God just has to be a girl | Ren

Met lome passen die ervan getuigden dat ze hier niet wilde zijn en bang was om zich voor te bewegen, liep er een extreem klein meisje door de gangen van de kerker. Ze was hoogstens 1.55 lang en zeer mager. Als je haar leeftijd zou moeten schatten, zou je denken dat ze 13 of misschien zelfs 12 was. Echter was ze 16. Aan haar houding kon je duidelijk aflezen dat ze hier totaal niet hoorde. Haar blik was angstvallig op de grond gericht, maar soms schoten haar ogen nieuwsgierig, of misschien wel oplettend, alle kanten op. Ja, ze hoorde niet thuis in dit soort duistere, enge plekken. Met haar rug een beetje ingedoken liep ze door, terwijl al haar zintuigen op scherp stonden. Ze was hier maar om één simpele reden, en die rede was dat ze in één van haar woedeaanvallen zo dom was geweest om een weddenschap aan te gaan met een stelletje herrieschoppers. Ze had de jongens willen stoppen toen ze een klein meisje in elkaar probeerden te slaan, maar moest er nu zelf voor opdraaien. Soms werd er tegen haar gezegd dat het een gave was dat ze zo tegen geweld was, maar in feite was het een heuse vloek. Bij het minste geweld kon ze al doordraaien, het lag er over het algemeen aan wat haar stemming was. Maar Nimble wilde niet doordraaien. Ze wilde gewoon een normaal meisje zijn die met andere kon omgaan zonder elk moment doodsbang te hoeven zijn om te flippen en andere pijn te doen. Dat wilde ze nou eenmaal niet. De jongens had ze niet echt pijn gedaan, maar wel bijna. Ze hadden echt geluk gehad, aangezien het haar vrijwel nooit lukte om zich in te houden als er geweld in haar buurt werd gebruikt. Tssk. Nimble sloeg haar armen rond haar koude bovenlijf en spuugde op de grond. Een koude wind waaide er langs haar nek waardoor haar haar ietwat opwaaide en een groot litteken zichtbaar was. Ze verwachtte niet dat er hier iemand zou zijn, dus liet ze het maar zo. Het litteken zichtbaar. Ze zuchtte en voelde een rilling door haar lichaam trekken. Het was toch best hier koud in de kelders. Ze bleef langzaam door lopen en haar ogen bleven schuuw om zich heen kijken. Ze weddenschap was dat ze hier de nacht zou doorbrengen zonder opgepakt te worden door leraren of als een bang muisje gillend weg te rennen. Dan zouden die pestkoppen haar en dat kleine meisje met rust laten. Hoe heette dat meisje ookalweer? Dat was ze vergeten. Ze rechtte haar rug en wreef even over haar armen. Het was echt koud, had ze nou maar een jas meegenomen. Na een tijdje gelopen te hebben zag ze rechts een klein inhammetje in de muur. In de hoop dat het daar wat warmer zou zijn kroop ze erin. Niet dat dat heel moeilijk was met zo'n iel en klein lichaam, het paste gemakkelijk. Maar bepaald warm was het niet, integendeel. Een ergere rilling trok door haar lichaam en snel hees ze zich overeind. Bij die beweging struikelde ze over haar eigen fouten en belandde met haar gezicht op de stenen. Fijn, nu waren haar kleding die toch al ranzig waren nog ranziger. Ze stond op streek haar paars geruite rokje een beetje recht. Haar stropdas en witte blouse liet ze voor wat het was, onder de vlekken en vol met stof. Ze zuchtte, teleurgesteld in zichzelf. Eenmaal opgestaan liet ze zich tegen de koude muur zakken en belande met haar knieeën opgetrokken op de grond. In deze houding viel ze in slaap. Tijdens haar slaap droomde ze erover dat haar moeder en broer weer leefden, dat alles goed was. Terwijl ze liep belandde ze uiteindelijk op de grond en bleef daar liggen alsof ze heerlijk in bed lag.

