Een meisje met paars lang haar stapte naar beneden. Ze keek naar de mensen die klaar stonden om haar uit te wuiven. Zouden ze haar zo missen? Of zou het zijn omdat ze niet vernederd wouden worden? Ze voelde zich enorm schuldig over wat ze had gedaan. Vooral het laatste dat ze nog had gedaan voor ze besefte dat dit meisje haar echte zij niet was. Dat laatste heeft haar weggejaagd. Ze had gewoonweg haar eigen beste vriendin vernederd. Voor letterlijk iedereen… Het meisje keek rond, maar keek teleurgesteld. Ze stond er niet bij. Haar beste vriendin zou blij zijn dat ze vertrok. ‘Acacia, kom je nog?’ zei een stem die Acacia uit haar gedachte haalde. Met een blik naar de grond ging ze naar beneden. Nu wou ze zelfs niet meer gaan. Ze wou eerst sorry zeggen. Maar dat kon niet meer. Ze was er gewoon niet!! Dat deed haar wel pijn. Misschien moest ze het opgeven, ze waren toch geen goede beste vriendinnen precies… De ene vernederd de andere en de andere wuift haar niet eens uit als ze voorgoed weg gaat… Wacht. Dus ze zullen hun relatie moeten beëindigen met een ruzie? Daar had Acacia niet aan gedacht. Ze zuchtte toen ze bij de grote donkerblauwe deur kwam. Ze ging nu. Voorgoed. Niemand zou haar kunnen tegenhouden, behalve zij...‘Nee...’ fluisterde Acacia. Haar verhaal mocht niet stoppen. Niet zo! Ze draaide zich om en gebaarde naar een goede vriendin dat ze moest komen. Toen zij hier was fluisterde ze in haar oor: ‘Haal haar.’ Ze wist best over wie het ging. Toen het meisje terug kwam zei ze tegen Acacia: ‘Ze.. ze is er niet.’ Ze klonk bang. Nee, nee, nee, zij dacht vast ook dat Acacia haar ging vernederen! Wat is Acacia voor een slechte vriendin? Ze zuchtte en zei niks meer. Acacia draaide zich om en duwde de grote deur open. Nu ging ze echt. Ze draaide zich n nog heel even om en wuifde naar de rest. Daarna stapte ze naar buiten. Toen ze deur wou toedoen wou ze nog zo graag kijken of ze er was, maar dat ging ze niet doet. Ze nap nog een hap adem en liep helemaal naar buiten en de deur schoof uit haar handen. Ze hoorde een grote klap toen de deur toe was. Ze beet op haar lip toen ze de kar instapte. ‘Doei’ zei ze nog zachtjes toen er een traan over haar wang rolde. Dit was het dan. Haar 3de en laatste jaar hier was voorgoed voorbij. Hier zou ze nog aan moeten wennen als ze in Starshine Academy. Achja, ze zou er het beste van maken had ze zichzelf beloofd. Ze ging haar echte zij proberen te zijn. Maar of dat zou lukken is voor haar een vraag…

Acacia schrok toen ze bij een trap terechtkwam. Bij de etages eigenlijk. Ze ging de trap voorzichtig op en probeerde niet weer in haar gedachten te verstikken. Niet weer. Ze moest blij zijn, ze was Stagiaire Muziek! Daar moest ze van genieten, dat moest gewoon. Acacia was nu op weg naar de Air Magicans etage. Speciaal voor lucht magiërs zoals zij. Het was lekker hoog, daar zou ze Calbrio kunnen roepen. Die zou Yalima kunnen halen. Hier zou ze veiliger zijn dan buiten.. Yalima is haar hertje en Calbrio haar uil. Maar die is enkel bij haar als ze op een speciaal fluitje, speciaal voor hem ontworpen, zou fluiten. Onhoorbaar voor mensen. Of magiërs. Enkel Yalima en Calbrio konden het horen. Zo is het gemaakt. Toen Acacia boven was pakte ze uit haar kleine paarse tasje het fluitje. Toen ze keek hoe het eruit zag stond ze versteld. Het was zo prachtig hier. ‘Wow, dit is gewoon fantastisch’ fluisterde ze. Ze liep snel naar de zijkant, en floot snel. Daarna bewonderde ze het uitzicht. ‘Prachtig,’ zei ze zacht. Toen er ineens een uil op haar afkwam schrok ze zich kapot. ‘Calbrio!’ riep ze. Eindelijk. ‘Wat heb ik jou gemist’ zei ze toen de mooie fascinerende uil op haar schouder zat. Het deed geen pijn dat zijn klauwen gewoon bloot op haar stonden. Ze had niks nodig op ertussen te steken. Calbrio zou haar nooit expres pijn doen. Zij had hem opgevoed. En nu was hij zo groot, gewoon geweldig om aan te zien! ‘Calbrio, zou je kunnen zeggen tegen Yalima dat ik hier ben? En dat ik haar morgen opwacht bij De Winkelstraat in Oak’s field?’ zei ze zachtjes tegen de uil. De uil vertrok weer. Acacia bleef zijn weg volgen met haar ogen tot hij te klein werd dat ze hem niet meer kon zien. Toen zuchtte ze, ‘Het word het beste jaar van mijn leven!’ zei ze zacht toen ze verder genoot van het uitzicht. ‘Hopelijk’ mompelde ze onhoorbaar. Toen ging ze in kleermakers zit zitten. Ze had het altijd zo goed gehad maar toch wou ze altijd veranderen. Zij zelf deed het niet goed. Ze verpeste elk leven, elke school. Het kon zo niet doorgaan. Hier was haar laatste kans. En die zou ze nemen! Ze zou veranderen. Ze zou het een perfect jaar laten worden! Sowieso! Acacia stond recht en keek weer naar het uitzicht. Ze sloot haar ogen en het leek alsof ze vloog, met de wind in haar haren. Het voelde zo heerlijk. Haar fantasie werd verstoord door voetstappen achter haar. Ze draaide zich om. En of ander kind. Acacia zuchtte zachtjes. Ze moest haar echte zij zijn. Ze slikte. Nu niks verkeerd zeggen. Maar wel iets! Maar ook niet teveel.. Het was moeilijk om te veranderen… ‘Acacia Clark, aangenaam’ liet ze uit haar mond glijden. Ze wou er nog bij zeggen dat ze nieuw was, maar dat deed ze niet. Straks kwam ze toch al raar over. Achja. Nu stond ze daar gewoon stil, het kind aan te kijken. Zou het ook een Air Magican zijn zoals zijzelf? ‘Voor hem een weet en voor haar een vraag,’ dat zou haar moeder gezegd hebben.. Een glimlach sierde haar gezicht toen ze aan haar moeder dacht. Dat waren toch goede tijden..

>> Open voor iedereen die wil ;3 <<