Tijd voor middagmaal. Met grote passen liep ze door de gangen en ging gewoon haar neus achterna, al de gangen roken al naar het lekkere eten. Wel, zij vond het eten hier toch heerlijk, wat de rest er van vond wist ze niet. Uiteindelijk kwam ze in de grote zaal uit waar het volk toestroomde. Zou ze wel plaats hebben? Over plaatsen gesproken, hoe zat dat hier? Moesten leerkrachten apart zitten of bij leerlingen? Ach, ze zal wel gewoon tussen de leerlingen gaan zitten, het kon haar toch niets schelen. Ze zag wel een tafel die apart stond, maar misschien was die niet voor leerkrachten bedoeld, ja, ze zou gewoon bij leerlingen gaan zitten. Vandaag was er een groot buffet. Ze schoof geduldig aan tot ze aan de beurt was en schepte een klein beetje eten op. Ze at nooit veel, ze at steeds net genoeg. Anders lag het zo zwaar op haar maag en dat vond ze vervelend. Het was de eerste keer dat ze hier eens kwam eten en dat betekende ook de eerste keer dat ze met mes en vork ging eten. Met een lepel kon ze eten, maar mes en vork? Ze was er niet aan gewend om zo te eten aangezien ze meestal gewoon brood met soep at. Ze slikte. Dit ging nog een hele klus worden, maar ze had veel geduld dus dat kwam nog wel goed. Toen ze alles had wat ze nodig had om de rest van de dag door te komen, ging ze aan een tafel zitten die vreemd genoeg nog leeg was, wat je niet zou zeggen aangezien het aantal leerlingen. Oké, hoe moest ze dit doen? Haar mes perste ze met de punt door het vlees en ze probeerde met haar vork te snijden. Nee, dit zou niet echt lukken… Maar hoe moest het dan wel? Zo onopmerkzaam mogelijk keek ze naar de tafel langs haar en bestudeerde hoe de personen met die dingen aten. Ze prikte met haar vork in een stuk vlees, of ja, wat je prikken kon noemen. Ze zat bij manier van spreken bijna door de tafel. Maar gelukkig had ze de aandacht niet echt getrokken. Oké, wat nu? Ze keek weer subtiel naar leerlingen en nam vervolgens het mes. Met moeite begon ze te snijden. Dit ging nog moeilijker worden dan ze dacht. Als een halve barbaar sneed ze een stukje van het vlees af. Oef, eindelijk, ze had een stukje er af gesneden gekregen. Wauw, en ze dacht dat je niet moest werken voor je eten, het was bijna zo intensief als jagen. Maar hoe moest ze dit nu in haar mond krijgen? Aaargh, waarom moest iemand zo nodig bestek uitvinden? Ze klemde haar hand om de steel van de vork en stak die daarna in haar mond, oke, dit ging nog goed. Ugh, hoe moest ze dat stuk vlees er nu af krijgen? Kauwen? Ze begon op de metalen vork met het stukje vlees aan te kauwen. Wel, waarschijnlijk was het fout, maar het was doenbaar. Hoewel ze er tandpijn van kreeg. Eindelijk, één klein stukje vlees binnen en drie minuten zijn voorbij gegaan. Dit ging nog een eeuwigheid duren. Ze had zich moeten verdiepen op de kunst van het eten ofzo, of aan iemand moeten vragen om het haar te leren. Met een diepe zucht begon ze het volgende stuk vlees te snijden.

~OPEN~