Daniel houdt ervan om grappen te maken, hij noemt zichzelf de meester van het grappen maken en hij neemt vele dingen niet echt serieus; ook school niet. Hij houdt ervan om anderen voor schut te zetten, al zal hij nooit zover gaan dat hij iemand echt fysiek pijn zal doen en als iemand moet huilen, zal hij zijn trots wel echt opzij zetten en zijn excuses aanbieden aan diegene. De jongen neemt heel veel dingen niet serieus, vooral om de pijn die hij in het verleden gevoeld heeft grotendeels te vergeten, hij wil er niet meer over nadenken en daarom heeft hij anderen dingen nodig om over na te denken; en dat zijn, zijn grappen dus. Ook heeft hij heel veel liefde nodig, want door de snelle dood van zijn moeder en zijn vader die hem niet meer wilde zien, voelt hij zich redelijk alleen. De jongen is zijn hele leven al erg charmant geweest, maar door dit gebrek aan liefde en aan aandacht, heeft hij ook een romantische, liefhebbende en zachte kant ontwikkeld, waar natuurlijk flirtgedrag ook bij hoort. Hij houdt ervan om met meisjes te flirten en zal er dan ook niet over twijfelen om dit te doen zodra hij een leuk meisje op het oog heeft; waardoor hij meestal meerdere vriendinnetjes tegelijk heeft of aan het flirten is terwijl hij al een relatie heeft met een ander. Deze jongen is niet bepaald iemand die je zomaar zonder enige reden in de steek laat, hij heeft er vaak wel zijn redes voor; al zijn sommigen gewoon smoesjes om van een vriendin af te komen waar hij opeens niets meer voor voelt, maar meestal zijn het de anderen die hem in de steek laten omdat ze erachter komen dat hij nog iemand heeft; al zal hij dat nooit echt toegeven. Meisjes vallen vaak voor hem omdat hij zo open is, hij is een jongen die zijn eigen trots opzij kan zetten en zijn emoties laat zien aan ze en daarnaast is hij ook nog eens stevig genoeg om ze te beschermen, het perfecte vriendje dus. Hij laat niet alleen zijn eigen emoties zien, maar kan ook de emoties van een ander omhoog halen, door naar ze te luisteren en op een rustige manier met ze te praten; dit maakt hem ook weer een fantastische gesprekspartner, omdat hij in een gesprek niet alleen aan zichzelf denkt en zelf zijn leuke dingen wilt melden, maar ook bereid is écht naar de ander te luisteren en ook écht fatsoenlijk daar op te reageren; op zo’n momenten komt de serieuze kant van Daniel omhoog. Daniel heeft daarbij een grote passie voor zingen, piano en gitaar spelen en dansen, dit zijn een van de weinige dingen waar hij meestal vrij serieus over blijft. Hij heeft plezier met deze dingen en zal zo een liedje voor een ander zingen als die zich down voelt of als die dit graag wilt, hij houdt van dansen en dan vooral die vurige dansen die hij in Razen heeft geleerd, zoals de tango. Vrienden beschrijven Daniel niet alleen als een grappenmaker, die grappen maakt waar ze vaak wel om kunnen lachen, maar ook als een vriend die voor je door het vuur gaat, die loyaal is en iemand die naar je luistert wanneer je een luisterend oog hebt. Iemand waar je plezier mee kunt maken in vrolijke tijden, iemand waarbij je kunt uithuilen in slechte tijden en iemand die altijd aan je zijde zal staan wanneer je hem nodig hebt. Naast dit alles kan Daniel ook heel erg trots overkomen, al zal dit net geen arrogantie zijn, ook kan hij erg spontaan overkomen en erg vrolijk; hij houdt ervan om nieuwe vrienden te maken en stapt dan ook vaak gewoon op een vreemdeling af om daar mee te gaan praten.

Likes
» Dansen
» Zingen
» Tekenen
» Gitaar spelen
» Piano spelen
» Romantische dingen
» Flirten
» Meisjes
» Grappen maken
» Boeken lezen

Dislikes
» Arrogantie
» Mensen die vooroordelen maken
» Grappenhaters
» Drop

Goals
» Beste grappenmaker ooit worden
» Verliefd worden
» Beste magiër ooit worden

Fears
» Dat niemand ooit echt van hem zal houden

Daniel zit momenteel in het begin van zijn pubertijd en begint net een beetje snel te groeien, hij is nu ongeveer 1.65 lang en zal uiteindelijk 1.82 groot worden. De jongeman ziet er erg knap en dus aantrekkelijk uit, hij traint bijna dagelijks en is dus erg fit, wat je aan zijn lichaam kunt zien. Hij heeft vuurrode ogen die altijd levendig en vrolijkheid uitstralen en een vriendelijke, warme glimlach op zijn gezicht met spierwitte tanden. De jongen heeft van zijn moeder rood tot oranje kleurige haren geërfd, die een beetje weg hebben van vlammen. De jongen draagt buiten school meestal een simpele witte blouse of een t-shirt met daaronder een spijkerbroek.

» None yet

» None yet

0 – 1 Years
Een raar gevoel in haar buik zei Madeline dat ze vandaag niet ver van het kamp mocht afdwalen. Ze droeg nu al bijna negen maanden de baby, dus het zou binnenkort tijd zijn dat ze van haar kind zou bevallen. Of het een jongetje of een meisje was, wist ze niet. De technologie die sommige planeten hadden, waardoor ze dat van te voren konden weten, hadden ze niet in de Everwood Tribe en daarom moest ze wachten op zijn of haar geboorte. Samen met Declan hadden ze twee namen uitgekozen, één voor als het een meisje was en één voor als het een jongen was. Als de baby een meisje was dan zou ze Lucy Mae Evergreen heten en als het een jongen was dan zou hij Daniel Samuel Evergreen heten. Declan was de afgelopen dagen bij haar gebleven, hij was net een waakhond zo vaak zat hij bij haar; hij wilde het moment dat ze van hun kind zou bevallen natuurlijk niet missen. Madeline had hem verteld dat hij vandaag eens even wat moest gaan doen, ze zou het vast wel even alleen redden, maar natuurlijk nét op het moment dat hij een uur weg was, begonnen de weeën. Ze schreeuwde het uit van de pijn toen de eerste wee kwam, meteen al zo sterk dat tranen haar ogen vulden. Ze had niet verwacht dat ze zoveel pijn zouden doen, normaal begon het bij de vrouwen hier rustig en duurde het even voordat het kind kwam, dan bouwden de weeën zich op, maar bij haar was het heel anders. Betekende dit dat er iets verkeerd was? Angst schoot in haar op en meteen opende ze haar mond om, om hulp te schreeuwen. Een van de krijgers schoot haar meteen tegemoet en bracht haar naar haar hut, waar ze zou bevallen. Ze beviel de krijger iemand anders te halen en dan haar man te halen, hij mocht de geboorte van zijn kind natuurlijk niet missen! De weeën werden steeds erger en het zou niet lang meer duren voordat het kind geboren zou worden, Madeline hoopte dat Declan snel aan zou komen, want hij was de enige persoon die ze nu aan haar zijde wilde hebben. Net voordat ze echt begon met persen kwam de man naar binnen gerend, hij ging meteen naast haar zitten en pakte haar hand vast. ‘Rustig maar, ik ben er.’ Zei hij, op zijn normale, kalme toon. Ze had nooit gedacht dat ze van Declan zou houden, hij was een echte jager en krijger in hart en nieren en had vele dieren vermoord en had niet zo’n goede band met de natuur als zij had; maar hij begon er nu gelukkig al een beetje aan te wennen. Aan haar en aan de natuur, zij had hem al zoveel geleerd en het was fijn dat hij nu wat minder agressief was als het ging om de natuur en haar planten en dieren. Drie minuten lang zaten ze daar zo, terwijl de vrouw perste en hij haar hand vasthield zodat ze erin kon knijpen. Het kind werd op 14 februari geboren, rond ongeveer twaalf uur in de middag. Het moment waarop ze de baby in haar handen kreeg en te horen kreeg dat het een jongetje was kreeg ze een brede glimlach op haar gezicht. ‘Daniel Samuel Evergreen.’ Het was een hele mond vol, maar de twee hadden zo lang nagedacht over de namen dat ze er zeker van was dat hij het mooi zou vinden, zij vond het in ieder geval mooi. ‘Mijn zoon.’ Zei Declan, die trots naar zijn eerstgeboren zoon aankeek. Daniel was een gezonde jongen die al snel erg veel op zijn moeder begon te lijken. Op zijn hoofd groeide rode haren en zijn ogen waren vuurrood, precies dezelfde kleur als die van zijn moeder. Hij bleek al snel een erg vrolijke en spontante baby te zijn graag bij anderen in de buurt was en het liefst niet alleen gelaten werd.

