Pyroxene of the heart

Met mijn hand tegen de linkerkant van mijn lichaam aangeklemd strompel ik tussen de bomen door. Mijn andere hand en arm leunen geregeld tegen een van de bomen aan om mijn lichaam te ondersteunen. Zo nu en dan werp ik een blik naar achteren, vuile verraders. Ik bal mijn vuist alleen al bij de gedachte er aan terwijl ik verder strompel. Bij een scheut pijn die door mijn lichaam heen gaat pauzeer ik kort, mijn rug tegen een boom aanleunend. Ik til mijn trillende hand op van de wond en staar voor een kort moment naar het rode bloed. Ik grimas kort en druk mijn hand weer stevig op de wond. Mijn ogen glijden vervolgens kort naar de sterrenhemel waar ze op blijven hangen. Hoe had ik ook zo stom kunnen zijn om andere mensen daadwerkelijk te vertrouwen met zoiets als dit? Ik had het allemaal zelf moeten doen, bedenk ik me grommend van de pijn. Ik kreun kort terwijl ik aantal keren heftig in en uit adem. Ik zak langzaam naar beneden mijn ogen voor een moment sluitend, de herinneringen van vandaag weer ophalend. Ik had het perfect gepland en alles verliep op rolletjes, waar is het dan toch mis gegaan? Wie heeft me verraden?

4 uur eerder
Mijn hand glijd over mijn voorhoofd heen, van deze ongecontroleerde idioten krijg ik ook nog eens fucking hoofdpijn. Een zucht verlaat mijn lippen wanneer er op de deur geklopt word. Ik mompel wat en een zwarte schaduw komt naar binnen gegleden. Mijn grijze ogen glijden over het gelaat van de vrouw. Haar ogen vernauwen zich kort op mijn gezicht voor ik haar uitnodig om tegenover me te komen zitten. Ze schenkt eerst wat wijn in achter in de kamer en glijd haast dichterbij neemt vervolgens maar al te galant plaats op de stoel voor me. Ik grimas breed en begin haar het plan uit te leggen voor de steeds naderende avond. Op het einde knikt ze en staat ze zonder iets te zeggen weer op. Ze kijkt nog een keer verleidend achterom, maar ik grimas enkel en schud mijn hoofd. Ze loopt met een klein teleurgesteld gezicht de kamer weer uit en dat was dat. Ik verdwijnsel richting de plek waar een aantal van mijn mensen staan ' opgeslagen'. Ik geef daar nog een aantal hints en tips voor vanavond en verlaat de plek pas weer wanneer ik er zeker van ben dat alles daar onder controle is. Tot zover gaat alles volgens plan bedenk ik me kort terwijl ik weer terug naar mijn kamer verdwijnsel. De tijd lijkt veel te langzaam te gaan, maar dan is het eindelijk toch tijd om het plan in motie te zetten. Vandaag zal ik de meest belangrijke rol spelen, en hoewel ik nog wel een plan B heb is het niet dat ik sta te popelen om dat te gebruiken. Plan B vergt te veel vertrouwen in andere mensen, en.. een beetje geluk. En nu ben ik niet iemand die graag dingen af laat hangen van geluk of ook maar iets anders wat variabel is. Mijn ogen glijden afwezig naar de klok, nog 1.5 uur te gaan.

1.5 uur later
Vuile slangen zijn het, de verraders. Plan A kan niet meer doorgaan nu er een fucking mes in m'n zij zit. Val ik uit tegen een van de mensen die de rest moet leiden. Ik zucht en probeer m'n irritatie in toom te houden zodra ik de expressie zie van het persoon. We moeten overgaan op plan B dan maar. Heel even hoor ik van achteren iemand vragen waarom ik mezelf niet gewoon heel. Goede vraag, waarom heel ik mezelf niet gewoon? Ik glijd langzaam naar de wond in mijn zij en mompel zachtjes de spreuk die een helende werking heeft, tijdelijk allicht. Er volgt overigens geen reactie, helemaal niets. Ik zucht geërgerd en probeer het opnieuw en opnieuw en opnieuw tot ik het opgeef. Waarom!? Vervolgens probeer ik door middel van een spreuk een van m'n eigen mensen te wurgen maar ook ditmaal niets. Ik mep mijn vuist tegen een van de muren aan en nog een keer en nog een keer. Het gat in de muur word steeds groter, en er was nog maar een slag nodig geweest en ik was er doorheen gegaan. Ik negeer mijn nu bloedende knokkels en kreun pijnlijk wanneer er een steek door mijn zij gaat. Plan B it is.

Heden
Ik open mijn ogen en staar iets afwezig naar de sterren. Waarom kon ik mijn krachten niet gebruiken? Waar was het mis gegaan? Ik herhaal alle gebeurtenissen en snuif licht wanneer ik er achter ben gekomen. Ik grimas en richt mijn ogen op de zachte beboste grond onder me. De bitch. Hoe durft ze, na alles wat ik haar gegeven heb en waar ik voor gezorgd heb? Ik grom kort en had ik nu wel controle over mijn krachten dan vrees ik dat een aantal dieren getransformeerd waren tot monsters, en een aantal bomen gesneuveld. De pijnlijke scheut door mijn zij brengt me weer tot m'n zinnen waardoor ik op een matig rustige manier weet te beslissen dat ik haar wel een andere dag terugpak. En met terugpak bedoel ik vermoord. Ze zal sterven voor haar verraad, zoals ze in de eed heeft afgelegd toen ik haar had aangenomen. Ik had het moeten weten toen ik haar verleidende blik had gezien, ik had het moeten doorzien. Ik klauter omhoog en strompel verder het bos in tot ik niet meer kan en op m'n knieën in de grond zak. Ik grimas en zet mezelf met m'n rug tegen de boom aan, mijn ogen op mijn handen gericht. Ik weet dat ik niet zal sterven, op een een of andere manier is dat onmogelijk, ik heb het al zo vaak geprobeerd, heb het lot al zo vaak geteisterd, nee vandaag is niet mijn dag om dood te gaan. Ik sluit mijn ogen en val vervolgens eindelijk in een diepe slaap.

Ik word wakker met de zon op mijn lichaam, een warm gevoel wat diep tot in mijn botten doordringt. Voordat ik het weet begin ik de energie van de zon om te zetten in energie voor mijn lichaam, en via mijn lichaam begin ik ook de energie van de bomen en het gras te stelen. Het ziet er naar uit dat mijn krachten gedeeltelijk terug zijn, hoewel niet optimaal, in ieder geval gedeeltelijk. Ik reik met mijn hand naar de bloedende wond en doe een poging om deze te helen, ik zucht wanneer er weinig tot niets veranderd. Dan het maar proberen te verschuilen en op een een of andere manier ongezien school binnen sluipen. Ik probeer overeind te komen, maar zodra ik ook maar overeind sta val ik weer terug tegen de boom aan, en het beeld word weer zwart. Ik heb geen idee hoe laat het is wanneer ik weer wakker word, maar ik weet zeker dat het al in de namiddag is. Ik knipper een paar keer en grom geïrriteerd wanneer ik merk dat iemand verderop mijn zonlicht staat te blokkeren. Zeg jij. Zeg ik grommend, zou je zo vriendelijk willen zijn om uit mijn zicht en zonlicht te verdwijnen. Haar aura voelde niet verkeerd aan, ze was.. ingewikkeld maar zeker niet gevaarlijk. Ik grimas lichtjes en houd mijn grijze ogen op haar gestalte gericht. Ik til een van mijn armen op, geen poging doend om mijn bebloede shirt te verschuilen. Ik maak een wegwuivende beweging en laat mijn arm dan weer levenloos vallen. Moet jij niet op school zitten? Vraag ik haar met een bittere stem. Zo te voelen ben je nog lang niet afgestudeerd. Concludeer ik vervolgens, weer kort uitreikend naar haar aura. Dark en fire magican. Ik klik kort afkeurend maar zeg ik er verder niets meer over. Buiten een te kort aan energie heb ik ook een te kort aan zin en interesse om nog langer en of meer met haar te converseren.

For Lightning en dus Noe only

En sorry dat het een beetje kort en vaag is geworden. Normaal raakt Grimmie nooit gewond, maar wilde eens iets anders proberen ~

Lightnings haar ademhaling was diep langzaam, en zwaar. Zweetdruppeltjes lagen over haar voorhoogd en haar oogballen leken tegen haar oogleden te draaien en te duwen. Af en toe kwam er wat angstig gemompel uit lightning haar keelgat. Het welpje dat eerst zo rustig op het voeteinde lag te slapen opende langzaam en slaperig haar oogjes. Het diertje jankte. Er lag weer iets duisters over Lightning heen. alsof het haar leek te omhelsen. Het haar leek mee te nemen naar een wereld waar alleen maar duisternis te vinden was. Iets angstaanjagends. Het welpje krooop al jammerend er van weg. De oortjes lagen angstig in haar nek geduwd. het diertje had haar klauwtjes uitgestoken en begon zelf al te blazen en te grommen. Maar de duisternis leek alleen maar oog voor Lightning te hebben. Meer niet, het diertje mocht zoveel doen als het wou het kon niks doen dan alleen maar hopeloos staan toekijken. Dat deed het dan ook maar. Het gemompel van Lightning werd alleen maar erger en erger. Angstig en krampachtig had ze haar deken vastgenomen en hield het nu stevig vast. Steviger en steviger. Haar ademhaling werd sneller. Happerde zelf eens af en toe. Begon meer te zweten, begon zich hevig te draaien in haar slaap alsof ze ergens leek tegen te vechten. Wat ook degenlijk zo was. "Stop" Gilde Lightning oppeens. Haar ogen schoten wagenwijd open en met een ruk zat ze helemaal recht. De duisternis die er eerst haar had leken te omhelzen was helemaal verdwenen. Nog wat nahuigend stond Lightning recht. Staarte naar haar kristalblauwe ogen in de spiegel die nog duf stonden. Met ijskoud water van de kraan smeet ze het in haar gezicht om weer klaarwakker te worden. Nu nog te gaan slapen zat er niet in. Aan de ene kant omdat ze helemaal niet meer moe was en deels omdat ze bang was dat ze weer vangenzou zitten in die vreselijke nachtmerrie. Zonder nog enige moeite te doen om zich om te kledenrekte ze zich geeuwend uit. haar kort shortje en een topje was het enige dat ze aanhad. Ze had het snik heet, dus nu een lange broek aandoen was zinloos. het enige wat ze nam uit haar kast was een dun truitje.

"Kom op Kiara, we gaan gaan wandelen...Dat gaat me deugd doen." Haar truitje deed ze dicht en opende haar kamer deur."Blijkbaar is een middagdutje niet goed voor me." Verklaarde ze simpelweg tegen de cheetah welp. Haar haren legde ze onderweg zo goed mogenlijk plat, maar de krullen die er in waren gebleven nadat ze haar haren eens in vlechtjes had gedaan wouden er maar niet meteen uitgaan. Voor nu gaf ze het gewoon maar op. Haar armen in de zakken van haar trui gestoken stapte ze rustig door de lege gangen. De meesten zaten nu in de les. Zij niet. Lightning ging maar zelden naar een les, alleen naar degene die interessant genoeg voor haar leken te zijn. En dat zijn er nou niet zozeer heel veel. Je kon ze maar op een hand tellen. Zo weinig waren er. Toch scoorde ze perfecte punten. Typisch iets voor haar, gewoon iets lezen en ze onthield het met gemak. Met snelle passen stapte ze richting de uitgang. Ging zelf nog iets sneller, ze had geen zin om een docent tegen te komen die weer onder haar voeten gaf omdat ze niet in de les zat. Waarom vergeten die altijd dat Lightning naar de lessen ging wanneer dat ze dat zelf wou? Nee, die moesten weer hun tijd verspillen met een lange preek te geven al had het helemaal geen zin. Nadat ze eindelijk buiten was sloot ze kort haar ogen en ademde eens heel goed in. De wind die tegen haar op blaaste liet bijna lightning haar nachtmerrie vergeet, juist niet. Langzaam stapte ze naar het duister plaats. De enige plaats die ze het meest haat omdat ze daar altijd naar toe moest rennen wanneer ze het gevoel had dat Duvessa weer tevoorschijnt gaat komen. Maar aan de andere kant hield ze ook van het duistere bos oimdat ze zich daar echt thuis voelde. Een tweestrijd was het. Nonchalant ging ze maar dieper en dieper het bos in. haar kopetelefoon op druk bezig aan het kijken naar haar ipod, naar dat ene liedje terwijl ze naar een ander liedje beluisterde. Het stond niet zozeer luid omdat ze alles om zich heen nog wou kunnen horen. Vooral als er toevallig een docent op tocht in het bos was ofzo. uiteindelijk bleef ze stilstaan. Zeg jij."Hoorde lightning vaagjes iemand zeggen. Verwonderd deed ze haar koptelefoon af. grommend, zou je zo vriendelijk willen zijn om uit mijn zicht en zonlicht te verdwijnen." Verrast draaide ze zich om naar van waar het geluid kwam en zag daar een nog knappe gast zitten. "Sorry" Sprak ze schouder ophalend en zette een stap opzij waardoor ze niet meer in zijn uitzicht stond voor de zon. Zo te voelen ben je nog lang niet afgestudeerd" Verklaarde hij simpel weg. Verbaasd keek ze hem aan. hoe wist hij dat toch? Hij bloede! Hoe kwam dat...wat was er gebeurd?"Je bloed" Sprak Lightning verontwaardigd. Bestudeerde de wonde. Ze zou het wel kunnen genezen, maar dat zou heel veel energie van haar kosten. Ze zal zien of hij wel de moeite waard was om hem te helpen of helemaal niet. Dark en fire magican" Meteen kneep ze haar ogen even tot spleetjes nadat ze hem kort afkeurend hoorde klikken."Mensen krijgen veel te snel vooroordelen blijkbaar" Sprak ze iets wat bot. "is het daarom dat je ook gewond bent? Door die vooroordelen maak je nogal snel vijanden." Verklaarde ze simpelweg zonder erbij stil te staan wie dit hier nu werkelijk was. Het kon haar op het moment dan ook neit veel schelen. Hij moest al niks van haar hebben puur door de magie die ze had. Zij had er toch niet voor gekozen? Ze moest toegeven dat ze liever woud had gehad dan duisternis. Ze voelde zich altijd heel rustig wanneer ze een tijdje in het bos had gewandeld. .

On this night where I long for you
The rain comes and my heart gets slippery
I need you, yes I need you, my airbag

Mijn ogen glijden van het meisje naar de zon achter haar waar ze kort op gericht blijven. Ergens begin ik me af te vragen of het wel een slim idee is om hier nog langer te blijven zitten. De hooggeschoolde mensen die achter me aan zitten staan er niet echt om bekend dat ze na een poging opgeven en eigenlijk ben ik er vrijwel zeker van dat ze binnen no time terug zijn. Ik heb mijn geur gemaskeerd evenals mijn sporen, maar nu zij bij me is blijven staan weet ik zeker dat ik langzaam weer te ruiken en te voelen ben. Ik grijp naar mijn borstzak en grabbel langzaam naar mijn pakje sigaretten en de aansteker. Zonder woorden steek ik deze aan, kalm trekjes nemend van de sigaret. Ik hoest enkele keren wanneer de rook in het verkeerde keelgat schiet, ik buig ietsje voorover mijn hand iets steviger rond mijn wond klemmend. Voor een fractie van een seconde betrekt mijn gezicht iets, en als je oren van een kat of hond had, had je waarschijnlijk een korte zucht kunnen horen. Ik zet mezelf iets rechter tegen de boom aan en knik tevreden wanneer ze aan de kant gaat en een korte sorry prevelt. Natuurlijk luistert ze naar me, braaf als ze waarschijnlijk is. Alhoewel, normaliter zou een dark magician niet zo meewerkend zijn, laat staan nadat ik haar zo onrespectvol heb aangesproken. Ik sluit kort mijn grijze ogen wanneer ik de warmte van de zon weer langzaam mijn botten voel strelen. Dit is beter, véél beter. Eigenlijk is het best idioot om te bedenken dat deze botten al honderden jaren meegaan. Bij het woord botten glijden mijn ogen even kort naar mijn rechterarm, naja niet alles dan. Even beweeg ik mijn vingers heen en weer in die arm en kreun kort wanneer ik de stukjes ijzer voel samen trekken. Een mechanische arm is nooit echt wat ik gewild heb, en misschien had ik toen de kracht er voor gehad, had ik hem weer kunnen aangroeien. Maar helaas ondanks vele pogingen, blijkt het onmogelijk om er nu nog iets anders van te maken. Misschien dat ik het ergens ook wel niet zou willen, zou me de kans worden aangeboden.. Tenslotte maakt het wie ik ben en word ik er zo elke dag aan herinnerd wat er vroeger gebeurd is en waarom. Ik sta op het punt om weer langzaam in slaap te doezelen wanneer ik een korte opmerking uit haar mond hoor komen. Ik open mijn mond lichtelijk om te antwoorden maar wacht kort zodat ik in mijn hoofd een meer fatsoenlijke, beleefde zin kan vormen. Uiteindelijk laat ik het rusten op een: No shit sherlock. Ik los de grip op mijn buik en kreun kort bij het voelen van de steek die kort daarna volgt. Ik houd mijn vingers op mijn ooghoogte en wrijf kort met mijn duim en wijsvinger over elkaar heen. Het rode bloed glijd langs mijn wijsvinger naar beneden en streelt via mijn handpalm naar beneden om daar zachtjes op de grond te druppen. Stelt niets voor spreek ik haast geruststellend, haar met een uiterst kalme expressie aankijkend. Kwam het goed? Vraag ik me af terwijl ik mijn hand weer om de zijkant van mijn buik klem. Vast wel, ik ben nog nooit dood gegaan en dat terwijl ik wel eens in ernstigere situaties ben geweest. In het ergste geval komt een van m'n familiars van de weald om me te helen. Tenzij ze me nu echt zat zijn bedenk ik me terwijl mijn mondhoeken kort omhoog draaien.

Mijn opmerking over haar magiesoort maakt haar er bepaald niet veel vrolijker op, iets wat me ergens wel amuseert. Blijkbaar schuilt er toch ook nog een pittige kant in haar. Excuses voor het feit dat ik je in een hokje stop, maar mijn gedrag is geheel gebaseerd op eigen ervaringen. Mijn ogen glijden kort over haar heen, terwijl ik me een aantal gezichten van dark en fire magicians voor de geest haal. Ze zijn niet allemaal even slecht en sommigen durfde ik vroeger zelfs vrienden te noemen, maar die zijn allemaal 'heen' natuurlijk. Om eerlijk te zijn heb ik maar weinig ervaringen met de huidige generatie van dark en fire magicians. Ik kantel mijn hoofd ietsje en vervolg mijn woorden; Maar wie weet kan jij m'n slechte ervaringen recht trekken.. Mijn grijze ogen eindigen uiteindelijk in die van haar, waar ze kort in blijven plakken. Je botte toon en opvliegerig heid heb je iniedergeval wel te danken aan je magie soorten. Concludeer ik nuchter, om er vervolgens met mijn mondhoeken verder omhoog gekruld aan toe te voegen: niet dat dat persé een slecht ding hoeft te zijn, princess. Na haar conclusie over mijn staat van gewond zijn, draai ik mijn ogen van haar af, om ze te herfocussen op een aantal grassprietjes aan het eind van mijn voeten. Je zit er niet ver naast, maar nee, het is niet dankzij mijn uitgesproken meningen. Zeg ik op een zeer neutrale toon. Alles aan mij is bij wijze van neutraal, mijn stem, mijn expressies, enkel mijn uiterlijk is wellicht wat bovennatuurlijk even als mijn kracht natuurlijk. Lichtjes verveeld en lui geworden door de zon, leun ik mijn hoofd iets verder naar achteren tegen de boom aan. Een korte stilte volgt voordat er iets kreunend uit komt: behoor jij niet op school te zitten? Was mijn vraag van eerder, waar je óf volledig vergeten bent om antwoorden op te geven. Óf je ontwijkt de vraag expres omdat je het antwoord liever niet verteld. Ik houd mijn ogen gericht op de al groene blaadjes boven mijn hoofd die in de zachte wind rustig heen en weer bewegen. Door een lichte twist in de energie van de boom achter me, vallen een aantal blaadjes naar beneden, een daarvan land recht op m'n voorhoofd. Ik vis deze van m'n hoofd af en houd deze kort tussen mijn vingers in voordat ik hem los laat en aan de wind overgeef. Het blaadje waait vlak langs het meisje door waardoor mijn ogen weer aan haar vast blijven plakken. Haar bruine haren glijden zachtjes mee op de golven van de wind terwijl haar gezicht half wel en half niet belicht word door de zon. Een mooi contrast gevend. Nee, ze is geen lelijke verschijning absoluut niet. Een beetje jong en wild, maar ach zo zijn we allemaal begonnen niet waar? Zelfs ik. Ik kreun kort en grijp de wond harder vast wanneer een pijnscheut door mijn gehele lichaam vibreert. Ik vernauw mijn grijze ogen iets en richt ze daarna kort op haar gezicht. Ik weet wat je denkt, maar je hoeft me niet te helpen. Komt er zo goed als mogelijk uit, hier en daar zuchtend of kreunend. Een plotselinge vorm van irritatie ontstaat op m'n gezicht: Gewoon verder lopen alsof je me niet hebt zien zitten. Raad ik haar dan ook, wijselijk aan. Mijn toon nog steeds redelijk neutraal, maar met een bitter nasmaakje.

Sorry for the wait~

Lightning had gehoopt op een rustige wandeling, een wandeling waar ze niemand zou tegen komen. Zodat ze die in stilte zou kunnen afleggen en genieten van de natuur. Want het geritsel van de bomen door de wind die met hun bladeren speelden, net als die ook met haar haren speelden stelde haar gerust. De natuur was altijd de perfecte plaats voor Lightning geweest. Ze ging er altijd naartoe als ze tot rust wou komen, om te luisteren naar de geluiden van de wind.
Light had dan ook helemaal niet verwacht dat ze een jonge man tegen het lijf zou lopen, en al helemaal neit een man die nog gewond was ook. Kon haar dag nog vreemder worden? Hopenlijk niet nee, daar mocht ze zelf niet eens aan denken aangezien de kans alleen maar nog grooter werd dat er toch nog iets ergers zou kunnen gebeuren. Goh waarom moest dit haar weer overkomen. Er waren maar zelden dagen waar Lightning alleen van de stilte en rust kon genieten.
De laatste paar dagen hooptte ze er al niet meer eccht op, aangezien hopen blijkbaar toch geen zin heft.'No shit sherlock' kort draaide lightning met haar ogen. Wat is deze persoon toch zo criendelijk. Voor even focusde Light zich op Duvessa. Ze voelde hoe onrustig ze was. Deels opgewonden door de kracht en deels teruggetrokken. Precies dezeldfe reactie als bij Eodan alleen was ze bij deze iets onrustiger, misschien omdat Duvessa maar al te goed wist dat deze zeker neit zo vredelievend was als Eodan. Dat kon lightning nu al zeggen. Had Duvessa ook nu...angst? Lightning wist het niet zeker.
Het was te verwarrend. Dat hij ookal meteen afkeurend begon te klakken met zijn tong stond Lightning zeker niet aan. En dat maakte ze hem meer dan duidelijk. 'Excuses voor het feit dat ik je in een hokje stop, maar mijn gedrag is geheel gebaseerd op eigen ervaringen' Verklaarde hij aan haar als Excuus; Nonchalant hief ze haar schouders op terwijl ze hem nog eens goed bestudeerde. Lightning barste nu ook vol van vragen. Hoe komt hij aan die wonde? Wie heeft het gedaan? En vooral, zitten ze nog steeds achter hem aan?
Natuurlijk weet Light maar al te goed dat het haar zaken niet waren, en het veiliger was voor haar zelf om zich er buiten te houden. Jammer genoeg met haar karakter was het onmogenlijk om uit de problemen te blijven. Om eerlijk te zijn trok ze meer problmen aan dan goed voor haar was. Zoals een mot aangetrokken word tot een vlam. 'Maar wie weet kan jij m'n slechte ervaringen recht trekken..' Geamuseerd keek ze hem aan, wel dat had ze niet zien aankomen."Misschien wel ja..." Sprakze glimlachend. Al lachte haar ogen niet zozeer mee. Dat was altijd zo het geval. Lightning lachte maar zeldeen echt gemeend. Dan twinkelden haar kristalblauwe ogen anders leek er altijd een soort triestheid in de ogen te lezen. 'Je botte toon en opvliegerig heid heb je iniedergeval wel te danken aan je magie soorten.' concludeerde hij haar nuchter.
Verontwaardigd snoof ze. niet dat dat persé een slecht ding hoeft te zijn, princess.' een frons verscheen op lightning haar voorhoofd 'Hmn, ik snap nu wel waarom enkele mensen je uit de weg willen ruimen." trok ze net als hij als een conclussie, niet bot of grof bedoeld.' Je zit er niet ver naast, maar nee, het is niet dankzij mijn uitgesproken meningen.' Het was goed mogenlijk, aangezien hij sommige dingen luidop zei waarbij anderen eerst twee keer nadenken of ze het zouden zeggen of niet.' behoor jij niet op school te zitten? Was mijn vraag van eerder, waar je óf volledig vergeten bent om antwoorden op te geven. Óf je ontwijkt de vraag expres omdat je het antwoord liever niet verteld' Had hij serieus die vraag al eens eerder gesteld?
Goh, de eerste kaar had ze het werkelijk niet eens gehoord. 'Ik heb je de vraag niet horen stellen' Sprak ze naar waarheid." En ja ik heb school en les,' waarom zou ze daarover gaan zitten liggen?'Maar ik denk niet dat je daar zozeer iets aan kunt doen, aangezien jou magie veel te sterk is voor een leerkracht te kunnen zijn.' Dat ze alleen wist dat hij en Legendarische magier is, hoefde hij niet eens te weten. Automatisch gleden lightning haar ogen weer naar de wonde in zijn zij.
Als hij er niet snel genoeg iets zou gaan aandoen zal de wonde snel genoeg infecteren en zal hij er alleen maar nog meer last van krijgen. Ik weet wat je denkt, maar je hoeft me niet te helpen.' Lightning zag maar al te goed dat hij er last van had.'Gewoon verder lopen alsof je me niet hebt zien zitten.' Kort grinnikte Lightning om zijn zinloze woorden. " als je echt zo goed dark en fire magiers kend zoals je verklaard zou je onderhand nu wel moeten weten dat we koppig zijn en dus doen waar we zelf zin in hebben." Verklaarde ze hem simpel weg.
Stopte haar Ipod helemaal weg in haar zakken en ging zonder pardon naast hem zitten.'Laat me nu eens zien" Beval ze hem al wist Lightning maar al te goed dat ze nooit beevelen zou horen te geven aan een LM. Maar het kwam er al uit voor ze er goed kon over nadenken.
.

PROFILE MAGICIAN

» [Heart-To-Heart] Emoties
» (Heart-to-Heart) Magie
» [heart-to-heart] I know I was wrong but I can't help it
» [Heart to heart] Doubts
» Mσυяηιηg Dσνєѕ 【 Alan&Kanda 】

Pyroxene of the heart

Pyroxene of the heart

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen