Letter of Hate ║ Hisashi

Zijn voetstappen waren duidelijk hoorbaar. Hij ijsbeerde over het gras en bleef de brief in zijn handen telkens opnieuw lezen. Elke keer opnieuw las hij letter voor letter, woord voor woord, regel voor regel. Hij had de brief nu al een behoorlijk aantal keren opnieuw gelezen, maar nog steeds kon hij zijn ogen niet geloven. Alsof ze het wisten, alsof ze konden ruiken wanneer hij het moeilijk had.. Hoe lang was het nu eigenlijk geleden? Iets meer dan een jaar? In elk geval nog geen twee jaar.. Al wilde hij dat het langer geleden was. Hij zou het moment dat hij te horen had gekregen dat Leylya dood was nooit vergeten. Hij had gezworen dat hij zijn zogenaamde “vrienden” het zelfde zou doen als zij haar aan hadden gedaan, maar nu hij deze brief opnieuw en opnieuw las, begon de moed hem in de schoenen te zakken. Hij wilde de brief het liefst verscheuren en in het water gooien. Hij wilde het liefst elk woord weer vergeten, maar hij wist allang dat hem dat niet zou lukken.
Nica mekkerde zachtjes en voorzichtig. Kit negeerde het en liep gewoon door. Zijn linkerhand ging door zijn haar. Iets wat hij wel vaker deed, zeker als hij nerveus werd. Nica mekkerde opnieuw. Kit zuchtte even en keek het geitje met een schuine blik aan. ‘Wat is er? Kan je nou nooit een minuut stil zijn?’ Hij deed botter dan hij wilde tegen het geitje, maar nu kon hij er gewoon niks aan doen. Nica mekkerde als antwoord op zijn vraag. Kit zuchtte en schudde zijn hoofd. Niet dus. Kit hurkte neer en aaide haar kort. Hij glimlachte kort en vroeg zachtjes: ‘Wat denk jij? Weggooien?’ Hij hield de brief voor de neus van de geit. Nica hapte ernaar en hief haar kop de lucht in om hem meteen weer te laten vallen. Uit reflex trok Kit de brief terug. Hij grinnikte kort. Als Nica hem gelijk gaf, waarom deed hij het dan niet gewoon? Wat maakte het uit? Alsof ze ooit gingen doen wat ze van plan waren..
Kit keek nog eens naar de brief en zuchtte. In de brief stond, met een wat onduidelijk handschrift, dat de jongens die zich zijn vrienden hadden genoemd, hem het zelfde lot gunde als ze Leylya hadden gegund. Ze hadden haar vermoord toen ze geen kant op kon. Ze was alleen geweest en had zich nooit kunnen verweren tegen een hele groep jongens met wapens. Hij had het zichzelf nooit vergeven dat hij bij haar weggelopen was. Het laatste wat hij met haar besproken had was een stomme mening over zijn koppigheid. Een gesprek dat uitgelopen was in een ruzie. Het laatste wat ze samen hadden gedeeld was een verdomde ruzie. Hij had tegen haar geschreeuwd en was weg gelopen.. De keer dat hij haar daarna had gezien, was ze al dood..
Kit gromde wat en gooide de brief kwaad op de grond. Hij zou die “vrienden” hoe dan ook af maken. Hij wilde niet dat ze ongestraft met een moord weg kwamen. Hij wilde niet dat hij zij belofte brak. Hij wist ook wel dat Leylya niet zou willen dat hij wraak nam, ze had altijd een hekel gehad aan momenten als dat. Momenten waarop mensen in haar omgeving wraak wilde. Ze hadden vaak genoeg ruzie gehad om dingen als dat. Kit was ervan overtuigd dat ze hem ooit nog eens iets aan had gedaan als hij wraak wilde nemen. En nu wilde hij wraak nemen en was hij van plan dat ook nog te doen ook. Leylya zou zich omdraaien in haar graf, maar hij had geen keus. Hij had het zichzelf, en haar, beloofd en het was nog nooit gebeurd dat hij een belofte brak. Het zou ook nooit gebeuren ook. Hij walgde van mensen die dat wel deden.
Kit keek naar de brief dat langzaam over het gras rolde, steeds dichter naar het water ging. Hij keek kort naar het water en liep er toen naartoe. Op zijn weg naar het water raapte hij de brief op. Hij knielde neer en schepte wat water op met zijn handen. Hij gooide het water over zijn gezicht en het leek meteen te bevriezen door de steenkoude wind die er stond. Hij veegde zij gezicht droog met zijn mouw en keek moedeloos naar zijn spiegelbeeld. Hij sloot zijn ogen en voelde hoe Nica haar kopje voorzichtig tegen zijn zij duwde. Haar kleine horentjes prikte in zijn zij, maar het deed geen pijn. Kit opende zijn ogen en zuchtte even. Hij had werkelijk geen idee wat hij moest doen. Het voelde alsof het gewoon geen zin meer had. Wat kon hij doen? Niks.. Het enige wat hij zou kunnen doen was afwachten.
Een kort, fel licht flitste langs zijn geestesoog langs en hij keek op. Hij legde zijn hand op Nica’s rug, waardoor het geitje opkeek en meteen dichtbij haar baas ging staan. Kit stond op en maakte van zijn hand een vuist, waardoor de brief kraakte en veranderde in een halve prop papier. Hij draaide zich om en hield zijn hoofd iets schuin. Hij herkende de jongen die iets verderop stond wel, maar hij wilde het ontkennen. Hij was ergens blij dat hij hem zag, maar ergens miste hij de eenzaamheid van net weer..

God, wat is hij lekker spraakzaam

Verveeld porde Hisashi met zijn zakmes in de bast van de boom achter hem terwijl hij in het gras lag en de Serval naast hem zachtjes aaide. Van tussen de oren, over de rug naar het puntje van de staart. De kat leek het heerlijk te vinden terwijl het een dutje deed. Midden zomer was het niet. Meer het tegenovergestelde eigenlijk. In de winter lagen de meeste mensen niet in het gras - wat dan overigens ijs en ijs koud was, maar hij had er weinig problemen mee. Het gras word op een gegeven moment wel warmer als je er een tijdje op ligt zonder je al te veel te verroeren. En bovendien lag Sora ook nog naast hem. Zo'n beest straalt toch ook best wel wat warmte uit en klein was hij ook niet. Misschien wel twee keer zo groot als een normale hedendaagse huiskat. Hisashi sneed een vrij groot stuk bast los van de boom wat de aandacht trok van Sora. De Serval ging op zijn lange poten staan en liep naar het stukje bast dat in het gras viel. Hij pakte het beet tussen zijn kaken en deed een paar stappen naar de jongen om het vervolgens op de buik van Hisashi te laten vallen. Hij grijnsde even, pakte het stukje bast en gooide het vervolgens hoog in de lucht. Alsof je een stuk vlees de lucht in gooide, ging de Serval erachteraan en met een lenige sprong ving het dier het stukje bast midden in de lucht. Trots op zijn prestatie liep Sora terug en liet het stukje bast ergens in het gras vallen. Veel kon hij er toch niet mee en zo heel speels was hij niet, dus een tweede keer dat ding weggooien had absoluut geen zin. De Serval ging weer op dezelfde plek liggen als waar hij eerder had gelegen en deed net alsof er een paar seconden geleden helemaal niks was gebeurd.
Hisashi klapte het zakmes dicht en hing het aan de kettig die om zijn nek hing. Wapens waren misschien dan wel verboden, maar hij wilde toch iets bij zich hebben. En om ervoor te zorgen dat niemand wist dat hij een mes bij zich droeg, had het handvat van het zakmes het uiterlijk van een vrij grote ijzeren veer. Niemand die ooit zou verwachten dat het eigenlijk een mes was. Wat eruit zag als een onschuldig stuk ijzer, was in feiten een middel om levens mee af te nemen. Alleen diegene die hij vertrouwde en hem goed kende wisten wat die veer werkelijk was. Andere zouden het alleen te weten komen als ze op het punt stonden om te sterven. Zijn mondhoeken kruldie ietwat omhoog en de jongen kwam overeind. 'Let's go, Sora. Genoeg rondgehangen hier,' zei hij tegen de Serval en stond op. De kat rekte nog even zijn lange voor en achterpoten uit voor het de jongen volgde richting Oak's Field om daar nog even langs een paar winkeltjes ofzo te gaan. Ergens had Hisashi daar wel zin in. Gewoon nog even lekker rondhangen in de winkelstraat en misschien nog wat herrieschoppen. Plots bleef Sora vlak voor zijn voeten stilstaan waardoor hij bijna over het beest heen struikelde. Met zijn oren vooruit gericht keek de Serval strak in de richting van het meer, maar het duurde even voor ook Hisashi had gezien wat de kat had gezien. Vlak bij de oevers van het meer zag hij een blonde jongen met een klein geitje. Er was geen moment dat hij ook maar even twijfelde of hij maakte zijn weg richting de blonde jongen, waar het geen twijfel over mogelijk was dat het zijn broer Kit was.
Sora maakte een sisend geluid en legde zijn oren plat in zijn nek. Alsof hij Hisashi wilde tegenhouden omdat hij op het punt stond de meest stomste actie van zijn leven te maken. Misschien was dat ook wel zo naar al die jaren en na alles wat er was gebeurd, maar vroeger of later zou die confrontactie die hij nu aanging toch wel komen. Zelfs als hij zich nu omkeerde en wegliep, zou er toch wel een ander moment komen waarop hij zijn oranjerode ogen op zijn broer zou laten rusten. De serval aarzelde even, maar volgde uiteindelijk toch alsof hij geen keus had - wat hij eigenlijk ook niet had aangezien het nog steeds niet kon jagen. Eventjes bleef Hisashi stilstaan toen Kit zich omdraaide en hem met een schuin hoofd aankeer. Voor een moment aarzelde de jongen toch om zijn broer weer in de ogen te kijken. Iets wat niet vaak voorkwam bij hem. Woorden had hij niet. Nog niet. Of hij wilde ze gewoon niet hebben. Want ja, wat moet je zeggen tegen iemand waarvan je de vader had vermoord? Je eigen vader. Dat was zeker niet het makkelijkste in de wereld om te doen. Echt niet.
Hisashi stapte uiteindelijk toch vooruit om de afstand tussen hem en zijn broer te verkleinen. Op een paar meter afstand bleef hij stilstaan en keek even nog naar het geitje voor hij Kit aankeek. 'Dit is zeker wel een tijd terug,' sprak hij terwijl er een kleine grijns op zijn gelaat verscheen. Een grijns dat echter niets meer was dan een masker voor zijn ware gevoelens. 'Niet waar, Kit?' plakte hij er nog snel achteraan. Tja, als hij niks zei, dan stonden ze waarschijnlijk nog uren naar elkaar in stilte te staren als het aan Kit lag. Hem kennende is hij niet de eerste die zijn mond opentrekt om iets te zeggen

Hij kon onmogelijk ontkennen dat hij had gewild dat zijn broer hier niet was. Hij had gewild dat hij zijn broer voorlopig gewoon nog niet gezien had.. Nu hij wist dat Hisashi hier op school zat, had het gewoon geen zin om net te doen of hij er niet was. Ze zouden elkaar vaak tegen komen.
Wat er in het verleden was gebeurd, viel niet meer goed te praten in zijn ogen. Oké, hij kon zijn broer begrijpen, hij kon begrijpen waarom hij het gedaan had, maar goedkeuren kon hij het niet. Misschien kon hij dat wel nooit. Kit’s blik gleed naar de serval die blijkbaar bij Hisashi hoorde. Nica mekkerde zachtjes en ging achter hem staan. Kit keek even naar het geitje en zuchtte. Sinds haar horentjes waren gaan groeien leek ze iets meer zelfvertrouwen te hebben, maar echt een kei in haar angst bedwingen zou ze waarschijnlijk wel nooit worden.. Nee, zo was het diertje gewoon niet. Kit legde zijn hand geruststellend op de kop van het geitje. Nica kwam voorzichtig achter hem vandaan en bleef voor zich uitstaren.
Hisashi leek even te aarzelen, wat Kit verbaasde. Zijn broer was niet iemand die vaak aarzelden, was dat maar zo. Misschien was alles dan wel heel anders gegaan. Toen Hisashi weer in beweging kwam, mekkerde Nica hard. Kit grijnsde even. Bij het zien van de serval had Nica het liefst in het water achter hen gesprongen, nu ze de jongen goed bekeek, leek ze eindelijk de moed weer terug gevonden te hebben. Kit wilde ergens dat het andersom was geweest. Hisashi stopte, op precies de perfect afstand. Kit was ervan overtuigd dat hij uit automatisme een stap achteruit had gedaan als zijn broer nog dichterbij was gekomen. Niet omdat hij bang voor hem was, hij wist waartoe Hisashi in staat was, maar hij vreesde hem niet. Hij haatte hem. Hij zou het liefst weg lopen, om hem nooit meer aan te hoeven kijken. Maar het moment waarop ze een gesprek zouden voeren, zou er hoe dan ook ooit een keer komen. Er zou ooit een moment zijn waarop ze het over het verleden gingen hebben. Misschien was dit gewoon niet het goede moment. Hij was net bedreigd door jongens die hij ooit als vrienden had gezien en nu kwam zijn broer ook ineens uit het niets opduikelen.. Niet echt een top dag.
'Dit is zeker wel een tijd terug,' Kit deed zijn best de grijns op het gezicht van Hisashi weg te denken, maar hij faalde. Hij wilde die grijns niet zien.. 'Niet waar, Kit?' Kit zuchtte even. Hisashi hielp hem eraan herinneren dat hij hem beter kende dan Kit lief was. Hij wist heel goed dat Kit nooit als eerste zijn mond los zou trekken en op deze manier liet hij hem geen keus. Kit schudde zijn hoofd kort. ‘Dat is waar. Al had het langer mogen zijn..’ Kit sloeg zijn ogen neer. Hij wilde niet dat Hisashi de haat in zijn ogen zag. Hij had een hekel aan zijn broer, maar dat wilde niet zeggen dat hij dat graag liet merken. In tegen deel zelfs. Hij wilde eigenlijk niet dat zijn broer wist hoe ontzettend hij hem haatte. Al was dat allang duidelijk geworden in de ruzie die ze hadden gehad toen ze elkaar voor het laatst gezien hadden. Hij kon het niet terug draaien en wilde het ook niet, al had hij het toch nog anders aan kunnen pakken.. Hij had het toen op z’n minst kunnen proberen.. ‘Je weet wel elke keer weer op het goede moment uit het niets te verschijnen, he.’ Het was niet de eerste keer dat Hisashi op exact het goede moment aan wist te komen. Kit zuchtte even en keek naar zijn broer. Hij schudde zijn hoofd en draaide zich om. Hij staarde naar het water. Hij kon zijn broer niet aankijken. Het deed gewoon teveel pijn. Hij wist dat wat zijn vader had gedaan niet goed was, hij had het nooit mogen doen, maar dat was geen reden om hem meteen te vermoorden.. Waarom? Waarom besloot iedereen in zijn omgeving een ander het leven te nemen? Eerst had zijn vader zijn moeder vermoord, toen zijn zogenaamde vrienden de liefde van zijn leven en of die twee niet al zwaar genoeg waren, had zijn broer ook nog eens besloten een einde te maken aan het leven van hun vader. Kit haalde zijn handen door zijn haar en sloot zijn ogen. Hij wist niet goed wat hij kon zeggen.. Hij wilde Hisashi het liefst de huid vol schelden, hem elk woord laten horen wat in hem opkwam.. Net zo lang tot hij het zelfde zou voelen als Kit al die tijd had gevoeld. Geen van die drie verliezen had hij ooit echt goed kunnen verwerken. Elke keer was hij gedwongen verder te gaan, elke keer had hij zijn verdriet in een hoekje moeten stoppen omdat hij verder moest. Hij kon zijn broer alleen niet uitschelden.. Hij kon Hisashi niet de schuld geven van wat hij had gedaan, hoe zeer hij hem ook haatte.
Kit liet zijn armen langs zijn lichaam vallen en vroeg zacht: ‘Waarom? Waarom kwam je hierheen lopen? Waarom liep je niet gewoon door?’ Hisashi had gewoon door kunnen lopen, hij had alles uit de weg kunnen gaan, maar hij had het niet gedaan. Kit draaide zich weer om naar zijn broer en keek hem vragend aan. Hij was ergens blij dat Hisashi niet door was gelopen, maar hij snapte gewoon niet wat hem toch hierheen had laten lopen..

Ergens had Hisashi liever andere woorden willen gebruiken dan die hij zojuist had gebruikt. Maar ja, welke? Lang ging hij hier niet over nadenken. Misschien een paar seconden en dat was alles. Er was namelijk weinig aan te veranderen. 'Dat is waar. Al had het langer mogen zijn..' de woorden die zijn broer spraken haalde een reactie in hem naar boven, maar hij wist het nog net op tijd te onderdrukken voor het zijn mond kon verlaten. Hij wist heel goed hoe Kit over hem dacht. En hoewel hij zijn ogen van hem afwende, had Hisashi al lang de haat in zijn ogen gezien. Hij wist hoe erg Kit hem haatte en ook waar het aan lag. Dat hij daar nog steeds niet overheen was gekomen. Hij bleef er maar gewoon op terug vallen als een klein kind. De glimlach die de jongen op zijn gezicht had gezet zwakte een beetje af, maar toch wist hij het 'masker' op te houden. Sora wist duidelijk niet wat hij met de hele situatie aan moest. De serval liep constant van achteren naar voor en bleef vervolgens even naast Hisashi staan voor hij alles weer herhaalde, probeerend weg te komen maar het toch ook niet echt willen. 'Je weet wel elke keer weer op het goede moment uit het niets te verschijnen, he.' Sora maakte een klein sprongetje bij het horen van Kit zijn stem en nam iet wat meer afstand. Een afstand waarbij hij zich wat veiliger voelde. 'Noem het een gave...' Sprak hij terwijl de glimlach volledig als sneeuw voor de zon van zijn gezicht verdween. '..of een vloek,' vervolgde hij en keek toe hoe Kit zich omdraaide. Hij hielt er niet van als zijn broer weer eens dat ontwijkende gedrag vertoonde. Hij kon zich daar toch zo aan irriteren. Wat verwachte Kit in hemelsnaam dat hij zou doen?! Een of ander vaag dansje voor de goden en hen smeken hun vader terug te geven?! Of beter nog, iedereen die hij in zijn hele leven was verloren. Alsof alles zo makkelijk was. Misschien had hisashi wel een grote fout gemaakt. Misschien had hij wel te snel en volgens zijn emoties gehandeld. Misschien...? Het was gewoon zo, maar of hij er spijt van had? Dat niet. Echt niet. Toch was hij ook niet echt blij met zijn acties. Het had allemaal anders gekund. Ongetwijfeld. Maar spijt had hij niet.
Hij balde zijn vuisten en zette een stap naar voren in de richting van Kit. 'Wat verwacht je dat ik doe?!' Hij had duidelijk moeite zijn stem rustig en onder controle te houden. En hij slaagde hier maar half in. Hij was niet iemand die snel zijn stem verhief of snel boos werd, maar na alles wat er was gebeurd en met dit gedrag van zijn broer.. Hij kon gewoon niet meer rustig blijven. Echt waar.. als het zijn bloed eigen broer niet was geweest, had hij hem recht in het gezicht gestompt en weg zijn gelopen. Zijn weggelopen zonder over zijn schouder te kijken en hem nooit meer willen zien. Maar dit was zijn broer, dus vond hij dat hij dat niet kon maken. 'Waarom? Waarom kwam je hierheen lopen? Waarom liep je niet gewoon door?' Hisashi wist zijn kalmte weer grotendeels te hervatten, maar om de kleinste dingen, zou hij zo weer terug kunnen vallen. 'Het had niet uitgemaakt of ik door was gelopen of niet. Vroeger of later zouden we elkaar toch wel weer tegenkomen,' zei hij terwijl hij zijn blik een beetje van Kit afwende. Echt een rede was het nou ook weer niet, maar die had hij ook niet. Hij was gewoon naar Kit toegelopen zonder twee keer na te denken. Misschien had hij toch maar naar Sora moeten luisteren. Soms dacht die kat toch beter na dan hijzelf.
Hisashi keek weer naar Kit. Vrijwel richt in de ogen van zijn broer. 'Maar ik kan me natuurlijk nu ook nog gewoon omdraaien en weglopen. Als dat je gelukkig maakt.' Hij begon Kit een beetje uit te testen. Te kijken of hij werkelijk had gewild dat Hisashi was doorgelopen of dat hij toch wel blij was zijn broer weer eens te zien. Ondanks alles wat er was gebeurd. 'Wat jij wilt,' vervolgde hij nog zuchtend.

Omg, tis me gelukt om wat uit die vingertjes van me te krijgen o_O

Hij kon niet ontkennen dat hij ergens blij was dat zijn broer voor hem stond. Of beter gezegd, hij wilde het niet ontkennen. Hij haatte Hisashi met heel zijn hart, maar dat wilde nog niet meteen zeggen dat hij zijn broer niet zo nu en dan had willen zien. Hij kon hem niet vergeven, hij zou hem waarschijnlijk nooit kunnen vergeven. Hij was altijd al een vaderskindje geweest en Hisashi had daar een einde aan gemaakt. Nee, het was niet goed wat hun vader had gedaan, dat moest hij toegeven, hij had hen willen gebruiken als oud vuil, maar hij had altijd van zijn vader gehouden. Zelfs toen hij erachter was gekomen dat zijn vader, hun vader, hun moeder had vermoordt. Hij was altijd een vaderskind geweest..
De serval die bij Hisashi was, maakte een nogal zenuwachtige indruk. Het beest leek geen moment stil te kunnen staan. 'Je weet wel elke keer weer op het goede moment uit het niets te verschijnen, he.' De serval maakte een klein sprongetje en Kit kon het niet laten kort te grijnzen. Te kort om het echt te kunnen zien. De serval ging op een afstandje staan en Kit keek kort naar Nica. De geit stond redelijk rustig naast hem. Hij was trots op Nica dat ze niet hard weg rende, weg wilde. Normaal zou het geitje in paniek zijn geraakt, maar vreemd genoeg leek ze te merken dat het goed was. Ze zou de haat in de lucht kunnen voelen, maar ze zou begrijpen dat wegrennen nooit zin zou hebben. Net als dat het geen zin zou hebben als Kit zich nu om zou draaien en weg zou lopen. Elkaar tegen komen ging toch wel gebeuren. 'Noem het een gave...' De glimlach van zijn broer verdween, iets waar Kit een slecht voorgevoel over had. '..of een vloek,' Kit draaide zich om en schudde zijn hoofd. ‘Zeg dat niet.’ Hij had er een hekel aan als mensen spraken over vloeken. Hij geloofde erin, hij moest wel, maar hij had er een hekel aan. Hij vond dat mensen zichzelf dan zo enorm.. Ze waren gewoon pessimistisch..
Kit staarde naar het water. De pijn die door zijn lichaam joeg was gewoon niet te doen.. Hij vervloekte dit moment. Het leek wel of dit zijn ongeluksdag was. Eerst de dreigbrief en nu Hisashi die hem zonder het waarschijnlijk echt te willen, herinnerde aan een leven dat hij al zo ontzettend lang niet meer had. Een leven waar hij zoveel voor zou geven.. Hij zou alles doen om de tijd maar terug te kunnen draaien. Er was zoveel dat hij fout had gedaan.. 'Wat verwacht je dat ik doe?!' Kit had gehoord dat Hisashi een stap naar voren had gezet. Hij zuchtte even en keek over zijn schouder heen. Hij schudde zijn hoofd en beet op zijn lip. Hij reageerde niet meteen op de vraag, maar zei toen zachtjes, amper hoorbaar. ‘Ik wil dat je beseft wat je hebt gedaan.. Maar dat gebeurd toch nooit..’ Er was een tijd geweest, vlak na Hisashi’s stomme, domme actie, dat hij had nagedacht over het standpunt van zijn broer, maar het had niks uitgemaakt.
Kit draaide zich weer om naar Hisashi. 'Waarom? Waarom kwam je hierheen lopen? Waarom liep je niet gewoon door?' Hij wist dat zijn broer moeite had met de woede die in zijn lichaam gierde, maar het maakte hem weinig uit. Hij had in de tijd nadat ze besloten hadden beide een andere weg te gaan, zijn leven bijna verpest gehad. Hij had niks anders kunnen doen dan de pijn weg drinken. Hij had op het randje van de afgang gehangen toen iemand hem eraan herinnerde dat het leven ook mooie kanten heeft en dat die de slechte overheerste. Hij had na die dag nooit meer een enkele druppel gedronken. Hij had zich erover verbaasd hoeveel gemakkelijk alles was geweest. 'Het had niet uitgemaakt of ik door was gelopen of niet. Vroeger of later zouden we elkaar toch wel weer tegenkomen,' Hisashi wende zijn blik iets van Kit af. Kit knikte kort, als instemming op de woorden van zijn broer. Hisashi had gelijk. Het was beter elkaar nu te zeggen hoe zeer ze elkaar haatte.. En hoe zeer hij Hisashi nodig had.. Hij zou het niet snel toegeven, maar hij had zijn broer nodig. Hij had al die tijd zijn broer nodig gehad, maar hij had teveel haat gekoesterd om ook maar contact op te nemen met zijn broer.
Hisashi keek hem weer aan en hun blikken kruiste elkaar voor het eerst sinds hun gesprek – als je het zo kon noemen – echt. Voor het eerst sinds Kit de lichtflits had gezien, keek hij recht in de ogen van Hisashi, en Hisashi in die van hem. Het leek of zijn broer hem doorgronde, al betwijfelde hij of dat echt het geval was. 'Maar ik kan me natuurlijk nu ook nog gewoon omdraaien en weglopen. Als dat je gelukkig maakt.' Kit klemde zijn kiezen op elkaar, wilde eigenlijk niks zeggen. De manier waarop Hisashi het zei, maakte duidelijk dat hij Kit uitdaagde en als er iets was waar Kit slecht tegen kon, waren het mensen die hem uitdaagde. Maar dat moest Hisashi weten.. Helaas.. 'Wat jij wilt,' Vervolgde Hisashi zuchtend. Kit liet de lucht uit zijn longen lopen en schudde zijn hoofd. ‘Ga je gang. Loop maar weg als je niet kan blijven.’ Hij deed twee stappen naar zijn broer en de blik in zijn ogen sprak boekdelen. Hij was razend, niet omdat Hisashi hier was, maar omdat hij gewoon zo eeuwig blind was. ‘Je bent er altijd al goed in geweest. Weglopen. Altijd al loop je voor alles weg!’ Zijn stem sloeg over. Een zacht gezoem ontstond in zijn oren en een vage lichtflits ging voor zijn geestesoog langs. Hij wilde niet zo fel reageren op Hisashi’s woorden, maar hij wilde gewoon dat zijn broer hem las, hij wilde niet toegeven dat hij zijn broer nodig had, hij wilde dat Hisashi het zelf zag.. ‘Verdomme, Hisashi! Denk nou na!’ Hij voelde hoe zijn handen trilde, van woede en spijt.

Pam-pam-pam-paaaaaaam
Drama post XD

Hij kon merken dat zijn broer niet blij was met de woorden die hij uitsprak, maar hij leek het ook te willen wegdrukken. De woorden die Hisashi er nog zuchtend achteraan plakte, was de druppel die de emmer deed overlopen. Als je ergens om vroeg, dan kreeg je dat ook. Misschien niet altijd hoe je het wilde en het kwam vaak harder aan dan verwacht, maar het kwam zeker. 'Ga je gang. Loop maar weg als je niet kan blijven,' zei Kit terwijl hij twee stappen richting Hisashi deed. Als in een reflex, zonder het zelf door te hebben, zette hij een stap achteruit. Met een lenige sprong maakte Sora dat hij achter hem weg was en bleef op enkele meters staan kijken. Aan die kat had hij ook weinig. Hisashi klemde zijn kaken stevig op elkaar toen zijn broer weer met een volgende rij woorden kwam aanzetten. 'Je bent er altijd al goed in geweest. Weglopen. Altijd al loop je voor alles weg!' Ergens had Kit wel gelijk, maar dat wilde hij niet toegeven. Het klopte wel dat hij er niet altijd evenveel van hielt om de confrontatie aan te gaan, maar dit goldt altijd voor familieleden. Bij vreemden had hij geen problemen om de confrontatie aan te gaan. Je leefde tenslotte niet onder een dak met die mensen dus wat maakte het dan ook uit?
De woede was gewoon in de ogen van zijn broer te lezen. Iets wat hij niet vaak had gezien en ook niet gewend was. Ergens schrok hij daar toch wel van, maar ergens ook weer niet. Dat kind kon ook nooit eens verder gaan met zijn leven. Gewoon de dingen die zijn gebeurt ver achter hem laten. Dat lukte hem gewoon niet, of hij deed niet eens zijn best. 'Verdomme, Hisashi! Denk nou na!' Hij wist dat de wanhoop nabij was voor Kit, maar dat kon hem niks schelen. Het maakte hem gewoon niks meer uit. 'Nou en dat ik wegloop! Dat is nog altijd beter dan twee jaar lang mezelf in een hoekje verstoppen en janken over alles was me is overkomen. Wat ONS is overkomen!' Misschien had hij dit beter niet zo kunnen brengen, maar het was al te laat om het tegen te houden. De woorden vlogen gewoon na de een na de ander uit zijn mond. 'Leer eens verder te gaan met je leven.' Zijn stem was alles behalve kalm, maar het klonk toch nog iets kalmer dan de toon waarop hij een paar seconden geleden mee liep te schreeuwen. Het was niet bepaalt prettig om je broer, je bloed eigen broer, zo te zien. Tenslotte was Kit ook nog de enige persoon wie hij kon vertrouwen. Al voelde dat nu totaal anders. Hisashi hief zijn hand richting zijn borstkas en pakte de witte veer losjes vast. 'Denk niet dat jij hier het enige slachtoffer bent, Kit,' Begon hij, want zo voelde het wel. Alsof Kit hier de enige was die het moeilijk had. Misschien was die laatste actie van hemzelf niet slim geweest. Gewoon stom geweest, maar Kit was zeker niet de enige die het er moeilijk mee had. En dat leek hij niet te beseffen. 'Hoe denk je dat het voor mij is geweest?' vervolgde hij op een enge kalme toon dat ergens toch ook wel iets wat van verdriet droeg. Had zijn broer hier ooit over nagedacht? Waarschijnlijk wel, maar dit was nu niet te merken. Oké, hij kon het wel begrijpen. Als die tijd zal het wel gewoon woede en verdriet zijn geweest dat hem dingen liet vergeten. Hij kon het weten. Zelf had hij er ook last van. 'Luister, pa is dood en we kunnen er niks meer aan veranderen. Learn to live with it,' zei hij met een stem die alweer wat harder en vaster klonk.

Lol, pa cx
Btw, was het nou 1 of 2 jaar?
Ach, stik er toch in and deal with it XD

Dat zijn broer nu voor hem stond was al iets waar hij niet op had gerekend en waar hij niet op had gehoopt, maar dat Hisashi nu ook al van plan was om precies zijn zelfde acties te herhalen.. Waarom kon hij nooit blijven staan als het heet werd onder zijn voeten. Wat was überhaupt de aanleiding? O ja, hij had het over zijn broer, genoeg reden alleen al waarom hij gewoon weg zou lopen als het te moeilijk werd. Hij kon zich niet in houden. 'Verdomme, Hisashi! Denk nou na!' Hij had er moeite mee om zijn broer recht voor zich te zien staan. Zijn handen trilde. Hij was razend op Hisashi, maar hij had tegelijk tijd zo ontzettend veel spijt voor wat hij had gedaan en gezegd. Hij wilde dat Hisashi zag dat hij wanhopig was, al zou het hem niks verbazen als hij het al had gezien. Hisashi was altijd al goed geweest in het lezen van Kits gevoelens, dus waarom zou hij dat nu ineens niet meer zijn?
'Nou en dat ik wegloop! Dat is nog altijd beter dan twee jaar lang mezelf in een hoekje verstoppen en janken over alles was me is overkomen. Wat ONS is overkomen!' Wat Hisashi zei drong maar voor de helft door bij Kit, maar ondanks dat knapte er iets in hem. Hij hoorde de hoeven van Nica zacht op het gras bewegen en wist dat ze achter hem ging staan. Ze was bang, heel bang. Hij kon haar geen ongelijk geven, hij was zelf ergens ook bang. Niet zo zeer voor de situatie, maar meer voor de herinneringen die langs zoefde in zijn hoofd en de toekomst die nog zou komen. ‘Ons?! Het enige waar hij last van hebt is mama’s dood! Jij was zo stom om dat verdomde mes van je te gebruiken op pap! Niks ons! Je hebt je jezelf die pijn aangedaan!’ Hisashi had uit woede gereageerd, maar dat nam niet weg wat hij had gedaan. Hij geloofde best wel dat Hisashi er spijt van had gehad, maar dat nam niet weg dat hij de gene was die het gedaan had, hij was de gene geweest die hun vader had vermoord en hij was de gene geweest die hem in de steek had gelaten. Kit had hem net zo goed in de steek gelaten, maar dat maakte hem nu niet uit, misschien maakte hem dat wel nooit iets uit. 'Leer eens verder te gaan met je leven.' Kit schoot in de lach, een kil geluid dat over het gras galmde en heel even leek hij weer op de jonge versie van hemzelf. ‘Wat denk je dat ik al die tijd heb geprobeerd?! Ik wilde verder gaan! Ik heb het geprobeerd, maar drie mensen die van je af worden genomen.. Daar stap je niet makkelijk overheen, Hisashi!’ Hij loog.. Hij had niet al die tijd geprobeerd om eroverheen te komen, hij had niet al die tijd geprobeerd verder te gaan met zijn leven.. Hij was pas na een heel jaar gaan proberen alles op een rijtje te zetten. Na de ruzie, na het moment dat hij zijn vader dood op de grond had zien liggen, had hij gelopen. Hij had minstens drie dagen simpelweg gelopen.. Maar belangrijker, hij was begonnen met drinken. Hij had voor die dag amper een druppel alcohol gedronken en toen was hij er ineens mee begonnen.. Het had hem veel moeite gekost te beseffen dat niemand dit wilde. Leylya, zijn moeder, zijn vader.. Het had hem een heel jaar gekost om alleen dat al te beseffen. Toen hij hulp was gaan zoeken, was hij er sneller vanaf gekomen dan hijzelf of de mensen in zijn omgeving hadden verwacht.
'Denk niet dat jij hier het enige slachtoffer bent, Kit,' Kit gooide zijn armen in de lucht. ‘Ga je nu ook al slachtoffer spelen? Leg me verdomme dan uit waarom jij ineens het slachtoffer bent?!’ Hij begreep best dat Hisashi het moeilijk had gehad, vooral met de dood van hun moeder en toen hij tot het besef was gekomen dat hun vader een grote hufter was die de moordenaar was van hun moeder en zijn eigen zonen ook nog eens wilde gebruiken, maar dat nam niet weg dat hij de moord had gepleegd, dat hij hun vader had vermoord. 'Hoe denk je dat het voor mij is geweest?' Kit schudde zijn hoofd. ‘Is denken.. Je bent weggelopen, zoals altijd als je problemen hebt, en hebt hoogstwaarschijnlijk wel een plek gevonden waar je de nacht door kon brengen en de nacht daarna, en daarna.. Ik durf te wedden dat je geen enkele seconde meer na hebt gedacht over pap. Jij bent hier toch de held in het doorgaan van je leven?’ Hij was zelf net zo goed weggelopen, al zou hij dat niet toegeven. Ook de stem van zijn broer, die een vleug verdriet droeg, deed hem op dit moment niks. Vroeger had hij meteen zijn excuses aangeboden en had hij meteen iets bedacht hem weer op te vrolijken, maar nu had hij er zelfs ergens plezier in. Hij wilde dat zijn broer de zelfde pijn voelde.. Hij had meerdere keren aan zijn broer gedacht. Zeker toen hij wilde stoppen met drinken had hij vaak aan Hisashi gedacht, maar hij voelde er nu niks voor om medeleven te tonen.
'Luister, pa is dood en we kunnen er niks meer aan veranderen. Learn to live with it,' Hisashi’s stem klonk harder en zachter. Kit keek Hisashi met een hatelijke blik aan. ‘Weer die we, weer denk je dat er nog een we is. Hisashi, jij hebt pap vermoord! Jij bent de schuldige van dit alles! Jij bent de gene die alles heeft verpest! Alles! Jij besloot dat je hem niet meer nodig had, dat ik hem niet meer nodig had! Jij. Hebt. Alles. Verpest!’ Tranen schitterde in Kits ogen en de lichtflitsen voor zijn geestesoog werden heftiger. ‘Er is geen wij meer, Hisashi! En ja, er is inderdaad niks meer aan te doen, maar jij had na moeten denken op het moment dat je met je stomme kop je eigen vader vermoorde!’

Jep, het was 2 jaar XD

Hisashi verstevigde zijn greep om het mes dat om zijn nek hing bij de woorden van Kit. Het mes dat hij van zijn vader had gekregen en zijn leven mee geëindigd. En na die jaren had hij het nog altijd bij. Het was misschien beter geweest als hij het had achtergelaten. Het droeg veelte veel herinneringen met zich mee. Meer slechte dan goede. Maar hij had zichzelf voorgenomen dat ditzelfde mes ooit een einde maakte aan zijn leven. Anders weigerde hij gewoon te sterven. Zijn blik doorboorde die van zijn broer weer toen hij sprak. 'Wat? Je gaat me nou toch niet vertellen dat ma's dood jou niks doet?' Hij zou Kit wel door elkaar kunnen schudden als dit werkelijk klopte, maar op het moment kon hij dat ook wel zonder dit als reden te gebruikten. En waarschijnlijk was dat wederzijds. Hisashi bekogelde Kit weer met een set nieuwe woorden en, zoals verwacht, gooide Kit weer andere terug naar hem. 'Wat denk je dat ik al die tijd heb geprobeerd?! Ik wilde verder gaan! Ik heb het geprobeerd, maar drie mensen die van je af worden genomen.. Daar stap je niet makkelijk overheen, Hisashi!' Hij beet zijn tanden stevig op elkaar en keek even richting het geitje achter Kit. Dat derde persoon waar hij het over had was vast niemand anders dan Leyla, zijn vriendin. Hisashi legde zijn ogen weer op zijn broer en trok zijn mond open om een paar woorden te kunnen roepen. 'Hou je vriendinnetje er maar buiten. Ik heb niks met haar te maken!' Hij wist dat Kit het lastig had gehad met de dood van Leyla, maar zij hoorde hier nu niet thuis in dit gesprek. Het kon hem op het moment niets schelen hoeveel verdriet hij nog over haar had; ze hoorde gewoon niet thuis in dit rot gesprek. 'Dat jij nou foute vrienden uitzoekt,' flapte hij er nog achteraan uit. Hisashi zelf had geen vrienden gehad en achteraf gezien leek hem dat maar goed ook. Tegenwoordig leek je alleen nog jezelf werkelijk te kunnen vertrouwen. Oké, hij vertrouwde Kit wel en had zijn vader ook vertrouwd ondanks alles, maar dat vertrouwen was nu zo goed als weg en de kans was klein dat die ooit nog terug zou keren.
'Ga je nu ook al slachtoffer spelen? Leg me verdomme dan uit waarom jij ineens het slachtoffer bent?!' Hisashi reageerde niet op de woorden van Kit. Zijn broer wist de reden zelf ook donders goed dus waarom zou hij? 'Hoe denk je dat het voor mij is geweest?' vroeg hij. Dat kleine vleugje verdriet in zijn stem was iets wat je niet vaak bij hem hoorde. Hij had geprobeerd om het eruit te laten, maar er was toch een deel tussen zijn woorden gekomen. 'Is denken.. Je bent weggelopen, zoals altijd als je problemen hebt, en hebt hoogstwaarschijnlijk wel een plek gevonden waar je de nacht door kon brengen en de nacht daarna, en daarna.. Ik durf te wedden dat je geen enkele seconde meer na hebt gedacht over pap. Jij bent hier toch de held in het doorgaan van je leven?' 'Zo makkelijk zijn dingen nou ook weer niet. Misschien in jouw hoofd wel, maar meteen je eigen vader vergeten na een dag zal niet gebeuren. Mij in ieder geval niet.' Ergens had hij hierop niet snel genoeg kunnen reageren, maar het had ook niet uitgemaakt als zijn woorden wat later waren gekomen. Hisashi keek Kit recht aan en kon duidelijk de haat in zijn ogen bespeuren. Zijn haat was niet iets om van op te komen. Het was misschien wel goed als al die woede van die twee jaar er eindelijk een keer uitkwam. Maar hij wist niet hoeveel hij hiervan nog kon verdragen. 'Weer die we, weer denk je dat er nog een we is. Hisashi, jij hebt pap vermoord! Jij bent de schuldige van dit alles! Jij bent de gene die alles heeft verpest! Alles! Jij besloot dat je hem niet meer nodig had, dat ik hem niet meer nodig had! Jij. Hebt. Alles. Verpest!' In de hatelijk blik kon hij nu ook enkele tranen in het zonlicht zien schitteren. Bewolkt weer zou veel beter bij de situatie hebben gepast. 'Er is geen wij meer, Hisashi! En ja, er is inderdaad niks meer aan te doen, maar jij had na moeten denken op het moment dat je met je stomme kop je eigen vader vermoorde!' Hij zette zijn kaken steviger op elkaar en balde zijn vuist zo hard dat zijn hand ietwat begon te bloeden. 'Het mag dan wel waar zijn,' gaf hij toe. Al was hij niet de enige die alles verpest had. Hun vader was de oorzaak van alles geweest. 'Maar wat verwacht je dat ik doe?!' Schreeuwde hij bijna en trok zo hard aan het zakmes met zijn andere hand dat het bandje knapte. In die zelfde snelle beweging opende het mes zich en reflecteerde het blad de felle zonnestralen. 'Moet ik mijn eigen leven nemen soms? Maakt dat je gelukkig? Als dat het geval is doe ik het met plezier! Dan ben je ook weer verlost van al je herinneringen aan twee jaar geleden.' Zijn hand trilde een beetje. Niet van angst. Eerder van woede. Hij was er eigenlijk helemaal klaar mee. Als zijn broer er gelukkiger van zou worden als hij er niet meer was; best. Alles best. Wat maakte het ook uit? 'Vertel me het maar,' zei hij terwijl hij het mes richting zijn keel bewoog.

Nog meer drama!

Elke letter, elk woord, elke zin.. Alles wat hij zei, wat Hisashi zei, deed pijn. Elke keer dat een van beide hun mond weer opende, voelde het alsof er honderden kleine messen in zijn hart gestoken werden. Hij was kwaad, verdrietig en bang tegelijk. Hij begreep geen van de gevoelens helemaal op dit moment. Hij begreep niet waarom hij kwaad was, ja, Hisashi had verkeerde dingen gedaan, maar was hij echt alleen daarom kwaad? Verdrietig was hij door de herinneringen die door zijn hoofd gierde en bang.. Hij had geen idee waar zijn angst vandaan kwam..
'Wat? Je gaat me nou toch niet vertellen dat ma's dood jou niks doet?' Kit kneep zijn ogen dicht en schudde zijn hoofd. ‘Natuurlijk wel, maar haar dood was niet het ergste voor mij!’ Natuurlijk had de dood van zijn moeder hem gekwetst en had hij haar gemist, maar ze was langer dood dan de rest en de dood van hun vader had hem veel meer pijn gedaan. Hisashi leek hem te beschuldigen dat Kit verder moest gaan met zijn leven, iets waar Kit ook meteen op reageerde. 'Wat denk je dat ik al die tijd heb geprobeerd?! Ik wilde verder gaan! Ik heb het geprobeerd, maar drie mensen die van je af worden genomen.. Daar stap je niet makkelijk overheen, Hisashi!' Hij had zijn best gedaan, na een jaar drank en het verpesten van zijn leven, had hij echt geprobeerd verder te gaan. Hij probeerde het nog steeds, elke dag, ieder uur, iedere minuut. Hisashi vestigde zijn blik op Nica. Nica staarde hem aan en liet haar kopje heel langzaam naar de zijkant vallen tot ze hem met een scheef kopje aankeek. Nica leek ergens te begrijpen wat de band was tussen de twee jongens, maar ze leek deze conversatie helemaal niet te begrijpen. Toen Hisashi Kit weer aankeek en zijn mond opende op iets te roepen, had dat ook niks anders kúnnen zijn dan woede. 'Hou je vriendinnetje er maar buiten. Ik heb niks met haar te maken!' Kit verstijfde en keek Hisashi met een doodse blik aan. 'Dat jij nou foute vrienden uitzoekt,' Kit deed een paar stappen naar Hisashi toe. ‘Jij achterbakse.. Hou je kop over haar!’ Hij wist dat Hisashi een poging gedaan had hem te helpen en Kit had die destijds gewoon afgewezen. Hij had gedacht dat hij alles alleen op kon lossen, maar dat bleek uiteindelijk niet zo te zijn. ‘En ik kan er niks aan doen dat mijn “vrienden” heel toevallig niet mijn vrienden bleken te zijn! Hoe had ik moeten weten dat ze haar neer zouden steken?! Hoe, Hisashi? Jij had het ook niet door, en als je het wel door had, had je dat wel mogen zeggen!’ Zelfs als Hisashi nu zou zeggen dat hij het al had geweten, zou Kit hem niet geloven. Eigenlijk geloofde hij op dit moment geen woord van wat zijn broer allemaal zei.
‘Ga je nu ook al slachtoffer spelen? Leg me verdomme dan uit waarom jij ineens het slachtoffer bent?!’ Hij begreep best dat Hisashi het moeilijk had gehad, vooral met de dood van hun moeder en toen hij tot het besef was gekomen dat hun vader een grote hufter was die de moordenaar was van hun moeder en zijn eigen zonen ook nog eens wilde gebruiken, maar dat nam niet weg dat hij de moord had gepleegd, dat hij hun vader had vermoord. 'Hoe denk je dat het voor mij is geweest?' Kit schudde zijn hoofd. ‘Is denken.. Je bent weggelopen, zoals altijd als je problemen hebt, en hebt hoogstwaarschijnlijk wel een plek gevonden waar je de nacht door kon brengen en de nacht daarna, en daarna.. Ik durf te wedden dat je geen enkele seconde meer na hebt gedacht over pap. Jij bent hier toch de held in het doorgaan van je leven?’ Het enige wat hij eigenlijk deed was Hisashi terug pakken met zijn eigen woorden, iets wat hij vaker had gedaan bij andere in de twee jaar dat hij zijn broer niet gezien had. Als hij er zo over nadacht was twee jaar een langere tijd dan het had geleken. Er was veel gebeurd met hem en waarschijnlijk ook met Hisashi. 'Zo makkelijk zijn dingen nou ook weer niet. Misschien in jouw hoofd wel, maar meteen je eigen vader vergeten na een dag zal niet gebeuren. Mij in ieder geval niet.' Kit kon de grijns niet onderdrukken en schudde zijn hoofd. ‘Ik herhaal enkel jouw woorden, Hisashi! Volgens jou kan je alles vergeten, bovendien moet het voor jou al helemaal makkelijk zijn. Het bloed van pap kleeft aan jou handen!’ Nog steeds spookte de enige gedachte door zijn hoofd dat hij zijn broer nu zo hard als mogelijk was moest kwetsen. Het was niet goed en hij zou er spijt van krijgen, maar hij moest het doen.
Kit keek Hisashi met een hatelijke blik aan. ‘Weer die we, weer denk je dat er nog een we is. Hisashi, jij hebt pap vermoord! Jij bent de schuldige van dit alles! Jij bent de gene die alles heeft verpest! Alles! Jij besloot dat je hem niet meer nodig had, dat ik hem niet meer nodig had! Jij. Hebt. Alles. Verpest!’ Tranen schitterde in Kits ogen en de lichtflitsen voor zijn geestesoog werden heftiger. ‘Er is geen wij meer, Hisashi! En ja, er is inderdaad niks meer aan te doen, maar jij had na moeten denken op het moment dat je met je stomme kop je eigen vader vermoorde!’ Hisashi balden zijn handen strak genoeg om ze te laten bloeden. Iets in Kit zei hem dat hij iets heel stoms gedaan had, maar een ander deel zei dat het de beste zet was die hij had kunnen maken. 'Het mag dan wel waar zijn,' Kit kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij vroeg zich onwillekeurig af of Hisashi die zin meende of dat hij het alleen maar zei om er sneller vanaf te zijn. 'Maar wat verwacht je dat ik doe?!' Hisashi schreeuwde, iets waar Kit automatisch op reageerde door een kleine stap naar achteren te zetten. Hisashi trok zo hard aan het zakmes om zijn nek dat het bandje knapte. In die zelfde snelle beweging opende het mes zich en reflecteerde het blad de felle zonnestralen. Kit keek ernaar en hield zijn blik op het zakmes gericht. Nica mekkerde achter hem wat angstig, maar hij negeerde het. 'Moet ik mijn eigen leven nemen soms? Maakt dat je gelukkig? Als dat het geval is doe ik het met plezier! Dan ben je ook weer verlost van al je herinneringen aan twee jaar geleden.' Kit zag dat Hisashi’s hand iets trilde. Hij wist dat zijn broer niet bang was zijn eigen keel door te snijden. Kit schudde zijn hoofd. 'Vertel me het maar,' Terwijl Hisashi het mes richting zijn keel bewoog zei hij het. Kit sloot zijn ogen. ‘Waarom bewijs je elke keer weer dat ik gelijk heb? Je kan alleen maar weg lopen voor alles! Denk je werkelijk dat jou dood al mijn problemen op zou lossen?’ Hij opende zijn ogen en keek Hisashi met een emotieloze blik aan. ‘Denk je echt dat alle pijn dat verdwijnt? Als ik nog meer dode mensen aan mijn lijst toe kan voegen? Wil je soms dat ik helemaal niemand meer heb?’ Zijn stem klonk hatelijk, maar de blik in zijn ogen liet weten dat hij het eigenlijk helemaal niet zo bedoelde. Hij draaide zich met zijn rug naar Hisashi, in een poging de wanhoop in zijn blik te verbergen. Hij wist niet of Hisashi het had gezien of niet. Toen Kit zich weer omdraaide spreidde hij zijn armen. ‘Het is helemaal niet aan mij. Als jij je eigen keel door wilt snijden, heb ik daar toch niks op te zeggen. Ga je gang, maar weet wel dat ik je dan nog meer haat. Maar doe vooral wat je niet laten kunt.’ Het deel in hem dat dit hele gesprek nergens op vond slaan, het deel dat nog wel van zijn broer hield, was het deel dat nu sprak. Al bleef de haat in zijn stem, iets wat hij er gewoon niet uit kreeg.

Meh, flut..

PROFILE MAGICIAN

» Mysterious Letter ║ Hisashi
» First meeting ║ Yagami & Hisashi
» Two Brothers on a cold Morning ║ Hisashi
» A letter to you [Tári]
» Disasterous letter

Letter of Hate ║ Hisashi

Letter of Hate ║ Hisashi

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen