Jake trok zijn jas nog een keer goed op. Zijn handen waren ingepakt in zwarte handschoenen Het was behoorlijk koud. Iedere keer dat hij ademde, verschenen er kleine wolkjes. Dat het nog net niet sneeuwde verbaasde hem al. Hij keek nog een keer naar de lucht. Het was bewolkt. Geen enkel straaltje zon te zien. Hij zuchtte. Hierbij ontstond een grote ademwolk. Waarom moest het nou zo'n koude herfst zijn in plaats van zo'n lekkere milde, waar hij altijd zo van hield...nu hij erover nadacht, de zomer was ook niet echt bepaald warm geweest. Toen zag hij in de verte een grote hoeveelheid water. Was hij nou al bij het stille meer aangekomen? Dat ging snel..Hij liep naar de grote hoeveelheid water toe. Toen zag hij een eindje verderop een meisje staan. Hij keek nog eens beter. Was dat...nee..."Forana?" Hij keek nog eens even goed. Nee...het was niet haar...dat kon niet..dat mocht niet..toen keek hij even goed. Nee, ze hat iets te rood haar voor Forana. Al leek ze wel griezelig veel op haar. Hij zuchtte opgelucht, en glimlachte. Ze had..iets..hetzelfde als dat hij bij Mizuki voelde. Waarschijnlijk omdat zij ook zo op Forana leek. Nah ja..minder dan Mizuki maar toch...ach gewoon uit zijn hoofd zetten...al had ze stiekem wel wat aantrekkelijks...ergens..
Hij besloot om naar haar toe te lopen. "Een goedemiddag" Hij stak zijn hand op. "Wat een koude dag, vind je ook niet?" Hij glimlachte. Een beetje kneuterig onderwerp om een gesprek mee te beginnen, maar het kon er mee door.

Bij elke adem teug, die ze uitblies, verscheen er een condenswolkje op het raam. Ze zat in het raam kozijn, ergens in een rustig gedeelte van het kasteel. Waar wist ze zelf eigenlijk ook niet, maar het was er koud en stil. En eigenlijk ook best donker. Een kerker misschien? Ze had geen idee. Omdat ze weer eens niet had opgelet tijdens haar wandeltochtje. Ze had weer eens helemaal in dagdromenland gezeten. Het raam had haar aandacht getrokken omdat het zo’n prachtig uitzicht gaf op de omgeving. Het stille meer was goed te zien, die bevroren randen had van de kou. Het gaf een vreemd contrast. Die mooie witte ijskristallen rand om dat diepe duistere water, met al zijn onbekende donkere wezens in de diepte. Een rilling liep over Lea’s rug. Ze had een hekel aan donker water. Je wist nooit wat er werkelijk om je heen zat, en dat wilde ze meestal toch wel graag weten. Zwemmen deed ze dus niet in dat meer. Niet dat zoiets nu echt mogelijk was. Het was herfst, bijna winter dus erg lekker warm zal het nou ook niet zijn in dat water. Ze had ook niet voor niets een lekker dikke winterjas aan. Roefus, haar kleine zilvergrijze rat, zat lekker diep verstopt in haar jas, dicht tegen haar aan zodat hij het niet koud kreeg. Weer verscheen er een condenswolkje op het raam. Met sierlijke letters schreef ze “Lea” met haar vinger, op het raam. Net boven haar naam staken de toppen van het duistere bos uit. Ze was er nu al een paar keer geweest, waar ze elke keer weer van genoot. De natuur, het leven, de mysteries die er verstopt waren. Ze was er vreselijk door geïntrigeerd. En ook nu weer, dus draaide ze haar benen weg en liet zich uit het brede kozijn zakken. De letters van haar naam waren al langzaam vervaagd.

Ze had snel haar weg terug gevonden, door het immens grote kasteel met zijn vele gangen en deuren. Ze trok haar must iets dichter over haar oren toen ze buiten kwam en trok ook gouw haar handschoenen aan, die ze vervolgens diep in haar zakken stak. Haar schoenen werden nat van het vochtige, half bevroren gras, wat lichtelijk onder haar voeten kraakte, toen ze over het grasveld naast de school liep. Dat was het enige nadeel. Het donkere bos was best een eindje lopen. In het voorjaar zou ze haar schoenen uit hebben gedaan om het gras te kunnen voelen. Maar aangezien ze geen zin had in bevroren tenen, zo op het koude gras, liet ze dat maar achterwegen. Op haar thuis planeet, Gren, was er weinig gras te vinden. Daar had ze nog nooit een open grasveld gezien. Daarom hield ze ook zo van die planeet. De moederboom, zoals zij haar thuis noemde, had de hele planeet overwoekerd met jungleachtige natuur. Dus het meest was mos, planten en bomen. Er groeide wel gras. Maar niet van dat korte gras als dit. Daar waren het sprieten die af en toe uit de grond staken. Maar weer terug naar de werkelijkheid, want Lea liep weer eens te dromen. Ze zette vlug haar kraag overeind toen ze een koude windvlaag langs haar nek voelde. Ze was al niet ver meer verwijderd van dat enge stille meer. Ze zag de grote donkere vlek, geruisloos liggen en bleef even staan kijken. Iets roerde zich aan het wateroppervlak, want er vormde zich kringen, midden in het meer. Ze zag iets roodbruins boven het water uitsteken, wat meteen weer was weggedoken. Ze hoopte dat het weer boven zou komen, zodat ze het kon identificeren. Als het iets onbekends was, voor haar, zou ze het kunnen opzoeken, want Lea wilde altijd weten wat iets was. Misschien was het wel een Raziaanse tijgervis? Nee, dat kon niet. Die leven in zout water. Of misschien een Shadraanse satijn ba-. Haar gedachten werden onderbroken door een stem. Lea draaide zich verbaast om. Werd er tegen haar gesproken? "Een goedemiddag" zei een vreemde, maar knappe, jongen die op haar af kwam lopen. Hij had zijn ene hand in zijn zak en de andere, verpakt in een zwarte handschoen, even opgestoken ter begroeting. Lea wist even niet wat ze moest doen. Ze keek hem eerst alleen aan met haar groene kijkers, maar stak toch nog even haar handje op. Al kon je zien dat het twijfelachtig was. "Wat een koude dag, vind je ook niet?" zei hij vervolgens toen hij naast haar kwam staan. Meteen begon haar hartje sneller te slaan. Nee he.. niet weer.. ging er door haar hoofd. De volgende jongen die ze leuk vond. “Ja,-“ het kwam er wat schor uit, dus schraapte ze haar keel. “Ja, inderdaad. Dat is de natuur..” Mooie woordkeuze kneus! Nogal logisch dat het de natuur is bedacht ze schamend en ze voelde haar wangen al rood worden. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Gelukkig dat het zo koud was, daardoor had ze al van die koude rode blosjes op haar bleke gezichtje en was haar schaamte niet zo zichtbaar. Ze draaide zich weer naar het water, zich er erg van bewust dat de jongen zo naast haar stond, en schraapte nog een keer haar keel. En jawel hoor. Opeens stak Roefus zijn nieuwsgierige neusje uit haar kraag en staarde de jongen met zijn zwarte kraal oogjes aan.

[hoop dat je er wat aan hebt ]

Er was een zekere kalmte over dit meisje. Jake kon het niet precies plaatsen. Het meisje straalde het gewoon uit. Zou ze misschien van Cassia komen? Casianen stonden bekend als een kalm volkje. Dat verklaarde ook waarom ze bij het water zat. Casianen hadden veel met water. Maar goed, Jake wou geen conclusies van te voren trekken en besloot daarom nog niet te vragen van welke planeet ze kwam. Allereerst haar maar beter leren kennen.
Het meisje leek verast door zijn opmerking. Jake glimlachte daarom toen ze naar hem keek. Hij knikte instemmend met haar antwoord. Dit was inderdaad het werk van de natuur. Het gevolg van koude luchtstromen. Jammer genoeg. Het was veel te koud vond Jake. Hijzelf had het liefst wat mildere temperaturen. Daarvoor moest je echter in de lente en aan het begin en einde van de zomer zijn. Niet nu. Maar natuur fascineerde Jake sowieso. Zonder natuur zou er geen leven zijn. De bomen zorgde ervoor dat er zuurstof in de atmosfeer werd gepompt als het ware. Ook is er zonder planten en dieren geen eten. Zonder natuur zou er simpelweg geen leven zijn. "Het is inderdaad de natuur...en daarom vindt ik het zo fascinerend. De natuur zorgt ervoor dat het zo koud is, maar het zorgt er later in het jaar voor dat het ook weer warmer wordt." Hij boog voor het meisje. "Jake Patreus is de naam..en wat is die van jouw?"

Vlug duwde ze het ratten hoofdje weer naar benende, haar jas in waar het lekker warm was. Ze wende zich weer tot de jongen toen hij weer sprak. "Het is inderdaad de natuur...en daarom vindt ik het zo fascinerend. De natuur zorgt ervoor dat het zo koud is, maar het zorgt er later in het jaar voor dat het ook weer warmer wordt." Er verscheen een klein glimlachje op Lea’s gezicht en ze knikte instemmend. Vervolgens keek ze hem met grote ogen aan toen de jongen voor haar boog. Een giecheltje kon ze niet weerstaan, want ze voelde zich toch best gevleid door zijn gebaar. Hij stelde zichzelf voor als Jake Patreus en vroeg naar de hare. Spontaan boog ze kort door haar knieën en hield een denkbeeldige jurk omhoog, toen ze ook voor hem boog. “Lea Ithiliën,” zei ze verlegen. Uit het niets sprong Roefus uit haar jas, boven op Jake. Ze had het helemaal niet aan zien komen “Hey!” riep ze verontwaardigd naar de rat. Maar Roefus negeerde haar, hij was veels te nieuwsgierig naar dit nieuwe persoontje. En besnuffelde hem dan ook uitvoerig. Vlug pakte ze het diertje van hem af en hield hem tegen zich aan gedrukt, zodat hij niet weer ontsnappen kon. “Sorry, hij ontsnapt nog wel eens,” zei ze weer verlegen. Ze stak de rat weer onder haar jas en streek een pluk haar, die voor haar gezicht wapperde, achter haar oor. “Was.. was je ergens naar op weg?”