G E N E R A L

Naam: Fawkes
Voornaam: Zacharie
Volledige naam: Zacharie Daniël Fawkes
Bijnaam: Riku
Leeftijd: 420 ==> Lichamelijk 19
Verjaardag: 5 November
Afkomst: Puffoon
Magie: Wind
Magie gebruik: Riku gebruikt zijn luchtmagie op een manier die je eigenlijk alleen zou kunnen als je lang genoeg leeft om het te leren. Hij gebruikt de trillingen die in lucht zitten om van de ene plaats naar de andere te ‘teleporteren’. De lucht vibreert als het ware altijd en als je erin getraind bent kan je die vibraties makkelijk gebruiken om snel van A naar B te kunnen of zelfs voorwerpen te verplaatsen zonder ze zelf vast te moeten nemen. Natuurlijk gebruikt hij zijn magie nog op andere manieren, maar dit is eigenlijk hetgeen dat hij het meeste gebruikt.
Gesproken talen: Portugees (Noord-Puffoons dialect), Brits (Shadraans)

O U T S I D E

Grootte: 1.90m
Gewicht: 70kg
Haarkleur: Zwart
Oogkleur: Mosgroen met gouden spikkeltjes aan de pupil, maar er zijn maar weinig mensen die daar weet van hebben door het masker dat hij altijd draagt.
Lichaamsbouw: De jongen is eigenlijk gewoon veel te mager voor zijn lengte, komt meestal wel erg slungelig over. Door de veel te grote truien die hij meestal aantrekt, is het niet direct te zien, maar van zodra hij die zou uittrekken gebeurd het soms dat je zijn ribben door zijn shirt heen kan tellen.
Littekens Riku staat vol met littekens. Op zijn rug, buik, armen, benen, maar vooral op zijn gezicht. In de eerste plaats is het net alsof iemand in zijn mondhoeken gesneden heeft om de wonden daarna terug dicht te naaien en de draadjes er niet uit te halen. De huid van zijn rechterwang is bijna helemaal kapot en lijkt zich niet te kunnen herstellen. Voor de rest heeft hij nog een heleboel gewone littekens van operaties waardoor hij het masker draagt.
Kledingstijl: De jongen is meestal te zien in een zwarte broek en een veel te grote witte trui met een hartje in het midden. Zelfs zijn shirt heeft de tekening van een hartje, al sluit het anders dan zijn trui wel goed om zijn lichaam heen.

I N S I D E
Het is moeilijk om te bepalen hoe Riku juist in elkaar zit omdat hij zich altijd anders gedraagt als hij je tegenkomt. In het begin zou hij bijvoorbeeld best lief kunnen overkomen terwijl hij zich bij de tweede ontmoeting als een echte rotzak kan gedragen. Het enige waar mensen altijd zeker van blijken te zijn als ze hem nog maar zien, is het feit dat hij volgens hen gewoon gek is. Misschien klopt het ook wel dat hij ze niet allemaal op een rijtje heeft, niet sinds de experimenten die een aantal jaren terug op hem zijn uitgevoerd. De jongen is gewoon niet honderd procent menselijk meer. Hij is ontworpen om te moorden en moet zich op sommige momenten echt inhouden om geen mes of iets dergelijks in iemands rug te zetten. Vanaf het moment dat hij denkt dat hij zijn zelfcontrole gaat verliezen, pakt hij meestal iets om stuk te kunnen gooien of drukt hij zijn hoofd in een kussen en probeert zich zo voor even van de buitenwereld af te sluiten.
Als je die eigenschappen even aan de kant zou schuiven, zou de jongen van een aantal jaren geleden overblijven. In die tijd had zijn familie misschien problemen omdat ze arm waren, maar dat wilde niet zeggen dat hij geen plezier kon maken. Er was veel voor nodig om Riku in die tijd kwaad te krijgen of om ervoor te zorgen dat hij ergens spijt van had. Het gebeurde namelijk een aantal keren dat hij de boel op stelten zette door dingen te stelen of er gewoon voor te zorgen dat de mensen die hij niet mocht openbaar vernederd werden. Als er zoiets gebeurde werd er altijd naar hem gewezen en op die momenten was hij een kei in het spelen van de vermoorde onschuld. Tegenwoordig komt die Riku redelijk veel terug, is het alleen aan zijn uiterlijk te zien dat hij dingen heeft meegemaakt die niemand ooit zou mogen meemaken.  Om die reden zeggen mensen wel eens dat hij een gespleten persoonlijkheid heeft, iets dat voor een klein deeltje wel klopt. Het enige verschil is dat hij altijd weet wat hij doet en nooit echt gaten in zijn geheugen heeft.

H I S T O R Y

De mensen die Guy alleen van de kranten kennen, zouden nooit geloven dat hij eigenlijk een geode man was en een geweldige vader. Mensen hadden een geheel verkeerd beeld over hem geschapen nadat hij opgepakt was voor het opblazen van een paar wel heel belangrijke gebouwen op Puffoon. Ze wisten de achterliggende reden niet, hebben nooit kunnen zeggen wat zijn beweegredenen waren en toch vormden ze direct een heel beeld over hem op het moment dat hij werd opgepakt, een heel verkeerd beeld als je het aan mij vraagt. Ik weet niet veel meer over die tijd, maar wat ik wel weet was dat ik erbij was toen alles werd opgeblazen en ik kan met zekerheid zeggen dat mijn vader al geen terrorist was zoals mensen hem tegenwoordig afschilderen. Het enige dat ik nog wel haarscherp voor me zie, is zijn executie en de drie vingers die hij uitstak van zodra hij me tussen te menigte had zijn staan, net voordat hij opgehangen werd en mensen mij meesleurden naar een onbekende bestemming. Ik werd drie dagen zonder eten of drinken opgesloten met net genoeg eten en drinken om te kunnen blijven leven zodat ik na een tijdje niet eens meer op mijn benen kon staan. Dat was het moment dat ze me kwamen halen om vanalles met le te doen. Eerst spoten ze me helemaal plat zodat ik niet te veel zou tegenwerken en eigenlijk helemaal niets meer voelde. ‘We gaan je beter maken,’ was hetgeen dat ze me altijd vertelden als ik een angstige blik in mijn ogen kreeg, ‘Je hoeft echt niet bang te zijn.’

Er gebeurden veel dingen, dingen die ik het liefst voor altijd zou vergeten. Twee jaar bleven ze dingen in mijn lichaam steken, manipuleerden me zo dat ik op een gegeven moment niet eens meer zelfstandig kon denken en alles deed wat me gezegd werd. Alle herinneringen die ik aan mijn familie had, werden uit mijn geheugen gewist en op een gegeven moment kon ik nog maar aan een ding denken, het elimineren van vijanden en dan voornamelijk Shadranen. Op dat moment was Puffoon verwikkeld in een hevige strijd met Shadra en ze wilden me inzetten als een of ander geheim wapen. Ze hadden er namelijk voor gezorgd dat ik nergens spijt van kon hebben en zonder nadenken koelbloedig kon moorden. Daarbij was het niet makkelijk om me te vermoorden, lukte het alleen als je een bepaalde deeltje doorboorde, een plekje onder mijn oksel dat best moeilijk te raken was. Dat was eigenlijk het ironische aan heel de zaak, dat ze iets hadden kunnen ontwerpen dat ongeveer hetzelfde werken als de rivier de Sting en dat je me op dat moment best kon vergelijken met Achilles. Het enige verschil was dat Achilles wel gevoel had gehad, er soms wel bij stilstond als hij iemand vermoordt had. Toch hebben ze nooit de kans gehad om me in te zetten in de ‘oorlog’ tegen de Shadranen. Drie vingers die door iemand werden opgestoken, was genoeg om ervoor te zorgen dat ik me ging verzetten en op den duur gewoon bijna heel het lab uitgemoord had. Die drie vingers waren de trigger geweest, de drie vingers die allemaal voor een woordje stonden: ‘I love you.’ Dat was het moment dat ik terug zelfstandig begon te denken en het duurde niet lang voordat ik een weg naar buiten had gevonden. De eerste mensen die ik zag begonnen allemaal te gillen en dat zorgde ervoor dat ik het bos in liep en me daar voor een aantal dagen schuilhield. Ik leefde op de dingen die in het bos te vinden waren totdat er een jong meisje langsliep en ik niet snel genoeg weg kon komen zodat ze me niet zou opmerken. In eerste instantie stond ik met mijn rug naar haar toe en ik zou gewoon weggelopen zijn als ze mijn hand niet had gepakt en me gedwongen had om me om te draaien. Ik had verwacht dat ze net zoals de anderen zou gillen van zodra ze mijn gezicht zag, maar het enige wat ze deed was haar hand op mijn wang leggen en me recht in zijn ogen te kijken. Ik wist dat mijn gezicht volledig verminkt was en het was voor me een wonder dat ze ook niet gewoon gillend wegliep. In plaats van weg te lopen, trok ze me mee naar haar huis en smokkelde me haar kamer in zonder dat haar ouders het wisten. Ze vertelde me dat ik haar aan haar overleden broer deed denken, als je de wonden op mijn gezicht niet meetelde natuurlijk. Het was voor me raar om weer contact te hebben met andere mensen die me niet wilden veranderen of van me wegliepen. Ze haalden zelfs kleren die ooit van haar broer waren geweest en tekende een groot hartje op de witte trui. Om mijn gezicht te verbergen had ze het idee om een masker te maken en wel in de vorm van een kat omdat ze zoveel van die dieren hield.

Amelia, zoals ze zichzelf voorgesteld had, kon me voor een paar maanden op haar kamer verbergen voordat haar ouders erachter kwamen en eisten dat ik wegging. Zonder te protesteren deed ik dit ook, ging terug naar het bos en bleef daar de komende jaren. Amelia kwam me altijd een bezoekje brengen en nam altijd wat te eten mee. Na een aantal jaar bouwden we samen zelfs een boomhut waar ik in zou kunnen verblijven en waar zij soms ook bleef in slapen. We hadden meer een broer-zus relatie dan dat ze echt geliefde waren. Ze noemde me Riku omdat de naam Zacharie me altijd weer deed denken aan de dingen die in het lab gebeurd waren. Het viel op dat ik in die jaren niet veranderde, er altijd als een negentienjarige bleef uitzien terwijl Amelia wel ouder werd. Langzaam veranderde ze in een volwassen vrouw en kwam minder en minder op bezoek. Na een hele tijd kwam er ineens een man met haar mee die ze voorstelde als haar verloofde en na nog een tijdje kwamen er zelfs kinderen mee. Dat was het moment dat ik besefte dat ik langzaam uit haar leven aan het verdwijnen was. Daarom nam ik afscheid van haar en vertelde haar dat ze de moeite niet meer hoefde te doen om langs te komen. Een tiental jaren nadat ze gestorven was, trok ik naar Starshine Academy waar ik de vrouwe van het lucht zou kunnen assisteren. Ik kon namelijk nog best van pas komen door alle oorlogsstrategieën die in mijn hoofd gezet waren en het feit dat ik nog altijd erg makkelijk mensen kon vermoorden.