The cute one and the weird one||Nenúfar

Het ging vandaag oke, uitzonderlijk oke zelfs! Hij had als sinds vanochtend geen aanvallen meer gehad en het leek erop dat hij ze vandaag ook niet meer zou krijgen. Hij lag op zijn rug op een steen naast de waterval en had een flesje faygo in zijn handen. Wat de rest gelukkig niet wist, was dat hij het spul zelf had uitgevonden en het zelf maakte. Daarom hadden de leraren hem nooit kunnen pakken op het drinken van dit alcoholistische, waarschijnlijk was het zelfs erger dan dat, goedje. Maar zolang er niemand achter kwam, hoefde hij zich geen zorgen te maken over de veiligheid van wat waarschijnlijk een soort drug was.
Hij keek naar de lucht die, ondanks de kilte van de herfst, helder was met hier en daar een paar wolkjes. Zijn sokken begonnen al te drogen na de wandeling over het natte gras en zijn paarse haar lag verspreid over de steen. Hij zuchtte zachtjes. Hoe lang was het geleden dat hij niet vies en opengekrabd de dag doorbracht? Minstens een paar jaar. Daarom wilde hij zich ook nooit aan een persoon hechten, in ieder geval als het verder ging dat vriendschap. Hij kon het geen enkel meisje aandoen om zich in zo'n gevaar te brengen.
Hij nam nog een slok en hees zichzelf overeind. Hij had een geluid gehoord, ondanks het lawaai dat de waterval maakte. 'Hallo?' vroeg hij, misschien iets te zacht om onder het geraas van het water uit te komen.

Nenú’s stevige schoenen gleden door het natte gras. Het was alsof ze haar zonder dat ze er bij nadacht naar buiten hadden gedragen. Eerst was ze nog rustig huiswerk aan het maken en plotseling had ze een trui aangetrokken en was naar buiten gelopen. Het verbaasde haar niets, dit soort dingen had ze wel vaker. Dit was waarschijnlijk de manier van haar lichaam om te zeggen dat ze frisse lucht nodig had. Zoals gewoonlijk liet ze zich gewoon meevoeren. De druppels die het gras bedekten sprongen op tegen de onderkant van haar spijkerbroek die na een tijdje te hebben gewandeld helemaal nat waren. Na ongeveer een kwartier bereikte ze de rand van het bos. Met een nieuwsgierige blik keek ze door de bomen heen. Haar voeten hadden haar, zoals altijd, niet naar een pad geleid, maar naar een punt waar nog niemand had gelopen. De bladeren van de bomen waren ook nat en zo nu en dan gleed er een druppel naar beneden op Nenúfar’s hoofd. Het deerde haar niet. De druppels brachten eerder een soort verkoeling nadat ze al de hele dag binnen had gezeten. Door het dichte bladerdak werd het felle zonlicht gedempt en de wereld om Nenú heen leek alleen maar uit aardekleuren te bestaan. Ze had altijd goed kunnen zien in het donker, op een of andere manier voelde ze zich er thuis. Het gaf een soort geborgenheid. Fel licht deed meestal pijn aan haar ogen of het irriteerde haar gewoon.
Naarmate ze verder liep gingen de bomen steeds dichter bij elkaar staan. Het woud was bijna geruisloos, maar in de verte dacht ze water te horen. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht toen Nenú doorhad waar ze naartoe werd gedragen. Naar de waterval liepen geen paden en toevallig had zij nou net de moeilijkste weg gekozen om er te komen. Na zich een tijdje door laaghangende takken en verschillende bosjes te hebben geworsteld waren haar roodbruine lokken een groot takkennest. Het maakte haar niet echt uit, op school kon ze het wel weer fatsoeneren. Uiteindelijk stapte ze het woud uit en bereikte de open plek van de waterval. Op een van de grote stenen zat een jongen. Hij had haar waarschijnlijk eerst niet gezien, aangezien zijn achterhoofd naar haar toe lag, maar door haar lawaai was hij gaan zitten. Vlot liep ze naar hem toe. ‘Uhh- Hallo,’ begon ze voorzichtig. Nu ze zo dicht bij hem stond kon ze zien dat er uit zijn paarse bos krullen twee horens staken. Ze vond het helemaal niet vreemd, eerder intrigerend. Een lichte drang om de hoorns aan te raken bekroop haar, maar ze besloot dat voor nu nog maar even achterwege te laten. Het kwam goed uit dat de jongen blijkbaar een flesje drinken bij zich had, want na de wandeling had Nenúfar aardig wat dorst gekregen. Een glimlach verscheen op haar vriendelijke gezicht terwijl ze de jongen bestudeerde.

Wat er vanonder de druppende bomen vandaan kwam, was het grappigste en schattigste meisje wat hij ooit had gezien sinds hij hier terecht was gekomen. Ze was klein, eigenlijk zoals iedereen die tegenover hem zou staan, en had een vrolijke bos bruin haar. ‘Uhh- Hallo,’ begon ze voorzichtig. Schattig, werkelijk schattig. Gamzee, die zijn broertje al lief kon noemen, vond haar eerlijk gezegd aanbiddelijk. 'Hehee, sis.' zei hij vrolijk. Hij noemde iedereen ''bro'' en ''sis'', waar het vandaan kwam wist hij niet goed, wellicht van zijn vader.
Het meisje leek eerder nieuwsgierig dan bang. Wellicht zou hij dit kind heel erg gaan mogen. 'De naam is Makara, Gamzee Makara.' Hij ging rechtop zitten en stak zijn hand op als een soort lollige, maar beleefde groet. 'En mag ik zeggen dat ik nog nooit zo'n appelsnoetje heb gezien.' Hij was echt in een opperbest humeur vandaag. Misschien zou hij haar in verlegenheid brengen met het compliment maar hij zou er weer iets op gooien om haar gerust te stellen.
Ja, dit was Gamzee's manier van anderen vrolijk houden en als je er iets van zou zeggen, had hij alleen maar vrolijk zijn schouders ophalen.
Hij had haar al naar zijn horens zien kijken en hij grinnikte. Hij boog zijn hoofd, zodat de horens voor haar hoofd hingen, en wees ernaar. 'Voel maar hoor, als je wilt. Ze zijn zo echt als ik.' grinnikte hij wachtte af tot ze het zou durven. Ze mocht ze best aanraken, zolang ze maar niet eraan zou trekken. Dan zou hij waarschijnlijk een nogal beschamend geblaat uitstoten omdat de horens bij zijn steenbok kant hoorden.

Nenúfar schreef:

Wat aangemoedigd door zijn begroeting liep Nenúfar door naar de jongen met de hoorns. "Sis" was een begroeting die haar bekend en vertrouwd in de oren klonk, Odio en zijn vrienden hadden haar ook altijd zo genoemd. Na een aantal vlotte passen stond ze nog maar een meter van de jongen vandaan. Zijn uitgestoken hand kwam wat onverwacht en even deinsde ze er voor terug. Niet omdat ze bang was voor de jongen, maar gewoon omdat de plotselinge beweging haar verraste. 'Gamzee,' mompelde ze zachtjes en proefde de naam. Met een glimlach keurde ze hem goed. 'Nenúfar, maar Nenú is ook goed.' Vlot pakte ze zijn uitgestoken hand aan en schudde die enthousiast. Een korte giechel klonk op toen hij haar een appelsnoetje noemde. Haar wangen kleurden lichtroze, maar ze schaamde zich er niet voor. Het betekende dat ze zich gevleid voelde, niet verlegen, want dan zouden ze rood worden. 'Bedankt.' De glimlach op haar gezicht was nu al helemaal niet meer weg te vegen. Nogmaals bekeek ze de jongen. Hij was buitengewoon interessant en als het niet onbeleefd was dan had ze minstens een half uur naar de hoorns kunnen staren terwijl ze bedacht waar ze voor dienden. Misschien was zijn dierlijke vorm wel een steenbok en lukte het hem niet om helemaal terug te veranderen. Of hij was een faun die zijn poten om had weten te toveren in benen. Binnen tien seconden kwam ze met minstens acht andere mogelijkheden, de een nog absurder dan de ander.
Voorzichtig deed ze een klein stapje naar achteren toen Gamzee zijn hoofd boog en de hoorns in haar richting bewoog. Haar mond vormde een kleine O toen hij voorstelde om de hoorns aan te raken. Ze twijfelde geen seconden en stak haar linkerhand uit. Teder streek ze over een hoorn heen en voelde de textuur. Ze begon bij zijn bos haren en werkte omhoog tot aan het puntje waar ze voorzichtig haar wijsvinger oplegde. De punt was vrij scherp, maar ze prikte zich er niet aan. 'Wat mooi,' fluisterde ze in een ademtocht. Zonder dat ze het door had hield ze haar hand nog even op het puntje terwijl ze de hoorns nauwkeurig bestudeerde. Na een tijdje haalde ze haar hand weer weg en keek de jongen glimlachend aan. Haar blik dwaalde af en viel op het flesje. 'Ik -euh,' begon ze voorzichtig. 'Ik heb nogal dorst omdat ik door het hele bos ben gelopen. Zou ik wat te drinken mogen.' Haar wijsvinger ging richting het flesje terwijl ze haar hoofd een beetje schuin legde. Met een smalle glimlach keek ze hem vragend aan.

Ze was werkelijk een schatje, met haar bruine lokken en vrolijke ogen. Bij zijn uitgestoken hand deinsde ze even terug, even geschrokken van de snelheid. 'Gamzee,' mompelde ze zachtjes. Hij grijnsde, ze leek de naam uit te proberen. Nenúfar, maar Nenú is ook goed.' Hij voelde een handdruk die erg stevig was voor zo'n klein persoon. Ze giegelde en haar wangen kleurden lichtroze bij zijn compliment. Ze leek het te waarderen en dat was fijn. Hij hield niet van verwaande meiden die hem negeerde of uitscholden wanneer hij iets tegen hen zei. 'Bedankt.' De glimlach op haar gezicht leek er nu voorgoed opgezet. Hij kon zich vrijwel met haar vergelijken. Wat een geluk dat hij voor de verandering eens niet onder de modder en bloed zat.
Nenúfar leek te even verbaasd toen ze zijn horens mocht aanraken, maar algauw voelde hij haar kleine hand eroverheen gaan. Vanaf zijn haar tot de toch ietwat scherpe punt betaste ze ze voorzichtig. 'Wat mooi,' fluisterde ze in een ademtocht. Dat deed hem weer glimlachen. Dit kind deed hem werkelijk zijn hart verwarmen. Hij zou het met dit kind wel kunnen vinden.
'Ik -euh,' begon ze voorzichtig. 'Ik heb nogal dorst omdat ik door het hele bos ben gelopen. Zou ik wat te drinken mogen.' Haar wijsvinger ging richting het flesje terwijl ze haar hoofd een beetje schuin legde. Met een smalle glimlach keek ze hem vragend aan. Die blik deed hem smelten maar hij wist niet zeker of ze dit goedje kon verdragen. Hij reikte het haar aan. 'Natuurlijk, alleen...kijk uit...' En met een schuldig gezicht voegde hij eraan toe: 'Ik heb het zelf uitgevonden en ik kan er tegen maar...zeg het als je je raar voelt.' Hij wilde absoluut niet dat ze ter plekke vergiftigd zou worden, maar aan de andere kant: hij kon haar ook niet laten uitdrogen. Als er iets mis ging zou het zichzelf nooit vergeven, dus hoopte hij dat hij niet de enige was die dit door zijn keel kon krijgen.

PROFILE MAGICIAN

» Maybe I'm looking cute, but I'm defenitly not!
» Oh Gyashin i cant help it, but you look soooo cute!!!
» Weird Feelings
» You're weird. I like you! [Nardo]
» It's weird but I don't like darkness (Emir)

The cute one and the weird one||Nenúfar

The cute one and the weird one||Nenúfar

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen