H_{ij draaide zijn hand er niet voor om; het aanbreken van het seizoen van groei en bloei was volop in proces. Langzaam maar zeker maakte de barre winter plaats voor de lente, en dat was merkbaar. Voelbaar ook, tot zijn grootste ergernis. Als er iets was dat hij haatte, dan waren het wel de lange broeierige zomermaanden of, zoals nu, nog erger; het frisse groene gras dat her en der tussen nog niet gesmolten sneeuwbanken zichtbaar was, knoppen van krokussen die na de lange wintermaanden uit de harde grond omhoog staken en het volop aanwezige gekwetter van vogels die elkaar tussen de boomtakken achterna zaten. Het zou niet lang meer duren voor de bomen zwaarder beladen zouden zijn met het leven van hun bladeren dan ze ooit zijn beladen met sneeuw, en de jonge lentezon al het nieuwe leven zou belichten. De grond die hier en daar nog bevroren leek te zijn van de laatste kilte knerpte onder zijn schoenzolen terwijl Savador het grasveld overstak en het pad over beende dat hem verder van de school verwijderde. Gehuld in zijn traditionele Shadraanse kledij; een tuniek die zijn borst breder maakte om zijn kracht en moed te symboliseren in strijd, een lange ravenzwarte mantel die als een grote vleermuisvleugel achter hem aan wuifde met daaroverheen een gevoerde schoudermantel, een gesp bezet met sieraden om zijn middel, een soepele broek en kaplaarzen tot aan zijn schenen. Geen ongebruikelijke kledij als je volbloed Shadraanse was en op het punt stond iemand in praktijk iets bij te leren waarbij het hanteren van typisch Shadraanse wapens bij te pas kwam. Hij droeg een heel scala aan steekwapens over een schouder, voornamelijk sabels en rapieren - maar de meesten waren oefenreplica's waarbij je je niet onnodig aan hoefde te bezeren. That is, als je er mee om kon gaan. Verder droeg hij alleen nog een tas over een schouder die hij tesamen met zijn mantel die hij uittrok over een platte kei drapeerde. 'Zo,' sprak hij zacht als aankondiging van zijn aanwezigheid terwijl hij de wapens in het gras legde. Er klonk een ietwat vermoeide ondertoon door zijn stem door het dragen, de reden waarom hij ook iets later was dan zijn gebruikelijke tred, maar met een ongebroken strengheid keek hij de blondharige jongen die het zich gemakkelijk had gemaakt vervolgens weer aan. 'Lanterfanten doe je maar in de woudmagieles, Cruentus.' Hij had immers al gezien dat de jongen er was. Ietwat spottend keek hij op hem neer voor hij weer verdersprak. 'Ik hoop van harte dat je wat bent voorbereid op je praktijkles voor vandaag. Er valt immers flink wat bij te schroeven in die armzalige vaardigheden van je op het gebied van vuurmagie, heb ik begrepen.' En armzalig was het zeker als je als vijfdejaars nog niet eens domweg een bibberend vlammetje op je handpalm kon produceren.}

Spoiler:

H_{et was hem in het voorbijgaan al opgevallen dat een andere aanwezigheid zich het ook gemakkelijk had gemaakt, daar even verderop in het gras. Een meisje dat hij zo nu en dan eens had gezien in de gangen, maar niet persoonlijk bij naam kende. En, nu hij zonder dat het echt aan hem op te merken was haar vanuit een ooghoek beter bestudeerde, hetzelfde meisje dat langs zijn kantoor was gekomen waar hij haar zittend in de gang had aangetroffen. Niet het meest ijverige type op het gebied van studeren, leek hem. Kennelijk had ze een tussenuur. Iets waar hij niet al te voldaan over was, want hij kon nu eigenlijk geen pottenkijkers gebruiken. Cruentus had een bijles en moest zich daar op richten. Daar konden ze nu geen afleiding bij gebruiken.
Hij lette niet op de jongen toen deze zich uiteindelijk overeind werkte, legde in plaats daarvan de spullen die hij bij zich had in het gras. Kritisch neerkijkend op de spullen rechtte hij langzaam zijn rug weer. Hij geloofde alles te hebben dat ze nodig hadden. Zijn blik ging weer naar Cruentus toen hij zijn mismaakte lankmoedige indruk recht trachtte te zetten met een verontschuldiging en een buiging op zijn plaats. Iets dat toch enige voldaanheid bij hem opwekte. Hij was nog lang niet vergeten dat hij de gebroeders Cruentus altijd al had gezien als twee voorbeeldstudenten, goedgemanierd en respectvol als ze in zijn ogen waren. En hij zag graag dat dit beeld ook behouden werd. 'Goed,' reageerde hij ietwat afwezig voor hij zonder enige waarschuwing vooraf één van de oefenwapens - die toch best verrassend zwaar waren - in zijn armen liet vallen, alsof hij van hem verwachtte dat hij het toch wel op zou vangen. Hij draaide zich vervolgens weer van de jongen af en rommelde even tussen de spullen, alsof hij naar iets zocht. 'En ik zou deze maar aantrekken als ik jou was..' Met een veelzeggende blik hield Savador demonstratief iets voor dat nog het meeste weghad van een zwarte mannenslip met stevig materiaal tussen de stof. Een tok. Ze waren immers beide van een geslacht dat het maar beter kon gebruiken voordat ze bont en blauwe plekken kregen op een iets minder fijn plekje. Echt beschamend zou het niet staan; het was zwart en onopvallend van kleur, had een soepele elastische band en je trok het niet aan als een soort onderbroek zoals de meeste tokken, maar je deed het voor. De elastische band kon om je middel worden bevestigd en de tok zou vanzelf op de juiste plaats schuiven. Misschien was het minder fijn in het bewegen, maar des te kwetsbaarder je was als je koppig genoeg was om het te laten liggen. De zijne had hij al om, nauwelijks zichtbaar onder de zoom van zijn tuniek en mantel. Hij was niet het soort persoon om in het openbaar te staan frunniken met dat ding, en vooral niet als iemand keek. Maar Cruentus zou nu zijn aandacht op de tok en zichzelf moeten richten, dus zag hij toch een kans om de band onder zijn kleding even gauw goed te schuiven voor hij zich weer tot de wapens wendde. Hij nam een rapier in de hand met een zwarte schede bezet met stukken goud en pareerstangen als golvende weerhaken. Zijn rapier. Hij leek niet eens te willen overwegen om ook een veel minder serieus oefenzwaard te pakken.
'Je weet hoe je ermee om moet gaan?' Hij sloeg de zoom van zijn mantel achter zijn benen en zette zijn handen in zijn zij terwijl hij zich weer tot Cruentus richtte, zodat de schede aan zijn heup zichtbaar werd. Bedekelijk plukte hij aan het smalle sikje op zijn kin. Zijn blik was veelzeggend op het zwaard gericht dat hij hem had gegeven bij zijn vraag. Maar hij had het maar pas gevraagd of hij werd gestoord door een zachte meisjesstem. 'Master Savador?' Langzaam draaide hij zijn hoofd opzij om met een norse blik op het meisje neer te staren, zijn ene hand rustend op de pommel van zijn rapier en zijn andere nog bij het sikje. 'Iemand vroeg om u bij het lanceringsplatform.' Even bleef hij nog een klein ogenblik roerloos op haar neerkijken voor hij uiteindelijk zijn smalle lippen met een zachte ademteug van elkaar af bewoog.
'Spijtig voor diegene, zeg,' luidde zijn simpele antwoord. 'Geef maar door dat ik geen tijd heb.' Met het nijdige gevoel dat het misschien wel een vruchteloze poging was om hem hier vandaan te krijgen met dat slappe excuus, keerde hij haar met een ruk en ruisende mantel de rug toe. Hij had nu een bijles te geven en hij zou zich tot hij deze jongen vandaag iets meer had bijgeleerd niet tot andere verplichtingen richten.}

Zijn rapier:

D_{e jongen was er toch beter bij met zijn hoofd dan hij had gedacht, zoals hij het oefenwapen behendig wist op te vangen. Toch was het dutten vooraf waarschijnlijk niet voor niets geweest. Hij had hem lankmoedig gevonden op het eerste gezicht ja, maar nu hij recht tegenover hem stond was het hem opgevallen dat Cruentus er daadwerkelijk ook doodvermoeid uitzag. Bleekjes, alsof hij al dagen niet goed geslapen en gegeten had. Er moest vast een geldige reden achter te vinden zijn, maar dat deed er nu niet toe. Vandaag op dit uur had hij een plek voor deze bijles vrijgehouden, en vandaag op dit uur zouden ze zich daar ook mee bezig gaan houden. Het was voor hem bijna onmogelijk om iets zomaar te kunnen verzetten met zijn bomvolle agenda. Ziek of niet, de jongen deed het er maar mee. Werd hij hopelijk ook wat harder van.
Geamuseerd en met licht opgeheven kin kropen zijn mondhoeken vrijwel onopmerkbaar omhoog terwijl hij starend neerkeek op de jongen die geheel in het zicht de tok moest voordoen. Als hij in zijn plaats had gestaan was het niet waar geweest, was hij rechtsomkeer terug naar het kasteel gegaan om pas terug te komen als hij het ding in zijn kantoor aan kon trekken. Maar het was nu een leerling en dus opeens een humoristische kwestie. De hooghartige uitdrukking was nog niet van zijn gelaat verdwenen toen Cruentus met lichte verkleuringen op zijn wangen vervolgens weer zijn blik zocht. Zijn amusatie zou wel iets langer hebben geduurd als het meisje zich niet plotseling met hen bemoeid had. Naïef kind, dacht ze hem nu daadwerkelijk daarmee weg te kunnen krijgen? Hij bleef mooi hier. Het lanceringsplatform lag helemaal aan de andere kant van het kasteel en het buitenterrein, dus daar begaf je je ook niet zomaar in een wip. Nors keek hij haar na toen ze met grote passen weer wegliep en in een boom even verderop klom. Hij kon vanaf deze afstand nog net horen dat ze iets sprak, maar hij kon het niet verstaan. Vast een of ander Shadraans dialect dat hem onaangenaam in de oren klonk.
'Met zwaarden kan ik een beetje omgaan,' reageerde Cruentus op zijn vraag waardoor hij zijn hoofd langzaam weer terug naar de jongen draaide. 'Echter omdat dit een vuurmagie les is zal ik er meer moeite mee hebben, Master.'
'Lijkt me vanzelfsprekend.' Hij zei het terwijl hij met langzame passen en een hand nog rustend op de pommel van zijn wapen van de jongen wegliep, richting de ruïnes. Daarbij moest hij vlak langs de boom lopen waar het meisje in zat, maar hij piekerde er nog niet eens over om acht op haar te slaan, laat staan om haar ook maar een blik waardig van zijn kant te gunnen. De zoom van zijn mantel golfde om zijn benen terwijl hij enkele restanten van de ruïne beklom. Alhoewel; klimmen was het niet echt. De restanten waren brokstukken die van laag naar hoog uit het gras staken, en waar hij zonder enige moeite bovenop een hogere smalle richel kon komen door het als een soort trappetje te belopen. De richel moest iets zijn wat ooit de muur van een kapel kon zijn geweest, met hoge openingen waar de ramen in hadden gezeten. Op tamelijk grote hoogte liepen verscheidende richels samen als het geraamte van het oude afgebrokkelde en nu dakloze gebouw. Hier en daar waren er grote stukken afgebrokkeld en moest je met enige bekwaamheid over een gapend gat springen, wilde je je val niet breken op een puin harde stenen. Normaliter stond hij het niet zomaar toe dat leerlingen de ruïnes beklommen, maar het ging hier om educatie en niet om vandalisme. Bovendien zou hij er zelf bij blijven. 'Wel?' Met licht opgetrokken wenkbrauwen draaide Savador zich op de richel naar de jongen om. Daar was nog net genoeg ruimte voor op het smalle richeltje.
'Ben je nog bereid erop te komen of blijf je daar staan?' Een beetje geërgerd staarde hij vanaf de richel op Cruentus neer, afwachtend op zijn medewerking. Dan kon hij zich uiteindelijk gaan wijden aan de uitleg en de vooroefening voor ze zich aan het echte werk zouden onderwerpen.}

O_{ngetwijfeld moest hij zich al vast hebben afgevraagd wat nu de hele bedoeling was van deze bijles. Daar zou hij snel genoeg achter komen. Savador was niet de persoon om een leerling figuurlijk bij de hand te nemen en van de eerste stap tot de laatste te leiden, zo begripvol mogelijk kritiek leverend om hem of haar beter op weg te kunnen helpen en waar ze in het vervolg beter op konden letten. Totaal niet. Je leert iets pas echt goed door het te doen, en je kwam er vanzelf wel achter op welke punten je zou blijven steken. Of dat nu een faal tot gevolg had of niet, dat kon hem niets schelen. Hij was de leraar hier, dus deden ze het op zijn manier. En eigenlijk was zijn harde manier van lesgeven nog niet eens zo onsuccesvol. Hoewel het op een kille wijze gebeurde en hij weinig begrip had voor leerlingen die ergens zo slecht in waren dat ze zich niet veel beter konden verbeteren, was hij een tamelijk goede leraar. Juist omdat hij vrij veel kennis had over vlakken waar hij zich in had gespecialiseerd. Het bleef enkel altijd de vraag of hij wel bereid was deze kennis te delen.
De mantel golfde sierlijk om zijn benen tijdens het lopen, als een goed aansluitende toevoeging op zijn trotse voorkomen. Hij liep ongestoord door, ook toen Nearvus even bleef staan om de een of andere reden en hij inmiddels al op de ruïne stond, nors op de jongen neerstarend. Het feit dat Nearvus goed als geen ander leek te weten dat het beklimmen van de ruïnes beslist niet toegestaan was, zichtbaar omdat de jongen in onzekerheid op de grond bleef, deerde hem niet op het moment. Hij verwachtte dat hij in zijn voetsporen zou volgen, zoals hij - zolang hij voor het komende uur onder zijn hoede stond - ieder commando zou opvolgen. Uiteindelijk zette Nearvus de nodige stap en klom de ruïne op, de eerste en de laatste keer dat het hem toegestaan was. Voldaan keek hij toe hoe de jongen voorzichtig over het smalle richeltje naar hem toe schuifelde, zijn evenwicht zocht en recht voor hem tot stilstand kwam. Zijn zwaard gereed, maar zijn blik niet al te levendig. Het zou ongetwijfeld een opgave voor de jongen worden om hem bij te kunnen houden in wat er komen ging.
'Allereerst,' begon Savador terwijl hij zijn kin in lichte arrogantie wat ophief. De heldere zon aan zijn linkerhand lieten de slangachtige ogen die ijzig op Nearvus neerkeken haast oranje lijken. 'Laten we eens kijken of je al net zulke waardeloze reflexen hebt als ieder ander die ooit voor me stond met een wapen in de hand. Probeer me aan te vallen. Raak met de punt van je wapen mijn borst en trek dan onmiddellijk terug. Ik zal voor nu enkel afweren.' Hij spreidde zijn armen een beetje, alsof hij Nearvus' weg naar zijn doel bij zijn borst open en vrij wilde maken. Tegelijkertijd zette hij echter ook een stapje achteruit en sloot zijn hand zich steviger om het gevest van zijn eigen wapen, zijn houding gereed, zijn blik alert en vol zekerheid en klaar om hem af te weren. Het leek hem belangrijk om eerst wat warming ups met de jongen te doen voor ze aan het echte werk begonnen. Zou hij dat niet doen, dan vreesde hij dat hij hem - onvoorbereid als hij dan zou zijn - zo van het richeltje af biljartte.}