Glimlachend keek Romance Grey aan, maar het leek wel alsof haar vraag de wond weer open reet als het al geheel dicht zou zijn geweest. Haar blik werd bezorgd. ‘Was er niemand die je het kon vertellen?’ vroeg ze hem zachtjes. Was er dan echt niemand geweest met wie hij het er over had kunnen hebben naast zijn ouders? Dat zou gewoon niet goed zijn, voor niemand zou zoiets goed zijn al had ze geen recht van spreken. Ze had nooit iets hoeven te zeggen, want Fire had haar altijd al rustig gekregen voordat ze maar een enkel woord had gezegd. Romance glimlachte. ‘Ik was een echt meisjesmeisje die echter vaker in de bergen te vinden was dan thuis om te leren schrijven en rekenen. Dat draaide uiteindelijk weer bij toen ik eenmaal leerde lezen en mijn oma me wees op alle boeken die ze had.’ Ze grinnikte om de terugblik van de wand die helemaal vol met boeken stond en allemaal beschreven ze iets anders. Er waren maar drie fictieboeken geweest in de gehele collectie boeken die er stonden, maar dat was lang niet alles. De belangrijkste boeken lagen in de speciaal ingerichte ruimte in de kelder waar ze minder snel kapot konden gaan. ‘Maar wil je iets specifieks weten? Ik ben niet super goed in vertellen uit mezelf.’ Ze kon inderdaad beter ergens over praten als het haar werd gevraagd, anders vergat ze meestal dingen. Romance had ondertussen haar ogen al weer gesloten voor de zon en lag rustig te genieten. Het was heerlijk om weer gewoon even met Grey te kunnen praten en te genieten van de rust wat dat met zich meebracht. Haar aandacht was dan ook niet gericht op de omgeving, maar enkel op de zon, Grey en zichzelf. Dat was dan ook de reden dat ze meteen Grey voelde verstrakken en haar ogen opende om te kijken wat er aan de hand was met hem. Had zij iets gedaan? Haar ogen vielen op een man met ingevallen ogen en een ongezonde gelaatskleur die voor haar gevoel al stokoud was, wat niet helemaal het geval was. Romance werkte zichzelf overeind en draaide zich naar de twee toe en glimlachte de man vriendelijk toe ondanks hoe Grey op hem reageerde. Wacht wat? Deze man was Greys oom? Maar er was ook maar geen geintje overeenkomst tussen de twee. Buurtfeest? Oeh, feesten op Razen waren meestal goed, tenminste in de stad waren de feesten altijd leuk geweest. Op Razen waren ze het getalenteerdst in het dansen en het was altijd super om te zien hoe ze zich bewogen. Soms zou ze willen dat ze zich zelf zo zou kunnen bewegen, maar daar was ze niet mee gezegend en ze had het al lang geleden opgegeven. Greys reactie op de man was echt heel slecht en het werd Romance maar al te goed duidelijk dat er iets was gebeurd waardoor Grey zo was tegen de man. Soepel stond Romance op van de bank en liep eromheen waarbij ze achter Grey ging staan en licht voorover boog. Haar armen legde ze om hem heen en haar kin zette ze op zijn schouder neer en keek recht naar voren. ‘Je haat hem of niet? Wat heeft hij je gedaan Grey?’ sprak ze zacht tegen hem voordat ze haar hoofd iets draaide om hem beter aan te kunnen kijken. Ze kon zo net een stukje van zijn oog zien, het oog dat hij voor anderen afschermde, maar zij mocht zien. Waarom? Omdat ze zijn vertrouwen had gewonnen? Haar vragen kwelden haar soms, maar aangezien ze het niet wilde vragen, zuchtte ze slechts even zacht terwijl ze wachtte op een antwoord van haar eerdere vragen.

Zwijgzaam knikte Grey. "Zoals ik al zei was mijn zelfvertrouwen opgesloten en heb ik het niemand durven zeggen..." sprak hij en zweeg toen weer. Hij wilde zijn ogen nadenkend dicht sluiten maar iets hield het tegen. Zijn houding verstrakte op het zelfde moment dat de man met de ingevallen wangen achter hem stond en zijn hand op de schouder van Grey legde. De oom van Grey, een manipulatieve man die veel connecties had op Razen. Dat niet alleen, hij had voldoende geld om de mensen om te kopen om zo zijn doel te bereiken. En dat was om Grey's leven niets goeds te maken. Grey sloot zijn ogen in een verwrongen blik en beet zijn kaken strak op elkaar. Zwijgzaam balde een van zijn handen zicht tot een vuist en hij gaf enkel kortaf antwoord. De man haalde zijn schouders op en droop af. Alsof het de onschuldigste man was pakte hij zijn wandelstok en liep weer weg. Grey zijn houding ontspande wat, maar niet volledig. Hij zuchtte en zijn ogen knepen zich strakker dicht toen twee handen om hem heen kwam. In een flits zag hij in gedachten zijn moeder die hem omhelsde. Hij opende zijn ogen en zag dat Romance haar hoofd op zijn schouder legde. Hij legde zijn armen op haar rug en zweeg voor een aantal minuten. "Dat was...." sprak hij zachtjes en stopte even om nog verder te ontspannen. Hij haalde diep adem. "Mijn oom..." sprak hij toen. "Op het moment dat ik kapot was van het verlies van mijn jongere broertje was hij er. Hij wees me op die levensgevaarlijke spreuk, het was gewoon te toeval..." sprak hij. "Soms denk ik dat hij achter de dood van mijn broertje zit..." sprak hij zacht. "Het klinkt grof om zo'n man zwart af te schermen maar het is gewoon zo. Ik heb ook gehoord van mijn vader dat hij hem had geadviseerd om dat tijdslot te laten plaatsen..." sprak zijn stem wat zacht verder. "Met andere woorden, als hij in de buurt is dan is er onheil..." sprak hij. Grey zijn hoofd draaide tot over zijn schouder om zijn oom nog net te zien praten met een ander en een kalme blik terug te werpen naar Grey. Grey zijn ogen verstrakte. Hij kwam niet zomaar op me af dacht Grey zonder een woord te zeggen. Zal het.... Grey sloot zijn ogen om na te denken. "Nee..." sprak hij toen zijn ogen open schoten. Zijn blik ging naar Romance en keek even met een verstrakte blik naar haar. Was dat zijn nieuw doelwit? Wilde hij bewust dat ze naar dat feest kwamen? Grey schudde zijn hoofd zachtjes, onmogelijk. Zwijgzaam zuchtte hij en keek naar de fontein die in het midden van het park stond. In plaats van water kwam er vuur uit de verschillende lagen waarin normaal het water zou storten. In de lente was dit meestal vuur, maar het kon regelmatig van element veranderen of er kon een ander soort vlam in komen. Momenteel was de vlam paars, het kon een teken van onheil zijn maar Grey wilde het negeren. Zijn oom zou niets uithalen, dat mocht niet en kon niet. Grey zou er hoogstpersoonlijk voor zorgen.
- Meh, ik heb een rede gevonden voor de overnachting ^^ kortom het heeft te maken met die oom van Grey, wordt later nog wel duidelijker. -

Romance kon de verstrakking van Grey gemakkelijk voelen waardoor ze haar ogen opende om de man te zien die voor die gespannenheid bij Grey zorgde en ze ging overeind zitten. De kortaf gesproken antwoorden lieten haar opstaan en om de bank heenlopen om haar armen om hem heen te kunnen leggen en haar hoofd op zijn schouder te leggen. Het was als een geruststelling bedoeld om hem zo te helpen ontspannen tegen wat er ook met die man was dat Grey deze reactie gaf. Zijn armen verlegden zich naar haar rug en ze draaide lichtjes haar hoofd richting hem om te vragen wat het was dat Grey die man zo haatte. Grey bleef enkele tijd stil en Romance sloot haar ogen om te rustig zwijgend te wachten. Ze kreeg van deze positie niet zo snel last van haar rug dus ze kon het nog wel even volhouden al drukten zijn armen haar lichaam al wel bijna naar beneden. Gewoon omdat hij lager dan haar zat en zijn armen op haar rug rusten met de zwaartekracht die altijd naar beneden ging. Romance hoorde hem zachtjes beginnen te praten en opende haar ogen om hem aan te kunnen kijken en sloot naarmate Grey vorderde met zijn verhaal haar armen wat strakker om hem heen, ze wist ook niet wat ze anders moest doen om hem te geruststellen dat alles goed was en dat hem niet weer zo gemakkelijk iets aan kon worden gedaan. Hij was nu ouder dan dat hij eerst was en had meer kennis en meer kracht om te gebruiken. ‘Wat nee?’ vroeg ze hem verbaasd. Waar kwam in een keer die nee vandaan? En daarna die blik die hij haar gaf. Wat betekende dat dan weer? ‘Grey?’ vroeg ze hem zachtjes. Dat geschud met zijn hoofd gaf zeker aan dat hij niet wilde antwoorden en ze schoof de gedachte al weer weg in een van de laatjes met vragen die later vast nog wel gesteld zouden worden als er een juist moment aanwezig was. Romance hief haar hoofd iets om naar de rest van de mensen in het park te kijken. Sommigen hadden hun kant opgekeken, maar met een enkele blik schoten hun blikken weer terug alsof ze niet wilden dat ze wist dat ze aan werden gestaard. Een kleine glimlach verscheen om haar mond en ze sloot haar ogen en draaide haar handen nu met de palmen naar buiten en de glimlach werd langzaam plageriger. Ze voelde ergens water en zolang Grey nog in gedachten was, kon ze ongemerkt het water vinden en wat deze kant op brengen. Nu ze het water had gevonden hield ze haar handen stil als basis om het water over te brengen en haar paarse ogen werden iets donkerder door de aanzwelling van magie via haar gedachten en haar blik. Alleen hele kleine voorwerpen kon ze nog maar verplaatsten door middel van deze soort magie, maar ze was erop aan het oefenen zodat het meer zou worden. Het was gemakkelijk voor als er iets gebeurde dat je niet per se je handen hoefde te gebruiken om magie te uiten. Een kleine waterstraal kwam hun kant op, via de zijkant en verdween achter haar om vervolgens boven de nek van Grey te stoppen. ‘Hmm.. Grey?’ Ze glimlachte hem toe. ‘Je wilde toch meer over mij weten? Nou, ik kan je vertellen dat ik van spelen met magie houd. Wil je het zien?’ fluisterde ze zachtjes en haar ogen twinkelden even. Als hij het zou zien dan zou hij weten dat ze iets van plan was. Ze draaide de palmen van haar handen weer terug en de koude waterstraal werd in de nek van Grey gegoten zodat het over zijn rug heen zou lopen. Haar armen waren iets losser voor de verwachte schrikreactie zodat ze niet zichzelf in de tussentijd zou kunnen bezeren.

-Okeej, ben benieuwd.

Grey zijn houding was voor een langere tijd gespannen, zelfs toen de man weg was gelopen. Hij mompelde wat in zichzelf en Romance vroeg er naar. Hij zuchtte, dat was niet gepland maar hij wilde haar niet in vragen laten. "Ik was gewoon aan het nadenken wat hij mogelijk van plan kon zijn op de avond..." sprak hij kalm. "Hoe dan ook, het feit dat hij het zei voorspelt al niet veel goeds. Alsof hij me daar wil hebben..." sprak hij zachtjes. Hij vertelde bewust niet dat hij bang was dat zijn oom andere plannen had, en Grey zijn leven zuur wilde maken door middel van Romance. Zonder woorden er nog verder vuil aan te maken probeerde hij te ontspannen in de armen van Romance en sloot zijn ogen, genoot van het warme gevoel dat hem meester maakte maar zocht er niets achter. Hij negeerde de mensen die kort staarde. Zwijgzaam opende hij zijn ogen toen Romance gewoon zo bleef staan. "Hmm..." sprak hij kalm toen ze zijn naam zij. "Mja, ik wil gerust meer weten over je. Altijd leuk om een goede vriendin nog beter te leren kennen..." sprak hij. "Spelen met magie?" sprak hij herhalend en keek haar even vragend aan. "Oh nee..." sprak hij. "Jij bent iets van....hng!..." hij rilde van de koude straal die onverwacht over zijn rug stroomde en duwde zichzelf overeind en duwde Romance daardoor mee naar achter. Hij stond vlak bij haar en rekte zijn rug om het water te laten uitstromen zodat het sneller warmer werd. Grey keek haar aan met een blik die zei dat hij licht geschrokken was van de verassing maar zijn blik werd al gelijk speels. Hij glimlachte en zakte wat door zijn knieën. Hij pakte Romance bij de middel en tilde haar op. Zwijgzaam legde hij haar buik op zijn schouder en begon te lopen. "Jij houdt dus van spelen met water..." sprak hij kalm en liep rustig verder. "Ik ken toevallig...." sprak hij kalm verder. Romance was niet de zwaarste persoon maar Grey moest toch moeite doen om haar op zijn schouder te houden. Hij tilde niet dagelijks mensen op. Hij glimlachte en liep rustig verder en na een paar honderd meter gelopen te hebben stond hij bij een brede vijver. "Een mooie vijver..." sprak hij en glimlachte. "Kun je zwemmen..." sprak hij plagend en grinnikte even. Hij zou haar er toch niet in gooien. Zo was hij niet, en Romance zou het ongetwijfeld niet leuk vinden als hij haar in haar zomerse jurkje in het water gooide. Hij deed het enkel om haar te plagen. Hij glimlachte en keek achter zich. Ze stonden nu onder een prieel op een eilandje. Zwijgzaam zakte Grey door zijn knieën alsof hij klaar maakte om haar het water in te werpen. Maar in tegenstelling daardoor bracht hij haar benen naar de grond en kwam overeind te staan. Hij glimlachte enkel poeslief en keek haar aan met een plagende blik. "Wil je dat nooit meer doen..." sprak hij grinnikend over de waterstraal.

- Ik ben weer teruuug! -

- Yeey!! Waar was je gebleven??

Romance had niet verwacht dat Grey haar zou antwoorden en ze had zich er al bij neergelegd toen Grey toch besloot te antwoorden en ze sloot haar armen wat dichter om hem heen. 'Misschien, maar wie weet wilde hij je gewoon uitnodigen. Wat kan er nou gebeuren op een buurtfeest? Bovendien ben ik er om je te beschermen.' glimlachte ze zacht. Ze genoot even van het moment voordat ze de mensen om haar heen begon aan te kijken en licht glimlachte toen ze zag hoe ze snel hun hoofden wegdraaiden op het moment dat Romance hen aankeek. Romance keek even naar Grey die zijn ogen had gesloten en ze draaide rustig haar handen om om haar plagerij in gang te zetten en op het moment dat ze de waterstraal zover had, keek ze Grey aan en vroeg om zijn aandacht die ze onmiddellijk kreeg. Haar ogen begonnen te twinkelen en hij had eindelijk door dat er iets te gebeuren stond, maar zijn reactie was toch feller dan verwacht en ze viel bijna op de grond als ze zich niet snel had gestabiliseerd. Ze grinnikte toen ze zijn blik zag, maar viel stil toen Grey dichterbij kwam en hij door zijn knieën zakte. Van altijd omhoog kijken, was hij nu in een keer op haar oogniveau en ze staarde in zijn ogen toen ze in een keer zijn handen rond haar middel voelde. 'Grey?' zei ze zachtjes, lichtelijk verward. Ze liet toe wat hij van plan was, maar kwam enkele seconden later weer tot haarzelf en sloeg lichtjes met haar handen op zijn rug. Het zou hem echt geen pijn doen, want dat wilde ze niet, maar hij liet haar ook niet gaan. 'Grey?! Wat ben je van plan?' ze probeerde zichzelf te bevrijden, maar het lukte niet. Ze waren uit het zicht van anderen nu, die allemaal in het uiterste van het park waren gebleven terwijl Grey haar naar het midden op het eiland had gebracht. Nee! Dat kon hij niet doen, hij zou haar toch niet in het water gooien? Haar hand pakte zijn shirt vast uit voorzorg dat hij met haar mee zou gaan als hij het waagde haar in het water te gooien. Hij ging door zijn knieën en ze hield hem nu echt stevig vast en keek hem niet begrijpend aan toen hij zelf weer ging staan. Haar handen lagen op zijn schouder en ze drukte er even zachtjes tegen aan toen hij poeslief glimlachte. Ze haalde haar handen weg en legde die achter haar rug en grinnikte vervolgens. 'Je hebt me hier naartoe gebracht, hoe kan ik je nou niet zoiets aandoen?' Romance keek om haar heen en glimlachte vervolgens naar Grey. 'Waar heb je me naartoe gebracht? Dit ziet eruit als ..' Ze stokte in haar woorden, zag in een keer een levensechte herinnering voor haar die niet zo prettig was. De lucht werd kil om haar heen en haar ogen waren gefixeerd op een klein ornamentje dat de trigger was geweest voor haar schok. Ze voelde het bloed van haar afdruipen, haar lichaam was ondergedompeld geweest in het bloed voordat het zwart voor haar ogen werd.

-En speciaal omdat je terug bent, dit postje voor je.

Grey genoot van de omhelzing en legde de situatie uit. Hij keek naar Romance toen ze sprak. Hij knikte. "Misschien heb je gelijk..." sprak hij kalm en wilde er verder maar niet over hebben. Hij glimlachte en bleef rustig zitten. Hij genoot van de omhelzing van Romance. Hij reageerde direct toen ze zijn naam zei. Hij keek haar toen sceptisch aan toen hij door kreeg dat ze iets van plan was. Hij schoot overeind toen hij de koude straal voelde en nam Romance mee overeind. Hij merkte dat ze bijna viel en hield haar vast zodat ze niet zou vallen. Hij glimlachte enkel, maar die glimlach verdween al snel in een grijns. Hij tilde haar op, hij kende nog een mooi plekje in het park waar niet veel mensen kwamen. Hij hield haar stevig vast, ze stribbelde tegen op lichte wijze. "Tsja, wie de bal kaatst..." sprak hij enkel. Hij zakte door zijn knieën en zette haar echter weer neer. Hij kwam overeind waardoor hij vlak bij haar stond. Hij glimlachte enkel liefjes naar haar om aan te geven dat hij het nooit van plan was. Hij keek rond, het prachtige maar omzoomde hun half op een klein padje na. Onder het prieeltje stonden enkele marmeren bankjes en Grey wilde plaats nemen toen Romance haar houding verstijfde en haar woorden stilvielen. Grey was op het punt te gaan zitten maar duwde zich van de pilaar af toen hij zag dat haar houding veslapte en ving haar op. Hij raakte lichtelijk in paniek. "Nee, rustig blijven..." mompelde hij tegen zichzelf. Zwijgzaam tilde hij haar opnieuw op en zuchtte. Hij kreeg haar met geen mogelijkheid bij bewustzijn. Meteen wist hij wat hij moest doen. Met een stevige pas liep hij met Romance naar de bibliotheek terug. Hij negeerde de pixies die bezorgd mompelde en liep de trap op richting de slaapkamers. Hij legde Romance op het bed en zuchtte. Hij streek even over haar voorhoofd. "Komop Ro..." sprak hij zacht. Geen reactie. Hij liep haar kamer uit om naar beneden te gaan en zijn moeder in te lichten. Daarna liep hij de trap weer op met een boek en pakte een krukje. Hij zette deze voor de deur van Romance slaapkamer neer en ging zitten met zijn rug tegen de muur. Hij keek even bezorgd over zijn rug en sloeg het boek open bij een boekenlegger. Zwijgzaam begon hij te lezen terwijl hij Romance regelmatig in de gaten hield. Hij hoopte maar dat alles in orde was.

Romance stribbelde licht tegen en probeerde vervolgens om los te komen van de greep waarin Grey haar hield, maar het was onmogelijk en ze liet het gaan. Wachtend op het moment dat hij haar los zou laten en ze weer op haar eigen benen mocht staan. Zijn glimlach die aangaf dat hij nooit van plan was geweest om haar in het water te gooien, was veel te lief en ze had bijna gewild dat hij het wel had gedaan. Ze was naar het midden van het park gebracht op een eilandje met een prieeltje waar ze nu onder stonden. Haar ogen keken rond en viel op een klein ornamentje. Het was een bloem die ze niet kende van naam, maar wel van gezicht, maar de kleur die ze altijd onthield was de grijze kleur. De grijze kleur die die nacht bloedrood was geworden, letterlijk en figuurlijk. Een kille tocht benam haar de adem en het zicht werd zwart. Zo zwart als het die nacht was geweest.

Vannacht was de nacht dat het zou gebeuren. Ze had ze opgejaagd, had hen angst laten voelen die de haat voor haar al bijna had weggehaald. Vannacht was het nog donkerder in het woud van Puffoon dan iedere andere nacht was geweest en niets gaf licht. De maan durfde deze nacht niet op te komen, wilde geen licht geven aan het oordeel dat deze nacht plaats zou vinden. Het was niet moeilijk voor haar om de mensen te vinden die onderdak hadden gezocht in het prieeltje in het bos. Ze dachten echt dat door te bidden hen vergeving kon worden gegund en het noodlot kon worden afgewend. Ze waren idioten. Haar stappen voelden zo licht als veertjes, vastbesloten als ze was dat er een einde zou komen aan de aanslagen die haar grootmoeder het leven had gekost en aan de familietak die niet behoorde te bestaan. Een zuster die haar broeder verleidde voor een kind om wraak te nemen voor het familie-eigendom dat haar niet was geschonken. Alles kwam voort uit die ene beslissing die zij nu recht zou zetten. Ze hadden haar niet aan horen komen en ze keek neer op de haar toegerichte ruggen. Ze kon de angst ruiken, die hing in de lucht voor ieder roofdier te proeven. Met een enkele streek langs de strip brandde de lucifer en gebruikte ze het vuur om de kaarsen aan te steken. Als door een wesp gestoken draaiden de voortvluchtigen om en ze glimlachte bij het zien van de angst in hun ogen. De sneeuwwitte jurk die ze vroeger ook had gedragen en haar haren gaven misschien het idee van een engel, maar haar ogen maakten haar hun engel der wrake. ‘J-j-j-je kunt dit n-n-niet doen.’ Haar blik gleed soepel van de man naar de vrouw toe en knikte even. ‘U hebt gelijk vrouwe, ik kan dit niet doen. Maar de dochter die de rest van haar familie heeft verloren dankzij jullie wel.’ De man sprak. ‘Ze zullen erachter komen, mensen zullen ons missen en vinden.’ Licht schudde ze haar hoofd. ‘Net zoals bij mijn ouders weet niemand meer van jullie bestaan en de dieren van het woud zullen genieten van jullie. Dat zal het enige goede zijn dat jullie ooit hebben gedaan.’ Langzaam zette ze enkele stappen naar voren en hurkte voor de twee neer. ‘Morgenochtend zal alleen de rechtmatige tak van de familie nog bestaan. Nog enkele laatste woorden?’ Ze zouden een wanhoopsdaad uitvoeren, proberen haar te overmeesteren met brute kracht, maar hun angst was te groot en hun magie wilde hen niet helpen waardoor ze uit hun greep kon blijven. Lichte verwondingen bracht ze toe, spelend met hen die ooit zover boven haar hadden gestaan. Het bloed van grotere wonden kwam overal terecht en na enkele minuten was ze gedrenkt in het bloed van de man wiens lichaam niet langer bewoog. De vrouw die altijd de plannen had gemaakt, die was nog niet weg en ze knielde bij haar neer en veegde even wat lokken uit haar zicht voordat ze meelijwekkend naar haar keek. ‘Vandaag, tien jaar na de dood op mijn ouders en een jaar na de dood van mijn grootouders is mijn wraak ten einde gekomen. Met een laatste daad zal ik de pijn uit mijn hart snijden en niet langer worden geteisterd door familiebanden omdat er verder geen familie meer zal bestaan.’ Met het mes van lucht sneed ze de levensdraad van de vrouw door en voelde het leven wegglippen. Uitgeput viel ze achterover, kijkend naar de bloem die in de nok groot was afgebeeld. Met een zucht stond ze op en liet de dieren haar rommel opruimen, hoorde het gegrom, maar draaide zich niet om toe te kijken. Zij sloot enkel haar ogen.

Met een schok kwam ze overeind en greep vervolgens naar haar hoofd. Wat was er net gebeurd? Het voelde alsof iemand spelden in haar hoofd had gezet en ze met iedere beweging alles haar pijn deed. Ze opende haar ogen. Waar was ze? Ze herkende de persoon die voor de deur zat. ‘Grey?’ Ze zwaaide haar benen over het bed en haar blik gleed naar de man zo dicht bij haar in de buurt. ‘Wat is er gebeurd?’ Haar blik werd angstig. Was er misschien iets gebeurd met iemand anders of zo? Ze wist het niet meer. Het laatste wat ze zich kon herinneren was dat Grey haar had opgetild en daarna was het zwart.

Grey had Romance opgetild, kreeg niets mee met wat ze doorging. Grey voelde zijn benen steeds meer zeuren op het moment dat hij dichterbij huis kwam. Zwijgzaam liep hij koppig door. Negeerde de lichte verzuring die optrad. Hij moest het negeren, Romance moest op zijn minst nog ergens komen waar ze wakker zou worden in een veilige sfeer. Zwijgzaam liet Grey zich door zijn knieën zakken en legde haar zwijgzaam op het bed. Hij streek langs haar voorhoofd en haar wang. "Ro..." sprak hij alsof hij een kind was die het plagerijtje niet meer leuk vond. Hij zuchtte en liep de kamer uit en liep de trap weer af om een boek te halen en zijn moeder in te lichten. Zwijgzaam liep hij de trap naar de woonruimte weer op en ging langzaam op een kruk zitten. Hij sloeg het boek open en begon te lezen. Hij zuchtte en keek af en toe bezorgd over zijn schouder richting Romance die nog op het bed lag. Zijn moeder kwam even later boven. "Grey" sprak haar stem zacht. "Waarom gaan jullie vanavond niet naar het feest? Romance zal het waarschijnlijk leuk vinden" zei ze glimlachend. Grey klapte het boek dicht en sloot zijn ogen in een bedenkelijke trek. "Omdat Bookmen het ook al opperde..." mompelde hij. "Je moet niets van hem aantrekken. Je hebt vakantie met Romance. Geniet er van.... sprak haar stem glimlachend en gaf een knipoog. Grey keek over zijn schouder. Misschien kon het niet kwaad om met haar naar het feest te gaan. Het zou immers nog een paar uur duren voor het echt zou starten. Zwijgzaam stond Grey op toen hij beweging zag. Hij zorgde zo snel mogelijk naar het bed te gaan en keek Romance aan. "Ik ben er..." sprak hij kalm en legde zijn hand op haar bovenarm. "Is alles in orde? Je viel bewusteloos bij het prieel in het park. Wat was er gebeurt?" sprak hij bezorgd en keek haar aan met een blik die wat paniek doorstraalde. Hij glimlachte niet en zijn mond stond in een bezorgde grimas.

Haar hoofd deed meer pijn dan ze zich ergens anders van kon herinneren. Zelfs wanneer ze zich forceerde om iets te herinneren wilde het niet lukken. Verward en angstig keek ze Grey aan die net zo paniekerig keek als zij zich voelde. Wat was er gebeurd? Haar lichaam rilde bij zijn aanraking en even flitsten haar ogen ernaartoe waarna ze zich dwong te ontspannen. ‘Een prieel?’ Enkele beelden flitsten terug. Grey had haar naar het midden van het park gebracht en neergezet. Een ongelofelijke koppijn kwam opzetten en ze greep naar haar hoofd. Even zag ze de donkere nacht voor haar en voelde de woede over haar heen kruipen om de onrechtmatigheid van hun bestaan. De pijn zakte langzaam weg, zolang ze probeerde om niet aan de herinnering te denken en ze zette een waterig glimlachje op. ‘Ik kan me niets herinneren. Ik zal wel te weinig hebben gegeten of zoiets.’ Ze veegde wat lokken die los waren geraakt achter haar oor voordat ze weer naar Grey keek en meteen haar blik afwendde. Als hij zo keek dan zou ze niet kunnen liegen en als ze niet kon liegen dan zou hij erachter komen dan zou hij weten wat ze had gedaan. Ondanks alles bleef het een zonde. Ze had mensen vermoord en van tevoren doelmatig met hen gespeeld. En zoals altijd bleven de herinneringen pijnlijk en verborgen achter vele deuren en sloten en iets in het prieel moest haar hebben getriggerd om eraan te denken. Maar ze was in het park weggevallen en nu was ze hier. ‘Heb je me het hele stuk hiernaartoe gedragen?’ vroeg ze zachtjes en keek langs Grey heen. Ze zag een bekend gezicht en glimlachte even naar het jongetje dat in de deuropening stond. ‘Je broertje staat daar.’ Fluisterde ze Grey toe terwijl ze probeerde zijn blik te blijven ontwijken. Het was niet goed van haar, dat wist ze. Hij had haar verteld over zijn broertje en over wat alles daarna hem had aangedaan, maar wat zou hij doen als hij de waarheid over haar wist? Ze durfde het niet, ze wilde niet haar beste vriend kwijt al was misschien wat ze nu deed hetgene was waardoor ze kwijt zou kunnen raken. ‘Het spijt me.’ Fluisterde ze zacht en keek hem toen aan. Ze wilde het zo graag, maar het mocht niet. Het ging altijd verkeerd als ze iemand een geheim over haarzelf vertelde en ze zou het niet nog een keer verpesten.

Grey klapte het boek dicht en legde het naast zich op een tafeltje neer en sprak kalm tegen zijn moeder. Zijn hoofd draaide zich richting zijn schouder om vanuit zijn ooghoeken naar Romance te kijken. Hij zuchtte even, misschien moesten ze maar gewoon gaan. Als ze tenminste nog wakker werd. Grey draaide zich weer naar zijn moeder en knikte toen ze weer weg ging. Hij stond op toen hij beweging hoorde en daarna zijn naam. Hij liep met een wat versnelde pas naar haar en legde zijn hand op haar bovenarm. Hij keek haar paniekerig aan. Hij zweeg toen hij de vragen had gesteld. "Te weinig gegeten..." stamelde hij en keek haar doordringend aan. Hij geloofde het eerlijk gezegd niet helemaal. Hij zweeg. "Een dierbaar iemand van mij valt flauw en ik sta in het midden van een park waar amper iemand komt. Tuurlijk droeg ik je hier heen..." sprak hij kalm en keek haar aan met een klein glimlach maar nog steeds die doordringende blik. Grey keek op toen ze sprak over zijn broetje. Grey keek om en glimlachte vriendelijk naar zijn broertje. Zijn blik verzwakte en hij stond op hij liep naar het jongentje en zakte door zijn knieën. "Dat is Romance..." sprak hij kalm. "Een goede vriendin van je broer..." legde hij kalm uit en glimlachte. Het jongentje keek met een strakke blik naar Romance en kreeg een vreemde grijns op zijn gezicht en rende toen weer weg. Grey glimlachte en stond op. "Hij is altijd zo met vreemde..." sprak hij glimlachend en draaide zich weer naar Romance. Hij leunde tegen de deurpost en sloeg zijn armen over elkaar en keek haar aan met een blik die sceptisch te noemen was. "Vertel eens Romance..." sprak hij kalm. "Er speelt meer dan een lage bloedsuikerspiegel of niet?" sprak hij verder doelend op het feit dat hij haar niet geloofde. Ze week haar blik af en bood haar excuses aan om wist hij veel wat voor reden. Hij duwde zich van de muur af en liep naar het bed. Hij ging naast haar op het bed zitten en sloeg zijn arm over haar heen. "Je kunt alles tegen me vertellen..." sprak hij zacht tegen haar en hij streek een lok achter haar oor. "Echt alles..." fluisterde hij haar in en keek haar aan. "Dus vertel me, wat heeft dat prieeltje te maken met het bewusteloos worden.." sprak hij om er naar te graven.

Romance durfde hem niet aan te kijken, bang voordat ze de waarheid niet achter zou kunnen houden. Hij keek te doordringend alsof hij wist dat ze iets voor hem verborgen hield. De herinnering deed haar pijn des te meer omdat ze soms liever had gehad dat ze het nooit had gedaan. Maar dat was praat achteraf. Nu kon er niets meer aan worden gedaan. Plots zag ze het broertje van Grey in de deuropening staan, kijkend naar hen en ze vertelde het aan Grey die meteen naar zijn broertje toeging. Ze glimlachte vriendelijk naar de jongen, maar keek hem even verbaasd aan toen hij met een strakke blik op haar omdraaide en wegging. Zijn grijns was apart geweest, maar de blik van Grey was zo doordringend dat ze haar blik af moest wenden. Hij wist dat ze had gelogen, waarom kon ze het niet voor hem verborgen houden? Romance zei dat het haar speet, maar dat leek hem juist niet weg te krijgen. Hij zou haar niet met rust laten, snapte hij dan echt niet dat ze hem niet kwijt wilde door het te vertellen. Door te zeggen dat ze een moordenaar was, nee nog erger dat ze een sadistische moordenaar was. Ze voelde hoe het bed licht inzakte door het gewicht van Grey en daarna zijn arm om haar heen en ze voelde tranen opkomen. Verdorie, waarom juist nu? Hij streek een lok haar achter haar oor en ze draaidehaar hoof om hem aan te kunnen kijken. Ze wilde hem zo graag geloven, wilde zo graag dat ze niet de verkeerde beslissing nam en sloeg haar blik neer. 'De laatste keer dat ik in een prieel was heb ik twee mensen vermoord.' fluisterde ze zacht. 'De herinnering doet pijn.' Ze had haar hoofd naar beneden gebogen en voelde hoe de tranen begonnen te lopen over haar wangen. Ze wist het al die tijd al, het feit dat ze hen had vermoord deed haar geen pijn, maar dingen herinneren wat ze had geblokkeerd deed haar pijn. Dit was slechts een van de herinneringen die vastzaten in haar geheugen, verborgen door spreuken van haar grootmoeder en proberen te herinneren deed haar al pijn. Ze waren te krachtig om zelf te worden doorbroken.

-Mijn inspiratie dank ik aan stomme examens leren.

Grey zijn been was opgetild en hij leunde met zijn rug tegen de deurpost. Hij keek met zijn hoofd schuin naar Romance die nog steeds zijn blikken ontweek. Een slecht teken vond hij het, ze verborg wat. Grey zweeg en sloeg zijn armen over elkaar. En toen hij na een paar minuten nog niets te horen kreeg duwde hij zich van de muur af. Hij liep kalm naar Romance en legde zijn arm om haar heen. Hij duwde haar tegen zich aan. Hij sprak zachtjes en kalm om dieper te graven in het geheel. Grey sloot zijn ogen en luisterde naar de korte uitleg. Dat verklaarde een hoop meer. Ze had iemand vermoord en wilde het niet herinneren. Het feit dat ze flauwviel was tevens een teken dat het veel te veel was om voor Romance hier mee om te kunnen gaan. Het waren allemaal tekens in Grey's ogen, tekens dat ze het misschien liever niet had gedaan. Grey voelde een natte druppel op zijn arm en keek er naar. Hij zag ineens de tranen op Romance haar gezicht. Hij ging rechter zitten en draaide zich naar Romance. Hij legde zijn armen op haar schouders en hief haar hoofd wat omhoog voor korte tijd. "Je hebt er ergens spijt van..." sprak hij zacht. "Je wilt het je niet herinneren en de herinneringen lieten je het bewustzijn verliezen. Het is heftig...." sprak hij. Het was alsof Grey het geweten van Romance duidelijker zag dan het feit dat ze twee mensen het leven had beroofd. Menig mens zou haar angstig aan hebben gekeken in de hoop dat hem hetzelfde lot niet wachtte. Grey dacht anders er over. Hij veegde de tranen weg. "Je was bang of niet..." sprak hij zacht. "Desondanks dat je mijn blik ontweek voelde ik een sfeer van angst om je heen..." sprak hij en omhelsde haar en hield haar stevig vast. "Geen zorgen, het verleden is verleden. Ik ken de Romance die hier nu zit en die is een goede vriendin van me. Ik heb ook fouten gemaakt in het verleden, Romance. Misschien is het leven beroven een grote, maar dat neemt niet weg dat ik om je geef..." sprak zijn stem en zijn grip op haar verstevigde zich nog wat meer. Het gaf zijn woorden alleen maar meer kracht en hij sloot zijn ogen en legde zijn hoofd tegen die van haar. "Wij gaan vanavond gewoon naar het feest en gaan plezier hebben. Als ik jou ook maar een traan zie laten omdat je bang bent dat je mij kwijt raakt zwaait er wat..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij liet haar toen los en veegde de laatste tranen weg. "Het komt goed, Ro. Je bent bij lange na niet van mij af..." sprak hij. Grey glimlachte en gaf haar een stoot tegen haar arm. Zachtaardig en vriendelijk wel, maar het was er een om haar moed in te pompen.

- Arme Rooo... zowel de inspiratie loze jij als de angstige in je post T^T-

Romance hoopte dat het niet verkeerd was het aan Grey te vertellen dat het niet voor afstand tussen hen zou zorgen. Automatisch begonnen haar tranen te stromen, het was haar nooit echt duidelijk waarom ze moest huilen. Het was dit keer niet van verdriet, misschien gewoon angst. Ze had ook geen tijd om haar emoties te analyseren, kon het gewoon niet op dit moment. Haar hoofd werd omhoog geheven en met betraande ogen keek ze naar Grey. Romance hoorde hem aan, maar sloeg haar blik weer neer totdat hij precies zei wat ze de hele tijd had gedacht. Zijn vingers die haar tranen wegveegden voelde ze niet, was eerder geschokt dat hij haar gevoelens tot op het punt had weten te raden. Ze was op het punt van zelfbeheersing geweest door de angst dat hij niets meer met haar te maken wilde hebben. Haar hoofd legde ze neer op zijn schouder en langzaam stopten haar tranen. Ze wist niet of het zijn omhelzing was die haar liet stoppen of de woorden die hij tegen haar sprak, maar ze werd rustiger. Romance moest even grinniken, onbewust om zijn flauwe dreigement en keek hem glimlachend aan. Zelf veegde ze onder haar ogen de nattigheid weg en zag hoe haar vingers toch zwart waren geworden. Oh geweldig, nu zag ze er zeker uit als een wasbeer of was het soms in één straal naar beneden gegleden? ‘Je bent iemand die ik niet kwijt wil raken.’ Fluisterde ze zacht. Ze bleef glimlachen en deed net alsof de stoot tegen haar arm pijnlijk was geweest. De gevoelens waren weer naar achteren geschoven, vergrendeld achter een deur met een zware ketting ervoor die steviger was dan eerst dankzij Grey. Een deel van haar angst was weg, haar grootste zonde of fout zoals Grey het noemde, had hem niet afgeschrokken. Haar paarse ogen zochten zijn groene op en ze zag geen enkel spoortje van angst om wat ze had verteld. Misschien verborg hij het, maar dat dacht ze niet. In een impuls sloot ze haar armen om zijn nek en knuffelde hem even. ‘Je bent de beste vriend die ik me kan wensen Grey.’ Even later zakte ze terug op het bed en pretlichtjes verschenen langzaam in haar ogen. ‘We gaan dus toch naar het feest toe? Ik dacht dat je liever niet wilde gaan.’ En daar kwam de bedenkelijke frons tussen haar wenkbrauwen weer. ‘Heb je nog ergens last van? Ik ben niet een van de lichtste en om me dat hele stuk te dragen. Me is verteld dat ik goed kan masseren.’ Vertelde ze glimlachend waarna ze haar vingers bewoog alsof ze er al klaar voor was.

-

Grey zijn houding veranderde amper onder het verhaal van Romance en het enige wat hij deed was er kort over nadenken. Hij inventariseerde ieder klein detail dat ze liet merken, trok zijn conclusies en liet deze merken. Het had vast een rede gehad waarom de personen die niet meer leefde om waren gekomen door Romance toedoen. En als Grey er zo over nadacht liep hij geen gevaar. Als ze iets bij hem had willen doen had ze dat allang gedaan in die maanden, toch? Grey kwam wat naar voren en hief haar hoofd. Hij legde haar handen op haar schouders en keek haar doordringend aan. Sprak zijn woorden met volle overtuiging alsof hij ze klaar had liggen zonder na te denken. Het enige wat hij echter deed was vanuit zijn hart spreken. Hij voelde zich er niet anders door, Romance had zich gedragen als een geweldige vriendin de afgelopen tijd en hij zou door het verleden waar hij nog zo weinig van wist haar niet gaan haten. Grey omhelsde haar kort om zijn woorden nog meer bij te staan en verstevigde hem nog even. Hij sloot zijn ogen en eindigde zijn woorden terwijl hij haar wat los liet en haar in de ogen keek. "En dat gevoel is wederzijds..." sprak hij zachtjes terug. Hij glimlachte toen ze ineens hem omhelsde en zijn handen vonden hun weg op haar rug. Hij sloot zijn ogen kort en toen ze los liet deed hij hetzelfde. "Dat kan niet, dat ben jij al..." sprak hij glimlachend op haar woorden. "De geweldigste vriend, welliswaar..." sprak hij grinnikend en knipoogde. Haar vraag deed hem glimlachen. "Ik heb niets hoor..." maar toen ze met haar vingers al en gebaar maakte dat ze klaar er voor was stopte hij halverwege de zin. "Misschien heb ik toch wat stijvere schouders gekregen door het dragen..." sprak hij met een onschuldig stemmetje en glimlachte naar Romance.

- Oh zo onschuldig~!-

Haar angsten waren gezakt dankzij Grey en ze knuffelde hem om te laten merken hoe blij e was om hem als haar vriend te hebben. Nog nooit had ze iemand gehad als Grey, die zo door haar heen kon kijken dat ze haar grootste geheim had verteld. Tuurlijk wist Kanda ook dat ze mensen had vermoord, maar dat was anders. Dat had ze in het moment gezegd om duidelijk te maken dat ze boos op hem was en dat hij niet iedereen mocht en kon beoordelen van de buitenkant en van wat ze lieten zien. In werkelijkheid konden mensen er heel anders uitzien en zich gedragen dan je verwachtte. Ze grinnikte en keek hem aan met pretlichtjes in haar ogen. Haar blik was vol scepsisme, maar ze schoof toch achter Grey op het bed en zat op haar knieën achter hem waarbij ze haar handen hief en die op zijn schouders neerlegde en even lichtjes kneep. Daarna leunde ze weer naar achteren en trok hem iets mee zodat hij verder op het bed zou gaan zitten en legde vervolgens haar hoofd op zijn schouder en haalde haar handen naar voren en plagend deed ze alsof ze van plan hem te gaan kietelen maar pakte enkel de onderkant van zijn shirt en trok die omhoog. 'Je shirt moet uit zodat ik er goed bijkan.' zei ze zachtjes en ging rechtop zitten om zijn shirt omhoog te trekken. Zodra het shirt uit was, legde ze haar handen op zijn altijd al warme huid en begon voorzichtig over de bovenkant van zijn schouders naar zijn nek te wrijven. Kalm duwde Romance zijn hoofd naar voren en nam de tijd om de spanning te vinden in zijn schouders. Er was wel degelijk spanning te vinden die ze eruit kon krijgen. 'Ontspan Grey.' glimlachte ze hem toe en Romance begon een van de liedjes die in haar hoofd vastgeroest tasten te neuriën. Het was een oud Novaans liedje waar ze de tekst niet eens van kende. Het had gewoon altijd in haar hoofd gezeten en nu begon ze op het liedje kracht te zetten. De huid onder haar handen werd warmer en ze probeerde zijn spieren langer te maken zodat ze niet langer stijf of pijnlijk zouden zijn. Af en toe voelde ze hoe hij zich aanspande en dan tikte ze hem speels op zijn hoofd voordat ze verder ging. Het was een leuk karweitje waar ze zelf ook rust bij vond. Grey was goedgebouwd en niet hevig gespierd zoals sommige anderen wel waren. Dat zag er gewoon echt niet uit, het leek dan gewoon nep, maar bij Grey zag het er gewoon goed uit en dat maakte dat ze rustig naar zijn schouderbladen afzakte en die meenam in de massage. Als hij haar toe zou laten dan zou ze hem zo nog zeggen dat hij op het bed moest gaan liggen en dan zou ze zijn onderrug erbij pakken.

-En hoe gaat monsieur Hexago hierop reageren?

Grey was naast Romance op het bed gaan zitten en gaf weinig om de woorden die ze sprak. Of om het anders te zeggen, hij liet het amper meetellen in zijn vriendschap die in het hier en nu plaats vond. Grey glimlachte toen ze vroeg over het masseren en sprak plagend over zijn schouders. Het was eerder als grap bedoeld om te zien hoe ze er op reageerde maar hij slikte toch even toen ze daadwerkelijk achter hem ging zitten. Hij voelde haar handen op zijn schouders en liet zich wat naar achteren trekken. Hij opende een oog en keek richting Romance toen ze bijna hem ging kietelen. "Je laat..." hij stopte toen ze de onderkant van zijn shirt pakte. De woorden en handelingen deden hem uit een reflex het shirt vastpakken en hem even twee keer na laten denken. Dit was de eerste keer dat hij zijn shirt uit zo trekken bij Romance en ondanks dat hij haar langer kende en niet zo verkeerd gebouwd was moest hij toch even wennen. Hij liet daarna langzaam los en liet Romance haar gang maar gaan. Hij moest haar vertrouwen toch? Hij glimlachte en ging weer recht zitten en sloot zijn ogen. De bewegingen op zijn huid van haar handen lieten hem helemaal tot rust komen en hij moest bekennen ze deed het prima. Hij hoorde haar woorden en grinnikte, maar helemaal ontspannen was moeilijker dan het leek. Af en toe spande hij per ongeluk toch iets aan en al snel volgde dan weer dat speelse tikje. Grey glimlachte enkel en zat met gesloten ogen te genieten. Zijn ogen gingen open op het moment dat ze af leek te zakken naar zijn schouderbladen. Zou hij het toelaten? Glimlachend sloot hij zijn ogen weer en besloot er niet teveel op te zeggen. Romance deed immers een geweldige massage hier, waarom zou hij er niet zolang van genieten als dat hij kon. Hij glimlachte en probeerde ontspannen te blijven. "Hmmm, die mensen die hebben gezegd dat je goed kon masseren hebben meer dan gelijk..." sprak hij zachtjes. "Hier kan ik wel aan wennen..." vervolgde hij kalm en zweeg toen weer.

- Nou zo... -

Romances handen lagen om de onderkant van het shirt toen Grey het ook pakte en haar tegenhield van het omhoog halen. Rustig wachtte ze af totdat hij had besloten dat ze het toch mocht doen waarna ze langzaam het shirt omhoog trok en daarna achter haar op het bed gooide. Onder het masseren van zijn schouders begon ze zacht te neuriën en voelde hoe langzaam de spanning uit zijn schouders verdween. Ze had hem gezegd dat hij moest ontspannen, maar wanneer hij dan toch aanspande, tikte ze hem met een glimlach op zijn hoofd waardoor hij meteen weer probeerde te ontspannen. Romance liet haar handen langzaam iets naar beneden zakken om zijn schouderbladen mee te kunnen nemen, maar onmiddellijk voelde ze hoe er een spanning kwam, maar ze zei er niets van, want bijna meteen daarna ontspande hij weer waardoor ze dacht dat ze toestemming had gekregen om verder te gaan. Van zijn schouderbladen gleed ze af en toe naar boven, nam zijn nek en een klein stukje van zijn bovenarmen mee en schrok bijna op toen Grey in een keer begon te praten. Niet te geloven, ze was gewoon weggedwaald met haar gedachten door de kalme bewegingen die ze zelf had gemaakt. Ze glimlachte even om wat hij zei en leunde naar achteren om zijn shirt te pakken en legde die over een van schouders en ging daarna naast hem zitten en keek hem plagend aan. ‘Een andere keer weer.’ Een andere keer zou ze hier dolgraag mee verder gaan, maar dan zou ze voor de beste omstandigheden zorgen waardoor de massage optimaal zou zijn. Een warme omgeving, bijna stoomachtig voor de longen om geheel los te komen en warme olie die naast de verwarming ervoor zorgde dat het niet snel afkoelde en het was meteen goed voor de huid. Ze schudde haar hoofd en haar blik kwam weer terug. Ze was alweer aan het verdwalen in haar gedachten en daarom stond ze op en liep naar de kast waarvan ze een deur opende en keek naar wat ze erin had gehangen. ‘Wat kan ik het beste aandoen voor vanavond? Wordt het ’s avonds erg koud hier, je weet wel, overdag bloedheet, maar ‘s nachts ijskoud?’ Van over haar schouder keek ze naar Grey en wachtte op een antwoord. Romance hoopte dat hij niet zo flauw zou zijn door te zeggen dat het niets uitmaakte en dat hij haar wel zou verwarmen als het nodig zou zijn, want dan zou ze hem dwingen om te zeggen wat ze aan moest doen. Het maakte haar niet uit wat ze moest doen, als hij flauw kon zijn dan kon ze zeker irritant terug doen.

- Nog maar twee examens.

Grey voelde hoe haar handen zijn schouders helemaal deden ontspannen. Als hij dit kreeg van een enkele reis van het parkje naar hier terwijl hij haar droeg? Dan zou hij haar optillen en gelijk heel het dorp door hadden gesjouwd. Zonder enkele hoek te vergeten. Grey glimlachte bij die gedachten en genoot. Toen ze af zakte spande hij zich kort aan en zweeg kort. Zijn woorden klonken kalm en al net zo ontspannen als zijn schouders. Hij voelde ineens een shirt op zijn schouder en keek op naar Romance. "Aaahw..." sprak hij met een teleurgestelde stem en trok zijn shirt weer kalm aan. Hij zag dat Romance opstond en glimlachte enkel naar haar toen ze wat vroeg over wat ze aan moest. "Jou staat toch alles goed...." sprak hij kalm op haar woorden. Echter ging ze verder over het 's nachts ijskoud gebeuren. Hij grinnikte, vaak waren dat soort fabeltjes overdreven want het bleef hier gewoon boven de tien graden. Het verschil van dag en de overgang maakte het alsof het relatief ijskoud was. Grey stond op en glimlachte. "Het maakt niets uit wat je aantrekt, Ro.." sprak hij kalm. "Ik hou je toch wel warm..." sprak hij grinnikend. "Nee..." herstelde hij zich snel. "Er zijn op dat feest een hoop vuurkolven die aangestoken zijn, het wordt inderdaad fris in de nacht hier, maar je gaat het echt niet koud krijgen..." sprak hij glimlachend en knipoogde. "Van zomers jurkje tot een broek, tot een weet ik veel wat je nog meer in de kast hebt..." sprak hij kalm. "Maar ik neem aan dat de dame zich gaat voorbereiden voor het feest.." sprak hij. "Dan zal ik ook maar eens gaan omkleden..." sprak hij glimlachend. Grey stond op en bracht zijn mond vlak bij haar oor. "Nog bedankt voor de massage..." sprak hij zachtjes en liep toen weg naar zijn eigen kamer.

Zwijgzaam pakte hij een wat nettere blouse uit de kast en wierp die op het bed. Het was een donkerblauwe aangezien sommige kleuren gewoon niet bij zijn haar paste. Een klein obstakel waar Grey positief tegenover stond. Zwijgzaam liep Grey met een handdoek richting de badkamer aan de andere kant van de boven verdieping. Hij zette de douche aan en nam een half uur om zich schoon te maken. Tandenpoetsen en daarna met enkel een handdoek om zijn middel gebonden snel weg te trippelen naar zijn slaapkamer. De kans dat hij Romance zo tegenkwam was er, maar hij gaf er niet zo veel om. Hij glimlachte toen hij zijn kamer had bereikt en trok langzaam zijn kleding aan. Eigenlijk was hij wel benieuwd hoe snel Romance in dit soort situaties was, veel dames konden uren voor de spiegel staan. En gezien ze echt een meisje meisje was zoals ze had gezegd, verwachtte hij dat ze er ook wel een tijdje voor zou nemen.

- Zet hem op! Ik zal voor je duimen! -

Langzaam was Romance opgestaan en naar de kast gelopen om de deur te openen en naar haar kleding te kijken terwijl ze aan Grey vroeg wat ze het beste aan kon doen. Ze draaide haar hoofd zodat ze over haar schouder naar hem kon kijken en glimlachte bij zijn complimentje, maar ging toch door op het verschil in temperatuur in deze streken. Even trok ze haar wenkbrauw frustrerend op. Waarom had ze het ook verwacht dat hij het zou zeggen? Soms verdacht ze hem ervan dat hij haar gedachten kon lezen, maar voordat ze haar mond kon openen sprak Grey alweer en ze sloot haar mond weer en draaide haar hoofd terug naar de kleding in haar kast. Daar had hij geluk gehad. Als hij een enkele seconde later was geweest dan had ze de kleding erbij gepakt en had hij moeten kiezen, gedwongen keuzes maken. Rustig knikte Romance op zijn woorden en wachtte totdat hij de kamer uit zou lopen zodat ze de deur dicht zou kunnen doen en aan de gang kon gaan. Hij liep echter niet meteen weg, maar ze voelde hem tot dicht achter haar komen. Ze wilde haar hoofd draaien om Grey aan te kunnen kijken, maar haar lichaam wilde niet reageren op haar wil. Zijn woorden gaven haar een koude rilling en ze merkte dat haar wangen roder werden. Verdorie, wat was er met haar aan de hand? Romance sloot de deur met een simpele beweging van haar hand en liet zich vervolgens zakken op het bankje voor de spiegel en geërgerd sloot ze haar ogen om haar ademhaling weer onder controle te krijgen. Even later glimlachte ze weer en keek naar haar reflectie in de spiegel. ‘Hij weet je precies te raken meiske. Wees eens kalm.’ Sprak ze streng tegen zichzelf en knikte. Ja, ze moest zich niet langer zo op de kast laten jagen door hem. Dat was het gewoon, meer niet.

Romance draaide een rondje voor de spiegel en knikte vervolgens goedkeurend. Een zwarte spijkerbroek met de opvallend glimmende riem met daarboven een strakke grijze tanktop en enkele kettingen die verschilden in lengte erbij, dat was wel goed genoeg voor een buurtfeest. Haar haren lagen in een slordige vlecht op haar rug waarbij ze de krultangen al aan het verwarmen was. Even gauw wat nieuwe mascara op en wat lichte oogschaduw en dan was ze daar ook klaar mee. Romance had misschien maar tien minuten gedaan over dit alles, maar nu kwamen haar haren waarmee ze op moest passen. Eerst zou ze het inwrijven met een speciaal middel dat verbranding van de haren tegenging en dan moest ze vijf minuten wachten voordat ze het kon gaan krullen. Zwijgend begon ze aan de klus die een half uur in beslag nam. Op zich viel dat nog mee, maar ze had dan ook lang niet alles gekruld. Ze keek naar het eindresultaat en glimlachte. Het zag er niet heel erg slecht uit. Rustig stond Romance op en pakte haar spullen en begon haar tanden te poetsen. Ondertussen liep ze uit de deur naar het gedeelte waarvan ze had verwacht dat daar de badkamer was en het klopte inderdaad. Er had iemand net nog gedoucht en Romance keek om zich heen. De badkamer was ruim en erg mooi. Ze was klaar en liep weer naar de kamer die ze tijdens deze vakantie mocht gebruiken. Daar ruimde ze alles op dat ze had gebruikt en pakte haar schoenen erbij, de zilveren hakken die magisch waren verstevigd en niet snel konden breken als ze iets uit moest halen. Ze grinnikte toen ze naar haar nagels keek. Iedere nagel had een andere opvallende kleur die in schril contrast stond bij de wat saaiere kleuren die ze verder droeg. Romance pakte wat geld en iets om zich mee te identificeren en stopte dat in haar achterzakken. Nog een laatste blik in de spiegel, een greep van de tafel om een ring en een stapeltje armen te pakken en liep vervolgens de deur uit die zich achter haar sloot. In de woonkamer zag ze Grey nog niet en daarom nam ze plaats op de bank om daar op hem te wachten.

- Wat was trouwens dat dingetje dat Grey ook in de tas liet glijden naast de kaas??
-
Kapsel Romance

Grey sprak de woorden zachtjes in Romance haar oren en glimlachte enkel. Hij had er zelf niet echt benul van het effect dat het op Romance had. Het was enkel een plagerijtje geweest. En desondanks het plagen was hij haar toch dankbaar voor het feit dat ze het had aangeboden. Zwijgzaam ging hij nog een douche nemen. Hij had zonder een moment hem te verliezen een grote glimlach op zijn gezicht. Buurtfeesten waren meestal kei gezellig en als het mis ging dan was het meestal snel opgelost. Grey glimlachte en trippelde naar zijn kamer om zich aan te kleden. Hij was redelijk snel met dit soort dingen. Hij kamde zijn haren nog even door. Misschien moest hij de komende weken maar weer eens een bezoekje brengen aan de kapper. Zijn haar was al weer een stuk langer dan dat hij gewend was. Hij glimlachte enkel en bracht ze weer in het gewoonlijke model. Hij pakte uit zijn tas een zwart doosje en glimlachte. Zwijgzaam borg hij het doosje op achter een paar kledingstukken in zijn kast. Hij wist niet waarom hij de neiging had om het te kopen maar hij moest het wel. Iets zei hem dat er nog wat stond te gebeuren deze vakantie. Zwijgzaam liep hij de woonkamer in. Op en top, klaar om te feesten. Hij liep rustig richting de bank waar Romance zat. Hij liep langs de bank en bekeek haar weer eens van top tot teen. "Je bent werkelijk prachtig..." sprak hij plagend en grinnikte. "Kom, ik ben klaar om te gaan..." sprak hij kalm en wenkte haar mee. Zwijgzaam liep hij met Romance de trap af opnieuw langs het open stuk dat de twee verdiepingen met elkaar verbond. Als de rust zelve liep Grey richting het geluid dat al van een afstand te horen was. Het waren zware trommelgeluiden die ritmisch speelde. Grey glimlachte zo opende ze altijd de buurtfeesten. Het was dus al begonnen, maar ze konden zelfs nog midden in de nacht aanschuiven. Grey glimlachte en keek naar Romance voor kort moment voordat ze het feest daadwerkelijk zouden binnenkomen. Zijn blik ging toen weer naar voren. Een hoop vuurkorven vormde een rechte lijn. Een hoop mensen waren aanwezig en zo af en toe was er een stand met leuke dingen te doen. Tevens kon je er op sommige plekken prijzen winnen. Het leek al met al op een klein kermisje met de nodige feestelijke activiteiten. Op het einde van de lange straat stond een podium waar twee personen met zware drums bezig waren. De bron van al het geluid. Later op de avond zouden er nog wat muziekanten komen. Grey glimlachte en keek naar Romance en spreidde zijn armen kort. "Het is aan jou, ik ken deze feesten al. Jij mag ditmaal kiezen waar je heen wilt.." sprak Grey en glimlachte.

Op een van de daken stond een schim schuil achter de wat verhoogde muur die er op stond. De worm is in het nest... sprak de wat oudere stem kalm en grijnsde. Om niet veel later zijn weg te vinden in een van de steegjes en zich een weg te bannen tussen de mensenmassa.

Grey glimlachte en keek naar Romance en knikte als hint met zijn hoofd naar een lange tafel met verschillende lekkernijen. Een drankje meenemen was iets wat velen als eerst deden. De tafels stonden op meerdere plekken en wonder boven wonder bleef het altijd netjes. Het werd op tijd aangevuld en er bleef de dag daarna geen troep meer van de etenswaren achter. Grey had altijd afgevraagd hoe ze dat voor elkaar kregen. Zwijgzaam ging zijn blik naar Romance om te peilen wat ze als eerste wilde doen. Misschien wilde ze wel blikgooien bij een van de vele stands of pijl en boog schieten bij de andere. Grey wist het niet en wachtte geduldig af.

- Hij stopt het nu in de kast haha. Daar komt u nog wel achter dame. -

Zacht tikte Romance met haar vingers op de leuning van de bank voordat ze opkeek bij het horen van een deur en haar hoofd draaide om te kijken of het Grey was die daar aan kwam. Hij was het inderdaad en Romance stond op en glimlachte hem toe. Hij was en bleef een Raziaan met zijn complimentjes. Geen van de andere volkeren vond het zo natuurlijk om iemand te complimenteren al lag het waarschijnlijk ook wel in de aard van Grey. Romance knikte en volgde Grey naar buiten waarbij ze stilletjes afscheid nam van de pixies die ze nog had gezien op haar weg en hoorde het geluid al in de verte naar haar toekomen. Een aparte spanning kwam in haar op en even voelde ze een rilling over haar rug komen. Ja, ze had er zin in en daarom begon ze bijna voor Grey te lopen en keek hem niet aan, maar recht naar het terrein dat voor haar ogen ontvouwde. Ze wist ook dat Grey gelijk had gehad toen hij het over de vuurkorven had gehad. Ze zou het hier nooit koud krijgen met het vuur in de buurt. Als ze het ook maar even koud kreeg dan zou ze de warmte van het vuur af kunnen nemen om zichzelf te verwarmen. Een licht onzichtbaar briesje speelde met enkele lokken die los rond haar gezicht hingen en ze glimlachte. De wind verliet haar nooit en ze voelde het altijd om haar heen als ze buiten was. Romance keek Grey aan en grinnikte om zijn pose. Van hem keek ze even over het gebied heen en liet haar blik vallen op een tentje met daar wat schattige diertjes, maar knikte naar Grey en liep richting de tafel waar ze de drankjes konden pakken. Romance zocht een drankje zonder alcohol uit, want het as nog aardig vroeg op de avond en ze was niet echt gewend met het drinken. Zij was vaker degene die iedereen opsoberde met wat frisse lucht en ze dan veilig terug bracht. Nu was ze hier met Grey dus ze zou best wat kunnen drinken vanavond. Het was niet zo dat ze iemand tegen zou komen die ze kende. In Razen had ze niet echt vrienden achtergelaten. Met het drankje in haar hand keek ze naar een standje en grinnikte voordat ze met haar vrije hand Grey’s hand greep en hem voorzichtig met haar meetrok. Het zou zonde zijn als hij zijn drankje nu al liet vallen. Eenmaal bij het standje draaide ze zich naar Grey en grijnsde hem toe. ‘Zullen we eens zien wie het het hoogste kan laten komen?’ Haar blik gleed opnieuw naar het standje waar een hoge paal stond met een rode knop op ongeveer 60 centimeter hoogte. Een grote hamer stond er naast, te wachten op de persoon die er klaar voor was. Zodra de hamer de rode knop zou raken, zou iets omhoog schieten en wist je hoeveel kracht de persoon had gegeven in de slag met de hamer. Misschien was ze wel een beetje competitief, maar ze wist ook dat ze er zelfs rampzalig slecht in was als ze niet vals mocht spelen. Maar dat was juist het leuke eraan. Ze zou waarschijnlijk om haar eigen mislukking in de lach schieten. ‘Jij mag eerst, ik hou je drankje wel even vast.’ Glimlachte Romance hem toe en stak haar hand uit om zijn drankje aan te pakken.

- Gemenerik:P

Grey glimlachte en zag dat Romance wat voor hem uit liep. Hij ging expres niet naast haar lopen en liet haar gewoon genieten van de omgeving. Zwijgzaam richtte Grey zich op haar en glimlachte. Zijn blik ging langs alle verschillende flessen die er stonden en glimlachend pakte hij een van de zwarte dranken. Het leek op cola maar had een totaal andere smaak. Een heerlijk drankje en nog gezond ook. Zwijgzaam schonk hij het in en nam een slok. Hij keek naar Romance toen hij haar hand zijn pols voelde pakken. Een grijns kwam op zijn gezicht toen hij doorhad dat ze iets leuks had gevonden. Het duurde nooit lang voor iemand ergens mee bezig was. Hij glimlachte en keek naar de zestig centimeter hoge kastje met daarop een rode knop. Grey keek met een sceptische blik naar Romance. "Ik ben de worst klusser ever..." sprak hij. "Zelfs met een kleine hamer sla ik op mijn handen..." sprak hij zuchtte en gaf zijn bekertje aan Romance. Hij keek naar de man en knikte. Meestal waren de stands gratis en kon je er wat winnen. Zo ook hier kon je wat winnen. Er stond een rek met vier planken naast de knop waar je op moest slaan. Iedere plank had een cijfer naast zich. De kracht werd van schaal van 1 op 100 weergegeven zag Grey aangezien langs iedere plank een getal stond. Wanneer je de zestig zou halen zou je iets winnen. Grey zuchtte. Hij was nooit goed in dit geweest. Desondanks hij een hamer als wapen had kon hij dit dus totaal niet. Hij pakte de hammer met twee handen vast en tilde hem op. Verassend was dat de hamer vrij licht was. Maar dan kon je pas echt zien hoe sterk je was. Grey grijnsde. "Dit moet toch wel lukken..." sprak hij meer tegen zichzelf. Hij tilde de hamer boven zijn hoofd en sloeg beide armen naar beneden. De hamer raakte niet precies het midden en meer de rand. Een teller schoot omhoog en bleef hangen op bepaalde hoogte met daarnaast het getal 59. Grey's blik werd even droog, nog een en hij had een leuk prijsje kunnen uitzoeken van de onderste plank. Zijn blik ging naar Romance. "Jij kan dat ongetwijfeld beter." sprak hij en zette de hamer weer neer. Hij nam de drankjes aan van Romance en glimlachte. Hij keek naar de teller die weer langzaam zakte en zich klaar maakte om bij de volgende klap weer omhoog te schieten.

Romance had Grey meegetrokken en keek hem nu glimlachend aan. Ze grinnikte om zijn woorden en gaf hem een blik van medeleven voordat ze zijn drankje aanpakte en iets naar achteren stapte om hem de ruimte te geven. Glimlachend keek ze toe hoe hij de hamer hief en zich klaarmaakte om het neer te laten komen op de rode knop halverwege zijn benen. En op het moment dat hij toesloeg keek ze gespannen naar de teller die omhoog schoot en haar ogen sperden zich iets verder open. 59? Dat zou ze nooit halen in haar eentje. Glimlachend keek ze naar Grey en gaf de drankjes aan hem over en keek hem vervolgens licht wanhopig aan bij zijn veronderstelling dat ze het beter zou doen dan wat hij net had gedaan. Dapper liep ze naar de hamer en nam die in haar handen en grijnsde vervolgens naar Grey. ‘Ik wil in ieder geval mijn record verbreken.’ Haar aandacht ging nu naar de rode knop die daar uitnodigend stond te wachten op haar slag en ze sloeg toe. Ze wist dat ze de knop geraakt had en tot haar geluk ook nog in het midden, maar dat was al het geluk dat ze had gehad, want de teller steeg maar langzaam om uiteindelijk op een beschamend getal te stoppen. Even keek ze er ongelovig naar voordat ze met een zucht de hamer terugzette en de stand de rug toekeerde om bij Grey te gaan staan. ‘Ik geloof dat ik me met 24 de terechte verliezer mag noemen?’ grinnikte ze. Het was gewoon niet te geloven. Haar record stond tenminste nog op 29 en daar zou ze ondertussen toch al wel overheen moeten zijn kunnen komen? Deze situatie was gewoon lachwekkend slecht en ze verborg haar mond achter haar hand om niet te laten merken hoe erg ze in werkelijkheid moest lachen. ‘Ik heb gelukkig nog wel de knop geraakt.’ Lachte ze zacht en nam haar drankje over van Grey, maar dronk er voor haar eigen veiligheid nog niet van. Daarvoor moest ze eerst kalmeren anders dan zat het straks allemaal over haar heen. Opeens werd haar blik strakker en haar glimlach wat geforceerder en nam Grey bij zijn pols om hem mee te nemen. Het maakte niet zozeer uit waarheen, maar ze wilde niet dat hij weer zo gespannen zou worden als hij in het park was geweest toen zijn oom in de buurt was gekomen. Toevallig was er een standje met kindersieraden in de buurt en daar hield ze stil. Voorzichtig nam ze een slok drinken waarna ze het bijna uitproestte om een belachelijke ring die ze zag, maar kon het doorslikken. ‘Grey?’ Romance had hem nog steeds niet aangekeken en zette nu het drinken weg om met haar handen twee schattige oorbellen te pakken die met van die opzichtige nepjuwelen waren belegd. Ze knipte ze in haar oren, dat was ook zoiets. De meeste van die oordingen kon je gewoon aan je oor vastzetten en ze draaide haar gezicht naar Grey. ‘Wat vind je ervan? Staat het goed?’ Voorzichtig glimlachend keek Romance hem aan afwachtend op zijn reactie.

- Zo.. eindelijk heb ik de post af kunnen krijgen.

Grey keek naar Romance en nam zijn slag met de hamer. Hij raakte de knop niet op het middelpunt, maar dat zei niets. De teller schoot wat omhoog maar haalde net niet de benodigde punten voor de onderste plank. Het was hier meestal niet het makkelijkste om iets te winnen. Dit was bewust gedaan omdat het meeste gratis was. Grey glimlachte en keek naar Romance. Hij nam haar drankje over en zag haar klaarmaken. "Je kunt het Ro..." sprak hij glimlachend. De teller haalde echter 24. Hij glimlachte enkel. "Kop op, er zijn nog zat andere dingen waar we wel beter in zijn of niet. Dit is een dingetje over kracht, er zijn nog zat andere dingen. Er is een stand in bijzonder waar ik nog wel graag naar toe ga..." sprak hij kalm. Ze zouden het ongetwijfeld nog zien. Grey gaf het drankje weer terug en liep ondertussen mee met Romance die haar mee trok. Grey glimlachte en keek naar de sieraden. Hij zag Romance er een pakken en aan haar oor klippen. Hij hield zijn hand voor zijn mond om niet in het lachen uit te barsten. "Dat soort dingen drogen meisjes die van hun moeder nog geen sieraden mochten..." sprak hij lachend uit. De vraag deed hem nog harder de lach in schieten. Hij probeerde wat te kalmeren. "Ja....ja hoor..." sprak hij grinnikend. "Het staat je prachtig..." sprak hij kalm. Hij liep wat achter Romance door. Zijn blik vluchtig over een vergelijkbaar kraampje heen gaan. Hij pakte iets en kwam achter haar staan. Hij bond een ketting met verschillende blauwkleurige edelsteentjes om haar nek. Hij glimlachte en pakte de spiegel en hield het voor haar. "Ik vind alleen deze je beter staan.." sprak hij glimlachend en knipoogde kort. Hij glimlachte. Grey keek kort rond en zag gelijk de stand waar hij absoluut nog een keer aan wilde deelnemen. Hij gaf Romance de kans om de spullen uit te doen en pakte haar hand toen. Hij liep verder naar die stand en bleef staan. Zwijgzaam pakte hij een van de handschoenen. Zijn blik gericht op een schietschijf waar in het midden en ballon op was gezet. De handschoen vormde zich beter naar zijn hand. Grey sloot zijn ogen. strekte zijn arm richting het schietschijf en vanuit het niets verscheen een oranjekleurige pijl en boog. Het had een paar tandwielen en zag er mechanisch uit. Had de uiterlijk van heet metaal. Grey opende zijn ogen en spande de pees aan. Een lichte pijl kwam er op tevoorschijn. "Hier win ik meestal wel..." mompelde hij. Zijn blik ging vluchtig over de prijzen die er stonden en hingen. Hij glimlachte toen hij iets leuks zag. Zwijgzaam richtte hij zorgvuldig de boog. Hij liet toen de pees los. In de gele cirkel. Hij moest de rode middelpunt minimaal raken om iets te winnen. Hij spande opnieuw de pijl aan. Hij richtte opnieuw, en weer in de gele. "Volgens mij ben ik het aan het verleren." mompelde hij. Hij had nog een schot over. Hij pakte zijn laatste pijl en richtte opnieuw. Hij knoeep een oog dicht en kreeg een vreemde trek bij zijn mond. Hij liet los. De pijl raakte het middelpunt van de schietschijf. De boog verdween weer in het niets. Zwijgzaam trok Grey zijn handschoen uit en legde het op de plank. Hij wees naar een van de prijzen en de man van de stand gaf hem aan Grey. Kalm liep Grey naar Romance en trok een van de bandjes van haar tanktop en duwde een van de poten van de teddybeer onder het en liet het los. Alsof de knuffel nu op de schouder van Romance zat. "Zo kun je toch nog iets knuffelen wanneer ik er niet ben..." sprak hij plagend en knipoogde. Het beertje had een hartje vast met de tekst "best friends..". Grey glimlachte en keek naar Romance. Hij nam zijn laatste slok en wierp zijn bekertje in een van de bakken die er voor bedoeld was. Zwijgzaam ging zijn blik weer naar Romance, wachtend wat ze eventueel wilde doen.

- Couldn't resist this one -

Romance hield haar hand voor haar mond om niet te laten zien hoe erg ze werkelijk moest lachen, maar hij hield zich duidelijk in. Ze had het niet erg gevonden als hij in de lach was geschoten, ze was er gewoon heel erg slecht in en dat gaf ze eerlijk toe. Maar op dat moment zag ze over haar schouder de oom van Grey aan komen lopen en snel trok ze hem mee naar een standje zodat hij niet door zou hebben dat zijn oom er was. Ze nam hem mee naar een standje waar kindersieraden lagen, heel schattig maar ontzettend lelijk voor iemand van haar leeftijd, maar ze kon de verleiding niet weerstaan om een stel oorbellen te pakken en die aan haar oren te hangen. Ze hoorde Grey al lachen en al snel lachte ze met hem mee. Licht stompte ze hem tegen zijn borst en deed de oorbellen weer uit om verder te lopen langs de verschillende standjes die er waren. Ze vond het steeds gezelliger worden en niets zou deze avond nog kunnen verpesten. Ze merkte dat hij even stopte en wachtte rustig op hem, maar hij kwam dicht achter haar staan om een ketting bij haar om te doen. Ze legde haar hand op de ketting voordat ze de kans kreeg om in de spiegel te kijken en ze stak haar tong uit naar Grey via het spiegelbeeld dat ze van hem zag. Grinnikend om zijn actie maakte ze de ketting weer los en legde die terug bij de stapel waarna haar hand werd gegrepen en Grey haar meenam naar een standje waarvan ze zelf het doel niet zo goed snapte. Het enige wat ze zag was de schietschijf en een ballon daarvoor en Grey deed een handschoen aan. Wat was dit precies voor stand? Pas toen de boog verscheen had ze door waar alles voor diende en ze keek nieuwsgierig toe naar hoe het werkte. Ze had nog nooit met een pijl en boog geschoten en ze was best benieuwd of ze er misschien talent voor had. En aan Grey te merken was hij hier erg goed in dus ze werd nog nieuwsgieriger dan ze al was. Voorzichtig ging ze naast hem staan om beter te kijken naar hoe het werkte, maar het lukte haar toch niet echt om het te doorgronden. Misschien kon ze Grey vragen het haar een keer te leren, wie weet hadden ze daar zelfs nog tijd voor in de vakantie. Al leek het nogal volgepland als ze naar Grey had geluisterd. Niet dat het haar wat uitmaakte, ze had wel zin om veel dingen te doen en veel te kunnen zien van Razen. Bij zijn laatste schot schoot hij in het middelpunt en de ballon knapte kapot en ze klapte in haar handen om de actie. Hij was er inderdaad goed in en had zelfs een prijs gewonnen. Het was een heel schattig beertje en ze grinnikte toen hij op haar afliep, maar slikte even toen ze zijn vingers over de huid van haar schouder voelde glijden. De teddybear zat nu goed vast en als ze haar hoofd draaide dan kon ze het goed zien. Voorzichtig pakte ze het er weer vanaf en hield het vast in haar armen die ze voor haar lichaam had gevouwen. Ze ging op haar tenen staan en kuste hem licht op zijn wang. ‘Een knuffel kan je niet vervangen, zelfs niet als het een knuffel van jou is.’ Glimlachte ze hem toe waarna ze voor hem uitliep.

Ze liepen het daaropvolgende uur nog veel standjes af en vaak had Romance de grootste lol als het niet wilde gaan zoals het was bedoeld en het dus volslagen mislukte. Het beertje droeg ze nog steeds in haar armen, maar nu troonde ze Grey mee richting een picknick tafeltje die iets buiten het gedeelte van de drukte was, maar waar je de muziek nog goed kon horen en zelfs het podium kon zien. Zodra Grey zat duwde ze het beertje in zijn handen. ‘Ik ga wat lekkers halen. Wat wilt u hebben, mijnheer?’ vroeg ze terwijl ze een buiging maakte. ‘Ik ben zo terug.’ Zei ze snel voordat hij op kon staan en haar achterna kon gaan. Even keek ze achterom en zag dat Grey nog braaf was en haar niet achterna kwam waardoor ze rustig naar een eetstandje liep. Ze haalde voor haarzelf een portie Nachos met pikante saus en haalde vervolgens wat Grey graag wilde hebben. Een paar keer op de terugweg werd ze aangestoten, alsof de mensen haar expres wilden laten vallen, maar dan was je bij de verkeerde. Ze viel haast nooit om. Ze had ook niet gezien wie de personen waren, maar ze wist wel dat er voldoende plek was geweest waar ze ook hadden kunnen lopen. Op zich maakte het haar niet zo heel veel uit. Ze liet haar avond niet verpesten door een paar rare gasten en vervolgde haar weg naar Grey.

- Het is leuk.