Nature brings happiness in the live [open]

De harde wind gaat over het meer een en daardoor ruik je de geur van het water al. Het is niet echt een ongename geur maar als je een katten gedaante hebt vindt je het maar niks. Toch vindt een meisje dat zo is het wel leuk om bij het water in de buurt te zijn. Rustig loopt ze langs het meertje met haar zwarte jasje. Ze heeft haar muts op en je zit nog twee roze plukken van der haar over der schouders hangen naar voren. Haar roze-kleurige ogen bekijken de omgeving goed. Haar blauwkleurige rokje waait met de wind mee. Ze glimlacht en houdt der blauwe hoed vast als er een stootwind komt. Door de harde wind valt ze om maar ze staat snel weer op. De laaste tijd gebeurde dat wel vaker dat er een harde wind stond en je er door kon omvallen. Vaak vielen er ook takken naar beneden van de bomen. Dat maakte haar wel veel uit. Ze hield er van om in de bomen te klimmen. Ze vond het fijn om hoog in de bomen te zitten. Zich te verstoppen in kleine plekjes en zich “onzichtbaar” te maken. Vrienden maken was nooit een sterke kant van haar geweest. Ze stopte haar blauwe hoed in de tas die ze bij haar had zodat ze die niet zo kwijt raken door de harde wind. Ze liep wat verder van het meer af zodat ze tegen de boom aan kon zitten.

Vogels begonnen te fluiten en haar katten keek naar boven. Ze schudde haar hoofd en de katten bleven keurig naast haar zitten. Rustig begon ze mee te neuriën op het ritme dat de vogels fluiten. Ze glimlachte en begon toen zachtjes te zingen. “I never felt in Love. I never be so happy before. Nature can bring happiness, Happiness in the live “ Zong ze en glimlachde vrolijk. Der haar waaide met de wind mee en ze begon verder zingen. “i wish i had a boyfriend. Who likes me…like me the way I am. I wanne felt in Love.” Zong ze harder. De wind nam af en ze stopte met zingen. Rustig keek ze naar de wolken die boven der dreven. Ze keek rond. Verder op liep iemand.

Het is in de middag dat er een jongen met sneeuwwit haar door de bibliotheek dwaalt. De jongen, niet oud genoeg voor een puber en niet jong genoeg voor een kind, staat op het puntje van zijn tenen te wiebelen voor een van de metershoge boekenkasten. Al sinds de vroege morgen had de bleke jongen zich schuilgehouden tussen de boeken en diens stof. Misschien is het de sfeer, de boeken, de lucht of zit er iets in het verslavends in het stof waardoor de jongen maar terug blijft komen. Elke vrije dag en ieder vrij uur komt de jongen naar de bibliotheek. Aangezien dit al een maand gaande is, heeft de bibliothecaresse besloten heb een 'job' te geven; het terugbrengen van de boeken naar de juiste kasten. De jongen had niet uitzonderlijk positief of negatief gereageerd toen ze het hem vertelde, maar had het des al niet te min geaccepteerd. Sindsdien werkt de witharige jongen -Naoki genaamd- hier zeer standvastig.

Met een tevreden zucht zet Naoki het laatste boek van de stapel op de hoogste plank. Onbewust van het gevaar op deze hoogte klautert hij ongecontroleerd naar beneden, met meer geluk als vaardigheden uiteindelijk weer op de grond terecht komend. Een flauwe glimlach staat op de veertienjarige snoet terwijl hij zijn stoffige handen afveegt aan zijn broek. De bleke jongen holt zich vervolgens een weg naar de bibliothecaresse en geeft haar een sein dat het klaar is en dat hij ervandoor gaat. De vrouw glimlacht vertederd naar Naoki en geeft vervolgens met een zwiep van haar pols aan dat hij mag gaan. Vrolijk huppelt Naoki de bibliotheek uit, zijn jas al lopend aantrekkend. Voor een van de meer saaie vakken moest hij een verslag schrijven over wind, lucht en emoties. En waar kun je dat nu het beste doen als in de buitenlucht waar het onderwerp je onherroepelijk omsingelt?

Naoki's rugzak hobbelt ritmisch tegen zijn onderrug aan terwijl hij zijn weg vervolgd naar het meer. Een flauwe glimlach speelt wisselvallig op zijn lippen; bewust van de fluitende vogels en de huilende wind om hem heen. Dit was het beste idee wat hij in tijden bedacht had, en zijn verslag zou nu onbetwist een goed punt moeten worden. Abrupt houdt hij halt, het water op slechts 10 meter van zijn schoenen vandaan. Het is niet het water wat hem deed afremmen overigens, nee het was het horen van een stem die op de melodie van de wind meewaait. Verbaasd kijkt de jongen om zich heen, nieuwsgierig naar waar het geluid vandaan komt. Binnen zijn gezichtsveld was er geen ziel te bekennen en dus -zijn verslag alweer vergeten- dribbelt hij in de richting van het gevaar. Uiteindelijk weet hij de 'afzender van geluid' te vinden en holt hij er extatisch naar toe. De modder spetters vliegen tegen de onderkant van zijn broek aan in zijn haast, maar het lijkt Naoki niets te deren. ''Wat was je aan het zingen?'' vraagt Naoki vervolgens buiten adem aan het meisje, nieuwsgierig. ''Ik hoorde je zingen vanaf een eindje terug en het klonk een beetje als de wind en toch ook weer niet..'' begint Naoki te praten. ''En toen kwam ik erachter dat het een stem was , namelijk die van jou.. toch?'' het laatste woordje voegt hij er vragend aan toe, ineens onzeker of hij wel het juiste persoon voor zich had. ''Wat doe je hier eigenlijk?'' vraagt hij vervolgens, zijn glimlach verbredend. ''O! ik ben Naoki en jij?'' vraagt hij als laatste enthousiast.

OOC: Nao is een beetje enthousiast en.. jong. Maar ach astú ;D

''Wat was je aan het zingen?'' vraagt de jongen vervolgens buiten adem aan mij. Voor ik kon antwoorde zei hij alweer iets. ''Ik hoorde je zingen vanaf een eindje terug en het klonk een beetje als de wind en toch ook weer niet..'' begint hij te praten. ''En toen kwam ik erachter dat het een stem was , namelijk die van jou.. toch?'' ze wou knikken maar wachte nog even of er nog een vraag bij kwam. ''Wat doe je hier eigenlijk?'' vraagt hij en ze zag dat zijn glimlach verbrede.''O! ik ben Naoki en jij?'' vroeg hij enthousiast. Even glimlachte ze. “ik ben Yuno en ja ik was de gene die song” zei ze op een rustige toon. Ze kon de enthousiasme van de jongen wel waarderen en glimlachte weer naar hem. De wind begon weer te waaien en bijna wou ze weer gaan mee zingen maar bedacht zich dat ze nooit zingt als er iemand bij stond dus hield ze der mond. Ze bekeek de jongen even goed. Hij leek der wel een aardig persoon maar ook een persoon dat erg druk was maar dat vond ze niet heel erg. Ze vond het wel leuk om met mensen om te gaan die druk waren.

Rustig bleef ze de jongen bekijken. Hij zag er wel goed uit. Ze glimlachte en bloosde lichtjes. Haar ogen gingen naar haar katten die inmiddels in de hoge boom waren geklommen. Ze zaten naast een vogelnestje maar deden ze niks. Ze zag dat de katten ook naar haar keken. Ze had altijd het gevoel dat haar katten der gedachte konden lezen en dat vond ze best wel fijn. Ze had nog nooit troost gevonden bij een mens. Alleen nog maar bij dieren of door te zingen. Ze besefte zich dat er geen angst was om bij die jongen te zingen want hij had haar toch al gehoord.”cry alone when the rain is coming. Cry alone when my parents die. Never will feel that pain again. Alone is one of the things I am.”zong ze rustig en er liep een traan over der wangen. Snel veegde ze de traan weg in de hoop dat de jongen het niet gezien had.

Met een flauwe glimlach staart de witharige jongen het meisje voor zich aan. Het is duidelijk dat hij haar telkens voor is, net wanneer ze elke keer wilt gaan antwoorden. Naoki is dan ook blij dat hij zichzelf uiteindelijk weet in te houden zodat het meisje voor hem ook de kans krijgt om te praten. Het meisje stelt zichzelf voor als Yuno en bevestigt het feit dat zij diegene was die het voor Naoki onbekende nummer had gezongen. ''Aangenaam kennis met je te maken, Yuno.'' floept er uit. ''Zing je graag, Yuno?'' vervolgt hij zijn vragenvuur ongegeneerd. ''Yuno wat betekent dat eigenlijk?'' Naoki heeft nooit het verschil gekend tussen over de streep gaan en niet. Als Naoki een antwoord wil op een vraag dan is de meest simpele manier om het antwoord te verkrijgen, de vraag te stellen. Naoki's ouders hadden een ferme hand en lieten hem duidelijk merken wanneer hij te ver ging in zijn nieuwsgierigheid of als hij te veel vragen stelde. Dat was de enige manier dat het voor Naoki duidelijk werd dat hij te ver was gegaan. Aangezien hier op school geen ouders meer zijn die hem vertellen wanneer hij iets moet doen of niet, leeft hij hier volgens zijn eigen regels en die zijn vrij.. specifiek.

Het meisje Yuno genaamd glimlacht naar hem om vervolgens omhoog te staren. ''Waar kijk je na-'' begint hij al zijn vraag, zijn vraag afkappend wanneer hij haar blik omhoog volgt. Op een stevige tak zaten twee katten die zonder iets te zeggen neer kijken op beide Naoki en Yuno. Naoki bestudeerd ze alsof hij nog nooit een dier gezien heeft voor hij zijn ogen van de katten naar Yuno werpt. ''Zijn ze van jou? Hoe heten ze? Hoelang heb je ze al?'' zijn een paar van de velen vragen die in Naoki's hoofd vormen. Uit het niets begint het meisje Yuno voor zijn neus weer te zingen, duidelijke heldere klanken die even in de lucht blijven hangen voordat de wind ze weer meeneemt. De tekst is niet vrolijk en het is duidelijk dat het liedje meer impact maakt op Yuno dan op Naoki. Enkele tranen glijden langs de porseleinen wangen van Yuno, maar voor ze de kans krijgen om van haar gezicht af te rollen heeft ze ze al weggeveegd. Van de brede glimlach van Naoki blijft nog maar een schaduw over. ''Is er iets? Is dat waarom je hierheen bent gegaan?'' vraagt hij nieuwsgierig, ditmaal iets voorzichtiger als voorheen. Naoki houd niet van mensen die huilen, huilen is een teken van verdriet en verdriet is .. gewoon niet goed. Naoki ploft naast Yuno neer, zijn benen gestrekt voor zich uit en zijn armen ondersteunend achter hem. Voor een klein moment geniet hij van de heersende stilte. Een stilte zo sereen dat het geluid wát er is, ook opgeslokt wordt. Gedurende de stilte herinnert Naoki zich zijn taak weer. Opstel.. Wind.. Zucht.

OOC: Naoki is een beetje ongevoelig >.<

''Aangenaam kennis met je te maken, Yuno.''zei hij. ''Zing je graag, Yuno?'' ''Yuno wat betekent dat eigenlijk?' zegde hij. Rustig wachte ze af of er meer kwam''Waar kijk je na-''. ''Zijn ze van jou? Hoe heten ze? Hoelang heb je ze al? Na dat ik gezonden ''Is er iets? Is dat waarom je hierheen bent gegaan?'' vraagt hij nieuwsgierig. Dit maal zei hij het voorzichtig voor mijn gevoel. Ik schudde me hoofd. “het is niet de reden dat ik hier heen gegaan ben maar wel de oorzaak er van,”zei ze rustig. Ze keek naar boven. “dat zijn Kay en Myra. De zwarte is Myra en de witte is Kay. Heb ze gekregen toen me ouders werden vermoord. Ze waren de enige die me trooste. Heb eigenlijk nog nooit troost gevonden bij een mens, zelf me eigen ouders niet. Niemand was er die me trooste”zei ze zachtjes. Ze merkte hoeveel verdriet ze in zicht had maar wilde Naoki er niet mee belaste en keek toen richting het meertje zodat hij de tranen in der ogen niet zag. Zachtjes begon ze te snikken. Ze kon er nou eenmaal niks aan doen dat ze zo gevoel had.

Haar katten klimde uit de boom en gaven haar kopjes en miauwde wat. Ze keek naar de katten en huilde toen harder. Ze snapte wel dat de katten haar hadden willen troosten maar dat lukte niet. De wind was plotselings gestopt met waaien en de vogels floten niet meer. De katten keken naar de lucht maar er viel niks aan op te merken. Toen keken ze naar haar en snapte waarom alles gestopt was. De natuur had even gereageerd op het meisje. Plotselings begon en vogel treurig te fluiten. “ If every one i love goes die. Why i dont even die? If every one who i hate still alive. Why they don’t die? Why I am so lonely. So lonely into this big world. I don’t remember it but I still see the eyes en still hear the voice of the one who muders my parent” zong ze treurig en stopte met huilen. Het had geen zin om te gaan huilen

Met licht ongeduld wacht Naoki op zijn 'verdiende' antwoorden. Yuno is nog een witte pagina, een blank vel klaar om ingevuld te worden naar hoe Naoki dat wil. Voor het feit dat ze elkaar pas een minuut of twee geleden ontmoet hebben heeft hij aardig veel informatie over haar gewerft. Haar naam is Yuno, haar achternaam Gasai. Ze is een meisje en ze heeft twee katten, zwart en wit, Myra en... Kay. Dit zijn slechts enkele feiten die Naoki over het meisje Yuno Gasai heeft verzameld. En Naoki is er zeker van dat hoe langer hij hier blijft zitten hoe meer informatie er uit komt gerold. Wanneer Yuno Naoki verteld dat haar ouders zijn vermoord worden Naoki's ogen groot, bezorgd. Hoe bedoel je vermoord?'' vraagt hij voorzichtig, zijn wijnrode ogen op de grassprietjes voor hem gericht. Uit het niets begint Yuno te snikken, een opgelaten gevoel bij Naoki teweeg brengend. Hij is niet goed in troosten, nooit geweest ook. Sterker nog Naoki heeft in zijn hele leven nog nooit echt iemand hoeven troosten, buiten zijn ouders toen hij jonger was. Een smalle glimlach verschijnt op Naoki's lippen, het tegenovergestelde van wat je zou verwachten misschien maar Naoki ziet het nut er vanin. Donkere gedachten en verdriet is alleen te bestrijden met iets als een vrolijke glimlach. Aldus Naoki in ieder geval. Nét wanneer Naoki die voor het eerst in zijn leven is stilgevallen, wilt gaan praten begint het meisje naast hem te zingen. Naoki luistert niet naar het deuntje, het is te koud te kil en te regenachtig. Na een paar seconden valt ze stil, en niet alleen haar stem is stil gevallen ook haar tranen plakken bevroren aan haar wangen vast.

Zijdelings kijkt Naoki haar aan, verstijft onwetend wat te doen. ''Gaat het een beetje? Ik weet niet wat er is maar.. uiteindelijk komt alles weer goed.'' zegt hij haast vrolijk, zijn mondhoeken naar de hemel krullend. ''Waar kom je vandaan?'' vraagt Naoki met een kleine zucht, het idee van zijn opstel wegdrukkend. Hij kon Yuno nu moeilijk hier in haar eentje achterlaten, nee dat zou onbeschoft zijn. Naoki schrikt op wanneer een van de katten langs zijn been strijkt. Met argwanende ogen staart hij de behaarde beesten aan. Vanaf een afstand leken ze lief en klein maar van dichtbij wist hij nog niet zo zeker of ze wel zo 'veilig' waren. Voorzichtig strijkt hij langs de ruggengraat van de zwarte kat, Myra. Een brede tevreden glimlach verschijnt als er niets gebeurt en hij ontdekt dat ze zachter zijn dan hij in eerste instantie verwacht had. Vanuit de zwarte kat glijdt zijn blik weer naar boven, naar Myra. Abrupt leunt hij naar haar toe, een traan die van haar gezicht dreigde te vallen met zijn pink van haar gezicht af strelend. Vol fascinatie staart hij naar het doorzichtige bolletje water met zouten op zijn pink. ''Dit soort parels horen ín een lichaam te blijven zitten en er niet uit te rollen.'' zegt Naoki vrolijk, zijn tweetal ogen op de traan gericht die kort daarna met de wind weg wordt geblazen.

OOC: beetje aan de late kant sowwy ^^'[/b]

Hoe bedoel je vermoord? Hoorde ze hem zeggen. Toen ze stil was gevallen zag ze dat hij naar der keek. ''Gaat het een beetje? Ik weet niet wat er is maar.. uiteindelijk komt alles weer goed.'' Zei hij haast vrolijk. Het was juist net het gene waar ze geen zin in had. ''Waar kom je vandaan?'' zei hij en ze had nog steeds geen zin om antwoord te geven. Ze zag dat Myra langs zijn benen ging en bedacht zich dat de kat dat deed uit liefde. ''Dit soort parels horen ín een lichaam te blijven zitten en er niet uit te rollen.'' Zei hij vrolijk en ze keek hem aan. Zei hij dat nou echt dacht ze en ze zag Kay kijken naar der. Mijn katten zijn gesteld op deze jongen. Een lichte blos kwam op der wangen. “Eehm bedankt.”zei ze en glimlachte. Het voelde goed om bij hem te zijn en ze had er geen enkel probleem mee. Ze leunde toen met haar hoofd op zijn schouders. “Ik kom van Raza weet niet precies welke plaats meer”Zei ze rustig. Haar ogen keken in zijn ogen en ze bloosde nog meer.

De wind ging weer rustig verder en de vogels floten weer. Het weer klaarde duidelijk op. Ze snapte niet waarom het weer altijd op haar gevoel reageerde maar ze maakte er zich nu niet zorgen over. “Ga je nog bezig met je opstel? “ Ze glimlachte naar hem en nam Myra op schoot. Terwijl haar roze ogen in zijn ogen keek.

PROFILE MAGICIAN

» -Women! What is it about them? Can't live with them or without them!- =open=
» Learn me how to live my life {OPEN}
» A new Day, brings new things
» Being here brings a reson.
» Your happiness is all I want~ [Mizuki]

Nature brings happiness in the live [open]

Nature brings happiness in the live [open]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen