud en opgeleid voor een baan als schoolhoofd van een school maar momenteel ben ik werkeloos.'' Haar stem had helder geklonken maar met een lichte trilling.

PROFILE MAGICIAN