High above the ground || Lust

Toch nog altijd iets wat onzeker keek de jongen naar zichzelf in de grote spiegel, de enige die Angani telde. Het was best raar om zijn eigen gezicht terug te zien zonder masker dat het grootste deel verborg. Daarbij hadden zijn haren terug een witte kleur net zoals vroeger. Hij was het beu om zich te verstoppen. De mensen die vroeger achter hem aangezeten hadden, waren waarschijnlijk allang dood of zo oud dat ze geen stap meer konden verzetten. Natuurlijk zouden ze hun veel jongere collega’s wel verteld hebben hoe hij eruit zag, maar er liepen tegenwoordig zoveel mensen met wit haar rond dat ze hem er moeilijk tussenuit konden pikken. Niet dat er veel echte albino’s waren, maar tegenwoordig bestond er ook zo iets als kleurlenzen voor de mensen die er toch als een albino wilden uitzien. Je moest opzich ook niet van nature zo’n lichte haarkleur hebben. Laat het bleken door iemand die zoiets kan en klaar. Riku had al vele soorten mensen zien rondlopen. Mensen met groen, blauw of roos haar in combinatie met verschillende oogkleuren. Op dit moment kon gewoon alles en mensen deinsden er niet voor terug om vanalles uit te proberen, hoe raar het er soms ook uitzag.
Het was dan ook niet direct zijn haar- of oogkleur waar Riku zich zorgen over maakte en waarom hij altijd een masker gedragen had. Het litteken dat over zijn linkeroog liep en bijna heel het linkerdeel van zijn gezicht in beslag nam en het gapende gat op de plaats waar zijn rechteroog zou moeten zitten, dat was hetgeen waar hij bang voor was. Hij was bang dat mensen hem daardoor wilden ontwijken, hem niet eens durfde aan te kijken. Waarom dan geen ooglapje? Omdat dat teveel opviel. Een vervangend glazen oog zou ook een optie zijn, maar wat het je daaraan als je er toch sowieso niet door kon kijken? Misschien dat hij ooit wel eentje zou laten maken, maar voor nu moest hij het gat maar proberen te verbergen. Nogal een geluk dat zijn pony lang genoeg was om het fatsoenlijk te verbergen zodat hij niemand zou afschrikken.

Voor de laatste keer keek hij nog even naar het masker in zijn handen voordat hij het ergens opborg. Hij had het ding niet meer nodig, zolang alles goed ging en er niet teveel gestaard werd natuurlijk. Hij hield er niet zo van als mensen echt gingen beginnen met staren. Als ze dat deden, voelde hij zich terug net een of ander beest dat achter tralies zat en waar mensen hele dagen konden naar gaan kijken, net zoals al die wetenschappers gedaan hadden voordat ze hem onder handen hadden genomen. De littekens in zijn gezicht bevestigde dat er in het verleden in hem gesneden hadden en als mensen dat al erg vonden, moesten ze zeker niet naar zijn buik en rug kijken. Op die plaatsen zagen de littekens er een stuk erger uit en waren ze ook groter.
Zijn uiterlijk was niet het enige wat er veranderd was. Riku had het ook eens aangedurfd om zijn trui uit te trekken en te vervangen door een wit t-shirt met een uitgelopen doodskop en daarover een geruit hemd dat hij open liet staan. Het was iets heel anders dan hij normaal aan had en als hij eerlijk moest zijn voelde het best prettig aan. De stoffen waren best licht, waardoor er amper nog gewicht aan zijn lichaam hing en hij veel makkelijk kon opstijgen en landen als hij wilde gaan vliegen. Nee, hij had nog niet geprobeerd om zijn vleugels uit te slaan, dat was iets dat hij later nog altijd kon doen. Nu moest hij maar eens gaan kijken of zijn uiterlijk andere mensen afschrok of iets dergelijks. Als dat niet het geval was, zou zijn masker waarschijnlijk voor altijd in die schuif blijven liggen, als dat wel het geval was zou hij het ding niet snel genoeg terug over zijn gezicht kunnen zetten.

Riku’s rode oog was op de grond gericht en zijn handen hadden zijn weg al snel in de zakken van zijn spijkerbroek gevonden terwijl hij door de gangen van de school liep. Verschillende ogen branden op zijn rug toen hij voorbij leerlingen slenterde. Hij kon zo al raden welke vragen er door hun gedachten ronddoolden: Wie was hij? Was hij nieuw of liep hij hier al een tijdje rond zonder dat iemand dat gemerkt had? Een grijnsje verscheen om zijn lippen toen die laatste vraag in hem opkwam, ze moesten eens weten dat hij de adviseur was die normaal altijd met een masker op zijn gezicht rondliep en waarvan bijna niemand iets vanaf wist. Door die gedachte leek zijn humeur al een heel stuk beter te zijn geworden en bijna trots hief hij zijn hoofd toch op en richtte zijn rode kijkers op de weg voor hem. Hij glimlachte lichtjes naar de mensen die zijn blik opvingen. Hij leek zich misschien herpakt te hebben, maar hij was toch opgelucht toen de dubbele deur in zicht kwam en hij tien seconden later buiten stond. Niet dat er buiten minder mensen waren –het was immers mooi weer- maar hier had je tenminste ruimte om te bewegen zonder dat je tegen iemand aanknalde.
Het geluid van water dat met veel geweld naar beneden leek te kletteren, zorgde ervoor dat de jongen die kant uitliep. Hij was al lang niet meer bij de waterval geweest. Op de een of andere manier zorgde het geluid van water dat naar beneden viel ervoor dat hij zich kon ontspannen en ontspanning kon hij op dit moment wel gebruiken. Hij was gewoon veel te gestrest omdat hij zich constant afvroeg of zijn nieuwe of oude uiterlijk wel in de smaak viel of het goed genoeg was.

Riku voelde de hoeveelheid lichtmagie al voordat hij de persoon zag. De lichtmagie was te sterk om van een leraar afkomstig te zijn, maar net iets te zwak om tot een legendarische magician te behoren. Dat kon dus maar een ding betekenen: Lust. Een vrolijk glimlach vond zich een weg naar zijn lippen terwijl hij sneller begon te lopen en op een paar meten afstand achter de ander halt hield. “Lust!” De naam rolde op een nog altijd spottende toon over zijn lippen, al klonk het een stuk enthousiaster dan dat het voor zijn ‘transformatie’ had gedaan. De jongen had zichzelf voorgenomen om wat vriendelijk te zijn tegen mensen, ze wat minder af te katten. Niet dat hij meteen lief te noemen was, maar hij probeerde toch om een stuk minder vijanden te maken dan hij eerder had gedaan. Niet dat hij Lust ooit als een vijand gezien had, maar de ander verdiende het wel om een beetje vriendelijk aangesproken te worden. “Wat denk je?” Riku spreidde zijn armen terwijl de glimlach veranderde in een grijns. “Beter dan dat masker, toch?”

Waarom hij juist zo blij was Lust tegen te komen? Misschien omdat hij de ander echt mocht en niet alleen vriendelijk deed om zichzelf een goed gevoel te bezorgen. Het gaf hem wel een beter gevoel, maar die vriendelijkheid was deze keer ook echt gemeend. Hij had Lust weten mee te slepen in een missie die bijna hun leven had gekost en hij was daar niet kwaad om geworden. De adviseur van het licht had geweten dat het gevaarlijk was en toch was hij meegegaan om hem een plezier te doen. Misschien moest hij nog eens iets terug doen, dat leek hem wel zo eerlijk. Zijn witte haren waaiden mee met de zachte wind die over het terrein heen ging, leken ineens een eigen leven te leiden. Het feit dat de ander lichtjes ineen kromp van zodra hij zijn naam genoemd had, zorgde ervoor dat er een snelle vlaag van pijn door zijn lichaam heen trok. Het was maar een korte beweging die gemaakt was, maar Riku merkte zoiets best snel op. Well, misschien was de ander toch niet zo blij hem te zien als hij gedacht had. Net zoals er veel mensen waren die hem liever niet spraken en hem het liefst zouden willen ontlopen. Meestal omdat hij het zelf gezocht had, maar er waren ook mensen die hem gewoon niet wilden leren kennen omdat hij er anders uitzag dan dat de mensen gewoon waren. Nu hij zijn masker afgezet had, verwachtte hij niet direct dat dat zou veranderen. Het litteken op zijn gezicht zag er best lelijk uit, nog maar over zijn oog gezwegen.

Dat Lust toch zijn mond opentrok om iets te zeggen, zorgde ervoor dat er een vlaag van opluchting door hem heen ging. Toen de woorden uiteindelijk fatsoenlijk tot hem doordrongen, trok hij voor een kort moment beide wenkbrauwen op voordat hij zijn mondhoeken liet omkrullen in een gemeende glimlach. “Misschien heb je wel gelijk, wie wilt mijn pretty face nu niet zien?” Hij grinnikte zachtjes terwijl hij zijn handen terug in de zakken van zijn spijkerbroek verborg. Elk stukje huid stond vol met littekens, veroorzaakt door messen, gloeiendheet metaal en gewoon vuur. Zijn handen en vingers hadden er ook aan moeten geloven, vandaar dat hij er gewoon wat pleisters op had geplakt.

De jongen bleef aan de grond genageld staan toen Lust ineens over zijn haar begon en er op de een of andere manier voor zorgde dat hij voor een kort moment licht leek te geven. Zijn mond viel een stukje open toen hij het merkte en met grote ogen keek hij de ander aan. “W.. wat was dat?” Hij was even te verwonderd om fatsoenlijk antwoord op de vraag te kunnen geven. Ja, hij wist wat Lust ongeveer was, maar hij had geen idee dat hij tot iets als dat instaat was. Pas na een minuut of twee, wist hij zich weer te herstellen en woelde hij even met zijn hand door zijn haren. “Dit is eigenlijk mijn echt haarkleur. Amelia had ze zwart gekleurd in de hoop dat ze met niet zouden vinden en dus niet mee terug konden nemen. Ik ben het blijven verven uit gewoonte, ookal weet ik dat ze dood zijn en ik niet echt bang hoef te zijn dat ze me komen halen.” Hij richtte zijn blik voor een kort moment op de grond terwijl hij van zijn hielen naar zijn tippen en weer terug schommelde. “Maar hoe is het met jou?” Subtiel Riku, heel subtiel. Hij wilde gewoon niet teveel over dat onderwerp praten, haatte het om zijn zwakheden op tafel te leggen.

Het was de eerste keer dat hij echt aan iemand vroeg wat die persoon van zijn uiterlijk vond. Het had hem nooit veel kunnen schelen wat andere van zijn uiterlijk vonden, maar hij had dan ook best lang met een ‘ander’ uiterlijk rondgelopen. Zwarte haren in plaats van witte, een veel te grote trui die niet liet zijn dat hij misschien een beetje ondervoed was en een masker op zijn gezicht. Hij zou totaal niet verbaasd zijn moest niemand weten wie hij juist was en dat maakte het allemaal zo leuk. Hij had het uiterlijk van een zeventienjarige, maar was veel krachtiger dan een doodgewone student, was zelfs krachtiger dan alle leraren bij elkaar.

Toch leken mensen hem minder te vermijden nu hij zijn masker had afgezet. De littekens zorgden er wel voor dat ogen altijd eerst naar zijn gezicht getrokken werden, maar ze bleven tenminste staan om een praatje te maken of zeiden simpel ‘hoi’ als hij voorbij kwam. Het was een geheel nieuwe ervaring, net zoals het licht waar zijn lichaam ineens leek in te baden een geheel nieuwe ervaring was. De verontschuldigingen van Lust en de poging om het uit te leggen, leken volledig langs hem heen te gaan terwijl hij met een schuin hoofd naar zijn armen keek. De laatste paar woorden leken toch tot hem door te dringen en langzaam keek hij terug op om zijn rode kijkers op de ander te vestigen. “Wat weghalen?” Het enige dat in de toon van zijn stem te vinden was, was nieuwsgierigheid. Hij was niet kwaad ofzo dat de ander misschien iets bij hem gedaan had, eerder geschrokken en nieuwsgierig. Het was altijd leuk om nieuwe dingen te ontdekken. Hoe meer je wist over de wereld, hoe makkelijker het was om erin te leven.

Riku was bijna vergeten dat Lust ook een vraag had gesteld en met zijn ogen nog altijd op zijn armen gefixeerd, beantwoordde hij die. Hij had eigenlijk geen idee waarom hij al die tijd zijn haar had blijven verven. Veel mensen zouden zeggen dat het ‘girly’ was en mannen zoiets niet hoorden te doen, maar zei wisten dan ook niet waarom hij het juist deed. Misschien was hij gewoon veel te paranoïde geweest, had gedacht dat de ‘wetenschappers’ wel iets hadden gevonden om voor eeuwig jong te blijven. Hij had gedacht dat ze slim genoeg waren geweest, maar dat was dus duidelijk niet zo, anders waren ze hem wel achterna gekomen.

De subtiele verandering van onderwerp werd zonder vragen overgenomen, mooi. Riku wist niet of hij er klaar vor was om echt over zijn verleden te praten. Hij hield die info het liefst nog wat voor zichzelf zodat hij zijn iets of was mysterieuze uitstraling bleef behouden. Het was fijner als mensen moesten gissen naar je verleden, niet wisten wat je had meegemaakt en dus geen medelijden konden tonen. Hij was niet het soort persoon dat medelijden nodig had. Hij had het nooit nodig gehad, zou er waarschijnlijk ook gewoonweg niet mee om kunnen gaan. “Sagen van Zuid-Nova, klinkt interessant.” Natuurlijk greep hij de kans om volledig van onderwerp te veranderen met beide handen aan, hij zou dom zijn moest hij had niet doen. “Waar ging het juist over?”