1 – 2 Years
Daniel keek met zijn vuurrode kijkers toe hoe zijn moeder een van de gewonden aan het genezen was, ze depte met natte bladeren het bloed weg en veegde het vuil eruit, waarna ze vervolgens rare woorden uitsprak en de wond een beetje leek te genezen. Dit had de jonge Daniel altijd al leuk gevonden, om toe te kijken hoe zijn moeder anderen hielp en hoe ze de krijgers die soms gewond of ziek binnen kwamen, wist te genezen. Met grote ogen keek hij toe hoe de wond kleiner werd en een enthousiast geluidje kwam uit zijn moeder. ‘Goed mama!’ Dat waren twee van de weinige woordjes die de jongen al geleerd had, naast nee, ja en papa eigenlijk de enige woordjes. Vrolijk lachte hij toen zijn moeder over zijn kop heen veegde en hij keerde zich nu weer naar zijn speelgoed. Dat bestond uit enkele knuffels. Veel speelgoed had de stam namelijk niet, maar zijn moeder had de tijd ervoor genomen en het geld ervoor bijeen gespaard om voor haar zoontje op andere planeten deze knuffels te kopen. Voor hem lagen twee van zijn zeven knuffels, namelijk een feniks uit Razen en een wit hert van zijn eigen planeet Gren. De jongen bewoog ermee en deed van alles, maar omdat hij nog niet kon praten speelde alles zich eigenlijk in zijn hoofd af. Het was een soort dagdromen wat hij deed, fantaseren over de prachtige dingen die deze wezens wel niet konden doen. Hij fantaseerde over hun krachten, de manieren waarop ze leefden en hoe ze tegen elkaar deden. Zo af en toe deed de jongen lachen, dat was iets waar iedereen wel voor smolt. Het zag er zo schattig en onschuldig uit en hij was dan ook echt een hele lieve baby. Hij deed niet vaak huilen of werd niet vaak boos, eigende dingen niet tot zich toe en was bovendien al helemaal geen grote aandachttrekker; al wilde hij het liefst niet alleen gelaten worden. Daarom zat hij ook altijd bij zijn moeder in de hut en maakte hij alles mee wat naar binnen kwam, iets waar hij enorme fascinatie voor had. Zijn spraakvermogen werd steeds beter en woorden vloeiden steeds vaker uit zijn mond. Hij sprak met de gewonden en liet ze merken dat hij met ze mee voelde, maakte ze weer aan het lachen door zijn onnozelheid. Vragen zoals wat is dat, wie ben jij, hoe komt dat, wat doet dat; kwamen wel vaker uit zijn mond. Hij was een nieuwsgierige baby, dat zeker. Keek altijd mee wanneer zijn moeder weer een behandeling moest doen en dus leek het er ook op dat hij best wel tegen bloed kon. Wanneer er echt zieke mensen binnen kwamen moest hij echter weg, niet dat hij het leuk vond, maar voor zijn eigen veiligheid kon hij beter bij zieke mensen uit de buurt blijven; hij kon het als baby zijnde vast niet aan om een ziekte te krijgen waar al een volwassen mens zich echt slecht mee voelde.

2 – 3 Years
Daniel is nu nog spraakzamer geworden, hij houdt ervan om dingen te vragen en zijn moeder heeft hem haar boeken gegeven zodat hij ze kan bekijken. In het begin waren het alleen de plaatjes die hem interesseerden, vooral die van de dieren, maar daarna wilde hij ook weten wat er stond. Zijn moeder hielp hem een beetje met lezen, al ging het nog moeilijk omdat hij heel jong was en ze moest het hem vaak uiteindelijk toch voorlezen en verder uitleggen. Verhalen over de stammen op Gren, de andere planeten, de magiërs en hun krachten werden hem verteld en iedere keer luisterde hij met grote aandacht naar de woorden van zijn moeder. Hij hing als het ware aan haar lippen en wilde altijd meer horen. Iedere keer voor het slapen gaan eiste hij een verhaaltje van zijn moeder en vaak kreeg hij ook zijn zin, al kreeg hij niet meer dan één verhaaltje, ook al wilde hij er altijd meer hebben! De jongen leerde zo onbewust heel veel over de wereld. Over de verschillende planeten en ook de academy waar hij volgens zijn moeder later naar toe zou gaan om daar zijn krachten te gaan trainen. Ze zei hem dat hij zijn krachten op twee manieren kon gebruiken, ze legde hem uit wat witte en zwarte magie was en wat het allemaal inhield. Meteen had interesse in de kant van het genezen en het verdedigen, hij waardeerde zijn moeder zoveel dat hij daar erg geïnteresseerd in was. Aan zijn vader schonk hij niet veel aandacht, al vond hij zijn verhalen ook leuk; hij was vaak weg op jacht of om het gebied verder te verkennen met de andere krijgers. Veel kreeg hij dan ook niet mee van zijn vader, wat eigenlijk wel jammer was, want de jongen nam meer zijn moeder als een voorbeeld dan zijn vader. Zij was beter volgens hem, ze kon anderen zo maar uit het niets genezen en hij wilde dat ook kunnen! Daarom vroeg hij ook vaak of ze het hem kon leren, waar hij vaak het antwoord op kreeg dat hij nog even moest wachten, nog even geduldig moest zijn. Hij was nog te jong om zulke dingen te leren, zijn krachten waren nog niet goed genoeg ontwikkeld en bovendien was hij er nog te zwak en klein voor om een wond fatsoenlijk te genezen, het vergde dan ook veel uitleg en veel oefenen voordat je zoiets goed kan doen; althans, dat was wat zijn moeder hem altijd vertelde. Al snel besloot de jongen het op te geven en liet hij zijn moeder beloven dat zodra hij vier jaar was, dat ze het hem ging uitleggen. Ook al was hij dan nog steeds te klein, uitleggen kon in ieder geval geen kwaad, toch? Zijn moeder besloot hem toen hij twee en een half jaar oud was, mee naar buiten te nemen en in contact te laten komen met de dieren en de natuur. Hij keek zijn ogen uit toen ze door de bomen door liepen en toen ze uiteindelijk een klein diertje tegenkwamen wilde hij er maar al te graag naartoe, maar het konijntje rende al snel van hem weg toen hij met lompe passen erop af rende. Madeline moest daar altijd om lachen en zei hem dat ze hem ook ging leren wat zachter te lopen, uiteindelijk.

3 – 4 Years
Nu de jongen drie jaar oud was, gaf hij nog steeds zoveel aandacht aan alles om hem heen. Hij leek alles in zich op te nemen en het bleek al snel dat hij heel slim was en dat hij snel leerde. Madeline wilde vroeg beginnen met dingen leren aan zijn zoon, aangezien hij al met twaalf jaar uit het huis zou moeten gaan om naar de school te gaan; ze wilde hem daar vooral op voorbereiden. Waarschijnlijk zou hij het dan een stuk makkelijker hebben als ze nu al een beetje deden oefenen. Eerst begonnen de oefeningen met lopen, niet gewoon lopen, maar sluipen eigenlijk. Al leek het in het begin helemaal niet op sluipen. Hij was nog erg onhandig en struikelde vaak, zijn passen waren nog erg lomp, maar hoe vaker dat zijn moeder hem erop corrigeerde, hoe beter dat het uiteindelijk ging. De baby vond het heel leuk om met zijn moeder dingen te oefenen en hij deed dan ook zijn uiterste best om alles goed te doen. Hij hield van zijn moeder en wanneer ze zei dat hij naar haar toe moest komen, dan probeerde hij dat niet alleen snel maar ook op een stille wijze te doen. Uiteindelijk was hij zo ver dat hij buiten ook kon gaan oefenen; iets wat hij echt heel fantastisch vond. Hij mocht een konijn besluipen, stapje voor stapje, en natuurlijk omdat hij een mens was, werd hij op het allerlaatste betrapt. Al was de jongen wel al erg ver gekomen voor een drie jarig kind. Zijn vader was daarbij ook erg trots op hem en vaak werd er gezegd; ‘Dat stille lopen heeft hij van mij!’ Maar het was eigenlijk zijn moeder die dit hem had aangeleerd en zijn vader niet, die had het drukker met zijn dagelijkse taken dan met zijn eigen zoon. De liefde tussen man en vrouw was een beetje aan het verwateren, maar omdat Madeline haar zoon bezig moest houden, richtte ze hier niet zoveel aandacht meer aan. De jongen leerde in dit jaar ook meer lezen en hij kreeg van zijn moeder ook schrijfles, wat eerst heel langzaam ging met gewoon wat krulletjes schrijven en daarna over ging in echte letters schrijven. Daniel kreeg daarnaast ook een nieuw sociaal leven, met andere kinderen van de stam. Hij maakte al snel vrienden met enkele jongetjes die even oud als hem waren en vaak kwamen zij naar hem toe om te spelen of kwam hij naar hen toe om te spelen. Zo ontwikkelde hij ook een enorm sociaal gedrag. Spontaan, vrolijk en vriendelijk was hij zeker, dat viel iedereen wel op.

5 – 6 Years
De jongen had eigenlijk een prachtige, gouden stem. Wanneer hij sprak hing iedereen aan zijn lippen, wat betekende dat hij de charmes van zijn moeder had geërfd en later een erg goede spreker zou worden; zo zou hij zich later vast gemakkelijk uit problemen kunnen praten of grote groepen kunnen inspireren. Zijn moeder had hij zo af en toe wel eens voorgesteld of hij misschien iets wilde zingen, want ze was er van overtuigd dat hij goed kon zingen. Ze wist het gewoon zeker dat er iets muzikaals in haar zoon zat; dat was precies hetzelfde met Declan, die kon ook zingen, al deed hij het niet vaak omdat hij zich ervoor ‘schaamde’. Dat was precies het geval bij Daniel. Was het wel mannelijk genoeg als hij deed zingen? Was het normaal dat hij kon zingen? Hij had het echter nog nooit gedaan en iedere keer als iemand er weer naar vroeg, schudde hij vastberaden nee. Hij wilde niet zingen, hij zei zelfs dat hij niet kon zingen. De jongen ontwikkelde echter een klein talent dat zijn moeder ook had; tekenen. Toen hij vijf werd kreeg hij namelijk een groot tekenboek met witte blaadjes en vele kleurpotloden. Zijn moeder zei dat hij zo zijn fantasie kon loslaten en dat deed hij ook. Het begon eigenlijk met rare schetsen, voornamelijk bestaande uit allemaal losse lijntjes door elkaar, totdat zijn moeder hem voorstelde om dingen na te tekenen. Dit voorstel nam hij met beide handen aan en al snel begon hij met het natekenen van een van de tekeningen van de dieren uit zijn moeders boek, het zag er in het begin niet uit, maar na een tijdje oefenen lukte het hem om een mooi dier te tekenen met gemak. Op het einde van zijn vijfde levensjaar liet hij zijn moeder dan ook een zelfgetekende feniks zien, zeggende dat dat zijn knuffel Zuro de feniks was. Zijn moeder vertelde hem dat het prachtig was en hing de tekening op in haar hut; zodat iedereen het kon aanschouwen.

6 – 7 Years
Voordat hij vrij mocht rondlopen in het gebied kreeg hij een dolk in zijn bezitting, die hij enkel mocht gebruiken in gevallen van nood wanneer iets hem aanviel. Zijn vader leerde hem hoe hij zichzelf ermee moest verdedigen en dat ging prima. Hij beloofde zijn vader dat hij het enkel zou gebruiken in gevallen van nood en niet om mee te spelen. Toen hij eindelijk vrij mocht rondlopen in het gebied, besloot hij zijn tekenspullen mee te nemen en ergens te gaan zitten om zijn uitzicht na te tekenen. Eerst begon het met gewoon de planten en struiken te tekenen, daarna tekende hij er de dieren bij die hij zag langskomen, zoals een muis, konijn en hij had zelfs een tijger gezien die langs hem liep zonder hem op te merken. Dat betekende vast dat hij uit de wind zat. Sommige dieren bleven lang genoeg staan zodat hij ze goed in zich op kon nemen, sommigen kwamen echter in een flits en waren meteen weer weg nadat hij ze gezien had. Zo ging dit jaar door, hij tekende veel en leerde veel over de gewoontes van de dieren en de genezende, eetbare en giftige planten. Ook hielp zijn moeder hem met iets wat in de stam heel belangrijk was; dieren communicatie. Zo kreeg hij eerst te leren over de lichaamsstaal van een dier. Hoe deze stond als hij zich bedreigd voelde, als hij zich niet bedreigd voelde et cetera. Daniel nam alles snel op en al snel ging hij over tot het echte communiceren met de dieren, al werd dit een beetje door elkaar gegooid doordat zijn ouders opeens ruzie kregen over hem. Hij was te zacht, zei zijn vader vaak. Zijn moeder zei dat het goed was dat hij zijn emoties durfde te tonen, waarop zijn vader weer antwoorde dat ze hem straks nog tot een wijf probeerde te maken! Daniel keek toe hoe de twee over hem ruzie maakten en het raakte hem zo dat hij opstond en huilend het woud in liep. Daar bleef hij dagen lang, terwijl zijn ouders hem zochten en langzaam aan de hoop verloren dat hij nog leefde. In die dagen heeft hij echt op zichzelf geleefd, puur op de dingen vertrouwd die hij al geleerd had en hij heeft nog een heleboel erbij geleerd. Hij heeft geleerd dat hij naar de dieren moest kijken, naar hun voetsporen en naar wat zij aten. Als zij het konden eten, kon hij het namelijk ook eten. Hun voetsporen leidden hem daarnaast ook vaak naar waterplassen, waar hij weer uit kon drinken. Op de laatste dag dat hij alleen was, ontmoette hij ook een dier waar hij voor het eerst mee wist te communiceren. Hij deed zo hard zijn best toen en het was hem ook nog eens gelukt ook, trots keerde hij hierna terug naar het kamp. Waar zijn ongeruste ouders al dagenlang ruzie hadden gemaakt en bij het zien van hun zoon, abrupt stopten en hem beiden in hun armen sloten.

7 – 8 Years
De ruzies gingen door en ze werden zelfs steeds erger, het ging niet alleen meer over de manier waarop Madeline hun zoon had opgevoed, maar ook vielen er woorden over dingen die hij nog nooit had gehoord. Woorden die de ander konden kwetsen. De een zei weer dat de ander te zwak was of te lui of stom, en Daniel probeerde eigenlijk allang niet meer naar zijn ouders geruzie te luisteren. Iedere keer weer als ze in dezelfde ruimte waren was het raak en het duurde dan ook niet lang meer voordat de twee uit elkaar gingen. Twee maanden na zijn verjaardag gingen ze uitelkaar, het enige probleem was nog dat ze in dezelfde stam zaten. Ondertussen probeerden ze elkaar zo goed mogelijk te ontwijken, terwijl Daniel tussen beiden stond en eigenlijk als een soort postbode diende. Zijn vader vertelde weer slechte dingen over zijn moeder en zijn moeder weer slechte dingen over zijn vader en het raakte de jongen iedere keer weer om zijn ouders zo te zien. Zijn moeder had ondertussen een nieuwe liefde gevonden, iemand die ze had ontmoet op Razen; zijn naam was Luke Wintertale. De man was erg knap, sterk en groot en Madeline was als een blok voor hem gevallen. Toen de jongen zeven en een half jaar oud was, gingen de twee trouwen. Na de trouwerij moest hij de moeilijkste keuze ooit in zijn leven maken. Als achtjarige jongen kreeg hij dit voorgeleg; ‘Met wie ga je mee? Je moeder of je vader?’ Hij mocht niet beiden kiezen, nee, hij moest één iemand kiezen. De jongen heeft er tien minuten over na moeten denken, terwijl ze beiden probeerden hun zoon met zich mee te krijgen. Uiteindelijk heeft hij gekozen voor zijn moeder, waardoor zijn vader erg boos op hem werd en hem vertelde dat hij hem nooit meer wilde zien en vervolgens boos wegging. Daniel was hier redelijk kapot van, maar hij besloot om door te gaan met het leven dat hij nu had met zijn moeder en zijn stiefvader. Zijn stiefvader was in het begin erg leuk, hij bracht hem iedere keer weer naar zijn basisschool en ook naar de buitenschoolse activiteiten zoals voetballen en basketballen. Van zijn stiefvader mocht hij eigenlijk alleen maar echte mannelijke dingen doen, deze man zei hij dat hij het tekenen maar aan de meiden moest overlaten en dat deed Daniel ook. Totdat alles opeens veranderde in zijn leven en de man, op zijn ver jaardag, een glas wijn opdronk en nog een.. en nog een en zo nog vier erbij. De man was zo dronken dat hij erg chagrijnig werd en dat hij en zijn moeder ruzie kregen.

8 – 9 Years
Luke was een echte alcoholist geworden en ging iedere avond uit met zijn vrienden om te drinken, hem en zijn moeder alleen achterlatende. Ook kwam het steeds vaker voor dat hij het ’s morgens al begon met drinken en dat hij al zo dronken was dat Daniel maar zelf naar school moest lopen. Madeline probeerde hem te stoppen, maar iedere poging hiertoe zorgde voor een ruzie tussen de twee. De man werd bijna agressief door het vele drinken en Daniel voelde zich niet meer op zijn gemak thuis door de scheldende woorden van zijn stiefvader. Daarom ging hij meedoen aan allerlei buitenschoolse activiteiten. Hij nam kunst les, waar hij beter leerde tekenen en kunstwerken leerde maken met klei, gips en nog veel meer dingen. Ook nam hij zangles, pianoles en gitaarles; zijn passie voor zingen en muziek doorzettende. Op zijn achtste levensjaar kwam hij er dus eindelijk achter dat hij van zingen en muziek hield. Niet dat zijn vader er heel blij mee was, hij was er juist kwaad om en toen de jongen stopte met voetbal en basketbal was hij furieus; zeker nadat hij had gezegd dat hij nu ook op dansen wilde! De man werd toen zo agressief dat hij Daniel een klap gaf. Het moederinstinct van Madeline kwam hierbij omhoog en ze ging voor Daniel staan, om de verdere klappen van de man op te vangen. Ze beviel Daniel naar boven te gaan en zijn deur op slot te doen en niet meer naar onder te komen voor het ’s morgens was. Zo ging het iedere avond, de jongen kwam eigenlijk telkens later thuis. Hij zat nu op dansles en leerde dansen zoals de tango, die hij erg fascinerend vond. Met vrienden ging hij ook vaak dingen doen, zoals naar het strand of het zwembad of trainen met hun krachten. Hij had veel plezier maar iedere keer als hij weer bij zijn huis aankwam, was het weer raak. Zijn vader werd weer agressief, hij kreeg weer één klap en zijn moeder ging hem weer verdedigen, waarna hij weer naar boven moest en zijn deur op slot moest doen om vervolgens toe te luisteren hoe zijn moeder onder aan het schreeuwen van de pijn was. Iedere avond weer.

9 – 10 Years
‘Ik ga weg als je nu niet stopt met drinken!’ Waren de woorden die Madeline uitschreeuwde op een avond. Luke realiseerde zich wat hij kapot aan het maken was en beloofde Madeline dat hij zou stoppen. Hij ging naar een kliniek waar hij iedere dag werd gecontroleerd of hij alcohol had gedronken, als hij dit had gedaan dan moest hij daar weer een week lang blijven; en leuk was het er niet. Hij moest dan saai daar zitten en niets doen, wat ervoor zorgde dat de man al snel stopte met drinken. Een half jaar ging het zo goed en hij werd zelfs ontslagen uit de kliniek! Madeline was trots op hem en op een avond nodigde hij haar, attent dat hij was, uit om te gaan uiteten. Daniel vond het allemaal goed en die avond zou hij bij een van zijn vrienden eten en daarna naar huis gaan om daar te wachten op zijn ouders. Hij kon gemakkelijk alleen thuis blijven! De twee gingen uit eten maar het ging al snel mis. ‘Een glaasje maar, Madeline.’ Zei Luke smekend en Madeline gaf uiteindelijk toe, wat ze uiteindelijk niet had moeten doen. Het was telkens weer ‘een glaasje maar’ en zo kreeg hij steeds meer alcohol binnen. Madeline  was hier kwaad om en gaf het op. ‘Het is over Luke! Ik ga met mijn zoon terug naar Gren, doei.’ Zei ze, waarna ze opstond en het restaurant uitliep. Tranen gleden over haar wangen terwijl ze door de straten liep. Het was over, ze wilde niet nogmaals een heel jaar door al die pijn heel gaan, omdat de man waar ze van hield zich iedere avond weer dronken voerde. Opeens kreeg ze een fikse klap tegen haar hoofd en ze viel tegen de grond op, toen ze zich omdraaide zag ze Luke. Hij zag er woest uit en bleef maar op haar in slaan en trappen. Totdat het voor haar ogen donker werd en ze uiteindelijk overleed aan de inwendige bloedingen die hij aanrichtte. De man liep vervolgens kwaad en dronken terug naar huis, waar hij zijn zoon daar vond en hem met tranen en tuiten probeerde te vertellen dat Madeline was overreden door een auto. Daniel werd kwaad, écht kwaad en een vlam schoot naar de man toe. ‘Jij hebt het gedaan!’ Schreeuwde hij naar de dronken man, die meteen uitbarstte en op de jongen begon in te slaan. Daniel probeerde zich te verdedigen, maar tegen een man rond de veertig kon hij niet op. De man draaide vervolgens helemaal door, trok een mes uit de la en begon Daniel zo te pijnigen. Vermoorden was nooit zijn bedoeling, pijn doen was zijn bedoeling. Dronken dat was hij, maar er was ook een bewuste woede die door hem heen ging. Vooral verdriet dat zijn grootste liefde hem zou hebben verlaten omdat hij dronken was geworden! Vlammen raakten de jongen en vol pijn schreeuwde hij het uit. Toen Luke klaar was en hem daar, op de grond, achterliet en naar boven ging om te slapen, kwam enkele uren later een vrouw binnen geslopen die hem optilde en hem met spoed naar het ziekenhuis bracht. Die nacht nog is Luke gearresteerd en naar de gevangenis gebracht. Daar zal hij wel een tijdje blijven. Daniel daar in tegen werd met spoed verzorgd en zo wisten de dokters hem te redden van de dood.

11 – 12 years
Toen hij eindelijk genezen was van de wonden, mocht hij uit het ziekenhuis. Er was geen pleeggezin die hem wilde adopteren en dus werd hij aan een weeshuis toegewezen. Daar zou hij voor maximaal een jaar blijven, want zodra hij twaalf was kon hij naar Starshine Academy. De jongen kreeg daar niet alle liefde en aandacht die hij nodig had en alle verdriet die hij had werd niet verholpen door de mensen daar. Hij stopte zijn verdriet, woede en liefde in zijn kunstwerken, tekeningen, liedjes en dansen, de dingen die zijn grote passie geworden waren. Ook dieren en planten waren een grote passie van hem en op een dag besloot hij om terug te gaan naar zijn vader. Ja, de man had geschreeuwd dat hij hem nooit meer wilde zien en het had een tijdje geduurd voordat Daniel eindelijk de moed bijeen had geraakt om naar zijn vader te gaan, hopende dat die hem wel nog terug wilde. Maar die hoop werd meteen weer de grond in geduwd toen hij aankwam bij het kamp van zijn oude stam, hij werd er alles behalve vriendelijk opgevangen. Zijn vader zei dat hij moest oprotten, dat hij hem niet nooit meer wilde zien en dat deed Daniel ook. Hij ging weg en kwam niet meer terug naar Gren, vol verdriet dat niemand meer van hem hield ging hij door met zijn dagelijkse leven, probeerde liefde en aandacht uit andere dingen te halen en toen hij eindelijk twaalf jaar oud werd, ging hij vrijwel meteen naar Starshine Academy toe.