De pijn zou nooit weggaan. Het zou altijd aanwezig blijven in haar leven. Als een schaduw die je altijd bleef achtervolgen. Een zucht. Tranen die over haar wangen stroomden. Blauwe ogen keken doelloos naar de prachtige blauwe hemel. Haar ouders waren daar ergens. Hoog boven tussen de sterren, wakend over Djinn. Ze was nu helemaal alleen. Het meisje kende hier nog niemand. Ze zou ook niemand leren kennen als ze niet zelf het initiatief zou nemen en op een leerling afstappen. Djinn was niet iemand die snel vrienden maakte. Ze was een loner om zo maar te zeggen. Ze was anders dan de anderen. Djinn kon niet goed opschieten met mensen van haar leeftijd. Of misschien gewoon met mensen in het algemeen. Al jaren was ze het buitenbeentje, de 'albino'. Djinn had een erg bleke huid, bijna doorschijnend. Haar moeder had altijd gezegd dat ze een prachtige ivoren huid had. Ze had het nooit gelooft. En nu was haar moeder dood. Morsdood. Ze zou nooit meer terugkomen. Evenals haar vader. Die was ook morsdood. Weer barstte Djinn in snikken uit. Waarom was het leven nou zo oneerlijk. Ze keek naar een groepje leerlingen die lol aan het maken waren. Correctie: haar leven. Andere mensen, zoals die leerlingen, hadden helemaal geen rotleven zoals haar. Die waren gelukkig. Weer kwam er een zucht uit haar keel. Ze was nu niet alleen verdrietig maar ook jaloers op mensen die wel een goed leven hadden. Djinn hoorde de leerlingen lachen. Ze kon het niet meer aanhoren. Gracieus kwam Djinn overeind. Ze beende weg met lichte stappen. Ze plofte weer neer bij de rand van het glinsterende meer en keek ernaar.

Al een uur zat ze naar het blauwe meer te staren. Het was inmiddels al na vijven en de zon begon langzaam achter de horizon te verdwijnen. Dit zou de perfecte gelegenheid geweest zijn voor een romantische avond. Een avond waar Djinn geen behoefte aan had. Ze ging verzitten, want haar billen begonnen pijn te doen van het lange zitten op één plek. Ze wendde haar blik af van het meer. Eigenlijk had ze zin om er nu in te vallen en nooit meer boven te komen. Verdwijnen, dat was nog beter. Weg van deze wereld. Naar haar ouders toe. Dat wilde ze nu het allerliefst. Djinn was zo in gedachten verzonken dat ze niet doorhad dat er iemand naar haar toe kwam. Ze schonk er ook totaal geen aandacht aan. Tot diegene op haar schouders tikte. Djinn keek verbaasd om en keek in een vriendelijk gezicht.

-Open voor 1 persoontje-

''Hallo,'' zei de jongen. Hij glimlachte naar haar en ging naast haar zitten. ''Zonsondergangen zijn prachtig, net als de zon onder gaat, heb je een speciale kans dat er een groene flits verschijnt. Ik ben Mats trouwens, ik ben hier nog vrij nieuw. En wie ben jij?'' vroeg hij terwijl zijn blik op de ondergaande zon was gericht. Djinn glimlachte een beetje. ''Aangenaam kennis te maken, Mats. Mijn naam is Djinn. Ik vind zonsondergangen ook prachtig, alleen vandaag kan ik er niet van genieten. Ik ben trouwens ook nieuw hier. Het valt niet mee om dat te zijn,'' zei Djinn. Nog steeds had ze een kleine glimlach op haar mond geplakt. Die inmiddels alweer waterig wat geworden. Ze sloeg haar armen om haar knieën heen en legde haar hoofd erop. Haar diepblauwe ogen keken naar de prachtige zonsondergang. Alles leek nu zo vredig. De werkelijkheid was harder en meedogenlozer. Djinn moest weer aan haar ouders denken. Ongewild prikten de tranen alweer achter haar ogen. Dit keer hield ze ze echter in. Het was namelijk nogal gênant om in het bijzijn van een jongen te gaan huilen. ''Weetje, ik dacht dat als ik naar SSA zou gaan, mijn leven beter en rooskleuriger zou worden. Alleen tot nu toe heb ik daarvan nog niks gemerkt,'' Het kwam er bijna fluisterend uit. ''Ik kom zeker heel depressief over. Of niet soms?'' vroeg Djinn zacht aan Mats. Ze moest toegeven dat ze inderdaad wel erg vaak depressief was. Vooral na de dood van haar ouders. Djinn was heus Carlisle en Esmé heel dankbaar dat ze haar in hun familie hadden opgenomen. En ze kon het echt wel goed vinden met haar adoptiebroers en zussen. Ze waren stuk voor stuk echt aardig. Vooral Alice en Bella waren aardig voor haar geweest. Djinn had haar er eerlijk gezegd nooit echt bijgevoeld. Al haar adoptiebroers, zussen en ouders waren stuk voor stuk lijkbleek en hadden gouden ogen. Djinn had altijd gedacht dat zij een albino was. Ze was dus niet de bleekste persoon op aarde. Ze keek weer naar het glinsterende meer met daar achter de ondergaande zon. ''Het komt eigenlijk door mijn verleden dat ik zo vaak depressief ben en het leven niet meer zie zitten.'' zei Djinn zacht. Ze keek Mats niet aan. Hij vond haar nu vast een freak. Djinn wachtte op zijn antwoord.