Reá drukte zachtjes op de gevoelige plekken op haar voeten. Ze waren zo koud dat het gewoon pijn deed. De winter was buiten duidelijk voelbaar en een paar bevroren tenen kon ze nu niet gebruiken. Het was haar eigen schuld. Ze zou niet zonder schoenen naar buiten moeten in dit weer. Niet dat Reá echt schoenen had. Als je vleugels had dan waren die niet nodig. Maar sinds Reá overal naar toe moest lopen zou een paar schoenen toch van pas komen. Ze had er nooit aan gedacht hoe koud het hier kon zijn in de winter. Op Puffoon was dat gewoon anders.
Reá was naar één van de achterbuurten in Oak's Field gegaan. Daar waar het niet ongebruikelijk was dat er smerige zaakjes plaats vonden. Het huis waar ze binnen was gegaan stond bekend als een gok plaats. Daar waar de mannen hun geld eerst vergokten en dan met een paar luttele centen weer thuis bij hun vrouw aan kwamen zetten. Een plek waar het geld net zo snel verdween als de drank. Al was Reá hier niet om te gaan gokken. Dat zou illegaal zijn. Niet dat de rest in dit krot zich daar ook maar iets van aantrok. En als Reá heel eerlijk was, het was wel mede haar schuld. Ze keek even op toen er een man de kamer binnen kwam en op haar af liep. 'Vijf minuten,' dat was het enige wat hij zei. Voor Reá was dat genoeg.
Ze bond haar voeten stevig in met dikke repen stof. Dit deed ze eveneens bij haar onderarmen, handen en vingers. Ze legde haar mantel over de stoel waar ze de hele tijd op had gezeten en stond op. Reá liep naar de deur toe waar de man een paar minuten eerder door naar binnen was gekomen. Ze kraakte haar nek en gooide haar spieren los. Daarna opende ze de deur. Achter de deur bevond zich een open ruimte die was ingericht als arena. Er was een grote kooi opgezet in de cirkel in het midden. Dit diende als veiligheid voor zowel de toeschouwers als de vechters. Reá liep de cirkel binnen begroet door mannen en vrouwen die riepen omdat ze allemaal hadden ingezet op haar of aan tegenstander. De man tegenover haar die al in de cirkel stond genoot overduidelijk van de aandacht. Ze liepen op elkaar af totdat ze vlak voor elkaar stonden. De ogen van de man gleden even over Reá heen. 'You can't be serious,' hoorde ze hem spottend tegen haar zeggen. Shadraans, uiteraard. Dit ging leuk worden. Reá stak haar hand uit naar de man als teken dat ze hem succes wenste. Met nog steeds een spottende grijns waar een vleugje sarcasme doorheen zat nam de man haar hand aan. Het mooiste was nog wel om te zien hoe die grijns langzaam van zijn gezicht verdween toen hij de kracht in haar hand voelde. Reá's grijns werd hierdoor alleen maar breder. Het teken dat het gevecht begon weerklonk en Reá zette zich af tegen de linkerbeen van de man om in de lucht hem met haar andere voet een trap tegen zijn hoofd te verkopen. Ze landde op de grond, klaar voor een tegenreactie. De man tegenover haar gooide zijn hele lichaam in de strijd. Reá ontweek en haakte de man waardoor hij plat op de grond viel. Uit zijn neus kwam een stroompje bloed. Hij rende opnieuw op haar af, verblind door woede en frustratie. Met zijn vuist in de aanslag probeerde hij Reá te raken. Ze kwam hem tegemoet en greep zijn vuist. Ze volgde met een knietje in zijn maag. Toen de man weer omhoog kwam gaf Reá hem een kopstoot waardoor zijn ogen wit weg draaide en hij achterover op de grond viel. Het teken dat het gevecht was afgelopen weergalmde gevolgd door luid gejuich door de mensen die op haar gewed hadden of veel grof gescheld door hen die op haar tegenstander hadden gegokt. Reá stapte over de bewusteloze man heen en verliet de kooi waarna ze van de barman iets te drinken kreeg aangereikt. Ze gooide het in en keer achterover. Reá had haar glas nog niet terug op de bar gezet of ze voelde hoe ze op haar schouder getikt werd. Ze draaide zich half om zodat ze recht in het gezicht keek van de persoon die haar had aangetikt.

Eodan, liep met een glimlach op zijn gezicht en zijn handen in zijn zakken door een straat in Oak's Field heen. Hij was op weg naar een bepaalde plek..een plek waar hij graag kwam. Ondertussen had hij de buitenwijken van Oak's Field betreden. Hij wist dat het nu niet ver meer zou zijn. Uiteindelijk was hij er. Deze plek stond bekend als een illegale gokzaak..maar niet zomaar een zaak..Nee, dat had Eodan al gezien toen hij hier kwam. Hij keek even omzich heen. Al die ongure gezichten..die herrie..die geur..de aura's...nee, het was niet echt zijn ding om mee te doen met illegale praktijken. Echter, keek hij hier wel graag naar. Dat was iets wat nog gebleven was van zijn tijd bij Aedan. Zijn liefde voor illegale dingen. Maar dan niet om te doen. Nee. Dat deed de beschermheer van licht niet. Echter, wat was er mis mee de beschermheer van het licht die keek naar illegale praktijken? Daar kwam bij, geen van deze simpele zielen zal het toch weinig boeien, als ze wisten dat er een legendarische magiër onder hen was. Hij ging naar de bar, wachtte totdat hij aan de beurt was, en deed zijn bestelling. "Een glas melk alstublieft." De barman keek even naar hem, en toen herkende hij Eodan. "Jij weer? Hoe vaak moet ik het nog zeggen? We verkopen hier alleen maar alcohol jochie." Eodan, nog steeds glimlachend, keek de barman even aan. Toen, hoorde hij luid gejuich.Op hetzelfde moment voelde hij een enorme magische kracht de ruimte binnen komen. Hij keek achter zich. Iedereen stond met zijn hand of vuist omhoog. Blijkbaar was er een gevecht begonnen. Maar wat was toch die kracht die hij voelde.. Hij stond op en wurmde zich door de mensenmassa heen naar voren. Hij had nu een goed uitzicht op de ring. Hij zag dat er twee mensen tegenover elkaar stonden. Een man en een vrouw. Hij voelde dat de man een Shadraan was. Echter, van de vrouw kon hij niets zeggen.. Hij voelde dat de kracht sterker was geworden. Toen keek hij even bedenkelijk naar de twee personen. Ja..de kracht kwam van de vrouw af. Vandaar dat hij niets te weten kon komen over die vrouw.. Zou ze dan misschien een collega van hem zijn.. Hij zag hoe de twee de handen schudde, en toen begonnen met vechten. Al snel zag hij dat de vrouw de overhand had genomen in het gevecht. Hij keek geamuseerd naar het gevecht. Als hij had gebeden, had hij dat zeker op de vrouw gedaan. Daarom verbaasde het hem ook niets toen de vrouw, de man vrij snel verslagen had. Hij boog zijn hoofd en sloot zijn ogen. Nog steeds glimlachend. Toen zag hij hoe de vrouw naar de bar liep. Hij liep naar de vrouw toe, zich weer wurment door de mensen massa. Terwijl de vrouw iets te drinken achterover gooide, tikte hij op haar schouder. "Dat was een goed gevecht, mede-collega."

Achter haar stond een man. In uiterlijk jonger dan zijzelf al moest ze bekennen dat ze zelf ook al heel lang geen zevenentwintig meer was. De rede dat die gedachte omhoog kwam was door de prikkel die door Reá's lichaam was getrokken het moment dat de man die kleine aanraking had verricht. Ze hoorde het, hoe hij de magie ademde op een andere manier dan de meeste mensen. En als ze dat niet had gevoeld hadden zijn woorden haar overtuigd. Reá's rood oranje ogen gleden even kort over de man heen. Ze stelde een beeld van hem die ze de komende minuten waarschijnlijk nog regelmatig zou moeten bijschaven en aanpassen. Maar de basis was er. Ineens wist ze wat ze had gevoeld. De kalmte die hij uitstraalde en automatisch op haar overbracht. Het waren van die typische kenmerken van een licht magiër.
'Een glas melk. En voor mij iets sterkers,' sprak ze kalm tegen de barman terwijl ze nog steeds naar de man keek. Vanuit haar ooghoek merkte ze dat de man zijn mond open deed om te protesteren. Reá's felle doordringende blik legde hem het zwijgend op. Uit een kast onderin pakte hij een fles verse melk en voor haar schonk hij een klein glas met een amberkleurige vloeistof in. Reá pakte de glazen op. 'Ga je mee?' vroeg ze aan de man terwijl ze zich een weg door de menigte baande. Het eerste lege tafeltje dat ze zag zette ze de glazen neer en ze ging achter haar eigen glas zitten. 'De meeste non- alcoholische dranken zijn hier voor de mensen die geld in het laatje brengen, onder andere de vechters dus. Toeschouwers weten over het algemeen niet eens dat het er is. Het wordt ze ook niet verteld. Als ze dronken zijn zullen ze meer gaan inzetten, dat is beter voor de zaken,' legde ze kort uit waarna ze een slok van de amberkleurige vloeistof nam. Daarna schoof ze haar glas aan de kant. In haar hand had ze plotseling een stapeltje kaarten. Drie willekeurige kaarten schoten tevoorschijn uit de stapel en gingen op de tafel liggen, hun achterkant naar boven gericht. 'Vanaf het moment dat je me aantikte zeuren ze al aan m'n hoofd,' mompelde Reá zacht tegen de man terwijl ze de eerste kaart omdraaide. Het toonde een plaatje van een vrouw omringd door tien houten staven. Ze balanceerde op drie ervan. 'Ten of wands...het sleutelwoord last. Nieuwe plichten en verantwoordelijkheden die met succes te voltooien zijn. Kijk uit dat ze je gezondheid niet achteruit laten gaan,' begon ze waarna ze de tweede kaart omdraaide. Deze had de afbeelding van een man. Hij was geblinddoekt en hield twee zwaarden vast. De een bij het gevest de ander bij de punt van het lemmet. De kaart lag ondersteboven. 'Two of swords reverse...het sleutelwoord evenwicht. Hou je naasten in de gaten,' was het enige wat ze zei. Reá draaide ze laatste kaar om. Het toonde een man, zittend in een bos omringd door beelden. Hij hield een grote munt in zijn handen. 'King of Pentacles...een man met veel verantwoordelijkheid. Een optimist en realist. Iemand die omgaat met gokkers. Een sluimerende, haast gedoofde honger naar macht,' sprak ze extra zacht bij de laatste kaart. De kaarten, blij gelezen te zijn, keerde terug naar de stapel en Reá liet ze net zo snel verdwijnen als ze tevoorschijn gekomen waren. 'De naam is Reá. Aangenaam nieuwe Heer van het Licht,' zei ze simpel terwijl ze nog een slok nam alsof ze de kaarten nooit op tafel had gelegd.

(Dat van die kaarten is geen verzinsel trouwens. Ik heb ze voor me liggen, met een boek met de betekenis. Ik heb gewoon drie random kaarten gepakt maar ze hebben serieus die betekenis xD)

De ogen van de vrouw, gleden enkel kort over hem. 1 blik in haar ogen, was genoeg om te weten dat ze inderdaad een collega was. Hij noemde zijn mede legendarische magiërs maar voorlopig zo. Aangezien hij nog geen enkele goed genoeg kende om echt als vriend genoemd te worden. Hij wist zelf nog geen eens de naam van deze moest hij toegeven. 'Een glas melk. En voor mij iets sterkers,' De vrouw gaf de barman een felle blik toen deze wou protesteren. Toen de vrouw de glazen aangereikt kreeg, zag hij dat er in 1 glas inderdaad melk zat. Gek. De barman had toch gezegd dat ze hier alleen maar alcohol schonken? Hij gaf even een knikje als teken van dankbaarheid. Nog steeds glimlachend. 'Ga je mee?' Eodan knikte en volgde de vrouw, en daarmee de kracht. Nu de vrouw dichterbij was, voelde hij nu pas echt goed de grote kracht in haar. Het was als een soort van Aura om haar heen. Het maakte hem kalm. Dit kon dus niet de beschermvrouwe van het duister zijn. Ook niet van vuur. Nee, dit Aura voelde veel kalmer..geduldiger..Terwijl hij erachter probeerde te komen, met wat voor collega hij te maken had, zag hij dat ze ging zitten bij 1 van de weinige lege tafels. Hij ging tegenover haar zitten, en pakte zijn glas melk van haar aan. 'De meeste non- alcoholische dranken zijn hier voor de mensen die geld in het laatje brengen, onder andere de vechters dus. Toeschouwers weten over het algemeen niet eens dat het er is. Het wordt ze ook niet verteld. Als ze dronken zijn zullen ze meer gaan inzetten, dat is beter voor de zaken,' Eodan knikte instemmend. "Ach ja, ik had ook eerlijk gezegd niet beter verwacht van dit simpele volk.." Hij keek rond. Hij zag dat sommige mensen het tweetal in de gaten hielden, terwijl ze wellicht hun zoveelste glas alcohol naar binnen goten. In sommige blikken, zag hij een teken van wrok. Waarschijnlijk omdat de vrouw tegenover hem, de winnaar was van het gevecht. Toen zag hij dat er opeens een stapel kaarten in de hand van de vrouw was. Hij keek er enkel naar. Net als hoe hij keek toen er 3 kaarten uit de stapel kwamen, en deze met hun achterkant naar boven op de tafel neerstreken. 'Vanaf het moment dat je me aantikte zeuren ze al aan m'n hoofd,' mompelde de vrouw enkel. Zeuren? Sinds wanneer konden kaarten zeuren? Het waren immers levenloze objecten niet? Hij bekeek de kaarten aandachtig, terwijl de vrouw deze 1 voor 1 omdraaide, en hun betekenis uitlegde. Ach, zelf was hij niet zo zeer van dat waarzeggerige gedoe...hij gebruikte liever zijn brein dan een stapel kaarten om een probleem op te lossen. Echter, was hij verbaasd over hij de kaarten toch eigenlijk wel redelijk klopte. Vooral die eerste en de laatste. Maar dit kon ook enkel toeval zijn. In die tijd, was hij ook nog steeds aan het overpeinzen, wat voor element zij onder haar hoede had. Ze kwam in ieder geval kalm en geduldig over. Misschien lucht? Hij wist namelijk dat de meeste Pufonen ook zo waren, dus leek het hem meer dan logisch dat deze vrouw van Puffoon kwam. Als dit zo was, dan leek het hem ook meer dan logisch dat deze vrouw het element lucht onder haar hoede had. 'De naam is Reá. Aangenaam nieuwe Heer van het Licht,' Eodan knikte instemmend, nog altijd glimlachend. Hij volgde haar voorbeeld, en nam ook een slok van zijn melk. Blijkbaar had zij al vrij snel door gekregen dat hij dit element onder zijn hoede had. "Aangenaam kennis te maken Reá. De naam is Eodan Verdimont Kosra. Noem mij maar gewoon Eodan. U moet vast de beschermvrouwe van Lucht zijn." Hij besloot voorlopig deze vrouw maar u te noemen. Tenzij zij dat anders wou natuurlijk. Ondertussen was er een klein bandje binnen gekomen, en begon deze een melodie te spelen. Ondertussen keek hij om zich heen. De ruimte was nog steeds even vol als eerst. Overal hoorde hij gelach, of glazen die tegen elkaar werden geklinkt. Af en toe hoorde hij gescheld. Verderop zaten aan een ronde tafel, 5 ongure dikke mannen, een potje te kaarten, alle 5 onder het genot van een dikke sigaar. Hij mocht de sfeer hier wel. Waarom wist hij niet. Hij was immers de beschermheer van het licht, dus zou hij juist dit soort ruimtes moeten afkeuren..en toch, voelde hij zich hier juist meer thuis dan waar dan ook op deze planeet.

Het kon Reá niks schelen of de man tegenover haar ook maar een beetje geïnteresseerd in de Tarot kaarten of niet. Ze moest ze nu gewoon leggen. De lucht om hen heen voelde er juist voor. Daarbij liet het zachte briesje dat door de kieren en gaten van het gebouw kwamen de kaarten fluisteren. Ze wilde graag gelezen worden. Dus Reá luisterde naar ze. Dan hielden ze tenminste op met zeuren en had zij redelijke informatie beschikbaar over haar nieuwe metgezel.
De man stelde zich voor als Eodan. In gedachten trok Reá haar wenkbrauw sceptisch op bij het horen van de rest van zijn naam. Meerdere namen, dat had Reá nooit begrepen. Zijzelf had ook wel een redelijk excentrieke naam, maar als het even kon gebruikte ze liever haar afkorting. Reárinn klonk zo formeel, zo zakelijk, zo onpersoonlijk. Reá. Daar moest iedereen het maar mee doen. Over het algemeen zelfs zonder achternaam. Alsof dat iemand vandaag die dag nog wat zou zeggen.
Eodan liet Reá al snel blijken dat ook hij de kunst van observatie redelijk verstond toen hij zijn woorden vervolgde met de getrokken conclusie dat zij de bescherm vrouwe van de lucht moest zijn. Ze hief enkel haar glas een klein beetje naar hem op om haar te tonen dat hij gelijk had met deze conclusie waarna meteen een slok volgde. Het was niet haar meest favoriete drank. Maar na Puffoonse mede wel één van de beste.
Wat haar wel irriteerde was de drukte die heerste in de ruimte. Reá’s ogen gleden naar Eodan terwijl ze zag hoe hij rond keek. Hij zou er waarschijnlijk niet zo’n last van hebben als zij. Dit was immers het gebruikelijke geroezemoes dat je bij elke druk bezochte plek wel kon horen. Maar voor Reá klonk dat niet zo. Het was één groot chaotisch concert van kloppende harten en zware ademhalingen. En ze gingen allemaal dwars door elkaar. Er was geen dirigent die vertelde in welk ritme een hart moest kloppen en of licht een ademhaling moest zijn. Het irriteerde Reá mateloos. Maar slechts een glimp van haar irritatie was af te lezen uit haar ogen. Die was ook heel snel weer weg. Echter, wat haar opviel was één specifieke hartslag. Het was er eentje die ze eerder had gehoord, net nog. Gepaard met de gierende ademhaling van een gewonde long en het zachte gefluit van iemand wiens voortanden een beetje uit elkaar stonden wie Reá precies wie ze voor zich had. Of liever gezegd, wie er achter haar stond. Haar tegenstander die zijn bewustzijn weer volledig had terug gevonden had zijn hand al uitgereikt om Reá op haar schouder aan te tikken, maar ze was hem voor. Als een slang schoot haar hand naar achteren en haar ijzeren greep omklemde de pols van de man. Ze sleurde hem naar voren. Hij was overduidelijk geschrokken van deze onverwachte beweging, zij keek hem enkel bewegingsloos aan al omklemde ze nog steeds zijn pols.
’Is het waar. Zijn jullie allebei legendarische magiërs?’ vroeg de man zacht. Reá keek met een ruk op naar de menigte om hen heen. Dat was het nadeel aan plekken als deze. Je zat zo dicht op elkaars lip dat genoeg mensen je gesprekken konden opvangen. Het was Reá al opgevallen dat steeds meer mensen tersluikse blikken naar hen hadden geworpen. [ i]’Als dat zo is, dan wil ik een herkansing’[/i] siste de man waardoor Reá weer naar hem keek. ’Ik dacht dat je maar een gewoon grietje was. Ik was er niet op voorbereid en jij kon vals spelen met je krachten’ ging de man verder. Hij zat Reá vrolijk uit te maken voor vals speelster in de hoop haar zover te krijgen hem een herkansing te geven. Hij zei het zo luid dat hij nu van verschillende omstanders steun kreeg bij zijn idee. Reá gromde iets onverstaanbaars en trapte een kruk die half onder de tafel had gestaan naar achteren zodat de man erop neerplofte toen ze hem los liet. ‘Zitten,’ was het enige wat uit haar was gekomen als was dit bevel niet eens nodig geweest. De man, al klaar in de positie om met Reá een potje armpje drukken te doen keek haar verwachtingsvol aan. ‘Als ik win…,’ begon Reá. ‘…dan betaal jij onze drankjes waarna je me met rust laat,’ sprak ze. Ze greep de hand van de man. Een omstander telde af en Reá spande haar spieren aan. De man probeerde met man en macht om haar arm om te krijgen, maar Reá arm bleef op zijn plek. Toch was het duidelijk dat het haat enige inspanning kostte. Ze zweetdruppels parelde op haar voorhoofd terwijl ze strak en ingespannen naar de man bleef kijken. Haar arm trilde lichtjes omdat ze hem de hele tijd gespannen moest houden. ‘Hou hiermee op voordat je jezelf nog meer vernederd,’ sprak ze ineens verrassend kalm voor haar houding. De man die van de inspanning helemaal rood was aangelopen schudde verwoed zijn hoofd. Hij bleef net zo lang doorgaan tot er iemand won. Reá zuchtte even. Daarna klemde ze haar kaken op elkaar. Haar arm begon iets heviger te trillen toen ze er meer kracht op zetten en langzaamaan drukte ze de arm van de man naar beneden. Paniek, dat speelde er op zijn gezicht. Hij weigerde om te verliezen van Reá. Vooral omdat ze een meisje was. Dat zou zijn mannen eer schaden. Maar met zijn hand een paar centimeter boven het tafelblad gaf hij op. Met een harde klap kwamen zijn knokkels tegen de tafel en hij wist dat hij verloren had. De man liep beschaamd naar de bar waar hij voor het drankje van Reá en Eodan betaalde. Daarna, uitgejouwd door de rest, verliet hij het vertrek. Het kalme geroezemoes keerde terug samen met de steelse blikken van de andere gasten. ‘Irriteert jou dat niet? Dat ze altijd zo naar je staren als ze eenmaal weten wie je bent,’ vroeg Reá kalm aan Eodan terwijl haar ogen de zijne opzochten. Ze probeerde de rest te negeren al ging dat met enige moeite.

(sorry dat het zo lang heeft geduurd)

De mensen hier waren allemaal zulke simpele zielen vond Eodan. Dat was nog 1 van de redenen waarom hij hier zo graag kwam. Zo ook deze man Die dacht de beschermvrouwe van lucht aan te kunnen. Hij moest lichtelijk glimlachen toen de man verloor. Weer een simpele ziel op zijn plaats gezet. Hmmn..misschien moest hij hier toch maar minder vaak komen. Het begon zijn gedachten een beetje aan te tasten. Hij nam een slok van zijn melk. "Ach, ik zeg altijd maar zo: Mensen blijven diep van binnen hetzelfde. Hoe ze ook van je mogen denken. De blikken zijn enkel een teken van respect. Een teken dat ze weten met wie ze te maken hebben. Ik denk dat vooral dat laatste geld voor die types hier." Hij keek even achterom. Aan het tafeltje tegenover hem zaten inderdaad weer twee van die types te kijken. Toen zijn blik de van de twee mannen kruisten, gingen ze snel weer verder met praten. Hij had opeens een slecht voorgevoel, en hij keek om zich heen. Zijn gevoel volgend. Toen zag hij dat er een groep bekapte figuren binnen was. Allen hadden een leren band om hun middel met daaraan verschlende wapenhouders voor verschillende wapens. Het waren een stuk of 10 man gokte Eodan Eentje, Waarschijnlijk de leider, liep naar de bar toe. De figuur knoopte een kort gesprek aan met de barman. Eodan vertrouwde de groep voor geen meter. De barman wees op de twee Legendarische magiërs. Hij kon nu ook hun aura's voelen. Het waren mensen van verschillende afkomsten, maar de meeste waren volbloed Shadraan. Toen, draaide het figuur zich naar de twee magiërs. Toen gaf hij een kort knikje richting de groep. De groep kwam langzaamaan in beweging, en verspreidde zich dor de ruimte. "Reá, volgens mij is het beter als we hier weggaan." zei Eodan, knikkend naar de twee figuren. "Want anders wordt dit een ongelijke vechtpartij." Hij zei dit nog steeds terwijl hij bleef glimlachen. Hij hield ondertussen de figuren in de gaten. Het is niet dat hij bang was voor een gevecht. Het was gewoon dat hij nou al medelijden had met de twee figuren, die duidelijk de intentie hadden om een gevecht met de twee magiërs aan te gaan. Hij wist namelijk dat ze deze met gemak aan konden, en dus was het geen eerlijk gevecht.

(Eindelijk weer inspi gevonden ^^)

Reá knikte kalm toen ze van Eodan antwoord kreeg op haar vraag. Hij had een punt, dat moest ze hem nageven. Toen hij om zich heen begon te kijken bleef ze zijn blik volgen, zo onopvallend mogelijk. Al gauw zag ze wat Eodans aandacht had getrokken. Reá keek toe hoe de personen wiens gezicht schuilging onder de kappen van hun mantels zich opsplitste. Ze fronste lichtelijk haar wenkbrauwen. Ook de wapens die ze bij zich droegen waren haar niet ontgaan. Zij had geen wapens bij zich op haar lichaam na. En haar magie natuurlijk. Maar het zou overdreven en onnodig zijn om dit met magie aan te pakken mocht het op vechten uitdraaien. Eodan sprak niet veel later hardop uit wat Reá op datzelfde moment dacht.
Een lichte grijns verscheen om haar lippen. 'Voor hen, wel te beseffen,' sprak ze zacht alsof ze zojuist een hele goeie grap te horen had gekregen. Met een kalme beweging stond Reá op van de tafel. Ze liep om de tafel heen en bleef daar staan alsof ze wachtte tot Eodan ook op zou staan en met haar mee zou lopen. Echter had de positie die ze gekozen had om stil te staan ook een ander voordeel. Het was nu amper te zien of ze sprak of niet.
'Ik denk dat het verstandiger is om zo min mogelijk ophef te veroorzaken, mochten onze gekapte vrienden een uitval doen. Misschien moeten we uitkijken met wat voor soort magie we gebruiken het is niet de bedoeling om de rest hier onnodig gevaar te laten lopen. Laten we in elk geval wachten tot we weer buiten zijn. Als ze ons dan nog steeds volgen...dat zien we dan wel weer,' sprak ze zacht. Haar blik schoot nog even vluchtig naar de gekapte personen die zich door de zaal verspreid hadden, maar gingen daarna weer terug naar Eodan.