Madeline terug brengen....

Norwood had Madeline de hele weg naar de ziekenzaal ondersteund. Hij voelde veel. Woede, verwarring en nog meer verschillende gevoelens. Hij zuchtte even. Bij de ziekenzaal aangekomen hielp hij Madeline de trap op en bracht haar naar de slaapkamer. Zijn donkerblauwe lange jas die hij normaal altijd aanhad, was nu vuil van de muur. In de kassen was hij nog schoon. Dat zou hij later wel oplossen. Nu was Madeline een belangrijkere prioriteit voor hem. Even zocht zijn blik naar Madeline en hielp haar naar het bed waarna hij haar zachtjes op het bed zette. Daarna liep hij naar het raam en keek naar buiten. "Ik...." stamelde hij en bleef naar buiten kijken. "Het spijt me..." zei hij zacht maar toch duidelijk hoorbaar. Een traan liep opnieuw over zijn wang. Het was voor hem niet makkelijk hier mee om te gaan.

Madeline had Norwoods ondersteuning echt nodig. Ze strompelde een beetje voort en voelde zich duizelig en licht in het hoofd. Alsof ze stomdronken was maar ze had geen druppel alcohol op. Ze strompelde naast Norwood voort en soms sleepte hij haar daadwerkelijk mee. Toen ze door Norwood op haar bed werd neergelegd draaide ze zich zacht kreunend op haar zij. Ze voelde zich inmiddels misselijk. Ze keek even naar Norwood toen ze zijn woorden hoorde. ''Wat zou je moeten spijten? Het is niet jou schuld dat ik me zo beroerd voel'' zei Madeline zacht. Voor haar was immers niet meer gebeurd wat Norwood wist.

Norwood keek naar Madeline en keek daarna weer naar buiten. Ze herrinerde zich het niet meer. Deshas had zijn schuld al weer ingelost. Toch voelde hij iets van woede. Norwood liep naar Madeline toe en ging op het bed zitten. "Deels..." zei hij en keek daarna weer naar het raam. Even keek hij naar beneden. De woorden van Hatori raasde nu werkelijk door zijn hoofd. Zorg goed voor Madeline.. ging het door zijn hoofd. Nou dat kon hij ook waar maken, dus niet. Even keek hij naar Madeline. Hij glimlachte en streek een lok achter haar oor. Hij gaf een kusje op haar wang en keek daarna weer richting het raam. Hij stond toen op en legde Madeline op haar rug. Zijn linkerhand plaatste hij op haar voorhoofd. Langzaam kwam er een groene gloed. "Dit zou het misselijke gevoel moeten verlagen.." zei hij en hield het even aan. Hij pakte met zijn rechter hand een hand van Madeline vast. "Ik zal er voor je zijn.." zei hij om haar gerust te stellen.

Madeline glimlachte even zawak naar Norwood. ''Dat weet ik toch'' zei ze zachtjes op zijn woorden dat hij er voor haar zou zijn. ''Ik hou van je Norwood. Wat er ook gebeurd'' zei ze zacht tegen hem. Ze kon niet meer weten wat Savador bij haar gedaan had. En toch praatte Madeline alsof ze het wel wist. In zekere zin wist ze een klein beetje. Ze wist dat er iets ergs gebeurd moest zijn aan de manier waarop Norwood deed. En hoewel Madeline geen medische opleiding had gehad, hadden haar broer en zusje dat wel. Madeline wist dus wel iets van genezing maar ook van bijwerkingen bij dingen. En misselijkheid kon maar een paar oorzaken hebben.

Norwood's blik die strak voor zich uit keek ontspande wat toen hij de woorden van Madeline hoorde. Er verscheen een zwak glimlachje op zijn gezicht. Hij omhelsde Madeline en drukte haar tegen zich aan. "En ik hou ook van jou..." zei hij. "Niemand heeft meer waarde in mijn leven dan jou..." zei hij zacht maar toch duidelijk hoorbaar. Hij legde zijn hoofd tegen haar aan en bleef zo met haar op het bed zitten. Een lichte glundering kwam in zijn ogen. Langzaam streek hij met een hand over haar haar en de andere hand legde hij op haar been. Nog steeds was er iets van schuld, maar zelf besloot hij het op zij te schuiven. Hij wilde niet te bezorgd over komen voor Madeline.

Madeline's glimlach werd iets breder bij het horen van Norwoods woorden. Ze legde haar arm om zijn nek en schouder toen hij haar tegen zich aan drukte. Buiten tikte de regen zacht tegen het raam. Inmiddels kwam de zon weer op. Ze legde haar andere hand op de zijne. Zachtjes gaf ze hem een kus tegen zijn slaap. ''Ik weet niet precies wat er gebeurd is de afgelopen nacht. Al heb ik wel zo mijn vermoedens. Maar Norwood onthoud goed dat ik jou trouw blijf'' zei ze zacht. ''Het enige wat ik wil is zo lang mogelijk bij je blijven'' fluisterde ze tegen hem.

Norwood keek naar Madeline en glimlachte. Hij merkte nu pas op dat het licht regende. Norwood deed zijn lange donkerblauwe jas uit omdat het voor hem inmiddels warm was geworden. Het enige wat hij er onder aan had was een zwarte spijkerbroek en een witte blouse. Hij keek daarna naar Madeline en glimlachte. "Ik blijf je eveneens trouw..." zei hij. "En dat gun ik je..." zei hij met een glimlach en gaf haar een kusje op haar mond. Hij keek naar het raam waarde druppels inmiddels een voor een kringen op de raam vormde.
Hij voelde zich half moe. De spreuken die hij vannacht had gebruikt had wat van zijn energie gevraagd en dat merkte hij nu wel. Toch wilde hij niet gaan slapen. Iets wat nu voor hem ook moeilijk zou gaan worden omdat het langzaam dag werd.

Madeline liet zich terug in de kussens op het bed vallen en trok Norwood met zich mee. ''Ik zal je maar niet lang hier houden. Jij hebt zometeen ook leerlingen die je les moet geven'' zei ze zachtjes tegen hem. Ze ging dicht tegen hem aan liggen. ''Maar toch wil ik je nog even bij me hebben'' zei ze. Ze drukte Norwood zacht tegen zich aan en woelde met een hand door zijn haar. ''Rust nog even wat uit. Jij zult je krachten harder nodig hebben dan ik'' fluisterde ze in zijn oor.

Norwood keek naar Madeline en voelde dat hij meegetrokken werd. Hij ging naast haar liggen en hoorde haar woorden. "Die leerlingen wachten maar even..." zei hij en glimlachte. "Desnoods neem ik deze dag gewoon als een vrije dag voor jou..." grinnikte hij. Hij glimlachte. "Ik wil jou ook bij me hebben..." zei hij. Hij wilde heel de dag bij haar zijn. Norwood keek Madeline aan en hoorde de woorden die ze zei. Even grinnikte hij. Ze had het dus gemerkt. Hij sloot voor kort zijn ogen en hield ondertussen Madeline dicht tegen zich aan. Toch viel hij niet in slaap. Hij wilde haar voelen, ruiken en haar aanwezigheid merken.

Madeline glimlachte even terug naar Norwood. Ze kuste hem daarna zachtjes in zijn nek. ''Krijg je daar geen last mee, als je vandaag vrij neemt?'' vroeg ze zacht grinnikend. Ze keek even naar Norwood. Hij had zijn ogen gesloten en zag er zo heel vredig uit. Madeline glimlachte even teder naar hem en legde haar hoofd weer neer op het kussen. Maar wel zo dat ze hem kon blijven aankijken.

Norwood hoorde de woorden van Madeline en opende zijn ogen. "Ik kan wel een inval regelen..." zei hij. Een glimlach stond op zijn gezicht. Hij gaf Madeline een kusje op haar mond en streek een lok achter haar oor. Met een vriendelijke blik keek hij haar aan. "Binnenkort is het huwelijk..." zei hij zacht. "Ik kan niet wachten om jou in een bruidsjurk te zien..." zei hij en gaf haar een kusje. Hij vond haar jurk op het kerstbal al erg mooi. Hij zou wel eens willen weten hoe ze er uit zag met een bruidsjurk. Jammer dat hij het pas kon zien op het moment dat ze gingen trouwen. Het bracht namelijk ongeluk als de bruidegom de jurk voor het huwelijk al zag.

(Vaag bijgeloof maar goed. Ik kon het niet laten om het er in te vermelden XD)

(Geeft niet, om eerlijk te zijn geloof ik daar zelf ook in al is het maar voor de lol en traditie xD)

Madeline grinnikte even zacht om de woorden van Norwood. Ze streek even een lok uit zijn gezicht. ''Je bent schattig als je vermoeid bent'' grinnikte ze zachtjes tegen hem. ''Om heel eerlijk te zijn voel ik me nu al nerveus'' zei ze daarna iets serieuzer tegen Norwood. Buiten was de zon inmiddels helemaal op. Toch was het nog maar vijf uur in de ochtend. De zomer zat eraan te komen merkte Madeline. En die zou zich niet lang meer tegen houden. Eigenlijk keek ze er wel naar uit. Dat de dagen weer vervuld met licht waren.

Norwood keek Madeline aan en hoorde haar woorden. "Kun je nagaan, ik ben het wanneer ik vermoeid bent. Jij bent het altijd..." zei hij en glimlachte. "Nerveus hoef je niet te zijn. Het zal allemaal goed verlopen..." zei hij en glimlachte. Hij was er zeker van dat het goed zou gaan. Hij wilde niets liever voor Madeline. Hij streek even met een hand over haar wang en glimlachte. Hij gaf een kusje op haar mond en ging dichter tegen haar aan liggen.

Ineens werd er op de deur geklopt. Meadraid drukte de klink naar beneden en keek naar Norwood en Madeline. Ze had inmiddels wel gehoord wat er die nacht was gebeurd. Ze keek even zwijgend naar de twee. ''Sorry dat ik jullie stoor. Maar Madeline, ik heb een brief van Hatori. Ik wou hem niet openmaken zonder dat jij erbij was'' zei ze zacht tegen haar. Toch bleef Meadraid wel nog even in de deur opening staan. Misschien wouden die twee nu liever samen zijn.

Norwood geeuwde kort. Heel de nacht wakker blijven was niet echt zijn ding geweest. Toch wilde hij zich wakker houden. Madeline was immers nu bij hem en wat was brutaal als hij nu zomaar in slaap zou vallen. Ineens werd er op de deur geklopt en dit zorgde voor een korte opklaring in Norwoods gezicht. Hij wilde binnen zeggen maar de deur ging al open. "Een brief?" zei hij kort. Zijn blik ging naar Madeline en daarna weer naar Meadraid. Hij zweeg kort. Hij wist niet wat hij zou moeten zeggen. Maar de woorden van Meadraid hadden hem wel wakker gemaakt. Hij zat recht overeind in het bed en keek zwijgend naar de twee.

Madeline keek op toen er op de deur geklopt werd. Ze keek naar Meadraid die binnen kwam. Ze stond op toen ze hoorde dat Meadraid een brief had van Hatori. Ze pakte Meadraid bij haar pols en trok haar ook mee op het bed. ''Kom op dan, dan gaan we die brief lezen'' zei ze kalm. Ze nam hem over en maakte hem open. Ze schraapte haar keel en begon met voorlezen.

''Lieve Meadraid en Madeline,

Het spijt me dat ik niet eerder de gelegenheid kon vinden een brief te schrijven. Ik heb het nogal druk gehad de laatste tijd. Onze generaal is en echte blaaskaak, maar Kale heeft hem al eens op zijn nummer gezet. Momenteel zijn we nog niet op het front. Morgen zouden we er aankomen als we tenminste een beetje doorlopen. Ik moet wel zeggen dat ik een tijd lang geen contact kan houden. Morgen zullen Kale en ik recht in het slagveld lopen. Kale heeft de nieuwe recruten goed getraind maar ik ben bang dat ik morgen veel werk om handen zal hebben. Wens ons sterke. Ik zie jullie alle twee hopelijk gauw op Madeline's bruiloft. Doe de rest de groeten van ons.

Hatori.''

Madeline keek even op nadat ze klaar was met lezen. Ze keek van Meadraid naar Norwood en weer even terug naar de brief. ''Gelukkig gaat alles goed met ze. Ik hoop maar dat ze het halen'' zei ze zacht en met een bezorgde stem. Ze had wel vertrouwen in Hatori en Kale maar maakte zich toch nog steeds veel zorgen om hen. Een oorlog was niet iets om licht over te doen.

Norwood keek toe hoe Madeline haar zus op het bed trok en glimlachte. Hij luisterde gespannen toe hoe Madeline de brief voorlas. Hij voelde een lichte opluchting op het moment dat ze de brief had voorgelezen. Ze waren dus nog in leven. Maar het moeilijkste moest nog komen. Norwood keek naar Madeline. "Hopen? Ik weet zeker dat ze het halen..." zei hij met een vastberaden stem om de twee niet nog ongeruster te maken. Hij liet zich achterover vallen in het bed en keek naar het plafond. Wat hij nou zei klonk op zich vastberaden. Maar hij voelde zich niet zo.

PROFILE MAGICIAN

» Madeline....how are you doing?
» Silvana brengen. --
» Eva naar buiten brengen
» Madeline!
» Madeline?

Madeline terug brengen....

Madeline terug brengen....

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen