<sub>Eindelijk, duisternis. De jongen, genaamd Myron, was nog geen week op de academie en nog steeds wist hij niet zeker of hij hier wel op de goeie plaats was. Hij had sinds hij zich kon herinneren, wat drie jaar was, geleefd in een duister bos. Het bos waarin hij zich nu bevond, leek daar sterk op. Even werd zijn heimwee naar de duisternis dan ook gelijk wat minder. Hij voelde zich totaal niet op zijn gemak op de academie. Het was veel te druk, te licht en iedereen staarde naar hem. Hij wist niet of het kwam door zijn kleren, door zijn kille blik of door zijn mechanische arm, het was een vraag. Een vraag waar Myron geen antwoord op hoefde en zich er dus geen zorgen om ging maken. Hij ging zich niet veranderen door een stelletje onbenullen die dachten beter te zijn dan hem. Als ze dat dachten, mochten ze van hem een gevecht met hem aan gaan. Hij zou echter niet mild zijn en zou geen genade toon. Voordat hun ook nog maar een vinger zouden kunnen uitsteken, had Myron al hun keel door gesneden met zijn zwaard. Myron kwam tot in halt waarvan hij gokte dat het het midden was van het bos. Hij keek kort om zich heen. Bomen waren overal. Grote, brede bomen, die het licht van boven tegen hielde. Het voelde fijn hier. Hij hoopte dan ook dat hij nu niemand tegen zou komen. Hij wou van zijn rust genieten zodat hij uiteindelijk er weer tegen aan kon. Hij wou immers niet meteen in de eerste week bij het hoofd komen omdat hij een medestudent had vermoord.

Langzaam aan liep Myron naar een boom stam toe. Hij plantte zichzelf erop neer en pakte eens zijn witte zwaard uit de koker van zijn riem. Hij keek er kort na, deed er wat vluchtige vechtbewegingen mee, waarna hij hem even omhoog gooide en weer ving. Het zwaard was licht, maar niet te licht. Je kon hem makkelijk gebruiken en hij lag lekker in de hand. Echter zou Myron het nooit toe laten dat iemand anders hem gebruikte. Sowieso mocht niemand aan spullen zitten van hem. Hij liet het waarschijnlijk niet eens toe om iemand dichterbij hem te laten dan een meter. Myron keek even kil voor zich uit, waarna hij kort een vogel volgde die als een speer door de lucht schoot. Al snel liet hij zijn blik weer vallen op zijn mechanische arm. Zouden er leraren zijn op de academie die hem werkelijk konden helpen met zijn magie? Hij stroopte zijn mouw op, zodat de mechanische arm nu helemaal te zien was. Hij balde even zijn hand tot een vuist, waarna hij het in een snelle beweging naar voren stak. Een kleine schaduw vloog eruit en voordat Myron het ook maar kon volgen met zijn ogen had de schaduw zich al vermengd met de duisternis van het bos. Myron deed zijn mouw weer naar beneden en keek weer even naar zijn zwaard. Nee, nu zou hij het maar even moeten doen met zijn zwaard, zoals hij altijd al had gedaan. Dat moest goed komen, hij was immers een meester in het zwaardvechten.

Plots hoorde hij voetstappen. Myron schoot overeind, zijn zintuigen op scherp. Hij wist zeker dat er iemand aan kwam. Hij twijfelde om weg te gaan, hij kwam hier iemand om alleen te zijn en om van zijn rust te genieten, maar hij was geen lafaard en misschien moest hij zijn frustratie ook wel gewoon even kwijt. Misschien kon deze onbekende persoon hem er wel mee helpen. Myron had zijn linkerhand op het handvat van zijn zwaard, hij kon zichzelf zo verdedigen als er een aanval aan zat te komen. Hij was niet de slechtste in zelfverdediging, maar natuurlijk hielt hij meer van aanvallen. Dat zou dan ook snel volgen, na de zelfverdediging. Langzaam draaide Myron zich om in de richting waar iemand binnen een paar seconden tevoorschijn kon komen. Zijn capuchon zat over zijn hoofd heen. Een schaduw bedekte voor de helft zijn gezicht. Het enige wat je zagen waren de ijskoude blauwe ogen, die dwars door je heen leken te kijken.</sub>