Nice to see you [&ZACK]

THAYELINE
i don't think i'm supposed to feel like this

Words: 554
Meant for: Zack
Notes: Derp sorry
Mood: Weird

Het sneeuwde nog steeds op Kovomaka. De kerstversiering was voor het grootste deel weggehaald, maar de grond buiten was nog bedekt met een dun laagje wit.
Vreselijk.
Wel, ik was een van de weinige mensen die het allesbehalve leuk vond om iets met sneeuw te maken te hebben. Sneeuwballengevecht? Nooit. Sneeuwpoppen maken? Ze smelten toch. Sleeën? Was te koud. Ik kom nu vast over als erg negatief, wat ik zeker niet ben, maar mijn haat tegenover sneeuw zou me snel in een negativist kunnen veranderen.
Toch had ik zin om naar buiten te gaan, naar Oak's Field, weg van al deze drukte in de academie. Dat dat betekende dat ik naar buiten moest, door de sneeuw, deed me niks. Ik zat graag in de Bokkenburcht. Ze hadden er altijd wel iets lekkers om te eten, het was er gezellig en meestal ook rustig. Ideaal om te lezen terwijl ik genoot van een kopje warme chocolademelk.
Ik trok enkele lagen dikke kleren aan en de warmste schoenen die ik kon vinden. Om mijn schouder sloeg ik mijn rugzak, waar ik mijn portefeuille en het boek waar ik momenteel in bezig was ingestoken had. Mijn sjaal wikkelde ik extra strak om mijn nek en mijn muts trok ik iets meer over mijn voorhoofd, en dan was ik klaar om mijn tocht naar Oak's Field te beginnen.
Nadat ik de voorbijvliegende sneeuwballen zorgvuldig ontweken had en mijn best deed om zo weinig mogelijk in verse sneeuw te stappen, raakte ik heelhuids aan de deur van de Bokkenburcht. Het zag er allesbehalve druk uit daar – slechts enkele tafeltjes waren bezet en de meeste kelners stonden aan de kant te wachten tot een nieuwe klant binnenkwam om diens bestelling op te nemen.
Ik duwde tegen de zware deur en koos een tafeltje uit waarvan geen enkele daarnaast bezet was. Een kelner kwam op me aflopen. 'Hallo, wat mag het zijn?' Ik bestelde warme chocomelk met slagroom. De kelner verdween en zette na even een dampende mok op mijn tafel. Ik bedankte en griste het boek uit de rugzak die aan mijn stoel zat. Ik sloeg het open en terwijl ik las, nam ik af en toe kleine slokjes.
Plots rinkelde het belletje aan de deur. Ik keek op en even kreeg ik een vreemd gevoel in mijn buik. In de deuropening stond een jongen – en ik kende hem. Zack. Ik had hem één keer ontmoet hiervoor dus het gevoel verbaasde me ergens wel, maar die ene keer was hij zo aardig geweest en ik voelde me op de een of de andere manier nu al gemakkelijk bij hem.
Onbewust verscheen een glimlach op mijn gezicht. Hey, wat, wat, wat, waarom glimlachte ik? Ik kende hem nauwelijks… Goed, negeer het meid. Zou ik hallo gaan zeggen? Of gewoon even zwaaien? Ik voerde zo snel mogelijk een dialoog met mezelf in mijn hoofd en schoof dan uiteindelijk mijn stoel naar achter. Hij had me nog niet opgemerkt, maar nu zou hij dat wel doen.
Ik liet de tafel achter en liep op hem af. 'Hallo daar.' zei ik terwijl ik hem een vriendelijke glimlach gaf. Ik twijfelde – moest ik vragen of hij mee ging gaan naar mijn tafel? Zo goed kende ik hem uiteindelijk niet… Ik besloot het uiteindelijk niet te doen, terwijl ik hem bleef aankijken, wachtend op een antwoord.

Sneeuw! Geweldig toch? De laatste sneeuwballen vlogen in het rond en ook Zack was voluit aan het meegenieten van de sneeuwballen die hij gooide in mensen hun gezicht of rug. Een blik vol plezier, zo zag hij er nu uit, hij had zichzelf dik ingepakt voor het weer, jas, handschoenen en alles. Vele sneeuwballen werden gegooid tot hij eindelijk zich verder begeefde, met zijn zwarte haar vol sneeuw en zijn blik vol ondeugendheid. Hij wandelde door de bokkenburcht, de sneeuw uit zijn haar schuddend, licht rillend van de koude. Deze jongen had het koud, wilde eigenlijk stiekem ergens binnen een lekkere mok chocomelk gaan drinken. Dus de eerste kroeg die hij tegenkwam, daar wandelde hij binnen. Een belletje rinkelde dat zijn aanwezigheid aankondigde en hij grijnsde een beetje domweg sinds hij vrij veel lawaai had gemaakt omdat hij de deur met een stevige klap had opengeduwd. Hij negeerde de mensen die naar hem keken en haastte zich naar de bar waar hij een hete mok chocomelk bestelde met extra slagroom. Dat zou echt heerlijk zijn op deze koude dag. Terwijl hij rondkeek zag hij hoe een donkere kroeg dit eigenlijk was, de lichten gedempt, zachte muziek die iets sinisters had galmde door de ruimte en de tafeltjes met stoeltjes leken oud, maar stevig genoeg eigenlijk. Maar voor de rest was het hier akelig kalm met vele oude mensen die hier hun dagelijkse portie alcohol dronk of hun koffietje om zichzelf warm te houden. Zack nam zijn chocomelk dankbaar in handen en legde het geld op de toonbank met een extra beetje fooi. Met zijn mok wandelde hij naar een niet bezette tafel en zette hij zich op de stoel die hij piepend dichter tegen de tafel schoof. Niemand keek op naar hem, gelukkig. Zijn mond bracht hij naar de mok met daarin de hete lekkerheid en hij nam er een slok van. Zijn blauwe ogen keken op toen iemand net voor zijn neus stond, zijn hart maakte een klein sprongetje toen hij het meisje herkende als Thayeline, ze kenden elkaar al een beetje en Zack vond haar zeker prima en aangenaam gezelschap. “Hallo daar” zei ze met een glimlach. “Hey Thayeline” beantwoordde hij haar en ook groeide er een glimlach op zijn gladde gezicht. “Ga zitten.” Zei hij terwijl hij wees naar de stoel rechtover hem. Met zijn bovenlip vol met residu van de chocomelk grijnsde hij kort naar haar, tot hij besefte hoe vochtig zijn bovenlip eigenlijk wel aanvoelde... Vreemd. Hij streek met zijn vinger over zijn lip en zag hoe de bruine druppel van zijn vinger afgleed. Een beetje beschaamd veegde hij de restjes weg in de hoop dat ze het niet gezien had. “Enneuh... Hoe gaat het met je?” vroeg hij in de hoop zijn blunder snel weer aan de kant te schuiven. Zijn ogen keken naar het meisje voor zich, vol nieuwsgierigheid. Hij wilde immers weten hoe het met het bibliotheekmeisje was.

(beetje prut sorry Oh Noes!

)

THAYELINE
Digging in the dirt, looking for gold
Getting through the hurt, for something to hold

Words: 506
Notes: -
Mood: Happy, curious

'Hey Thayeline' antwoordde Zack op mijn begroeting. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. En plots merkte ik iets bizar op. Ik had het nog niet eerder doorgehad, zijn mooie blauwe ogen hadden meteen mijn volledige aandacht getrokken, maar nu merkte ik de bruine veeg boven zijn lip op. Toen hij een voorstel deed of ik wou gaan zitten aan zijn tafel, merkte ik de mok chocolademelk aan zijn tafel op en legde meteen het verband.
Een kleine grijns legde zich om mijn lippen, maar ik drukte die snel terug naar de normale glimlach van net. Ik wou niet dat Zack over me dacht als zo iemand die plezier vond in het uitlachen van mensen. Zo kende ik er een paar, en helaas was ik het slachtoffer ervan geweest. Ik wou allesbehalve hem slecht laten voelen dus richtte ik mijn aandacht terug op zijn ogen.
Gelukkig voor hem had hij al gemerkt wat er aan zijn bovenlip hing en liet zijn vinger erover heen glijden om het weg te halen. Toen hij merkte wat er met zijn lip was, veegde hij de restjes ook nog snel weg. Ik merkte zijn beschaamde blik, maar deed alsof ik niets wist van die blik of van de chocolademelk die net nog aan zijn lip plakte. Uit ervaring had ik geleerd dat dat het aangenaamst was.
'Enneuh... Hoe gaat het met je?' vroeg hij, zijn ogen gevuld met nieuwsgierigheid. 'Oh goed hoor, ik vind het enkel iets te koud buiten, maar daarvoor kom ik hier iets drinken.' Ik wou naar mijn eigen mok wijzen, maar realiseerde me dat ik mijn spullen achtergelaten had aan het tafeltje waar ik voorheen zat. Stom!
'Ehm, mijn dingen staan nog aan mijn tafeltje, ik haal ze even snel.' zei ik snel nog voor ik de stoel achteruit schoof en snel wegbeende naar de tafel. Gelukkig stond alles er nog. Snel inspecteerde ik de inhoud van mijn rugzak. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit mijn mond als ik zag dat er niks ontbrak. Met de rugzak om mijn schouder en de mok in mijn hand stapte ik terug.
Ik plaatste de mok op tafel en de rugzak tegen de tafelpoot, waarna ik de stoel naar achterschoof om weer te gaan zitten. En waar moest ik het nu over hebben? Gesprekken waren nooit echt mijn beste punt geweest: altijd zat ik wel eens met een awkward silence, zei ik de verkeerde zin op het verkeerde moment, maakte ik te weinig of te veel oogcontact. Vrienden maken was best moeilijk voor mij, omdat ik bij iedereen het vroeg of laat toch verknalde.
Plots viel het me te binnen dat voor ik weggelopen was, hij nog gevraagd had hoe het met me ging. Het was een gewoonte om ALTIJD terug te vragen hoe het met de anderen was, dus dat was wat ik nu kon doen om het gesprek gaande te houden. 'En.. Hoe gaat het met jou?' Dezelfde nieuwsgierigheid die hij net in zijn ogen had, was deze keer terug te vinden bij mij, terwijl ik hem vriendelijk glimlachend aankeek.

Zack had normaal nooit echt de neiging om naar buiten te gaan omdat hij echt er niets had te zoeken. Maar toch, zat hij hier. De jongen had sociaal contact meer dan nodig en dus moest hij er eens tussenuit. Dus een warme chocolademelk kon altijd wel eens heerlijk smaken op een koude dag zoals deze. Al eventjes had hij niet meer nagedacht over alles wat hem was overkomen, hoe hij tweemaal was achtergelaten door liefde en hoe hij al het sociaal contact was verloren door alles wat was gebeurd en hoe zijn hart werd verbrijzeld toen hij de harde woorden van Rhine had gehoord, dat het gedaan was. Hij dacht er weer aan, die tijden waren voor hem het zwaarste. Maar toch moest hij er doorheen en moest hij nieuwe mensen leren kennen, zo zou hij sneller het verleden kunnen loslaten.
Nu zat hij hier in de bokkenburcht, in een café en zag hij iemand die hij eerder al eens had leren kennen in de bibliotheek. Hij begroette haar, als teken van vriendelijkheid en van ‘hey ik ken jou’ . Eerder had hij nog van de chocolademelk gedronken en nu zat er een bruine veeg op zijn bovenlip. Een lichte glimlach sierde zijn gezicht en zijn blauwe ogen keken haar aandachtig aan. Zack deed een voorstel, ze kon aan zijn tafel komen zitten als ze wilde, dan had hij op zijn minst toch iemand om tegen te praten.

Even leek ze te grijnzen, maar die grijns zette zich al snel om tot een glimlach die haar lippen sierde. Ze stond werkelijk prachtig met die glimlach. En toen merkte hij waarom ze daarnet zo grijnsde, met zijn vinger ging hij over zijn bovenlip, er zat nu wat residu van de chocolademelk op zijn vinger. Snel vol schaamte veegde hij zijn bovenlip schoon. Waarom moest dit nu persé met hem gebeuren, moest hij de meest genantste momentjes meemaken die hem compleet voor paal lieten staan. “En hoe gaat het met je” klonk hij nieuwsgierig, ook was het deels om zijn blunder van daarnet weg te duwen. ‘Oh goed hoor, ik vind het enkel iets te koud buiten, maar daarvoor kom ik hier iets drinken.’
Hij knikte instemmend, dit was inderdaad een goed moment voor een lekkere hete mok chocolademelk. ‘Ehm mijn dingen staan nog aan mijn tafeltje, ik haal ze snel even’ Thayeline ging naar de stoel. Zack volgde elke beweging die ze maakte en hij betrapte zichzelf erop te staren. Hij schudde zijn hoofd en begon dan maar zijn aandacht te fixeren op de mok chocolademelk die voor zich stond. Dit was gewoonweg onacceptabel wat hij daarnet deed.
Ze keerde terug, zette zich voor hem neer en vroeg hoe het met hem ging. Zijn ogen werden kort groter sinds hij weer dacht aan hoe alles was misgelopen voor hem. Met zijn handen ging hij afwezig door zijn haar terwijl hij dacht aan zowel Rhine als Aressuka die beiden hem hadden achtergelaten met een gebroken hart dat nog altijd niet voor de volle honderd procent was geheeld. “Het gaat prima met me” loog hij in de hoop dat ze het niet zou merken dat hij loog, dat ze het gewoon achter zich liet. Zijn bedroefde, afwezige ogen keken naar de chocomelk terwijl hij afwezig met een lepeltje erdoor roerde. Misschien was het toch niet zo’n goed idee om naar buiten te gaan, hij was er nog niet klaar voor...

(derp)

Nice to see you [&ZACK] Thay_postplaatje

WON'T LET YOU DOWN
won't give you up

Words 572
Mood Worried
Notes -

Toen ik terugkwam zag Zack er verdrietiger uit dan voor ik wegging om mijn spullen van de tafel te halen. Ten minste, dat dacht ik. De afwezige blik en afwezige bewegingen waren een typisch voorbeeld van iemand die stiekem triest was maar dat niet wou tonen. Te bang om je problemen te tonen, of gewoon het gevoel hebben dat je problemen mensen irriteerden.. Het waren problemen die ik kende, en de fysieke reactie daarop kende ik maar al te goed omdat ik net zo reageerde. Als mijn eigen ervaringen klopten zou hij nu zeggen dat alles oké was, ook al veranderde er niks aan zijn houding.
'Het gaat prima met me' zei hij, gevolgd door dezelfde afwezige bewegingen. Ik voelde aan dat er iets mis was met hem. Iets had hem verdrietig gemaakt. Een rilling trok door me heen en een schuldgevoel viel op me als een zwaar betonblok. Dit was toch niet mijn schuld? Mijn grijns als reactie op zijn blunder? Of had dat herinneringen wakker gemaakt aan iets van vroeger?
Het schuldgevoel verzwakte een beetje en maakte plaats voor zorgen. Waarom was hij zo verdrietig? Ik wou niet dat hij verdrietig was. Hij was een leuke jongen en verdiende het om blij te zijn! Waarom was hij dat dan niet? Moest ik hem opfleuren? Ik zou hem graag opfleuren, oh, heel graag zelf.
Ik haatte het als mensen verdrietig waren. Het was iets waar ik niet tegen kon. Dat ik droevig was, dat kon me niet schelen, dat was mijn probleem. Kon je niks aan doen, nietwaar? Leven bestaat niet uit alleen maar positiviteit, als er niets slechts bestaat zou het misschien makkelijk zijn, maar dan is het ook saai. Je moest er maar mee leren leven.
Maar als ik ditzelfde gevoel bij iemand anders opmerkte, was het een gewoonte om meteen die persoon vrolijker te maken. Ik kon leven met mijn eigen verdriet, maar niet met dat van anderen, en zeker niet als het om iemand als Zack ging. Iemand als Zack, zo'n vriendelijke, lieve jongen, hij moest niet verdrietig zijn. Zeker nu niet.
Maar hoe awkward zou het wel niet zijn als ik hem rechtuit achter zijn problemen vroeg? Misschien wou hij het wel niet zeggen, hoe erg zou dat wel niet zijn? Hij zou ze misschien niet eens willen zeggen, misschien vond hij wel dat we elkaar daar nog niet goed genoeg voor kenden... Toch zei een klein stemmetje dat ik het hem moest vragen, wat er echt aan de hand was.
'B-ben je zeker dat er niks aan de hand is?' vroeg ik stil, terwijl ik met een niet gespeelde meelevende en oprechte blik naar zijn blauwe ogen. Hij deed er niks voor maar toch slaagde hij erin met die ogen mijn blik vast te houden. Ik schoof mijn hand ietsje dichter op de tafel en zette een klein glimlachje op om zijn vertrouwen te wekken. 'Je kan me echt vertrouwen, ik ga zeker niets over jou in het rond strooien. Zo'n persoon ben ik niet.'
Ik was niet aan het liegen. Als er iets was, en als hij me dat zou toevertrouwen, zou niemand anders dat te weten komen als hij dat niet wou. Ik zou er zijn voor hem als hij dat nodig had. Misschien kende ik hem nog niet zo lang, maar ik voelde me al oké bij hem, en ik zou hem nooit pijn willen doen. Daar was hij te leuk voor.

Het zag ernaar uit dat Zack weer terugdacht aan de nare tijden die hij had gehad nog iet zo lang geleden. Maar het leek voor hem alsof het recent was, net gebeurd, zo’n dag geleden ofzo. Het bleef hem maar dwarsbomen en zijn moed te verpesten. Zijn gedachten dwaalden helemaal af, de afwezige blikken en bewegingen lieten maar al te goed zien dat hij ergens mee zat. Je kon echt wel zeggen dat Zack niet de meester was in het verbergen van emoties. Natuurlijk wilde hij Thayeline hier niet mee storen, ze moest zich geen zorgen maken. Hij wilde haar niet met zijn problemen opzadelen want dat was echt niet de bedoeling. Wat had hij toch zo’n problemen... Elke keer dacht hij terug aan Rhine en was heel zijn humeur verpest. Dat kind was nu uit zijn leven en toch stoorde hij zich mateloos aan de herinneringen aan haar. Op de een of de andere manier moest ze weg uit zijn hoofd, de laatste woorden die ze zei, van haar oprechte spijt, die moesten vervagen. 'Het gaat prima met me' zei hij, gevolgd door dezelfde afwezige bewegingen. Zijn blauwe ogen keken droevig en vooral afwezig, niet echt meer lettend op wat er om hem heen gebeurde.

'Het spijt me Zack, het spijt me voor alles wat ik je heb aangedaan'

Zijn rechterhand wreef in zijn ogen, wreef de droevigheid weg, bande het, alsof het taboe was die emotie te tonen. De altijd lachende en vrolijke Zack was nu een wrak dat met een tikje van je pink zou dreigen in te storten. Dit was niet de persoon die hij was, niet de persoon die de mensen zagen als ze naar hem keken. Misschien moest hij gewoon eens een zwakte tonen, laten zien dat ook hij emoties voelde, hij ook eens pijn kon hebben. Zijn blik ging naar Thayeline, die vroeg of hij zeker was dat er niets aan de hand was. Ze glimlachte, legde haar hand wat dichter op de tafel. Tranen verschenen in zijn ogen, hij glimlachte zijn breedste glimlach terwijl de tranen rijkelijk zijn wangen bevochtigden. Hij moest zich niet schamen, zeker niet bij dit meisje. Hij vertrouwde haar, ze zou hem niet uitlachen. 'Je kan me echt vertrouwen, ik ga zeker niets over jou in het rond strooien. Zo'n persoon ben ik niet.'

De tranen vertroebelden zijn zicht en hij beet op zijn lip, de glimlach verdween en hij legde zijn hoofd op tafel. “I-ik...” stamelde hij terwijl zijn schouders schokkerig op en neer gingen.
De gedachten aan zowel Rhine en Aressuka haalden hem neer, maakten hem kapot. Een zacht gesnik was te horen terwijl hij nog steeds een poging waagde een zin te vormen. “Ik b-ben... L-leeg, k-kapot...”
Eindelijk was het hem gelukt het te zeggen. Hopelijk begreep ze dat hij al tijden zich probeerde sterk te houden, terwijl hij eigenlijk stiekem vanbinnen een hoopje rommel was dat in een hoekje zich verschuilde achter een masker, een masker van een eeuwige blije jongen. Een masker dat hij niet lang stand had kunnen houden, de muur was ingezakt.

(laat, maar hopelijk ben je er wat mee

)

SOMETIMES ALL YOU NEED IS A HUG
no words, no advice, nothing

just the feeling of someone else's arms around you

Words772
Mood Caring
Notes NAAWWHH

Ik zag het aan hoe hij deed: hij was er niet goed aan toe. En dat vermoeden versterkte alleen maar als de tranen in zijn ogen kwamen, zijn glimlach wegviel en hij zijn hoofd op de tafel legde. 'I-ik...' stamelde hij. Zijn schouders gingen schokkerig op en neer. Een gesnik was te horen. 'Ik b-ben... L-leeg, k-kapot...' Ik hoorde wat hij zei en het voelde alsof er ook een stuk van mezelf brak. Hij was verdrietig. Ik wou niet dat hij verdrietig was, ik moest er iets aan doen, ik-
Ik besefte wat hij deed. Die glimlach die ik altijd al op zijn gezicht gezien had, die was altijd al nep. Iets had hem gebroken, maar hij had nog steeds gedaan alsof het niet zo was. Geen enkel mens kon dat aan. Ik had het lange tijd zelf geprobeerd, maar ik kon het ook niet aan. Er kwam altijd wel een moment dat je brak, dat het gebouw dat ooit zo sterk leek plots instortte, hoe hard je ook probeerde het overeind te houden. Het was hopeloos.
Ik twijfelde niet meer. Ik gaf iets om hem en ik wou niet dat hij zich leeg voelde, of kapot. Hij verdiende het gewoon niet!
Ja, ik gaf het toe. Ik gaf iets om hem. Hij betekende iets voor mij, en hoe meer hij brak, hoe meer ik brak. Waren dat niet de symptomen van verliefd zijn?
Oh god, ik was verliefd op Zack. Ik kon het niet meer ontkennen.
Ik wist dat het een risico was. Hoe groot was de kans wel niet dat hij me niet zag zitten? Dat ik enkel een vriendin was? Misschien was hij wel nu zo gebroken omdat een ander meisje hem had gezegd dat zij niet hetzelfde voelde als hem. Een gevoel dat ik maar al te goed kende. Misschien liep ik nu weer het risico dat gevoel weer te voelen. Maar ik had het over voor hem. Want ik had geen zekerheid. Er was nog niks bewezen en alles kon veranderen.
En als hij niet hetzelfde voelen, hield ik er tenminste een vriend aan over.
Door hem zo te zien, zijn gesnik dat duidelijk hoorbaar was, was er ook iets in mij gebroken, waardoor ik de tranen ook op voelde komen. Kom op, Goldlock, ging je nu echt beginnen huilen? Het was hier een publieke plaats, ja..
Ik snikte even en stond op. Geen deel van me twijfelde. In één stap stond ik naast hem. Ik zuchtte beverig en wreef mijn eigen tranen weg. Voorzichtig nam ik zijn arm beet en trok hem zachtjes recht. Met een zicht vertroebeld door de tranen, keek ik hem aan, recht in zijn ogen, zijn mooie blauwe ogen die nu vol stonden met tranen, wat er weer voor zorgde dat ik tranen in mijn ogen kreeg. 'Het.. Het spijt me,' fluisterde ik.
Ik bukte me een beetje en sloeg weifelend mijn armen om zijn schouders. Mijn hoofd leunde tegen zijn schouder, waardoor een traan van mij op de stof van zijn shirt viel. Ik zocht naar woorden maar mijn hoofd was overhoop gehaald. Woorden zonder duidelijke betekenis flitsten door mijn hoofd, maar ze vormden een onsamenhangend geheel en ik kon er geen zin uitkrijgen, hoe graag ik iets zou zeggen.
Ik was misschien niet de beste in troosten. Ik was slecht in mijn gevoelens verwoorden, maar misschien zei mijn knuffel genoeg. Een knuffel zei vaak meer dan woorden, en zeker als het gewoon het enige was dat je nodig had. Zack zag er zeker uit alsof hij een knuffel nodig had, en gewoon geen woorden. Misschien kon ik hem genoeg troosten door gewoon te zwijgen en mijn armen om mij te slaan.
Of misschien ook niet. Misschien was dit te snel, te ondoordacht. Misschien wou hij helemaal niet dat ik hem knuffelde. Dan had ik een probleem, dan had ik een reden om me voor de rest van mijn bestaan te verschuilen in een bos. Maar nu ik nog geen reactie gekregen had, leek dit het beste om te doen.
Ik sloot mijn ogen, de tranen gleden nog steeds over mijn wangen terwijl ik terugdacht aan elke keer dat ik iemand nodig had maar er niemand voor me was. De keren dat ik een knuffel nodig had, maar er niemand was. Ik zou het niet bij hem laten gebeuren. Als hij iemand nodig had, zou ik er zijn voor hem. Ook al was het midden in de nacht en wou ik eigenlijk slapen. Maar er zijn voor iemand was een klein gebaar en ik had het over voor iemand waar ik van hield. Ik had het over voor iemand als Zack.

Hoe zou het met ze gaan, met Rhine en Aressuka. Hij hoopte dat alles ok met ze waren, dat ze gelukkig zijn waar ze nu ook naartoe waren. Het bleef hem teisteren, de zorgen en de herinneringen aan hen twee. Hen loslaten ging voorlopig niet, het was allemaal nog wat te delicaat. Zack was normaal de jongen van de eeuwige vrolijkheid, dat zagen ze allesinds toch, maar misschien waren het wel allemaal leugens geweest, was hij een jongen die de gevoelens van gemis en droevigheid wel kende en hij dit allemaal tevergeefs probeerde tegen te houden, hopend dat niemand naar hem zou toestappen en vragen hoe het echt werkelijk met hem ging. Niemand vroeg het omdat hij altijd glimlachte, het masker bleef rechtop staan voor de mensen die niet nauw bij hem stonden. Maar nu was het anders, hij glimlachte, maar tranen gleden van zijn ooghoeken naar beneden. Zijn glimlach verdween langzaamaan en hij legde zijn hoofd op de tafel. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen, ‘I-ik...’ stamelde hij zachtjes terwijl hij een zacht gesnik uitstootte. De jongen was een rommelhoopje, de gevoelens die hij had opgekropt hadden het alleen maar erger gemaakt. Iets wat hij niet had mogen doen, opkroppen was slecht, dat besefte hij nu maar pas, wanneer het te laat was. 'Ik b-ben... L-leeg, k-kapot...' kwam er uiteindelijk moeizaam uit. De woorden hadden zich gevormd, Thayeline kon ze duidelijk horen. Nu wist ze vast hoe hij zich voelde: moe, leeg, verdrietig en gebroken. Gebroken door alle dingen die er waren gebeurd met hem. Hij kon het niet meer verbergen, het was toch nutteloos het te blijven opkroppen.

“Blijf glimlachen Zack, zo ga je alles positief inzien.”

De laatste woorden van Angeal spookten door zijn hoofd toen hij zachtjes huilde. Een woord dat hij niet kon houden door alles wat er gebeurd was. Misschien hoefde je niet altijd in alles het positieve in te zien, misschien was het gewoon voor als alles hopeloos leek en je niet de levenskracht meer had om door te gaan. Maar misschien was het wel helemaal niet slecht om te huilen? Het leek misschien alleen maar zo taboe in Zack’s achterhoofd. Maar op dit moment mocht hij zich laten gaan, hij had zijn goede vriendin bij zich, daar mocht hij zich bij laten gaan, haar laten zien dat hij ook gevoelens had en zeker niet bang was ze te tonen.

“Misschien is het het beste dat ik niet meer wegloop van de situatie.”

Deze woorden van Rhine verschenen in zijn gedachten, ze had gelijk, je mocht je gevoelens niet eeuwig ontlopen. Ja, ze had zeker gelijk en dit aanvaardde hij eindelijk. Meer tranen stroomden over zijn wangen, maakten de tafel vochtig. Een hand trok hem recht aan zijn arm. Hij liet zich meegaan, zijn troebele, waterachtige ogen keken naar het figuur voor zich, wat ging Thayeline doen? 'Het.. Het spijt me,' was het enige wat uit haar mond kwam voor een tijdje en haar armen sloegen zich om hem heen. Zijn ogen werden kort groot en dan begon hij nog harder te huilen, zijn handen om haar heen slagend. Zack trok haar dicht tegen hem aan en langzaamaan begon hij te kalmeren. Knuffels hadden altijd zo’n wonderbaarlijk effect op hem, alsof ze helende krachten hadden. Het werkte enorm goed bij hem. “Dankje Thayeline,” zei hij zachtjes, haar niet loslatend, bang als hij losliet, ze voor eeuwig zou verdwijnen..
Net zoals Rhine en Aressuka...

I CAN'T LIE, YOU'RE ON MY MIND
stuck in my head like a melody

Words 478
Mood Happy
Notes SO MUCH DERP MWEEH D:

Ik hoorde Zack nog harder huilen terwijl hij zijn armen ook om me heen sloeg. Ik werd dichter naar hem getrokken. Mijn hart ging zo hard te keer dat ik dacht dat hij het zou horen als hij goed oplette, zou voelen als hij nog een beetje dichter kwam. Toch slaagde hij erin om al mijn zorgen daarover weg te trekken door me gewoon vast te blijven houden. 'Dankje Thayeline,' zei hij zachtjes. Een beverige zucht ontsnapte weer uit mijn mond, ik kalmeerde ook een beetje.
Ik opende mijn mond lichtjes om iets te zeggen, maar even kwam er geen geluid uit. Ik glimlachte. Dit was toch echt wel een ongewone situatie, toch? Ik had amper geknuffeld vroeger, laat staan met jongens. En nu zat ik hier gewoon in één of ander café waar iedereen me zag, met een jongen die me niet losliet. Was het niet iets waar ik altijd al van gedroomd had?
Nee, ik had het nooit dúrven dromen. Nooit gedacht dat er ooit iemand zo voor me zo zijn. De knuffels die ik voordien gekregen had, waren altijd zo kort, alsof mensen bang van me waren. Maar nu leek het wel alsof we bang waren om los te laten. Ik wou niet loslaten. Het kon me niet schelen hoe awkward het werd, want het voelde awkward voor me. Ik had eindelijk iets gekregen wat ik wou. Ik zou niet loslaten, tenzij hij dat deed.
Alles leek terug te komen. Alles wat ik ooit gevoeld had bij een jongen. Blijdschap die telkens snel omviel. Verdriet. Woede. Jaloezie. Verschillende scenario's flitsten voor me alsof ze net op m'n netvlies gekomen waren. Woorden klonken in m'n oren alsof de trillingen net door mijn trommelvlies opgevangen waren.
Ik ben niet verliefd op je, Thayeline.
Steek in m'n hart. Woorden die iemand letterlijk tegen me gezegd had.
Ja, ik heb een vriendin.
Maar ik was het niet. Ik was het nooit geweest. Geen enkele jongen had ooit zoiets over mij gezegd. Wat was er dan zo mis me?
Weer zuchtte ik zachtjes. Oh ja, ik moest nog iets antwoorden. Wat moest ik antwoorden? De juiste woorden kwamen maar niet in me op. Ze leken op het puntje van mijn tong te liggen maar kwamen er niet uit. Waarschijnlijk uit angst om iets verkeerd te zeggen en alles te verknallen. Tot ziens, mogelijke kansen!
Wat had hij net gezegd? Dankje, Thayeline. 'Graag gedaan, Zack, was het logische antwoord dat ik daarop kon volgen. 'Anytime.'
De woorden waren niet geloven. Anytime. Ik zou er elk moment voor hem zijn, ook al kon hij hetzelfde niet beloven. Daar kon hij op rekenen.
Ik haalde mijn armen niet weg, alsof iemand er een slot op gezet had en de sleutel weggegooid had. Alsof mijn armen plots volledig van ijzer gemaakt waren en zijn rug magnetisch was. Ik wou nog niet loslaten... Nog niet.

Zack huilde, nog harder dan hij ooit al had gedaan. De enigste keren wat hij had gehuild waren in zijn kindertijd of wanneer hij alleen was. Hij was niet de soort persoon die zijn emoties toonde in publiek, want dan zouden ze zijn zwakke kant zien, de kwetsbare kant van hem. Het was taboe in zijn ogen, iets wat niet mocht en ten alle tijden moest voorkomen worden. Maar nu deed hij het. Waarom? Wat was de rede dat hij hier kon huilen zonder enige wrok van spijt te voelen? Zack had Thayeline, een geweldig meisje dat hij vertrouwde, waar hij zonder enige schaamte kon bij huilen.

Zijn handen sloegen zich om het meisje heen toen hij voelde dat ze hem in een knuffel meetrok. Dicht werd ze tegen hem aangetrokken, omdat hij het nodig had, hij had nood aan een knuffel van een persoon die hem kende zoals hij echt was en nu wist Thayeline hoe Zack zich echt voelde. Ze wist het nu en daar nam hij vrede mee. Het vertrouwen was groot en ook Thayeline zou het vast beseffen, hoe veel dit betekende, hoe veel zij betekende voor hem.

Zack kalmeerde langzaamaan was hij gestopt met tranen te produceren en was zijn ademhaling niet meer schokkerig. Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl zijn ogen zich weer openden. Helblauwe ogen keken naar Thayeline’s haar terwijl zijn hand er langzaam doorging. Het was zacht, dat kon hij nu al constateren. Een vlaag van gelukkigheid ging door zijn hele lichaam terwijl hij Thayeline niet losliet, bang dat ze zou verdwijnen, net zoals Rhine en Aressuka. Maar daar wilde hij nu even niet aan denken. ‘Dankje Thayeline’ was het enige wat hij zei. Meer woorden waren er niet nodig geweest om uit te drukken dat hij haar enorm dankbaar was. Ze zou het weten, hoe dankbaar hij haar was voor haar steun. Een steun die hij al tijden niet meer had ervaart en dat kwam vast omdat niemand wist hoe hij zich werkelijk voelde.

'Graag gedaan, Zack,’ zei ze, een logisch antwoord dat hij had kunnen verwachten maar het klonk zo oprecht dat zijn glimlach zelfs breder werd. 'Anytime.'
De knuffel werd nog niet onderbroken, nee ze mocht nog eventjes duren. Zack wilde nog even genieten van haar armen om hem heen. Maar toch liet hij los, er kwamen vast nog momenten dat ze gingen knuffelen. Zack zette zich recht, maar een ober kwam voorbij en duwde de jongen zodat hij naar voor ging. Haar gezicht was vlakbij de zijne, Zack had zich net op tijd kunnen recupereren of ze hadden gekust. Dat zou pas een afgang geweest zijn, niet? Maar toch kon Zack zijn gezicht niet terugtrekken, alsof haar zoete adem hem vasthield als een magneet. Zijn blauwe ogen staarden naar haar ogen, voor een paar minuten leek hij wel helemaal van de kaart te zijn voor hij zich herstelde en weer recht ging zitten. Een domme grijns kwam op zijn gezicht “stomme ober en zijn onoplettendheid ook.” Zei hij en hij dronk een slokje van zijn chocomelk, met licht trillende handen. Na de slok zette hij zijn mok weer op het tafeltje. “Ehm... Wat ga je nog doen vandaag?” vroeg hij om het normale gesprek weer op gang te krijgen. Want er was niets zo akelig dan een nare stilte.

(dat ober xD)

EYE CONTACT WAS A DANGEROUS THING.
I knew that.
but still it was so heavenly

Words 543
Mood Crazy~
Notes -

Zacks handen gingen door mijn haar en de glimlach op mijn gezicht werd breder en breder bij elke beweging. Dit leek té perfect om waar te zijn. Droomde ik? Hallucineerde ik? Nee, ik voelde wel degelijk echt iets, ik was in de echte wereld, als een echte droomwereld. Ik wou niet dat hij losliet. Ik kon eeuwig blijven, maar ik wist ook wel dat dat niet kon. Hij zou ooit eens loslaten. Zoals iedereen deed bij me, vroeg of laat.
En ja, hij liet los. Hij wou zich rechtzetten, maar een heerlijk onhandige ober kwam voorbij lopen, waardoor Zack naar voren geduwd werd. Onze gezichten waren vlakbij, enkele centimeters van elkaar verwijderd, op het randje van een kus, maar hij kon zich net op tijd herstellen zodat onze lippen elkaar toch niet raakten. Toch trok hij zijn hoofd niet naar achter. Zijn blauwe ogen keken recht in mijn ogen.
Ik slikte even en wou wegkijken omdat ik me ongemakkelijk begon te voelen door het oogcontact, maar ik kon niet wegkijken. Niet zo lang als hij keek toch, alsof onzichtbare handen mijn ogen naar de zijne bleven trekken. Ik wou dichter komen, maar iets zei dat het niet mocht. Niet nu, niet hier, nooit. Ik was er de persoon niet voor om zoiets uit mezelf te doen. En was het niet iets te snel?
Ja. Ja, het was veel te snel. Waarom werd ik zo snel verliefd?
Zack herstelde zich na even en ging weer recht zitten, waarna ik naar mijn mok chocomelk keek. Even nam ik het lepeltje om één rondje ermee te draaien en keek dan op naar Zack die iets zei. 'Stomme ober en zijn onoplettendheid ook.' Hij grijnsde en ik lachte ook even. 'Yeah,' mompelde ik een beetje afwezig. Mijn gedachten waren nog te veel bij wat er net gebeurt was om me goed te kunnen concentreren op de situatie die nu aan de gang was.
Hij nam zijn mok vast om iets te drinken. Ik keek even naar zijn handen, uit angst voor nog langer oogcontact. Oogcontact was altijd iets gevaarlijk.
Maar oh zo fantastisch.
Zijn handen trilden lichtjes - of was dat enkel mijn verbeelding? Ik keek even naar mijn handen, die ook hetzelfde aan het doen waren. Ik schoof ze onder mijn benen en leunde lichtjes naar achter. Mijn armen voelden bijna aan alsof ze schokken kregen. Zo hard waren ze ook aan het beven. Waarom had ik toch zo veel stress?
'Ehm... Wat ga je nog doen vandaag?' Ik keek even op, een kort moment naar zijn ogen - nee Thayeline, stop met kijken, niet te veel kijken, zo meteen denkt hij nog dat je staart.. Mijn ogen richtte ik dus maar op de chocolademelk.
'Hmm, g-geen idee, eigenlijk..' Mijn woorden bleven even steken in mijn keel. 'Had nog niet echt iets ge...' Een zucht. 'Gepland, buiten dit.'
Weeral, kom op zeg. Wat was er mis met me? Kon ik nou echt geen gewoon gesprek voeren?
Nee. Nee, dat was het antwoord.
'Enneh.. Jij?' vroeg ik dan maar, om het onderwerp snel op iets anders dan mezelf te schuiven. Ik praatte niet graag over mezelf. Liever over anderen. Zij interesseerden me meer. En Zack interesseerde me zeker meer.
Oh god, ik was helemaal gek aan het worden.

Zack’s handen gingen door het goudblonde haar van Thayeline, maakten allebei aaiende bewegingen terwijl het hem helemaal rustig maakte. Ze had enorm zacht haar waar je eeuwen kon door blijven wrijven zonder stoppen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, maar die bleef niet zo lang. Uiteindelijk moest hij de knuffel beeïndigen, de innerlijke rust verstoren. Wat eigenlijk best jammer was, want het mocht gerust langer duren. Ach, het kon geen eeuwen duren, die innige omhelzing. Ooit moesten ze eens stoppen, dus het was beter dat het nu beeïndigt werd. Zack was bang om close te worden met iemand, dat er wat meer uit bloeide dan gepland. De pijn die er aan vast zou hangen zou hij sowieso nog niet aankunnen, nee, dat was voorlopig uit den boze. Zack zette zich recht, om zijn rug te kraken, maar die sessie werd onderbroken door een ober die hem weer met volle macht naar voor duwde. Zijn lippen hingen luttele millimeters van die van Thayeline verwijdert, gelukkig maar dat hij zich op tijd had hersteld. Maar toch kon hij zich niet herstellen, doen alsof er niets aan de hand was, zijn ogen gefixeerd op de hare, zijn neus haar zoete adem opvangend. Het oogcontact bleef, voor een aantal minuten, voordat hij zich herstelde en zich rechtzette.

Maar toch kon hij zijn gedachten niet afhouden van het ene moment wat er net was gebeurd. Misschien moest het nog allemaal eventjes doordringen, want het was wel iets dat even moest doorzinken. Hij nam zijn mok vast, zijn handen trilden door hetgene wat er net was gebeurd. Er viel tegelijkertijd ook nog eens een enge stilte, die er niet hoorde te zijn. Ugh... wat was dit vreselijk. Zijn blik ging naar Thayeline’s handen die onder de tafel verdwenen. Even schudde hij zijn hoofd en nam hij een slok van zijn chocolademelk.
Ze mochten niet te close worden, het zou alleen maar voor pijn zorgen voor beide kanten...
Een zucht verliet zijn mond en hij vroeg op een zachte toon om de stilte te verbreken: 'Ehm... Wat ga je nog doen vandaag?'
Een simpele vraag, om het gesprek weer op gang te krijgen, in de hoop de blunders van daarnet weer weg te kunnen vagen. Zo konden ze weer verder met praten en was alles weer dik in orde. Alleszins, dat hoopte hij met heel zijn hart. Thayeline keek maar eventjes naar hem, voor ze antwoordde: 'Hmm, g-geen idee, eigenlijk..'
Ze bleef even haperen in haar woorden, zo leek het toch. 'Had nog niet echt iets ge...' Een zucht. 'Gepland, buiten dit.'
Weer was het even stil voor ze vroeg of Zack plannen had. “Nee, niet bepaald, ik kwam hier gewoon wat drinken tegen de koude na ik wat sneeuwballen had gegooid.” Even lachtte hij, de stress wegwuivend. “We kunnen altijd samen wat gaan winkelen of zo... “ zei hij zachtjes en hij keek naar buiten terwijl hij eventjes huiverde door de koude toen er iemand de kroeg binnenkwam. “Of we kunnen iets anders doen..” opperde hij. “Jij beslist.”

(KLAAR Very Happy

)

Words 517
Mood Dumb
Notes -

'Nee, niet bepaald, ik kwam hier gewoon wat drinken tegen de koude na ik wat sneeuwballen had gegooid.' antwoordde hij. Hij lachtte en ik lachtte ook. Wat kon hij mooi lachen...
'We kunnen altijd samen wat gaan winkelen of zo...' zei hij zachtjes. Hij keek even naar buiten en huiverde even door de kou toen iemand binnenkwam. Ik rilde ook even en sloeg mijn ene arm over de andere. Ik kon niet goed tegen kou.
'Of we kunnen iets anders doen..' stelde hij daarna voor. 'Jij beslist.' Mijn mond gleed een klein stukje open, maar ging zo snel als een vingerknip terug dicht. Beslissen? Ik? Was hij dat zeker? Ik was écht niet goed in beslissingen maken, ik koos altijd de verkeerde dingen. Kon hij niet beslissen? Hij zou vast iets kiezen dat beter was dan alles wat nu in me opkwam. Ik was niet zo origineel. Ugh, nu was weer een goed moment om mijn domme brein te vervloeken.
Ik wou echt ergens heengaan met hem, maar de angst om iets te kiezen dat hij niet leuk vond was groter. Tuurlijk kon ik een hele reeks dingen verzinnen waar ik heen zou willen gaan, maar of hij ze zo leuk zou vinden? Dat betwijfelde ik.
Mijn ogen gleden weer naar het kopje chocolademelk. Er zat nog een klein beetje in, zo'n tien procent schatte ik. Wacht, nee, Thayeline, nu was niet het moment om te berekenen hoeveel procent er nog in je kopje zat, nu werd er je gevraagd wat je wou doen samen met de jongen voor je.
Wat ik wou doen met de jongen voor me, wow. Ik ging iets doen met een jongen dat niet verplicht was omdat het een groepswerk, maar echt iets doen. Dat was een heuse vooruitgang voor mij. Ik denk niet dat ik dit ooit al gehad had. Vaak werd ik afgewezen. Nou ja, afgewezen, er kwam gewoon niets van omdat ik te verlegen was om ooit iets te vragen. Het kwam van hem of het kwam er niet.
En nja... Nu kwam het eigenlijk van hem.
'Uhm..' zei ik in een poging zo op een idee te komen. Maar ik was al zo lang stil geweest, en er was nog geen enkel goed idee in me opgekomen. Echt waar? Besloten mijn hersenen het nu op te geven, net op het moment dat ik ze nodig had? Slow clap for my brains everyone! Best brains any human could wish for! Yeah, niet dus.
Moest ik het niet gewoon toegeven? Dat ik gewoon dom en allesbehalve origineel ben? Hij zou vast wel ergens opkomen en ik zou hem volgen. Het maakte me niet uit waar ik heenging. Ik deed alles wel graag, en zelf als ik het niet graag deed zou ik meegaan. Zuchtend wreef ik even langs mijn wang. Het voelde best warm. Was ik nog steeds aan het blozen? Really?
Ik zuchtte nog eens en keek dan glimlachend in zijn ogen, heel kort, een second later staarde ik weer naar het kopje. 'Ik weet het niet, kies jij maar.' Hmm... Dat was toch niet zo erg om te zeggen.

Ik lachtte kort, alle zorgen die ik daarnet had gehad waren allemaal verdwenen als sneeuw voor de zon. Eigenlijk best wel vreemd maar ik was een typisch persoon die vele dingen al snel weer opbergde in mijn achterhoofd zodat het er later maar weer eens uitkwam. Maar voor nu moest het maar weer eens weggeborgen worden, ik had Thayeline al genoeg last bezorgd. Zometeen ging ze nog dood van ongerustheid en dat was nu eens iets wat ik best wel wilde vermijden, ze was immers één van de enige vrienden die ik had. Zo sociaal was ik de laatste tijd niet meer maar je zou voor minder. Alles liep mis en veel kon ik er zelf niet aan veranderen, want ik deed alle moeite van de wereld om alle contacten zo goed mogelijk stand te houden. Het leek zelfs alsof de mensen geen contact meer met me wilden en dat frustreerde me wel een beetje en aan de andere kant maakte het me ook enorm droevig. Ik stelde voor dat Thayeline maar besliste wat we gingen doen, zolang ik maar gezellig mee kon doen. Ze mocht me werkelijk alles voorstellen, alles was prima zolang ik maar wat meer tijd met haar kon spenderen. ‘Jij beslist’ was mijn enigste antwoord vooraleer het een tijdje stil werd tussen ons, een best onaangename stilte, al zei ik het zelf.

Mijn ogen volgden de hare, naar haar mok chocolademelk waar nog warme dampen uitkwamen. Ik dronk zelf nog de laatste druppels uit mijn tas en zette deze op de houten tafel, waarna er een doffe klank door het contact van de tafel en de mok uit verder kwam. Het was eigenlijk best wel een lawaai dat ik voortbracht door gewoon de mok op tafel te zetten. Ach, mijn handelingen waren vast een tikkeltje ruw, zoals altijd. Want ik was gewoon zo’n persoon die achter elk klein dingetje soms teveel kracht achter zette, mij er niet van bewust hoe een impact ik soms kon hebben op die voorwerpen, net zoals bij de deur toen ik binnenkwam. Iedereen had naar me liggen kijken alsof ik één of andere bandiet was die net een bank wilde gaan beroven maar eerst de moed wilde gaan indrinken. 'Uhm..' kwam er opeens uit Thayeline’s mond en mijn blik ging meteen naar haar, gefocust, omdat ze precies iets wilde gaan zeggen, maar voor de rest bleef het stil. Ik zuchtte en keek weer wat rond, want voor de rest had ik eigenlijk niets meer te melden. Best raar want meestal stond mijn mond zeker geen seconde stil.

Dit begon best vervelend te worden, waarom bleef ze zo lang stil. Daarnet leek ze nog een praatgraag persoon te zijn die me wel degelijk wilde helpen met mijn problemen die ik had. Maar nu, sinds die blunder van daarnet, leek ze wel helemaal stilgevallen te zijn. Ook viel me ook dat haar wangen rood waren uitgeslagen, had ze het warm? Vast kwam dat door de hete chocolademelk, daar kreeg ik ook altijd rode wangen van. 'Ik weet het niet, kies jij maar.' Kwam er uiteindelijk uit haar mond. Met mijn hand wreef ik over mijn voorhoofd en weer slaakte ik een zucht. Maar toch kon ik het niet laten eens te grijnzen. “ Wel, ik heb eigenlijk zelf geen idee, maar sinds jij een vrouw bent, wil ik wel met je gaan winkelen als je wilt. Ik neem aan dat een meisje zoals jij daar wel eens nood aan hebt? Misschien best dom,” opperde ik dan toch maar, in de hoop dat ze toestemde. Stiekem stelde ik dit ook voor omdat ik mijn gedachten echt wel wilde verzetten en anders ging dit gewoon niet.

(611 woorden Very Happy

)

Words 501
Mood Happy
Notes Mweh derp

Zack wreef met zijn hand over zijn voorhoofd en zuchtte. Mijn glimlach leek een beetje te verzwakken. Irriteerde ik hem door te zeggen dat ik het niet wist? Oh god, ik had gewoon iets moeten zeggen! Instemmen met zijn idee om te gaan winkelen, waarom had ik dat niet gewoon gedaan? Was evenveel werk geweest als zeggen dat ik het niet wist, en ik zou al dit niet meegemaakt hebben. Zijn zucht en mijn lichte schuldgevoel. Maar goed, hij zou wel iets goed voorstellen en dan zouden we doen alsof het nooit gebeurt was.
'Wel, ik heb eigenlijk zelf geen idee, maar sinds jij een vrouw bent, wil ik wel met je gaan winkelen als je wilt. Ik neem aan dat een meisje zoals jij daar wel eens nood aan hebt? Misschien best dom,' stelde hij voor. Ik grijnsde even. Hij zat er helemaal op. Het was al een tijdje geleden dat ik uit winkelen geweest was, en een shopuitstapje kon er altijd wel bij voor mij.
'Ja hoor, perfect!' zei ik enthousiast, pretlichtjes dansend in mijn bruine ogen. Ik nam mijn mok chocolademelk en dronk het laatste restje op, waarna ik hem weer op tafel zette. Fantastische timing, want ik zag net dat zijn chocolademelk ook op was. Konden we dus al meteen vertrekken, toch?
Een glimlachje verscheen op mijn gezicht terwijl ik naar de tafel staarde. Ik had hier stiekem echt veel zin in, maar dat zou ik maar beter niet te veel tonen, toch? Zo meteen dacht hij nog dat ik helemaal gek was. Vond hij me te aanhankelijk. Dat probleem had ik al vaker gehad. Te veel zin in dingen hebben. Dat schrikt mensen af.
Maar wat ik daarna dan had was dat ik bang was te aanhankelijk te worden, waardoor ik steeds minder interesse toonde en toen werd ik te ongeïnteresseerd waardoor ik ze ook afschrikte. Hoe moest ik dan glimlachen? Wat was te perfecte breedte die zei: 'ik heb er zin in maar niet vreselijk veel', ook al had ik toch vreselijk veel zin?
Ik knipperde even mijn ogen. Was veel enorm in mijn eigen gedachten verzonken. Ik keek even op naar Zack en greep naar mijn tas. Het zou wel al bijna tijd zijn om door te gaan, zeker? We moesten geen half uur meer wachten tot de eerste recht ging staan. Ik had net het initiatief om te kiezen aan hem overgelaten, dus nu zou ik het initiatief om te vertrekken eens nemen.
Ik greep naar mijn tas en haalde er snel mijn portemonnee uit. Had ik nog genoeg bij om iets te kopen? Mijn handen gleden langs de muntjes. Ja, dat was nog ruim voldoende. Ik zou het niet allemaal uitgeven, maar ik kon toch wel een deeltje missen om wat nieuwe spulletjes te kopen.
Snel knikte ik even en ik stond op. 'Gaan we?' vroeg ik. 'Of... Wou je nog even blijven zitten?' Ik keek even snel naar mijn stoel en daarna weer naar hem, afwachtend naar wat hij zou zeggen.

PROFILE MAGICIAN

» Still not used to this. [&ZACK]
» Being here for the second time. [&ZACK]
» Painting (zack)
» akward... (Zack)
» The first fight 'zack'

Nice to see you [&ZACK]

Nice to see you [&ZACK]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen