Vandaag was er geen les, dus Kana zou vast weer gaan joggen voor de hele ochtend, dat deed hij altijd op zondag, gewoon rustig een half dagje joggen, zonder dat anderen hem tegenhielden. Choco zat op de man zijn schouder en piepte opgewekt, het dier was blij dat hij weer goedgezind was. Het ging al veel beter met Kana, sinds dat hij wist dat de stagaire waar hij verliefd op was, ook verliefd op hem was. Dat deed hem helemaal weer opfleuren, ja hij had misschien deze keer wel eens geluk. Alles was ingepakt dus hij wandelde rustig zijn kamer uit om dan weer te gaan joggen. Choco piepte weer opgewekt, het dier vond het werkelijk fantastisch dat ze weer eens buiten waren met hun tweetjes. Het dier had Kana zien afzien die enkele dagen dat hij alleen in zijn kamer had gezeten met alleen Choco als zijn gezelschap. Het dier had hem heel hard gesteund die dagen en dat apprecieerde hij zo enorm dat het dier er voor hem was. Het deed hem weer goed voelen, na een aantal dagen was hij weer gestopt met huilen en ging alles beter, maar nog steeds doolde Flavio door zijn hoofd. Hij was onmogelijk om uit zijn hoofd te krijgen. Het was niet aangenaam om constant aan één persoon te denken terwijl deze eigenlijk niets voor je voelde. Nu begon Kana te rennen, richting de grasvelden, daar kon hij vast wel wat sport beoefenen, zich uitleven, dat had hij nu vooral eigenlijk nodig, een uitlaatklep. Hij arriveerde aan het grasveld en begon dan capoueira te beoefenen, een braziliaanse vechtdans. Hij vond het altijd leuk om dat te doen, vreemd genoeg kalmeerde het hem, maar tijdens de bewegingen liet hij een persoon schrikken die dan in de sneeuw belandde. ‘Sorry, ik had u niet gezien,’ zei ze blozend en Kana glimlachte en schudde zijn hoofd “Het is oké dat gebeurt wel meer bij mensen. Alles oké met je? “ vroeg hij terwijl hij bij het meisje hurkte, Choco piepte zachtjes en het diertje keek het meisje nieuwsgierig aan.

(kort, sawrie, meer kreeg ik er niet uit o3o)

- Sorry voor het lange wachten o.O

Een persoon was tegen hem aangebotst en Kana kon zich gelukkig nog goed overeind houden, dat was altijd handig als je een goed evenwicht had, dan was de kans op vallen minder groot en dan bleef je lekker overeind staan. Oh wat was dit toch geweldig, een goed evenwicht, een goed afgetraind lichaam en je bleef dan nog eens lekker in conditie, dan was je toch geweldig goed bezig niet? Kana hield zich veel bezig met zijn sport en dan kwam je tot het resultaat van wat hij nu was, een licht gespierde man van 25 jaar zonder enige fysieke klachten die in volle conditie was. Dat was toch altijd geweldig, geen kwaaltjes, nooit ziek zijn en eigenlijk gewoon in putje winter met een shirt buiten kunnen lopen zonder dat er enig probleem was. Het meisje dat tegen hem aangebotst was, had minder geluk, ze lag nu op de grond, in de sneeuw, het arme kind het vast nu wel koud, goh nu voelde hij zich wel slecht dat ze nu languit zo in de sneeuw lach. Ze verontschuldigde zich. “Het is oké dat gebeurt wel meer bij mensen. Alles oké met je? “ vroeg hij terwijl hij hurkte naast het meisje dat zonet door onoplettendheid tegen hem was aangebotst en nu in de sneeuw zat. ‘Gelukkig, soms ben ik zo diep in gedachten dat ik niet oplet op mijn omgeving,’ gaf ze lachend toe. ‘Maar het gaat wel goed, hoor. Alleen een beetje koud, maar dat is normaal met dit weer.’ Kana knikte en had wel gemerkt dat het meisje hem aan het observeren was. Ze was een studente, dat had hij al eventjes gemerkt, een studente die hij nog niet in zijn lessen aanwezig had gezien maar dat kon ook gewoon vast zijn omdat ze nieuw was. Dat ze daarom nog niets had kunnen doen. Maar dat kon hij allemaal niet echt weten, hij veronderstelde alleen nogal veel. Je kon het niet echt vooroordelen noemen, want dat waren ze niet, het waren alleen merely his speculations. Het meisje had nu onderhand al vast wel door dat hij geen leerling was, maar een leerkracht. Maar hij kon het ook helemaal mis hebben natuurlijk, je wist maar nooit. Ondertussen was de blik van Choco nieuwsgierig over het meisje aan het gaan. Het dier was toch soms ook zo wispelturig, maar daarom hield Kana zo van Choco, omdat het dier zo onverwachts uit de hoek kon komen. ‘Hé leuk,’ zei het meisje, terwijl ze met haar ogen naar het diertje keek. ‘Een gele vogel!’ Kana grijnsde, zijn gezicht fleurde helemaal op toen ze begon over zijn kleine vogeltje. Choco piepte enthousiast “Dit is niet zomaar een vogel, dit is een Chocobo, speciale soort op Gren die maar door één familie wordt gekweekt en verzorgd, door de mijne.” Zei hij vol trots die doorschemerde in zijn stem. De man was echt trots op zijn kwekerij. Ik zou ook wel een huisdier willen,’ zei het meisje en Kana knikte. Maar hij zweeg nog even, want misschien zou ze er nog wat achter zeggen, je wist immers maar nooit. ‘Maar die zijn best duur.’ Kana knikte nogmaals instemmend. “Daar geef ik je gelijk in, maar ik heb mijn huisdiertje gevonden, gewond, voor mijn deur, het was winter en het diertje had het zo koud. Zijn naam is Choco trouwens” zei hij terwijl weer overeind kwam. ‘Ik heet trouwens Spell, aangenaam,’ zei ze, waarna ze haar hand uitstak. Kana nam deze hand aan en schudde deze, “Mijn naam is Kana Sutoraifu, leerkracht Gymnastiek op deze school, aangenaam kennis te maken.” Zei hij met een glimlach terwijl Spell hem met een vragende blik aan keek. Hij begreep niet goed waarom ze dat deed, maar ach. Met nog steeds diezelfde glimlach stond hij nu met zijn voet lichtjes op en neer te tikken in de sneeuw. Zijn blauwe ogen een beetje rondkijkend. “Ben je nieuw hier? Want ik heb je nog niet in mijn lessen gezien eigenlijk” zei hij terwijl zijn blik weer naar Spell ging, deze keer was hij diegene die een vragende blik opzette.

Vol aandacht luisterde Spell naar de oorsprong van het vogeltje. Goh, een eigen kwekerij! ‘Wat cool,’ zei ze zachtjes. Ze had nog nooit van een Chocobo gehoord, maar misschien waren ze op Gren wel heel populair. Ach ja, op Puffoon had je dan weer andere vogels waarvan zij misschien nog nooit gehoord hadden. Spell merkte dat de man opvrolijkte toen hij praatte over zijn vogel. Zou een huisdier dan echt zoveel geluk kunnen brengen? Natuurlijk, elke vorm van liefde zou je een goed gevoel kunnen geven, maar ze wist niet dat je zoveel van een dier kon gaan houden. Het gevaar van elke vorm van liefde was dat als de persoon of het dier weg zou gaan voor een lange tijd dat je er een gebroken gevoel aan overhield, maar dat was het risico van het vak. Niet dat liefde een vak was, maar ach, je begreep wel wat ze bedoelde. Ze richtte haar blik aandachtig op de het jonge vogeltje. Het leek kerngezond te zijn en dat deed Spell ook wel goed. Misschien was ze dan toch gevoeliger voor dieren dan ze zelf dacht. Welk dier wilde zij nu ook alweer hebben? Oh ja, een zwarte kater. Of een slang, die dieren vond ze ook wel cool, zo lang hij haar maar niet zou wurgen in haar slaap. Ze keek naar de man. ‘Leuke naam voor een vogel,’ vond ze, ook als was Choco misschien niet zo toepasselijk voor een gele vogel, maar natuurlijk wel als je aan zijn soort dacht. Chocobo’s. Hm, die moest ze onthouden. Misschien kon ze eens naar een Zwarte Markt gaan en daar gaan kijken of ze die vogels daar ook hadden in Oak’s Field. Maar als ze werkelijk gekweekt werden in Gren zou het natuurlijk het voornaamste zijn als ze eens bij Gren ging kijken. Spell vond het altijd wel leuk om plaatsen te gaan bezoeken en had dan ook heel veel uitstapjes voor in de vakantie gepland. Stel dat ze later een partner zou krijgen, dan zou hij er wel aan moeten wennen dat ze niet bij hem zou blijven op Starshine, maar meer naar de andere planeten zou gaan. Dan zou hij zelf maar moeten kiezen of hij mee zou gaan of niet. Als het een lui type was kon hij beter op Starshine blijven. Spell vond luie mensen ook best wel interessant, natuurlijk, ze vond veel karakteristieke vormen interessant, maar zijzelf was gewoon zo niet. Ze schudde de gedachten uit haar hoofd en keek hem daarna aan. ‘U bent dus een leerkracht!’ zei ze glimlachend. ‘Ja, ik ben pas nieuw hier, ik ken het hier allemaal nog niet zo heel goed, maar ik doe mijn best. Ik geloof dat ik u ook nog niet heb gezien, ik heb nog geen les gehad van u dacht ik. Misschien zien we elkaar een van deze dagen dan wel in uw lokaal.’ Ze glimlachte. ‘Dan zou ik u dus beter Master Kana kunnen noemen,’ glimlachte ze. Ze draaide haar hoofd om en besloot om maar eens overeind te komen, een paar mensen keken namelijk nogal raar naar haar. Niet dat het haar iets interesseerde, maar het was ook een beetje koud om hier in de sneeuw te blijven liggen. Ze kroop een beetje naar achteren en kwam daarna pas overeind, zodat ze Master Kana al zeker niet zou raken. Ze kon het eigenlijk ook een beetje aan hem zien dat hij de leerkracht gymnastiek was, hij zag er fit uit. Ook best wel gespierd. Ze draaide haar hoofd naar Choco, het gele vogeltje. ‘Ik denk dat u me zojuist een nieuwe plaats heeft bewezen om naartoe te gaan. Misschien vind ik nog wel meer van zulke vogeltjes in Gren,’ zei ze glimlachend. Ze keek Master Kana aan. ‘Ik hou ervan om rond te gaan kijken bij andere planeten en op zoek te gaan naar hun specialiteiten,’ legde ze uit. ‘Ik kan namelijk ook niet wachten om Oak’s Field te gaan bekennen.’ Ze glimlachte. ‘En natuurlijk ben ik ook heel benieuwd naar de lessen, hoe die zullen verlopen en of de leerkrachten mee zullen vallen.’ Ze lachte. ‘Ik hoop dat ze voornamelijk zoals u zijn, u bent best wel vriendelijk,’ zei ze glimlachend, waarna ze even wachtte met spreken om af te wachten wat hij zou zeggen.