De kleine minuscule korrels zand kraakte zachtjes onder Celia's laarzen. Stof en zand blies tegen haar benen en vormde een fijn laagje op haar laarzen en paars gekleurde beenwarmers. De hete Raziaanse zon warmde Celia's lelieblanke huid. Het was herfst maar Razen scheen zich daar niks van aan te trekken. Celia had haar zwarte vest uitgedaan. Zelfs haar ijzeren onderarm beschermers en zwarte handschoenen waren uit. Het was er gewoon te warm voor. In plaats daarvan droeg Celia nu nog enkel witte vingerloze handschoenen. De rest van haar spullen had ze in een rugzak zitten die ze nonchalant over een schouder had gegooid.
Celia's groene ogen gingen even naar de binnenkant van haar linker onderarm. De zwarte inkt van haar tatoeage stak fel af tegen haar lichte huid. Ze had die plek van haar huid liever verborgen voor vreemde ogen, maar hier had ze niets te vrezen. Ze was hier alleen. Dit dorp was uitgestorven, platgebrand zelfs al een flinke tijd geleden. Het enige wat over was waren de verkoolde resten van de huizen, en een plek waar niks meer wilde groeien. Waarschijnlijk waren de mensen hier uiteindelijk toch wel weg getrokken. Te weinig water. Het was een kwestie van tijd geweest voordat overleven hier onmogelijk was geworden. Het was ook niet gebruikelijk voor Celia om hierheen te gaan. Maar ze wachtte op iemand vandaag. En het was voor haar noodzakelijk om hem hier te spreken.
Uit haar rugzak haalde ze een fles met water. De hitte herinnerde haar er weer aan waarom ze eigenlijk bijna nooit naar Razen kwam, en dat terwijl ze er geboren scheen te zijn. Ze borg de fles water weer op en liep verder de resten van het dorp in. Het was een triest aanzicht. Celia liep door tot aan een huis dat nog enigszins overeind stond. De verbrandde deur hing half in zijn scharnieren. Toen Celia er zachtjes tegenaan duwde viel de deur uit de deurpost met een harde klap op de grond. Het zorgde ervoor dat er veel stof opwoei en met haar hand voor haar mond hoestte Celia totdat het stof een beetje verdwenen was. Ze stapte het huis binnen. Dat was het moment dat ze buiten andere voetstappen door het zand hoorde.

De shuttle ging veel te traag wanneer een leerling het nodig had. Norwood zat met een strakke blik naar buiten te kijken. Hij had zelf nog zo zijn eigen problemen maar hij wilde wel tijd vrij maken. En een tripje naar Razen zou hem goed doen. Hij zuchtte en keek verveeld uit zijn ogen. Zijn haren zaten zoals gewoonlijk in model en op zijn gezicht rustte het al bekende brilletje. Hij had ditmaal een lange blauwe jas aan en daaronder had hij een witte blouse en zwarte spijkerbroek. Het was gewoon zijn dagelijkse werkkleding dat hij aanhad. Zwijgzaam stond Norwood op toen de shuttle langzaam en piepend tot stilstand kwam. Het dorp waar hij heen moest zat hier van loopafstand vandaan. Norwood had niets gehoord van dat dit dorp afgebrand was en verwachtte dus een vergelijkbare situatie als die in Oak's Field. Zwijgzaam liep hij langs de verschillende landschappen. Het was een half uur later toen hij langzaam beeld kreeg wat er daadwerkelijk had plaats gevonden. Hij stond bij twee afgebrokkelde verkoolde pilaren. Zijn blik gleed langs het zwarte detaillering en wist dat dit ooit het poort was geweest van het dorpje. Hij zweeg keek verder over het verkoold landschap. Er groeide niets, geen plantje en noch was er een teken van leven te bekennen. Zwijgzaam liep Norwood verder. Onder hem knisperde af en toe een verkoold stukje hout en schoot weg. Hij zweeg liep verder met een serieuze blik op zijn gelaat. Zwijgzaam liep hij verder en bespeurde de verlaten omgeving af. Waarom wilde Celia op deze plaats hier afspreken, het was alleen al de sfeer die het kil maakte. De brandende zon maakte de sfeer af. Hij stond nu op het middelpunt van een van de kruispunten. Hij herkende wat fundamenten van gebouwen en hij keek de linkerkant in. Op dat moment viel de deur uit de deurpost en was de klap ook voor Norwood te horen. Norwood draaide zich om zijn as en nam een defensieve houding aan. Als hij hier had afgesproken met Celia en het zag er zo uit kon het betekenen dat het pas gebeurd was. Toen enkele teken van leven verder uitbleef onstpande Norwood zich. Het kon waarschijnlijk een waanbeeld zijn dat hem de laatste tijd ook achtervolgde. Hij besloot om het geluid op te zoeken. Hij liep richting het huis dat nog enigzins overeind stond. Hij zag dat de deur er uit was gevallen en liep rustig het bordes op. Zwijgzaam zette hij zijn stappen binnen en zijn blik gleed gelijk naar het bekende gestalte van Celia. 'Het voelt alsof hier vroeger een heel levendig dorpje heeft gestaan...' sprak zijn stem kalm tegen haar. Hij liep wat meer het huis in en keek rond. 'Wat is hier gebeurt...' mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen Celia en keek toen weer naar haar.

Celia draaide zich half om toen de stappen van buiten dichterbij kwam. Het was Master Norwood die binnen kwam. Celia was niet verbaasd, ze had immers zelf gevraagd of haar mentor met haar wilde komen praten. Celia's blik gleed weer over de troosteloosheid toen Master Norwood begon te praten. 'Ze stonden in de weg,' zei Celia zacht. 'Een paar kilometer verderop richting het noorden ligt een stad. De burgemeester daar haatte de burgemeester van een andere stad wat meer ten zuiden van hier. Ze konden elkaar niet uitstaan. Het begon met kinderachtige geintjes. Maar ze begonnen elkaars stad gewelddadig aan te vallen. Het enige wat dit dorp deed was de pech te hebben er tussenin te staan. Uiteindelijk kwamen ze met legers, hun slagveld was hier,' vertelde ze verder.
Ze liep door het huis en stopte bij iets wat ooit een piano was geweest. 'Ik ben hier geboren. Maar ik ben hier niet lang geweest. Ik ben al na een paar maanden weggehaald van Razen en ik ben ondergebracht op Erd. Ik ben daarna nog wel eens terug geweest. Dan zag ik ze hier lopen. Mijn moeder en mijn vader. Mijn biologische ouders. Bij onze eerste ontmoeting heb ik u iets verteld over Augustus, mijn vader. In feite heeft hij me een soort van geadopteerd. Ik ben gaan zoeken en heb het dossier van mijn echte ouders gevonden. Toen kwam ik hier uit. Ze waren verder gegaan, hadden een ander kind waar ze voor moesten zorgen. Ik ben nooit naar binnen gegaan. Ik heb alleen door het raam gekeken. En nu zijn ze waarschijnlijk verdwenen,' zei Celia zachtjes. Ze rommelde in haar tas en haalde er een enveloppe uit. Op de voorkant stond het nummer 712144, hetzelfde nummer als er in zwarte inkt aan de binnenkant van de arm stond waarmee Celia het aan gaf. 'Ik heb u veel te vertellen, en het spijt me als het nu wat wazig over komt. Ik ben wat in de war. Zou u misschien deze brief willen vernietigen. Het lukt me niet, maar ik kan er niet meer naar kijken,' sprak ze zacht.

Norwood liep door de troosteloze omgeving. Hij had er geen woorden voor alsof een heftig gevecht hier had plaatsgevonden. Hij kreeg er een onwennig gevoel van, wist het niet te beschrijven. Hij liep wat eens een prachtig huis was geweest binnen. Hij zweeg en keek even rond voor hij zijn ogen op Celia liet rusten en zwijgzaam sprak hij wat woorden tegen zichzelf. Kennelijk had Celia zijn mompelende woorden gehoord en was ze er op in gegaan. Hij zuchtte en keek naar de deur waar de felle zon zijn stralen naar binnen wierp. Het was best een zielig verhaal, dat een dorpje de dupe moest zijn van twee grotere steden. Hij liet zijn vingers glijden wat eens een prachtig afgewerkt vensterbank moest zijn. Zijn mond krulde wat naar beneden toen hij verder luisterde naar haar woorden. Zijn ogen gleden naar Celia toen ze sprak over haar ouders. 'Ik weet het niet, wat eens zo levendig heeft gevoeld hier kan doorgeleefd zijn op een andere plek...' sprak hij doelend op het feit dat haar ouders misschien nog in leven waren. Hij had een klein positief glimlachje op zijn mond om zijn eigen woorden. Echter verdween deze weer toen Celia ten sprake kwam. Hij trok zijn jas uit en wierp deze losjes over zijn schouder terwijl hij dichterbij kwam en de brief aannam. Zijn blik gleed naar de zwarte inkt op haar huid. De tatoeage leek veel op cijfers. Hij keek naar de envelop en trof hetzelfde getal aan. 'Dat...' hij stopte. Het was ongetwijfeld iets wat ze nog ging vertellen. Maar hij had een hekel aan dat mensen als nummer werden weggeschreven zoals hier gebeurde. Zijn ogen sloten zich twijfelde of hij niet even zou kijken voor hij de brief zou vernietigen. Zwijgzaam kwamen er zwarte puntjes van onder zijn mouw vandaan. Langzaam spreidde zich het uit tot de zwerm de hele brief omlapte. Norwood zweeg en keek zwijgzaam toe. Na een paar minuten kropen de insecten weer terug en zwijgzaam keek Norwood naar Celia. Hij liep wat verder het huis in en keek naar wat eens een prachtig kast was geweest met servies. Van die mooie met handbeschilderde borden die je wel eens boven een haard zag was nu niets meer dan een aantal scherven en as. Het had waarschijnlijk op een stuk hout gestaan zodat het mooi in het zicht stond. En de kast had enorm veel deuken gehad. Zwijgzaam legde Norwood zijn hand op de lade en trok er aan. De kast schudde wat en bewust liet Norwood voor wat het was. Het was zo oud dat het amper nog vloeiend open kon. Hij zuchtte even en draaide zich naar Celia. 'Begin bij het begin en ga niet te gehaast...' sprak hij kalm. 'Vertel alleen wat je wilt vertellen...' bracht hij er een laatste noot aan. Norwood zijn ogen sloten zich even. De sombere sfeer die er hing was duidelijk merkbaar. Hij voelde een zachte hand op zijn arm en voelde een zachte ademhaling. De somberheid speelde met Norwood en toen de blonde lok langs zijn hoofd gleed draaide Norwood zich langzaam om. Het beeld van Malaika verdween en hij beet zijn kaken op elkaar. Hij draaide zich weer terug naar Celia het was niet de prettigste omgeving om in te praten vond hij met de minuut meer maar hij moest iets voor zijn leerlingen over hebben. Hij zweeg en wachtte geduldig tot Celia haar woord zou starten.

Celia kon zich nog voor geest halen hoe het er hier uit had gezien. Ze kon het leven wat er was geweest bijna voelen. Ze zou zelfs zweren dat ze het leven kon zien. De prachtige lange vrouw met halflang zilver wit haar die vrolijk achter de piano zat. De man met zijn vrolijke groene ogen die altijd wel in de keuken stond. Hoe vaak was Celia niet wezen kijken. En dan dat kleine wicht dat haar plaats had ingenomen. Dat hier zo vaak spelend op de grond had gezeten. Iets wat Celia nooit echt had kunnen ervaren. Wat zou het zijn om ongestoord te kunnen spelen, jezelf niet bewust van wat voor kwaad dan ook.
Met een angstig voorgevoel keek Celia naar Master Norwood toen hij de brief had aangenomen. Ze wist niet wat er zou gebeuren. Ze verwachtte elk moment iemand van Selene te zien die haar iets aan zou doen omdat ze de brief liet vernietigen. Dat was net zoiets als heiligschennis. Toen Norwood haar vertelde om te beginnen bij het begin haalde ze even diep adem. 'Ik weet dat dit een vrij treurige plek is voor een gesprek. Maar deze plek doet me erg aan mezelf denken. Zoals ik net zei ben ik weggehaald toen ik nog erg klein was. Een paar maanden oud geloof ik. Ze brachten me naar een ondergrondse plek op Erd. Ik wist eerst niet goed wat er aan de hand was, en toen ik oud genoeg was om het te kunnen begrijpen zat ik er al midden in. De mensen die me weg hadden gehaald waren Suasama leden van een bepaald project met de naam Selene. Ze stalen kinderen van verschillende planeten en trainden hen om een nog betere soort Suasama te worden. Ze stalen die dag alles van me. Mijn familie, mijn huis en mijn identiteit. Die brief was geadresseerd aan mij. Ik ben nummer 712144. Het was het nummer wat ze me gaven. En ik kom er ook nooit meer vanaf. Een paar jaar terug ben ik ''geslaagd'' voor hun training. Ze stuurde me naar een vergeten onbekende stad met de naam Ark om daar mijn training in praktijk te brengen. Maar ik haat Selene en elke Shadraan die er ook maar iets mee te maken heeft. Augustus heeft me in Ark gevonden. Hij was een wetenschapper voor Selene maar ze hadden hem naar Ark gestuurd vanwege hoogverraad. Hij heeft me mijn naam terug kunnen geven. Maar ik wilde weg van Ark en Selene. Het probleem is dat ze me overal weten te vinden. Eens in de zoveel tijd zoeken ze me op en geven me zo'n brief. Daarin staat de naam van mijn opdracht. Ik hoef niet uit te spellen wat ze dan van mij verwachten. Ik wil ermee stoppen. Ik wil volledig breken met Selene. Maar het is zo moeilijk. Het lukt me niet eens om zo'n stomme brief te verbranden,' vertelde Celia. Ze was op de kruk bij de piano gaan zitten. Hij was zwartgeblakerd maar kon haar makkelijk houden. Ze had haar hoofd laten hangen. De punten van haar haar raakte de vloer en de punten werden grijs van de as.

Norwood liet de insecten hun gang gaan en al snel was er geen spoor meer te bekennen van de brief. Norwood wist dat als hier meer mee te maken had dat het wel degelijk een risico kon zijn om deze handelingen uit te voeren. Zwijgzaam richtte hij zijn aandacht op Celia na de aanvaring met een herinnering gehad te hebben. Hij herstelde zich weer en zette zijn oren op scherp. Norwood keek gespannen en luisterde aandachtig. Suasama! Dat was een naam die hij al een tijd niet meer gehoord had. Eentje die uit de naam van Master Kale destijds was gevallen. Hoe zou het met die man gaan trouwens. Echter om dit uit de mond te horen van een leerling zeker de helft van zijn leeftijd deed Norwood weinig soeps. Hij zweeg en beet zijn kaken op elkaar. Norwood balde een vuist, dat de Suasama zich bezig hield met dit soort activiteiten. Hij kon het niet geloven, schandelijk en inhumaan waren de beste woorden. Een kind in haar jeugd zo hard weggetrokken bij hun ouders. Hij hield zijn kaken op elkaar en wachtte eerst voor hij wat zij. Zocht zijn eigen rust dat meestal het beste werkte op leerlingen. Zijn eigen innerlijke rust die nu bruut verstoord was door de informatie die hij te verwerken had. De groep had nooit gedeugd, niet toen ze Diva opleidde. Ze hadden nooit gedeugd en dit bleek maar weer het resultaat. Zwijgzaam liep Norwood naar Celia en zakte door zijn knieën terwijl hij zijn hand op haar schouder legde. 'Het is misschien gek uit mijn mond...' sprak hij. 'Maar ik ken de Suasama tot op zekere hoogte. Geen zorgen ik wist niets van de Selene af en ik keur het alles behalve goed, Celia...' sprak hij kalm. 'Wat August heeft gedaan is een goede stap en ik ben bereid om die stap nog meer kracht bij te zetten. Jij wilt breken met de Selene, je hebt nooit vrijwillig gekozen om je er bij aan te sluiten en het is in je volste recht om hier uit te stappen...' sprak hij. 'Iets wat een gewoonte is, is altijd lastig te veranderen...' sprak hij en zette een warme glimlach op. 'Die Suasama maakt me niet bang, ik heb hete vuren gezien en ga momenteel door een hetere vuur dan een moordenaarsgroep die denkt dat ze de baas kan spelen over kinderen. Ik weet niet of de groep nog steeds geleid wordt door de eerste leider. Sinds de verdwijning van de eerste heer van het duister heb ik weinig vernomen van de groep...' sprak hij kalm. Dat de naam van zo'n groep weer eens voorbij kwam. Norwood had van Kale een hoop trainingen gehad van bepaalde technieken die de Suasama had. Norwood was er op voorbereid wanneer hij die groep tegen zou komen. Zwijgzaam stond Norwood op en legde zijn hand op de kruin van Celia's haar. 'Is dit alle informatie of zal ik nog meer informatie moeten hebben om deze breuk te veroorzaken...' sprak hij alsof het niets was. Norwood wist echter maar wat goed dat de Suasama zeer groot was. En het feit dat ze kinderen van Razen halen wijst dat ze ongetwijfeld meerdere magiërs in hun bezit hadden. Norwood zou een gevaarlijk spel spelen als hij daadwerkelijk de Suasama uitdaagde. Hij schudde zijn hoofd, nee hij moest aan de welzijn van de leerlingen denken en aan niets anders!

Tussen strengen zilver witte lokken keken Celia's groene ogen naar Master Norwood. Zijn warme glimlach die juist troost moest bieden stak haar pijnlijk. Hij bedoelde het goed, dat wist ze heus wel. Maar ze vroeg zich af of hij haar werkelijk kon helpen. Ze stond op zodra hij was uitgepraat. 'Selene is niet zomaar een groep van de Suasama. Er zitten gewone leden in, wetenschappers, psychologen, mensen met een hoge positie, mensen met veel geld. Zelfs enkele Shadraanse politici hebben hun naam verbonden met deze groep al willen ze niet dat dit uitkomt. Selene oefent een grote druk uit op haar test objecten. Weet u waarom bijna niemand van ons heeft gehoord? Omdat we met heel weinig zijn. Ik heb dit al eens eerder aan iemand verteld: Het is niet moeilijk om hier de beste in te worden. Mensen beschouwen je al snel als de beste als je blijft overleven. Ik leef nog, dat is het bewijs,' sprak Celia.
Haat vlamde in haar ogen. 'Wat Selene deed was onmenselijk. Het dodenaantal wat ze op hun naam hebben staan onderstreept dat alleen maar. We werden net als laboratorium ratten in een doolhof geplaatst. Als je eruit kwam was er bij de uitgang eten. Als dat niet lukte stierf je van honger en uitdroging. Als je het niet haalde betekende dat in hun ogen dat je kennelijk niet goed genoeg was. Ze dwongen ons om de uiterste grenzen van het overleven op te zoeken. Om er alles aan te doen dat we die donkere grotten zouden overleven. En toen we daar klaar mee waren? Toen gooide ze ons in een verlaten stad met giftige lucht die je veranderde in iets waarvan je niet eens je ergste vijand zou toewensen dat hij dat zou worden. Als ze zo gestoord zijn dit te doen, dan zullen ze niet zomaar terug stappen voor een leraar. Ik wil u niet beledigen maar weet waar u aan begint,' sprak ze. Master Norwood wist nog half niet waar Celia toe in staat was. Master Norwood stond hier in principe buiten en Celia weigerde om hem het voor haar te laten opnemen als dat zijn dood kon betekenen. Daar had ze er genoeg van gezien voor meer dan één leven.

De sfeer in de omgeving was somber, maar zo voelde Norwood zich niet. Zijn handen balde zich tot vuisten. Dat mensen ook maar dachten het recht te hebben om iemand zijn kind te ontnemen en hiervan een soldaat te maken. Dat ze ook maar dachten was een zonde, doodzonde. Hij zweeg even en beet zijn kaken op elkaar. Hij legde nadenkend zijn hand onder zijn kin en liep even door het huis. Norwood zijn ogen sloten zich. Hij moest logisch nadenken. Was hij in staat om hier verandering in te brengen? Misschien moest hij aankloppen bij Alejandro, die wist meer van de Suasama. Celia keek hem aan maar Norwood vermeed haar blik. Het was haar stem die hem weer ten orde bracht en met beide benen op de grond. Hij keek haar aan en zijn kaken verstijfde met iedere woord dat ze sprak. 'Onmenselijk! Inhumaan!...' kwam er met verheven stem kort uit. Hij sloeg zijn vuist opzij maar dat had toch geen nut. Misschien kon hij opereren vanuit de schaduw. Zijn mondhoeken krulde naar beneden. 'Ze zullen misschien niet uit de weg gaan voor een docent...' sprak hij concluderend. Hij zuchtte even en liep naar het raam. Het was gewoon niet leuk om een leerling te zien stoeien terwijl je zelf er niets aan kon doen. Suasama, vervloekte groep waar hij niets mee te maken wilde hebben. Hij voelde zijn woede van binnen aan de kook gebracht worden, kon hij wel iets doen. Ze waren met een massa groep aan moordenaars. Ze waren tot de gruwelijkste dingen in staat, kon Norwood wel stappen ondernemen. Kon hij dan 's nachts uberhaupt veilig een oog dicht doen. Nee, hij moest dit subtiel aanpakken. Maar hoe? Hij draaide zich naar Celia. 'Misschien heb je gelijk...' sprak hij resoluut. 'Ik kan niet tegen de Suasama op...' sprak hij kalm, desondanks hij zich aardig opgefokt voelde door de hele kwestie. 'Maar ik zeg niet dat ik het hier bij laat...' sprak hij met een kalme stem. 'Ik zit met een vraagje, Celia...' sprak hij. 'Augustus...' begon hij. 'Kan ik met hem in contact komen op een of andere manier. Hij heeft jou een identiteit gegeven. Een naam naast dat nummer. In mijn eentje kan mijn kans van slagen niet groot zijn. Augustus wilde je helpen, misschien kan hij niet uit de Ark. Dat weet ik niet, maar ik kan hem de nodige support geven.' sprak hij kalm. Hij zweeg even en sloeg zijn armen nadenkend over elkaar heen. Zijn mond bleef even in een grimas staan. Hoe ging hij dat aanpakken? Hij kon waarschijnlijk naar Alejandro toe gaan voor meer informatie, maar die wist het er het fijne misschien ook niet van. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen, nee. Het was niet verstandig om hem te spreken, hetzelfde geld had hij juist contact met die moordenaarsgroep. Hij zweeg even en keek op en draaide zich naar de deur op het moment dat hij iets hoorde. Alsof er iemand hun aan het afluisteren was. Zwijgzaam bleef hij staan en hield zijn blik strak op de deurpost alsof ieder moment iemand aan kon komen rennen. Hij sloot zijn ogen een korte tijd en focuste zich op mogelijk magische bronnen maar zover kon hij alleen Celia en hem bespeuren. Blijf scherp, Norwood. Ik heb het gevoel dat er iets niet in de haak kan zijn... sprak een bekende stem. 'Ik weet het, Zabima...' sprak hij terug. Hij richtte zijn blik toen op Celia. 'Weet je wat de consequenties zijn voor het vernietigen van zo'n brief?' sprak hij toen als vraag naar Celia toe.

Celia keek Norwood aan met een droeve blik in haar ogen toen hij zei dat ze misschien gelijk had. Ze wist dat ze gelijk had. Als je in je eentje tegen zoiets als Selene wat kon beginnen had ze dat jaren geleden al eens gedaan. Celia was naar een ander raam gelopen en leunde ertegen aan terwijl ze over haar schouder naar buiten keek. Vanuit hier kon ze de resten van het verwoeste dorp goed zien. Ze keek om naar Norwood toen hij haar zei een vraag te hebben. Het ging over Augustus.
Celia's blik ging weer terug naar buiten. 'Augustus werkte voor Selene. Hij was een wetenschapper en arts. Tenminste voor zover we medische verzorging kregen. Uiteindelijk gingen de praktijken van Selene hem te ver. Ik weet niet wat hem van mening heeft doen veranderen, maar hij wilde er vanaf. Ze hebben hem opgepakt toen hij belangrijke dossiers stal zodat alle praktijken van Selene naar buiten zou komen. Ze hebben met hem gedaan wat ze met elke gevangene deden. Ze stuurden hem naar Ark om hem daar te laten creperen. Het is haast onmogelijk om uit Ark te ontsnappen. De ruïnes van de vergane stad zijn niet makkelijk te beklimmen voor hen die het niet gewend zijn. Om nog maar te zwijgen over de schaduwen die er leven. Daarbij kan Augustus Ark niet verlaten. Toen Selene hem daar achterliet hebben ze hem vervloekt. Selene heeft om Ark heen een onzichtbare koepel opgezet. Iedereen die vervloekt is kan niet langs die koepel. Ik kan u meenemen naar Ark als u hem wilt spreken. Maar dat kan gevaarlijk zijn,' sprak ze zacht terwijl ze na haar verhaal weer terug keek naar Norwood. Bij zijn tweede vraag bleef Celia Norwood een tijdlang aankijken. Ze knipperde niet één keer. Ook zij voelde iets. 'Nee,' sprak ze uiteindelijk. Celia wist niet wat er zou gebeuren. Ze had het zelf nooit durven te doen. Maar het werd haar al gauw duidelijk. Ze zag het vanuit haar ooghoek. Een zilveren glinstering die recht op Norwood af ging. Celia schoot bij het raam vandaan en duwde Norwood weg van de plek waar hij stond. De zilveren werp dolk bleef in de muur vast zitten. Celia keek op en zag een zwart gestalte weg rennen. Ze sprintte erachteraan. Eenmaal buiten was Celia de schim kwijt. Een verstikkend gevoel volgde. De zwarte schim stond achter haar en had zijn zwart gehandschoende handen om haar nek om haar te wurgen. Naar adem happend en met trillende handen greep Celia achter zich naar de armen van haar belager. Ze greep hem vast en smeet hem over haar hoofd tegen de grond. Ze keek recht in het witte masker van een Selene test object, net als zij. Twee zwarte leegtes waar ogen hoorde te zitten staarde haar aan, gebruikte Celia’s schok om overeind te krabbelen. Maar voordat hij wat kon doen trapte Celia hem met een kreet waar al haar haat in zat hard tegen zijn borstkas. Ze trapte hem zo het huis weer in en volgde hem. In de deuropening bleef ze staan. Zachtjes begon er blauw vuur om haar lichaam heen en flakkeren en haar zilver witte lokken bewogen alsof een bries met ze speelde terwijl het windstil was. Haar aanvaller was tegen de resten van de haard gevlogen. Nu probeerde hij overeind te komen terwijl de as en de scherven op de grond vielen. Hij vloog op Celia af met getrokken zwaard. Celia ontweek zijn slag met een paar opgelopen kleerscheuren en greep naar haar eigen zwaard. Nog steeds omringt door blauw vuur ontstond er een soort dodelijke dans tussen Celia en haar aanvaller. Ze leken elkaars schaduw zo snel als de klappen elkaar opvolgde. Uiteindelijk was Celia het zat en met een grote blauwe steekvlam wierp ze de aanvaller opnieuw tegen de muur. Het witte masker begon hierdoor een aantal barsten te vertonen. Een paar felle flitsen volgde en Celia had de aanvaller met haar eigen werp dolken in de muur vast gepind. Ze schroeide de stof bij zijn arm weg waarmee ze zijn nummer onthulde. Een lichte schok ging door haar heen toen ze het nummer zag. ‘512136. Larn,’ sprak ze zachtjes. Celia knielde neer bij de aanvaller en haalde het gebarsten masker van zijn gezicht. Het gezicht van een jongen werd onthuld, niet veel ouder dan zijzelf was. Zijn blauwe ogen waren bloeddoorlopen en door zijn traanbuizen huilde hij bloed. In zijn mondhoeken begonnen schuimvlokken zich te vormen. Zijn huid leek wel oude verf wat zich aan het afbladderen was en het zweet parelde op zijn voorhoofd. Celia legde het masker opzij en legde haar hand op de plek van het hart van de aanvaller. Larns blauwe ogen keken haar haast smekend aan. ‘My…rie,’ fluisterde hij schor. Het blauwe vuur om Celia heen was volledig verdwenen zodra ze zag wie de aanvaller was. Haar andere hand legde ze ter versteviging op haar arm. Ze haalde diep adem en stoot toen een snelle blauwe vlam door het lichaam van de jongen recht in zijn hart om hem zo pijnloos mogelijk te doden. Celia zag hoe Larn stopte met trillen en wegzakte. Ze sloot voorzichtig zijn ogen. Terwijl ze weer opstond pakte ze het witte masker en keek er naar. ‘Dat gebeurt er uiteindelijk met Selene projecten. Het verteerd je ziel totdat je compleet vergeet wie je bent. Larn zat in hetzelfde cellen district als ik. We waren zelfs in dezelfde groep aangekomen. Ik weet niet of Larn zijn echte naam was. Maar toen we klein waren hadden ze een witte steensoort en een grote platte steen gevonden. Met de witte steen konden we erop schrijven. De platte steen konden we over de grond schuiven als er niemand in de buurt was. Met Larn kon ik communiceren. We gaven elkaar een naam. Ik noemde hem Larn en hij mij Myrie. Op een dag kwamen een aantal bewakers die Larn meenamen. Pas laat in de nacht brachten ze hem terug naar zijn cel. Hij trilde helemaal en zat ineengedoken in een hoekje. Toen ik hem vroeg hoe het ging smeet hij met brute kracht en platte steen kapot tegen de muur. Ik was toen weer alleen. Nu heeft Selene zijn ziel verteerd. Wat hij gebruikte was een techniek die echt vreselijk is. Je forceert je lichaam om te denken dat er geen enkele levende uitweg meer mogelijk is. Je lichaam gaat zichzelf dan afbreken. Daar was Larn mee bezig net. Een langzaam en pijnlijk proces. Wat ik deed was de mist pijnloze manier voor hem om te sterven. Want zodra je lichaam zichzelf afbreekt kan niemand je nog redden,’ vertelde Celia terwijl ze van het masker op keek naar Norwood. Ze keek vermoeid. Ze legde het masker aan de kant en zocht Larns lichaam af tot ze de brief had gevonden die ze zocht. Het was eenzelfde soort als ze aan Norwood had gegeven. Ze las snel over de brief heen, haar nummer en Norwoods naam stonden erop. Celia zocht in haar eigen tas naar een zwarte veer. Toen ze hem gevonden had maakte ze met haar zwaard een klein sneetje in haar hand. Ze dipte de veer in de druppel bloed die eruit kwam en streepte daarmee haar eigen naam door. Vervolgens liep ze naar Norwood. ‘Het spijt me Master,’ zei ze zachtjes terwijl ze zijn hand pakte en ook bij hem een klein sneetje maakte. Met zijn bloed streepte ze zijn naam door. Zodra Celia de veer van het papier haalde verdween de brief. ‘Nu zullen ze denken dat we dood zijn en dat Larn zijn opdracht heeft volbracht. Als ze hem vinden zullen ze denken dat hij zo zwaar gewond was dat hij eraan overleden is. Maar ik denk niet dat Selene naar hem op zoek gaat. Zoveel betekenen we ook weer niet voor ze,’ sprak Celia terwijl ze alle spullen op ruimde en haar wapens uit de muur los trok. Ze twijfelde even of ze Larns werp mes los zou trekken. Ze liet het ding uiteindelijk maar zitten. Zijn masker nam ze wel mee.

(Als je wilt weten hoe het kostuum van de Selene eruit ziet als ze met een opdracht bezig zijn: http://www.rockpapershotgun.com/images/12/feb/dark2.jpg )

Norwood zijn ogen waren gericht op Celia toen ze sprak over Augustus. Hij zweeg en wendde even zijn blik af. Die reden kon hij wel bedenken, als hij Celia hoorde praten hoe de Suasama met kinderen om ging, gestolen kinderen nota bene. Zwijgzaam richtte hij zijn blik weer op haar. 'Misschien kan ik niet in direct contact komen, maar in de vorm van geschreven brieven kan al heel wat bereikt worden...' sprak Norwood kalm en keek naar Celia met een serieuze blik. Hij wilde haar helpen. Sinds de hele Sigma-affaire was Norwood dagelijks gaan trainen. Zichzelf ontwikkelen en zijn zwakheden opzoeken en verbeteren. Hij wilde iedere dag beter worden dan de dag daar voor en het had zijn resultaten gehad. Norwood gaf zichzelf niet zo snel gewonnen meer als eerst. En daarbij opgeteld was hij zelfs alerter geworden. Hij was minder open en liet informatie moeilijker los. Hij zweeg en keek even opzij. Iets trok zijn aandacht maar voor hij kon plaatsen wat duwde Celia hem grofweg opzij. 'Zeg! Wat...' hij wilde protesteren maar zag toen de werpmes die vlak langs hem in de muur schoot. Zijn ogen verwijd en hij keek even opzij, misschien toch niet alert genoeg. Zwijgzaam keek hij naar Celia met een duidelijke blik dat hij een directe link legde met de verwoeste brief. Hij zweeg en raapte zich op terwijl Celia naar buiten schoot. Norwood beet zijn kaken op elkaar toen de belager naar binnen schoot. Hij wilde zich er in mengen, zijn aanvaller eens duidelijk maken met wie hij te maken had maar het ging allemaal een tik te snel. En juist er in mengen wanneer de twee zwaarden elkaar raakte zou fataal zijn. Zwijgzaam stroopte hij zijn mouw op waardoor een blauwe tatoeage zichtbaar werd. Het vormde met verscheidene dunne draden en donkerblauw weefsel als zijn jas en zwijgzaam richtte Norwood de gemaakte boog op de twee. Hij moest snel zijn als hij wilde raken. Met een verveelde blik trok hij de bril van zijn gezicht af en brog deze vluchtig op. Hij richtte zijn pijl op het testobject maar het was al weer op een andere positie. Hij kon zijn boog niet gebruiken, de dans was veel te vluchtig en het was zelfs met zijn enorme goede zicht dat hij had zonder zijn bril te snel. Hij had zich op snelheid getraind, op het richten en gelijk schieten, maar de risico dat Celia geraakt werd was hier te groot. Hij zag de steekvlam en volgde het object. Een paar werpmessen schoten richting de jongen en Norwood richtte de pijl op de jongen. Toen Celia het masker weghaalde verwijdde de ogen van Norwood. 'Onmo..gelijk...' stamelde hij en de boog zakte naar beneden. 'Het lichaam breekt zich af terwijl het de gebruiker sterker maakt...' concludeerde hij. De actie van Celia deed hij zijn blik vluchtig afwenden. De dood was de laatste paar maanden alleen maar gevoeliger geworden. Sinds de dood van zijn partner, Malaika, kon hij het amper hebben. Zwijgzaam verdween de boog en luisterde hij half naar de uitleg die volgde. 'Ik merkte het...' kwam er zacht uit. 'Het is een spreuk die woudmagiërs in gradaties kunnen uitvoeren in gelijkbare effecten. Bij de derde schijf zal de gebruiker zich net zo verteren als die jongen. Het enige verschil is dat met de juiste medicijn ze nog kunnen herstellen...' sprak hij kalm en keek naar Celia. Hij zweeg en staarde even naar het levenloze lichaam. Hij schudde zijn hoofd. 'Ze zijn goed ingelicht...' mompelde hij toen hij zag dat ook zijn naam vermeld stond. Hij gaf geen kick toen het sneetje werd gemaakt en keek toe hoe Celia zijn naam doorstreepte. Hij beet zijn kaken op elkaar en balde en vuist. Hij wist gewoon niet hoe hij Celia uit deze problemen konden halen. 'Een ding is zeker...' sprak hij kalm. 'Nu dat ze denken dat wij dood zijn, is stap 1 gezet. Er zijn geen brieven die meer komen..' sprak hij met een logische conclusie. 'Een dode moordenaar kan niet moorden, waarom zou er nog nut zijn om opdrachten aan deze levenloze werker te geven...' sprak hij. Hij keek om en draaide zich weer naar de sombere sfeer zijn rug naar Celia. 'Celia, ik wil dat je laat merken wanneer iets niet in de haak is. Mocht je een onveilig gevoel hebben of iets kwijt kunnen kun je me altijd opzoeken in het klaslokaal.' sprak hij met een vriendelijke stem en knikte om zijn woorden te bevestigen. Hij pakte toen voorzichtig haar bovenarm en bestudeerde de tatoeage. Hij liet zijn hand over haar huid gaan voor een kort stuk bij het eerste nummer, 7. Het voelde aan alsof er met duistere magie het aangebracht was. Maar het kon best zijn dat er meer achter zat, of het was simpel weg met inkt er ingebracht. Norwood let haar arm toen weer los. Nu ze 'dood' was voor de Selene zou dat nummer amper van toepassing zijn, dacht Norwood. Het was nu niets meer dan een zwarte veeg op een perfect gestreken witte blouse. Hij zweeg en liep wat van Celia af. 'Zabima...' sprak hij toen. 'Heb jij enige idee hoe we dat er af krijgen...' sprak hij. Uit de rug van Norwood kwam een stroom aan zwarte veren die zich opstapelde en langzaam een uil van menselijke grootte vormden. De uil liep rustig naar Celia. 'Excuseer mij...' sprak de uil met een vriendelijke stem. Een warmere toegankelijkere stem dan menig mens, waar een duidelijke beleefde ondertoon in te bekennen was. Zwijgzaam pakte hij met zijn vleugel voorzichtig haar bovenarm en liet met een van zijn veren langs de tatoeage gaan. 'Hmmmm....' sprak de uil nadenkend. 'Jongedame...heeft u enig idee hoe dat nummer er opgebracht is?' sprak Zabima met een vriendelijke stem en keek met zijn zwarte kraalogen recht in die van Celia

Celia had enkel geknikt toen Norwood had gezegd dat ze met Augustus in contact konden komen door brieven te schrijven. Dat deed ze al met hem vanaf het moment dat ze op Starshine was aangekomen. Voordat ze vertrok had Augustus haar dat trucje geleerd hoe ze hem op magische wijze een brief kon sturen en hoe ze er eentje moest ontvangen. Het was wel vaker van pas gekomen, dus ja, dat zou wel moeten kunnen lukken.
Net als Norwood had ook Celia gevoeld dat er iets niet klopte. Het verschil was waarschijnlijk dat zij haar hele leven er al op moest letten anders had ze Norwood niet tegen de grond hoeven te duwen. Ze kon alleen maar hopen dat hij snel zou zien waarom ze hem opzij geduwd had. Ze zag zijn blik en knipte even kort als blijk dat ze hetzelfde dachten. Veel tijd daarna had ze niet omdat ze schim buiten had gezien. De adrenaline die op dit soort momenten in haar aderen los barstte zorgde ervoor dat ze snel reageerde en binnen een paar seconden al buiten stond om hun aanvaller te zoeken. Hoewel het gevecht daarna snel was, was duidelijk aan Celia te zien dat het zwaar was. Het zweet parelde op haar voorhoofd toen ze de aanvallen van hun belager moest ontwijken en tegelijkertijd moest proberen hem te raken. Het was zo moeilijk omdat ze wist dat ze allebei dezelfde dingen hadden geleerd en op alles een verdediging of ontwijking konden uitvoeren. Vanuit haar ooghoek had Celia gezien hoe Norwood probeerde om haar te helpen. Het vulde haar met een vreemd gevoel van dankbaarheid al reageerde ze er uiterlijk niet op. Misschien was het de gedachte dat Norwood achter haar stond om in te grijpen als zij zou falen wat Celia over de streep trok en hun belager tegen de muur had geknald en vast gepind met haar werp messen.
Het had Celia meer geraakt dan ze liet zien dat het specifiek Larn was die Selene achter haar aangestuurd had. Haar haat was zo nog groter gegroeid voor hen. ‘Dit is wat ze ons leren, Master. Het is zelfmoord. Zodra je geen uitweg meer mogelijk acht verplichtte ze je om jezelf te vermoorden dan om geheimen van Selene prijs te geven,’ sprak Celia zacht. Haar woorden klonken giftig. Celia had Norwood aangekeken toen hij had gezegd dat er waarschijnlijk geen brieven meer zouden komen. ‘Voorlopig althans. Ik zeg niet dat ze Larn niet geloven. Maar uiteindelijk wordt alles een keertje nagetrokken. Als ze geen overblijfselen vinden gaan ze toch overdenken of de documenten wel kloppen,’ sprak ze. Celia wilde wel blij zijn dat ze van Selene af was maar ze kon het niet als ze ook wist dat het maar voorlopig zou zijn. Al kon voorlopig lang duren. Tijd genoeg om te bedenken hoe ze er vanaf kon komen. Op Norwoods vriendelijke woorden knikte even kort. Ze deed niets toen hij haar arm pakte en de tatoeage bekeek. Maar toen even later een uil van menselijke grootte verscheen zette Celia onwillekeurig een stap naar achteren en spande haar spieren zich aan. De vriendelijke stem liet Celia iets ontspannen, maar het feit dat ze naar de uil bleef kijken zonder te knipperen liet zien dat ze het nog niet helemaal vertrouwde. Op de vraag van de uil schudde Celia haar hoofd. ‘Ik heb geen idee, het spijt me. Ik was erg klein toen het gebeurde. Augustus vertelde me dat het met duistere magie was gedaan, maar zelfs hij wist niet precies hoe. Dat was niet zijn afdeling. Ik denk wel dat er iets mis mee was want op een gegeven moment zijn ze gestopt en kreeg iedereen een piercing,’ vertelde Celia terwijl ze tijdens haar verhaal haar top wat omhoog trok en haar navelpiercing zichtbaar werd. Een klein zilver kruisje met in de lengte haar nummer gegraveerd. Ze werden gewoon als vee behandeld. Celia had geprobeerd het los te halen maar het was op een speciale manier geschoten. Als ze het zou proberen zou ze haar vitale organen beschadigen.

Norwood had op de knik enkel teruggeknikt. Hij zou nog wel vragen wat de precieze locatie was en additionele informatie, zodat hij zijn brief zorgvuldiger kon versturen. Zwijgzaam richtte hij zijn blik op de deur, hij merkte dat er iets niet pluis was. Even ging zijn blik naar Celia, en dat was het moment dat hij niet genoeg oplette en de belager zijn kans greep. De werpmes schoot op Norwood af. En nog voor dat Zabima kon reageren had Celia al ingegrepen. Norwood werd opzij geduwd en wilde protesteren maar hij moest bekennen dat het zweet hem wel uitbrak. Hij reageerde echter al weer accuraat op het moment dat de belager binnen werd gesmeten. Hij richtte zijn boog toen ook direct op de belager. Maar de bewegingen gingen sneller dan zelfs een zeer getrainde boogschutter gericht kon schieten. Zelfs met zijn bril af kon Norwood het maar nauw volgen. Hij zag dat Celia de belager tegen de muur aan sloeg en vastpinde. Hij hield zijn boog op de persoon tot dat duidelijk was dat hij niet meer in staat was te vechten. Norwood liet zijn boog voorzichtig zakken en liet Celia haar gang gaan. 'Maar het geeft ons wat tijd om na te denken en een stap vooruit de Selene te gaan...' sprak hij kalm. Op dat moment schoot er een zwarte schim uit de rug van Norwood die zich naast Norwood neer zette. Het vormde een uil ten grootte van Norwood. De uil liep rustig richting Celia, zijn vleugels vormde een soort gewaad waardoor zijn klauwen niet zichtbaar waren. Met beleid pakte hij de arm van Celia vast met zijn vleugel. 'Kalmeer maar...' sprak hij kalm. 'Ik ben een van de goede kant...' sprak hij. Norwood liep ondertussen naar de deur en hield de omgeving in de gaten. Wist dat Zabima maar beter zijn werk kon laten doen. Zabima keek met zijn zwarte kraalogen naar de tatoeage. 'Geen zorgen, ik neem je niets kwalijk, Celia...' sprak de uil met een lage maar warme stem. Zijn ogen leken dwars door haar arm te kijken terwijl er als een soort camera lens een blauwe laag over de ogen leek te komen. Vervangen door een donker rode en weer terug naar zwart. 'Duistere magie...' sprak de uil zwijgzaam terwijl hij nadacht. 'Het is misschien een poging waard, ik weet nog een spreuk die deze magie kan opheffen, in feite heft het de meeste magie zonder moeite op. Op enkele uitzonderingen na...' sprak hij. 'Misschien verdwijnt de inkt dan.' sprak Zabima en legde zijn vleugel half over haar arm. Deze gloeide langzaam groen op en langzaam probeerde de uil de magie op te heffen. Voor zover ging het nog goed.
Na dat hij zijn poging had gedaan liet Zabima zijn hoofd zaken ter hoogte van haar navel. 'Verontschuldig me, jongedame...' sprak hij terwijl hij met zijn uiterste veren het top wat omhoog trop terwijl hij met zijn ogen opnieuw keek naar de navelpiercing. Opnieuw vormde zijn ogen de blauwe en rode gloed. Ditmaal echter ook nog een groene er bij. Zijn blik schoot omhoog ter hoogte van haar hart en longen. 'Fascinerend!...' sprak hij in zijn ontdekking. Hij kwam overeind. 'Er zijn nogal knappe koppen bij die Selene-groep waar je over spreekt, Celia. Ik weet niet wat ze hebben gedaan, maar er is met uiterste zorgvuldigheid een net aan vlijmscherpe magische draden om je hart en longen gesponnen. Mocht je dat kruisje er uit willen trekken dan zal je leven nogal in kritieke toestand komen...' vervolgde hij. Hij schudde zijn hoofd. 'Mensen zullen me blijven verbazen, elkaar gewoon als nummer behandelen...' mompelde Zabima nog. Norwood duwde zich van de post af en had meegeluisterd terwijl hij naar buiten had gestaard. Hij keek naar Zabima. 'Kun je dit oplossen?' sprak hij. Zabima's hoofd draaide zich zowat helemaal om, wat een uil eenmaal kon doen, in een flits en keek met een fierse blik naar Norwood. 'Ongeduld!' sprak Zabima even streng. 'Ik ben misschien de geest der wijsheid die ingeplant is in je tweede vorm, maar ik weet niet alles...' sprak Zabima met een lichte ergernis in zijn stem. Norwood keek strak naar de uil, wetend dat wat hij nu ook kon zeggen, Zabima er altijd reactie op wist. 'Ik heb momenteel nog geen oplossing er voor, de hoge precisie die deze operatie zal vereisen is nogal groot. Nog maar te zwijgen wat voor gevaren het voor Celia teweeg kan brengen en wat voor verassingen de Selene in dit trucje hebben gestopt...' sprak de uil nadenkend terwijl hij zijn hoofd langzaam terugdraaide naar Celia. Hij keek weer met een vriendelijke blik in zijn ogen en zakte weer wat op oogniveau. 'Maar we gaan je helpen, Celia...' sprak de uil vriendelijk en knikte even. Hij keek toen naar Norwood. 'Ik zal een tijdje mezelf terugtrekken om te kijken of ik hier een oplossing voor weet. Het is in ieder geval ingewikkelder in elkaar gestoken dan die tatoeage....' sprak de uil en liep toen op Norwood af terwijl hij zich weer een vormde met de man om zo geen spoor van zijn afwezigheid achter te laten.