Come in, have a seat |&Zaid

Florence liet een zucht horen toen haar alarm afging. Ze werd wakker en stond meteen op. Maar toen ze haar kamer zag. Hij was het zelfde als gisteren, maar toch... Ze sloot haar ogen even en ademde diep in en uit. Dit was gewoon geen zicht. Ze hadden niet eens de moeite gedaan om haar spullen netjes te zetten. Ze opende haar ogen weer, liep naar de eerste doos en begon met uitpakken. Haar kamer moest in orde zijn voor die stagiair ging komen.
Ze zette al haar gerief op de plaatsen waar ze het wou, en ook bij de meubels veranderde ze de schikking. De schikking van haar meubels was een kopie van haar huisje op Gren nu. Die schikking maakte haar kalm en deed haar denken aan Gren. Daar had ze het leuk gehad: de bloemen die ze er kweekte maakten haar blij. Ze had alle bloemen gedroogd en in een kader gestopt toen ze hoorde dat ze de job op Starshine Academy kreeg. Nu hingen de kaders aan haar muur.
Haar vele boeken stonden netjes in de aanwezige glazen boekenkasten. Ze had in de 100 boeken, dat wist ze zeker. Overal waar ze heen ging kocht ze boeken. Zowel verhalen als informatieve boeken over planten en bloemen. Het was een obsessie: ze kon nergens heen gaan zonder een boek mee te nemen. Geen enkel boek leek haar oninteressant.
Ze richtte wat verder in. Ze had een grote mahoniehouten tafel met daarrond stoelen in hetzelfde hout waar vrolijke wit met rode kussentjes op lagen. Over de tafel had ze een wit tafellaken met rode rozen gelegd en op de tafel stond een smal vaasje met een tulp.
Iets verder stond er een glazen salontafeltje met witte zetels errond. Daarop stond een vaas van haar moeder. Een groot zwart ding van keramiek met gouden bloemetjes die er behendig op geschilderd waren. Ze had hem zelf gemaakt, had hem nog net kunnen redden toen ze moesten vluchten uit het gevecht.
Het had de brand overleefd. Waarom kon haar moeder de brand niet overleefd hebben en die vaas niet? Die vaas was niks waard. Haar moeder wel. Ze slikte en stapte naar de vaas. Ze nam hem voorzichtig op en trok dan het raam open. Zou ze hem eruit gooien? Hem straffen omdat hij wel overleefde en haar moeder niet?
Haar blauwe ogen staarden afwezig naar een wolk. Ze had de vaas met twee handen vast en stond met haar hoofd door het raam. Haar armen waren vooruit gestrekt. Ze hallucineerde, zag haar moeder in de wolken. Ze praatte tegen haar. 'Niet doen, Fleurtje...' Ze knipperde even met haar ogen. Haar moeder verdween. Ze trok haar hoofd en armen terug en sloot het raam. Met een klap zette ze de vaas op het salontafeltje, maar door de kracht brak het ding in stukken.
Florence verstijfde even, maar raapte dan de scherven op en deed ze in een doos die ze onder een kast schoof. Dat was opgelost. Haar moeder zou boos zijn. Wat deed haar moeder ertoe, ze was dood. Ze was er niet meer. Elke keer als Florence haar wel zag was het een hallucinatie.
Een traan welde op in Florences ogen. 'Nee, nee niet nu...' mompelde ze tegen zichzelf. Over een halfuur kwam de stagiair. Ze moest zich nu klaarmaken en snel. Een halfuur ging krap worden maar als ze zich haastte ging het wel lukken.
Ze racete naar de badkamer. Haar haren stak ze even snel en slordig op zodat ze haar make-up kon doen. Ze hield het simpel. Dan deed ze haar kleding aan: een blauw jurkje met zwarte bloemenprint. De rest van haar outfit was zwart: riempje, blazer, legging en hoge hakken. Net dan hoorde ze iemand kloppen op de deur. Vast haar stagiair.
Florence liep naar de deur, en net toen ze de deur openzwaaide, merkte ze dat haar haar nog steeds slordig was opgestoken. Oh, niet nu... Snel viste ze de speldjes uit haar zwarte haren. Haar lokken vielen zachtjes naar beneden. Dan keek ze op naar de jongeman die voor haar stond.
'Uhm, hallo. Jij bent vast de stagiair literatuur? Ik ben Florence Méganne, lerares literatuur en je mentor voor dit jaar.' Ze keek even naar binnen naar haar kamer. 'Kom maar binnen en ga zitten. Moet je misschien iets te drinken hebben? Dan haal ik wel iets.' Ze stapte naar binnen en verwachtte dat hij haar zou volgen.

x 727 woorden x Only Zaid x Her clothes x

Het was vroeg in de ochtend en dat deed de wekker van Zaid afgaan. Hij had nog zat uit te pakken en hij had vandaag nog eens een afspraak staan met zijn nieuwe mentor en begeleidster van het komende schooljaar waar hij stage zou lopen. Zaid zijn ogen waren even serieus en hij wilde naar zijn hoofd grijpen, wat een gewoonte was in de ochtend door de katers, maar besefte zich dat hij geen hoofdpijn had. Hij keek even verwonderd op. Oh ja, hij had niet gedronken gisteren hij was nog nuchter als maar zijn kon. Zwijgzaam klom hij zijn bed uit en keek even in de spiegel. Hij streek even over een verdwaalde pluk haar dat overeind stond die net zo koppig weer overeind sprong. Hij keek even verveeld in de spiegel. Zijn planning vandaag was om even een aantal uur uit te pakken en zich dan klaar maken voor de afspraak die hij in de middag had staan. Hij had de nieuwe docente nog niet ontmoet en wist dus ook bij lange na niet wie hij mocht verwachten. Dit betekende dus goed overkomen en netjes blijven. Hij wist enkel dat het een vrouw was, want dat had hij op de gangen meegekregen. Hij vond dat een docent die al werkzaam was in het vak nog altijd meer kennis en inzichten had en hij was daarom ook degene die van haar zou moeten gaan leren. Hij begon rustig met zijn koffers uit te pakken om alvast een aantal zaken op orde te krijgen. Na dat de koffer uitgepakt was en de kleren allemaal op hun desbetreffende plek lagen en de spullen op de nodige plaats kon hij de douche in duiken. Hij glimlachte en genoot van het warme water dat hem schoon maakte. Eenmaal er uit en zich helemaal opgefrist te hebben, hij schoor zichzelf nog even om zijn baardje dat altijd in hetzelfde model zat bij te werken en deed een rustig geurtje op. Een zoete, en niet te overheersend. Hij keek even op de klok, nog twee uur. Geen denken aan dat hij hier zou blijven zitten en wachten. Op zijn dooie gemak ging hij dus naar Oaks Field en ergens vooraan zat al een prachtige bloemist. Zaid stapte in zijn nette kleding binnen en keek even rond. Hij kon wel met een willekeurige plant aanzetten maar dat kon hij dus wel op zijn buik schrijven. Deze moest wat betekenis hebben. ‘Kan ik u helpen?’ sprak een krakende stem. Zaid draaide zich in een ruk om en keek naar het oude vrouwtje. ‘U ziet er vrij wijs uit en u weet vast wel wat over de betekenis van bloemen?’ sprak hij en glimlacht. ‘Voor de speciale dame?’ vroeg ze met een hoopvolle stem. ‘Nou nee..’ sprak Zaid. ‘Leg de sitautie uit…’ sprak ze. ‘Ik ben momenteel stagiair aan de school hier verderop en ben op zoek naar een betekenisvolle bloem die ik zou moeten geven aan mijn begeleidster en mentor de komende tijd…’ sprak hij vriendelijk. ‘Aaaaah…..vandaar..’ sprak ze opgewekt. ‘De Peruviaanse Lelie, ofwel de Incalelie is daar een perfecte voor..’ sprak ze. ‘Alstroemeria…’ sprak ze tegen de tafel en verschillende gekleurde lelies kwamen tevoorschijn. ‘De algemene betekenis van de lelie is nederderigheid en toewijding. De Peruviaanse lelie heeft daarentegen vriendschap en toewijding als nuancering…’ sprak ze en ze haalde een prachtige pot met paars witte bloemen tevoorschijn. ‘Deze zou ze vast mooi vinden….geloof me kerel…’ sprak ze opgewekt. Zaid glimlachte. ‘Ik vind hem zelf ook prachtig. Ik koop deze….’ Hij bestudeerde even het kaartje. ‘Al…stro..emeria…Hawaiian Dreams?’ sprak hij. ‘Correcto!...’ sprak ze en handelde de bestelling af. Zaid keek even op de klok, hij had nog ruim een half uur. Met een kwartier lopen en kort zoeken in het gebouw naar de lerarenetage redde hij dit ruim op tijd.

Eenmaal voor de deur klopte hij driemaal krachtig op de deur en zette een warme en vriendelijke glimlach op. Hij hoorde voetstappen naderen en toen de deur open ging viel zijn mond bijna open, zijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Dat zwarte haren, die sfeer in de ogen! En toen ze de speldjes los liet en de haren langs haar gezicht vielen brak hij bijna. De pot glipte uit zijn verzwakkende grip en viel haast in langzaam tempo naar beneden. Zaid herstelde zich weer en ving de pot, wat een nette strakke natuurstenen ronde vaas was, zoals een voetballer een bal opving op met zijn voet en gooide hem terug in de lucht. Hij wist zich op tijd te herstellen en de pot op te vangen en er was niets met de lelie gebeurd. Zaid haalde even kort diep adem en glimlachte toen weer. ‘Ik had hier een afspraak staan met een zekere Miss Florence?’ sprak hij toen en keek haar aan. ‘Ik neem aan dat u dit bent…’ sprak hij vriendelijk en zag haar naar binnen stappen en haar woorden zeggen. Hij keek even en naam aan dat ze wilde dat hij haar volgde. Hij liep met de pot onder zijn armen naar binnen. ‘Nou, moeten is een groot woord. Maar ik zou graag wat te drinken willen. Koffie of thee is altijd goed.’ Sprak hij. Of whisky maar om nu tijdens dit gesprek te gaan drinken leek hem nog niet zo’n goed plan. Zwijgzaam naam hij plaats op de bank en zette de bloem op de salontafel die er bij stond. Hij glimlachte lichtjes en keek op toen Florence terug kwam met een dienblad met het drinken. ‘Ik had gehoord dat u vrij nieuw was, ik denk dat een bloemetje in het nieuwe vertrek vast welkom was…’ sprak hij vriendelijk met zijn woorden zorgvuldig gekozen. ‘Ik heb gehoord dat de Peruviaanse Lelie staat voor vriendschap en toewijding…’ sprak hij vriendelijk. ‘Althans dat vertelde de aardige bloemist me…’ sprak hij. ‘Ik hoop dat u ze mooi vind…’ probeerde hij de gespannen sfeer, die ongetwijfeld enkel van zijn zijde kwam omdat hij licht nerveus was, te breken met een opener. Florence zou ongetwijfeld over enkele minuten toch de overhand nemen. ‘Oh verontschuldig me. Ik vergeet me helemaal voor te stellen. Zaid, Zaid Rhymnia….aangenaam…’ sprak hij terwijl hij zijn hand naar haar uitstak.

