Mijn wraak!

Marcus had zich een paar dagen lang gedeisd gehouden. Hij had tijd nodig gehad om zijn wraak te plannen. Maar nu was die helemaal compleet. Alles stond al klaar. Het enige wat nog ontbrak was zijn welgehate neefje. Marcus opende de deur en glimlachte even. Gelukkig was Savador er niet. Dat had zijn hele verassing voor hem geruïneerd. Zachtjes sloot Marcus de deur weer achter zich. Savador zou zo waarschijnlijk wel weer terug komen en dan moest alles eruit zien zoals hij het had achtergelaten anders zou hij dingen gaan verwachten. Marcus deed het licht dan ook weer uit. Het was laat in de avond en buiten dus al donker. Kalm ging hij zitten in de stoel van Savador, zijn voeten op het bureau. Hij maakte het zichzelf gemakkelijk. Nu was het alleen nog maar wachten op Savador.

Savador beende met een aantal mappen en papieren onder zijn arm geklemd door de donkere gangen van de school. Hij was de hele dag druk in de weer geweest met schooldingen, en nu hij eindelijk vrije tijd voor zichzelf had was het al dik tegen de avond. Ondertussen was het zijn spuigaten uitgekomen. De macht hebben als schoolhoofd was ook het enige leuke eraan, wist hij onderhand. Ondanks dat dacht hij er nog niet over deze plek, en dus macht, af te staan. Met de enige twee vingers die hij onder de stapel vrij had, opende hij de deur van zijn kantoor en duwde die met zijn voet verder open. Zijn kantoor was stikdonker en de gordijnen waren nog niet dichtgeschoven. Alles leek zoals het was zoals hij het in de middag achter had gelaten. Op het moment dat hij het licht aanknipte, liet hij van schrik alle mappen en papieren op de grond vallen. Met schrik staarde hij naar Marcus, die het zichzelf gemakkelijk had gemaakt in zijn kantoorstoel. 'Laat me met rust,' fluisterde hij hees. Savador deinsde geschrokken achteruit, maar struikelde over zijn voeten en viel tegen de deur aan. Hij leek zich nauwelijks bewust te zijn van het feit dat hij zich toch flink bezeerd had tijdens zijn val. Zijn hand tastte naar de deurknop zonder zijn blik van zijn oom af te wenden. Hij wilde maar één ding, en dat was wegwezen. Zo snel mogelijk!

Marcus lachte even zacht toen Savador achterover struikelde en tegen de deur aanviel. ''Niks zo leuk als leedvermaak'' mompelde hij zachtjes. ''Je vertrek toch niet nu al Savador? Je bent net binnen'' zei Marcus met gespeelde verbazing. ''En dat terwijl ik je nog wel wou verassen. Weet je dan niet hoe onbeleefd het is om meteen ervandoor te gaan'' zei hij. Op die woorden knipte Marcus èèn maal in zijn vingers en de deur sloeg dicht en in het slot. ''Ga me nou alstjeblieft niet vertellen dat ik je ook nog manieren bij moet gaan leren. Kennelijk zijn je ouders je daar tekort geschoten. Logisch als ze er niet voor je waren. Wie was daar ook alweer verantwoordelijke voor. Oh ja, natuurlijk, ik'' zei hij met een triomfantelijke, valse grijns. Marcus stond op van Savadors stoel en legde zijn handen plat op het bureau. Hij spande zijn hand spieren aan en creëerde uit steen twee spinnen. Met grote snelheid liepen ze op Savador af en grepen hem om zijn polsen. Daarna zette ze zich boven zijn hoofd vast in de muur met zijn polsen er nog tussen.

Savador voelde zijn hart in zijn keel roffelen terwijl hij zichzelf de vrijheid probeerde te gunnen. In zijn mislukte pogingen de deurknop vast te grijpen en om te draaien, drongen Marcus' sarcastische woorden nauwelijks tot hem door. Hij liet zijn arm slap langs zijn lichaam vallen toen hij een droge klik afkomstig van de deur hoorde. Het was nu te laat. Zijn gouden ogen werden groot van ongeloof en verdriet toen hij aan het feit wat zijn ouders waren aangedaan werd herinnerd. Het was waanzin wat er uit zijn mond kwam. Krankzinnig geklets wat hem woedend maakte. Het liefst wilde hij Marcus opnieuw laten ondergaan wat hij hem een hele tijd geleden had aangedaan. Enkel zijn angst zat hem in de weg. Savador probeerde zich los te rukken, maar de stenen spinnen waren muurvast in de muur gepind. Zijn polsen knelden onder de druk van het steen. Zijn doodsbange ogen zochten de allesdoorborende ogen van zijn oom op. 'Waag het niet dichterbij te komen! Blijf daar!' schoot hij in zijn paniek tegen Marcus uit zijn slof. Hij deed nog een aantal verwoedde pogingen zich te bevrijden, maar tevergeefs. Het haalde niets uit. Savador liet het voor wat het was, maar had zich ondanks dat een bevrijding op het moment onmogelijk was, klein gemaakt en tegen de muur gedrukt, Marcus niet uit het oog verliezend.

Marcus zette expres een paar stappen achter het bureau vandaan richting Savador na zijn woorden. ''Of anders wat?'' vroeg hij uitdagend. Hij kwam nog een paar passen dichterbij en knielde op een knie voor Savador neer. ''Ik ben die brutale grote mond van jou inmiddels behoorlijk zat Savador. Respectloos straatschoffie'' snauwde hij hem toe. Marcus kon zich niet langer beheersen. Hij mepte Savador recht in zijn gezicht. Hij ging met een ijzige blik weer staan en keek Savador neer. ''Ik heb erg lang nagedacht waar ik nou mijn wraak mee kon nemen. En uiteindelijk heb ik besloten dat ik je ga vermoorden met dat waar je het meeste bang voor bent: water'' zei hij kil grijnzend.

Savadors ogen verwijdden zich nog meer toen Marcus met opzet een paar enkele stappen in zijn richting zette. Zijn dunne verticale pupillen versmalden zich tot nog dunnere smalle streepjes. Hij was bang dat hij een hartaanval zou krijgen, zoals op het razendsnelle ritme dat zijn hart klopte. Vooral toen Marcus de laatste passen op hem afliep en voor hem neerknielde. Savador bleef hem angstig aanstaren en durfde zich niet te verroeren. Hij kneep zijn ogen stijf dicht toen hij een mep in zijn gezicht kreeg. Als een afgeslagen hond liet hij zijn hoofd hangen en liet de gloeiende pijn die vervolgens bij zijn wang opspeelde over zich heenkomen. Hij richtte met een ruk zijn hoofd weer op zodra hij Marcus zijn besluit hoorde zeggen waarmee hij hem zou vermoorden. 'Je laat het!' schreeuwde Savador panisch. Hij rukte en trok in de hoop zijn polsen los te krijgen als nooit tevoren terwijl hij ondertussen vuile woorden en ontoepasselijke verwensingen in het Shadraans riep. Het volgende moment liet hij zijn hoofd hangen en staarde verslagen naar de grond. 'Alsjeblieft,' smeekte Savador zacht. Het was nauwelijks te horen.

Ineens brak er iets dwars door het raam heen. Diva had haar Suasama uniform aan en hield een pijl met een zilveren punt op Marcus gericht. ''Weg bij die man'' zei ze dreigend en langzaam met een vervormde stem. Kwam die stem vervormdende ketting die ze ooit had gemaakt toch nog van pas. Nu moest Diva maar hopen dat dit prototype het lang genoeg deed en niet ineens met kinderziektes op de proppen kwam. Ze droeg hem nu onder haar kleren en dus onzichtbaar voor Marcus. De zwarte kap van haar uniform had ze tot ver over haar ogen getrokken zodat die ook niet voor andere te zien waren. ''Komt er nog wat van!'' snauwde ze met de rauwe stem. Ze durfde haar pijl niet af te schieten om een of andere reden. Marcus deed haar zoveel aan haar vader denken. Heel licht begonnen Diva's handen te trillen. Het was enkel te zien aan die pijlpunt die lichtjes trilde.

Marcus keek breed grijnzend op zijn neefje neer. Een zachte kwaadaardige lach verliet zijn keel. Die grijnzende valse blik maakte plaats voor minachting toen hij Savador hoorde fluisteren. ''Waarom zou ik je in leven laten? Jij was mij toch ook niet genadig?'' vroeg hij fel. ''Geef mij èèn goede reden om je niet te doden Savador'' zei hij. Marcus draaide zich met een ruk om toen het geluid van brekend glas achter hem te horen was. Hij keek recht in de donkere schaduw waar de ogen van de Suasama voor hem hoorde te zitten maar die voor hem niet zichtbaar waren. Maar dat ranke figuur dat zich onder dat uniform bevond herkende Marcus. De stem deed hem verwarren maar hij wist zeker dat het een vrouw was die hier voor hem zat. En hij had zo het gevoel dat hij haar al eens eerder ontmoet had. Hij lachte even kort en met sarcasme. ''Wil je me doden? Hier sta ik!'' zei hij tegen de Suasama en spreidde zijn armen uit.

Savador antwoordde niet op Marcus' spottende woorden. Hij kreeg geen woord meer over zijn lippen. In plaats daarvan bleef hij zwijgend naar de grond staren, zijn gefrustreerde gezicht verborgen achter zijn sluike lokken. Hij richtte zijn hoofd echter geschrokken op toen er iets dwars en luid door het raam heenbrak. In een oogwenk kon hij zien dat het iemand van de Suasama was. Iemand die aan zijn zijde stond en hem dus uit deze put van angst waar hij in terecht was gekomen wilde helpen. Savador liet zijn adem in een kleine trillerige zucht ontsnappen, nauwelijks hoorbaar alsof hij bang was om zelfs maar te ademen. Hoewel hij geen ogen of gezicht kon zien, werd hem iets duidelijk. 'Doe geen dolle dingen. Alsjeblieft, dit is niets. Ga en besteed je tijd aan belangrijker werk dan dit. Zadel jezelf niet op met problemen waar je later spijt van krijgt. Niet nu. Niet op een moment als dit!' riep Savador haast smekend tegen de Suasama. Hij bedoelde er met andere woorden nog het meeste mee dat hij niet wilde dat Marcus ook achter haar aan zou zitten. Met opzet zei hij die directe woorden niet hardop, uit angst dat zijn oom het juist expres ging doen. Want de stemvervormer had in eerste instantie dan wel vraagtekens bij hem opgeroepen, hij wist gewoon dat het Diva was. Hij zou haar nog uit duizenden kunnen herkennen, vermomd of niet. Daarom sprak hij expres haar naam niet uit. Savador bleef nog ernstig naar de beschaduwde plek onder Diva's kap staren waar haar ogen behoorden te zitten. Daarna liet hij zijn hoofd weer hangen.

Diva bleef onbeweegbaar staan. Achter de donkerblauwe doek om haar neus en mond beet ze even op haar onderlip. Ze keek Marcus strak en onbevreesd aan toen hij zich had omgedraaid. Haar ogen schoten even naar Savador toen ze hem hoorde praten. Nee! Ze moest dit doorzetten. Ze had al niet meer terug gekund toen ze haar uniform had aangetrokken. Ze trok de pees van haar boog nog iets verder naar achteren maar het lukte haar niet het gespannen touw los te laten.

Marcus liet zijn armen langzaam weer zakken. ''Dat dacht ik al'' mompelde hij met minachting toen de Suasama tegenover hem niks deed. Hij fluisterde zacht iets en liet de pijl tot stof vergaan. Daarna greep hij de Suasama bij de pols en draaide de arm op de rug. ''En nu maar eens even zien waar ik jou van ken'' zei hij zacht. Hij trok de kap van het hoofd van de Suasama en de doek naar haar nek. ''Diva? Dus daar kende ik je lichaamsbouw van'' mompelde hij zacht en vrij verbaasd. Hij stampte een keer met zijn voet op de grond en bond Diva's polsen aan elkaar met steen. Vanaf het plafon liet hij een zwarte ijzeren ketting gemaakt van schaduw naar beneden vallen en maakte dat vast aan Diva's stenen handboeien. Daarna liet hij de ketting weer terug het plafon in groeien totdat die zo strak stond dat Diva nog maar net op de grond kon staan.

''Blijf jij eens even met je tengels van mijn opvolger en een van mijn beste Suasama af wil je'' klonk opeens een schorre maar vrij onaangename stem uit de duisternis. Deshas verscheen uit de schaduw en tackelde Marcus tegen de vlakte. Daarna nam hij zijn gewone gedaante weer aan. Hij zag er boven alles slecht uit. Alsof hij al in geen dagen meer fatsoenlijk gegeten of geslapen had. In feite was dit ook zo. Hij was dagenlang bezig geweest met het zoeken naar een oplossing voor het probleem Marcus. En die had hij nog steeds niet gevonden. Maar wel een mogelijke tijdelijke oplossing. ''Ik heb bezoek voor je meegebracht Selavin'' sprak hij daarna vals grijnzend uit. Hij zei expres de naam Selavin. Die man moest zich herinneren wie hij was, niet wie hem over had genomen. Als dat lukte zou misschien de oude Selavin weer een beetje bovenkomen. Het zou Marcus niet wegjagen maar wel zorgen voor een tweestrijd binnenin hem. Dat zou voor genoeg afleiding zorgen om hem tijdelijk te overmeesteren. Daarna kon Deshas op zijn dooie gemak naar een definitieve oplossing zoeken.

Renn stapte ook uit de schaduw. Zijn hoofd tolde even. Reizen als schaduw was niet bepaald zijn favoriete reismethode. Renn keek het kantoor even rond. Hij wist wel zo ongeveer waarom hij hier was, maar de Heer der Duisternis was vrij vaag geweest. Het was sowieso vreemd dat Deshas hem kwam opzoeken. Maar hij had iets over Selavin gezegd en dus was Renn uiteindelijk maar meegekomen. Renn richtte zijn blik op de man die tegen de grond was geslagen. Renns ogen werden groot. Hij was heel erg veranderd en leek totaal niet op zijn broer maar toch herkende Renn hem direct. ''Selavin?'' vroeg hij verbaasd.

Marcus werd tegen de vlakte geslagen nog voor hij kon kijken waar de stem vandaan was gekomen. Hij wreef even met een pijnlijk gezicht over zijn hoofd en keek nijdig op naar zijn belager. Zijn ogen werden eerst groot maar versmalde zich daarna tot spleetjes toen hij Deshas zag. Hij had inmiddels wel zoiets gehoord dat de Legendarische Magicans schuil hier schuil hielden en dat Savador de opvolger van Deshas zou zijn. Maar dat laatste had Marcus niet geloofd. Hij had het niet willen geloven. ''Hoe vaak moet ik nog zeggen dat Selavin dood is! Hij is verdwenen en hij komt nooit meer terug. Vanaf nu is dit mijn lichaam!'' snauwde hij haast schreeuwend. Maar daarna richtte hij zijn blik naar de grond. ''Heer'' mompelde hij er zacht, haast onhoorbaar achteraan. Zelfs Marcus was niet opgewassen tegen de macht en de krachtige spreuken van Deshas. Dat wist hij dondersgoed. Maar alle woede leek te zijn weggespoeld toen hij de jongen zag met een zilverwitte haar die samen met Deshas was meegekomen. Iets in Marcus' ogen veranderde. Iets wat hem weer wat van de gelaatstrekken van Selavin terug gaf. ''Renn?'' mompelde hij zachtjes terwijl hij met een onbewegelijke en licht verslagen uitdrukking op de grond zat. ''Ik dacht dat je dood was. Net als Devon'' mompelde hij zacht. Een sterke onzichtbare kracht smeet hem vlak tegen de grond en belemmerde hem zijn ademhaling. De geest van Marcus en de geest van Selavin vochten samen binnenin zijn lichaam een strijd over wie de macht over zijn lichaam nou mocht hebben. Marcus was sterk maar nu Selavin zijn jongere broer weer had gezien kon hij zich beter verzetten tegen Marcus' kracht. Het leek alsof een onzichtbaar persoon Marcus hevig aan het martelen was. Hij ademde zwaar en zijn irissen flitste heen en weer van goudkleurig naar lila en weer terug.

Savador voelde zijn hart in zijn keel roffelen. Hij werd plotseling overspoeld door een kille kou, die zich diep in en tussen zijn botten nestelde. Tegelijkertijd droop het zweet over zijn bleke gezicht. Hij was bang dat hij dood en doodziek zou worden, letterlijk van de angst. Met veel moeite vermande hij zich om zijn hoofd op te richten toen Marcus richting Diva liep. Hij had haar nog willen waarschuwen, desnoods met beledigingen zodat ze hem wel in de steek moest laten. Hij wilde haar dit niet laten overkomen, daar was ze veel te waardevol voor. Savador voelde zich te zwak om iets te roepen toen ook Diva werd vastgebonden. Hij liet zijn aangespannen spieren helemaal verslappen zodat hij nu als een lappenpop aan de muur hing en alleen nog overeind werd gehouden door de stenen boeien om zijn polsen. Een sprankje hoop gaf hem weer wat energie toen Deshas' stem plotseling de stilte verbrak. Hij kon wel huilen van geluk. Toch hing hij er nog slap en moedeloos bij, alsof het hem allemaal niet meer kon schelen. Savador keek echter weer met een ruk op toen Deshas een voor hem onbekend persoon met zich mee had gebracht. Waarschijnlijk leek hij Selavin te kennen. Zijn aanwezigheid leek Marcus' angstaanjagende woede in ieder geval te kalmeren. Het was haast wonderbaarlijk zijn ijzerharde oom zo diepgeraakt te zien. Zo had hij hem nog nooit meegemaakt. Savador gokte er dan ook op dat de ontroering en verbazing van Selavin afkwam, diep van binnen. Hij kon niets anders doen dan alleen toekijken toen Selavin kennelijk de controle over zijn eigen lichaam wilde terugwinnen en in strijd kwam met Marcus' geest. Savador keek suf uit zijn ogen maar dwong zichzelf toe te blijven kijken om een conclusie vast te stellen. Hij hoopte er uit alle macht op dat het Marcus niet lukte Selavin opnieuw te overmeesteren.

Deshas legde even een hand op de schouder van Renn. ''Dit is niet je broer Renn. Dit is enkel iets wat erop lijkt'' zei hij bitter tegen de jongen. Hij keek even naar Marcus en Selavin die innerlijk met elkaar vochten. Selavin was nog niet sterk genoeg wist Deshas. Hij liep op Marcus af en gaf hem een flinke trap. Met een knip van zijn vingers bond hij met zelf vast met zware, ijzeren ketenen aan zijn polsen en nek. Deshas trok even ruw aan de ketting om zijn nek zodat hij Marcus wat beter aan kon kijken en gaf hem een flinke klap in zijn gezicht. ''Malloot'' zei hij zacht. Om de ketenen verscheen een paars/blauwe gloed. Deshas liep, Marcus met zich meetrekkend, naar Savador. Zijn hand kreeg dezelfde paars/blauwe gloed om zich heen. Hij ramde stevig tegen zijn stenen boeien en brak ze. Ook Diva bevrijdde hij en gaf de met de gloed omgeven ketenen aan Savador. ''Zolang hij die ketenen draagt wordt zijn magie belemmert. Sluit hem ergens op waar geen stenen of aarde is. Dan kan hij weinig schade aanrichten'' zei hij zacht. Daarna rekte Deshas zichzelf even uit en onderdrukte een geeuw. ''Ik ga naar bed. Als ik wakker ben zoek ik wel een manier om de geest van je oom van Selavin te scheiden, maar voor nu heb ik het gevoel dat ik minstens nog eens driehonderd jaar onder zeil kan'' zei hij vermoeid.

Savador liet zich op de grond zakken nadat Deshas hem uit de stenen ketenen bevrijdde. Versufd bleef hij even op de grond zitten. Na een kleine tijd trok hij zich met lome bewegingen via de muur overeind. Met tegenzin pakte hij de ketenen beet die Deshas hem aanreikte. 'Blijf in de buurt,' antwoordde hij zacht en hees op Deshas' woorden, alsof zijn keel al die tijd werd dichtgeknepen. Of hij nu zo goed als machteloos was of niet, hij voelde zich nog steeds niet op zijn gemak met Marcus in zijn buurt. Daarbij moest hij nog een gepaste plek vinden om hem tot Deshas' ontwaking in op te sluiten. Savador liep langs Deshas heen richting Diva. 'Kom maar, lieverd,' zei hij zacht in haar oor om haar wat gerust te stellen, mocht de angst bij haar ook de overhand hebben genomen. Hij streek haar zacht over haar rug terwijl hij haar overeind hielp. Tegelijkertijd probeerde Savador ervoor te zorgen dat de ketenen tussen hem en Marcus flink wat aangespannen was. Hij wilde hem zo ver mogelijk uit zijn buurt hebben, verzwakt of niet.

Diva keek met grote ogen toe hoe Marcus haar pijl tot stof liet vergaan. Haar enige kans was verkeken. Ze verzette zich niet toen Marcus haar vastbond. Ze kon ook niet veel meer doen. Lichamelijk kon ze niet tegen hem op. Ze liet haar hoofd hangen. Wat er daarna gebeurde ging een beetje langs haar heen. Toen Deshas haar bevrijdde zakte ze op de grond. Ze schaamde zich dood. Ze was een officieel lid van de Suasama, maar kon niet eens op tegen Marcus. Ze liet ze ook slap overeind helpen door Savador. ''Ik kon hem niet eens neerschieten'' mompelde ze zacht en beschaamd.

Renn had al die tijd staan toekijken. Hoe Deshas zijn broer aka Marcus gevangen nam. En naar de man die vrij waarschijnlijk iets met dat meisje had aan de manier te zien hoe hij met haar omging. Toen Deshas zei dat hij weg zou gaan liep Renn op hem af. ''Wat gaat er nu met mijn broer gebeuren?'' vroeg hij. Oke die man leek voor geen meter op zijn broer maar toch wist Renn dat ergens diep binnenin hem Selavin nog zat. Hij keek nog eens naar de man die zijn broer behoorde te zijn. Was dat het enige waar Deshas hem voor hiernaartoe had gebracht?

Savador sloeg zijn armen om Diva heen en trok haar even tegen zich aan. 'Dat kan gebeuren, Diva. Het is niet erg. Zit er niet teveel over in, want meer dan je best kun je niet doen,' sprak hij haar zacht moed in. Hij drukte zacht een kus op haar wang en streek haar zacht over haar middel. Daarna richtte hij zich met een norse blik op de jongen die Deshas met zich had meegenomen en een vraag stelde. 'Wat maakt het uit! Al trekt Marcus Selavin mee de dood in!' snauwde Savador bot. Alsof Selavin redden nu het belangrijkste was. Misschien voor de jongen, voor hem in ieder geval niet. 'Ik sluit deze man in ieder geval op in een ondoordringbaar magieveld. Dat laat ik voor zolang met ketenen in het midden van de waterval hangen. Aarde is daar ver te zoeken en met steen kan hij niets beginnen omdat ik zijn polsen en enkels ook vastketen,' legde hij kalmer uit. Savador gaf een haast onopmerkelijk knikje op Marcus maar hield nog steeds voldoende afstand.

Deshas keek zuchtend om naar Renn. ''Man wat kan het mij schelen wat er met die broer van je gebeurd! Ik wil nu alleen maar naar m'n bed!'' snauwde hij de jongen af. Hij zuchtte even en kalmeerde zichzelf wat. ''Luister Renn, voorlopig kan je toch niets voor hem doen. Dit is even iets wat Selavin zelf uit zal moeten kuren. Ik beloof je dat, zodra ik wakker ben, ik een oplossing zal gaan zoeken om de geest van Marcus uit Selavin te krijgen. En ik denk dat ik jou daar nog bij nodig zal hebben dus waag het niet om het schoolterrein te verlaten. Ik maak je af als je het doet want het kostte me minstens twee weken om je te vinden. Rust wat uit, volg wat lessen ofzo. Maar laat mij gewoon m'n werk doen'' zei hij tegen Renn. Daarna opende Deshas de deur van het magische slot en liep richting de Toren.

PROFILE MAGICIAN

» Wraak!
» Mijn lot?
» mijn slaapplek?
» Mijn dierentuin ( ͡° ͜ʖ ͡°)
» Mijn beurt!

Mijn wraak!

Mijn wraak!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen