Uit de shuttle kwam een sliert aan mensen. Novanen, Shadranen, Grenanen. Jonge mensen, kersverse leerlingen, ouderejaars, maar ook medewerkers van Starshine. Van schoonmakers en koks tot leraren. Kortom: Voor ieder wat wils. In dit gevarieerde gezelschap bevond zich: Andy. Als een van de laatsten was hij ingestapt, na alle dames voorgelaten te hebben en voor de zekerheid toch ook maar alle stoerkijkende mannen. Bij het uitstappen was het weer precies hetzelfde liedje. Daar kwam hij dan. De shuttledeuren schoven nog één keer open en er verscheen een mannetje in de opening. Worstelend met zijn schoudertas en donkergele rolkoffer liep hij de eerste paar meters door, om dan met een plof de bagage op de tegels te kwakken en zijn haren uit zijn ogen te vegen. Zuchtend van een combinatie van kleine inspanning en de plotselinge warmte stond hij daar even. In de shuttle was het prettig geweest, met de airco die de hele temperatuur dragelijk hield. Nou was het in de ruimte sowieso ook een stuk koeler dan op de aardbodem van dit kleine planeetje. Andy had het weer goed getroffen met een van de warmere dagen deze zomer. Het was weer voor ijsjes en korte broeken, in plaats daarvan droeg hij een veel te dik maatpak. Een wit overhemd waarvan de stugge stof in zijn nek prikte, een jasje dat knelde wanneer hij zijn armen boven zijn hoofd wilde tillen en een broek waarvan de pijpen net iets te kort waren om zijn enkels geheel te bedekken. Al met al een zeer charmante verschijning van één meter 56. Ongemakkelijk keek hij om zich heen. Er waren overal mensen, maar hij was bang om een van hen te lang bekijken. Dus gleden zijn ogen vluchtig langs de aanwezigen. Terwijl er langs hem heen alweer groepen drongen om de shuttle te bemannen, nam Andy traag het landschap in zich op. Een plein, omringd door opslaggebouwen en andere onbestemde hutjes. Maar, geen school. In de verte glinsterde de zonnestralen over de boomtoppen, hij zag zelfs een stukje van een meer. Bang om op te vallen als hij bleef stil staan ging Andy op weg. Dat hij de weg niet wist gaf niet. Dat zou zich vanzelf wel wijzen toch? Hoe moeilijk kon het zijn.. Op foto's had hij gezien hoe groot en majestueus het kasteel was, nou, daar keek je niet zomaar overheen. Dat kwam allemaal goed. Met een geoefend zelfverzekerde pas startte hij zijn wandeling. Dat had hij over de jaren geleerd. Hoofd omhoog, schouders naar achteren. Lopen alsof je beseft dat je net zo veel recht hebt om hier te zijn als wie dan ook. En dat had hij ook. Dat- dat recht. Bij de eerste kruising stond hij stil, wederom twijfelend. Het was omringd door struiken en bomen, wat zijn kans om het landschap in zich op te nemen weg nam. Moest hij hier maar gewoon gokken tussen 3 richtingen? Gelukkig liepen daar een paar studenten, zo te zien ouderejaars. ''Jongeheren- hallo? Mag ik jullie wat vragen?'' Haast struikelend over zijn neergezette koffer bereikte hij het groepje. De grootste van de drie draaide zich naar hem toe en keek letterlijk neer op de kleine man. De grijnzen op de gezichten voor hem voorspelde niet veel goeds, maar hij kreeg de woorden toch uit zijn strot, ietwat twijfelend en bovenal verontschuldigend: ''Welke kant is het op naar Stárshine Academy?'' Bij de naam van zijn nieuwe werkplaats schoot zijn stem onwillekeurig de hoogte in. Na wat gelach en schampere blikken kreeg hij het antwoord toch uiteindelijk. Hier naar links, dan de eerstvolgende afslag rechts en almaar rechtdoor. Vol goede moed ging hij op weg. Zie je wel, de leerlingen hier waren hulpvaardig en beleefd, de weg was zo gevonden en dan kon hij in zijn kamer uit gaan rusten. Na een half uurtje liep hij over een pad wat wel eindeloos leek te zijn. Voor zich zag hij nog geen enkel spoor van een kasteel, maar dat kon ook komen omdat hij een heuvel opliep. Ja, dat was het vast: Zodra hij op de top was zou hij het zien. Onmiddellijk versnelde zijn pas zich bij die gedachte. Hij sleurde zijn koffer met zich mee en bereikte dan toch eindelijk het hoogste punt van dit obstakel.

Er waren inderdaad indicaties van een kasteel. Maar niet wat hij had verwacht. Nee, dit waren afbrokkelende muren begroeid met mos. Losliggende stenen, verrotte planken. Een ruïne. Hadden de jongens hem verkeerd begrepen, hem per ongeluk naar een ruïne gestuurd? Had hij de naam verkeerd uitgesproken? Vermoeid door de wandeling met loodzware bagage zette hij toch door en bereikte de eerste stapel stenen. Daar ging hij zitten, warm van het lopen. Hij wilde de weg nu verder zoeken met de kaart. Kaartlezen was nooit zijn talent geweest, maar het was beter dan niets. Zoekend in zijn schoudertas werd het langzaam duidelijk dat die hele map er niet meer was. Poef. Weg. Was dit een grap? Was dit een stomme ontgroening, voor docenten? Zijn wangen kregen langzaamaan een kleur. Hij bloosde, niet rood, niet roze. Nee, zijn huid werd langzaam geelachtig, de tint van aarde badend in de stralen van de ondergaande zon. Hij was zo boos op zichzelf. Hoe kon dit nou gebeuren? Zijn kaart kwijt. De weg kwijt. Alles kwijt. En nu stond hij hier bij een hoop stenen. Geen goed begin, nee helemaal niet. ''By any chance- do you know.. Where a lost little man like me should go? Cause I forgot- no, not so smart. My citymap, and also my routecard.'' sprak hij voor zich uit. Dit was iets wat Andy wel vaker deed: Zelfverzonnen rijmpjes bedenken, op kinderlijke rijmschema's. Onbetekenend, zonder enige diepe betekenis. Maar het hielp hem wel om even zijn hoofd leeg te maken.

Na nog wat gezeten te hebben had Andy het idee dat hij maar gauw weer in actie moest komen. De weg terug volgen leek een goed idee. Misschien was er een afsnijweg, maar hoe zou hij dat ooit bepalen? Verdwalen, dat was het enige wat hij kon. Zouden de leerlingen vast leuk vinden: We hadden eindelijk een vervanger gevonden voor de lessen lichtmagie, maar hij kon de weg niet vinden en is nu een rottend lichaam in de puinhopen. Nou, mooi niet. Hij zóu de weg vinden, koste wat het kost. Opeens vastberaden sprong hij op, om meteen te schrikken toen hij een teken van menselijke aanwezigheid meende te horen. Behoedzaam liep hij een stukje weg van 'zijn' stapel stenen en tuurde de verte in. Was er hier iemand? Ach, even roepen kon geen kwaad. ''Hallo?!'' galmde er op redelijk volume door de ruïnes heen, terwijl Andy koortsachtig hoopte dat er iemand -een goedgezind iemand- deze klanken op zou vangen. En hem dan kwam helpen.


[Open voor wie maar wil ]

Nog een snelle check of haar veters wel echt goed vast zaten. Mooi, dan hoefde ze onderweg niet te stoppen. Hélène kwam weer overeind en ademde even diep de frisse buitenlucht in. Er was niets zo fijn dan als op een mooie dag als vandaag een stuk te rennen. Hélène had qua sport vele interesses, maar geen van die dingen maakte haar hoofd zo leeg als een flink stuk rennen. En met de duizend en één dingen waar zij dagelijks mee rond liep in haar hoofd, was zo’n dagelijks stuk rennen hard nodig. Ze pakte met twee handen haar wilde rode lokken vast en met het elastiekje om haar pols bond ze de krullen samen tot een staart die haar niet in de weg zou zitten zodra ze begon. Eerst zou ze een stukje vlak terrein doen. Daarna richting de ruïnes en op de terug weg zou ze een stukje van het woud mee pakken voor optimaal terrein gebruik. Met die routeplanning in haar hoofd zette ze de eerste stap. Die eerste werd al gauw gevolgd door een tweede, en een derde, totdat ze een prettig tempo had opgebouwd dat ze het komende half uur wel vol kon houden. Dan vijf minuten wandelen en vervolgens het laatste stuk naar de ruïnes rennen. Daar kon ze dan even uitrusten voordat ze aan de terug tocht begon naar het kasteel.

Het landschap schoot aan haar voorbij. Maar Hélène keek er nauwelijks naar. Twee keer was ze bijna in een kuil gestapt met het akelige gevolg dat ze haar enkel had kunnen verzwikken. Noem het instinct, noem het haar lot, maar zelfs zonder echt op haar omgeving te letten bracht ze het er zonder verwondingen vanaf. Dat mocht ook wel verwacht worden van iemand die zich voordeed alsof ze dolgraag gymlerares wilde worden. En zo verstreek de tijd. Het grappige is dat de tijd sneller lijkt te gaan als je er helemaal niet aan denkt. Zo ook nu. Voordat ze het echt in de gaten had merkte Hélène op dat ze het grasveld inmiddels achter zich had gelaten. In plaats daarvan werd haar zicht beperkt door de bomen die haar dwongen om haar concentratie erbij te houden. Voordat je het wist struikelde je over een boomstronk of erger, je liep tegen een boom aan. Dat zou pas gênant zijn, om niet te zeggen pijnlijk.

Soepel wist Hélène het kleine stukje door het bos te komen met tussendoor een paar minuten wandelen. Nu liep ze weer in vol tempo verder en naderde steeds sneller de ruïnes waar ze zichzelf beloofd had even te kunnen uitrusten. Behendig sprong ze op en over verschillende stapels stenen. Soms gleed er eentje weg en rolde dan de stapel af, andere kleine steentjes met zich meetrekkend. Eén keer verloor Hélène de grip met haar voeten en ging bijna onderuit. Ze verplaatste haar gewicht naar haar andere voet en rende door. De bijna val had best wel een lawine van kleine rollende stenen veroorzaakt. Maar Hélène besteedde er weinig aandacht aan en rende verder. Totdat ze opeens iemand ‘’hallo’’ hoorde roepen. Ze stopte met rennen en probeerde de richting te bepalen waar het geluid vandaan gekomen was. Het geluid van de nagalm bracht haar in de war maar Hélène dacht de bron wel te kunnen identificeren. En na een paar minuten zoeken had ze de bron gevonden. Een klein figuur met veel bagage stond bij een groepje stenen van de ruïnes te roepen. Aan zijn lengte zou Hélène zeggen dat het een leerling was. ‘Hebben wij geen les vandaag? Of moet ik het schoolhoofd mededelen dat jij liever spijbelt dan dat je je best doet op school,’ riep ze naar de persoon terwijl ze dichterbij kwam. Maar nu ze zo voor hem stond zag ze dat het helemaal geen leerling was. De man was gewoon klein. En waarschijnlijk zelfs leraar. ‘Pardon, ik zag u aan voor een student,’ verontschuldigde ze zich snel. Maar ja, vanaf die afstand en met zijn lengte had hij ook meer op een leerling dan op een leraar geleken.

Er klonk gerommel. Stappen. Of was het een aardbeving? Zou dat kunnen..? aardbevingen kwamen toch enkel op Erd voor, dacht hij. Ja, dat moest wel. Stenen waren daar, heel veel stenen. Daar kon hij dus helemaal niets mee. Zodra hij echter een paar zandkorreltjes had kon Andy een steen binnen minuten naar stofdeeltjes schrapen. Het schurende effect van stenen en zand was altijd aanwezig, maar door dat te versterken had je binnen no time een zandstrand. Een nieuwe bron van geluid trok zijn aandacht. Onhandig draaide hij zich om, naar de stem. Als een waggelend varken op twee poten, hij schaamde zich kapot. De stem was hard en redelijk streng, maar vooral de woorden deden het hem. Spijbelen. Hij? Even was Andy terug op zijn eigen middelbare school, tussen zijn medestudenten op de gangen. Hij spijbelde niet. Nooit. Afspraken waren belangrijk en hij wist als geen ander hoe vervelend het was als er mensen niet op kwamen dagen. Kortom: Rebels zijn paste niet bij hem. Toch voelde hij een vreemdsoortig schuldgevoel. Hij hoorde in een les te zijn- nee, wacht hij was een leraar, geen leerling. En toch voelde hij zich de bestrafte en betrapte tiener terwijl zij aan kwam rennen als een politieagente bij een inbraak. Was het een misdaad om hier te staan, tussen deze steenhopen? Vanwege instortingsgevaar misschien. Straks zakte de grond opeens onder zijn voeten weg.. In paniek stapte hij naar voren, alsof dat hem zou redden. Midden in een stap veranderde Andy van gedachten en dribbelde snel terug, blindelings een tas vastgrijpend en wederom in haar richting stappend- pasjes die meer op een soort dribbelen leken. Snel snel, voor de vloer weg was. Een dame met haar haren in een staart, rode lokken vielen achter haar hoofd naar beneden in een watervloed. Ze kwam aanrennen, haast alsof dit een soort romantische film was. Meteen voelde hij zich heel beschaamd. Hij liet zijn tas uit zijn handen vallen, een droge plof klonk en wat stof waaide op. ''L-les. Ik heb geen..'' klonk het stommig. Tot die conclusie kwam ook de vrouw.
‘Pardon, ik zag u aan voor een student.’ Hij knikte, lokken blond haar zwierden in het rond. ''Ja, nee, de ehh, het is de lengte he.'' De man deed een poging tot joviaal lachen, zijn mondhoeken geforceerd optrekkend. ''Ik ben de nieuwe docent lichtmagie, dus ik dacht: laat ik even het terrein bekijken.'' De leugen was al gezegd voordat hij er erg in had. Wie trapte daar nou in.. Met al zijn bagage het terrein bekijken, zo dom waren docenten niet. Beschaamd keek hij haar aan, beet op zijn lip. De gouden glans in zijn ogen werd onmiddelijk gespiegeld in zijn wangen. Andy bloosde namelijk in aardetinten, iets wat veel mensen als een vreselijk vreemde mutatie zagen.


[Ik had gwn bijna niet door dat er hier gepost was. xD]

Hélène kon zich wel met haar hoofd tegen de muur slaan dat ze de man had aangezien voor en leerling. Hij was ook zo klein van stuk geweest. Maar ja, dat praatte het natuurlijk niet helemaal goed. Gelukkig zag de man zelf ook in dat Hélène verkeerde opvatting niet helemaal uit het niets was gekomen. Toch had deze ontmoeting beter gekund. Na die eerste mis opvatting vertelde de man dat hij de nieuwe leraar licht magie was. Maar de leugen die erachter aan kwam was zo vreselijk doorzichtig dat Hélène zonder het zelf door te hebben een wenkbrauw lichtelijk optrok. Ze geloofde er geen woord van en dat was duidelijk van haar gezicht af te lezen. 'U bent verdwaald nietwaar?' vroeg ze kalm maar op haast monotone stem. Het was niet eens nodig geweest om te vragen omdat de mans wangen vrijwel direct verkleurden, al werden ze niet rood zoals Hélène gewend was. Om maar niet al te bot over te komen zei ze er niets van. Misschien voelde de man zich er wel hoogst ongemakkelijk door. 'Hélène de l'Espoir. Ik ben stagiaire gymnastiek hier op de academie,' stelde ze zichzelf voor waarna ze haar hand uitstak om de begroeting kracht bij te zetten.

Na de kleine man de hand te hebben geschud greep Hélène de hengsels van zijn tas en zwaaide hem met gemak over haar schouder waarna ze hem met één hand op zijn plek hield. 'Ik zal u de weg wel wijzen naar de academie,' zei ze als reden voor haar acties. Zonder daarna nog wat te zeggen draaide Hélène zich om en liep met grote passen weg bij de ruïnes. Maar na een paar meter bleef ze staan en draaide ze zich weer naar de kleine man om. 'Gaat u nog mee of wacht u liever totdat u wortel heeft geschoten?' vroeg ze terwijl ze probeerde om het niet heel bot te laten klinken. Hélène was iemand van weinig geduld als het om dit soort situaties ging. Het liefst had ze haar hardlooproute van die dag af willen maken. Maar in plaats daarvan kon ze gids gaan spelen. Ze had het zelf aangebonden, dat wist ze ook wel. Maar als ze dat niet had gedaan had ze zo het vermoeden gehad dat de man hier dezelfde avond nog steeds had gestaan.