De stagiair voor haar neus leek even wat te verzwakken toen Florence de deur opende. Hij liet de pot met bloemen uit zijn handen vallen, maar kon hem gelukkig nog op tijd redden. Ze keek even naar de bloemen die hij in zijn handen had. Het waren enorm mooie bloemen, paars met wit. Goede keuze van hem. Met die bloemen had hij zeker niks verkeerd gedaan, integendeel: Florence hield enorm veel van bloemen.
'Ik had hier een afspraak staan met een zekere Miss Florence?' zei hij. 'Ik neem aan dat u dit bent…' Ze gaf een knikje, stelde zich voor en liep naar binnen. Met de pot onder zijn armen volgde de jongeman haar. Op de vraag of hij iets wou drinken, antwoordde hij: ' Nou, moeten is een groot woord. Maar ik zou graag wat te drinken willen. Koffie of thee is altijd goed.' Ze knikte glimlachend en liep naar het kleine keukentje.
In haar kasten zag ze enkel koffie staan. Snel maakte ze twee kopjes klaar, zette ze op een dienblad en liep dan terug naar het woonkamergedeelte. De stagiair was gaan zitten en had de bloem op de salontafel gezet. Handig nu de vorige vaas weg was. Ze slikte even en ging dan op de zetel tegenover de stagiair zitten.
'Ik had gehoord dat u vrij nieuw was, ik denk dat een bloemetje in het nieuwe vertrek vast welkom was…' sprak hij vriendelijk. 'Ik heb gehoord dat de Peruviaanse Lelie staat voor vriendschap en toewijding… Althans dat vertelde de aardige bloemist me… Ik hoop dat u ze mooi vind…' zei hij. 'Het zijn erg mooie bloemen, bedankt daarvoor.' zei ze vriendelijk.
'Oh verontschuldig me. Ik vergeet me helemaal voor te stellen. Zaid, Zaid Rhymnia….aangenaam…' zei Zaid. Hij stak zijn hand uit naar haar. Beleefd schudde ze hem. Zij had zichzelf al voorgesteld dus dat moest natuurlijk niet meer.
'Aangenaam je te ontmoeten, Zaid' zei ze. Ze nam haar koffie en dronk een klein slokje. Het was nog warm en Florence verbrandde haar tong haast, maar ze probeerde de pijn even te verbijten, nu was niet echt het moment om als een gek te beginnen schreeuwen omdat het veel te warm was.
Het was een beetje stil aan het worden, en een awkward silence was wel het laatste wat Florence wou. Zou ze misschien een vraag stellen om de stilte wat te breken. Misschien was dat wel een goed idee. Wat kon ze vragen?
'Dus, heb je hier op Starshine Academy al een leuke tijd gehad?' vroeg ze. Man, was dat even een afgezaagde vraag. Echt dom, maar ach, dat was beter dan een lange stilte, want dat zou nogal ongemakkelijk worden.

x 444 woorden x Nogmaals sorry voor derpy- en laatheid, hoop dat je er iets mee kan x

Zaid zijn houding verlapte even bij het besef. Het haren en de blik in de ogen waren zo beangstigend overeenkomend. Hij liet de pot uit zijn handen glijden en het besef kwam net op tijd. Hij ving de pot op als een voetbal op zijn voet en met het grootste gemak gooide hij hem weer omhoog. Hij deed nooit iets met voetbal maar zijn reflexen waren duidelijk goed ontwikkeld. Hij volgde de docent naar binnen. Hij ging rustig zitten op het zetel dat er stond en zette de pot netjes op het salontafeltje dat er stond en glimlachte. Hij keek rustig rond het vertrek van de docente. Het was een mooi optrekje en hij voelde zich er eigenlijk direct thuis en zwijgzaam keek hij op toen de docent aan kwam met twee koppen koffie en zwijgzaam ging hij wat rechter zitten en keek rustig hoe ze de twee koppen neerzette. Hij glimlachte toen ze tegenover hem ging zitten en hij voelde zich licht nerveus worden. Dit was toch het eerste gesprek en toch de eerste indruk die hij zou scheppen. Hij legde, om het gesprek op gang te brengen, uit wat de bloemen betekende. Ze vond ze mooi, gelukkig. Hij was geen slijmbal om dit te doen, het was in zijn familie een gewoonte om nieuwe personen te begroeten met een bloem, en vaak met een juiste betekenis al was dit geval toeval. Zwijgzaam nam Zaid het kopje vast en nam een slok van de heerlijke koffie. ‘U mag vaker koffie zetten…’ sprak hij glimlachend. Hij had meer koffie op, maar deze had een bepaalde aroma die hij wel kon waarderen. Zwijgzaam zette hij het kopje weer neer en keek naar Florence die een vraag stelde. Hij glimlachte. ‘Ik ben er ook nog niet heel lang, om te bekennen heb ik nog maar net mijn spullen uitgepakt en netjes neergezet op mijn kamer…’ sprak hij met een vriendelijke stem. ‘Maar ik heb genoten van de tijd die ik hier al heb. Al is het even wennen…’ sprak hij met een vriendelijke stem. Hij pakte rustig zijn kopje weer en nam weer een slok en keek haar even nadenkend aan. ‘Ik neem aan dat ik hier niet kwam voor enkel een persoonlijk gesprek. Ik neem aan dat je ook wat regels wilde doorspreken omtrent mijn stage hier aan de Starshine Academy…’ sprak hij toen om gelijk het zakelijke tintje er in te gooien. Zaid was een zuiper als het ging om zijn problemen weg te werken. Hij kon ook zeer zakelijk opgesteld zijn op de juiste momenten. ‘Heeft u bepaalde voorkeuren? Dat ik minimaal een paar minuten voor de les begin aanwezig ben? Bepaalde eisen die van me verwacht worden vanuit uw perspectief?’ sprak hij toen vriendelijker en minder zakelijk. ‘U bent uiteindelijk degene die me beoordeeld…’ sprak hij met een vriendelijke toon om het gesprek aan de gang te krijgen. Hij zou daarna wel over privézaken gaan hebben om wat persoonlijker gesprek te voeren.

'U mag vaker koffie zetten…' sprak Zaid met een glimlach nadat hij een slok had genomen van de koffie die Florence had gezet voor hem en voor zichzelf ook. Florence glimlachte vriendelijk terug naar hem en nam nog een slokje, waarna ze een stille 'bedankt' uitbracht en nog een slok nam. Voor er een onaangename stilte zou kunnen vallen, stelde Florence de vraag aan Zaid of hij hier al een leuke tijd had gehad. Hij glimlachte en antwoordde: 'Ik ben er ook nog niet heel lang, om te bekennen heb ik nog maar net mijn spullen uitgepakt en netjes neergezet op mijn kamer… Maar ik heb genoten van de tijd die ik hier al heb. Al is het even wennen…' Zijn stem klonk vriendelijk. Gelukkig, als hij gemeen zou geweest zijn zou het nogal onaangenaam kunnen worden op deze school, voor zowel zichzelf als de leerlingen. Aan botte leerkrachten had Florence zelf een leerkracht. Natuurlijk mocht het niet altijd fun zijn in de lessen, maar een beetje kon toch geen kwaad? Florence hield haar lessen vaak rustig en deed vriendelijk tegen de leerlingen, zo lang zij ook vriendelijk waren tegen haar. Als zij natuurlijk geen respect teruggaven, dan was het een andere zaak. Zij gaf respect van in het begin, sommige leerkrachten waren al meteen slecht gezind en dat was niet leuk, dat wist ze zelf ook wel. Zaid nam zijn kopje koffie weer op, nam een slok en keek Florence nadenkend aan. 'Ik neem aan dat ik hier niet kwam voor enkel een persoonlijk gesprek. Ik neem aan dat je ook wat regels wilde doorspreken omtrent mijn stage hier aan de Starshine Academy…' begon hij te spreken, waardoor hij het gesprek wat zakelijker maakte. 'Heeft u bepaalde voorkeuren? Dat ik minimaal een paar minuten voor de les begin aanwezig ben? Bepaalde eisen die van me verwacht worden vanuit uw perspectief?' klonk zijn stem daarna wat vriendelijker. 'U bent uiteindelijk degene die me beoordeeld…' Oh ja, daar had ze zich eigenlijk niet echt op voorbereid. In feite had ze zich helemaal niet voorbereid op dit gesprek. Ach ja, ze kon nu even snel wat verzinnen en dan had ze al meteen de regels over Zaids stage. Tenslotte was dat eigenlijk ook zijn bedoeling op deze school: de stagiair Literatuur zijn. En natuurlijk moest Florence ervoor zorgen dat hij die taak goed volbracht door duidelijke regels op te stellen, hem te betrekken in de lessen, zodat hij later eventueel zelf het vak zou kunnen geven. Florence dacht even na terwijl ze een klein slokje koffie nam. Ze had zich misschien wel wat moeten voorbereiden, nu zat ze hier zonder woorden maar wat van haar koffie te drinken. 'Ehm…' mompelde ze. Denk, Florence, gebruik even dat brein… 'Wel, misschien zou het inderdaad wel handig zijn als je enkele minuten voor de leerlingen er bent, zodat we het onderwerp van de les en dergelijke kunnen bespreken…' Ze pauzeerde even terwijl ze dacht over nog enkele zaken die belangrijk waren. 'En voor de rest weet ik eigenlijk niet echt iets meer, ik heb me niet echt voorbereid op dit gesprek omdat ik vanochtend nogal wat tijd verloren ben door… Iets.' Door dat stomme incident met die stomme vaas van haar moeder. Ze wou haar woorden terugnemen, nu had ze echt geen zin om over dat te praten. Het komt nogal vreemd over als je zegt dat je een vaas hebt kapotgeslagen omdat je liever wilde dat die was verbrand in plaats van je moeder. 'Maar het doet er niet echt toe…' mompelde ze waarna ze nog een slokje nam van haar kopje koffie, die inmiddels leeg was. 'Ik ga even wat nieuwe koffie halen,' zei ze terwijl ze naar het koffieapparaat liep en zich omdraaide naar Zaid terwijl het ding zijn werk deed. 'Als je nog wat wil, moet je het maar zeggen, ik zet dan wel nog wat,' riep ze naar hem. Ze nam haar kopje uit het apparaat, liep terug en zette het op het glazen tafeltje, waarna ze met een plof zich weer in de zetel liet vallen.

x 677 woorden x Mijn excuses voor de extreme laatheid, ik had het nogal druk de laatste tijd D; x

Zaid had zich op de zetel neergezet en keek naar Miss Florence die tegenover hem zat. Het zag er naar uit dat ze zeker was en ze wist waarvoor hij hier was. Zaid nam de laatste slok en vroeg toen naar de regeltjes van zijn stage. Hij moest voor de leerlingen in de klas zijn, klonk redelijk aangezien hij namelijk mee de les verzorgde. Zwijgzaam legde hij zijn voet op de knie waardoor hij wat achterover hing en wat losser overkwam om haar niet te zakelijk op haar zenuwen te werken. Hij keek haar even streng aan toen ze bekende het gesprek niet voorbereid te hebben. Dit vond hij op eerste punt slechte zaak, een docent die niet voorbereidde wat hij wilde bespreken. Anderzijds zou het improviseren ze misschien losser maken want nu was het voornamelijk student-docent verhouding. Die bleef vast wel, maar Zaid vond een vriendschap ook niet verkeerd als het ging om zakelijke relaties in het werkveld. Hij keek even nadenkend, als ze haar lessen maar niet zo aanpakte was het prima. Zwijgzaam keek hij haar weer aan toen ze opstond en voorstelde een tweede kop koffie te halen. Zaid knikte en bevestigde dat hij nog wel een tweede kopje luste. Met een tevreden glimlach haalde hij zijn idee uit zijn meegenomen tas haalde. Hij legde het pakketje op tafel en opende het. Een tweetal spel kaarten waren met een brede elastiek bijeengehouden en zwijgzaam pakte hij een van de stapeltjes en haalde de elastiek er van af. Florence was weer terug gekomen en zwijgzaam hief hij zijn blik. ‘Misschien mag dit werken, het is een spel dat mijn vader soms met kinderen of jongeren speelt om ze beter te leren kennen, hij is psycholoog namelijk.’ Sprak hij. ‘Het gaat vrij simpel. De ene pakt een kaart, met dus een willekeurige vraag waardoor deze gesteld worden en er zitten geruime jokers in waarin de persoon een vraag naar keuze mag stellen.’ Sprak hij. ‘Om de beurt wordt hier een aantal kaarten getrokken..’ sprak hij. ‘Misschien is het handig om elkaar wat beter te leren kennen om te weten wat we aan elkaar hebben.’ Sprak hij. ‘Deze is echter voor volwassenen/jongeren boven de achttien. De andere stapel is voor kleinere kinderen onder de achttien…’ sprak hij uitleggend. ‘Die slaan we maar voor het gemak over..’ grinnikte hij en deed het doosje dicht terwijl hij de stapeltje begon te schudden. ‘Passen mag altijd…’ sprak hij nog als laatste toelichting op het spel en legde de stapel in het midden. ‘Zal ik dan de eerste vraag stellen…’ sprak hij met een lichte vragende ondertoon en pakte het bovenste kaartje van de stapel en las vlug de vraag dat met zwarte kleine lettertjes er op stond. ‘Klassieker….’ Sprak hij. ‘Wat zijn je sterke punten?’ sprak hij me een warme glimlach en keek naar Florence.

Zaid keek even streng toen Florence toegaf dat ze het gesprek niet had voorbereid. Dat gaf vast geen goede indruk bij hem, maar wat moest ze doen? Ze biechtte het liever eerlijk op, dan wist Zaid ook waarom ze zo weinig regels had. Eigenlijk had ze er ook niet echt meer - het was beter om het wat gezellig en losjes te maken dan hem onder druk te zetten met een hele boterham regels. Nee, ze hield het liever wat losser.
Florence stond op om wat koffie te halen en vroeg of Zaid ook nog wat wou. Hij knikte en Florence stapte naar het koffiezetapparaat, haar zwarte hakken tikten op de houten vloer. Ze schoof de kopjes onder het apparaat en draaide haar hoofd even naar Zaid. Hij had twee pakjes kaarten uit zijn tas gehaald. Hij verwijderde het elastiek van één van de stapeltjes. Benieuwd naar wat het was, nam Florence de kopjes vast en liep terug naar de zetels.
Ze plaatste het kopje voor Zaid en nam zelf een slokje terwijl ze aandachtig luisterde naar wat hij uitlegde. ‘Misschien mag dit werken, het is een spel dat mijn vader soms met kinderen of jongeren speelt om ze beter te leren kennen, hij is psycholoog namelijk. Om de beurt wordt hier een aantal kaarten getrokken..’ begon hij. Florence zette haar kopje weer op het tafeltje en luisterde verder.
‘Misschien is het handig om elkaar wat beter te leren kennen om te weten wat we aan elkaar hebben.’ zei hij. ‘Deze is echter voor volwassenen/jongeren boven de achttien. De andere stapel is voor kleinere kinderen onder de achttien… Die slaan we maar voor het gemak over..’ grinnikte hij. Een klein lachje verscheen op Florences gezicht en een klein pretlichtje begon in haar blauwe ogen te twinkelen. Dit kon nog grappig worden.
Hij schoof de kaarten uit het doosje en schudde ze. ‘Passen mag altijd…’ zei hij nog, voor hij voorstelde om de eerste vraag te stellen. Florence ging rechtzitten en focuste zich op Zaid, benieuwd naar de vraag die ze zou moeten beantwoorden. Hij nam het bovenste kaartje van de stapel en las de vraag die er op stond. ‘Klassieker….’ sprak hij. ‘Wat zijn je sterkste punten?’ las hij en hij glimlachte naar Florence.
Meteen begon Florence te zoeken naar een antwoord dat nog vrij normaal en niet te arrogant klonk. Wat vond ze het beste aan zichzelf? Voornamelijk haar uiterlijk, het lichte ogen en donkere haar waarmee ze geboren was, vond ze zelf erg mooi. Maar het klonk vast enorm arrogant als ze ging zeggen dat ze haar uiterlijk beschouwde als een sterk punt, want dat was niet waar ze ver mee raakte in het leven, al hielp het best wat.
Waar maakte ze dan wel succes mee in haar leven? Florence was vrij intelligent, haar hersens gebruikte ze vaak en ze had ook overal wel een oplossing voor. Maar dat klonk ook wat egoïstisch. Haar kennis en passie voor boeken en haar groene vingers waren wel twee van de dingen waar ze echt in uitblonk en waar ze trots op was, dat kon ze dus zeggen, en erg arrogant was het niet.
‘Euh… Vooral mijn kennis en mijn passie voor boeken, dat is een sterk punt: ik weet bijna alles over allerlei boeken, wat ook logisch is omdat ik leerkracht literatuur ben. En ook houd ik me graag bezig met bloemen kweken, daarom ben ik zo blij met de bloemen die je me gegeven hebt, je zou wel kunnen zeggen dat ik bloemen verzamel. Helaas moest ik mijn bloementuintje op Gren achterlaten toen ik naar Starshine Academy kwam, maar hier kan ik weer opnieuw beginnen, dan wel in potten, helaas zal een tuintje hier niet lukken.’ legde ze uit en ze lachte even.
‘Haar ogen gleden naar de stapel kaarten op tafel. Ze wou een kaart nemen, maar bedacht zich. Misschien moest Zaid eerst een aantal vragen stellen voor zij een kon stellen. ‘Moet ik nu een vraag stellen of stel jij er nog eentje?’ vroeg ze en ze ging weer normaal zitten, nam nog een slokje koffie en richtte haar aandacht weer op Zaid.

\Hoop dat je er iets mee kan\

Met zwijgzame knik bevestigde hij dat hij nog wel een tweede kopje koffie lustte en met een kalme houding nam hij het stapeltje kaarten uit zijn houdertje dat als een boekje open klapte en zwijgzaam haalde hij het stapeltje voor volwassenen er uit. Hij glimlachte toen hij Florence weer terug zag komen en het kopje naast hem neerzette. Hij nam een klein slokje en legde uit dat zijn vader dit wel eens speelde en hij glimlachte. Hij had een variant van het spel gekregen, een tweede versie met wat andere vragen. Met een klamme houding pakte hij zijn eerste kaartje en hij zag dat Florence er klaar voor ging zitten en hij glimlachte. Hij vond dit soorts spelletjes heel makkelijk het ijs breken en hij glimlachte toen hij zijn vraag stelde. Het was eentje die vaak werd gevragen zonder dat het kaartje werd getrokken maar toch zo verdomd moeilijke vraag was. En hij zag dat ze heftig nadacht. Zijn vader heeft hem vaak trucjes geleerd om mensen te leren lezen. Hij glimlachte en toen ze haar antwoord gaf deed hij een knikje geven. ‘Misschien kan je de wouddocent vragen, gezien een tuintje misschien nog wel te regelen valt, ik heb een aantal grote kassen gezien vanuit de toren hier boven.’ Sprak hij zachtjes en vriendelijk terwijl hij met een glimlach zijn koffie oppakte en zwijgzaam zijn kopje koffie pakte om daar een slok van te nemen. Ze was dus gek op boeken, was niet heel verassend door de keuze als literatuur docent. Als docent had je altijd de wil om je informatie te delen met de leerlingen en als dan boeken je passie was, was dit een perfecte combinatie. Daarbij was hij niet verrast over de bloemen die ze graag verzamelde en hij wist dat zijn bloemen dus goed gevallen waren. Hij genoot ook van bloemen, zeker wanneer ze in volle bloei in de tuin stonden, maar zonder boek of informatie kon hij ze niet lang in leven houden. Hij glimlachte toen ze een kaartje wilde pakken maar ze stopte en vroeg na of het haar beurt was. ‘Het gaat beurt om beurt. Dus inderdaad, het is jou beurt op het moment…’ sprak hij kalm en glimlachte zachtjes toen ze haar kaartje moest trekken. Hij was benieuwd wat haar vraag zou zijn en zwijgzaam keek hij haar aan. Ineens kreeg hij een ingeving, en zo impulsief dat hij was, wat hij eigenlijk niet vaak deed, was hij het van plan uit te voeren. Maar eerst wachten tot hij aan de beurt was.

- jaa hoor -

'Misschien kan je de wouddocent vragen, gezien een tuintje misschien nog wel te regelen valt, ik heb een aantal grote kassen gezien vanuit de toren hier boven.' zei Zaid. 'Dat klinkt wel als een goed idee, ik zal het zeker eens vragen als ik hem zie, bedankt voor de tip.' antwoordde Florence met een brede glimlach.
Nu pas besefte ze hoe hard ze haar oude tuintje op Gren miste. Ze had daar echt een hoop bloemen, alle mogelijke soorten in alle mogelijke kleuren en het grootste deel van haar tijd bracht ze door in de tuin, gewoon om bloemen te kweken. Het was een groot deel van haar leven, dat nu weg was.
Gelukkig had ze hier iets anders te doen: lesgeven. Dat was ook iets wat ze enorm graag deed. Het was begonnen met Sierra, dat meisje in de bibliotheek die literatuurlessen wou en ze had Florence gevraagd. Florence had toegezegd en zo begon haar passie voor het lesgeven.
Enkele jaren had Florence lesgegeven aan het meisje. Een slimme leerling was ze, ze leerde snel en was ook intelligent met haar opmerkingen over alles. Ook altijd eerlijk, als ze iets had op te merken zei ze het meteen. Daarom hield Florence zoveel van Sierra.
De band die ze had met Sierra was onbreekbaar. Buiten de lessen deden ze dingen samen, zoals wandelen en bloemen plukken en zelf winkelen deden ze samen. Het meisje bleek een moeilijke thuissituatie te hebben en Miss Florence gedroeg zich een beetje als haar tweede moeder.
Toen Florence vroeg of het haar beurt was om een kaartje te nemen, antwoordde Zaid: 'Het gaat beurt om beurt. Dus inderdaad, het is jou beurt op het moment…' Hij glimlachte vriendelijk naar Florence, die eerst nog eens van haar koffie nipte nam voor haar hand naar de stapel kaartjes reikte en ze het bovenste van de stapel nam.
Haar blauwe ogen gleden over het zinnetje dat in kleine zwarte lettertjes op het kaartje stond. Ze hield het kaartje voor haar neus en las: 'Waar zie je jezelf over 5 jaar?' Een klein, vriendelijk glimlachje stond op haar gezicht terwijl ze Zaid even aankeek en haar ogen daarna weer naar het kaartje keken.
In gedachten beantwoordde ze zelf de vraag. De toekomst was nog vrij onduidelijk voor haar. Zou ze deze school verlaten terug naar Gren om weer opnieuw een huisje te kopen en een tuintje te hebben? Of zou ze hier nog lesgeven? Ze hoopte dat laatste, want lesgeven deed ze graag.
Sommige leerlingen waren misschien wel wat lastig, maar dat had ze ervoor over. Ze wilde hier zo lang mogelijk blijven om literatuur te geven aan de leerlingen van Starshine Academy, hoe hard het ook kon zijn met vervelende leerlingen die brutaal deden.
Ze keek weer op naar Zaid terwijl ze het kaartje omgedraaid op tafel legde, haar handen vouwde en in haar schoot legde. Daarna leunde ze zachtjes tegen de leuning van de zetel en glimlachte, wachtend op het antwoord dat Zaid zou geven.

\\M'n postsheet deed het niet, dus dan maar zonder\\Wat later dan gepland wegens inspiratie die zoek was~\\

Hij schudde zachtjes hoofd met een warme glimlach. ‘Neenee, ik help graag anderen.’ Sprak hij met een warme toon in zijn stem en glimlachte toen lichtjes en ging weer achterover in de zetel zitten en keek toen naar Florence. Als hij haar zo moest bekijken, ze was geen verkeerde vrouw. Ja, ze had misschien mogen voorbereiden, maar ergens kon Zaid het ook wel waarderen. Het was niet makkelijk om blindelings iemand te moeten leren kennen en al helemaal niet als het een docent-stagiaire band zou moeten maken. Dus ergens had hij respect dat ze zich niet had voorbereid, of het nu was voor het feit dat ze geen tijd had of dat ze het vergeten was, het was in zijn ogen een krachtige kwaliteit dat ze toch zo uit het niets dingen kon bedenken en het in actie zetten. Zaid zelf keek met een kort speelse blik toen Florence een kaartje pakte. ‘Waar zie ik mezelf over 5 jaar?’ sprak hij met een nadenkende stem. ‘Mijn studie duurt minstens nog 2 jaar dus zoiezo afgestudeerd en wel…’ sprak hij met een tevreden stem. ‘Ik zat te denken om les te geven aan een Novaanse universiteit momenteel. Maar de sfeer in deze school spreekt me ook aan dus ik zou het misschien ook aantrekkelijk vinden om hier werkzaam te zijn’ sprak hij kalm en glimlachte. En grinnikte en leunde achterover. ‘Het is voor mijn niet van belang om grote doelen te stellen, ik heb genot bij het overbrengen van mijn kennis naar anderen. Of het nu kleine kinderen zijn op een lagere school of aan hoogbegaafde aan de universiteit…’ sprak hij met een glimlach. ‘Ik wil niet voor niets docent worden…’ sprak hij en kwam licht grijnzend overeind en ergens had zijn blik een speelse aanzien. Hij liet zijn hand naar het stapeltje met kaarten gaan en legde twee vingers er op terwijl hij het zojuist opgetilde kaartje even in de lucht wierp. Een klein briesje liet het wat naar achteren gaan, maar daar had Zaid op gehoopt. Hij deed alsof hij het opving in een hand achter zijn rug. Maar niets was minder waar, gezien het kaartje aan de achterkant in de kraag van zijn nek was gegleden en hij eenzelfde onder de mouw van zijn blouse in zijn hand liet glijden. Hij glimlachte en deed net alsof het niet ging als gepland. ‘Pfieuw, ik moet nog wat doen aan mijn vangkunsten…’ sprak hij grinnikend en haalde zijn hand van zijn rug vandaan om vervolgens deze te bekijken en zwijgzaam glimlachte hij. Hij schraapte even zijn keel en glimlachte. ‘Als de lezer van de kaart je zou uitvragen voor een drankje, zou je dat accepteren?’ las hij met een nepverbaasde ondertoon. ‘Ah man, right of the bad…’ mompelde hij alsof hij die niet zag aankomen. Maar hij mocht Florence wel en de rede daarvoor was voor mensen die hem kende overduidelijk, voor de mensen hier zou het enkel een simpele gewoonte zijn. Zaid glimlachte vriendelijk en wachtte op haar reactie.

Lєт's тuяn шоя∂s iито acтioиs.

Op Zaids gezicht stond een speelse blik terwijl Florence een kaartje nam. Ze las de vraag en Zaid gaf er antwoord op. 'Waar zie ik mezelf over 5 jaar?' zei hij nadenkend. 'Mijn studie duurt minstens nog 2 jaar dus zoiezo afgestudeerd en wel… Ik zat te denken om les te geven aan een Novaanse universiteit momenteel. Maar de sfeer in deze school spreekt me ook aan dus ik zou het misschien ook aantrekkelijk vinden om hier werkzaam te zijn' sprak hij kalm. 'Het is voor mijn niet van belang om grote doelen te stellen, ik heb genot bij het overbrengen van mijn kennis naar anderen. Of het nu kleine kinderen zijn op een lagere school of aan hoogbegaafde aan de universiteit…' Hij glimlachte. 'Ik wil niet voor niets docent worden…'
Hij kwam grijnzend overeind, nog steeds zag Florence een speelse blik op zijn gezicht. Zijn hand ging naar het stapeltje kaarten. Hij legde twee vingers op het kaartje en gooide het dan in de lucht. Het vloog een beetje naar achter door een licht briesje. Achter zijn rug ving hij het kaartje op en glimlachte. 'Pfieuw, ik moet nog wat doen aan mijn vangkunsten…' zei hij grinnikend. Florence bracht een klein lachje uit, terwijl ze wachtte op de vraag die Zaid zou stellen.
Hij schraapte zijn keel en glimlachte, waarna hij de vraag las die op het kaartje stond: 'Als de lezer van de kaart je zou uitvragen voor een drankje, zou je dat accepteren?' Zijn stem klonk nepverbaasd. 'Ah man, right of the bad…' mompelde hij. Florence moest even grinniken. Dat was de meest originele manier om iemand mee uit te vragen die ze tot nu toe had gehoord, want het leek wel logisch dat hij die vraag wel verwacht had, te zien aan zijn stem en zijn gezichtsuitdrukking.
'Hmmm...' zei Florence lachend. Natuurlijk zou ze wel willen, het was altijd leuk om nieuwe mensen beter te leren kennen en tegen iets drinken zei ze ook nooit nee, maar het was wel leuk om hem even te laten wachten, om te zien hoe hij zou reageren op een simpel grapje. 'Hier moet ik even over denken.' Ze lachte breed om te laten merken dat ze niks meende van het getwijfel en nam een slokje van haar koffie.
'Nou...' zei ze lachend. 'Natuurlijk zou ik dat accepteren.' Ze knikte even vriendelijk. Zaid zag er een leuke man uit, hij was zeker aardig en als ze echt eerlijk was vond ze dat hij er ook niet slecht uitzag. Florence was niet echt een type die daar vaak over praatte. Het interesseerde haar niet echt en ze had er vroeger ook geen tijd voor gehad.
Toen ze op de leeftijd zat waar de rest van de meisjes interesse kregen voor jongens, afgesloten van de rest van de wereld omdat haar ouders ruziemaakten. Ze had geen gsm of computer dus communiceren via die middelen kon al niet. Florence wou niet weg van het huis omdat ze niet naar beneden wou, naar waar haar ouders ruziemaakten. Dus ze bleef boven.
Gelukkig bleef die situatie niet duren, want ze verhuisde op 14-jarige leeftijd naar Shadra. Daar had ze wel wat vriendinnen op school, ja. Maar door de periode waarin ze zich afsloot van alles en iedereen, hadden jongens haar nooit echt geïnteresseerd. Wat ze wel deed op haar kamer, was studeren en vooral lezen, want iets anders had ze toch niet te doen, maar het had wel de basis gelegd voor haar passie voor literatuur.
Florence keek weer op naar Zaid. 'Wel, laten we dan maar eens woorden omzetten in actie,' sprak ze grinnikend. 'Had je al een idee voor een tijd en een plaats? Mij maakt het niet echt uit, dus jij mag wel kiezen.'

>Best laat eigenlijk Stare

Forgive me~

PROFILE MAGICIAN

» De drie musketiers [Zaid/Break]
» Zaid // Stagiair Literatural Studies
» Well hello, please, have a seat. || Lightning

Come in, have a seat |&Zaid

Come in, have a seat |&Zaid

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen