_{Haar vingers trippelden zachtjes over haar zij, volgden de curven die haar lichaam vormde. Bij haar heupen omhoog, dan bij haar middel omlaag, bij haar borst weer omhoog. Ze lag op haar zij, vanaf haar heupen onder de witte lakens, haar bovenlichaam vrij. Het was vroeg in de ochtend, een uur of zeven en om eerlijk te zijn lag ze er heerlijk. Het bed was warm, zonlicht kietelde haar blote huid en degene naast haar snurkte niet. Was wel eens anders geweest, als ze in een vreemd bed wakker werd. Nu was dit geen vreemd bed, dit was Yosh z'n bed. Ze kende hem pas sinds gisteren - sinds het feest gisteravond - en eigenlijk was hij haar type niet. Jonger dan zij, onschuldig, onwetend en eerlijk is eerlijk; een beetje té vrolijk. Schattig, dat ook. Ze wist hoe hij lag, ondanks dat ze met haar vrijwel geheel ontblote rug naar hem toe lag. Het zag er vreselijk lief uit en geef toe; je wil niet vrijen met iemand die je als "lief" ziet, toch? Dat is gewoon... Disturbing. Er was dan ook niets gebeurd. Je hoort het goed, helemaal niets.
Voor zover ze zich kon herinneren was ze met hem aan de praat geraakt en had ze na drie pogingen haar flirtneigingen stop gezet. Ze had geen zin gehad om een andere jongen te vinden, dus was ze maar met hem blijven praten. Ze waren uiteindelijk in zijn bed geëindigd, maar niet zoals Azure normaal eindigde - in een warme rommel van lichaamsdelen en lakens - maar heel onschuldig. Ze was gewoon bij hem in bed gekropen omdat ze moe was - te moe om terug te gaan. Naast haar herinneringen was er overigens ook nog de aanwijzing dat ze zowel haar roodzijden beha als haar roodzijden onderbroek nog aanhad, dus dat er onmogelijk iets gebeurd kón zijn - dan zouden die twee uit zijn geweest. Nee, ze had vannacht gewoon bij iemand geslapen en niet met iemand. Vernieuwende ervaring, goed voor de nachtrust en echt; zó erg was ze nu ook weer niet. Het gebeurde wel vaker dat er niets gebeurde maar dat ze wel ergens anders wakker werd. Het gebeurde niet vaak, maar het gebeurde. De afgelopen tijd gewoon niet.
Haar vormen verveelden haar na een minuut of zeven echter wel; ze kende haar lichaam, dus veel leuks was er niet aan. Ze draaide zich om, naar Yosh toe. Hij keek schattig, lief. Of dat vond Azure, want slapende gezichten waren nu eenmaal moeilijk te lezen. Zij vond het in ieder geval erg lief. Niet iemand waarmee ze zou spelen en dan zou laten vallen, iemand die ze kende en daarmee hield het op. Op het feit na dat het nu leek alsof er iets was gebeurd. Iets wat niet gebeurd was. Loom draaide ze zich weer om, sloeg ze de lakens van haar benen, schoof haar benen opzij en ging op de rand van het bed zitten. Haar rode ogen scanden haar uiterlijk in de spiegel. Geen uitgelopen make-up - helemaal geen make-up zelfs - geen wallen en mán, ze zag er geweldig uit. Vond ze wel vaker van zichzelf - geen probleem, toch?
Ze stond op, graaide een overhemd uit de kast - macht der gewoonte, ze had meer mannenoverhemden dan eigen shirts - en trok het over haar ondergoed aan. Ze knoopte het echter niet dicht, ging op Yosh' kant van het bed zitten en schudde zachtjes aan zijn schouder. 'Wakker worden, schone slaapster.' fluisterde ze hees, haar stem niet helemaal gepast voor de situatie. Sja, ze was gewend alleen te fluisteren op een toon die iemand het hoofd op hol bracht, dus eerlijk is eerlijk; wat kon ze eraan doen?}

_{De Novaanse etage was statig, licht en elegant. Elegant en statig kon ze hebben, maar het licht was haar iets te veel op een vroege ochtend. De heldergele gordijnen hingen halfopen en de zon priemde haar lichtstralen vaak recht in de ogen van de slapende mensen. Als Novaan had je daar of geen last van, of je was eraan gewend, maar de door en door Grenaanse Azure had best wel een hekel aan dat licht gekregen, de paar keer dat ze de nacht op deze etage had doorgebracht. Ja, dat had ze al meerdere keren gedaan. Vaak omdat ze óf te moe óf te dronken was om terug te komen, een keer of twee ook omdat het bed na… activiteiten te lekker lag om meteen terug te keren naar haar eigen etage. Ja, je kon er problemen om krijgen – zeker omdat ze op de jongensafdeling sliep – maar Azure wist wel hoe problemen te vermijden. Meestal schoof ze het op de ander af. Ja, zo egoïstisch kon ze zijn. Jammer voor die ander, ze had geen last van haar geweten.
Yosh begon wakker te worden – nee, Yoshi. Zo zou ze hem in gedachten noemen, was makkelijker. Ja, de jongedame had Mario in haar jongere levensjaren wel eens gespeeld. Het was onmogelijk om die referentie niet te maken, voor haar in ieder geval. Goed, als hij het niet wist zou het hem ook niet kwetsen, toch? Ze zou hem gewoon Yosh noemen. In haar hoofd Yoshi. Terug naar iets wat relevant was, hij werd wakker. Dat was een goed teken, want dat betekende dat ze zich niet zou hoeven vervelen terwijl de ander nog sliep. Dat waren vaak de vreselijkste uren. Hij groette haar verrassend vrolijk voor iemand die net wakker was gemaakt uit een schijnbaar best diepe slaap. ‘Goedemorgen Yosh,’ glimlachte ze, waarna ze een pluk haar achter haar oor veegde. Old habits die hard, haar onbewust best verleidelijke bewegingen waren daar het bewijs van. Ze had er geen bedoeling mee, het gebeurde gewoon. De kleine beweginkjes waren automatismen geworden.
Hij was zo, zo onschuldig. Normaal irriteerde dat haar, maar ze was te moe om te reageren en vond het ergens wel schattig. Bang dat ze verkouden zou worden – je werd niet eens echt ziek van de kou. Het was een lief gebaar en dat kon ze waarderen. ‘Dankjewel, Yosh. Is het trouwens erg dat ik een overhemd van jou heb gepakt? Mijn jurk is namelijk zo lastig aantrekken.’ Ze gebaarde naar het korte, zwarte jurkje wat ze gisteren had gedragen, wat met een rits op de achterkant dichtging en behoorlijk strak zat. Niet iets wat ze in ochtenden wilde dragen, zeker niet op dit soort ochtenden.
Ze giechelde om zijn opmerkingen. Hij was zo schattig, onwetend, gewoon zo vrolijk. Totaal anders dan degene waar ze normaal naast wakker werd – goed, zo vaak hadden zij en Nezumi nog niet van hun afspraken geprofiteerd, maar ze was een paar keer naast hem wakker geworden en die ochtenden waren totaal anders. Veel vermoeiender ook. Yosh was zo luchtig, zo lichthartig, dat ze er automatisch in meeging. ‘Watermeloen… Lolly’s? Nog nooit van gehoord, sorry.’ lachte ze, ‘Maar ik weet zeker dat we wel iets anders weten te vinden. Broodjes, of thee. Of heb je iets van fruit? Misschien hebben ze zelfs wel watermeloen. Hoewel ik betwijfel of ze lolly’s hebben.’ Ze stond op, grijnsde naar Yosh en stak haar hand uit. ‘Kom op, ik weet de weg hier niet. Laat me die eens zien.’}