Sleepy and a little Cold ║ Aeryn

Ze tilde de Tasmaanse duivel van de grond en hield het dier voor haar gezicht. Het diertje ademde rustig en haar oogjes waren gesloten. Haar achterpootje trilde een beetje en er kwamen zachte piepgeluidjes uit het bekje van het dier. Tári glimlachte en legde het dier op haar schoot. Ze liet haar hand op de rug van het dier rustte, zodat Terra de warmte van haar hand had. Het dier maakte haar elke ochtend vrolijk wakker, maar was vanochtend pas wakker geworden toen Tári bijna op de staart van het dier trapte en ondanks dat er niks was gebeurd, het dier zo vaak haar excuses aan had geboden, dat ze er wakker van was geworden. Waarom ze het dier haar excuses aan had geboden zonder dat er iets gebeurd was, was haar ook nog een raadsel. Misschien had het er wat mee te maken dat ze al de hele ochtend een enorme kluns was. Ze was over haar uitgetrapte schoenen gestruikeld toen ze haar bed uit was gekomen, had haar water over zichzelf heen gegooid, waardoor ze andere kleding aan had moeten trekken en had daarbij ook nog eens de halve kledingkast overhoop gehaald. Ze had wel vaker dat soort dagen, maar meestal maakte het haar niet zoveel uit. Nu had het haar wel wat uitgemaakt.
Haar haren hingen los langs haar gezicht en ze droeg haar typische trainingspak. Haar ogen waren zwart opgemaakt en om haar als hing de gouden ketting in de vorm van een zandloper. Om haar handen zaten kleine handschoentjes. Zonder vingers en op de knokkels zaten zilveren knoppen.
‘Terra?’ Haar vingertoppen gleden langs de haren van het dier toen ze haar hand weg trok. Terra piepte zacht en tilde haar kopje wat slaperig op. Tári lachte zacht en hield haar hoofd scheef. Terra keek haar vragend aan, verwachtend dat haar bazin een verdomd goede reden had om haar te wekken. ‘Waarom ga je niet even rennen?’ Ze had willen trainen en tegelijkertijd Terra de kans willen gunnen om even al haar energie kwijt te kunnen, maar dat was overduidelijk toch iets anders gelopen. Terra legde haar kopje weer op Tári’s schoot. ‘Moeten we dan weer terug gaan?’ Terra sprong op en had ineens genoeg energie om weg te rennen een paar meter verderop iets interessants te vinden om achteraan te rennen.
Tári stond langzaam op en keek met twinkelende ogen naar het dier. Ze zou het dier echt voor geen goud willen missen. Ze sloot haar ogen en liet haar hoofd in haar nek vallen. Ze haalde diep adem en genoot van de koude lucht die langs haar wangen streelde en haar haren zachtjes heen en weer bewoog. Kou. Ze had er een hekel aan, maar op momenten als dit, was het geweldig. Het deed haar denken aan de winters thuis. Als haar ouders een keertje niet thuis waren en ook Wendy liever niet had dat ze naar buiten ging. “Het is veel te koud, straks ben je nog ziek. Wat wil je dat ik je ouders dan uitleg?” Ze negeerde het dan altijd en glipte de deur uit zodra Wendy niet keek. Zodra de vrouw even te druk bezig was met andere dingen. Hoe vaak ze wel niet met twee koppen hete thee gestaan moet hebben, zonder dat er iemand was om de tweede leeg te drinken. Damian had dan altijd commentaar dat ze te laat was. Een enkele keer zei hij hetzelfde als Wendy, maar meestal werd hij kwaad. En als ze dan weer thuis kwam, slaakte Wendy een zucht en wenkte ze dat Tári naar haar kamer moest gaan en dat ze er voorlopig niet uit hoefde te komen. Wendy hield zich echter nooit aan die afspraak. Vaak kwam ze even later met een warme kop thee of chocolademelk naar haar kamer en sprak ze met Tári, tot de voordeur open ging en ze beide wisten dat het feestje voorbij was. Wendy zei dan altijd dat Tári haar mond moest houden en als haar ouders vroegen of alles goed was gegaan, zei Wendy altijd hetzelfde: “Ik snap niet dat mensen zo diep kunnen zinken. Jullie dochter is een schat.” Haar ouders keken hun vriendin dan altijd vragend aan. Haar vader had nog behoorlijk lang geloofd dat het aan hun lag, maar ook hij was op ten duur alle vertrouwen in zijn dochter verloren, iets wat ze hem nog steeds kwalijk nam. Hoe kan je je eigen dochter niet vertrouwen? Ze had het hen misschien zwaar gemaakt, maar het was hun eigen fout geweest! Zij hadden zo graag willen laten zien wat macht was, zij hadden haar gemaakt hoe ze was. Dat lag niet aan haar.
Tári was zo diep in gedachte verzonken, dat ze niet doorhad dat ze niet meer alleen was.

Er klonk een doffe klap en het boek Breaking Curses was gesloten. Terwijl Aeryn het boek met zwarte kaft en sierlijke zilveren letters naast zich neer op de grond legde, liep er een koude rilling over zijn rug. Hij zakte iets verder onderuit tegen de grote eik waar hij al een tijd onder had zitten lezen. Zijn besef van tijd was hij volledig kwijtgeraakt. Winter hielt er altijd van om daarvoor te zorgen en daarbij kwam ook nog het feit dat hij deze nacht -en de nacht daarvoor- bijna niet had geslapen. De hele nacht hadden nachtmerries hem achterna gezeten en joegen hem constant uit zijn slaap. Keer op keer, opnieuw en opnieuw. Zo rond vijf uur deze ochtend was hij het beu. Met zijn hoofd half erbij had hij zich omgekleed -waarbij het nog een wonder was dat hij zijn kleren niet binnenstebuiten of achterstevoren aan had getrokken- en was op zijn tenen naar de bieb gegaan. De moeite om zijn blonde haren in een vlecht of überhaupt een paardenstaart te doen had hij ook niet genomen, dus de lange lokken haar hingen nu los en reikte tot net onder zijn schouderbladen.
Eenmaal een paar boeken uit de bied te hebben geplukt was hij naar De Grote Zaal gegaan om ze te gaan lezen en alvast wat te eten. Met alle lesstof die hij de afgelopen weken, of misschien wel maanden had gemist was het het slimste om wat meer te lezen dan normaal in de hoop dat hij de rest weer kon inhalen. Tot nu toe was hij redelijk goed op weg.

Tegen de tijd dat hij door de paar boeken die hij had meegenomen heen was, stroomde de eerste leerlingen De Grote Zaal alweer binnen. En binnen de kortste keren was het een drukte vanjewelste en was hij het beetje concentratie dat hij nog had verloren. Een verandering van locatie was de oplossing. Nadat hij de uitgelezen boeken had teruggebracht en het enige boek dat hem nog interesseerde had meegenomen, had hij een dikke winterjas aangetrokken en was naar buiten gegaan. Wat ons weer brengt bij het moment van nu.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen en Aeryn sloot zijn gouden ogen. Hij zou hier ter plekke in slaap kunnen vallen... Nee, dat was een slecht idee vanwege verschillende redenen. Hij opende zijn ogen en met tegenzin pakte hij het boek naast hem van de grond en stond op. Zijn spieren protesteerde luid, maar hij besloot het te negeren en begon aan zijn weg terug naar het grote gebouw.

Jammer genoeg had het noodlot besloten dat hij nog niet genoeg had geleden vandaag. Daar, niet zo heel ver van hem vandaan stond een zeker iemand die hij vandaag -van alle dagen for god's sake- zeker niet tegen het lijf had willen lopen. Aeryn gromde binnensmonds. Ach, hij kon maar beter iets goeds van deze reünie proberen te maken. Hoewel iets hem nu al vertelde dat hij niet zou slagen. 'Goeie morgen deze morgen,' groette hij haar op een neutraal, nietszeggend toontje.

Hoop dat je er wat mee kan >_<

Een gezellige dag met Terra. Even geen lessen om zich druk over te maken, even geen leraren die haar zeiden wat ze moest doen, even alleen zijn en alles vergeten. Terug denken aan goede momenten en de slechte vervangen door nieuwe goede momenten. Maar nee hoor, niks gezellige dag, niks geen gezeur. Het was geen gezellige dag meer en gezeur ging ze zeker ween krijgen. Net zoals in de “goede oude tijden”. Ha! Goed? Oud? Ze konden niet slechter zijn en oud genoeg waren ze nooit niet. Waarom was hij in godsnaam naar deze school gekomen? Waarom was hij hier? Had Wendy haar niet even iets kunnen laten weten? Of hadden haar ouders Wendy ook al verbannen uit het huis? Dat zou een mooie zijn. Wie weet was deze kneus eerste rang ook wel verbannen en daarom hierheen gegaan.
'Goeie morgen deze morgen,' Ze trok haar wenkbrauwen op. Werkelijk? Hij had het lef haar een goeie morgen te wensen? Een goede morgen?! Wat was er goed aan? Het was goed geweest, ja, maar dit?
Ondanks alle gedachtes, knikte ze kort en hield ze haar gezicht zo emotieloos mogelijk. ‘Het is ook leuk jou weer te zien.’ Ze glimlachte even en sloeg haar armen over elkaar, waardoor haar shirt iets omhoog kwam en de riem met messen te zien was. Kon ze het een perfecte timing noemen? O ja zeker weten. ‘Alleen jammer dat er nog geen duivel hoorntjes uit je hoofd zijn gegroeid. Het zou je prima staan.’ Ja, ze zag hem als een duivel. Hij kon altijd alles goed doen, hij was altijd de lieveling, hij luisterde beter dan zij dat deed. Zij deed altijd alles fout en was de slechte dochter. En dan te bedenken dat zíj hun echte dochter was en hij puur uit medelijden het huis in was gehaald.
Ze hoorde achter zich dat Terra gromde en niet veel later stond het dier naast haar. Terra keek wat verdwaasd naar de jongen voor hun en piepte zacht. Het klonk als een wat hopeloze piep. Het dier kende de eeuwige ruzies en discussies tussen het tweetal en leek er niet heel blij mee te zijn dat hij er nu was. Tári keek even naar Terra en knikte toen kort.
Haar glimlach verdween en haar gezicht liet ineens zien hoe “blij” ze was met deze onverwachtse ontmoeting. ‘Leg me eens uit wat er goed is aan deze ochtend? Je kan me niet vertellen dat je het een goede ochtend vindt.’ Voor zover zij het zich kon herinneren, waren de twee het nooit eens geweest met elkaar, maar er was één ding waar ze het altijd over eens waren geweest. Geen van beide mocht de ander. Van kinds af aan was hij bij hun over de vloer gekomen en hadden haar ouders haar meegesleept naar zijn huis. Tot de dag dat hij bij hen in huis kwam, samen met die broer van hem. Ze had nooit echt begrepen waarom. Ja, ze wist dat zijn ouders overleden waren, maar was dat een reden om de twee jongens in huis te halen? Ze had zich er ook zelden druk over gemaakt. Zeker in de tijd dat ze Damian leerde kennen, was ze bijna nooit meer thuis geweest en had ze zich niks meer van de jongens aangetrokken.
‘Ik kan in elk geval zeggen, dat ik dit alles behalve een goede morgen vindt. O, wacht, dat was het wel, maar toen verscheen jij.’

Hij gaf haar een klein nep glimlachje terug nadat ze had gesproken. en sloeg geen acht op de messen die ze op een subtiele manier liet zien. Hij wist dat ze die dingen altijd met zich mee droeg, dat ze daarmee had leren vechten en er ook echt goed in was. Misschien zelfs wel beter dan hij zich kon voorstellen. Maar het deed hem niks ondanks dat die messen zijn "kleine probleempje" weer omhoog konden halen. Mocht ze die dingen nog eens gaan gebruiken, beloofde dat zeer interessant te gaan worden. Aeryn grijnsde in gedachten terwijl zijn gezicht hier niets van liet zien. Zij was dan misschien wel goed met messen, maar hij was goed met magie. En dan vooral defensieve magie. Dat zou ze moeten weten.

'Alleen jammer dat er nog geen duivel hoorntjes uit je hoofd zijn gegroeid. Het zou je prima staan.' Haar woorden onderbraken zijn gedachtegang en hij liet een klein zuchtje horen. 'Why thank you,' sprak hij op een neutrale en rustige toon. Eentje die een onverschillige ondertoon vasthield. Waarom haatte hij haar ook alweer? Oh ja, hierom. Precies dit soort dingen. Net als haar uitstraling trouwens en die blik in haar ogen die bloed wilde zien vloeien. Hij zou haar het liefst een klap in het gezicht willen verkopen daarvoor. En dan met zijn rechterhand voor het maximale effect. Wat hielt hem eigenlijk nog tegen? Het was niet alsof hij haar ouders had belooft lief voor haar te zijn. En stel dat hij dat wel had gedaan was die belofte waarschijnlijk in een oogopslag gebroken.

Een bekende grom achter Tári trok zijn aandacht en als snel stond het beest dat het geluid maakte naast haar. Oh god, had ze dat ding ook nog? Hij herinnerde zich nog de laatste keer dat hij dat beest had gezien. Het arme ding had bijna haar tandjes gebroken toen ze zijn vingers eraf probeerde te bijten. Jammer dan, die vingers waren van metaal. Nu nog steeds trouwens.
Aeryn negeerde het verdwaasde blikje in haar ogen en keek het witharige meisje voor hem weer aan. 'Je zou dat ding moeten opsluiten voor ze iemand besmet met hondsdolheid.' Hij kende Tári langer dan vandaag en als er iets was waar ze niet tegen kon, was het als iemand aan Terra zat of wat negatiefs zei over het beest. Stomme dingen had hij vaker in zijn leven gedaan en dit was een van die dingen.

Haar glimlach verdween en de Tári die hij kende in al haar glorie kwam weer tevoorschijn. 'Leg me eens uit wat er goed is aan deze ochtend? Je kan me niet vertellen dat je het een goede ochtend vindt.’ Maar natuurlijk is het geen goede morgen. Was het niet en zou het ook niet worden. Dus waarom zei hij het dan? Who knows. Zulke dingen zeg je 's ochtends gewoon. Of meestal dan. Aeryn luisterde maar half naar het geratel wat daarop volgde. Soms kon ze veel te lang door blijven gaan over een onbelangrijk onderwerp. Maar ja, hij was dan ook weer zo idioot om erop te reageren wat leidde tot hun beruchte discussies en ruzies -niet dat hem dat wat uitmaakte. Hij kon de grijns niet meer van zijn gelaat afhouden nadat ze eenmaal had gesproken. 'Goed om te horen dat je nog steeds zoveel van me houdt als vroeger. Dat is een hele opluchting.'

Vriendelijk lachen? Prima, dat kon ze tegen iedereen doen, behalve deze idioot. Ze kon zich het moment dat ze vriendelijk naar hem had gelachen, niet voorstellen. Misschien had ze vriendelijk gelachen toen ze elkaar voor het eerst zagen, maar ook dat betwijfelde ze. Alles aan hem, zijn stem, zijn houding, zijn manier van denken, irriteerde haar tot op het bot. En het irriteerde niet alleen haar, ook Terra had hem vanaf het begin niet gemogen. Ze kon zich niet meer herinneren of hij een van die mensen was geweest die hadden gezegd dat het dier stonk en het geen betrouwbaar huisdier was, dat ze het had moeten laten wegrotten in het kleine, kapotte kooitje bij het oud vuil. De kans was groot. Er waren maar drie mensen die niet hadden geklaagd over het dier en ze het net pas had. Zelfs Wendy had over het dier geklaagd. In mindere maten, maar ze had erover geklaagd.
Het feit dat ze haar armen zo over elkaar heen sloeg dat hij haar messen kon zien, was puur om hem te laten weten dat ze de dingen bij zich had. Het feit dat er maar negen in zaten, had hem op kunnen vallen, maar ze hoorde hem er niet over. Ze wist dat hem aanvallen niet heel veel zin zou hebben. Hij was goed in verdedigen, zeker in tegenstelling tot zijzelf. Ze was altijd beter geweest in aanvallen dan verdedigen. De aanval is de beste verdediging, niet? Toch voelde het goed om hem erop te wijzen dat ze weldegelijk iets kon doen mocht hij het in zijn stomme kop halen om iets te flikken.
De opmerking over de duivel hoorntjes, kon ze simpelweg niet laten. Ze wist dat het hem irriteerde en juist daarom moest ze het zeggen. De kleine zucht uit Aeryns mond liet haar ogen even twinkelen. 'Why thank you,' Zijn stem klonk neutraal en rustig en toch had ze er meer plezier in dan ze kon beschrijven met woorden, de twinkeling in haar ogen sprak al boekdelen.
Een grom klonk vanachter Tári en vlak daarna stond Terra naast haar. Het dier moest tijdens de poging het onbekende ding te vangen, het tweetal gezien hebben. Terra moest Aeryn wel herkend hebben. Het dier had genoeg herinneringen aan de jongen en daar waren er niet veel goede bij. Tári wist niet of Terra Aeryn echt niet mocht, of dat het dier enkel zo vijandig deed omdat haar bazin de jongen niet mocht, maar al was het het laatste, was ze dankbaar dat het dier aan haar kant stond.
Terra keek de jongen verbaasd aan. Maar Aeryn leek er geen aandacht aan te besteden, waarom zou hij ook? Alsof het nut zou hebben. Tári snapte überhaupt niet waarom het dier nog een poging deed.
'Je zou dat ding moeten opsluiten voor ze iemand besmet met hondsdolheid.' Tári’s ogen werden iets groter. Ze balde haar vuisten en klemde haar kiezen strak op elkaar. Terra zette voelbaar haar nagels in Tári’s been en piepte kort, een beetje wanhopig. Tári keek de Tasmaanse duivel aan, wist hoe bang het dier was voor kooien. Haar rode ogen gleden naar Aeryn en haalde diep adem. Ze ontspande haar handen, maar haalde haar kaken niet van elkaar af. Haar rechterhand legde ze op een van de messen. Als Aeryn nu slim was, liet hij haar uitpraten en liet hij het dier daarna met rust. Maar slim had ze de jongen nooit kunnen noemen, dus was ze ook niet van plan het mes los te laten.
‘Prima, maar dan sluit ik jou erbij op en dan kijken we wel wie van de twee er levend uitkomt.’ Terra klom via Tári’s broek omhoog, naar diens schouder en piepte nog eens zachtjes. Tári siste geruststellend tussen haar tanden, om het dier te laten weten dat ze het niet meende. Ze stopte Terra nooit in een kooi, enkel als ze het dier echt op haar kamer moest laten, maar dan vond ze het dier dezelfde avond totaal in shock. De twee dagen die daarop volgde dronk ze veel te veel en at ze amper tot niet. Nee, niemand sloot haar kleine Terra zomaar op en deden ze dat wel, dan ze ze hen er dolgraag bij zetten. Terra was doodsbang in een kooi en begon het eerste half uur tot uur alleen maar te krabben en te bijten. Hm, eigenlijk zou he perfect zijn, Aeryn erbij stoppen. Dan was ze eindelijk van die duivel af. Nee, duivel was nog veel te veel eer voor deze jongen. Hem tot eencellige benoemen zou nog teveel eer zijn. Hij had beter een stofdeeltje kunnen zijn.
En toen kwam de bekende vraag die niet te voorkomen was geweest. Waarom noemde hij dit in godsnaam een goede ochtend? Had die jongen überhaupt goede ochtenden in zijn leven? Hopelijk niet..
'Goed om te horen dat je nog steeds zoveel van me houdt als vroeger. Dat is een hele opluchting.' Was de enige reactie die ze van hem kreeg. De grijns rond zijn lippen zorgde ervoor dat er een misselijk gevoel bij haar opkwam. Die grijns, zijn houding.. Om misselijk van te worden, doodziek. Ja, dat was het goede woord; doodziek. Hoe kon iemand in zijn buurt normaal functioneren. Hoe hadden zijn eigen ouder het met zo een zoon vol kunnen houden? Hoe kon zijn broer het? Wat had haar ouders bezielt toen ze dit stuk vuil in huis hadden genomen?! O wacht, ze had het over de zelfde mensen die haar niet meer als hun dochter wilde zien, omdat zij zelf iets heel anders van het meisje gemaakt hadden dan goede ouders hadden gekund. Erger nog, hun oudste kind hadden ze als oud vuil afgedankt en hun jongste kind hadden ze tot een monster gemaakt. Nee, het was niet haar schuld dat ze zo was. Ze was haar ouders dankbaar voor wat ze van haar gemaakt hadden, maar tegelijkertijd hing het haar keel uit dat zij altijd alles fout deed, terwijl zij begonnen waren met de fouten maken.
Waarom hadden ze deze jongen in huis genomen? Was hij beter? Beter dan hun eigen kind? Ja. Was het antwoord wat ze zou krijgen als ze het hen u zou vragen. Ja, de zoon van iemand anders is beter dan mijn eigen dochter. Ze hoorde het haar moeder al zeggen. Ja, Aeryn was altijd beter geweest. Was dat de grootste reden dat ze een hekel aan de jongen had? Ja. De rest was er enkel bijgekomen en had de hekel tot haat gemaakt.
‘Haal die ziekelijke grijns van je gezicht af of moet ik je daarmee helpen?’ Siste ze tussen haar tanden, terwijl ze de jongen met haar rode ogen vurig en hatelijk aankeek. Hij wist al dat ze hem uit kon kotsen, dus waarom zou ze nog doen alsof dat niet zo was?

Kon deze dag nog erger? Maar natuurlijk! Waarom niet? Eerst nachtmerries en slapeloze nachten, nu een kind dat hem samen in een kooitje wilde opsluiten met haar Tasmaanse duivel. Grote kans dat het kooitje ook echt een kooitje was. Nee dat zou goed gaan. Ach, een flinke tik tegen de kop zou er wel voor zorgen dat het beest voor een goede tijd buiten westen was. Al zou ze hem eerst zover moeten krijgen om dat kooitje in te gaan. Zou ze nooit lukken. Alhoewel.. het was Tári waar we het over hebben. Die verzint vast wel een of andere duister plan uit een verontrustend sinister hoekje van haar brein. Maar ondanks dat, deed de bedreiging hem niks. Zelfs niet al legde ze haar hand op een van de vele messen aan de riem. Soms vergat hij hoe stom het was om haar op haar zenuwen te werken ookal kende hij alle mogelijke gevolgen. En een daar van was zeker niet zijn favoriet.. Aeryn slikte even bij de gedachte, maar voor die gedachten gedetailleerder werden, onderbrak hij ze. 'Do you really think that's a good idea? vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw en de Shadraanse taal gebruikend. Het lag wat vreemd op z'n tong aangezien hij de laatste jaren alleen in het Kovomakaans had gesproken, maar het was goed om te weten dat hij de taal nog steeds beherende. Zo kan hij Tári nog meer dwars zitten met haar eigen taal. In gedachten grijnsde hij weer, maar kon deze grijns niet van zijn gezicht af laten toen ze eenmaal weer had gesproken.

Sarcasme droop als water van zijn stem bij zijn woorden. Als hij het serieus had gemeend wat hij had gezegd dan had hij zichzelf werkelijk in het gezicht geslagen en gezworen dat hij geestelijk de weg kwijt was geraakt. En niet zo'n beetje ook. Het kon Aeryn werkelijk geen reet schelen of Tari hem haatte of niet. Hoewel zelfs een hersenloze zou kunnen zien dat ze hem verafschuwde. Daar had je echt geen goed stel hersenen voor nodig. 'Haal die ziekelijke grijns van je gezicht af of moet ik je daarmee helpen?' Kijk. Weer zo'n dreigementje en raad eens? Weer deed het hem niks, hoewel hij donders goed wist dat haar dreigementen niet bij dreigementen zouden blijven. Daar had hij immers al wel wat ervaring mee. Dat ze serieus nog niet door de politie is opgepakt voor honderd en één pogingen tot moord. Zou haar goed doen.
Aeryn rolde met zijn gouden ogen, haar giftige blik in de wind slaand. 'Haal die ziekelijke blik uit je ogen; het trekt ongedierte aan.' Met ongedierte bedoel hij niet het soort dat je normaal in oude kamers of in riolen tegenkwam. Nee. Dit maal bedoelde hij zijn mede studenten ermee. De enkele studenten die hun 'meningsverschil' was opgevallen en nu stonden te kijken naar wat de afloop zou zijn. Het was niet vroeg in de ochtend, nog laat in de avond. De lessen waren niet bezig en buiten een goede lunch was er niks wat de andere studenten in het kasteel konden houden. Misschien waren het nu nog maar drie of vier studenten, maar het konden er zo meer worden. En terugkomend op de reden waarom ze hier waren durfde hij te wedden dat merendeels hoopte op een slechte afloop. Voor beide.
Terwijl Aeryn de laatste woorden over zijn lippen liet rollen, wees hij met zijn duim over zijn schouder naar het kleine groepje studenten met een zucht en gesloten ogen.

Niet lang na zijn woorden opende hij zijn gouden ogen weer en richtte ze op de duivel voor hem. Ondanks het feit dat ze publiek hadden, zou geen van beide dat wat kunnen schelen. Hij durfde zelfs te wedden dat Tári ze af zou maken als ze niet snel maakte dat ze weg kwamen. Met andere woorden: wat hij zojuist had gezegd zou weinig verschil maken. 'Niet dat het mij wat kan schelen.' Zonder zijn ogen van het meisje af te halen, gooide hij het zwarte boek Breaking Curses naar een random student achter hem. Of die het ving wist hij niet zeker, maar aan het geschrokken gilletje te horen had hij -of eigenlijk zij- het boek toch gevangen. Zo, was hij daar ook weer vanaf. 'Je verliest wel erg gemakkelijk je geduld, Tári. Ik had niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou zijn. Ze had haar zin. Hij grijnsde niet meer.

In godsnaam.. In godsnaam waarom hij?! Van iedereen die ze tegen had kunnen komen? Hij! Om ziek van te worden. Doodziek, die conclusie had ze al getrokken. Allang. Maar het bleef fijn om zich eraan te herinneren. Ze werd misselijk van deze jongen. Zijn blik, zijn houding, zijn hele manier van doen. Zijn blonde haren en gouden ogen maakte het maagzuur al los. Als ze de tijd terug kon draaien, had ze de jongen nooit ontmoet en – ook al was het ook een gunst voor hem – waren zijn ouders nooit gestorven. Want in dat geval had zij niet al die tijd met hem in een huis moeten zitten. Een huis, vol met herinneringen die ze wilde verbannen, wilde weg gooien, maar waarvan ze wist dat ze ze altijd zou houden. Een mens was simpelweg niet in staat iets te vergeten. Nooit niet. Het bleef altijd ergens in het achterste, vergeten hoekje van je brein zitten. Ja, helaas wel.
'Do you really think that's a good idea?’ De woorden uit Aeryns mond zorgde ervoor dat ze uit haar gedachtes werd getrokken. Het drong niet meteen tot haar door dat hij Shadraans sprak, maar toen ze het besefte, siste ze even tussen haar tanden. De perfecte zoon. De perfecte zoon, die niet eens hun zoon was… Het kneusje uit Erd, dat zijn best had gedaan om Shadraans te leren, en er verdomme in geslaagd was.
Ze knikte kort. ‘Ja, ik denk dat het een geweldig plan is. Zo een klein kooitje waar je niet eens in kan bewegen. Jij niet, nee.’ Ze grinnikte bij haar woorden. Het beeld dat voor haar geestesoog verscheen, was geweldig. De blonde smurf in een veel te klein kooitje. Het liefst een kooitje waarin hij amper adem kon halen. Hm, wat was dat een geweldige gedachte. Ja, zeker weten.
De reactie die kwam toen ze zijn ziekelijke grijns zag, was behoorlijk voor de hand liggend. Niemand, zelfs een totaal onbekende, kon de misselijkheid niet ontkomen als de desbetreffende persoon naar de ziekelijke grijns keek. ‘Haal die ziekelijke grijns van je gezicht af of moet ik je daarmee helpen?’ De blonde smurf rolde met zijn goudkleurige ogen. 'Haal die ziekelijke blik uit je ogen; het trekt ongedierte aan.' Bij de laatste woorden wees hij met zijn duim over zijn schouder. Een zucht klonk uit zijn mond en hij sloot zijn ogen. Tári gromde zacht.
'Niet dat het mij wat kan schelen.' Aeryn gooide het boek dat hij vast had naar een van de leerlingen achter hem. Het meisje slaakte een gil en Tári zag dat het kind het boek met een verbijsterde, geschrokken blik ving. Meer als reflex dan bewuste actie. Tári keek naar de rest van de leerlingen en trok haar neus op. Dit was de discussie tussen de blonde smurf en zij, die kleuters hadden er helemaal niks mee te maken.
Ze haalde een van de messen uit haar riem en gooide langs Aeryn naar een van de jongens die ertussen stond. Het mes landde vlak voor diens voeten en de jongen schreeuwde beledigd en deels geschrokken. Tári wierp hem een waarschuwende blik en siste: ‘De volgende is raak.’ De jongen keek een van de andere leerlingen aan en samen liepen ze langzaam weg. De laatste twee stonden er nog en ze zouden er blijven staan, maar als Tári ook genoeg had van die twee, zou ze met liefde nog eens een mes gooien.
'Je verliest wel erg gemakkelijk je geduld, Tári. Ik had niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou zijn.’ De grijns was verdwenen, eindelijk. Tári grinnikte. ‘Ha! Laat me niet lachen.’ Ze keek de jongen met valse ogen aan. ‘Ik heb je alle geduld gegeven die ik je kon geven. Mijn geduld ben je allang kwijt. Je mag van geluk spreken dat ik je niet meteen aan ben gevlogen, dat is namelijk wel exact wat je verdient. Problemen, heel erg veel problemen.’ Ze keek hem met de valse ogen aan, terwijl Terra haar woorden bijstond met een zacht gegrom.

Serieus. Hadden die leerlingen niks beters te doen ofzo? Nee, waarschijnlijk niet. Want wat was er nou interessanter dan het bekvechten tussen twee personen? En al helemaal als er een kans bestond dat een van de twee zijn of haar geduld verloor. Hoe klein die kans dan ook wel niet mocht zijn. Tot nu toe zag het ernaar uit dat geen van beide hun grip op hun geduld ging verliezen, maar situaties konden omslaan binnen enkele seconden.
Aeryn keek toe hoe Tári een van haar messen uit de riem om haar heup haalde en deze met een simpele en soepele beweging langs hem op gooide naar de leerlingen achter hem. Een geschrokken en beledigd gilletje vulde zijn oren. Dit was misschien wel de eerste keer dat hij Tári voor haar acties zou willen bedanken, maar alleen al bij de gedachten kreeg hij de neiging om over z'n nek te gaan. Hoewel hij niet erg veel problemen had met het feit dat er allemaal leerlingen hen stonden aan te gapen en elk woord konden volgen van wat er werd gezegd, had hij ze toch liever op een kilometer afstand. Hun aanwezigheid werkte hem simpelweg op zijn zenuwen. Nog meer dan dat Tári ooit had gedaan in al die tijd dat ze in hetzelfde huis hadden moeten leven en lang daarvoor. Vervloek de dag dat hun ouders elkaar hadden ontmoet en bevriend waren geraakt.

'De volgende is raak,' klonk een sissende stem voor hem. 'Geloof me. Ze doet het echt, bevestigde hij haar worden, zijn stem kalm en serieus. Hij had niet anders verwacht dan dat de arme stakker wijs besloot om zich terug te trekken samen met nog een ander nieuwsgierig aagje. Jammer genoeg waren en nog twee idioten die besloten te blijven staan waar ze stonden en maar gewoon toe te kijken naar wat er ging gebeuren. 'Je verliest wel erg gemakkelijk je geduld, Tári. Ik had niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou zijn.' De grijns die op zijn gelaat had gestaan was gesmolten als sneeuw voor de zon. Er was niet eens meer een klein teken in zijn gezichtsuitdrukking dat vertelde dat die grijns er kort geleden nog was geweest. Hij had er geen probleem mee als ze met woorden liep te smijten, maar met messen? Tuurlijk, het was Tári waar we het over hadden, maar het stond hem niet aan. Hij fronste ietwat bij haar gegrinnik.

'Ha! Laat me niet lachen.' De valse blik die in haar ogen die haar woorden bijstond, was hem niet ontgaan. 'Ik heb je alle geduld gegeven die ik je kon geven. Mijn geduld ben je allang kwijt. Je mag van geluk spreken dat ik je niet meteen aan ben gevlogen, dat is namelijk wel exact wat je verdient. Problemen, heel erg veel problemen.' Aeryn keek kort naar het Tasmaanse Duiveltje aan haar zijde dat hem zacht grommend aanstaarde, maar al snel viel zijn blik weer op de witte duivel voor hem. 'Geluk? Problemen? Ik denk dat het nu mijn beurt is om te lachen! Als ik geluk had waren mijn ouders nooit gestorven en hoefde ik nooit rond te lopen met dit.' Ter ondersteuning van zijn woorden hield hij zijn rechterhand omhoog. Omdat hij zijn handschoenen voor een keer niet had aangetrokken was de metalen hand goed zichtbaar. En doordat de zwaartekracht zachtjes aan de mouw van zijn shirt trok, werd ook een stukje van de arm zichtbaar. 'Als ik geen problemen had gehad, hadden wij nooit samen in een huis hoeven te leven. God wat zou me dat een hoop ellende hebben bespaard!' Hij keek haar doordringend aan en balde zijn vuisten. Zijn arm liet hij weer langs zich op vallen.

Zijn ouders waren er misschien niet meer, maar ze hadden genoeg geld om hunzelf te kunnen voorzien van alle behoefde. Dus hoe had Connor het in vredes naam in zijn stomme kop kunnen halen om het aanbod van de familie Chronos te accepteren!? Hij wist hoe erg Tári en Aeryn met elkaar botste en dan toch! Het was gewoon vragen om problemen.
Hij had niet doorgehad dat zijn blik wat omlaag was gezakt bij zijn gedachten, maar toen hij het doorhad keek hij weer op naar Tári met een blik vol haat en ergens toch ook wel wat verdriet.

Well that escalated quickly...

Wat hadden haar ouders nu eigenlijk gedacht? Dat ze in zou stemmen met hun achterlijke plan? Dat ze het een geweldig plan zou vinden dat de blonde smurf bij hun in trok? Ze had haar ouders gesmeekt het niet te doen, ze was zelfs op haar knieën gaan zitten, iets wat ze enkel deed als er geen enkele andere uitweg meer weg. Ze had haar ouders zelfs willen beloven alles te doen wat ze maar wilden, nooit meer naar haar vrienden te gaan. Maar niks had geholpen. Haar ouders hadden haar strak aangekeken en haar gevraagd of ze zelf niet ook blij was geweest als ze de rollen omdraaide en iemand haar opving. Dat was de druppel geweest. Ze had haar ouders uitgescholden en was het huis uit gelopen. Twee dagen lang was ze niet thuis gekomen, te kwaad om naar het vervloekte huis terug te gaan. Ze was al die tijd bij Damian gebleven, die haar uiteindelijk ook zo ver gekregen had om terug naar huis te gaan. Ze had van dichtbij kunnen zien hoe hij met zijn tante omging en op de een of andere manier had ze daardoor verlangd naar huis. Haar ouders waren niet thuis geweest, maar Wendy had haar met grote ogen aangekeken en had haar zonder enige aarzeling binnen gelaten. Zij was ook degene geweest die Tári’s ouders zover had gekregen om hun dochter met rust te laten. Als het aan die twee had gelegen, was ze het huis nooit meer in gekomen en had ze mogen wegrotten op straat.
Het feit dat die zelfde blonde smurf nu ook nog eens op de zelfde school bleek te zitten, kon niks anders zijn dan opzet. Ze wist dat Wendy had gezorgd dat ze hier nu zat, Wendy was de enige die had gewild dat ze op een goede school zat. Als het aan haar ouders had gelegen, was ze nu samen met Lieke en Sam aan het wegkwijnen in een cel. Ja.. Waarom waren die twee ooit blij geweest dat het witharige meisje geboren was? Waarom hadden ze hun oudste kind doodleuk ingeruild voor het meisje? Misschien kon ze zelf zeggen dat ze jaloers was op haar broer. Hij had niet op hoeven groeien bij de twee monsters.
'Geluk? Problemen? Ik denk dat het nu mijn beurt is om te lachen! Als ik geluk had waren mijn ouders nooit gestorven en hoefde ik nooit rond te lopen met dit.' Hij hief zijn arm, maar er veranderde helemaal niks in haar gezicht. Prachtig.. Wat had hij dan gewild? Dat ze had gezegd dat hij zoveel ongeluk had dat ze medelijden met hem had? Dat ze graag zou willen dat het niet was gebeurd? Ja, dat zou ze zo doen. Want als zijn ouders niet omgekomen waren, had ze hem enkel hoeven te zien bij verjaardagen, had ze hem maar een paar keer gezien in een jaar. Nu had ze hem elke dag opnieuw moeten zien. Met de blonde smurf moeten eten, spullen met hem moeten delen, hem dingen moeten vragen en nog het ergste van alles; ze had een kamer met hem moeten delen. Haar slaapkamer, haar kleine paradijsje, was in een dag veranderd in een strafkamp. De enige plek in het hele huis waar ze zich kon uiten, waar ze kon huilen als ze wilde, waar ze kon lachen, kon schreeuwen, zonder dat iemand het zich aantrok, veranderde in een dag in een plek waar ze enkel kon schreeuwen. Natuurlijk ging ze vaker weg! Natuurlijk at ze niet meer thuis. Natuurlijk ging ze later naar bed en stond ze zo vroeg mogelijk weer op. Het liefst was ze nooit meer thuis gekomen geweest. De enige reden dat ze elke avond weer thuis was gekomen, was omdat Damian het wilde. Ze kon niet met Sam mee, die sliep immers op straat. Lieke was een meisje waar ze niet eens mee wilde en Damian vond het prima als ze met hem mee ging, maar nooit langer dan een nacht. Hij werd elke keer boos als ze zei dat ze graag met hem wilde ruilen. Soms dacht ze zelfs dat hij aan Aeryns kant stond.
'Als ik geen problemen had gehad, hadden wij nooit samen in een huis hoeven te leven. God wat zou me dat een hoop ellende hebben bespaard!' Hij keek haar doordringend aan en liet zijn arm weer langs zijn lichaam vallen. Ze zag zijn blik omlaag zakken, maar besteedde er geen aandacht aan. Haar ogen waren iets groter geworden en ze was wit weggetrokken. Ze staarde Aeryn strak aan. Toen hij zijn hoofd weer hief, lette ze niet eens op de blik in zijn ogen. De blik in haar ogen veranderde van geschrokken naar kwaad. ‘Natuurlijk! Schuif de schuld maar op andere! Dat is altijd makkelijker geweest voor je, niet?!’ Ze verplaatste haar gewicht en haar stem sloeg over toen ze verder ging. ‘Ik zou dolgraag met je ruilen! Ik zou dolgraag willen dat mijn ouders omgekomen waren in plaats van die van jou!’ Ze voelde de tranen achter haar ogen branden, maar deed er alles aan om het tegen te houden. ‘Jij kan zeuren dat je leven slecht werd nadat mijn ouders zo achterlijk waren om jullie in huis te nemen, ik kan dat niet! Het enige wat mijn gezeur op zou kunnen lossen, zou zijn als zij een ongeluk kregen, als zij dood neer zouden vallen! Alleen ik had dat geluk niet!’ De tranen moesten te zien zijn in haar ogen, maar ze wilde ze niet. Ze wilde niet dat de blonde smurf haar zag huilen, nee..

PROFILE MAGICIAN

» Sleepy head~
» Aeryn Edward Sayan (WIP)
» Ice and Ice cold..
» [C] Hot 'n Cold
» Cold Confrontation

Sleepy and a little Cold ║ Aeryn

Sleepy and a little Cold ║ Aeryn

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen