♦ Verwerkweek ~ Dinsdag ♦

Lightning zuchtte even kort. Haar laatste stukje van haar eten was nu ook op. Genoeg... voor nu dan. Light had op onverwachte momenten honger. At dan ook meteen, maar dikker worden en al dat geklaag? Nee dat moest bij haar niet want ze verdikte niet.
Of toch niet als ze kijkt. Best vreemd, ze at zoveel en toch kwam er geen gewicht bij... Hij grinnikte. ''Prima, prima, my little angel, thanks for asking.'' zei hij zoetjes. Lightning draaide even kort en overdreven met haar ogen. Angel...hij zou eens moeten weten dat ze dat woord bij haar nooit genoemt kon worden.
Want iemand die vervloekt is zal dus waarschijnlijk niet in de hemel belanden en dus al zeker geen o zo lieve engel worden. Dominic was dat net het zelfde, hij leek totaal niet op een engel.

'Binnen nu en een halfuur horen we in de Kovomaka's Gardens te zijn voor het kennismakingsspel dat vandaag op de planning staat. Als ik terugkom is iedereen gereed voor vertrek!' Hoorde ze Master Savador zeggen. Even zuchtte ze, waarom was ze niet gewoon in haar kamer gebleven, de hele dag geeuwend naar het plafond zitten staren. Genietend van de rust in haar kamer.
Maarnee zij moest weer zo nodig toch naar hier komen. Wel ze moet toegeven dat ze er nu wel heel veel spijt van had. Verveeld stond ze op, want ze moet dus echt die pilletjes gaan halen. Alleen gunde Dominic dat blijkbaar niet, hij pakte galant haar hand vast en trok haar mee naar buiten. het enige wat ze nu kon doen is gedwee met hem meegaan. Dacht hij nu werkelijk dat ze hem nie door had? Waarom deed ze nog meoite er daar over te piekeren? Dus ze deed eht dan niet meer, liet die gedachten achter een deur gaan en sloot die.
Voila van dat was ze nu ook af. ''Goh, gezellig dit he. Spelletjes, heerlijk.'' zei hij met een vrij overtuigende grijns van vreugde. Lightning keek hem geamuseerd aan, kon hij niet nog subtiler zijn? Nee waarschijnlijk niet. Nadat ze waren aan gekomen had ze zich loswrikkeld uit de greep van Dominic en was wat verderop gaan staan zodat hij haar niet kon afleiden. Het enige wat ze nu kon doen was gewoon luisteren naar de uitleg. Dus een soort tikkertje...geweldig die actieve kinderen hier zullen het er alleen maar 'leuker' maken. Lightning lette nog niet meteen op naar de omgeving...
blijkbaar had ze dat wel moeten doen. Dominic omhelsde haar oppeens, en hij zat in de andere team, just great. had ze nog neit eens de kans om te rennen... ''Nog enige laatste woorden, liefje?'' vroeg hij plagerig ''Want jij, jij bent af.'' Sprak hij triomfantelijk. Ze voelde hoe hij haar in haar nek beet. Een huivering raasde door haar bloed. Kort had ze haar ogen gesloten.
En voor dat hij het wel besefte draaide z uit zijn omhelsing, jammer want ze had het nog gezllig gevonden in zijn armen. Anyway...ze stond nu achter hem. Gaf hem een plagende kus vlak naast zijn mond." Don't Think so" Grapte ze en ging er meteen vandoor. Was neit van plan om Dominic meteen af te tikken....Misschien had ze dat toch beter wel gedaan...

Meende hij dit nu serieus? Was dit het beste dat die oude knar kon bedenken? Een stom spelletje pak de vlag? Dat spel was zelfs in de prehistorie niet modern. Zucht, diepe, diepe zucht. En met wat voor een bende klungels zat ze opgescheept als teamgenoten? Rhine had al meteen een pethekel aan dat ventje dat natuurlijk weer deel moest uitmaken van haar team, die Dominic met zijn idiote gefakete enthousiasme. Bwergh, rot ventje. Hmmm ach ja onder dit vervelende kinderspelletje kon ze toch niet uitkomen, kon ze maar beter zorgen dat ze iemand te pakken kreeg. Misschien kon dit nog best wel grappig worden gewoon een zwak zieltje eruit pikken en dat arme schaap lekker bang maken. Oe ja ineens kreeg ze er helemaal zin in. Het perfecte slachtoffer sprong haar al in het oog, Moyra, Savadors lievelingetje. Wat een walgelijk blije springbal was me dat. Rhine sloop achter haar aan, dreigend, traag. Als ze in een oude horror film hadden gezeten was er nu zeker en vast onheilspellende muziek te horen. Het arme kind viel, boehoehoe. Perfect dus. Ja iemand moest dat arme schaapje toch gaan “helpen”? Of niet soms? En hoe kon Rhine dat hulpeloze ding op de grond laten liggen? Niet toch? Met een langzame tred en een griezelige grijns op haar gelaat ging ze dicht naar Moyra toe. ‘Wel, wel, wel wat hebben we hier? Een arm hulpeloos wezentje, overgeleverd aan mijn genade’ Zei ze met een kleine grinnik. ‘Ooh nee wacht genade is iets dat ik niet heb, dat is waar ook.’ Zei ze nog harder grinnikend voor ze zich naar het meisje toe boog klaar om haar aan te tikken. Oe wat was dit toch leuk, Savadors lievelingetje uitschakelen en misschien, wie weet haar nog eens lekker door de modder sleuren voor haar vriendelijk terug bij het baasje af te leveren.

Ze zat even geschrokken op de grond. Ze had de tak niet gezien en evenmin de tegels aan zien komen. Gelukkig had ze zich met twee handen kunnen opvangen, die nu prikkelden van de steentjes en licht geschaafd waren. Maar ze zou er wel over heen komen. Wilde net opstaan en verder lopen, verder gaan met het spelletje, toen er een meisje opeens heel dichtbij was. Ze had een griezelige grijns op haar gezicht. Moyra keek haar met trillende lip aan, produceerde dan een warme grijns. Dit meisje zou haar geen kwaad doen, al zat ze dan in het andere team, Het ergste wat er kon gebeuren was dat ze werd afgetikt, toch?
‘Wel, wel, wel wat hebben we hier? Een arm hulpeloos wezentje, overgeleverd aan mijn genade’ Zei ze met een kleine grinnik. ''Ik ben niet hulpeloos.'' sputterde ze tegen. Nee toch? Ze was niet hulpeloos. Nee. Alleen omdat ze klein was betekende het niet dat ze niet terug kon vechten hoor. Al was Moyra waarschijnlijk te lief om iemand kwaad te doen, als Rhine echt eng werd zou ze misschien in paniek raken. ‘Ooh nee wacht genade is iets dat ik niet heb, dat is waar ook.’ Ze voelde een hand op haar schouder en meteen keek ze teleurgesteld opzij. Af. Ze was af. Maar opstaan was niet mogelijk omdat Rhine haar pad blokkeerde. ''Ok, ik ben af. M-mag ik er nu langs?'' vroeg ze met trillende stem en angstige ogen. Waarom had dit meisje zo'n enge sfeer om zich heen hangen? ''A-alsje-blieft?''

Schattig, toch ooh zo schattig was dit...ding. Jammer voor haar dat ze niet van schattige kleine meisjes hield, ze vond al die schattigheid zelfs vervelend, alleen Zack, hij was een uitzondering op de regel. Maar dit...geval nee die zeker niet, ze was aardig tegen Savador - die monsterlijke vent - en ze zag de wereld zo rooskleurig, jugh naïef wicht. ''Ik ben niet hulpeloos.'' sputterde ze tegen. Rhine trok geamuseerd een wenkbrauw op. "ooh kijk het kan praten." zei ze met een duivelse twinkeling in haar ogen. Wat had ze toch een lol, like really dit had ze nooit verwacht bij een spel als pak de vlag. Ach ja. Ze was niet hulpeloos? Dacht ze dat werkelijk? Ze kon nog niet eens op haar eigen benen staan, en dat letterlijk en waarschijnlijk ook figuurlijk. tsss totaal niet hulpeloos hoor. Bij die gedachtegang draaide Rhine met haar ogen, zelfs in gedachten klonk het idioot. Hmmm genoeg gespeeld met haar prooi, met een simpele tik op het kinds schouder en alles was afgelopen, ze was geëlimineerd, vermorzeld als een klein insect. Rhine zag wel dat ze wilde opstaan, dat ze hier weg wilde om waarschijnlijk ergens troost te gaan zoeken. Maar dat ging niet gebeuren, naha Rhine was nog niet klaar, nee de fun moest nog beginnen. ''Ok, ik ben af. M-mag ik er nu langs?'' vroeg ze met trillende stem en angstige ogen. Ze was bang, bang van haar, oe hoe heerlijk was dit wel niet hmm? Rhine kon er alleen maar door grijnzen. Dit kind leek wel een gazelle, een klein arm diertje gevangen met een kleiner roofdier voor zich, een hyena om het verhaaltje wat vrolijker te maken. ergens was het best ironisch, dit kind was bang voor haar - het kleinere roofdier, dat haar hooguit zou verwonden - maar ze ging wel zitten knuffelen met een grote boze leeuw - die haar zo met huid en haar kon opvreten, of erger - Ja eigenlijk was het zelfs kostelijk, grappig. ''A-alsje-blieft?'' Kwam er nog achteraan. Rhine haalde haar schouders op en trok het meisje ruw recht, alvores haar schouders beet te pakken en haar indringend aan te staren. "Je bent bang voor me. Ergens te begrijpen maar toch...er zijn veel engere wezens op dit uitje dan ik, prinsesje." Zei ze op een onheilspellende toon. "Dichter bij je dan je denkt..." Fluisterde ze nog in haar oor, haar koude adem tegen de huid van het meisje verspreidend alvores ze Moyra terug fijn in de modder duwde. Een grijns speelde alweer om Rhines lippen. "Ik zie je nog wel, bonbon" Zei ze met diezelfde onheilspellende toon voor ze oploste en een eindje verder weer tevoorschijn kwam, opzoek naar een volgend slachtoffer.

Waarom deed het blonde meisje zo eng? Alleen die lach al zorgde dat Moyra weg wilde vluchten. Niet grappig. ''A-alsje-blieft?'' Smekend keek ze het meisje aan. Laat me gaan, leken haar ogen te vragen. Even was ze bang dat ze niet weg zou mogen. Maar het enge kind haalde haar schouders op en Moyra voelde dat ze overeind werd getrokken. Een beetje ruw, waardoor ze stond te wankelen. Twee handen op haar schouders hielden haar in evenwicht, maar daar was ze nu niet echt blij mee. Want het betekende dat Rhine nog meer tegen haar ging praten. "Je bent bang voor me. Ergens te begrijpen maar toch...er zijn veel engere wezens op dit uitje dan ik, prinsesje." Zo eng en onheilspellend, Moyra wilde achteruit deinzen, maar dat ging niet. Ze werd te goed vastgehouden. Moeizaam slikte ze en knipperde angstig met haar roze ogen. "Dichter bij je dan je denkt..." De koude adem van het meisje voelde als een ijzige wind. Ze was zo bang nu dat ze nauwelijks iets kon zeggen. Een verschrikte gil gleed over haar lippen toen ze achteruit struikelde en voor de tweede keer in korte tijd op de grond viel. Deze keer wist ze zichzelf echter niet op te vangen en van pijn schoten er tranen in haar ogen. Ze verbeet zich en keek het meisje boos aan. "Ik zie je nog wel, bonbon" Ze keek nog steeds boos, zag de gedaante oplossen en weer verschijnen. ''Nietes. Jij blijft uit mijn buurt!'' gilde ze Rhine achterna. Dan stond ze trillerig op, waarom had dit korte moment zo'n indruk op haar gemaakt? Omdat Rhine had gesproken over monsters, die nóg enger waren. En dichtbij. Was dat niet al reden genoeg om bang te zijn? Ze begon langzaam te lopen, op zoek naar Savador. Toen ze hem zag haastte het meisje zich naar hem toe. ''M-meneer.'' zei ze met trillende lip. ''Ik ben ge- ehm-getikt... Wat nu..?'' vroeg ze, terwijl ze onopvallend probeerde de modder van haar kleren af te krijgen.

_{Laat die jong hun spel spelen, waren ze ook weer voor een klein kwartiertje te druk bezig om hem te pesten. Hij moest ook maar wat uit zijn duim zuigen om het zowel 'leuk' voor hen te houden als ze zoet te houden, de puberachtige koters. Eigenlijk had hij het niet helemaal zelf bedacht. Hij was te Savadorachtig om met kinderlijke tikspelletjes aan te komen. Hij had het enkel gezien bij een algemeen spel dat een aantal andere klassen samen uitvoerden, had daarbij ook gezien dat ze liepen te gillen als blije speenvarkens - en wie was hij om dan moeilijk zijn hoofd te gaan zitten breken om vooral niet met iets aan te komen dat hem kennende te moeilijk en te saai was voor hun iele brein. Niet dat het hem ook maar een moer kon schelen of ze zich er wel aan konden vermaken; het was maar om gewoon iets te hebben. Dus liet hij ze nu maar rennen en springen en vallen en doen, terwijl hij even mooi de gelegenheid nam om een momentje voor zichzelf te nemen. Namelijk, het geconcentreerd fronsend in en uithalen van zijn das uit de kraag van zijn coat terwijl zijn mentorklas elkaar ondertussen afslachtten om te kijken wat meer gentleman-achtig stond - o zo belangrijk. In zijn geval wel, althans. Zo nu en dan schoot zijn ongeïnteresseerde blik even naar het grasveld, vond dat hij wel weer genoeg tijd besteed had aan de snotters als hij twee klasgenoten over het gras zagen duikelen, en klooide weer verder met zijn das die hij - daar kwam hij nu achter - beter had kunnen vervangen voor een stropdas.
Maar - wat was dat? Misleiden zijn scherpe oren hem nu of hoorde hij daadwerkelijk opstandig gejengel?
'M-meneer,' klonk er opeens een klein stemmetje ergens opzij en van onderen. Nors draaide hij zijn hoofd, maar de uitdrukking op zijn gezicht veranderde op slag toen hij Moyra helemaal onder de modder zag bibberen, half in tranen. 'Ik ben ge- ehm-getikt... Wat nu..?'
'Maar my dear, wat is er met je gebeurd?' sprak hij bezorgd bij het beter opnemen van haar verfomfaaide uiterlijk. Er ontsnapte haast iets dat veel weghad van een binnensmonds medelevend 'awh'-geluidje uit zijn keel terwijl hij het meisje met een hand op haar achterhoofd in een zogeheten poging tot troosten met haar gezicht tegen zijn buik duwde - voor hij eerst even snel links en rechts keek of een toevallige voorbijganger het niet zag, natuurlijk. 'LAFEE!' blafte hij vervolgens over het grasveld. 'ZIE IK NOG ÉÉN KEER ZO'N LAFFE STREEK, DAN TREK IK JE PERSOONLIJK AAN JE OORLELLEN TERUG NAAR DE HERBERG!' Kleine onschuldige schattige meisjes pesten die geen vlieg kwaad deden. De achterlijke teef. Kon er niet eens een spel op sportieve wijze gespeeld worden, jezusmina.}

Erza had zich op sluwe wijze losgemaakt. Dat had hij wel aan zien komen. En misschien, heel misschien... Had hij wel express wat ruimte in zijn omhelzing gehouden. Want een spelletje was niet leuk zonder uitdaging en hij wilde het zichzelf niet al te gemakkelijk maken. Dat hield hij maar even in het midden. Geen commentaar, zo zeiden ze dat toch?

''Don't think so" zei ze en hij grijnsde. Keek opzij naar haar en sprak vlug, wetend dat ze weer weg zou vluchten. ''Ik had niet anders van je verwacht, lieve schaduw in de nacht.'' Wauw, het rijmde. Hij was zó poëtisch... De jongen draaide zich opzij en zag Erza inderdaad weglopen, haar passen zo vlug en sierlijk. ''Ga maar...'' fluisterde hij. ''Ik zie je nog wel.'' Plagerig zwaaide hij haar uit. Nee, rennen was niets voor hem. Sluipen paste veel beter bij zijn persoonlijkheid. Dus sluipen deed hij. Hij had een hele omweg gemaakt door het park en zag een gedaante. ''Boeh.'' zei hij droogjes en met een simpel gebaar veegde hij zijn haar uit zijn gezicht, alvorens naar voren te reiken om de ander te tikken.

[Leef, topic, leeef... Pls QQ]

Ze stond nogal te trillen op haar benen, gewoon uit moeheid en schok. Ja, dit meisje was makkelijk uit balans te brengen. Letterlijk en figuurlijk. Door het drukke kind op haar kamer had ze natuurlijk ook al weinig geslapen en alles bij elkaar opgeteld was haast te veel. Gelukkig was daar de leraar die ze zo vertrouwde. Automatisch vormde zich een kleine glimlach.
'Maar my dear, wat is er met je gebeurd?' Hij wist haar te kalmeren met zijn troostende woorden en ze snufte, besloot dan dat ze blij wilde zijn. Ze wilde hem niet bezorgd maken. En juist toen ze dat besloot en opkeek naar zijn bijzondere gouden ogen, die haar aan schatten en verre landen deden denken, begon hij te roepen.'LAFEE!' Nog meer volgde. De woede in zijn stem deed haar een beetje ineen krimpen. Ze sloeg haar handen over haar oren heen, wilde geen woede horen. Nee, hij was een beleefde, lieve man. Die hoorden niet te gillen over zulke gemene dingen. Hij bedreigde haar. En ze mocht dan nog zo eng zijn, het blonde kind dat blijkbaar Lafee heette was een meisje. Een jong meisje. De naam deed haar logischerwijs aan feeën denken. En hoe durfde hij haar te bedreigen. Dat was niets voor hem, toch? Nee, dat hoorde bij barbaren. Ze stak haar hand uit en trok aan zijn mouw. ''Niet boos doen...'' fluisterde ze. Kuchte dan en keek hem met iets meer kracht aan. ''Ik ben gewoon gevallen hoor. Wilt U alstublieft niet boos doen?'' vroeg ze dan. Kleine blosjes vormden zich op haar wangen. Het was niet écht een leugen, ze verzweeg enkel wat Rhine daarna had gedaan, namelijk haar weer terug duwen. Maar het gaf niet, als hij maar niet boos zou doen. Hij was toch the good guy? En die zouden toch nooit zulke akelige dingen zeggen. Ze had het deels verstaan en wiste het nu uit haar geheugen. Wilde alleen maar blije dingen van hem onthouden.

Moyra kon doorgestreept worden op haar persoonlijke lijst van slachtoffers. Eigenlijk was het nog best wel amusant geweest haar aan te tikken en bang te maken. Zo nu opzoek naar een volgend slachtoffer. Rhine doolde wat rond en kwam daardoor binnen gehoor bereik van hun oh zo "lieve" begeleider. 'LAFEE!' Schelde de blaffende stem door de vroege ochtendlucht. Even bleef Rhine staan speurde de omgeving af naar het bleke gezicht van de boze man. Gevonden! Een paar meter verder stond hij met het kleine springballetje tegen zich aangedrukt. Naïef klein ding toch. 'ZIE IK NOG ÉÉN KEER ZO'N LAFFE STREEK, DAN TREK IK JE PERSOONLIJK AAN JE OORLELLEN TERUG NAAR DE HERBERG!' Gemaakt geschokt drukte ze haar hand voor haar mond. Nee ze was niet bang, ze vond het alleen maar grappig. Als hij dat dan zo graag wilde moest hij haar ook nog te pakken krijgen, en dat zou ze niet laten gebeuren, niet nog is. Tot haar grote verbazing leek het kleine springbalwichtje haar te helpen. Vreemd. Waarom deed ze dat nu weer? Waarom was ze niet blij met deze actie als wraak? vreemd meisje. Misschien moest ze het toch maar eens gaan overwegen om dat klein geval te helpen, haar te waarschuwen voor de man waar ze zich toch zo aan vastklampte. Waar ze bescherming zocht. Ze had geen enkel idee hoe vreselijk fout ze was. Maar hoe moest ze dat haar duidelijk maken? Hoe kon ze dat kind helpen voor het te laat was? En dan moest ze nog eens een manier vinden waardoor Savador er niet achter kwam. Klonk als een hele hoop werk. Hmmm misschien een zorg voor later. Rustig slenterde ze verder opzoek naar een volgende prooi, of nee wacht misschien toch geen prooi. Misschien gewoon iemand die haar kon verlossen van dit afschuwelijke spel, zodat ze zich met een beter spel kon bezig houden, een spel waarbij ze suikerdropje hielp, op haar eigen manier uiteraard. Ze zag iemand rennen, een kind dat ze wel al een paar keer had gezien. Erza? Kon dat? Was goed mogelijk, ja dat was. “Hé” Riep ze terwijl ze dichterbij kwam. Misschien kon zij haar verlossen van dit spel, ze zat ten slotte in het andere team.

PROFILE MAGICIAN

» ♦ Verwerkweek ~ Maandag ♦

♦ Verwerkweek ~ Dinsdag ♦

♦ Verwerkweek ~ Dinsdag ♦

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen