Het was een koude lentenacht. Van die nachten waarvan je echt niet zou verwachten dat deze in de lente zouden vallen. Het kerkhof van Oak's Field lag er zoals altijd verlaten bij. Waarom zou iemand ook eigenlijk zich in het donker wagen in deze? Toch was er tussen de stenen een licht te zien. Echter was dit een paars licht. Een onnatuurlijke kleur voor licht. De lichtpaarse gloed gaven de grafstenen een nog sinister uiterlijk dan ze al hadden. Soms leken ze op monsters. Met lichtgevende ogen. Kijkend naar wie er voorbij kwam. Ook waren er vaag geluiden te horen. Fluisterende geluiden. Deze leken met het licht mee te gaan. Toen stopte het licht even. Het keek naar boven, naar de wolkeloze hemel. Nu het licht in het maanlicht was, was vaag eronder een schaduw te zien. Toen vervormde het licht een beetje. Het werd hoekiger. Ook verscheen er nu een staf onder. Toen verscheen de rest van het lichaam. In de lucht zweefde nu een klein mannetje. Deze keek nog steeds naar boven. Zijn gezicht was te donker om te zien onderzijn grote tovenaarshoed. Zijn ogen echter waren heel duidelijk te zien. In de verte was de kerksklok van Oak's field te horen Deze sloeg 12 keer. "De tijd is gekomen...hehehehe..." De stem die te horen was was er eentje die niet van een mens kan zijn geweest. Nee..dit was Nocte O' Lentarin. Meester van chaos, Het enige zuivere bloed..Dat waren twee van zijn vele titels.
(Muziek vanaf hier)
De plaats werd donkerder. Alsof al het licht opeens was verdwenen van de plek. In de schaduw waren nu ogen te zien. Ook bewoog er opeens van alles in de schaduwen. Nocte's staf begon licht paars te gloeien. "Come..creatures of the night..come and do your dance..come..and who knows what will come.." Ergens in de verte was een raaf te horen. Toen kwamen de schaduwen nog meer in beweging. Ook bij de stenen en mausoleum's waren er dingen in beweging gekomen. Waterspuwers met opgelichte ogen. Grafstenen die schudde. Toen kwamen uit de graven opeens spookachtige verschijningen. Deze werden naar het licht van Nocte toegetrokken. Deze zweefde toen om Nocte heen. "Hehehe yes..do your dance one more time..before you go back to your eternal slumber.." Toen rook hij echter iets anders..een levend iemand. Wat moest een mens nou hier...De gloed vervaagde om de staf, en ook de geesten en de lichten in de ogen van de waterspuwers. Hm..wat de bedoelingen van de geur ook waren, hij/zij had het ritueel wel mooi verstoord..Nocte vervaagde, zodat alleen het licht nog te zien was. Het licht ging toen in 1 van de waterspuwers die op een grafsteen stond. Deze kreeg even een lichte gloed, en leek daarna weer doodnormaal.

(Open voor iemand die de schrik van zijn leven wilt krijgen ^^)

Ze was de weg kwijt, totaal kwijt zelfs. Nu dwaalde ze in het donker ergens, op een onbekend terrein, zonder ook maar iemand bij zich te hebben. Ze was al eens gestruikeld, ze was geen nachtmens. Ze sliep ook nog met een nachtlampje, wat wil je? Ze is 15 en weet bijna niks omdat haar ouders zijn gestorven toen ze nog maar vier jaar was en daarna bij haar grootouders woonde, die ze toch bijna nooit zag, nee dat is een leven. Voorzichtig liep ze verder niet ziend dat Mimi haar arend haar volgde vanuit de lucht. Ze hoorde het slaan van de vleugels, en stond gelijk stil, ze dacht dat iets haar achtervolgde. “Nee, Nee, Nee” Ze begon sneller te lopen, na een paar minuten lopen werd ze zenuwachtiger en zenuwachtiger, ze begon te rennen tot ze op een open plek kwam. Wacht eens even…Hier was ze net nog geweest! Liep ze rondjes? Ze zuchtte en liet zich tegen een boom aanzakken. Niet te geloven, ze zou hier nooit zomaar uitkomen.

-4 uur eerder-
Lachend liep Jojo samen met haar vriendinnen door Oak’s field. Ze hadden besloten een dagje te gaan shoppen met z’n allen. Na afscheid was ze over een van de bruggen gelopen omdat ze dacht dat het sneller zou zijn, maar algauw was ze de weg kwijt. Toen ze terug wou gaan was ze al vergeten van welke kant ze kwam.
--End—

Nu zat ze hier, alleen tegen een boom niet wetend waar heen moetend. Ze zag in de verte een licht. Misschien was daar wel iemand die haar kon helpen! Zo snel als ze kon kwam ze omhoog en begon richting het licht te lopen. Oke het was verder weg dan ze gedacht had. Een lichte frons stond op haar gezicht toen het licht zwakker werd. Met langzame passen liep ze verder, steeds dichterbij. Ze zag schaduwen en licht, ze kon haar blijdschap niet op toen ze er een paar passen vanaf was. Maar ineens was bijna al het licht weg, een naar gevoel bekroop haar. Waren hier geesten en andere gevaarlijke wezens? Of was het haar verbeelding omdat ze zo moe was? Ze wist het niet en liep stug verder, haar benen werden zwaar. Dit ging ze niet lang meer volhouden. Bijna.. Bijna was ze er. Ze zag schaduwen een soort van dansen, en ze zag waterspuwers, een kasteel misschien? Ze verzamelde al haar moed en liep naar het midden van een… open plek? Geweldig was het haar verbeelding geweest? Nee dat kan niet, er staan duidelijk waterspuwers. Weird… ze hoort geritsel vlakbij. Nee niet wat ze denkt.. gaat iemand haar zeer doen.. of vermoorden? Nee dat wou ze niet, ze was pas vijftien! Misschien als ze heel oud is.. maar nu echt nog niet hoor. Het licht was weg en ze was weer alleen, geweldig. De koude wind streelde langs haar benen, waarom had ze ook alweer een jurkje aangedaan? Omdat ze niet verdwaald zou raken, natuurlijk. Ze had hier echt geen zin in hoor. Ze wou nu echt weg.. ze begon nu echt bang te worden. Snel stond ze op, om terug te lopen vanwaar ze vandaan kwam, Wacht welke richting ook alweer? Goddamit… ze was de weg weer kwijt. “Dit is echt niet leuk meer.” Mompelde ze zacht in zichzelf. En ze ging de lessen missen morgen zo hoor! Nee, nee ze had geen zin om bij de hoofdmeester haar verhaal te doen over hoe ze verdwaald was geraakt en daardoor niet in de lessen was verschenen, ze zou dan waarschijnlijk toch straf krijgen en dat mocht niet gebeuren. Ze moest hier uit komen, Hoe.Dan.Ook..al moest het haar leven kosten.. nee wacht niet haar leven! Ehm.. haar haar, ja haar haar, Al moest het haar haar kosten ze moet hier uit. Of hetgene dat achter haar aanzat nou wou of niet, ze kwam hier levend uit ongeacht wat er zou gebeuren ze zou hier uit komen. Langzaam liep ze een paar passen de open plek op. Ehm…. Links, rechts, rechtdoor? Ze kon niet kiezen. Wacht wat was links ook alweer? Dit ging niet helpen.. zou ze hier gewoon blijven en kijken wat er de volgende dag zou gebeuren? Nee dat kon ze niet, ze zou hier zeker doodgaan. En.. het was hier veel te donker. Dat zou ze niet kunnen. Nee ze moest hier weg, ze zette een stap naar rechts..