"Only voor Renniedepennie."

Zijn voetstappen weerklonken door de gangen, ze waren rustig, zonder haast, maar vanbinnen wou hij wegrennen, weg van deze plek. Zo snel als het maar kon. Hij hield niet van het donker, het deed hem denken aan.. dingen waar hij niet aan wou denken. Een rilling ging door hem heen en hij probeerde de gedachtes weg te schuiven. Hij moest gewoon even weg voor er dingen zouden gebeuren waar hij spijt van zou krijgen. Zijn lage vermogen om zichzelf onder controle te houden begon een probleem te worden en daar moest hij zo snel mogelijk iets aan doen. Maar het beste wat hij nu had kunnen doen was weggaan en dat had hij ook gedaan. De irritante jongen in verbazing achter latend had hij zich omgedraaid en was hij zo beheerst mogelijk weggewandeld. Natuurlijk was hij daarbij verdwaald geraakt, typisch iets voor hem. Hij had zich geconcentreerd op zijn ademhaling en had geprobeerd zich in te houden, maar daardoor was hij hier beland en hij wist niet hoe hij hier wegkwam. Alles leek hier op elkaar, vooral omdat het licht hier enorm zwak was. Hij stopte even met wandelen toen hij moest kiezen tussen rechtdoor gaan of rechtsaf slaan. Hij koos voor het tweede, niet wetende dat de uitgang rechtdoor was. Het was vanwege het licht dat hij rechtsaf ging, het licht daar was wat sterker en het zorgde ervoor dat hij niet meer wou wegrennen of in een hoekje wou zitten panikeren. Hij zuchtte eens toen hij weer moest kiezen welke kant hij opging, deze keer koos hij weer voor rechtsaf. De gang waar hij door liep was lang, erg lang. Er leek geen einde aan te komen, iets wat hem een beetje verontruste. Dus toen hij voor links of rechtdoor moest kiezen koos hij voor links. Ook vanwege het licht dat er opeens stopte als hij rechtdoor gin. Ze moesten hier serieus wat meer kandelaars hangen, iets waardoor er meer licht zou zijn. Dat hij hier zo rondliep deed hem inzien dat hij het liefst beter zijn best zou willen doen om zijn woede in te houden. Als hij hier dag en nacht moest zijn omdat hij iets erg, maar dan ook echt ergs, had gedaan dan zou het niet lang duren of hij zou gek worden. Paniekaanvallen, als die doorsloegen wou je niet in zijn buurt zijn.

Hij stopte abrupt toen hij iets op de grond zag liggen. Door het weinige licht zag hij niet precies wat het was, maar toen hij beter keek leek het op een persoon. Hij stapte dichterbij en zijn vermoedens werden al snel bevestigd. Een meisje lag op de grond. Even bleef hij naar haar kijken, iets wat er heel raar uit kon zien, maar het was simpelweg om te zien of ze ademde. Want als ze dat niet deed dan, tja, dat zou hij liever niet hebben. Hij hurkte neer langs het meisje en fronste even. Zou het meisje flauw gevallen zijn? Of had ze er bewust voor gekozen hier een dutje te doen? Zijn ogen namen het meisje in zich op, inclusief het litteken. Hij strekte zijn hand een beetje uit, het leek alsof hij zijn vinger over het litteken wou laten glijden, maar dat deed hij niet. Hij zorgde dat haar haren erover vielen. Het zicht van een litteken vond hij namelijk niet echt geweldig. Hierna liet hij zijn hand naar haar schouder gaan en met zijn vingers duwde hij er lichtjes tegen aan. Hij was misschien geen sociaalvaardig persoon of iemand die heel veel om andere mensen gaf, maar hij was wel menselijk. En hij vond het niet goed van zichzelf als hij het meisje hier zo liet liggen.

OOC :: Sorry voor de faal, moet er weer inkomen met Ren.

Het was niet zo dat die koude kerkervloer zo lekker lag, maar toch had Nimble een fijne droom. Haar familie was weer allemaal bij elkaar en het was vredig en rustig, iedereen was blij. Ze dook in haar droom net in de armen van haar moeder toen ze iets aan haar schouders voelde. Met haar hand sloeg ze zachtjes en slaperig richting die plek. Haar hoofd probeerde ze wat meer in het kussen te drukken. Toen ze merkte dat haar hoofd helemaal niet op zo'n heerlijk, zacht kussen lag, maar op een koude stenen vloer, opende ze haar ogen slaperig. In eerste instantie zag ze alleen de benen van de jongen die voor haar gehurkt zat. Het viel haar niet op en slaapdronken kwam ze overeind zitten. Ze gaapte en probeerde de slaap uit haar ogen te wrijven. Waar ze over had gedroomd, wist ze niet. Ze wist alleen dat ze er ongelooflijk graag naar terug wilde. Toen ze haar vuisten uit haar ogen haalde keek ze, nog steeds slaapdronken, recht in de ogen van de jongen. Ze keek heel eventjes met haar mond half open gezakt, maar toen had ze door dat er een jongen voor haar zat. Hier. In een kerker. Een plek waar normaal gesproken nooit mensen kwamen. Nimble sperde haar ogen wijd open en hapte naar lucht. Meteen was het meisje klaar wakker. Ze probeerde op te staan, maar haar benen waren het daar niet mee eens. Tijdens de poging viel ze achterover, waarna ze achteruitschoof totdat ze niet meer verder kon. De muur hield haar tegen. Haar rug tegen de koude tegels en haar benen opgetrokken, zo zat ze. Handen naast haar lichaam steunend op de grond zodat ze niet onderuit zou zakken. Enkele seconden keek ze, zonder iets te zeggen, de jongen angstig aan. Ze verwachtte dat hij elke seconde op haar af zou komen vliegen om haar proberen te vemoorden. Waar kwam hij eigenlijk vandaan? Wat deed hij hier? Nimble vroeg zich af of hij misschien ooit, heel lang geleden hier in de kerkers was opgesloten en het voor elkaar had gekregen dat hij niet verouderde. Misschien vermoordde hij wel iedereen die hier kwam. Misschien ging hij haar wel vermoorden! Eén van haar handen hield ze nu voor haar mond en haar blik werd nog angstiger. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te houden en merkte dat er geen woedeaanval aan zou komen op dit moment. Na een tijdje zo sprakeloos en starend gezeten te hebben, stond ze beverig op. Haar benen trilden terwijl ze goed zichtbaar kippenvel had. Ze had het gelukkig wel minder koud. Een zucht verliet haar mond en ze besloot te kijken of haar stembanden nog goed werkten. "W-w-wie ben je?" Het klonk allemaal erg beverig en bang. Ze was heel duidelijk als de dood voor de jongen. Ze slikte eens en probeerde tevergeefs op te houden met trillen en beven. Zo kwam ze namelijk wel erg angstig en klein over. Ze was al ernstig klein en zag eruit als een meisje van 13 jaar, maar dat betekende niet dat ze zich ook zo moest gedragen. Op dit moment deed ze dat echter wel. Ze gedroeg zich als een klein meisje wat een spook had gezien. Haar gezicht was helemaal bleek. "Waarom ben je hier?" Vroeg ze ineens heel wat zelfverzekerder. Ze had het niet eens gepland om te zeggen, het floepte er gewoon uit. Het klonk nieuwsgierig, maar toch ingehouden. Ze was duidelijk nog erg bang. Met haar hand zocht ze houvast aan de muur achter haar. Ze wilde niet voor zijn ogen door haar benen zakken.

"Sorry, voor de faal. Heb koorts en wil eigenlijk alleen maar naar mijn warme bedje toe."

Misschien had hij haar gewoon moeten laten liggen, doorlopen en een uitgang zoeken. Niet iedereen was zo dom als hem om te verdwalen en ze zou vanzelf wel wakker worden. Ze ademde tenminste nog. Hij leek ook meer het persoon om voor die optie te kiezen. Doorlopen en zich met zijn eigen zaken bezig houden. Toch was hij gestopt bij het meisje, natuurlijk kon hij haar daar niet zo laten liggen. Dat was dan weer zijn zorgende kant. Hij zou bezorgd zijn geweest of het meisje de uitweg had kunnen vinden als hij niet bij haar gestopt was. Hij zou zichzelf aanpraten dat het erg was wat hij gedaan had, dat het meisje misschien wel dood zou kunnen gaan omdat ze de weg naar buiten niet meer terugvond. Hij zou zichzelf nog meer gaan haten. Nog steeds bij haar neergehurkt bleef hij naar haar kijken. Ze wreef de slaap uit haar ogen en leek hem niet meteen op te merken. Het was dan ook duidelijk te zien toen ze hem opmerkte. Ze probeerde meteen op te staan maar zakte ook weer meteen door haar benen. Een angstige blik kwam op haar gezicht te staan en meteen kroop ze achteruit. Misschien zou het bedreigend overkomen als hij meteen opstond, maar daar dacht hij niet bij na toen hij recht kwam. Hij fronste kort terwijl hij het meisje aankeek, zag hij er nu serieus zo bedreigend uit? Peinzend beet hij op zijn lip. Misschien had hij het meisje gewoon moeten laten slapen. Zoals het er nu uitzag kon hij toch niet veel goeds aanrichten. ‘Als ik je iets aan wou doen had ik dat gedaan toen je sliep.’ Zei hij, in de hoop dat het een beetje geruststellend zou zijn. Maar hij betwijfelde of het de juiste woorden waren om iemand gerust te stellen.

‘Ik bedoel dat ik je echt niks zal doen.’ Zei hij na een korte stilte. Even kwam de gedachte om het meisje te helpen in hem op toen ze wou opstaan, maar hij besloot het maar niet te doen, hij wou haar niet nog meer angst aanjagen. Heel de tijd had hij uiterst serieus gekeken en dat deed hij nog steeds. ‘Ik ben Ren. Oh, en ik ben misschien een slecht persoon, maar voor de zoveelste keer, ik zal je echt geen pijn doen.’ Zijn stem klonk een beetje onwennig en je kon makkelijk merken dat het praten met andere mensen moeilijk voor hem was. Hij wist niet welke toon hij in zijn stem moest leggen en hij wist ook niet wat hij moest zeggen. ‘Verdwaald.’ Mompelde hij zachtjes als antwoord op haar volgende vraag. Ergens schaamde hij zich toch wel dat hij verdwaald was. De vraag klonk tot zijn opluchting al een stuk minder angstig. ‘En jij? Wat doe jij hier, ik vermoed niet dat je hier naartoe bent gekomen voor een dutje.’ Zei hij. Zijn blik schoot naar links toen er een kaars doofde. Meteen wende hij zijn blik weer af en keek hij naar het meisje. Hij moest nu niet als een watje bang worden omdat het weer wat donkerder was geworden.

OOC :: Mhh, hij is zo.. anders, plus deze faalt, sorry.

Aan zijn stem was duidelijk te horen dat hij niet gewend was om met andere te praten. Niet dat het verlegen klonk ofzo, maar ook niet bepaald enthousiast. Daarintegen leek hij niet echt een koudbloudige moordenaar te zijn, godzijdank. Maar schijn bedriegt, dat wist Nimble maar al te goed. Ze had zichzelf als voorbeeld. Ze leek zo'n schattig, klein normaal meisje maar was in werkelijkheid niet zo lief en schattig. Niet dat ze niet lief en schattig wilde zijn ofzo, nee, ze wilde niet liever dan lief en schattig zijn. Maar dat moordlustige binnenin haar vocht zich toch steeds weer naar boven. Het duwde al het andere opdringerig opzij waarna haar ogen felrood werden en de lieve Nimble er gewoon niet meer was. Kwijt. Foetsie. Ze voelde een koude luchtstroom langs haar blote benen strijken en besefte dat waarover ze aan het denken was, op dit moment niet gebeurde en gelukkig ook niet dreigde te gebeuren. Haar blik was al minder schuuw en verlegen dan eerst, het was nu meer sereen en rustig. Toch was ze nog wel degelijk ernstig bang. Want tja, een normaal persoon kwam niet gezellig in een ijskoude kerker overnachten aan het begin van de herfst. Ze wilde zuchtte, maar bedacht zich toen dat ze niet alleen was en de jongen waarschijnlijk niet zou begrijpen waarom ze zuchtte. Ze zuchtte vaak, maar dacht dan ook erg vaak na. De jongen was opgestaan. Nimble had het eerlijk gezegd niet gezien toen ze zelf opgestaan was. Ze had ook zijn eerdere worden niet gehoord, over dat als hij haar iets aan had willen doen, hij dat allang had gedaan toen ze lach te slapen. Ze dacht echt te vaak na, mistte daardoor te vaak dingen die in haar omgeving gebeurden. Maar ze mistte liever dingen en had dan mensen om haar heen die haar niet konden uitstaan dan dat ze iets opving waardoor ze misschien een woedeaanval zou kunnen krijgen. Dat was wel het laatste wat ze wilde. Die woedeaanvalen waren echt een hel voor Nimble. Het leek dan net alsof ze naar een ander persoon keek die heerlijk voor de lol op andere insneed of iemand in elkaar trapte. Ze keek dan vanuit het oogpunt van iemand anders, wist wat ze deed maar kon er zelf niets aan doen. Ze haatte zichzelf echt voor die eigenschap.

Weer was ze zo in gedachten verzonken dat ze er pas weer uitkwam toen de jongen begon te spreken. Ze knikte. Haar schuwe blik was weer lichtelijk teruggekeerd en ze was op haar hoede. Dat kreeg als je te veel nadacht, tssk. Dan werd je bang. Ze bleef hem met een bangemeisjes blik aankijken en keek soms een paar seconden naar de grond om hem weer aan te kijken. Zijn blik was uiterst serieus, iets wat haar angst aanjaagde. "Ik ben Ren. Oh, en ik ben misschien een slecht persoon, maar voor de zoveelste keer, ik zal je echt geen pijn doen." Ren dus. Nimble haalde een wenkbrauw op bij de rest van de zin. Tss, dacht hij haar nou echt hiermee gerust te stellen. Ze liet haar handen los van de muur, maar leunde er wel tegenaan met haar rug, haar rechterhand hield haar linkerarm vast. Ze keek naar de grond en.. Wist eigenlijk gewoon niet meer wat ze nou moest doen. Haar ogen schoten een seconden naar die van Ren en meteen weer naar beneden. "Nimble," klonk haar stem fluisterend. Het was echt zo'n kleine meisjes naam, vreselijk. Ze had een hekel aan haar naam. "Je snapt toch wel dat je me alleen maar banger maakt door dat te zeggen?" Uiterst serieus klonk het, ietwat meer brutaal dan eerst. Maar nog steeds uiterst verlegen. Hij zag er niet echt uit als een slecht persoon, maar uiterlijk zei niks. Ergens diep van binnen vond ze het wel zielig dat hij moeite had om met haar te praten. Ze zag er toch niet angstaanjagend uit? Oké, als je haar woedeaanval had gezien misschien wel, maar anders totaal niet. Zou hij die gezien hebben? Vast niet. Hopelijk niet. Ze keek even tersluiks naar Ren toen hij mompelde dat hij verdwaald was. Dat was niet echt een antwoord op haar vraag. Ze had gevraagd wat hij hier deed, het antwoord 'verdwaald' paste daar niet helemaal bij. Of iniedergeval, haar vraag was niet voor de volle 100% beantwoord. Je kwam niet naar de kelders om te verdwalen. Ze hoopte van niet iniedergeval. Echter zei ze er niets over, maar luisterde wel naar wat Ren nog meer te zeggen had. "En jij? Wat doe jij hier, ik vermoed niet dat je hier naartoe bent gekomen voor een dutje." Nog voordat Nimble had geantwoord doofde er onverwachts een kaars, ze zag dat Rens ogen er verwoed heen schoten. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en dacht na over wat dat zou betekenen, maar kon het gewoon niet bevatten en liet het los. "Weddenschap. Ik moet hier de hele nacht blijven." Haar schouders haalde ze op terwijl ze dat zo luchtig mogelijk zei. Ze was er helemaal niet zo blij mee aangezien er hier waarschijnlijk hartstikke veel beestjes zouden zijn. Van die griezelige, kruipende insecten. En dan waren spinnen nog wel het ergste. Als ze alleen al aan spinnen dacht voelde ze al van die pootjes in haar nek kriebelen. Of wacht.. Was dat wel heer verbeelding? Ietwat beverig bewoog ze met haar hand naar haar nek. Ze stond met gezicht richting Ren, dus hij zou het litteken op haar nek niet kunnen zien wanneer ze haar haar over haar schouder schoof. Nee, dat gekriebel was echt! Verwoede probeerde Nimble het beest, ding, wat het ook was, van haar nek af te slaan. Het hielp niet echt want nu voelde ze dat het kruipbeestje op haar hand zat. Razendvlug bracht ze haar hand voor haar gezicht en zag meteen dat het een spin was wat erop zat. Haar ademhaling stokte en ze moest naar lucht happen toen ze het zag. Panisch begon ze met haar hand te wapperen terwijl ze "Ga eraf! Ga eraf!" Schreeuwde. Terwijl ze met haar andere hand die spin van haar rechterhand probeerde af te slaan, deed ze een paar passen naar achteren. Dit liep verkeer af want ze struikelde over haar eigen benen en viel achterover, tegen Ren aan. Ze slaakte en gilletje toen ze haar evenwicht verloor. Godzijdank was ze spin wel verdwenen. Heel even bleef ze tegen hem aan hangen, blij dat dat het kruipbeestje foetsie was, totdat ze besefte dat ze tegen hem aanhing en beschaamd een paar passen van hem wegliep. Ze bloosde en keek naar de grond, haar hand inelkaar gevouwen voor haar lichaam. "S-s-s-sorry Ren."

"Tsssk, scumbag spider."

Het was door het gesprek met het meisje dat hij even vergat waar hij precies was. Moest hij het meisje niet zijn tegengekomen zat hij nu nog te zoeken naar de uitgang terwijl hij steeds paniekeriger zou worden. Niet dat dit bepaald een perfecte situatie was. Hij moest ten eerste tegen het meisje praten, ten tweede leek ze doodsbang van hem en ten derde wist hij nog steeds niet waar de uitgang was. De eerste en de tweede waren het ergste. Hij was niet echt een sociaal persoon en had daar ook geen behoefte aan, zo voelde het voor hem tenminste. Daarbij was hij sowieso al bang dat hij mensen bang zou maken en dat wou hij helemaal niet. Dus dat het meisje er zo bang uitzag zorgde ervoor dat hij zich ergens best slecht ging voelen. Hij kreeg het gevoel dat hij alleen maar slechte dingen kon doen. Hij vroeg zich af waarom het meisje zo bang van hem was. Had ze hem al eens gezien hier op school, toen hij de controle verloor? Toen hij zich liet meeslepen door zijn woede? Die gedachte was nog niet in hem op gekomen. Het was her gelukkig nog maar één keer gebeurd en toen waren er zo weinig mensen. Hij schoof die gedachte weg, zo moest hij niet gaan denken. Dan zou hij zo meteen gaan vermoeden dat iedereen die hij tegenkwam hem had gezien toen. En hij wist dat dat niet zo was. Hij knipperde even met zijn ogen en herhaalde de naam in zijn gedachtes. Nimble. Het klonk lief, onschuldig, eigenlijk precies zoals het meisje eruitzag. Maar je kon niet uitgaan van uiterlijk. Dat soort oppervlakkige dingen haatte Ren, want dat was namelijk ook de manier waarop vele mensen hem beoordeelde. Hij zag eruit als iemand die niet aardig kon zijn en problemen ging veroorzaken, dus bleven mensen liever uit zijn buurt.

Hij knikte een beetje afwezig bij haar woorden. Ja, dat besefte hij maar al te goed. Maar ja, hij was ook helemaal niet goed in andere mensen gerust stellen. Dat was ook niet raar, je kon namelijk niet echt goed zijn in iets wat je nooit deed. Daarbij had het meisje al vanaf het begin gedacht dat hij haar iets aan wou doen of zo, dus het was moeilijk die gedachte te veranderen. Ergens vond hij het wel goed van het meisje, je kon niet zomaar iedereen vertrouwen en dat bleek zij te weten. Ze leek hem niet zoals de rest van de mensen hier. Zij was anders. Maar hij wist nu niet precies of het helemaal goed was of juist niet, of ergens er tussenin. Tja, sommige dingen moest je ook niet weten. Daarom liegen mensen. Schoot er door zijn hoofd uit. Ja, witte leugentjes voor eigen bestwil, want niet iedereen moest alles weten. Hij wist niet of hij er zo over dacht doordat zijn vader het hem zeer duidelijk had gemaakt dat hij over sommige dingen moest liegen, of dat hij het zelf gewoon beter vond, maar dat was wel de manier waarop hij dacht. Toen de kaars doofde had hij weer door waar hij was en een lichte paniekvlaag ging over hem heen, maar hij herpakte zich al snel en richtte zijn blik op het meisje. Een weddenschap. Was ze echt van plan hier de hele nacht te blijven? Waarvoor deed ze het, voor haar imago, om iets terug te krijgen, misschien wel voor geld? Hij wist het niet, maar hij was er wel nieuwsgierig naar. Wat was zo belangrijk voor een mens dat je ervoor de nacht hier door zou willen brengen? Hij wou iets zeggen, maar veel kans kreeg hij niet. Het meisje stond panisch en schreeuwend voor zijn ogen met haar hand te wapperen. Lichtelijk verbaasd keek hij toe, waarschijnlijk was het een beestje. Zelf zou hij het gewoon rustig wegvegen, maar ergens begreep hij het wel. Hij was ook bang, voor het donker weliswaar, maar wanneer hij zou panikeren zouden andere mensen gewoon rustig wegwandelen of een kaars aansteken. Dat het meisje tegen hem aan zou botsen had hij echter niet verwacht. Zijn ogen schoten open en hij keek even geschrokken voor zich uit. Toen het meisje doorhad dat ze tegen hem aanhing en een paar passen wegliep keek hij weer normaal, maar hij bleef stil. Strak keek hij voor zich uit, langs het meisje af, in het niets. Het deed pijn, niet dat ze hard tegen hem aan was gevallen, maar het voelde alsof het brandde. Zo voelde elke aanraking. Hij keek opzij, toen naar de grond en vervolgens naar het meisje. ‘Het is niks.’ Zei hij toen. Zijn stem was nog zoals hij de hele tijd had geklonken en zijn houding was weer volkomen normaal. ‘Mag ik weten, wat er zo belangrijk is dat je ervoor een nachtjes hier blijft?’ vroeg hij terwijl hij onbewust over zijn borstkas wreef. Op de plek waar het meisje haar hoofd hem had geraakt.

PROFILE MAGICIAN

» Sitting with a pretty girl. My pretty girl...
» Another Girl ;3
» Hey, little girl.
» Hey little girl where do you com from?
» Here girl!

God just has to be a girl | Ren

God just has to be a girl | Ren

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen