De sfeer in de bibliotheek was heerlijk en de rust die er heerste was prima. De pixies deden hun werk prima en het achtergronddeuntje werd door ze mee geneuried en de sfeer was prima. En desondanks dat dit de beste sfeer was die er in de bibliotheek hing was de druk die onder de bewoners in het pand hing ergens nog voelbaar. In de grote hal van de bibliotheek op de eerste verdieping, die op zijn beurt in verbinding stond met de tweede verdieping door een vide, stond een langwerpige ovalen tafel waaraan met een geconcentreerde blik een oranjeharige kerel zat. Zijn ogen schoten over de regels van de brief en hij zuchtte even terwijl hij zich achterover liet hangen in zijn stoel. Hij was het beu om de administratie te doen maar hij had geen keus. Hij moest minstens nog het achterstand van de afgelopen weken opvangen en het ergste was nog wel dat dit minstens nog een week zou duren. Het was weekend op het moment en zwijgzaam boog hij weer naar voren en dacht zwijgzaam na. ‘Romance….’ Mompelde hij zachtjes en zuchtte even moeizaam. Het was nu inmiddels een week geleden sinds dat hij en Romance uit elkaar waren gegaan. Hij had nooit die spreuk mogen gebruiken, dankzij zijn eigen stomme schuld was zijn vader nu in coma en kon hij de administratie doen. Nog een paar brieven en dan zou hij pauze houden. Met een nadenkende blik las hij de volgende brief en legde het in een bakje waarop ‘kosten’ stond aangegeven. Met een zwijgzame blik ordende hij de stapels en legde ze kruislings op elkaar en keek naar de oranje pixie naast hem. ‘Arichiver, kun je deze even archiveren?’ sprak hij vriendelijk en het pixie gaf een hoofdknik. Zwijgzaam pakte het de stapel op en vloog er mee weg. Grey rekte zich uit, al een halve dag zat er op en hij had nog zat werk te doen. Met een kalme pas wilde hij lopen richting de trap die naar de tweede verdieping leidde. Zwijgzaam nam hij even een kalme blik in de bibliotheek en glimlachte. Hier en daar waren mensen bezig met het zoeken naar hun boek, vaak Razianen. Maar er waren ook studenten van Starshine die hun boeken hier haalde. Het voordeel van hun systeem was dat ze de boeken altijd terug konden vinden. Zwijgzaam liep hij naar de deur en hoorde ineens een stapel boeken vallen. Pixies waren enorm sterk dus het was niet zomaar iets en met een snelle pas liep hij langs de boekenrijen naar de bron van het geluid. Hij zag een stapel boeken liggen met daarbij een jongedame die licht geschrokken uit haar ogen keek. Grey zijn ogen gingen naar de bovenste plank waar de jongedame maar net bij kon die nu grotendeels leeg was. Hij grinnikte even en floot even. Een drietal pixies kwamen aanvliegen en begonnen de boeken op te tillen en weer op hun plaats te zetten. Grey liep dichterbij en stak zijn hand uit om haar aan te bieden haar overeind te helpen. ‘Heb je je bezeerd?’ sprak hij met een vriendelijke stem tegen haar en glimlachte warm.

>[[open voor 1 vrouwelijk karakter]]<

Met kalme passen liep Grey door de bieb om nog even wat laatste controles uit te voeren. Hij was niet voor niets vastgezet in de bibliotheek van zijn ouders voor de komende weken. Hij had huisarrest op een hoog niveau. Opnieuw een verboden spreuk uitvoeren en de vorige had hem al half blind gemaakt aan zijn rechter oog. Hij had niet voor niets het ooglapje weer op om zijn zeshoekige iris en pupil te verbergen. Hij kon er geen illusies door zien en het ooglapje zelf was niets meer dan een grote illusie voor anderen. Hij had voor 1 persoon gewillig dat ooglapje afgedaan, maar hij hoefde er niet aan herinnerd te worden dat dat ook slecht afgelopen was. Iedereen in Razen kende dit effect van de spreuk die mensen uit de dood haalde en het maakte vrijwel altijd de persoon vervloekt of gaf het lichamelijke verminkingen op, en Grey was nog van geluk dat het enkel een vervorming van zijn iris en pupil was, het had zijn dood kunnen betekenen. Zwijgzaam keek hij op toen er een hoop gerommel klonk ergens achterin de bieb. ‘Geschiedenis?’ sprak hij zachtjes en keek even naar een paar leerlingen die in de vakantie waren en hun tijd op Razen vertoefde. Hij liep vervolgens in wat versnelde pas er heen, gezien de bezoekers niets meer dan klanten waren die met zorg behandeld moeten worden. Hij zag een jongedame op de grond zitten met de boeken op de grond. Hij floot even op zijn lippen en drie pixies kwamen aanvliegen. ‘Controleer de boeken op enkele schade en desnoods repareer ze…’ sprak Grey kordaat naar de pixies die even knikte gelijk naar hem om aan de slag te gaan. Grey zelf ontfermde zich vrijwel onbewust direct over de jongedame en stak zijn hand uit. ‘Heb je je bezeerd?’ vroeg hij met een warme stem en vriendelijke ondertoon. De jongedame leek niet blij met haar val maar vrijwel direct leek dat humeur te verdwijnen als sneeuw voor de zon en kwam ze vrij enthousiast overeind met zijn hulp. Hij keek haar even aan en legde een hand op haar onderarm om deze op te tillen en misschien vrij brutaal haar mouw omhoog te doen. Het zag er inderdaad rood uit en op zodanige vorm dat het duidelijk was dat hier een dik boek op terecht was gekomen. ‘Dit kan misschien wat prikken, sorry daarvoor…’ sprak hij met een vriendelijke toon terwijl zijn hand een groene vlam kreeg. De vlam leek zich uit te strekken naar de vlek en het zou inderdaad prikken wanneer de wond open was. Wanneer het ging om een gekneusde plek of iets waarbij de huid minder open lag was het vaak een warme en ergens prettige gloed die de huid leek te krijgen. Grey legde toen voorzichtig zijn hand op de plek. ‘Het moet op zijn minst de pijn die de spieren door klap hebben opgelopen kunnen weghalen…’ sprak hij met een zekere stem. Hij had dit vaker gedaan en wist wat hij deed. Na een paar minuten haalde hij zijn hand van haar huid af die een witte gloed had die langzaam wegtrok en een egale huid overlieten. Zwijgzaam keek Grey even naar de vlam die nu voor een deel uit asdeeltjes bestond. Hij schudde even met zijn hand en de vlam verdween en de as blies zonder een spoor achter te laten weg. Hij glimlachte toen. ‘Dat moet vast beter voelen…’ sprak hij met een tevreden knik. Ze stelde zich toen voor en met een zachte lach op haar laatste woorden knikte hij even. ‘Moeten is wat anders…’ sprak hij toen. ‘De naam is Grey Hexago, de zoon van de eigenaar en eigenaresse van deze bibliotheek…’ sprak hij kalm. ‘En noem me alsjeblieft Grey, want meneer Hexago klinkt veel te sjiek…’ sprak hij met een grinnik in zijn woorden. Hij zag dat de pixies alle boeken weer terug hadden gezet zoals behoorde en zwijgzaam keek Grey even de boeken af. Hij liet zijn vinger langs de boeken glijden en pakte toen het boek dat Razina wilde lezen er met gemak uit, Grey was immers groter dan haar. Hij gaf het aan haar met een tevreden glimlach. ‘Zocht je deze, Razina?’ sprak hij met een toegankelijke stem, niet wetend of ze nu liever dat boek wilde lezen of andere plannen had.

[ Mijn oprecte excuses voor het zo late antwoord. ]

Ze schudde haar hoofd op de vraag of ze zich bezeerd had."Valt wel mee, alleen een beetje last van mijn arm." Zoals elk normaal iemand zou je schrikken ne je hand weg willen trekken als iemand je mouw omhoog schuift. Dat is precies wat er met haar gebeurde en ze wou haar arm wegtrekken maar kwam er al gauw achter dat hij geen gemene of rare bedoellingen had en liet hem begaan. Een groene vlam verscheen op zijn hand en hij gaf de mededeling dat dit kon prikken. Ze knikte en keek naar de groene vlam. Iets wat ze altijd al wou was vuurmagie hebben, helaas had ze inplaats daarvan licht en electriciteit. Niet dat ze het erg vond, integendeel zelfs! Ze vond haar electriciteit uiterst handig in sommige gevallen. Heel zeker sprak hij vervolgens dat de pijn aan de spieren van de klap weg zou gaan, waarop ze niks zei maar alleen begrijpend knikte. Ze was niet heel erg op haar gemak, maar nou ook niet zo dat ze gaat hakkelen en al die dingen die er bdan bij zouden horen. Na een paar minuten haalde hij zijn hand weg en was de haar witte huid egaal en was er niks meer te zien van dat ze gevallen was en zich had bezeerd. Hij schudde met zijn hand en de vlam met de restjes van het vuur zelf verdwenen alsof ze er nooit geweest waren. Hij zei dat -dat vast beter zou voelen. "Dat klopt inderdaad wel, Ja." Sprak ze daarop glimlachend en deed haar mouw naar beneden, "Ik vind mag en moet de laatste tijd hetzelfde." Zei ze schouderophalend tegen de jongen. Hij stelde zich voor als een zekere Grey Hexago, de zoon van de eigenaren van deze bibliotheek. Ze knikte en greens even toen hij zei dat Meneer Hexago veel te sjiek klonk. "Ik zal het proberen te onthouden Grey." zei ze met een smalle glimlach om haar lippen. Hij haalde het boek waar ze zelf niet bij kon -waarom was ze zo klein- uit de kast en stak die glimlachend naar haar uit. "Ik zocht die inderdaad ja, voor school." Zei ze als simpele uitleg voor als hij zou vragen waar ze het boek voor nodig had. Ze pakte het boek van hem over en keek hem even schattend aan. "Zeg, hoor je nu niet op school te zitten." Sprak ze vriendelijk. Ze wou niet gemeen of iets in die richting overkomen, ze had geen behoefte aan nog een ruzie. De zwarte plukken haar die uit haar klem waren ontsnapt hingen nu voor haar al witte gezicht, waardoor het nu nog witter leek dan ze al was. "Dus..je komt hier vandaan of?" vroeg ze onderzoekend, ze wou graag dingen over andere te weten komen en ze vond dat dit de beste gelegenheid was om met mensen te praten. Ookal had ze het niet echt altijd op praten met mensen of met een hele groep mee gaan. Haar slanke vingers klemde zich om de kaft van het boek en ze keek nar de grond. Dit was echt zo een moment dat ze niet wist wat ze moest zeggen of doen en ze eerder het jonge meisje leek toen ze nog op Shadra bij haar oom woonde.

[ Mitch dat is oke hoor, neem de tijd , ikzelf ben nu een beetje aan de korte kant met de post ]