the Fox: Hunting

‘Dude. Dude. Dude. Dude.’ De hele avond al. De zwarte pet op haar hoofd verbergt haar haren. Haar oversized jack verbergt haar miniscule vormingen. Ze is er nooit op uit geweest om als vrouw herkend te worden maar ergert zich aan het mannelijke voorzetsel.

Ze breekt na de zoveelste opmerking. Met gemak schuift ze de man tegen de muur aan. ‘Ich bin kein Mann, ja?’ slist ze bloedlink in zijn oor. Ze voelt zijn spieren verstijven en zijn borst angstig op en neer gaan. Zijn schrik kan ze ruiken en zijn angst kan ze voelen. Ruw drukt ze hem tegen de koude muur, dan laat ze hem los en stapt ze weg. ‘Laat me met rust.’ beveelt ze hem alvorens weg te lopen. Zijn portefeuille zit diep weggestopt in haar binnenzak.

Het is niet haar bedoeling terug te vallen in oude gewoontes. De straat voelt echter te vertrouwd aan om te verlaten, dus blijft ze er maar. Er zijn mensen op straat, maar geen leerlingen. Niemand om haar te herkennen. Zelfs leraren wagen zich op dit uur niet meer naar buiten. De uren tussen drie en zeven zijn de uren van de dronkelappen en de straatschoffies. Het zijn vossenuren. Nu is ze veilig.

Ze is niet onder invloed. Ze komt niet naar de stad om te drinken. Vos drinkt niet. Niet uit principe, omdat ze gezien heeft wat alcohol met mensen doet. Als zij half dier is, zijn alcoholisten dubbel zo diers. Het reduceert een man tot een huilend kind en een vader tot een beul. Ze haat ze en ze heeft ze lief, want de dronkelappen op straat zijn haar enige gezelschap. Ze zijn ook haar enige bron van inkomsten. Haar ouders geven haar weinig en werken kan ze niet.

Er brandt een vlam in haar hand bij het gebrek aan licht. Haar vingertoppen vlammen om precies te zijn. Een voor een werpt ze de vlammen tegen de muur aan. Vos verveelt zich. De Vos is hongerig. De Vos moet op jacht. Vos beweegt zich echter niet. Een jacht zonder prooi is amper een jacht. Een jacht met een prooi is niet moeilijk. Er is iemand net buiten het steegje waarin ze staat.

Ze haat het menselijk contact en zoekt het op. Het is een paradox van haar menselijkheid gemengd met haar instincten. Ze verschijnt uit de steeg, vlam op haar hand. Vos staart met haar groene ogen de vreemdeling aan. ‘Es ist spät. Was machen Sie hier?’ Het is al laat. Wat moet je hier? Ze doet niet de moeite om haar taal te vertalen. Nooit doet ze dat.

I guess you got me confused with somebody who loses 'cause I won't back down

๑ P E R C Y - J A C K S O N๑

Geruisloos sloop er een grote gevlekte kat door de straten van Oak's Field heen. Wel, het was niet echt een kat te noemen. De sneeuwpanter richtte zijn zeegroene ogen op de straten voor hem. Ver voor hem uit hing de rokerige geur van vuur. Niet het vuur dat je maakte met lucifers maar met magie. Nieuwsgierig draaide de panter zijn oren naar voren toe en al snel liep hij over de daken heen. Sierlijk zwiepte zijn staart achter hem die haast net zo lang was als hijzelf. Soepel sprong hij van het dak af en liet zich verend op zijn poten vallen. Hij zat ineengedoken en bleef even in die houding zitten. Toen het vuur de steeg verlichtte trok hij zijn lip op die een rij vlijmscherpe tanden bloot legde. Hij schraapte met zijn nagels over de stenen heen wat een geluid terweeg bracht waar je oorpijn van kon krijgen. Snuivend keek hij naar het meisje voor hem om vervolgens te veranderen in zichzelf. Een lange jongen met bruinzwart haar en zeegroene ogen. Hij nam haar geringschattend op. 'Ich weiß. Was ich machen? Das weißt dich nicht' gaf hij haar ten antwoord. Ja, hij sprak wel meerdere talen maar Duits was nooit zijn beste taal geweest. Glimlachend haalde hij een hand door zijn haar heen en staarde hij naar het vuur in haar hand. Met een handbeweging kon hij dat doven. Maar, dat kon later ook nog dacht hij grijnzend.

De grote kat jaagt haar geen angst aan. Ze heeft voor hetere vuren gestaan. Voor grotere vijanden ook. Vos heeft lang niet altijd gevechten gewonnen. Ze heeft ze wel altijd overleefd. Dat is wat vossen doen. Ze winnen geen gevechten, ze vluchten. Vos vluchtte in haar vroege dagen nooit. Daar komen de littekens vandaan. Maar je leert, je past je aan. Nu zal ze altijd rennen als het haar teveel lijkt. Deze sneeuwpanter hoort niet bij haar rencategorie. Ze blijft staan.

Het geluid doet haar niets. Ze knippert slechts als de panter in een jongen veranderd. Natuurlijk. Ze is niet langer het enige dier. Vos snuift en neemt de jongen in zich op. Hij ruikt naar de zee. Afkeurend neemt ze hem op. Vos houdt niet van Cassianen. Kort haar, lange gestalte. Gespierd. Ze is waarschijnlijk sneller dan hij maar niet sterker. Bovendien zou hij in een gevecht de bovenhand hebben. Water dooft haar vlammen. Ijs en kou vertragen haar passen. Ze zou moeten rennen. Vos blijft staan.

Ze komt dichterbij. Haar hand houdt ze tussen haar lichaam en het zijne. Er is een centimeter of zeventig afstand. Het licht flakkert gevaarlijk. Vos brandt zich niet. De ander wel. ‘Falsche Antwort.’ deelt ze hem mede. ‘En je Duits klinkt als dat van een holbewoner.’ voegt ze er in vloeiend Nederlands aan toe. ‘Een kans. Wat doe je hier?’ De vlammen op haar handen trekken zich terug tot op haar vingertoppen. Vos ziet zijn gezicht meer als schaduw dan als belicht voorwerp.

I guess you got me confused with somebody who loses 'cause I won't back down

๑ P E R C Y - J A C K S O N ๑

De dame in kwestie keek hem ontwijkend en sluw aan. Haar innerlijke dier was overduidelijk een vos. Hij glimlachte en bewoog zijn vingers kort waarop er een zilte zeewind begon te waaien terwijl er nergens zee te bekennen was. Hij knikte kort en keek haar toen koeltjes aan. 'Well, het klopt dat ik steenkolen Duits spreek.' zei hij en hij keek naar een van de kralen aan zijn ketting. Op een ervan was een bliksemschicht te zien en weer op een andere drietand en op nog een andere een boom. Het konden onbetekenende tekens zijn voor andere maar voor hem hadden ze een betekenis. Hij kneep zijn ogen samen. 'Wat ik hier doe? Dat kan ik beter aan jou vragen vosje' zei hij waarna er een zachte grom uit zijn keel ontsnapte. Hij snoof haar geur nogmaals in. Het was overduidelijk een vuur magiër. Hijzelf kon ook wel wat met vuur spelen maar daar hield het mee op. Water was zijn affiniteit. Er verscheen kort een flitsende glimlach die al na een paar seconden weer verdwemen was. 'Ik meen het vos. Ik ben hier niet voor de boetiekjes en voor spullen om te kopen. Ik ben hier voor een jachtpartij. Zin om mee te doen?' En zacht geluid kwam weer voort uit zijn keel waarna hij zijn vorm weer aannam als panter. Als panter voelde hij zich meer op zijn gemak, en hij kon zijn wapens beter hanteren.

Hij staat haar niet aan. Zijn geur alleen al doet haar alarmbellen rinkelen. Soms wenst Vos dat ze wat kieskeuriger is met haar prooi. Dit is een van die momenten. Ze blijft een dier, kan het niet beheersen wie ze kiest. Hij kwam langs. Zij wil jagen. Hij is haar prooi. Gevaarlijk of niet. Vos kan koppig zijn. Ze wil deze jacht afmaken. Ondanks dat ze zich vreselijk aan hem irriteert. Ondanks zijn arrogantie. Ondanks zijn duidelijke overhand. Ze geeft er niet om. Vos, Vos geeft slechts om Vos. Soms niet eens daarom.

De zilte zeewind doet haar rillen. Hij blaast tegen haar ontblootte nek. Tegen de huid die haar opgeschoren haar niet langer beschermt. Vos fronst . Ze blaast het haar uit haar mond. ‘Denken Sie, das Sie witzig sein?’ vraagt ze. Vos haat de kou. Het bevriest je bloed. Maakt je immobiel. Het doodt je langzaam. Het is pijnlijker dan vuur maar komt vaker voor. Vos kent de kou. Ze kent regen, ze kent ijs. Zelfs op Razen heb je de kou. En ze haat het.

Haar uitdrukking verandert. Hij noemt haar Vos. Ze heeft nergens haar naam genoemd. ‘Wie wissen Sie mein Name?’ vraagt ze hem achterdochtig. Haar ogen knijpt ze samen. Haar hand vlamt in alle heftigheid op. Het is de eerste emotie die ze toont. Woede. Schok. Kent hij haar? Kent zij hem? Nee. Vos kent hier niemand. En ze heeft haar best gedaan het andersom zo te houden.

Even laat ze woede door haar bloed vloeien. Dan kalmeert het. Haar uitdrukking verdwijnt. De vlammen flakkeren terug. Vos wacht geduldig tot zijn transformatie compleet is. Ze merkt een verschil op dat ze niet eerder heeft gezien. Hij houdt zijn kleding. Zij transformeert uit haar kleren. Verandert ze terug dan is ze naakt. Zorgvuldig kiest Vos haar reactie op zijn voorstel. ‘Er is een probleem. Jij bent mijn prooi.’

Haar andere hand vat vlam. Ze grijpt met haar linkerhand de zachte huid van zijn keel. Vos hoopt hem te branden. Ze wil hem boos. Jacht gedreven door emotie is de beste jacht. ‘Maar ik doe je een voorstel. Jij vangt mij en jij wint. Ik vang jou en ik win. Winner takes all. Mag doen wat hij wil met de ander.’ Vos laat zijn keel los, hoopt brandplekken achtergelaten te hebben. Het is niet de eerste keer dat ze het voorstelt. Ze wint altijd. Al-tijd.

I guess you got me confused with somebody who loses 'cause I won't back down

๑ P E R C Y - J A C K S O N ๑

Met een nijdige zwiep van de pluizige staart wachtte hij op haar antwoord. Wat vreemd was aan de Vos voor hem was dat ze bijna gek leek te worden toen ze de zilte bries had gevoeld op haar huid. Hij rook de geur van woede die de lucht vulde en als gevolg daarvan had ze vervolgens twee handen waar vuur in brandde. Hij hoorde haar vraag maar antwoordde slechts met een harde grom. Het was overduidelijk dat ze een vos was. Ze rook zo, ze gedroeg zich zo en leek er ook op door het vuur dat oranjerood flakkerde in haar handpalmen. Het vuur kwam opeens dicht bij hem in de buurt en hij haalde uit met zijn poot. Zijn nagels waren uitgeslagen en zouden krassen achterlaten op haar huid. Grommend en met zijn oren plat keek hij haar kil aan. Waar dacht ze mee bezig te zijn? Het voorstel dat ze hem deed deed hem zijn ogen samenknijpen. Wat was dit nou weer voor een onzin. Hij was het roofdier hier. Hij rolde zijn schouders en een zuivere mist begon te ontstaan gevolgd door sneeuwvlokjes. Het waren kleine vlokjes, dat wel maar ze waren er. De mist begon langzaam dik te worden en hij wendde zijn zeegroene ogen naar het beeld van het meisje dat nog steeds vuur in haar hand had. Ze maakte geen kans, ze zal dit nooit overleven dacht hij smalend. Geruisloos schoot hij langs haar heen waarna hij snel met zijn klauw uithaalde naar haar been. De mist was niet meer dun, deze was inmiddels zo dik geworden dat je geen hand voor ogen meer kon zien. Slechts een stap voor je uit en niet verder. Zijn witgrijze vacht was niet te zien in de mist. Hij spitste zijn oren en sloop naar de zijkant van de steeg. De wind waaide niet en de mist bleef hangen waar deze hing. Hij was benieuwd wat de vos zou gaan doen.

Zijn klauwen halen haar huid open als een mes dat door zijde snijdt. Pijn jaagt door haar bloed. Haar ogen vullen zich met tranen. Vos huilt. Geen schokkende ademhaling. Wel tranen. Ze huilt maar stort niet in zoals anderen dat doen. Haar lippen trekken weg van haar tanden. Ze onthullen haar vlijmscherpe hoektanden. Vos’ gezicht heeft zijn menselijkheid al verloren. Haar arm bloedt. Hij doet haar bloeden. Haar gedachten zijn op slot gezet. Ze zal hém laten bloeden.

Haar ogen zoeken door de dikke mist. Ze vinden minder dan niets. Een leegte achtergelaten bij een lichaam. Warmte die aan het verdwijnen is. Haar neus vindt echter meer. De geur van haar eigen bloed. De geur van een roofdier. Een ander roofdier dan zij. In de dikke mist draait ze mee met de geur. Vuur begint van haar handen te druppen. Het zet de grond in vlammen. De mist verdampt. Niet genoeg. Vos knijpt haar handen samen. Wachtend. Ademend. Levend.

En ze blijft leven. Het is haar gehoor dat haar waarschuwt. Vos hoort de beweging. Ze ziet de klauw aankomen. Een flits. Een knal. Een vlam die boven de mist uitreikt. Zodra de vlam dooft staat Vos niet meer waar ze stond. Slechts een smeulende zwarte pet laat ze achter.

Vos heeft haar positie ingenomen. Boven de sneeuwpanter. Op de rand van het dak van de steeg. Ze staart naar beneden. Probeert de mist te doordringen. ‘Psst, Kätzchen.’ hitst ze hem op. Haar lichaam valt naar beneden. Ze landt bovenop hem. Vos grijnst. Haar handen grijpen in zijn nekvel. ‘Wirst du aufgeben?’ Geef je je over? Vos twijfelt niet aan het tegendeel.

I guess you got me confused with somebody who loses 'cause I won't back down

๑ P E R C Y - J A C K S O N๑

De vos bleek zo idioot nog niet. Ze leek eerst gedesoriënteerd maar bleek hem toch te kunnen vinden met haar neus. De dikke mist trok niet op en hij keek vergenoegend naar beneden. Zijn snorharen bogen zich naar voren en zijn oren trok hij naar achter bij het ruiken van een schroeiende geur. Er was iets mis. Hij sprong naar een ander dak toe en wachtte af. De hele portiek stond ineens in vuur en vlam en er onsnapte een kwade grom uit zijn bek. Ze was in leven, geen twijfel mogelijk. Hij zwiepte met zijn staart en wachtte af. De plek waar vos eerst stond was nu elders. Een zwarte geblakerde plek was het enige wat nog over was. Zomaar zat ze opeens op hem. Hij grauwde woedend en hij trapte met zijn achterpoot in haar maag. Ze was nog steeds een mens, waarom werdt ze geen dier vroeg hij zichzelf af. Zijn nekharen stonden overeind maar hij negeerde haar stem die hem probeerde op te hitsen. Hij concentreerde zich en een schild van ijzel en water omhulde hem. Als een tweede huid zat deze om hem heen. Zijn lange staart krulde zich op zijn rug en met een snelle bokkende beweging wierp hij de vos af. Hij haalde in een snelle beweging uit met zijn nagels over haar neusbrug heen waarna hij sierlijk achteruit sprong. Hij stuurde in gedachte zijn antwoord naar vos. 'I'll never do that you stupid fox' grauwend stortte hij zich weer op de vos door snel langs haar heen te schieten en een korte beet in haar kuit te plaatsen. Het waterschild dat hem omhulde werd ijs dat hard was en tegen haar aan knalde. Hij bleef recht voor haar staan en keek haar uitdagend aan met zijn zeegroene ogen. 'Bring. It. On' zei hij waarna hij een grom liet horen. Hij was niet bang van een vosje dat met vuur kon spelen, ze zou zichzelf lelijk kunnen brandden. Hij voelde dat de wolken boven hen zich langzaam samen pakten en niet snel daarna viel de regen naar beneden, dat was een van de pluspunten voor hem. Het zou vuurmagie bemoeilijken en zijn watermagie stimuleren. Het enige wat nu nog moest gebeuren was haar uitschakelen.

PROFILE MAGICIAN

» Hunting for seafood
» hunting down squirrels //open
» The past keeps hunting and turning back... (Yvaine)

the Fox: Hunting

the Fox: Hunting

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen