Can't be Found | Eres

"If you had your gun would you shoot it at the sky, why?
To see where it would fall, will you come down at all?
If you had your gun would you shoot it at the sky, why?
To see where your bullet would fall, will you come down at all?"

Zijn voetstappen echoden door de eeuwenoude gangen. De stenen, hier en daar hobbelig uitgesleten van de constante tred van leerlingen die zich voortbewogen, staken donkergrijs af tegen Thom’s bordeauxrode schoenen. Waar ze normaal gevuld zouden zijn met leerlingen waren de gangen nu leeg, met uitzondering van een klein groepje leerlingen wat samengepakt stond hier en daar. De meesten waren echter naar buiten gehold zodra de bel klonk die de middagpauze aankondigde. Een deel zat in de grote zaal zijn lunch te eten, een ander deel had al lunch gemaakt bij het ontbijt en zat dat nu buiten te verorberen. Thomasso was echter juist op weg naar een lokaal toe.
Hij voelde ogen in zijn rug. De ogen van nieuwsgierige leerlingen, geïnteresseerde leerlingen, vrouwelijke leerlingen die giechelden. Het was een nieuw gevoel voor de man, om aangestaard te worden, maar hij zou er wel aan wennen. Natuurlijk viel hij op, vertelde hij zichzelf. Hij was niet langer dan de meeste leerlingen, maar was duidelijk ouder en kleedde zich een stuk anders. Hoewel je zijn spijkerbroek nog als jeugdig kon beschouwen, was zijn witte overhemd en lichtgrijze colbert dat zeker niet. Om maar te zwijgen over de rode herenschoenen die hij aanhad. Zijn bril was echter afwezig. Van zijn gezicht, maar ook van zijn hoofd. Thom had hem laten liggen in zijn kantoor en had besloten dat hij hem niet echt nodig had voor een bezoekje aan de lerares muziek.

De aanleiding voor zijn nieuwsgierigheid naar de vrouw was het dossier wat hij over haar gelezen had. Geheugenverlies was iets waar Thom, zonder echt een reden ervoor te hebben, vreselijk geïnteresseerd in was. Bovendien was ze op dit moment bij August in behandeling en was Thom het daar niet helemaal mee eens. Niet dat hij niet dacht dat de man het zou oplossen, hij vermoedde gewoon dat Eres misschien meer zou hebben aan een psychiater dan aan een dokter. Herinneringen waren tenslotte iets waar Thom met zijn studie aardig wat ervaring had.
Dat was echter niet alles. Deze vrouw was de lerares muziek. Thomasso, opgegroeid in een huis waarin zijn moeder constant zong, miste de muziek wel eens. Voor zijn eigen talent schaamde hij zich echter teveel. De man vond zijn talent voor acapellazingen, zeker het punt waarop hij hoog genoeg kon komen om een vrouwelijke alt te zijn, nogal onmannelijk en hield het zo veel mogelijk voor zichzelf. De liefde voor muziek verdween daar echter niet voor en stiekem hoopte Thom dan ook dat hij even in het lokaal zou moeten wachten op de vrouw, zodat hij misschien even kon zingen. Of naar de instrumenten kon kijken. Hij wist dat zijn moeder ontelbaar veel instrumenten had kunnen bespelen en noten kon lezen alsof het haar moedertaal was, maar zelf had hij er het talent noch het geduld voor. De man zong puur op gehoor.
Eenmaal aangekomen bij de deur waarvan Thomasso wist dat het de deur van het muzieklokaal was, bleek dat hij echter niet zo snel zou zingen, want door de deur zag hij de blonde vrouw al zitten. Hij leunde met zijn linkerschouder tegen de deurpost aan, een kleine glimlach op zijn gezicht en hij klopte op de deur. ‘Signorina Eres?’ klonk zijn stem door het lokaal, in een poging om de aandacht van de vrouw te trekken. ‘Vergeef me dat ik stoor, maar ik wilde u even spreken.’

Voor Eres

Met een vrijwel leeg blad op de tafel schuin naast haar en een potlood tussen de gouden lokken van haar knot zat Eres met een grote sierlijke harp tegen haar schouder op een kruk. Ze speelde een paar tonen, stopte, speelde ze op een iets andere manier en schreef toen wat op. Zo af en toe sloot ze haar ogen om beter naar de geluiden die de harp onder haar vingers produceerde te kunnen luisteren. 'Daar moet gitaar bij. En fluit,' mompelde ze zachtjes tegen zichzelf terwijl ze weer een pauze had ingelast tussen het spelen door om het potlood tussen haar lokken vandaan te trekken en de nieuwe noten op te schrijven. Daarna kreeg het potlood een nieuwe verblijfplaats, achter haar oor. Het was een tijd geleden dat ze zelf weer eens schreef. Maar iets in haar, een gevoel van de laatste tijd, had haar inspiratie gegeven om weer eens volledig bezig te zijn met het schrijven van muziek in plaats van alleen spelen en lesgeven.

Eres keek terug naar wat ze op geschreven had. Een tijdlang staarde ze naar de noten om ze daarna te spelen alsof ze het lied al vele malen geoefend had. En op de melodie begonnen zich langzaam woorden te vormen. In het Novaans, Eres' moedertaal. Het was gewoon toepasselijk bij de rest van het nummer. Het voelde juist. Opnieuw begon het ritueel van spelen en schrijven. Maar ditmaal ging het om de woorden. Toen ze eindelijk de basis van het nummer had liet Eres met een simpel handgebaar de gitaar en een lage D fluit tot leven komen om zich bij haar te voegen. De gitaar paste perfect bij het harpstuk. Maar de fluit was ze niet tevreden mee. D was net iets te laag. Eres verving de D voor een lage C, wat al meteen een stuk beter klonk. Ze sloot haar ogen en gaf, net als een dirigent aan, dat de fluit mocht beginnen met het muziekstuk. Daarna viel Eres zelf bij, samen met de gitaar terwijl ze de fluit liet stoppen. Ten slotte voegde zich ook woorden bij de muziek en mocht het echt een lied genoemd worden. Ze miste nu alleen nog percussie, maar daar zou ze later wel naar kijken.

Dat was het moment dat er op de open deur werd geklopt. Eres keek op terwijl de rest van de muziek langzaam weg stierf. Haar vingers hielden stil terwijl ze de jongeman die in de deuropening van haar lokaal stond eens beter bekeek. Hij was te oud voor een leerling, maar ze herkende hem niet als een van de stagiaires. Ze probeerde zich te bedenken wie hij kon zijn totdat ze ineens terug dacht aan een gesprek dat ze een paar dagen geleden in de leraren kamer had opgevangen. Er was sinds kort een nieuwe doktersassistent op school al bleek zijn vakgebied meer bij psychiatrie te liggen. Ze had hem nog niet ontmoet. Zou dit hem zijn?

Eres liet een zachte glimlach op haar gezicht verschijnen terwijl ze voorzichtig de harp weer rechtop zette. 'Natuurlijk, kom binnen,' nodigde ze hem uit om verder het lokaal in te komen. Eres stond op van de hoge kruk waar ze tegenaan had geleund tijdens het harpspelen en gebaarde de jongeman naar één van de tafels in het lokaal. Ze zette er een tweede stoel bij om op te gaan zitten terwijl ze wachtte wat de jongeman haar te zeggen had.

"If you had your gun would you shoot it at the sky, why?
To see where it would fall, will you come down at all?
If you had your gun would you shoot it at the sky, why?
To see where your bullet would fall, will you come down at all?"

Zijn scherpe oren waren erop getraind om de kleinste geluidjes op te merken. Hoewel het begonnen was als een instrument van overleven en jacht, had Thomasso zijn oren erin geoefend om geluiden op te pikken die wat minder gevaarlijk waren. Muzieknoten, tonen en harmonieën die hij dan na zou kunnen zingen. Ondanks dat de man nooit muzieknoten had leren lezen was hij gewaagd aan een leerling van het conservatorium als het om harmoniseren ging.
Het was dus geen verrassing dat de melodie die de blonde vrouw gespeeld had voordat ze hem aandacht had geschonken in zijn gedachten begon te spelen. Zijn moeder had ook een harp gehad, wist Thom, een prachtig donkerhouten instrument ingelegd met bladgoud. Hij had haar nooit horen spelen, maar het instrument was nooit stoffig en zag er altijd als nieuw uit. Als hij erover nadacht was de enige muziek die zijn moeder ooit had gemaakt met haar stem of een fluit geweest. De man wist echter zeker dat ze nog zoveel meer kon bespelen. Nog een mysterie over de vrouw die hem het leven had geschonken. Ze leek gehuld te gaan in mysteriën, Thomasso Cavallo’s moeder. Niet dat hij erdoor minder om haar gaf. Hij had er op jonge leeftijd mee om leren gaan.
Het deed hem echter een genoegen om het geluid van muziek in zijn brein te horen. Van vele instrumenten kende hij alle details, hoewel hij ze nooit had aangeraakt en nooit had gehoord. Het geluid van de harp was voor hem dus compleet nieuw. De rillingen over zijn rug waren gemeend en hij genoot van het geluid. Hij vond het jammer dat zijn stem het geluid moest doorbreken. Alsof hij van zichzelf een snoepje afpakte, bijna. Maar wat moest, dat moest. En hij wilde de vrouw achter de harp liever ontmoeten dan naar haar muziek luisteren. Hoe mooi die ook was.

De vrouw was ouder dan hij, maar bezat een soort schoonheid die Thomasso in al zijn vierentwintig jaar maar weinig was tegengekomen. Een soort natuurlijke elegantie. Haar lach weerspiegelde de zijne, hoewel de zijne meer jongensachtig was en de hare eerder vriendelijk en warm. Hij mocht deze vrouw, al voor ze een woord had gesproken. En toen ze dat deed kon hij haar stem alleen maar omschrijven als zo harmonieus als haar harp. Ze nodigde hem uit binnen te komen.
Soepel haalde hij zijn armen van elkaar af, liet zijn jongensachtige grijns ontwikkelen tot een charmante glimlach. Thom kon onschuldig zijn en hij kon de mannelijke versie van Aphrodite zijn. De grens was dun en de man zag het zelf niet in. Hij balanceerde ergens in het midden nu, nog wel. Hij kwam uit de deuropening het lokaal binnen, zijn tred soepel en zacht. Met diezelfde makkelijke bewegingen ging hij zitten, zijn blauwe ogen op Eres gericht. Na een seconde of wat naar haar groene ogen gekeken te hebben stak hij zijn hand uit, met zijn lange vingers en zijn zachte handpalmen. Ondanks de dagelijkse arbeid van zijn jeugd was er nog geen eelt op zijn knokkels ontstaan en de kracht die zijn hand bezat lag verborgen onder een gebruinde huid.
‘Ik ben Thomasso Cavallo, aangenaam.’ De glimlach speelde nog steeds rond zijn lippen terwijl hij de woorden uitsprak. Zijn Grense accent zweemde door in zijn woorden. ‘Ik ben de nieuwe doktersassistent. Hoewel ik meer naam heb als de psychiater.’ De man had gemerkt dat er meer vraag was naar zijn psychologische kennis dan naar zijn medische. ‘Het kwam in me op dat ik u nog niet had gezien en ik wil niemand overslaan, dus hier ben ik. Ik hoop dat ik niet stoor.’ Helderblauwe ogen keken de vrouw schitterend aan. Weer twijfelde Thom over de dunne lijn tussen zijn professionele leven en zijn persoonlijke leven. Hij wilde aimabel zijn tegenover deze vrouw, maar wist dat hij die instelling zou moeten kwijtraken als hij haar wilde behandelen. Dat was een lijn die Thomasso wel kende. Zeer goed zelfs.

Accent = Italiaans

Wat Eres van de jongen had gehoord had ze ervan begrepen dat ze maar vijf jaar verschilden qua leeftijd. Toch waren de verschillen in hun leeftijden duidelijk te zien. Het was niet dat de jongeman er erg jeugdig uitzag of zich kinderlijk gedroeg. Het zat hem meer in de houding. De jongensachtige grijns op zijn gezicht en zijn losse houding gaven de indrukking van zo’n ‘’ik kan de hele wereld aan persoon’’. Terwijl Eres kalmer was, serener. Duidelijke tekenen van iemand die in die vijf jaar dat ze met deze jongeman verschilde al meer had meegemaakt dan voor de vijf jaar eigenlijk goed was geweest voor haar. Ondanks dat beschouwde ze de jongeman die nu tegenover haar aan de tafel zat als collega in spe. Eentje die hetzelfde respect en behandeling verdiende als haar andere collega’s.

De jongeman stak zijn hand uit en stelde zich voor. Eres legde haar hand in de zijne. Hij had lange, slanke vingers, net als zij al kwam het bij haar door de vele snaarinstrumenten die ze bespeelde. Ze schudde zijn hand en herhaalde zijn naam in haar hoofd. Thomasso Cavallo. De naam had een aangename klank erin liggen. Het accent waar Thomasso mee sprak herkende als eentje van Gren als was ze weinig bekend met de streek waar het vandaan kwam. Ze sprak wel een dialect van Gren. Maar dat klonk in nergens op het accent van Thomasso.

Zoals ze zelf al had geconcludeerd was Thomasso inderdaad de nieuwe assistent van August. En ook het gedeelte over de psychiatrie had ze blijkbaar goed opgevangen in de docentenkamer. ‘Aangenaam Thomasso. Ik ben Eres Rune, docente muziek. Je kunt me gewoon Eres noemen hoor,’ glimlachte ze hem toe terwijl ze zichzelf op haar beurt aan hem voorstelde en meteen aangaf dat hij haar niet met mevrouw of zoiets aan te spreken. In haar ogen waren ze al praktisch collega’s.

‘Je stoort me helemaal niet. Om eerlijk te zijn heb ik nu twee tussenuren voordat de volgende les voor de leerlingen begint. Ik was met wat persoonlijk werk bezig,’ zei en doelde op het muziekstuk waar ze mee bezig was geweest voordat Thomasso binnen was komen lopen. Voor een kort moment bleef Eres de jongeman aankijken. ‘Je bent hier om te praten over mijn amnesie is het niet?’ vroeg ze daarna. Zodra de jongeman haar vermoedens had bevestigd dat hij inderdaad de doktersassistent was, hadden die gedachten al door haar hoofd gespeeld. Als assistent van August zou Thomasso waarschijnlijk ook wel toegang hebben tot alle informatie over de werknemers van Starshine. En dus ook haar gegevens die ze een tijdje terug aan August had gegeven toen ze hem had gevraagd om zo af en toe een check- up bij haar te doen.

(Eres’ moedertaal is trouwens Duits xD)

"If you had your gun would you shoot it at the sky, why?
To see where it would fall, will you come down at all?
If you had your gun would you shoot it at the sky, why?
To see where your bullet would fall, will you come down at all?"

Weer een punt waarin de vrouw op zijn moeder leek: de eigenschap die Thomasso muziekhanden had genoemd. Hij schudde haar hand zacht, voorzichtig dat hij niet te hard kneep of te grof was. In zijn jongere jaren had hij die fout wel gemaakt, toen hij zich nog onbewust was van de kracht in zijn armen. Nu hij die kennis wel had zocht hij naar de balans tussen een stevige handgreep en een niet al te ruige behandeling. De vrouw had een aangename stem, waarmee ze zich voorstelde als Eres Rune. Thom gaf er weinig om dat hij de naam al had geweten, het was prettiger om elkaar op deze manier te leren kennen. ‘Eres. Ja, ik denk dat ik zoiets wel kan onthouden. Vergeef me als ik het verkeerd uitspreek; mijn accent kan op zijn tijd vreselijk in de weg zitten.’ lachte hij, alvast verontschuldigend. Hij sprak de voertaal prima, maar had hem te laat geleerd om hem vloeiend zonder accent te spreken. Ergens jammer, maar het hielp hem ook herinneren aan zijn afkomst.
‘Gelukkig.’ reageerde hij, oprecht blij dat hij de vrouw niet in een belangrijke muzieksessie had gestoord. Dan zou hij van zichzelf namelijk terug moeten gaan naar zijn werk en later een bezoekje brengen, maar met zijn schema kon dat nog wel eens moeilijk worden. Het was duidelijk dat ze maar met zijn tweeën op de ziekenzaal werkten, want Thom had veel lange diensten. ‘Dat geeft me een beetje de tijd om je te leren kennen.’ Was hij er nu op uit om de vrouw te leren kennen of om haar te psycho analyseren? Stiekem wilde Thom helemaal niet bot doen tegen mooie vrouwen, maar het zou er waarschijnlijk aan liggen wat Eres wilde. Als ze een psychiater wilde, zou hij die rol zonder klagen vervullen. Maar liever zou hij even met haar praten. Kort weg van zijn werk.

Zijn blauwe ogen vulden zich even met een bijna ondeugende blik, waarna ze weer teruggingen naar hun rustige blauw. ‘Dat is inderdaad de primaire reden dat ik hier ben.’ reageerde hij luchtig op haar vraag. Zijn handen waren alweer een klein ritme aan het tikken, bijna onhoorbaar. Hij pauzeerde even om zijn woorden zo goed mogelijk te formuleren, keek Eres daarna wat schuldig aan. ‘En ik vind het prima als je het daar alleen over wil hebben.’ Zijn jongensachtige, charmante grijns werd vervangen door een oprechte glimlach. ‘Maar op dezelfde manier dat je aanneemt dat een psychiater het over je aandoeningen wil hebben neem ik aan dat een muzieklerares het over muziek wil hebben.’ Er spookte een eerlijke blik in zijn ogen, gemixt met de uitdrukking alsof hij haar een groot geheim ging vertellen. Snel sloeg hij ze neer.
‘Het is misschien wat gênant, maar als we wat tijd over hebben, zou je dan, eh, misschien even willen luisteren?’ Hij keek haar wat blozend aan, niet zeker hoe hij verder moest. ‘Ik bespeel geen instrumenten, maar eh, ik ben best goed met mijn handen en stem.’ Hoewel het niet als veel klonk was het voor Thomasso een beetje een geheim geweest. Hij voelde zich zo ontzettend vrouwelijk als hij toegaf dat een van zijn talenten acapellazingen was. ‘En ik wilde graag horen wat een prof ervan vond. Daarna kunnen we het over je geheugen hebben. Of ervoor, maakt niet uit.’ Hij lachte haar hoopvol toe. Stiekem wilde hij echt heel graag zingen nu, maar hij wilde ook toestemming ervoor. Op de een of andere manier zou dat het gemakkelijker maken, dacht hij.

awkward Thom is awkward.

Eres stelde zichzelf voor aan Thomasso. Ze glimlachte toen hij zich verontschuldigde voor zijn accent. 'Ik vind je accent juist leuk. Het is een deel van jou wat je uniek maakt. Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen,' zei ze zachtjes. Foutloos Kovomakaans klonk immers zo saai, statig en gerepeteerd. Thomasso vroeg vervolgens of hij haar niet stoorde. Storen was een groot concept. In zekere zin stoorde hij inderdaad omdat ze met iets anders bezig was geweest en daar nu me moest ophouden. Of ze het erg vond? Absoluut niet. Eres ontmoette graag nieuwe mensen. Collega's of leerlingen, dat maakte niet uit. Met de meeste mensen kon ze goed overweg.

Het gesprek nam niet lang daarna een andere wending toen Eres de conclusie trok dat Thomasso over haar amnesie wilde praten. Het was een conclusie getrokken op de feiten die ze van de jongeman wist en de meest waarschijnlijke beweegredenen van hem om naar haar toe te komen. Dat weggelaten kon hij hier natuurlijk ook echt alleen zijn om haar te ontmoeten. Maar waarom zou hij haar daar speciaal voor komen opzoeken? Thomasso reageerde luchtig maar gaf Eres wel gelijk. Maar daar gaf ze geen aandacht meer aan. Haar aandacht, ook al bleven haar ogen gericht op Thomasso, waren bij zijn vingers. Hij had een mooi ritme gevoel. Langer kon ze er jammer genoeg niet naar luisteren aangezien hij stopte en verder sprak. 'Ik wilde geen vooroordelen trekken Thomasso. Maar ik weet ook hoe verleidelijk het is om een instrument op te pakken en te bespelen zodra je dat bij iemand ziet staan. Ik neem aan dat voor iemand met een interesse zoals de jouwe het niet veel anders zou zijn,' glimlachte ze.

Het volgende onderwerp wat hij aansneed verbaasde Eres enigszins. Maar het was een aangename verrassing. En nu ze terug dacht aan het trommelen van zoeven was het ook iets wat ze wel had kunnen verwachten. Alleen niet zo direct. 'Ik zou graag naar je willen luisteren Thomasso,' gaf ze hem toestemming gepaard met een warme en oprechte glimlach.

"If you had your gun would you shoot it at the sky, why?
To see where it would fall, will you come down at all?
If you had your gun would you shoot it at the sky, why?
To see where your bullet would fall, will you come down at all?"

Het voorstel was nogal uit het niets gekomen, ook voor Thom. Hij was er meestal juist op gebrand om zijn muzikale talent voor zichzelf te houden, een soort dirty pleasure. Maar soms dan was de man impulsief. Vandaag was zo’n dag, nu was zo’n moment waarop de woorden zijn mond en zijn brein gelijktijdig verlieten. Hij had voorgesteld te zingen voordat hij wist wat hij aan het doen was.
Tot zijn verbazing ging Eres nog akkoord ook. Zijn blauwe irissen maakten plaats voor verwijdde, zwarte pupillen. ‘Daverro?’ vroeg hij, dat antwoord duidelijk niet verwachtend. En toen was hij even stil. Hier had hij niet op gerekend en nu zou hij dus gaan zingen. Punt was, Thom had nog nooit voor een ander dan zijn moeder en zusje gezongen. Hij had niets voorbereid, wist niet precies waar te beginnen. Uiteindelijk zuchtte hij zachtjes. ‘Oké.’ Hij sloot zijn ogen, verschoof even tot hij in een makkelijke positie zat. Voeten op de grond, handen op zijn knieën. Zacht schraapte hij zijn keel.

En toen zette hij in. Zijn ogen steeds gesloten, volledig geconcentreerd op de geluiden die hij maakte. Vlak nadat hij begonnen was met zijn stem begonnen zijn handen op een vast ritme te klappen, zijn voet raakte af en toe de grond als een drum. Soms knipte hij in zijn vingers, maar vooral zong hij. Onbewust strekte hij zich uit bij de hoge noten en zonk hij weer ineen bij de lagere noten. Het was niet vlekkeloos, maar wel bijna. Thomasso zong wat in hem opkwam, niet lettend op de betekenis van de woorden, slechts op hun klanken.
Het leek hem maar heel kort te duren voordat het weer over was. Zijn laatste stemgeluid stierf weg lang nadat zijn laatste klap door het lokaal klonk. Hij opende zijn blauwe ogen, deels nieuwsgierig en deels bang voor het oordeel van de vrouw. Hij had altijd gedacht dat hij een soort talent had voor dit soort dingen, maar wat als het nu niet zo was? Dan zou hij waarschijnlijk deze hobby afzweren. Juist nu hij er zoveel plezier in had zou dat jammer zijn.
Verlegen lachte de man naar Eres, wachtend op haar oordeel. Er was iets van hem weggevallen, een soort angst dat hij raar aangekeken zou worden. Het voelde prettig. Ondanks dat het morgen terug zou zijn had Thom nu het gevoel dat hij wel voor mensen kon zingen. Het voelde prettig, zijn stem te laten horen. ‘Dus eh,’ begon hij zacht, minder zeker dan zijn stem net had geklonken. ‘Zullen we het dan nu over je geheugen hebben?’

Liedjeh
En sorry dat hij wat kort is D:

Het was ergens wel schattig om te zien dat Thomasso zo verbaasd was toen Eres hem had gezegd dat ze graag even naar hem wilde luisteren. Ze knikte hem bemoedigend toe dat hij kon beginnen wanneer hij er klaar voor was. Toen hij begon verdween haar glimlach. Niet omdat ze het niet mooi vond wat hij zong, maar omdat Eres het serieus nam, dat wat hij voor haar zong. Hij had gevraagd of ze ernaar wilde luisteren. En dat zou ze doen, professioneel. Sommige van haar muzikale ''collega's'' zouden hun ogen sluiten bij het luisteren naar anderen, omdat ze het dan beter zouden kunnen horen en niet afgeleid zouden raken door hoe de persoon eruit ziet. Maar Eres was niet zo. Sowieso had ze bij het ontmoeten van iemand nooit vooroordelen over die persoon. Zulke gedachten verbande ze uit haar hoofd. Daarbij vond ze het onbeleefd om iemand niet aan te kijken als hij of zij zoveel lef toonde om voor haar te zingen. Er waren mensen bij wie dat heel makkelijk ging maar en waren ook heel veel mensen die moeite hadden om uit die veilige persoonlijke zone te komen en zich zo open te stellen tegenover iemand anders. Zingen was voor veel mensen heel persoonlijk.

Toen Thomasso klaar was en zijn ogen weer opende glimlachte Eres opnieuw naar hem. 'Je hebt een hele prettige stem om naar te luisteren Thomasso. Ik vond het alleen jammer dat je zo nerveus was, al is dat heel begrijpelijk. Maar het zorgde ervoor dat je je stem niet optimaal gebruikte. Dit is echter niet iets wat niet verholpen kan worden. Als je vaker voor andere mensen zingt dan gaat dat vanzelf wel weg. Maar je hebt werkelijk een prachtige stem. Dank je dat ik ernaar heb mogen luisteren,' zei Eres. 'Doe je dat trouwens wel vaker met je handen? Ik zag het je daarnet tijdens ons gesprek eerder ook al doen. Ik heb iets wat ik je even wil laten zien,' ging Eres over op een ander onderwerp terwijl ze opstond en naar de hoek van het lokaal liep. Ze kwam terug met een rechthoekig houten kastje, niet hoger dan iemands knie. 'Dit is een Cajon. En hoewel hij er niet zo uitziet is het een drum instrument. De bedoeling is dat je erop gaat zitten en dan op de twee achterste hoeken leunt. Verder werkt hij zoals elke andere drum. Je slaat erop. Sorry, toen ik je zo bezig zag met je handen moest ik er meteen aan denken en ik vond het wel wat voor jou. Je mag hem meenemen om te kijken of je het wat vind als je dat wilt,' zei ze waarna ze het instrument weer aan de kant zette.

Het was weer even stil tussen de twee. Totdat Thomasso weer begon te praten. Eres was weer gaan zitten en knikte even. 'Wat wil je weten?' vroeg ze zachtjes.

(Dit is een Cajon trouwens voor het geval je het niet kent: http://www.rockpalace.com/gfx_productcode/XL/114325/Latin-Percussion-LPA1331-Aspire-Cajon.jpg )

"If you had your gun would you shoot it at the sky, why?
To see where it would fall, will you come down at all?
If you had your gun would you shoot it at the sky, why?
To see where your bullet would fall, will you come down at all?"

Hij ademde lang uit, een beetje schokkerig. Zijn stem had stroever geklonken dan normaal, nerveus en wat ingehouden. Het was een van de eerste keren dat hij niet alleen was geweest tijdens zijn zingen en hoewel hij het had geprobeerd, kon hij de aanwezigheid van de ander niet vergeten en dat had invloed gehad op zijn uitvoering.
Ook Eres had het gemerkt. ‘Nee, jij bedankt,’ reageerde hij licht blozend op haar kritiek, wreef met zijn hand over zijn nek. Dat was bijna een tic van hem. Elke keer als hij nerveus was deed hij het. ‘Het was fijn dat er iemand naar me luisterde.’ Niet dat het veel makkelijker zou worden om voor mensen te zingen, maar het was toch een kleine overwinning aan Thomasso’s kant.
Ze ging verder over zijn handen, wat Thom zijn hand uit zijn nek deed halen en even naar zijn handpalmen deed staren. ‘Ja, ik denk het. Het is mijn manier van begeleiden, geloof ik. Het ritmes tikken is gewoon een slechte gewoonte.’ gaf hij toe. De vrouw stond op, haalde ergens achter uit het lokaal een vreemd soort kastje. Een cajon, legde ze uit. Thomasso lachte ongemakkelijk.
‘Het spijt me Eres, maar ik zie mezelf toch echt meer als een acapella-man.’ wees hij haar voorstel zo beleefd mogelijk af, zijn hoofd schuddend, glimlachend. Instrumenten waren niet zijn ding. Het waren bijna magische voorwerpen die geluiden voortbrachten die hij nooit zou kunnen maken, maar hij wenste het ook niet te kunnen. Nee, hij was tevreden met zijn handen en zijn stem. Zijn vingers waren gemaakt om wonden te hechten en ritmes te tikken op tafels, niet om aan snaren te plukken of op trommels te slaan. Iedereen had zo zijn eigen talenten, meende Thomasso, en instrumentaal muziek maken was niet een talent wat aan hem besteed was.

Zijn blauwe ogen verloren dat sprankje enthousiasme van de muziek en kregen er een soort licht van begrip voor terug. ‘Wel, ten eerste wilde ik graag weten of het je op dit moment erg dwarszit. Op emotioneel vlak is het vaak zwaar om je dingen niet te kunnen herinneren en ik zou depressies het liefst zo veel mogelijk voorkomen.’ begon hij serieus aan zijn verhaal. ‘En dan zou ik graag ook wat willen weten over hoe je je geheugen bent verloren, wat je gedaan hebt om het terug te winnen en of er op dit moment mensen in je leven zijn die uit je vergeten verleden komen.’ Hoe verleidelijk het vaak was voor mensen die iemand met amnesia kenden, was het niet altijd slim om in contact te blijven met het slachtoffer. Natuurlijk wilde je dat iemands geheugen terugkwam, maar dit kon nog wel eens een heel pijnlijk proces zijn.
Of, in het ergste geval, zou het geheugen van de vrouw nooit terugkomen. Dat zou niet alleen naar zijn voor de omstanders, de mensen uit haar oude leven, maar ook voor haar. Thomasso hoopte echter dat de personen nog van enig nut konden zijn. Vaak waren er triggers, kleine dingen die men deed, die een bepaalde herinnering konden terugroepen. Als die er waren, zou hij daarmee kunnen werken. Waren die er niet, dan zou hij haar op andere manieren wel kunnen helpen. Hoopte hij.

Eres schudde haar hoofd toen Thomasso zei dat ritmes tikken een slechte gewoonte was van hem. 'Het is een manier om je concentratie te behouden. Sommige mensen gaan met sieraden spelen. Zoals aan ringetjes draaien en dat soort dingen. Anderen trillen met hun been of tikken met hun voet. Die constante beweging waar je eigenlijk helemaal niet over na hoeft te denken is een manier om alle gedachten die je op dat moment niet nodig hebt ook uit je hoofd vandaan te houden omdat je je hersenen een opdracht geeft om een prikkel door te geven,' legde ze uit. Ze had het zelf ook. Als Eres haar concentratie ergens bij wilde houden ging ze automatisch iets pakken om tussen haar vingers te rollen alsof ze een sigaret vast had.

Toen Thomasso even later haar aanbod om de Cajon te lenen afwees haalde ze haar schouders op. 'Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen. Ik bood iets aan. Dat betekend dat jij ook het recht hebt om het af te wijzen. Ik begrijp het wel Thomasso. Als het niet prettig voelt moet je het ook niet doen,' glimlachte ze naar hem. Ze had het aangeboden omdat het kniehoge kastje een heerlijke manier was om op te trommelen op de manier waarop ze Thomasso had zien doen. En het zou een stuk prettiger aanvoelen aan je handen dan zo'n harde tafelrand. Maar ze respecteerde zijn beslissing en hield verder ook op over het instrument.

In plaats daarvan gingen ze verder op het onderwerp van haar geheugen. Of eigenlijk, het ontbreken daarvan. 'Of het me dwarszit?' herhaalde ze daarna zijn vraag terwijl ze er even over nadacht. 'Tja, in zoverre, ik kan gewoon mijn werk doen en aangezien ik me bijna nik meer herinner kan ik ook niet echt zeggen dat het me heel erg dwarszit. Ik probeer op het moment mijn leven te leiden zoals dat zich aanbied. Al zijn er wel momenten dat ik me emotioneel erg uitgeput voel. Dat zijn de momenten dat ik vagelijk herinneringen door krijg,' probeerde Eres zo goed mogelijk uit te leggen. Het was aan haar te zien dat ze er niet blij mee was om zich opnieuw door dit gesprek te moeten worstelen. Ze had er al heel veel moeite mee gehad toen ze het aan August had verteld. Ze had liever dat zo min mogelijk mensen het wisten. Maar ja, als Thomasso haar kon helpen. Daarbij was hij de assistent van August dus was hij er waarschijnlijk vroeg of laat toch wel achter gekomen. Dat nam het nare gevoel helaas niet weg.

Over Thomasso's tweede deel van zijn vraag bleef Eres wat langer stil. 'In het ziekenhuis hebben ze gezegd dat ik in een crash terecht was gekomen. En shuttle die naar Shadra vloog stortte neer. De val doodde bijna alle inzittenden. Ik had geluk dat ik alleen maar mijn arm gebroken had al was dat wel op meerdere plaatsen. Toen ik na een paar maanden in een comateuze toestand te hebben gelegen weer wakker werd wist ik al niet meer wie ik was. Ik ben er altijd vanuit gegaan dat er tijdens die crash iets is gebeurd waardoor ik mijn geheugen ben kwijtgeraakt. De paar jaar daarna heb ik een nieuw leven opgebouwd onder de naam Eres Rune aangezien ik me mijn echte naam niet langer kon herinneren. Een tijdje terug kwam ik op Shadra Savador tegen. Hij herkende me van vroeger en bood me hier een baan aan als muziekdocente. Eenmaal op de academie leerde ik ook Norwood opnieuw kennen. Inmiddels ben ik erachter dat wij voordat ik in de crash belandde getrouwd waren en een zoon hebben al weet de jongen niet dat ik zijn biologische moeder ben,' vertelde ze uiteindelijk. Alle vrolijkheid die eigenlijk altijd om Eres heen in was spontaan verdwenen. Ook de sfeer was voelbaar veranderd.

I sold you and you sold me

Thomasso grinnikte zacht toen Eres vertelde over hoe zijn tikken concentratie bevorderde. Zelf had hij er ook over gehoord, als psychologiestudent, maar het maakte zijn gewoonte nog niet beter. Als hij aan Emilia zou vertellen dat hij zich concentreerde, zou ze hem een klap geven en zeggen dat hij zich dan maar op een andere manier moest concentreren. Nee, zijn zusje was nooit blij als haar oudere broer met zijn handen begon te tikken. Ze vond het alleen maar irritant, het constante geluid.
Hij schudde zijn hoofd toen ze hem vertelde dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen, ging toen met zijn hand door zijn haren. ‘Ach, ik vind het toch een zonde om een mooie dame iets te weigeren. Mijn exuses daarvoor, dan.’ glimlachte hij beleefd. Zijn onderbewuste begon alweer met het complimentjes geven. Zelf had Thom er, zoals altijd in dit soort situaties, er echter weinig van door. Volgens zijn brein was het allemaal gewoon beleefd, beleefd en eerlijk. Hij vond het namelijk echt zonde en hij vond Eres werkelijk mooi.

Eres’ woorden kwamen vlug genoeg, maar Thom lette meer op haar lichaamstaal en toon tijdens haar verhaal. Zijn empatisch vermogen pikte al snel de tegenzin op, die hij maar al te goed begreep. Nu was zijn vermogen daar bijna niet voor nodig, aangezien haar houding en toon duidelijk aangaven dat de vrouw het hier liever niet over had. Maar helaas voor Eres, Thom wilde het er wel over hebben. Het was jammer dat het moeilijk zou gaan, maar de man was niet van plan om het op te geven.
Zijn brein verwerkte haar uitleg over de herinneringen even. Dus Eres had geen last van haar verlies, maar kreeg af en toe dingen terug. Het leek er niet bepaald op dat de vrouw veel nadeel ondervond aan haar blanke plekken. Dat was prettig, dan zou het ook niet al te erg zijn om de herinneringen niet terug te krijgen. Er zat hem maar een ding dwars. ‘Wanneer komen die herinneringen terug? Is het willekeurig, of is het meestal na een bepaalde gebeurtenis?’ Als hij de trigger voor haar geheugen kon vinden, zou zijn werk makkelijker zijn. Veel makkelijker.

Beleefd keek hij de vrouw aan toen ze voor de tweede keer een pauze liet vallen, tikte onbewust een zacht ritme op zijn been. Hij wilde haar niet haasten, had liever het volledige verhaal na een tijdje wachten dan een onbegrijpelijke brij van onverstaanbare woorden die over haar lippen struikelden. Dus keek hij haar attentief aan met zijn hemelsblauwe irissen en wachtte hij tot Eres met haar mooie stem haar verhaal ter ore zou brengen.
Toen ze dat deed, verdween zijn vriendelijke blik. Zijn ogen schoten van verward in het begin van het verhaal, naar wat verdrietig in het midden, om daarna weer verward Eres’ groene ogen te vinden. De sfeer, voelbaar zwaar met de negatieve emotie die de woorden van de vrouw hadden meegebracht. Een ongeluk. Het verlies van haar geheugen. Een nieuw leven en dan een verleden wat je toch achtervolgt, met kinderen die je niet herkent en een echtgenoot die je ineens overvalt. Thom keek haar medelevend aan, glimlachte bijna triest. ‘Dat is… een hoop om te verwerken.’ Hij voelde er weinig voor uit te leggen waarom dat zo was.

‘Maar goed, dit is bruikbaar. Hier kan ik wel wat mee, gok ik zo.’ Hij staarde even naar zijn handen, bedacht hoe zijn volgende vragen eruit zouden zien. ‘Ben je op dit moment samen met deze man en de jongen?’ vroeg hij nieuwsgierig, ingaand op de kleine details die de vrouw hem had gegeven.

Under the spreading chestnut tree
I sold you, and you sold me.
There lie they, and here lie we.
Under the spreading chestnut tree.

Words: 598
Tagged: Mooie Miss Eres
Notes: Toch maar 'n sheet dan.

Een zachte glimlach was Eres' reactie op Thomasso's compliment. De tijd van blozen elke keer als een man iets aardigs tegen of over haar zei waren al lang achter haar. Ze was geen topmodel, maar Eres wist heel goed dat menig man haar maar wat graag tussen de lakens zou willen hebben ook al waren de meeste niet meer dan eenvoudige one night stands. Niet dat ze daar regelmatig op in ging. Maar het had er wel voor gezorgd dat ze de fase van echt gevleid zijn door complimenten ontgroeid was. Niettemin was het wel lief van Thomasso.
Eres concentreerde zich op de vraag die haar daarna gevraagd werd, over haar geheugen. Met duidelijke tegnzin vertelde ze haar verhaal aan hem. Toen ze tussendoor even een pauze liet vallen maakte Thomasso hier meteen gebruikt van om haar iets te vragen over wat ze hem zojuist verteld had. Ze dacht even na, haar gedachten terug leidend naar de momenten dat haar herinneringen weer even tot haar terug kwamen. 'Het is erg willekeurig. Soms gebeurd het als iemand over een bepaald onderwerp verteld. Soms gebeurd het als ik sommige voorwerpen aanraak. Sommige herinneringen komen terug als ik droom en mijn onderbewuste de dag probeert te verwerken,' sprak ze daarna terwijl ze tijdens het praten de juiste woorden probeerde te vinden om har ervaring het best te omschrijven.

Terwijl ze Thomasso's tussen vraag liet rusten ging ze verder op de eerdere vraag die hij haar had gesteld. Eenmaal uitgepraat keek ze terug naar Thomasso. 'Dat is het zeker. Maar dat was een van de redenen dat ik deze baan heb aangenomen. De muziek helpt met het verwerken,' zei ze. Ze zweeg weer voor een moment maar keek op toen Thomasso zijn mening gaf en een nieuwe vraag stelde. 'Als je samen in de zin van een relatie bedoeld, dan nee. We zijn niet langer samen, maar als vriend beschouw ik hem wel. Hij is bereid om me te helpen wanneer ik hulp nodig heb en dat waardeer ik zeer in hem. Hij meent het oprecht, en zijn zoon...,' Eres stopte even met praten. '...onze zoon,' verbeterde ze zichzelf zachtjes. 'Het is een lief kind. Zorgzaam en vriendelijk, net als zijn vader eigenlijk,' ging ze verder.

Can't be Found | Eres A-spooky-gif_zps1e7f8465

Haar triggers waren zowel simpel als gewoon. Voorwerpen, gesprekken, moeheid en dromen. Vooral dromen waren gewoon. In het onderbewuste bewaarde je je herinneringen, die zich lieten zien in dromen. Mensen zonder geheugenverlies droomden vaak over de gebeurtenissen in hun verleden, maar ook zonder dat je bewust bij je geheugen kon, was er een grote kans dat je er in je dromen wel toegang tot had. Als dan vermoeidheid de lijnen tussen bewust en onbewust verwarde, was het logisch dat de herinneringen door elkaar heen begonnen te lopen en zich weer begonnen te laten zien.
Ook gesprekken en voorwerpen waren heel normale geheugentriggers. Weer het onderbewustzijn – hoewel dit niet Thomasso’s expertise was, had hij aardige cijfers gehaald voor zijn geheugen en bewustzijnsanalyses op de opleiding – dat hier de invloed had.
Maar het was op dit moment niet echt van belang waarom die bepaalde gebeurtenissen die bepaalde effecten hadden. Het ging er nu even om dat Thomasso iets had om mee te werken. Dat was prettig, kon hij de vrouw beter helpen dan als hij totaal geen grip had op de situatie.

Er kwam een kort lachje uit zijn mond. Ondanks dat hij probeerde zijn ijzige masker op te houden was het een stuk moeilijker met een dame van zijn eigen leeftijd (goed, ze was misschien iets ouder, maar het kwam erbij in de buurt) dan met een leerling die hij niet kende.
Het was dus ook vreemd voor hem om te luisteren naar de vrouw alsof ze gewoon een verhaal vertelde en tegelijkertijd te moeten analyseren. Normaal zou hij dat onbewust doen en het wegstoppen, nu moest hij er actief mee bezig zijn om zijn conclusies niet te vergeten. Vreselijk vond hij het, om eerlijk te zijn. Hij kon het nu niet maken om ineens kil te zijn, maar als er een vervolgafspraak kwam, zou hij dat zeker wel zijn. Hij zou het haar later wel een keer uitleggen.

‘Jullie zoon.’ concludeerde hij langzaam. ‘Het klinkt niet alsof je de jongen als je eigen zoon beschouwd. Ben je je daar bewust van?’ Het liefst zou Thom haar aanbevelen om haar afstand te houden met mensen uit haar verleden tot ze haar herinneringen op orde had, maar aan de andere kant hielpen mensen uit het verleden wel met de herinneringen. Een balans waarop menig psycholoog vaak wankelde.
Uiteindelijk besloot hij gewoon zijn mening uit te spreken. ‘Je geheugenverlies is helaas een fysiek en niet een mentaal probleem, Eres.’ begon hij rustig, in zijn Grense accent. ‘Hoewel ik je zou kunnen helpen met het verwerken van de herinneringen die je terugkrijgt, kan ik je waarschijnlijk niet helpen bij het terugkrijgen zelf.’ Hij keek even naar de paar aantekeningen die hij had gemaakt. ‘Ik zou je echter wel willen adviseren om je afstand te houden van mensen uit je verleden. Aangezien je nu een heel ander persoon bent, is het misschien moeilijk voor ze om te accepteren dat je niet meer Madeline bent. Dat kan voor jou een terugslag zijn in het verwerkingsproces.’

PROFILE MAGICIAN

» [Found]
» found :3
» [FOUND] Someone :3
» Lost and Found
» FINALLY FOUND IT!

Can't be Found | Eres

Can't be Found | Eres

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen