There where the roots are. ||Ayre||

De stenen voelde ijskoud aan. Niet dat Reá er erg veel van merkte. Ze liep al zo lang rond met amper bescherming om haar voeten dat ze temperatuur verschillen haar niet eens meer opvielen. Dat was in het begin wel anders geweest. Voor iemand die haar hele leven lang had gevlogen van plek naar plek was ineens overal naartoe moest lopen was dat erg zwaar geweest. Blaren en voeten die brandde van de pijn waren aan de orde van de dag geweest. Maar Reá had ermee leren leven. Ondertussen had ze allerlei alternatieven gevonden om haar vleugels te vervangen. Dingen als spreuken en natuurlijk haar trouwe Goudvalk. Toch bracht dat niet het oude gevoel terug. Het gevoel dat je kreeg als je tussen de wolken door zweefde. Om metershoge afstanden te bereiken waar anderen enkel van konden dromen met niets anders dan jij eigen gewicht dat gedragen wordt door je vleugels. Reá hield haar stap in. Ze moest er niet zo veel aan denken. Het verleden was gebeurd. Eraan blijven denken deed haar alleen maar pijn.

Reá’s blik gleed langs de stenen en de tralie die de kerkers tot zo’n kenbare plek maakte. Het bracht andere herinneringen te boven. Die van haar eigen tijd in gevangenschap. De dagen dat Ilanaij lang haar cel liep. Haar bespotte, haar vervloekte. Maar toch, hij was haar blijven opzoeken. Reá dwong haar voeten verder te lopen. Weg bij de herinneringen. Ze streek de enige lange lok haar die ze nog had achter haar oor. Ze moest het weer eens bijknippen. De rest begon ook weer langer te worden. Meestal waren het kleine haartjes, dicht bij haar hoofd. Inmiddels waren ze weer zo lang dat ze en kleine plukjes begonnen te hangen. Reá draaide zich om. Nu had ze in elk geval iets wat haar afleiding zou geven. Ze stond op het punt terug naar Angani te gaan maar zag een vage schim die het pad blokkeerde. Zwijgend bleef Reá kijken. Niets aan de schim was herkenbaar voor haar. Ze kende deze persoon niet. Dat wekte des te meer haar nieuwsgierigheid. Afwachtend bleef ze staan tot de schim wat meer in het licht van de toortsen zou stappen die om de zoveel meter tegen de wand hingen, en Reá een gezicht kon onderscheiden.

(Sorry, hij is niet geworden zoals ik had gehoopt. Ik werd constant weggeroepen en kon mijn gedachten er dus niet lang bijhouden. Ik hoop dat je er iets mee kan)

» Down to the roots [Kid]
» Ayre Volsá

There where the roots are. ||Ayre||

There where the roots are. ||Ayre||

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen