Yoshi liep rond op het platform, hij had nu al heel veel gereisd. Hij was er nu eigenlijk wel een beetje klaar mee. Eerst Gren helemaal afgezocht en nu aan het wachten voor de volgende stop. Ook al moest dat met overstappen op deze school. Hij keek even kort rond, het was een drukke plek. Wat somber keek hij naar een paar families die hij afscheid zag nemen van andere kinderen. Moest vast fijn zijn z’n soort iets te hebben. Hij liep weer wat heen en weer om te kijken of de shuttle er al was. Zo ver hij kon zien van niet maar het had nu ook nog vertraging opgelopen. Een korte zucht verliet zijn keel en hij keek even weer weg, de schouders gingen een stukje naar beneden terwijl hij eigenlijk gewoon van alles af wilde zijn. Hij ging rustig op een bankje zitten met zijn handen tegen zn wangen aan die aan het leunen waren op zn benen. Nogmaals zuchtte hij en rekte zich uit. Hij had al zo lang gezeten… maar er weinig tegen gedaan. De arm van de jongen gleed de tas in en pakte er een boek uit, rustig begon hij deze te lezen met soms even opkijken of de shuttle er al was. Maar nog steeds was dezelfde drukte er, nog steeds was diezelfde sfeer er. Lezen lukte hem uiteindelijk niet meer en stopte deze terug in zijn tas. Zijn voeten gingen heen en weer terwijl hij op het bankje zat. ‘Wat zou mama in dit geval gedaan hebben..?’ begon hij zichzelf af te vragen. Nooit had hij zijn moeder leren kennen, daar was hij te jong voor geweest. Al had hij al wel door dat de ouders die hij nu had, ook niet zijn echte ouders waren… wie had er nu 3 moeders in totaal? Hij stond op en pakte zijn tas op, even een klein ommetje kon toch geen kwaad?
Hij bleef om zich heen kijken, daar kwam er een knuffel… daar weer een afscheid of juist een tegemoetkoming.. Het gevoel maakte het er niet beter op. Een omroep was te horen en daar kwam zijn shuttle aan. Hij liep er rustig naar toe maar door de grote menigte kwam hij nauwelijks doorheen. Een iemand stootte hem omver waardoor hij op zn achterste viel en zijn spullen verloor. Mensen schopte deze verder weg of liepen er omheen. Yoshi greep naar de dichtstbijzijnde spullen. Dit overkwam hem haast nooit, waarschijnlijk gewoon iemand.

Hij pakte zijn spullen wat bij elkaar. Hij was tegen iemand aan gebotst, maar deze gaf het gewoon rustig toe. “Uh! Dankje! “ Hij pakte de spullen vrolijk aan, het was wel aardig van deze meneer om het toch terug aan hem te geven. “Nee, ik studeer niet meneer. Ik ben op doorreis.  Hij glimlachte vrolijk terug naar hem en keek hem enkel vrolijk aan. Hij luisterde rustig en nam de man in hem op. “Bekend…?” Hij keek hem even vragend aan, dit had hij nog niet meegemaakt dat hij herkent was door iets of iemand. “uhu… dat is niet mogelijk… “ sprak hij wat twijfelend terug. “Yoshi…” Zei hij even, echt een achternaam had hij nooit van zijn moeder gehoord. “ Gewoon… Yoshi..”  De shuttle vertrok achter de meneer Vevyendor, hij zuchte even en liet zijn schouders wat hangen. Hij keek even neer en toen weer op. “Leuk U te ontmoeten dan meneer Vavyendor!”  Hij glimlachte vriendelijk en vrolijk tegelijk. Ook stak hij een hand uit, hij hoopte toch echter dat hij deze zou schudden. “Waar komt u vandaan? Ik kom persoonlijk uit Gren, plaatsje Niveria. “ Hij wist niet waarom, maar hij mocht hem nu al. Hij orderde kort zijn spullen en deed zijn tas weer goed dicht, ook het boekje waar hij eerst in las deed hij weer terug.