Walk 'till the sun rises.

Emrahnaiya sprintte tussen de bomen door. Het was midden in de nacht, of eerder heel vroeg in de ochtend. Haar haren waren los en ze droeg een witte nachtjapon tot net over haar knieën. Ze had verder een doorzichtig vest aangetrokken wat nog het meeste met een ochtendjas te vergelijken was. Aan de voorkant reikte hij niet verder dan haar bovenbenen maar aan de achterkant eindigde hij tot aan haar enkels. Het vest had lange punt mouwen. Ze droeg erover verder alleen zwarte laarzen die tot halverwege haar kuiten gingen. Zo bleef ze doorrennen, zich niks aantrekkend van de kou. De ferme herfst winden trokken aan haar kleren en haar en liet het alle kanten opwaaien. Emrahnaiya had echt even weg gemoeten van de academie. Alles was zo nieuw en soms verwarrend. En over het algemeen voelde ze zich hopeloos alleen.
Ze stopte pas met rennen toen de ruïnes voor haar opdoemde. Ze voelde de dunne stof van haar vest langs haar benen strijken terwijl ze naar het afgebrokkelde gevaarte voor zich keek. Aangetrokken door de hoeveelheden aantrekkende zwarte magie en afstotende witte magie liep ze verder. Ze ging met haar vingertoppen over het ruwe oppervlak en voelde het pleisterwerk onder haar vingers verbrijzelen tot poeder. Ze keek even naar de horizon. De maan begon te vervagen en de bloedrode gloed van de opkomende zon maakte zich langzaam maar zeker zichtbaar. Het gaf de dieprode lokken van Emrahnaiya een gouden glans. Alsof er gouddraad door de lokken was geweven.

Na de hele nacht in het bos te hebben gezeten was Regan in de vroegte nog doorgelopen naar de ruines. Een prachtig stuk oud. Iets wat ze appeart vond dat het nog zo lang had kunnen blijven staan. Het stof van al te pleisterwerk lag er boven op en door de kleine aanrakingen was haar zwartje jurk inmiddels wit. Ze bekeek zichzelf en klopte het stof er af, zover het lukte, Ze sprong op een van de muurtjes waardoor ze belande in een wolk van het afgebrokkelde pleisterwerk. Ze sloot haar ogen en luisterde aandachtig naar de omgeving. Hierdoor hoorde ze iemand aan komen rennen en al snel merkte ze dat het een genoot was, een Shadraan. Regan bleef zitten en keek toe hoe het meisje aan kwam. Door de zon die langzaam doorkwam leek haar haar wel van goud. Regans haar werd hierdoor nog roder en glimlachte. Ze doorbrak de stilte door een zacht, "goedemorgen" te zeggen Haar Capuchon die zoals gewoonlijk op haar hoofd stond hing duister voor haar ogen en Regans ogen glinsterde.

Emrahnaiya streek met twee handen haar lokken uit haar gezicht en hield haar handen in haar nek zodat haar haren niet langer in haar gezicht waaide. De verkoelende wind voelde heerlijke over haar veel te warme huid. Warm van het rennen en de overgebleven warmte van haar bed die zich in haar poriën had genesteld maar nu stukje bij beetje vervloog. Ze keek op bij het horen van een zachte stem die haar een goedemorgen wenste. Haar handen gleden langzaam van haar nek tot ze weer naast haar lichaam hingen. Omdat de wind uit het noorden kwam en Emrahnaiya een kwartslag gedraaid was wapperde haar kleding en haar haren richting het zuiden. De meeste gingen achter haar rug langs maar een paar vervelende goud rode lokken waaide voor haar hals. Emrahnaiya's zwarte ogen keken strak naar de schaduw onder de capuchon van de persoon een paar meter verderop. Precies naar dat stuk waar de ogen behoorde te zitten. Emrahnaiya's eigen ogen waren zwart. Maar dan ook echt diep zwart. Er was zelfs geen pupil meer in de herkennen. Het enige wat er verder in haar ogen te zien was, was het vleugje zilver dar als een halve maan in een verder sterrenloze nacht aan de hemel scheen. Haar mondhoeken gingen iets omhoog tot een kleine glimlach. 'Goede morgen' zei ze zelf zacht terug.

Regan die grijnzend naar het meisje keek hoorde een zachte goede morgen terug. Regan sprong van het muusrtje waar ze op zat en klopte al het stof van haar kapotte zwarte jurk. Regan liep richting hat meisje en haar fel blauwe ogen vielen nu erg op, evenals haar rode haar, dat nu, net als bij het meisje, voor haar gezicht wapperde. Ze veegde haar haar uit haar gezich. Deed haar capuchon een stukje naar achter waardoor haar gezich helemaal belicht werd door de zon. "Vroeg je bed uit gekropen" en Regan wees naar het witte nachtjapon dat onder haar, wat leek op een badjas, vest te zien was. Regan liet de iet wat koude wind over haar gezicht stromen en glimlachte. Toen viel haar oog op de ogen van het meisje, die diep zwart waren, als je het Regan zou vragen zou ze niet eens kunnen zeggen waar het pupil zat, die bij Regan goed op viel door haar blauwe ogen. Maar als Regan goed keek dan zag ze een klein wit/zilver randje, alsof de maan in haar ogen bevond, iets wat er mooi uitzag in het zwart. Het witte gezicht van Regan kreeg, mede door haar gezicht, en door de zon een warme gloed en Regans mondhoeken krulde een stukje omhoog tot, alweer, een glimlach, wat had ze toch?

Emrahnaiya vond het wel prettiger dat het meisje naar haar toe kwam en haar capuchon een stukje terug sloeg. Nu kon ze haar recht aankijken. Ze wist niet precies waarom maar Emrahnaiya vond het fijner als de mensen tegen wie ze sprak aan kon kijken. Even schrok ze op uit haar gedachte toen het meisje opnieuw tegen haar sprak. Haar blik dwaalde even af naar beneden, naar haar nachtkleding en haar vest. 'De slaap was mij ontnomen. Het werd iets te onrustig in m'n hoofd. Ik moest er gewoon even uit' gaf ze als verklaring terwijl haar ogen weer die van het meisje tegenover zich ontmoette. Toen ze glimlachte voelde Emrahnaiya automatisch haar eigen mondhoeken ook weer omhoog gaan.

Regan sprong van het muurtje af waar ze op zat waardoor er een stofwolk van het loszittende pleisterwerk ontstond. Hierdoor was haar capuchon van haar hoofd gegleden waardoor Regans gezicht volledig zichtbaar was geworden door de ochtend zon. 'De slaap was mij ontnomen. Het werd iets te onrustig in m'n hoofd. Ik moest er gewoon even uit' gaf het meisje ter verklaring op Regans vraag. Regan knikte en haar ogen ontmoette de ogen van het meisje tegenover haar. Regan wreef even over haar ontbloote armen vanwege de koude ijzige wind. Waarna ze haar hand uit stak. "Regan is de naam." Ze keek vragend naar het meisje, waarvan ze de naam erg graag wilde weten.

PROFILE MAGICIAN

» [RPG] When The Moon Rises
» The moment that the sun rises and the moon sets..
» Adventure till' the bottom of this bottle
» Till we feel our bones.
» A little walk

Walk 'till the sun rises.

Walk 'till the sun rises.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen