Tevreden rolde ze het perkament op. Ze had het nog een keer nagelezen. Alles had er op gestaan. Haar persoonlijke informatie, werk ervaringen, opleidingen en motivatie. Ze kon hem op de post doen. De rol perkament omwikkelde ze met een rood lint. In de vlam van een dikke kaars, op haar nacht kastje, smolt ze de punt van een kleine rode wasse staaf. Vervolgens druppelde ze wat van de rode vloeistof op de rand van het lint en perkament. Ze haalde een stempel te voorschijn, de familie stempel, en drukte deze op de nog warme rode was. Vlug trok de haar rode jas aan, deed Jenna’s riem om de honden nek van de rode hond en liep, met de Jenna trekkend aan de lijn en de rol onder de arm, vol goede moed naar het post depot van de school.

Een week later ontving Kriss het bericht dat ze was aangenomen bij de draken kwekerij. ‘White shores nursery’ werd het genoemd, al wist Kriss niet waarom, maar ze hadden zich gevestigd net buiten Oak’s Field. Makkelijk te doen van uit school. Van af die dag zou Kriss enkele middagen per week, na school, op de kwekerij helpen. Zwaar werk was het niet. Verblijven schoonmaken, voeren, helpen bij de training van de jonge exemplaren en natuurlijk helpen in de eierkamer. De drakenrassen die ze op die kwekerij hadden waren niet heel groot. Veel hoger dan een halve meter werden ze niet, dus vrij ongevaarlijk. Natuurlijk moest je altijd uitkijken voor onverwacht niesbuien of een speelse vlammenadem. Het blijven toch draken. Zelfs al waren ze tam. Kriss genoot erg van het werk en leerde er veel. Nu was het helemaal spannend. Want rond deze tijd zaten ze in het ovenseizoen. Dat betekend dat de bevruchte eieren, die al enkele weken hadden gelegen, eindelijk uit mochten komen. In de natuur zou de moeder dat doen. Dan zou ze haar heetste vlammen adem over haar kroost uitblazen, met als resultaat: pasgeboren draakjes omringt door geknapte eierschalen. Dat gebeurde niet bij elk ras van draken, maar toevallig wel bij deze wezens. In de kwekerij deden ze dat in een grote hete oven. Met behulp van twee vuur magiërs op de boerderij, waaronder Kriss, werden de hete vlammen van de draken moeders nagebootst in de speciale oven. Het was onwijs leuk om te doen, met al die pasgeboren baby draakjes.

En het was ook de reden waarom Kriss nu met het geschenk van haar overleden oma over de donkere gangen van haar etage liep, enkel verlicht door wat kandelaars, aan de muur. Ze droeg een groot versteend drakenei, met een doorsnede van bijna een halve meter, in haar armen. Het was nog best een zwaar ding, waardoor ze een rood hoofd had gekregen van de inspanning. De avond uren maakte het stil op de gangen. De meeste leerlingen zaten nu in hun afdelingsruimte spelletjes te spelen of huiswerk te maken. Eigenlijk had Kriss iemands hulp nodig om de oven te gebruiken, die ze van de kwekerij mocht lenen en vervolgens de school in had gesmokkeld. Ze had het verstopt in een lege kamer op de Fire Magicians etage. Het ei was versteend, had haar oma verteld. Het ras was al te lang uitgestorven. Toch was Kriss nieuwsgierig geworden. Ze had allemaal vragen gesteld op de kwekerij over de verschillende draken rassen. Ook over die van het ei, die nu zwaar in haar armen hing. Veel over die dieren hadden ze niet geweten, enkel dat ze al erg lang uitgestorven waren. Het schenen ook erg gevaarlijke en moeilijk te temmen dieren geweest te zijn. Dingen die Kriss allemaal al wist. Maar ze had niet geweten dat deze draken ook uit het ei kwamen met de hete adem van hun moeder. Meer dan genoeg reden voor Kriss om nu zo over de gangen te lopen. Ze wilde het alleen uit proberen.. Dat kon toch geen kwaad?

Het ei voelde zo zwaar als een ton en voor een moment verloor Kriss haar evenwicht. Met een hoog gilletje viel ze voorover op haar knieën om het ei niet te laten vallen. “Shit..” mompelde ze met haar rode hoofd en blies een paar roodbruine plukken uit haar gezicht. Met alle voorzichtigheid legde ze het ei op het zachte gang tapijt neer en leunde even geïrriteerd op het grote ronde voorwerp. Waarom had ze ookal weer niemands hulp gevraagd? Opeens stormde er iemand met een rap tempo langs haar heen en voor ze goed en wel door had wie het was riep ze al naar de persoon. “Hey, hey jij! Zou je me kunnen helpen?” riep ze de persoon achterna. Het was helemaal niet bij haar opgekomen dat het misschien een leraar was, die haar plannen zou verbieden. Of dat de persoon simpelweg geen tijd had – vandaar het rappe tempo. Dat maakte Kriss alleen weinig uit. Ze wilde het ei niet achterlaten om naar de hoofdruimte te gaan – wie weet werd hij wel gestolen, en blijven zitten wilde ze ook niet. Ze had hulp nodig, om het ei te tillen. Het liefst van een vuur magiër zodat ze samen de oven konden hanteren. Ze ging er maar vanuit dat degene, die op dit uur nog over deze gang zou lopen, een vuur magiër was die graag een handje wilde helpen.

[open]

De zon begon inmiddels te zakken en de lucht werd langzaam duisterder. Danijel gooide zijn tas over zijn schouder terwijl hij de kroeg weer uitliep, nog even nuchter als dat hij naar binnen was gegaan. Hij was die middag al aangekomen maar iets had hem tegen gehouden om naar het kasteel te gaan. In plaats daarvan was hij naar het dorpje gegaan dat ernaast lag. Maar nu moest hij wel naar het kasteel. Het werd laat en anders had hij nergens een plek om te overnachten. De wind trok aan zijn dreads. Met een afwezig gebaar streek hij ze naar achteren waarbij hij een blik op zijn armband wierp. Hij had het een paar maanden voor het eerst gezien. De roestvlekken op het metaal. De armband was langzaam aan het vergaan. En er was niets wat hij ertegen kon doen. Nog niets. Misschien dat deze school de antwoorden voor hem had.

De gangen werden steeds donkerder door de ondergaande zon. Enkel fakkels zorgden voor het nodige licht om niet over je eigen voeten te struikelen. Waar Danijel liep was het vrijwel uitgestorven. Hij wist niet precies waar hij was, daarom hoopte hij dat hij iemand zou tegen komen die hem de weg kon wijzen. Maar tot zover had hij weinig geluk gehad. Hij was wel een paar leerlingen tegen gekomen. Maar iedereen scheen het te druk te hebben om hem een paar minuutjes te woord te staan. Hij bleef staan, leundend tegen de stenen muur. Dit had geen zin. Zo kon hij blijven dwalen door het kasteel. Met een zucht ging hij weer stevig opbeide benen staan en wierp een blik op de muur. Zijn ogen werden groot. Kleine plekjes schimmel hadden zich op de muren gevormd. Danijel kneep zijn handen tot vuisten en zette het op een rennen. Waar hij voor weg rende wist hij niet. Het liefst van zichzelf maar dat kon hij niet. Toch bleef hij rennen.

Een heldere stem zorgde ervoor dat hij tot stilstand kwam. Hij keek om, naar de plek waar de stem vandaan gekomen was. Een meisje zat op de vloer, een ei in haar handen. Ze had roodbruin haar, en donkere rode ogen. Tegen beter weten in liep hij terug naar haar. 'Waar kan ik je mee helpen?,' hoorde hij zijn eigen stem aan haar vragen. Misschien kon ze hem zo wel vertellen waar hij heen moest. Hij had inmiddels stevige behoefte aan een warm bad en een zacht bed.

Een glimlach verscheen op haar gezicht toen de jongen stopte en op haar af kwam. Ze liet vlug haar blik over hem gaan. Onvriendelijk zag hij er niet uit. Ze kende hem niet. Ze had hem ook nog nooit gezien. En dat was raar want de meeste mensen kende ze wel, al was het maar van gezicht, op deze etage. Niet dat het veel uitmaakte. Als hij wilde helpen was ze allang blij. “Dankje, uhm ik moet dit enorme zware ding aan het einde van deze gang krijgen,” Ze keek op het ei neer en streek er zacht, met haar vingers, langs. Het was nog steeds een heel dierbaar voorwerp voor haar. Ze keek weer op, naar de jongen. “Ik ben bang dat ik het kapot laat vallen als ik het in mijn eentje verder draag..” Ze kwam voorzichtig maar in een vloeiende beweging overeind en veegde, met de rug van haar hand, haar glimmende voorhoofd droog. “Zou je me misschien kunnen helpen?” Nu de jongen dichterbij haar stond herkende ze een bepaalde geur en vibe om hem heen. Iedere magiër had toch een andere soort aura. Dat hij geen vuur magiër was viel haar al snel genoeg op. Nu herkende ze iets van Gren. Jammer.. Het handig geweest als hij een vuur magiër geweest was. Maar misschien kon ze zijn hulp alsnog goed gebruiken. “Ik ben Kriss by the way,” en ze wierp hem een vriendelijke glimlach toe, terwijl ze zich weer over het ei boog, er al van uit gaand dat hij haar ook gewoon zou helpen.

~sorry beetje kort >.>