over De regels gesproken

M O H A V E R E Y E S

Ze probeerde zich aan de schoolregels te houden. Echt. Nouja, een soort van dan … Eigenlijk kon het haar geen bal schelen, maar de straffen waren naar. Misschien was dat de reden dat ze zich standaard vaker buiten het schoolgebouw bevond dan erin: met haar binnenkomst brak ze zeker als zes regels, als het er al niet meer waren. Onwillekeurig bedacht ze dat ze eens zou moeten tellen: uit haar kontzak van haar short viste ze een drie keer dubbelgevouwen A4-tje, het blaadje was zo vaak in- en uitgevouwen dat het op doorscheuren stond. De eerste regel waar haar oog op viel was het verbod over wapens: haar blaaspijp hing aan haar heup en ze had zeker drie giftige pijltjes in haar zak zitten. De tweede regel die haar opviel, was die over de rijen. Ze wist niet zeker of drie meter achter een rij lopen ook gold als het breken van de regels. Net als het voorschrift over 'gewone' kleding: ze droeg een broek en een shirt, maar was er niet zeker van dat dit niet betekende dat ze de regel niet gebroken had. De regel er direct onder bood uitkomst: naveltruitjes waren verboden, en waarschijnlijk viel haar short, die nauwelijks over haar kont kwam, ook tot 'veel verhullende' kleding. Om het er maar nog niet over te hebben dat haar kleding lang niet altijd schoon was. Zou je een regel in één keer meteen dubbel kunnen breken?

Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze tot de conclusie kwam dat ze al vier regels gebroken had: die zes zou ze waarschijnlijk ruim halen. Wie had er dan ook bedacht om haar hier op school te zetten … dat was zij zelf geweest. Met een zucht bestuurde ze de rest van het A4-tje: - Voedsel dient niet binnen klaslokalen te worden meegenomen. Check. Maar daar kon zij redelijkerwijs niks aan doen: ze had nou eenmaal altijd honger. De regel over veters strikken, sloeg ze over, als je geen schoenen droeg, kon je deze regels immers ook niet breken – en die van de kledingvoorschriften had ze toch al gebroken. Bovendien had ze besloten om elke regel maar één keer te laten tellen, in plaats van dubbel. Eén keer was al erg genoeg. Ze zat al op vijf.

Je mocht niet spijbelen, uiteraard. Dat was ze op het moment ook niet aan het doen, maar het zou niet de eerste keer zijn dat ze binnen kwam in het gebouw en haar les allang begonnen was. Voor nu besloot ze de regel niet mee te tellen. De stand stond nog steeds op vijf. Je mocht niet rennen, dansen, zoenen, omhelzen, schreeuwen, braken of vallen op de gang. Klonk redelijk, sluipen en sprinten stonden er niet tussen – dus ze had de regel niet gebroken, net als degene over het slapen op de eigen slaapzaal. Als in: niet slapen op de slaapzaal van het andere geslacht. Dat had ze niet gedaan. Ze had buiten geslapen. De stand stond dus nog steeds op vijf.

Bij de regel over dat ze alleen op de etage van haar eigen magiesoort mocht komen, hief ze onwillekeurig haar hoofd. Ze had geen idee op welke etage ze zich momenteel bevond en eerlijk gezegd was het ook niet iets waar ze zich ooit eerder druk om had gemaakt. Vaak zocht ze gewoon de les op die ze graag wilde volgen en ging daarbij zitten, en of ze nou een les vuur-magie op de duister-etage volgde, of op de vuur-etage, kon haar maar weinig boeien. Maar aangezien ze zich momenteel op de duister-etage bevond, moest ze stellen dat ze ook deze regel gebroken had. Dat bracht haar dan toch op zes.

- Wanneer men door een leraar de les wordt uitgestuurd, begeeft deze zich onmiddellijk op weg naar het kantoor van het Schoolhoofd. Ze was er nu niet uitgestuurd, dus ze telde ook deze regel niet mee, maar ze was nog nooit bij de heer Salvador op bezoek geweest. Daarvoor nam ze het begrip 'eruit' te letterlijk. Uit het lokaal en uit het gebouw, naar haar veilige schuilplaats in de ruïnes. Haar ogen bleven hangen op het woord 'gymnastieklessen'. In de vier jaar dat ze hier al op school had gezeten, had ze niet geweten dat er zoiets bestond. Waarschijnlijk omdat je daar ook geen eten mee naar toe mocht nemen. Ze was er in ieder geval dus nooit zonder sportkleding verschenen, dat was mooi.

Ten slotte was er nog de regel over de kerkers – en aangezien ze zich momenteel al op de duister-etage bevond, bevond ze zich daar zeer zeker niet. Dat ze er al meerdere keren geweest was, ze kon er ook niks aan doen dat ze van donkere, ondergrondse ruimtes hield, liet ze niet meewegen in het breken van de regel. Dan kwam haar eindresultaat toch op zes: precies goed gegokt.

Haar aandacht werd abrupt van het papier afgeleid door het doffe geluid van nadere voetstappen. Haar hoofd flitste omhoog en ze keek snel achterom, om tot de conclusie te komen dat de persoon al veel dichter genaderd had dan dat ze normaal onopgemerkt voorbij liet gaan. Zonder haar blik van hem / haar af te wenden, vouwde ze het A4-tje weer drie keer dubbel en stopte het terug in de kontzak van haar korte broekje. Zich ergens heimelijk afvragend of ze misschien toch wel een les vergeten was – de gangen waren toch best wel uitgestorven.

Hij was een opvallende verschijning. Zijn zilveren haar met daartussen in allerlei kleuren geverfde plukjes. Zijn oren die onder de ringetjes zaten in en zijn rechteroor zat zelfs een gigantische tand. Zijn kleding die bijna pijn deed aan je ogen: een neon rode skinny jeans met een neon roze, baggy shirt er boven en dan nog zwarte kisten. Zijn handen waren gehuld in zwarte, leren handschoenen waarvan de vingers er zelf van waren afgeknipt. Dit was duidelijk gezien aan hoe schots en scheef de randen waren en hoe erg het raffelde. Zijn rode ogen, die bijna naar het roze neigden, keken onrustig om zich heen. Dat waren contactlenzen ja. Zijn oorspronkelijke oogkleur was grijns, net zoals dat zijn haar van nature bruin was. Feiten waar je nu niks meer van terug, behalve als je goed naar zijn uitgroei zou kijken. Hij moest het weer nodig bij werken. Niet dat iemand hem nu zou zien. Hij zat in een vergeten trappenhuis. Voor hem stond een ezel met een schilderij erop, hij zelf zat op één van de treden. Naast hem lagen al twee schilderijen waarvan de verf nog nat was. Het schilderij dat voor hem stond, was ook bijna af. Op zijn armen en over zijn neus heen zaten verfvegen. Chaotisch als deze jongen was, viel dat niet te vermeiden.

De afbeeldingen van de schilderijen waren alles behalve gezellig. Naast hem lagen twee verschillende versies van een stapel lijken. De ene helemaal in geel-tinten geschilderd, de ander in het blauw. De lijken waren op de ergste manieren misvormt, maar elk gezicht dat je zag had een glimlach – alsof ze vredig dood waren gegaan en de lijken daarna waren mishandelt. Voor hem bevond zich een bos waarvan de bomen vreemd verdraaid waren en het perspectief klopte net niet. Het leek te kloppen op het eerste gezicht, maar hoe langer je keek – hoe misselijker je er van werd. Geen fijne schilderijen om naar te kijken dus, maar wel zeer goed geschilderd en ergens fascinerend. De jongen zat er ook al de hele dag. Hij had geen zin om naar de lessen te gaan, vandaag had hij immers een opstel moeten inleveren dat op dit moment geen eens in de buurt van ‘af’ was. Dan had hij niet het lef om de leraar onder ogen te zien en te zeggen dat hij nog niet klaar was.
Thanks mister, but no.

Na even een paar minuten van concentratie bedekte de jongen met de zilveren lokken zijn schilderijen met een ijslaag. De rebel was trots op zijn magie. Wellicht kon hij nu zijn watermagie niet meer gebruiken zonder zijn luchtmagie te activeren, en andersom, maar dat deerde hem maar weinig. Hij vond zijn ijs te fascinerend om er om te rouwen. En het was handig. Nu kon hij zijn schilderijen gewoon op tillen zonder bang te zijn voor de nog natte verf. Hij moest alleen wel voorzichtig zijn dat het niet uit zijn vingers zou glippen. Maar dat ging meestal wel goed.

Rustig, met de drie schilderen onder zijn armen gepropt, slenterde de jongen door de school. Zachtjes floot hij een wijsje. Complete stilte was voor hem nooit een optie. Nooit. Zijn rode ogen gleden onrustig heen en weer. Totdat ze opeens vielen op een meisje die wel zeer uitdagend gekleed ging. Half in shock, half al verleid liet de jongen de schilderijen uit zijn armen denderen. Bevroren zoals de doeken nog waren, braken ze op de grond in duizenden stukjes. De jongeman kon het geen eens erg vinden: vroeg of laat had hij ze toch wel stuk gemaakt en waarschijnlijk eerder vroeg dan laat.
Een harde lach steeg op uit de keel van de jongen terwijl zijn hand even door zijn zilveren haar ging. Als gevolg daarvan vielen er wat brutale plukjes uit de lage staart die hij droeg. “Sorry voor de herrie, madam”. Met een grote, uitdagende grijns staarde hij haar even aan. Maakte er geen geheim van dat hij haar nu al interessant vond. “Je kledingkeuze bracht me even van stuk.” Niet dat hij recht van spreken had met zijn vloekende combinatie, maar ach.

F O X Y ☆

Zijn haar was … apart. Een beter woord had ze er niet voor. Ze zou kunnen zeggen dat t godsgruwelijk lelijk was, maar dat was niet wat ze werkelijk vond. Ze wist niet of ze het mooi moest vinden, maar lelijk was dan weer het andere uiterste. Het was in ieder geval opvallend: zilver met kleurrijke plukken ertussen. Alsof hij geprobeerd had een regenboog te bevriezen – en daar jammerlijk in gefaald was. Voor de rest was hij haast schreeuwiger aanwezig. Niet alleen door wat hij droeg, tot aan de blinkende ringetjes in zijn oren aan toe, maar ook door wat hij uitstraalde. Omdat haar geest de helft van de tijd ingesteld was op haar dierlijke bewustzijn, maakte zijn aanwezigheid haar zeer onrustig. Ongemakkelijk rechtte ze haar schouders, niet wetend of ze in elkaar moest duiken of zich juist groot moest maken.

Toen viel zijn blik op haar en liet hij de voorwerpen die hij onder zijn arm gedragen had vallen. Een oorverdovend gekletter vulde haar oren: joeg de rillingen over haar rug en ze had al haar wilskracht nodig om niet weg te rennen. In plaats daarvan dook ze met een luide, agressieve gil in elkaar en keek met boze ogen naar de jongen op. Overal om heen lagen ijssplinters. Glasscherpe, gevaarlijke ijssplinters. Het was een wonder dat ze geen van beide geraakt waren. Het was niet dat ze een hekel aan ijs had – ze hield van kou, ze hield van de winter, maar hier en u wilde ze niets liever dan dat al die afschuwelijke scherven – die zo een verschrikkelijke herrie gemaakt hadden, zouden verdwijnen. Normaal gesproken zou ze haar handen over elkaar wrijven om hitte en uiteindelijk vuur te creëren, maar nu dacht geen haar op haar hoofd er over na om zich ook maar een millimeter te verroeren. Wie weet wat die idioot van een vreemdeling dan nog meer zou doen.

Zijn lach was vrolijk, zijn grijns weinig verhullend: hij vond haar nu al interessant. Bij het horen van zijn excuses, liet ze een laag diep gegrom horen. Maar beseffend dat hij haar niet aan zou vallen, richtte ze zich op tot haar geringe één meter zevenenvijftig. Met trotse, onafhankelijke ogen keek ze hem aan. Zwijgend bestudeerde zijn roze rode ogen, voordat ze zich op zichzelf concentreerde: ze warmde haar handen op, opende haar handpalmen en toonde hem daarmee het vuur dat ze gecreëerd had. Zonder ook nog maar voor een seconde aandacht aan de jongeman te besteden, zond ze haar vlinders van vuur de hal in, waar ze één voor één landden op de verschillende ijssplinters. Oneindig langzaam en toch binnen nauwelijks een minuut, was ieder ijsstukje gesmolten; had de gang gevuld met water.

'Is het je gewoonte om rotzooi en herrie achter te laten, waar je ook komt?' Haar stem was hoog, schril, als van een kind, maar bevatte een diepere onderlaag die een zweem van wijsheid bevatte die niet bij haar jonge uitstraling scheen te passen. Haar blik ging nadrukkelijk langs hem heen, over de schreeuwerige kleuren die hij droeg naar zijn ogen. Haar glimlach bevatte een scherp randje, een beetje spottend. 'En is het allicht de eerste keer dat je een meisje ziet met weinig kleren aan?' Opnieuw schoot haar blik razendsnel langs zijn lichaam, zoals een roofdier zijn prooi in zich opneemt, en ze klakte met haar tong, glimlachte, maar besloot de rest van haar opmerking in te slikken: uiteindelijk kon hij er ook niks aan doen dat zij hem shockeerde.

PROFILE MAGICIAN

» [#2] Regels
» Toevoeging aan de regels
» Regels interactie
» Regels La Romanos
» De Algemene Regels

over De regels gesproken

over De regels gesproken

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen