[Open] Danger ahead!

[Open voor iedereen

]

Oh god, dit was niet goed! Ayla slikte en zette nog een stap achteruit. Opnieuw stootte ze een vlaag lucht richting de vier wolven, deels om ze zo door haar magie te kunnen ‘zien’, deels om ze weer wat verder op afstand te brengen. Waarom was ze dan ook zo dom geweest om zo ver het bos in te gaan, in haar eentje? Soms wilde ze gewoon té onafhankelijk zijn en daar moest ze nu de prijs voor betalen.
Ayla hief haar trillende handen en maakte enkele bewegingen. Gelijk met haar actie bewogen de wortels van een nabije eik wat. “Nog een klein stukje…” mompelde ze zacht terwijl ze verder achteruit liep. Het geknisper van gevallen blaadjes vlakbij de eik was bevestiging genoeg. Zo snel ze kon maakte Ayla nog een beweging met haar armen waardoor één van de wolven vast werd gezet in een gevangenis van boomwortels. Heel even gleed er iets van opluchting over haar gezicht. “One down, three to go…” Nu wenste ze dat ze een andere magiesoort bezat. Met vuur kon ze immers veel meer op het ogenblik. Aan de andere kant was het niet haar bedoeling om de wolven echt pijn te doen en helemaal niet om ze te doden. Iedereen moest toch…eten...
Helaas leken deze beesten iets minder de ‘live-and-let-live’ mentaliteit te hebben. Ayla kon het kwijl van de honger al bijna langs hun met messcherpe tanden bezette bekken horen glijden.
Uit de afnemende temperatuur en de verandering van de bosgeluiden kon ze opmaken dat het inmiddels donker begon te worden, wat vast een reden was dat de wolven tevoorschijn waren gekomen. Maar voor Ayla was het altijd nacht door haar blindheid, waardoor haar kansen tegenover de wolven hetzelfde zouden zijn als overdag. En haar kans op overleven…leek nu met de minuut te slinken. Ayla besefte dat als ze nu weer zou gaan rennen, de wolven haar binnen no-time in gehaald zouden hebben en dan was ze er zeker geweest, maar ze moest het toch proberen. Als ze hier bleef staan en een beetje met haar magie zat te knoeien door haar gebrek aan zicht, zou het veel eerder afgelopen zijn met haar. Misschien dat ze op tijd een boom kon bereiken en daar in kon klimmen. Ja, dat klonk als een plan wat ze veel eerder had moeten uitproberen.
Terwijl ze zichzelf in gedachten moed probeerde in te spreken, hief Ayla haar handen en zond ze nog één krachtige luchtstoot richting de wolven als afleiding voor ze het op een rennen zetten. Bijna al haar overgebleven energie was in de luchtstoot gestopt. Haar ledematen brandden pijnlijk, maar ze had ze nu hard nodig. Wat was ze blij dat ze Mako niet had meegebracht vandaag, al had de hamsterkat haar misschien eerder voor het gevaar kunnen waarschuwen… Maar Ayla, nee, die was vandaag pas echt blind geweest, blind van woede welteverstaan. Na die aanvaring met een klasgenoot die beweerde dat ze hier niet op haar plaats was enkel omdat ze niet kon zien, was ze, om zichzelf te bewijzen en te laten zien dat ze wél op het SSA thuishoorde, maar gelijk naar één van de gevaarlijkere plekken gegaan. Slim. Echt heel slim, Ayla. sprak ze zichzelf in gedachten streng toe.

Ayla rende zo hard ze kon verder. Ze mocht nu echt niet struikelen, maar ze was moe…zo moe… En daarbij kon ze niet rennen en een echo zenden met haar luchtmagie tegelijk. Kortom: ze had geen idee waar ze was, waar ze naartoe liep en wat er zich in haar direct omgeving bevond, naast drie hongerige wolven die haar op de hielen zaten dan…
Ze was nu volledig afhankelijk van haar overige zintuigen, welke inmiddels ook aardig verzwakt waren. Het ergste was nog wel dat ze zich ergens op een grote open plek moest bevinden aangezien ze nog steeds geen boom had bereikt. Misschien had ze dan toch die ene eik in moeten klimmen waar nu een wolf onder verstopt zat…
Is dit het? schoot het plotseling door haar hoofd. Is dit hoe het eindigt voor mij?
Nee! Zo mocht ze niet denken, anders kon ze zich net zo goed laten vallen.
Wacht, ze hoorde geritsel van bladeren… Ze ging misschien de goede kant op!
Ayla ging op haar gehoor af, haar armen hoopvol vooruit gestoken.
Ze was nog nooit zo blij geweest een boomstam onder haar handpalmen te voelen enkele seconden later. Razendsnel greep Ayla de eerste tak vast die ze te pakken kreeg van de boom en liet zichzelf met behulp van haar woudmagie verder omhoog takelen, net op tijd. Het geluid van op elkaar klappende kaken vlakbij haar benen zeiden genoeg over de huidige positie van de wolven.
Ayla liet zich zo hoog mogelijk in de boom neerzetten, merkte dat de boom helaas niet erg hoog was en zakte uitgeput op een dikkere tak neer. Ze trok haar knieën op om zich zo klein mogelijk te maken. Haar ademhaling was abnormaal snel, net als haar hartslag. Ayla kneep haar ogen stijf dicht en liet haar hoofd tegen de stam achter haar rusten. Ze hijgde als een bezetene, maar ze wist genoeg lucht op te sparen in haar longen om twee keer luid en duidelijk “Help!” te schreeuwen. Een gevoel van machteloosheid maakte zich direct van haar meester. Strategieën over hoe ze toch nog kon ontsnappen of tegen de wolven kon strijden flitsten door haar hoofd, maar ze kon gewoon niet meer. Ze was op. Het enige wat ze nog kon doen was afwachten of de wolven misschien uit zichzelf zouden weggaan of dat er hulp zou komen. Beide gebeurtenissen leken momenteel nogal onwaarschijnlijk, terwijl de gedachte dat het hier voor haar zou eindigen juist veel aannemelijker leek te worden…
Ayla beet hard op haar onderlip tot ze bloed proefde en verborg haar gezicht in haar handen. “Help…” fluisterde ze zacht met trillende stem, meer om zich niet gek te laten maken door het constante gehuil en gegrom onder haar.

Noel stapte geeuwend verder. Al die papieren. Nouja het was niet allemaal alleen van hier op SSA ze had heus wel wat werk van huis ook meegenomen. En nu dwong ze zichzelf de hele tijd dat ook te maken en het niet aan de kant te gaan schuiven. Zo was ze nu eenmaal. Met wat boeken in haar handen gevouwen en tegen haar borstkas gedrukt stapte ze vermoeid door de gangen. Eindelijk had Noel besloten om eens wat frisse lucht te gaan halen. Het zou haar deugd doen, die frisse wind door haar haren.
Terwijl ze verder stapte luisterde ze naar het geëcho van haar voetstappen dat door de hele gang halmden. De meeste leerlingen zaten nu in de les omdat die nu wel ongeveer zouden beginnen. Anderen die geen les hadden zaten het merendeel buiten ergens omdat het nog redelijk goed weer was en dan toch niks beters te doen hadden. Terwijl Noel door haar blonde haren streek keek ze met een glimlach voorzich uit. Deed de deur open en stapte naar buiten, uit de school. Genoot al meteen van de wind dat tegen haar gezicht opbotse, ja dit was veel beter dan de muffe warmte van de school. Het gaf Noel een beklemmend gevoel. Waardoor ze na een tijdje niet meer helder kon denken. Maar omdat ze hier al zo vaak kwam besloot ze voor deze keer richting het donkere bos te gaan. Nee ze had geen schrik van de beesten die daar waren.
Ze was geboren met de kalme aura die nu om haar heen straalde en het kalmeerde mensen en dieren automatichs het was bijna onmongelijk een wild beest tegen te komen die niet kalm zou worden in haar beurt, trouwens op een of andere manier had ze bij iedere dier meteen een band. Ookal had ze het dier nog nooit van haar leven tegen gekomen. Ondertussen luisterde Noel naar de wind. “Help…” Fluisterde wind. Meteen was Noel Alert. Hoorde het dan nog eens maar stiller. Meteen begon Noel te rennen zo snel ze kon. Met wat hulp van de wind was ze er al snel en stopte dicht bij de dieren in de beurt. Haar aura liet ze de wolven omhelzen liet ze kalmeren.
Ondertussen ging ze op haar knieën om geen bedreiging meer voor hen te lijken. Eerst gromden ze nog naar haar, maar na een tijdje door haar aura omhelzing kalmeerde gelukkig al snel. Snuffelde nog even draaiden toen om en ze verdwenen."Gaat het" Vroeg Noel meteen nadat de wolven helemaal verdwenen waren tussen de struiken en de bomen."Je kunt eruit komen hoor ze zijn weg." Stelde ze het meisje gerust en wachtte geduldig af tot ze uit de boom zou komen.

Ayla hield abrupt haar adem in toen ze een nieuw geluid hoorde. Het leek…alsof er nog iemand aankwam. Even vreesde ze dat de vierde wolf was teruggekeerd. Niet dat er veel verschil was tussen aangevallen worden door drie wolven of vier, maar één happende bek minder leek wel aanlokkelijk nu…
Plotseling was het alsof Ayla een duik nam in koel water na hevig verhit te zijn. Verbaasd ging ze rechtop zitten en luisterde ze gespannen. Wat gebeurde er? Haar hartslag werd ondertussen geleidelijk lager, zonder dat ze het zelf doorhad. Haar gebrek aan zicht maakte al haar andere zintuigen en haar intuïtie zoveel sterker. Er was daar iets vreemds gaande beneden.. Maar pas toen het gegrom van de wolven wegstierf, wist Ayla dat wie of wat haar ook te hulp was gekomen iets bijzonders gedaan moest hebben.
Bij het plotselinge stemgeluid schrok Ayla op als uit een trance. Een meisje, of vrouw, had de wolven dus weten weg te jagen. Maar hoe? Als er een gevecht had plaatsgevonden, had Ayla het zeker gemerkt. Bovendien was het allemaal te snel gegaan. Het leek wel alsof het meisje gewoon liefjes aan de wolven had gevraagd of ze weg wilden gaan en ze gehoorzaam waren verdwenen… Ongelofelijk!
"Je kunt eruit komen hoor ze zijn weg." hoorde ze het meisje zeggen.
Ayla geloofde haar direct, want gelijk met de wolven was ook het beangstigende gevoel bij haar verdwenen. Behendig klom ze enkele takken lager en liet zich daarna met één lenige sprong uit de boom vallen. Het gaf altijd een vreemde adrenalinestoot als ze dat deed; springen in de leegte, niet wetend wanneer haar voeten de grond raakten. Ze kwam in een gehurkte houding op de grond terecht om haar val te breken. Gelijk voelde ze een nare pijnscheut bij haar zij. Vreemd... Langzaam ging Ayla rechtop staan. Er lagen genoeg gevallen, knisperende bladeren om te weten waar het meisje zich nu bevond waardoor Ayla recht voor haar kon gaan staan. Haar rechterhand lag beschermend op haar pijnlijke zij, maar ze glimlachte dapper. “Het gaat prima hoor, dankzij jou.” Ze grinnikte er de laatste spanning uit. “Even dacht ik dat ik als wolvenhapje zou eindigen..” Het was even stil, maar Ayla deed algauw haar mond weer open om het meisje te bedanken, alleen bleef de eerste klank al steken in haar keel doordat ze werd afgeleid.. Een warme vloeistof verspreidde zich geleidelijk aan over de hand die op haar zij lag. Haar gehele hand en pols werden ermee bedekt. Natuurlijk had Ayla gelijk een vermoeden wat de vloeistof moest zijn, het kon haast niet anders, maar pas toen ze de bekende, bittere geur rook wist ze het zeker; bloed. Ayla dacht bijna zeker te weten dat het kwam door haar eerdere, nogal ongelukkige val tijdens haar vlucht. “Oké, misschien gaat het toch niet zo ‘prima’ met me…” mompelde ze ineens met schorre stem.
De adrenaline moest de pijn eerder onderdrukt hebben, maar had spijtig genoeg zeker niet het bloeden gestopt. Nu pas voelde Ayla dat haar kleren vochtig waren en voor een deel tegen haar lichaam plakte rond de bloedende wond. Daarom waren de wolven vast nog wilder geworden én was zij nog sneller vermoeid geraakt…!
Ayla plaatste nu beide handen op de wond in een halfslachtige poging het bloeden te stoppen. Ze trilde inmiddels hevig en begon het wat koud te krijgen. Een kreun verliet haar keel waarna ze voorzichtig maar op de grond ging zitten. Ayla zuchtte. Haar adem kwam er in onregelmatige stootjes uit. Momenteel was ze bereid al haar vaardigheden in te leveren als ze maar de helingsmagie beheerste, maar dat had ze helaas nog niet geleerd. “J-je hebt niet toevallig een pleister bij je?” grapte ze zacht en nogal zwakjes. Even verscheen er een beverige glimlach rond haar lippen. Niet lang daarna vertrok haar gezicht weer van de pijn. Ayla kon niet precies inschatten hoe groot de wond was, maar ze wist wel dat een gewone pleister sowieso niet genoeg was om het te verhelpen. Ze zuchtte nog een keer en probeerde zich vooral te concentreren op haar ademhaling, want voor de rest kon ze op het moment niet veel. Wat nu...?

Noel wachtte rustig af, nam de tijd niet moest snel gebeuren. Terwijl ze toch wachtte draaide ze even rond en keek naar de boeken die ze had laten vallen. Gelukkig had ze voor het moment haar tablet thuis vergeten. Wat een geluk want de val van de boeken kon je nu ook niet echt zacht noemen. maar ach het zijn maar boeken. In haar kamer had ze er nog meer, trouwens ze die toch weer kunnen herstellen als de boeken een beetje kapot zouden kunnen zijn. Het was trouwens toch geen drama. Vlug trok Noel zich uit haar wat vage gedachten en keek weer naar de boom waar het meisje zich verscholen hield. Ze klom uiteindelijk uit de boom. Nu kon Noel haar toch wel wat beter bekijken. Ze had roze haren en zag er nog redelijk zachtaardig uit. Maar Noel weet wel beter, tegenwoordig kan schijn bedriegen. Of je het nu wou geloven of niet. Maar goed daar ging het nu niet over.
“Het gaat prima hoor, dankzij jou.” Ze grinnikte er de laatste spanning uit. “Even dacht ik dat ik als wolvenhapje zou eindigen..” Een geamuseerde grijns sierde Noel haar lippen,nouja de situatie die juist voorbij was is niet om te lachen. Maar het meisje voor haar had gewoon iets grappigs gezegt, en de spanning moest hier uit de lucht geraken. Het meisje wou weer beginnen spreken maar zo te zien kwamen er geen woorden meer uit haar keel. Noel wou vragen wat er was toen ze de blik van haar volgde en het rode vloeistof tevoorschijnt zag komen. “Oké, misschien gaat het toch niet zo ‘prima’ met me…” mompelde ze ineens met schorre stem.
Noel schudde even met haar hoofd. Die wonde zag er niet al te best uit. Straks zal ze wel vragen hoe ze eraan kwam. Nadat het meisje was gaan zitten op de grond kwam NOel meteen vlak naast haar zitten. “J-je hebt niet toevallig een pleister bij je?” grapte ze zacht en nogal zwakjes. een gerusttellende glimlach sierde de lippen van Noel."Wat een toeval dat ik hier als dokters assistente werk" Grinnikte Noel zodat ze niet meteen meer aan de wonde dacht."En ik heb geen pleisters nodig. Hoe heet je eigenlijk, ik heet trouwens Noel kort en bondig dus" Vroeg Noel vervolgens en stelde zich dan ook beleefd voor, zo de aandacht te proberen krijgen van het meisje.
Terwijl ze bezig was een gesprek te houden deed ze de shirt van het meisje wat omhoog en legde haar handen in de plaats van die van het meisje."Ben je nog maar nieuw?" Vroeg Noel" Want ik heb je hier nou niet meteen ergens gezien, kan zijn dat het wel zo is want zo lang ben ik hier nu ook weer niet maargoed." Even mompelde Noel nog wat maar dat was meer tegen zichzelf gericht dan tegen het meisje. Fel licht kwam uit de handpalmen van Noel en leken de wonde van het meisje eerst te strelen. Vervolgens verdween het licht van haar linker handpalm en duisternis mengde zich met het licht. Noel beet op haar onderlip, de duisternis verdween weer liet wat achter zodat het zich helemaal mengde met het licht.
Vervolgens liet ze de handpalm over de wonde strijken zodat het licht heel de wonde kon strelen. Toen Noel zich terug trok kon je zien hoe het bloede oppeens stopte. Vlug ging ze met haar hand over het bloed dat nog overal aan plakte maakte haar hand vol duisternis en liet het zo het bloed opslokken zodat er nergens meer bloed was te vinden. Daarna keek Noel bestuderend toe hoe de wonde langzaam maar zichtbaar vanzelf weer dicht ging en geneesde." Zo, dat zou het wel moeten doen denk ik" Sprak Noel bedenkelijk. jammer dat ze haar tablet niet had meegenomen."En voel je het verschil al weer?" Ondertussen raapte ze al haar boeken weer op en veegde de aarde van de kaften. Ging vervolgens rechtstaan en stak haar hand uit om zo het meisje ook recht te helpen als ze dat wou..

PROFILE MAGICIAN

» What to do? {OPEN}
» One jump ahead! [Mordecai]
» One Jump Ahead OOC;Kailee
» A long night ahead || Aurora
» I wasn't awear of the danger here

[Open] Danger ahead!

[Open] Danger ahead!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen