Rhine only, het is een beetje vreemd omdat de inspi niet helemaal meewerkte… :/ hoop dat het een beetje duidelijk is, anders vraag je maar uitleg ^^

Middernacht, het heksenuur ook wel genoemd. Een gevaarlijk uur, een uur dat zo vaak voorkwam in de meest gruwelijke sprookjes. Onzin, allemaal grote onzin. Zo dacht Rhine erover. Dit uur was een uur zoals een ander. Rhine vond dit zelfs een van de leukste uren van de dag, lekker rustig en stil. Er waren zoveel lafaards die bijgelovig waren en hun kamer niet uit durfde te komen om dit uur. Tss zielig, gewoon ronduit zielig. Met een zelfverzekerde tred liep ze door de schemerige verlaten gangen. Ze wilde wat ontspannen en een stap zetten die ze al veel eerder had moeten zetten. Ze wilde haar aangevulde geheime voorraadje in de kelder zelf vernietigen het weg doen en zichzelf weer op de juiste sporen krijgen. Dat moest gewoon, ze moest uit dit dal uit deze duisternis. De weg naar het licht was niet simpel, het was alles behalve simpel zelfs. Maar ze meost het proberen. Waarvoor? Dat wist ze zelf niet. Ze had geen idee waarvoor ze nog vocht, wat voor zin het nog had en toch weigerde ze om op te geven, opgeven was iets voor zwakkelingen en een zwakkeling wilde ze niet zijn, dat zou ze nooit zijn. Ze was er bijna, nog een klein stukje. En toen, toen hoorde ze het. De zachte stem, een geest uit haar verleden, als een zachte fluistering in de wind. ”Rhine! Rhine!” Riep de stem. De stem van haar moeder. Haar dóde moeder. Verstijfd bleef ze staan. Dit was onmogelijk, totaal onmogelijk. Haar moeder was dood, er bestond geen kans dat ze nu tegen haar sprak,want dat zou alle natuurwetten overtreden. Haar brein begon te werken, de informatie die eht kreeg te verwerken. Optie a ; ze was echt compleet gek aan het worden, optie b : ze had het zich verbeeld of optie c : iemand haalde een wrede grap met haar uit. Alle drie zeer aannemelijke mogelijkheden. Maar misschien was optie c nog wel het aannemelijkst aangezien de stem weldegelijk uit een klein kamertje leek te komen en niet zomaar uit het niets. Haar knokels kraakte en ze rol met haar hoofd. De grapjas die hier achter zat zou het zwaar te verduren krijgen. Geruisloos sloop ze naar het kamertje en duwde ze de deur open met zo’n kracht dat hij bijna uit zijn scharnieren vloog , oh wat had ze medelijden met de stakker die zich er mogelijk achter verborg, dus niet. Haar ogen waren zwart geworden van ingehouden woede. Nee hier kon ze beslist niet om lachen. Met dode mensen trapte je geen lol, zoveel respect had zij nog zelfs. “Oké, kom te voorschijn onderkruipsel.” Sprak ze met opeengeklemde kaken. Ze was er niet honderd procent zeker van dat hier wel degelijk iemand was – aangezien optie a en b nog steeds niet van de kaart waren geveegd- en als dat het geval was, was dit echt wel een beschamende actie waar nooit iemand van mocht horen.

Rhine was zo kwaad zo ongelofelijk kwaad op degene die deze walgelijke grap uithaalde. Want ja ondertussen was ze er echt wel zeker van dat iemand een grap met haar uithaalde. En die gene zou er van lusten. Ze wilde alle botten breken die aanwezig waren in de grapjas’ lijf. Maar toen ze de kamer in kwam zag ze op het eerste zicht niemand en toen ze zich wilde omdraaien om de andere kant van de kamer te zien werd ze ineens omhult door een zwarte mist. Mist, zwarte mist, demonen mist. Dat wist ze omdat de laatste keer dat ze die mist had gezien was haar hele familie uitgemoord. Rhine slikte toen ze haar woonkamer weer zag. Hoe kwam ze hier? Lijken, zoveel lijken allemaal mensen die ze kende en haar ouders. Alles werd zwart de stem van haar moeder weerklonk in de duisternis. “Mam…” Hoorde ze zichzelf met een krop in haar keel zeggen. De woorden van haar moeder staken, ze staken recht in haar ziel waardoor Rhine op haar knieën viel. Haar ogen waren vochtig, vanbinnenuit werd ze gebroken verslonden door de beelden die ze te zien kreeg. Rhine voelde zichh vreselijk, afschuwelijk. Haar ademhaling ging te snel en haar hart leek in haar keel te slaan. Iedere keer als Rhine zichzelf inwendig aan het kapot maken was kwamen de duistere krachten waar ze jaren geleden aan bloot gesteld was naar boven en ook haar half terug veroverde novaanse kracht kwam naar boven. Zwarte strengels met gouden stralen vormde zich om Rhine heen, pulseerde alsof het leefde. Het verjoeg de mist met de walgelijke visioenen en onthulde de kamer weer. De stengels belemmerde de mist om terug te komen, maar de staat waarin Rhine verkeerde dat moest ze zelf rechttrekken. En dat zou beslist niet simpel zijn. Ze kreeg al iedere nacht beelden in de vorm van nachtmerries maar om het nu zo te zien, nee dat was beslist niet goed. De mentale pijn en verschrikking die het haar had gekost in vergelijking met het afkicken kostte haar veel lichamelijke energie. En de stengels die haar beschermden stalen ook beetje bij beetje haar energie. Trillend ging Rhine rechtstaan haar ogen waren droog, haar irissen niet meer te onderscheiden van haar pupillen. Wie? Wie was er verantwoordelijk voor deze verschrikking? Wie haalde het in zijn hoofd om haar zoiets aan te doen? Welke zieke – en binnenkort dode – geest hield zich hier mee bezig? En toen zag ze haar. Het wit harige kind dat ze al een paar keer had gezien, ze haatte dat kind. “Jij…” Kwam er met een krakende haatvolle stem uit.

(beetje flop sorry :c)