Het was een warme dag geweest, een heerlijke dag van de zon en de vakantie hoorde heerlijk te zijn voor iedereen. Het hoorde prachtig te zijn voor alle personen met zijn prachtige zonnestralen en mooie plekken die je nu zonder druk van je rooster kon bezoeken. En desondanks dat Shadranen hier niet van hielden waren er verassend veel van hun soort buiten. Langzaam sloeg de zon zijn heftige zonnestralen de stagiaires etage in en Zaid, die in de meest onmogelijke houding lag opende voorzichtig een oog. Hij greep naar zijn hoofd toen een knallende hoofdpijn door zijn hoofd schoot. ‘Weer een nacht?’ sprak hij zachtjes terwijl hij zich omhoog duwde met zijn armen. Hij lag met zijn benen half op het bed en met zijn hoofd op de grond en kwam moeizaam overeind. ‘Wat heb ik nu aan?’ sprak hij vragend naar zichzelf. ‘Oh, verassend, het zijn nog mijn eigen kleren..’ sprak hij met een sarcastische toon. Hij had een grijs hemd aan met daaronder een donkere broek terwijl zijn riem half los hing. Het was standaard hetzelfde patroon dat hij afliep. Hij was na een dag het zo beu dat hij naar de drank greep, zich vrolijk maakte in de alcohol en daarna de volgende ochtend wakker werd met de levenloze gevoel. Hij miste de motivatie, en het enige wat hem staande hield was zijn werk dat hij met trots deed. Maar niemand zag hoe hij zijn eten kookte niemand zag hoe hij opstond. Niemand zag het, en eigenlijk hoefde niemand het te zien. Hij was die zekere stagiaire die optimistisch en vrolijk was. Niet de levenloze depressieve kerel die hij in de ochtenden was. En nu het vakantie was hielden die buien alleen maar harder aan. Het was dus niet bepaald de meest leuke periode voor Zaid en het verklaarde waarom hij zoveel hield van lesgeven. Hij was er goed in, en kon zijn gedachten ergens anders op zetten. Hij keek even naar de foto waar zijn vrienden glimlachend op stond. ‘Held? Mijn reet…’ sprak hij zachtjes en zuchtte even. Hij kwam moeizaam op zijn benen en wankelde even. ‘Tijd voor een wandeling…’ sprak hij zachtjes en liep toen met een schuifelende en gebogen houding de douche in en friste zich op. Poetste zijn tanden om de alcohol zo veel mogelijk te verwijderen. Zonder een woord uit te spreken liep hij naar het keukenblok om daar uit de koelkast nog wat sla van het avondeten van gisteren te pakken en nog wat andere verse producten om een stuk of tien stevige sandwiches te maken. Hij glimlachte zachtjes. ‘Waarom heb ik geen trek?’ sprak hij zachtjes tegen zichzelf en legde zijn hand even op zijn buik. Hij legde de boterhammen rustig op elkaar en bond ze bijeen met een schone doek. Hij glimlachte en wierp ze voorzichtig op het bed en kwam even later terug uit een zijkamer met een rieten mand. Hij deed een klep open en vulde het met een paar flessen drinken en de boterhammen. Uit zijn kast viste hij een kleed met wit en rode vlekken. Hij deed het ook in de mand. ‘Wat mis ik nog…’ sprak hij zachtjes terwijl hij even nadacht. ‘Ah…’ sprak hij kalm en pakte een schrijfblok en pen en wierp het er in. Hij pakte de mand op en liep in een nette kledij, een witte blouse met losse bovenknopjes en een zwartachtig colbertje afgemaakt met een platte pet de kamer uit. Hij liep glimlachend over de gangen met rechte houding, desondanks dat hij zich zo leeg en ellendig voelde. Leerlingen hoefden het niet mee te krijgen, over zijn verleden. Hij zou weer bestempeld worden als held, wat hij niet was. Zwijgzaam sprong hij het lage hekje over en liep hij het bos kalm in. Het was prachtig om hier een wandeling te maken en na een half uur stevig gewandeld te hebben had hij een goede ronde gelopen. Hij liep zwijgzaam weer naar een verlaten plek van de grasvelden. Het was zo breed dat je met gemak een plekje voor jezelf kon vinden om tot rust te komen. Hij zette de mand neer op een plek waar het zonlicht stevig gefilterd werd maar nog steeds warmte straalde op de plek door de boom met fijne bladstructuur. Zwijgzaam legde hij zijn kleed uit en keek even in de mand. Hij zuchtte even toen hij de broodjes zag. Hij pakte een van de flesjes vruchtensap en nam even een stevige slok. Dat voelde goed en leek tevens zijn hoofdpijn wat minder aanwezig te laten zijn. Kalm keek hij even rond, het was hier best rustig en zachtjes liet hij zich achterover vallen op het kleed. ‘Waarom….’ Fluisterde hij. ‘Kan ik dit niet meer met je doen…’ sprak hij zacht en strekte zijn arm naar boven alsof hij naar iets reikte wat ver boven hem zat. Hij liet zijn hand weer zakken en sloot zijn ogen even. Wat hij zojuist had gedaan deed hij niet zomaar, het was een soort standaard dag die plaats vond in de vakantie, eens per week. Hij was dan regelmatig bij zijn toenmalige partner op Nova en ze gingen altijd een stevige wandeling maken op zaterdagen om daarna te picknicken. Zijn ogen opende zich toen hij vrij vlakbij een tak hoorde kraken. Hij kwam langzaam overeind en speurde met zijn ogen de omgeving af, maar niets te zien. Hij ging weer liggen, en toen hij weer iets hoorde bewegen keek hij weer loom op. Het zal wel, mochten een paar leerlingen hem belagen, had hij zich allang klaar. Hij bleef autoritiar over de leerlingen namelijk. Rustig wachtte hij tot hij iets hoorde of dat de aanwezigheid weer verder zou lopen.

- willow only -

Warm, al een paar dagen was het weer echt als heet te beschrijven. Die hitte zorgde ervoor dat de meeste dieren zich gedeisd hielden tot de temperatuur daalde. De arme pluizige wezens zagen nog harder af van de hitte dan een dikke Eskimo met een bondmantel in een sauna. Willow was al vroeg uit de veren, zoals wel vaker het geval was. Net als de meeste dieren had deze jonge vrouw niet veel slaap nodig en was ze gek op ochtendwandelingen. De ochtend was altijd vredig, in de vroege uurtjes van de dag sliepen de meeste studenten nog, bekomend van weer een of ander wild feest, Willow gunde hen de slaap, en het plezier, je moest van het leven genieten, de dag plukken zolang je kon. Gehuld in een luchtige rode zomerjurk ging ze op pad, haar trouwe viervoetertje aan haar zijde. Willow was nu al een tijdje in deze school, al van dag een had ze het een geweldige plek gevonden, vol met zoveel veelbelovende mensen. En ze kende de weg hier nu al, dat was in het begin echt wel anders geweest, het was namelijk wel meer dan een keer voor gekomen dat ze in de mannen toiletten was beland, niet echt een pretje kon Willow je meegeven.
Met een stevige pas liep ze door het gebouw, gebruikte ze haar magie om obstakels op te sporen. Ja Willow was blind, maar ook weer niet. Haar ogen waren misschien niet meer in staat om de wereld in al zijn glorie te aanschouwen. Maar dat wilde niet noodzakelijk zeggen dat Willow helemaal geen zicht had. Ze zag op een andere manier, zoals mollen en vleermuizen een andere manier hadden ontwikkeld om te zien. Ze voelde de trillingen die door de aarde gingen, zo kon ze voorwerpen en wezens detecteren.  Oké ze kon niet zeggen welke kleur iets had, of degene voor haar mannelijk of vrouwelijk was, maar daar had ze haar andere zintuigen voor, en de hulp van Sandwich. De kleine wilde pluizebol hielp haar wanneer ze hem nodig had. Als het ging regenen bijvoorbeeld, iedere regendruppel die op aarde neerdaalde gaf een trilling, al die regendruppels samen verstoorde haar zicht, dan werd ze pas echt omringt door de duisternis die haar ogen in zijn macht hield.
Je zou verwachten dat iemand wiens zicht haar was ontnomen in een depressief en pessimistisch persoon zou veranderen. Niets was minder waar. Willow had geen medelijden gewild, ze wilde niet speciaal behandeld worden, ze wilde een normaal leven leiden, ze wilde aan iedereen bewijzen dat haar blindheid niet zo’n grote last was al men beweerde. Daarom zou je haar altijd met een glimlach zien, daarom was ze zo positief. Niets zou haar klein krijgen.
Al een tijdje geleden was ze in het bos aangekomen. De geluiden van de ontwakende natuur omvatte haar als een warme deken. Met een glimlach ging ze steeds dieper het bos in, opzoek naar nieuwe planten en dieren om te ontdekken, opzoek naar wezens die haar hulp nodig hadden. Willow was stil, luisterde naar de dieren om zich heen, naar de ritselende blaadjes, het kabbelend beekje een eind verderop , de fluitende vogels en nog zoveel meer. De uren verstreken, vlogen voorbij als de trekvogels hoog in de lucht. Ze voelde dat ze de rand van het bos naderde, de boslucht werd zwakker, een zachte bries waaide door haar witte haren.  Er was nog een andere geur, iets zwaks, iets wat haar zwakke mensenneus haast niet opmerkte. Willow kon de geur niet plaatsen, niet snel genoeg alleszins. Ze voelde Sandwich, die al een tijdje in haar armen lag, bewegen, zijn neusje heftig op en neer gaand. Hij rook de geur ook, maar in tegenstelling tot Willow was zijn neus wel sterk genoeg om de geur meteen te herkennen. Het beestje sprong uit haar armen en begon als een gek te rennen. Nu begon het Willow te dagen, wat de vreemde geur afscheidde, waarom haar huisdier zo extreem reageerde. Sandwiches. Oh god! Sandwiches! Meteen rende Willow  achter de groene boshond aan. Hij was lastig te volgen, hij raakte de aarde bijna niet nu hij aan het sprinten was, dus hij was voor Willow nogal lastig te zien. Ze moest hem vangen, voor hij iemand van zijn lunch beroofde, ja dat was echt al vaker gebeurd, Sandwich werd gewoon helemaal wild als hij de geur van sandwiches te pakken kreeg. Haar longen brandde, haar voeten leken onder haar uit te willen schieten, zo snel liep de jonge vrouw. Ze was zo op het te pakken krijgen van Sandwich gericht dat ze haar zicht op een laag pitje had staan. Ze hoorde de scherpe nageltjes van zijn pootjes op de grond komen, ze kwam dus dichterbij. Ja, bijna, bijna had ze hem te pakken, ze had zich tijdens het rennen lichtelijk voorover gebogen, voelde iets zachts langs haar uitgestrekte vingertoppen strijken. Sandwich vertraagde zijn tempo, de geur van belegde broodjes was sterker geworden, Sandwich had zijn prooi bijna bereikt. Ze moest snel zijn, een vlugge snoekduik en ze zou het beestje kunnen pakken, ja dat was…De gedachte had zich nog niet compleet kunnen vormen of haar voet bleef achter iets haken, een kleed?, Willow viel naar voren, maakte nog een halve koprol, en belandde op iets dat beslist geen grond was. Dit…was warm, dit…had een hardslag,dit…was menselijk. Sandwich had zijn doel bereikt, hij cirkelde nieuwsgierig om de mand heen, niet wetend hoe hij bij de broodjes moest geraken. Af en toe duwde hij er met zijn pootje tegen, knaagde hij aan de hoeken. Willow zag het, ze voelde de trillingen en hoorde de klagelijke geluidjes van haar troeteldier. Een opgeluchte zucht ontsnapte aan haar lippen. Pfoe, hij had in ieder geval niet alweer voedsel zitten plunderen.  
Nu pas drong het tot Willow door dat ze bovenop een mens lag. Haar buik dwars over degene onder haar. Ze voelde haar wangen gloeien. Zo snel als mogelijk was, kroop ze van degene onder haar af. Ze duwde het haar uit haar gezicht, probeerde haar blik naar dezijne te richten. “Oh…God…het spijt me verschrikkelijk….Ik…Ik had je niet gezien en….Sandwich…hij…” Ze ratelde er wat uit terwijl ze er nog snelle armbewegingen bijmaakte. Willow schaamde zich kapot. Ze was zonet gewoonweg op iemand gedoken, en was daar nog een tijd blijven liggen. Godjes, godjes, godjes waarom gebeurde zulke dingen haar toch steeds?

Het was best een eind weg, maar Zaid ving het geluid op van krakende bladeren en takjes vanuit het bos. Hij lag niet ver van de bosrand af, maar het was minstens een paar meters voor je zijn kleed bereikte. Hij legde zijn handen achter zijn hoofd en sloot zijn ogen om te doen alsof hij aan het dutten was. Mocht de persoon hem belagen voelde hij dit waarschijnlijk toch aankomen. Hij zette de gebruikelijke glimlach op, deed alsof het eigenlijk niet vreemd was als iemand alleen op een kleed zat met een picknickmand. Bijna iedereen ging met anderen samen picknicken, nee Zaid deed het alleen.
Het begon met zacht gesnuffel ter hoogte van de mand. Zaid wist dat een dier hem had genaderd en dat het uit was op zijn broodjes. Gelukkig was het dier niet de mand te openen en Zaid opende loom een oog om het beest aan te kijken. Maar zijn ogen verwijdde zich toen hij een jongedame recht op hem af zat vallen. Hij wilde overeind komen maar haar gewicht, wat vrij dragelijk was zwaar was ze niet, duwde hem in de val krachtig terug. Hij bleef even verontwaardigd liggen. En de jongedame bleef even liggen, zonder schaamte. Hij keek even moeizaam omhoog door zijn hoofd op te tillen, ofwel zonder schaamte? Ze zag knalrood toen ze besefte dat ze op een persoon terecht was gekomen. Hij voelde haar vluchtig van hem afkrabbelen en glimlachte enkel en kwam wat overeind terwijl hij haar aankeek en ze haar excuses begon te maken. Hij keek haar enkel zwijgend aan terwijl ze haar exuses maakte. Hij draaide zich wat met zijn zijn naar de mand terwijl Sandwich het principe van de mand door leek te hebben en het klepje open probeerde te maken. Zaid, deed grotendeels bewust, zijn ellenboog op de klep zodat het niet meer open te maken was. Hij grinnikte even terwijl hij naar Willow keek en haar even bestudeerde. Ze had een rode zomerjurkje aan dat met haar witte haren een best mooie combinatie was, moest hij toegeven. Hij keek haar aan en ging toen naar het gezicht. Vrij bijzonder was haar gezicht wel, het had contouren die je niet veel zag. Een mooie lach, moest hij toegeven. En hij gleed langs de ogen en bleef er in hangen. Hij kneep zijn ogen wat toe en bestudeerde ze. Hij had niet vaak groene ogen gezien, maar deze waren de meest opmerkelijke. Zo vaal groen was niet wat je dagelijks zag. Wanneer hij beter bekeek leek ze ook niet helemaal recht op hem te kijken. Hij wist voldoende op het moment, ze kon hem niet zien en dat verklaarde waarom ze met gemak over het kleed struikelde en ook nog eens op hem belandde, om het ook nog eens laat door te hebben. Hij keek even naar de mand. Normaal ging hij altijd alleen naar de picknick, en weer alleen naar zijn kamer om daar de rest van de dag te schrijven, dichten of noem het maar op. Hij zweeg even en zijn glimlach verdween van zijn gelaat. Gezien ze het toch niet zag was een glimlach forceren op een dag als deze enkel overbodig. Hij keek even naar de groenige hond die nog steeds trachtte de mand te openen. Hij keek even opzij naar de jongedame met de witte haar en toen weer naar de mand. Misschien was het dan toch maar eens tijd een bammetje te nemen? Hij liet zijn arm van de klep af gaan en het hondachtige diertje had ongetwijfeld al door wat Zaid ging doen. Met een kalme beweging opende Zaid de klep en knoopte de nog steeds schone doek er omheen los. Hij voelde een natte snuit zijn weg banen naar de broodjes maar hij hield het koppig tegen. Hij duwde Sandwich even krachtig terug zodat hij de tijd had om rustig een boterham te pakken. ‘Wil je dit, kerel?’ sprak hij toen hij het rijkelijk belegde broodje voor de hond hield. Voor hij zijn zin ook af kon maken was hij het al kwijt. Zwijgzaam keek Zaid naar Willow. ‘Hij heeft een boterham, als je het niet erg vind. Ik heb er toch te veel en ze vullen enorm goed..’ sprak hij en pakte en tweede om deze op een servet op haar schoot te leggen. ‘Neem er ook een…’sprak hij vriendelijk en met een warme en uitnodigende stem, al was zijn glimlach niet te zien en de trieste ondertoon ergens nog wel te vinden voor de goede en bedachtzame luisteraar. Hij hoopte dat deze blinde jongedame er niet doorheen prikte en ze gewoon door ging met haar positieve en optimistische vrolijkheid, misschien dat hij het zelf kon overnemen, met kleine kans.

Misschien moest ze toch eens een leiband voor het beestje kopen, het zou een hele hoop lunchen redden. Maar ergens, ergens stond het idee haar niet aan om Sandwich’ vrijheid te beperken, hij was tenslotte een wild dier, weliswaar gewend aan mensen, en haar reisgenootje, maar toch, van oorsprong, diep vanbinnen, was hij door en door wild. Nee willow vond niet dat je het recht had om een ander levend wezen te onderwerpen, hen in hun vrijheid te beperken. Vandaar ook dat Willow soepel omsprong met de regels, en als ze al een straf moest uitdelen was deze leerzaam en nuttig. Haar kleine duiveltje was snel, echt heel snel maar gelukkig niet slim genoeg om meteen door te hebben hoe hij aan de broodjes geraakte. Willow had er op het eerste zicht niet echt bij stil gestaan dat ze bovenop een persoon lag. Pas na een tijdje begon de ernst van de zaak haar te dagen. Natuurlijk schaamde ze zich, natuurlijk werd ze knalrood. Over het algemeen werd Willow wel snel rood. Het was een trekje dat ze al had zo lang ze zich kon herinneren.
Ze schaamde zich, ze voelde zich schuldig ze had zomaar iemands rust verstoord en was letterlijk zijn persoonlijke ruimte binnengevallen. Hij was een man, had ze ondervonden toen ze bovenop hem lag. Hij was gespierder en breder dan iedere vrouw die op deze school rondliep. Maar dat was niet het enige, hij had ook zo’n mannelijke geur. Als dennenhout. Willow vond het wel een aangename geur. Nadat ze van hem afgekropen was, voelde ze dat ze op een kleed zat, dat was waarschijnlijk de boosdoener geweest, degene die haar voet beet had gegrepen. Willow gebruikte al haar zintuigen om een zo goed mogelijk beeld op haar omgeving te krijgen. De vogels floten zachtjes, de geur van het bos was nog vagelijk aanwezig, vermengt met de geur van broodjes en die speciale dennengeur van deze man. Een vreemde tinteling ging over haar huid, dat gebeurde wel vaker als er iemand naar haar staarde. Mensen hadden dat gevoel wel vaker, maar meestal meer onbewust, een normaal mens zou met zijn ogen reageren, opzoek naar de bron van dat tintelend gevoel. Dat kon willow natuurlijk niet, enfin ze kon wel met haar ogen bewegen, maar het zou best zinloos zijn. “Je staart.’’ sprak ze rustig met een geamuseerde glimlach op haar lippen. Nu ze enigszins over haar schaamte heen was kwam haar positieve aard weer naar boven. Dat was wel een minpunt van haar blindheid, ze kon zich geen beeld vormen van degene om zich heen. Alleen als ze kon voelen, kon ze uit herinneringen van de tijd dat ze wel nog een normaal zicht had gehad, beelden vormen in haar geest. Alsof ze delen van foto’s die ze had uitknipte en zo nieuwe beelden creëerde.
Sandwich werd steeds wanhopiger, soms kwam er een klein jankgeluidje uit zijn keel alvores hij weer als een bezetene om de mand begon heen te rennen en aan het riet te krabben. Natuurlijk voelde willow een steek van medelijden voor het diertje, maar ze kon hem geen eten geven, het was de lunch van deze man, en ze had hem al genoeg last bezorgd, met haar onhandige gedoe. Sandwich hield Zaid strak in de gaten toen hij zag dat hij zijn arm bewoog. Het beestje zette zich schrap om het eten van hem weg te grissen. Maar tot zijn grote verbazing, hoefde hij het niet af te pakken, het broodje werd hem aangeboden. Zoals ieder wild dier met een diep geworteld instinct liep hij snel met zijn voedsel weg, bij de voor Sandwich nog onbekende man. De groene boomhond nestelde zich aan willows rechterkant, genietend van zijn broodje. Willow bleef haar blik op zaid houden, maar luisterde naar alles, proberend het scenario te volgen dat zich onder haar neus afspeelde. Had deze man werkelijk een broodje afgestaan aan het hongerige boefje? Ze gaf het wezentje een aai over zijn bol en bleef glimlachend naar de man “kijken”. Hij had een goed hart, dat wist ze nu al. “Ik vind het niet erg, het is zijn favoriete maal en ik denk dat hij zichzelf wel had bedient als je niet zo aardig was geweest om je lunch te delen met deze kleine boef.” Sprak ze op vriendelijke toon. Een klein gewicht werd op haar schoot gelegd, de geur van belegde broodjes werd meteen een stuk sterker. Had hij een broodje op haar schoot gelegd? Ja, ja dat kon niet anders. Een verbaasde uitdrukking gleed over haar gelaat. “Dankje…” Sprak ze twijfelend na het horen van zijn woorden. Zijn toon had warm geklonken, waaruit ze opmaakte dat hij echt zo’n aardig persoon was als ze vermoedde. Maar er was iets anders in zijn stem geweest dat haar bezorgdheid had geprikkeld. Verdriet. Dat had ze gehoord. Langzaam nam ze een muizenhapje van haar broodje. Een zachte glimlach vormde zich om haar lippen, het was lekker. “zelf gemaakt? “ Vroeg ze op vriendelijke toon. Voor ze zich bedacht dat ze zich helemaal niet voorgesteld had. Gauw stak ze haar hand uit. “Willow Fields, Earth magic stagiaire, aangenaam.” Weer ratelde ze lichtjes, nog zo’n trekje van de jonge stagiaire. Ze ratelde meestal, als ze zich stom voelde, als ze belangrijke dingen die voor mensen zo standaard waren over het hoofd zag. Haar hoofd ging een tikje schuin. “Dit gaat waarschijnlijk nogal vreemd overkomen, aangezien ik een compleet vreemde voor je ben, en je net omver heb gewalst…maarreuh…gaat alles wel goed met je?” Nee Willow was niet het type dat rond de pot bleef draaien, zij hield meer van duidelijkheid.

Zaid was overrompeld door het onverwachte bezoek dat letterlijk op hem viel. Hij keek even verbaasd maar was ergens wel blij met het onverwachte bezoek. Misschien kon hij zijn afterburn wat vergeten op het moment met een praatje. Hij zag de hond gelijk het geurspoor volgen en zwijgzaam legde hij zijn hand op de mand toen het neusje zich er bijna had onder gewerkt. Zaid bestudeerde even zijn gezelschap, wat inderdaad al snel staren werd. Hij had aan haar acties en ogen kunnen zien dat ze blind was, en het feit dat ze hem niet helemaal recht aankeek bevestigde dat. Hij keek schuldbewust weg toen ze hem nog steeds wist te betrappen dat hij haar details in zich op aan het nemen was. Hij was onbewust inderdaad gaan staren, hij was weer bij vroeger, dat hij deze picknickkleed niet alleen moest hebben, maar deelde. De piepjes deden bij Zaid ook iets bewegen en zwijgzaam keek hij even naar Willow. Hij tilde zijn arm zachtjes op en zag het diertje al zich schrap zetten. Zaid bond in de mand de theedoek los en haalde een broodje er uit. Hij zag de Grense boomhond al dichterbij komen en gaf het rustig aan het diertje dat er gelijk vandoor spurtte en zich naast zijn baasje zette. Zaid pakte een tweede uit de mand en legde deze op een servet dat hij er uit gegrist had op de schoot van Willow. Ze leek hem even verbaasd aan te kijken en hij glimlachte even terwijl hij zijn woorden sprak. Ze bedankte hem en hij keek even naar de lucht. ‘Geen dank…’ sprak hij zachtjes in de hoop dat het zijn emoties op het moment verborg. Ze legde uit dat het zijn favoriete maal was dus het wel in orde was. Zaid knikte even en keek weer naar het landschap om hun heen. Hij keek opzij toen ze vroeg of hij ze zelf gemaakt had. ‘Mja, ik ben gek op het maken van sandwiches en koken vind ik ook best leuk. Dus zo veel mogelijk zelf…’ sprak hij kalm en zijn blik gleed naar het meer dat in de verte te zien was. ‘Ze stelde zich toen voor en hij keek ewer terug. ‘Zaid, Zaid Rhymnia…’ stelde hij zich netjes voor aan haar. Hij nam een boterham en nam een hap er uit om haar woorden die kwamen zachtjes af te luisteren. Terwijl hij een nieuwe hap wilde nemen verslikte hij zich half in de vorige en begon hij even hevig te hoesten. Hij legde de boterham neer op het kleed en klopte met een vuist even stevig op zijn borstkas. Hij slikte het moeizaam door en keek toen vluchtig naar een willekeurig punt in de verte. Hij dacht even na om woorden te zoeken die hem verklaarde. ‘Les gens ont cinq sens que sur la perte de l'un va augmenter l'efficacité et la force des autres.’ Sprak zijn stem met wijselijke ondertoon. ‘En het blijkt ook nog eens waar te zijn ook…’ sprak hij zachtjes met korte zucht. Hij liet zich achterover vallen, negeerde de boterham en keek naar de lucht. ‘Eigenlijk….’ Sprak hij kalm. ‘Doe ik iets wat ik vaker met een zeker persoon deed.’ Waren zijn worden zachtjes en hij keek even opzij naar Willow. ‘Ik heb hiervoor een uur in het bos gewandeld. We deden het regelmatig met zijn tweetjes. Gezellig een wandeling door het bos, lachen om ditjes en datjes. Gezellig praten. Soms waren het minuten lang stil en gingen we rustig door het bos. En het eindigde altijd in een picknick…’ legde hij uit. Hij kwam moeizaam overeind. ‘Ik heb het routine vastgehouden, maar het heeft meer dan me lief is geduurd totdat ik per toeval een keer gezelschap zou krijgen…’ sprak hij terwijl hij een knie optrok en zijn arm er op legde en zijn hoofd er op legde waardoor zijn stem licht gesmoord klonk en de moeizame ondertoon erdoor versterkt werd. ‘Het spijt me. Ik moet niet zo sentimenteel doen…’ sprak hij zachtjes en pakte zijn boterham op. Of althans dat wilde hij proberen, een slimme rakker had hem al weggegrist en hij glimlachte waterig. Hij had echter geen trek meer. Met zachte blik keek hij even opzij naar Willow om te zien hoe ze het oppakte. ‘Ik weet niet goed hoe ik me moet voelen op het moment, het spijt me daarvoor…’ sprak hij toen en keek met lichte vocht in zijn ogen weg naar het landschap.

Vertaling: People have five senses that on losing one will increase in efficiency and strength of the others. (google translated, so grammarfaulties are in it with high chances xD)

Natuurlijk moest willow weer degene zijn die over iemand heen walste. Ze was altijd al een buitenbeentje geweest dus wellicht was het begrijpelijk dat de jonge vrouw ook de meest vreemde introducties had? Willow wist het niet goed, meestal zat ze er niet veel mee in om een buitenbeentje te zijn maar nu? Op dit soort momenten was het best beschamend. Waarom slaagde de jonge stagiaire er toch nooit in om op een fatsoenlijke manier mensen te ontmoeten.
Sandwich trok zich uiteraard niets aan van hoe hij zijn entrees maakte. Nee het enige waar het beestje zich mee bezighield was zijn buikje vullen, zichzelf verzadigen met de lunch van het omgewalste slachtoffer. Met zijn kleine neus tegen de grond gedrukt en zijn poten in jacht positie sloop de grense boomhond naar zijn prooi, niet van plan om met lege klauwen terug te komen.
Uiteraard had de man niet zien aankomen dat Willow hem net zo goed als iedere andere vrouw kon betrappen op staren. Ze mocht dan wel blind zijn maar er was nog altijd zoiets als een voorgevoel. Een vreemd gevoel dat je vervaarde wanneer je gewoon wist dat iemand naar je zat te kijken. “Oh, ik vind het niet erg hoor, mensen staren wel vaker, komt door die ogen denk ik die zouden nogal vreemd zijn.” Sprak de vrouw schouderophalend. Ja dat hadden mensen haar verteld want Willow had uiteraard haar blinde ogen nog nooit gezien. De vrouw wist dat ze groene ogen had, zo groen als de eerste bladeren van de lente, in ieder geval die had ze, haar ouders hadden haar verteld dat haar ogen lichter waren geworden naar het ongeluk, alsof iemand er een vlies had overgetrokken dat de kleur vertroebelde.
Sandwich was heel tevreden toen hij zijn prooi zomaar toegeworpen kreeg, zonder een strijd te moeten leveren, want ja broodjes waren lastiger te pakken te krijgen dan je zou denken. De laatste keer dat het diertje eten had proberen af te snoepen had de schoolkok zijn koekenpan naar de grense boomhond geslingerd.
Willow was lichtelijk verbaasd toen ook zij een broodje ontving, een uitzonderlijk lekker broodje nog wel. Ze snapte niet zo goed waarom deze man – die ze zonet nog omver had gewalst – zo aardig voor haar en haar huisdier was. Deze man hield dus van koken? Nou dat kwam e ook niet vaak tegen de meeste mannen lieten het liefste voor zich koken. “Oh werkelijk dat is nu nog eens een handige bezigheid, ik denk dat ik maar eens vaker over je ga vallen.” Sprak de vrouw met een plagende stralende grijns. Natuurlijk was het slechts een grapje, dat vallen alleszins, willow zou het beslist niet erg vinden om de man vaker te zien. Zelf was ze niet echt een held in de keuken Willow had namelijk gemerkt dat een keuken met zijn hete oven en scherpe voorwerpen niet echt een geschikte plaats was voor een blinde.
Uiteraard was ze weer zo slim geweest om haar naam niet eens te noemen, zeer slim willow, echt een prima voorbeeld van je manieren. Nadat ze die fout had goedgemaakt werd haar ook de kennis van zijn naam gegund. “Zaid…” Mompelde ze hem zacht na, alsof ze de naam aan het proeven was. Een hoestbui later begon hij ineens in het Frans tegen haar te spreken. “Olala, vous parlez français, je suis impressionné.” Wist de vrouw eerst met een grijns uit te brengen voor ze haar blinde blik lichtelijk afwendde. “Merci.” Fluisterde de vrouw gevleid. Niet veel mensen bekeken blindheid op die manier, ze bestempelde een blinde meteen als hulpeloos waren zich er niet van bewust dat een blinde zijn andere zintuigen kon gebruiken om zijn tekortkoming teniet te doen.
Meteen werd de jonge stagiaire serieus en hoorde ze stilzwijgend zijn woorden aan. Hij deed dit soort dingen vaker met een bepaald persoon. Waar was deze persoon? Waarom zat hij hier alleen? Was die persoon de reden dat hij zo somber was? Want ja dat kon de vrouw voelen, als je ogen je niet konden misleiden voelde je mensen beter aan ze konden hun ware aard, hun ware emoties niet verbergen achter een masker dat ooit hun gezicht was.
Willow mocht dan gefixeerd zijn op het welzijn van de man, Sandwich dacht daar heel anders over. Hij hield zich nooit zo echt bezig met vreemdelingen, interesseerde zich meer voor hun eten en dat had de ondeugende boomhond nu ook gedaan, in een moment van onopmerkzaamheid had het kleine ventje Zaids boterham gestolen en zat nu van het zelfgemaakte lekkers te genieten in een boom een eindej bij hen vandaan.
Willow voelde medelijden voor deze man, langzaam kwam ze dichterbij, ging ze vlak langs zaid zitten en legde troostend een hand op zijn schouder – jongens wat had ze geluk dat haar hand van de eerste poging op de juiste plaats zat – “He, he, het is niet erg om sentimenteel te zijn, soms is het beter om alles eruit te gooien en ik weet zeker dat zij er ook zo over denkt, waar ze nu ook wezen mag.” Zei de jongen vrouw op wijze toon met zo’n vriendelijke glimlach dat zelfs grumpy ervoor zou smelten.

Zwijgzaam keek Zaid naar Willow en sprak in het Frans naar haar en glimlachte. Haar reactie in het frans terug deed hem even opkijken. Oh, dus ze verstond dat? Mooi, dan kon hij vaker deze mooie taal toepassen. Hij glimlachte lichtjes en grinnikte even toen ze hem bedankte. ‘Geen dank…’ sprak hij kalm en glimlachte.
Ja, Zaid deed dit vaker met zijn toenmalige partner. Het was inmiddels een paar jaar geleden sinds de crash en het deed hem nog steeds veel pijn. De momenten op de picknickplek waren om te koesteren en hij had in die jaren het gewoon koppig volgehouden. Het was een beetje alsof hij zo haar iedere week weer een eerbetoon gaf en het deed hem weer iedere keer iets tot rust manen. Hij zweeg even en keek opzij naar Willow maar hield zijn blik nu bewust niet lang naar haar. Ze priemde er direct door heen, hij verwachtte het wel. Hij keek weer naar het landschap en volgde een vogel die laag over het gras vloog. Hij legde uit over dat hij dit vaker met een ander deed. En hij had het gevoel dat het haar gelijk vragen opwierp. Maar stellen deed ze die niet.
Hij was druk bezig met het vertellen en wilde zijn broodje pakken maar het was al weggenomen. Het was echt een rakker, die Grense Boomhond. Maar hij begreep het wel, als dier was je altijd al aan het zoeken naar eten en overleven. En hij vergaf de hond het, en keek toen opzij. Hij sprak even zo non-chalant mogelijk dat hij weer sentimenteel deed en probeerde een ander onderwerp te zoeken en keek even opzij toen iemand dichterbij kwam. Het gaf een tinteling in zijn zij toen ze vlak bij zat en hij voelde haar zachte hand op zijn schouder met een lichte aanraking. Hij hoorde haar woorden en dat brak iets in hem. Ze sloeg de hamer kei hard op de spijkerkop. Echter zat deze in een glasplaat die door de trillingen kei hard brak. Hij voelde zijn ogen vochtig worden, en zo vaak dat de man krachtig en zelfverzekerd oogde. Nu hij alleen was en toevallig met een vriendelijke vrouw, want dat was de jonge stagiaire, brak het masker alsof het van keramiek was. Hij voelde een traan over zijn wang stromen en beet zijn kaken op elkaar. ‘Ze….’ Begon hij tewijl hij even huiverend adem haalde. ‘Ze leeft niet meer…’ sprak hij met een zachte stem en sloot zijn ogen om het vocht weg te duwen, maar het maakte enkel meer plaats voor meer tranen. Hij zweeg even kort en keek even opzij. In de draai viel een kleine traan op haar hand, wat aan Willow kon verraden dat hij het niet droog had gehouden in zijn emotionele toestand. Zwijgend keek hij haar aan. ‘En het is allemaal mijn stomme fout geweest.’ Sprak hij zachtjes en keek toen naar de grond. ‘Als ik geen actie had ondernomen, was ze nog in leven…’ was zijn stem trillend en zachtjes die de stilte doorbrak en kneep in zijn bovenbeen wat al snel een vuist maakte. ‘En dan noemen ze je een held?’ sprak hij zachtjes. ‘Held…’ herhaalde hij sarcastisch en zuchtte even terwijl hij even zijn tranen weg probeerde te vegen.